Afric Simone

Ten artykuł od 2013-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Afric Simone

Afric Simone w 2016 roku
Imię i nazwisko	Henrique Joaquim Simone
Data i miejsce urodzenia	10 października 1939 Inhambane
Gatunki	pop, etno-disco
Zawód	piosenkarz
Aktywność	od 1965
Wydawnictwo	Barclay Records, Hansa Records, Musart Records
Instrument
gitara
Strona internetowa

Afric Simone (ur. 10 października 1939 w Inhambane) – mozambijski muzyk. W swojej twórczości miesza rozmaite wątki, zwłaszcza przesłanie folkloru afrykańskiego z europejską muzyką pop. Niektóre jego kompozycje uległy też wpływowi rytmów latynoamerykańskich i muzyki karaibskiej.

Jest synem Brazylijczyka i Mozambijki. Po śmierci ojca, w wieku dziewięciu lat przeprowadził się wraz z matką do Xipamamine^[1], dzielnicy Lourenço Marqes, gdzie dorastał. Tam też pierwszy raz zaprezentował się na estradzie.

W latach 1965–1971 Simone wydał – pod artystycznym pseudonimem Monsieur Afrique^[2] – 5 singli^[3]: „Black Dynamite” w 1965 w Ariola Records, „El Matador” w 1969 w Teldec, „Washboard man” w 1970 w Polydor Records i „Ich bin der grösste Lacher” także w 1970 roku w Telefunken i „Feuer Feuer Feuer” w 1971 roku w Hansa Records.

Szlify dla swojego przyszłego zawodu zdobywał w Londynie, gdzie działał jako wokalista, a przede wszystkim jako tancerz rytmiczny. Gdy przeprowadził się do kontynentalnej Europy, nagrał swoją pierwszą piosenkę zatytułowaną Barracuda, wydaną pod artystycznym pseudonimem Simon el Africano, z którą dotarł na szczyt popularności w Wenezueli, a także zdobył uznanie w Boliwii, Peru i Brazylii, a w Wenezueli i Kolumbii zdobył złotą płytę.

W Europie zadebiutował w 1975 utworami „Ramaya” oraz „Hafanana”, które umieścił na albumie pt. Ramaya. Pierwszy z nich szybko znalazł się na pierwszych miejscach list przebojów w Holandii, Belgii i Luksemburgu^[4]. Singiel z utworem Ramaya dotarł również do drugiego miejsca na liście przebojów i został wyróżniony złotą płytą. Skutkiem tego był czterotygodniowy kontrakt w paryskiej Olimpii. W 1976 piosenka znalazła się na pierwszym miejscu także we Włoszech. Powstała wówczas kolejna, czwarta wersja tego samego utworu (zaprezentowana przez zespół Augusto Rigetti Group).

W tekście swoich piosenek używa rozmaitych afrykańskich języków i dialektów, a o problemie „zrozumiałości” tekstów mówił: Język nie jest żadnym problemem, jeśli w porządku są rytm, muzyka i głos. Chodzi mi o syntezę rodzimego języka z muzyką europejską i o przekaz muzyczny z mojej ojczyzny, co jest połączeniem, jakiego nie słyszy się codziennie. A że słuchacz nie rozumie tekstu? „Ramaya” podobała się mimo tego, że nikt nawet nie przeczuwał, co znaczy^[5].

W lipcu 1977 Afric Simone wystąpił w Niemieckiej Republice Demokratycznej w programie telewizyjnym „Ein Kessel buntes”^[6]. Ten program telewizyjny był emitowany w większości krajów Europy Wschodniej. Sytuacja powtórzyła się później z utworem „Hafanana”, który istnieje w 40 wersjach.

Największe sukcesy odnosił w latach 1975–1980 po obu stronach żelaznej kurtyny. Występował w ZSRR i w kilku innych krajach bloku wschodniego. W Związku Radzieckim Hafanana stała się ścieżką dźwiękową do 18 odcinka^[7] serialu animowanego Wilk i Zając.

W 1978 roku album Africa Simone został wydany w byłej Czechosłowacji, w wyniku czego został kilkukrotnie zaproszony do występów w czeskiej telewizji (w programie moderowanym przez Karela Gotta). W tym czasie Simone zaskoczył widzów sztuczkami z ogniem podczas wykonywania utworu Curare. Później, w 1979 roku, Afric Simone nagrał duet z czeską gwiazdą Heleną Vondráčkovą^[8].

Afric Simone nadal koncertuje w krajach Europy Wschodniej. W marcu 2020, na krótko przed pandemią, Afric Simone wystąpił w Kijowie^[9] na Ukrainie – z takimi artystami jak C.C. Catch, Didier Marouani i Liz Mitchell. W lipcu 2022 Afric Simone wystąpił na festiwalu „Discoteca 80”^[10] w Klużu-Napoce w Rumunii. W październiku 2023 Afric Simone wystąpił na festiwalu „Arena Retro Party”^[11] w Budapeszcie na Węgrzech – wraz z takimi artystami jak Ken Laszlo, Eddy Huntington i Thomas Anders.

Od 1978 roku Afric Simone mieszka w Berlinie i posiada obywatelstwo niemieckie. Afric był 3 razy żonaty. Z drugiego małżeństwa ma syna Fabio. Jego trzecia żona^[12], Ludmiła^[13], jest pochodzenia rosyjskiego^[14]. Poznali się w 2003 roku w Berlinie.

• 1972 – Barracuda/Hey, safari (BASF)
• 1975 – Ramaya/Piranha (Barclay Records)
• 1976 – Hafanana/Sahara (Barclay Records)
• 1976 – Aloha-Wamayeh / Al Capone (Hansa Records)
• 1977 – Maria Madalena/Aloha (Barclay)
• 1977 – Playa Blanca/Que Pasa Mombasa (Musart Records)
• 1978 – Playa blanca/Marabu (Barclay)
• 1980 – China girl/Salomé (Barclay)

• 1974 – Mr. Barracuda (BASF, 2021932)
• 1975 – Ramaya (Barclay, 70024)
• 1976 – Aloha Playa Blanca (CNR)
• 1978 – Boogie Baby (RCA)
• 1978 – Jambo Jambo (Epic)
• 1981 – Marria Sexy Bomba De Paris (Epic)
• 1990 – Afro Lambada (Multisonic)

• 1989 – Best of Afric Simone (reedycja w 2002 z dodatkowymi nagraniami)

• Afric Simone w bazie IMDb (ang.)
• Afric Simone. discogs.com. [dostęp 2013-11-07]. (ang.).
• Kanał Africa Simone na Youtube. [dostęp 2024-03-04].
• Strona Africa Simone na Facebooku. [dostęp 2024-03-04].
• Strona Afric Simone w języku rosyjskim. [dostęp 2024-03-04].