Przejdź do zawartości

2,8 cm sPzB 41

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
2,8 cm sPzB 41
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Mauser-Werke AG

Rodzaj

armata przeciwpancerna

Historia
Prototypy

1940

Produkcja seryjna

19401943

Wyprodukowano

2 727 sztuk

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

28/20 mm

Długość lufy

1730 mm (bez hamulca wylotowego)

Donośność

1000 m

Prędkość pocz. pocisku

1400 m/s

Długość

2690 mm

Szerokość

965 mm

Wysokość

838 mm

Masa

229 kg

Kąt ostrzału

od –5° do 30° (w pionie)
70° (w poziomie)

Szybkostrzelność

30 strz./min.

Obsługa

3

2,8-cm-schwere Panzerbüchse 41 (2,8 cm sPzB 41)niemiecka lekka armata przeciwpancerna kalibru 28 mm z okresu II wojny światowej. W wersji dla piechoty Wehrmachtu produkowano ją z ciężką lawetą z tarczą ochronną i dwoma dużymi kołami z ogumieniem. Pierwszy niemiecki typ uzbrojenia, w którym wykorzystano "zasadę Gerlicha", zaprojektowany w odpowiedzi na zgłoszone przez Waffenamt zapotrzebowanie na lekką i skuteczną broń przeciwpancerną. Weszła do służby na przełomie czerwca i lipca 1940 roku.[1]

Armata była wyposażona w lufę stożkową o 12 bruzdach prawoskrętnych, ze zwężającym się ku wylotowi przewodem. Początkowy kaliber lufy wynosił 28 mm, a kaliber u wyjścia lufy 20 mm. Specjalne pociski do armaty wykonane z wolframu zmniejszały swoją średnicę w trakcie przejścia przez lufę. Dzięki temu przy stosunkowo niskim obciążeniu przekroju pocisku w lufie udało się uzyskać wysokie obciążenie przekroju pocisku w czasie lotu do celu, dzięki czemu miał on wysoką przebijalność. Pocisk z odległości 100 metrów przebijał płytę pancerną grubości 60 mm ustawioną pod kątem 60°. Jeżeli płyta była pochylona pod kątem 30°, pocisk przebijał z odległości 100 metrów płytę o grubości 52 mm, z odległości 300 metrów – grubości 46 mm, z odległości 500 metrów – grubości 40 mm, z odległości 1000 metrów – grubości 25 mm. Taka przebijalność umożliwiała zwalczanie prawie wszystkich alianckich czołgów, włącznie z radzieckimi ciężkimi czołgami KW – pod warunkiem, że pocisk trafiał w pancerz z boku.

Produkowano również wersje:

  • 2,8 cm sPzB 41 leFl 41 (2.8 cm schwere Panzerbüchse 41 auf leichter Feldlafette 41) – wersja przeznaczona dla oddziałów spadochronowych, z lekkim podwoziem z rur ze stopów lekkich i bez tarczy ochronnej, z małymi kółkami z ogumieniem.
  • 2,8 cm KwK 42 – wersja przeznaczona do montowania w pojazdach opancerzonych (Sd.Kfz.221 i Sd.Kfz 250/11).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Thomas Anderson: Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. T. I: 1939-1942. Wydawnictwo RM, 2023, s. 164. ISBN 978-83-8151-551-1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Chris Bishop: The encyclopedia Weapons of World War II. Londyn: Barnes & Noble Books, 1998, s. 185. ISBN 0-7607-1022-8.
  • Jacek Wolfram, Andrzej Zasieczny: Broń piechoty Wehrmachtu 1939–1945. Warszawa: Alma-Press, 2009, s. 116–119. ISBN 978-83-7020-363-4.
  • Marcin Bryja: Artyleria niemiecka 1933–1945. Warszawa: Militaria, 1996, s. 137. ISBN 83-86209-54-2.