240 mm haubica M1
 Haubica 240 mm M1 ostrzeliwuje pozycje niemieckie. Włochy, 30 stycznia 1944 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1940–1943 |
| Produkcja seryjna |
1944–1945 |
| Wyprodukowano |
315 w 1945 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
240 mm |
| Długość lufy |
8407 mm |
| Donośność |
23,1 km |
| Długość |
8,4 m |
| Szerokość |
2,8 m |
| Masa |
29 347 kg (64 700 funtów) |
| Kąt ostrzału |
+15° do +65° |
| Szybkostrzelność |
30 strz./godz. |
| Obsługa |
14 |
Haubica 240 mm M1 – amerykańska haubica holowana z okresu II wojny światowej o kalibrze 240 mm. Popularnie nazywana Black Dragon[1].
Haubice kalibru 240 mm były najpotężniejszymi działami w arsenale US Army podczas II wojny światowej, zdolnymi strzelać pociskami z kruszącym materiałem wybuchowym o wadze 160 kg na odległość 23 kilometrów[2]. Było to największe działo polowe używane przez US Army podczas wojny, z wyjątkiem dział okrętowych stosowanych jako działa kolejowe[3]. Działo zostało zbudowane z potrzeby posiadania super-ciężkiej artylerii polowej, zdolnej do atakowania fortyfikacji Wału Zachodniego. Haubica została zaprojektowana wraz z działem 8-calowym M1. Obie konstrukcje posiadają te same lawety[2].
Używane na froncie zachodnim i w wojnie na Pacyfiku, szczególnie podczas bitwy o Manilę[4], haubice okazały się bardzo skuteczne przeciwko silnie ufortyfikowanym celom. Po II wojnie światowej dział tych użyto podczas wojny koreańskiej. Pozostały w użyciu do późnych lat 50. do wyczerpania amunicji[3].
Służba
[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze operacyjne użycie haubic kal. 240 mm miało miejsce w styczniu 1944 roku podczas bitwy o Anzio. Debiut w warunkach bojowych skończył się połowicznym sukcesem. Haubice 240 mm były używane tam wraz z działami 8-calowymi (203 mm) do zwalczania ognia dział niemieckich podobnej klasy[4] i do odpowiadania na ogień działa kolejowego 280 mm działającego w rejonie lądowania pod Anzio[4].
We Włoszech haubice te dowiodły swojej przydatności w niszczeniu kluczowych mostów z dalekiej odległości[5]. Oficerowie artylerii donosili o „niszczycielskiej sile ognia i nieprawdopodobnej celności” i o ważnej roli tych dział w kampanii włoskiej[1].
Podczas bitwy o Monte Cassino użyto ich do niszczenia pozostałości po zbombardowanym klasztorze Monte Cassino[5]. Na froncie włoskim mała liczba tych dział była używana przez brytyjską 8 Armię[3]. Pomimo początkowych obaw przed wdrażaniem tego typu ciężkiej artylerii, dowódcy amerykańskiej 5 Armii nazwali te działa „najbardziej zadowalającą bronią” w służbie w roku 1944[5].
Haubice od 1 maja 1953 roku były używane podczas wojny koreańskiej. W późnych latach 50. trzydzieści dział tego typu zostało sprzedanych Tajwanowi. Zostały umieszczone w bunkrach na Kinmen i na wyspach Mazu. Są tam używane w charakterze artylerii fortecznej, wytaczanej po szynach ze schronów na stanowiska ogniowe, a zazwyczaj przechowywanej w bunkrach i tunelach[6][7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b ‘Black Dragon’ Italian Success. [dostęp 2012-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-05)].
- ↑ a b Zaloga, Delf – US Field Artillery of World War II, s 34.
- ↑ a b c M1 240 mm Howitzer, Globalsecurity.org.
- ↑ a b c Schreier – Standard guide to U.S. World War II Tanks & Artillery, s 105.
- ↑ a b c Zaloga, Delf US Field Artillery of World War II, s. 33.
- ↑ M1 240mm Howitzer Taiwan M1 240mm Howitzer, data odsłony 2010-02-20.
- ↑ Kinmen M1 240mm Howitzer firing exercise, data odsłony 2010-03-06.