David Card

David Card

Państwo działania	Kanada, Stany Zjednoczone
Data urodzenia	1956
profesor
Specjalność: ekonomia
Alma Mater	Queen’s University, Uniwersytet Princeton
Uczelnia	Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley
Nagrody
Nagroda Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii, John Bates Clark Medal, Frisch Medal
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

David Edward Card (ur. 1956) – kanadyjski ekonomista, profesor ekonomii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Zajmuje się głównie empiryczną mikroekonomią pracy. Jest znany dzięki innowacyjnym ekonometrycznie, opartym na quasi-eksperymentach badaniom, których rezultaty odkrywały słabości przyjmowanych wcześniej założeń i teorii, i pomagały je rozwijać. Laureat John Bates Clark Medal z 1995^{[1][2][3][4][5]}. Laureat Nagrody im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii za 2021 rok razem z Joshuą Angristem i Guidem Imbensem^[6].

Card dorastał w prowadzonym przez jego ojca wiejskim gospodarstwie rolnym pod Guelph w Ontario. Rozpoczął studia z fizyki na Queen’s University, dorabiając sobie pracą w hucie stali. Wspomina, że zainteresowanie ekonomią podsyciło u niego przeczytanie związanego z rolnictwem rozdziału z podręcznika ekonomii, którego używała jego ówczesna partnerka. W ciągu kilku następnych tygodni przeczytał resztę książki, i zdecydował się zmienić kierunek studiów. Przez niestandardowy tok nauczania miał początkowo ograniczony, drugi wybór przedmiotów. Trafił przez to na fakultatywne, prowadzone przez wykładowców z Princeton, zajęcia z ekonomii pracy, której poświęcił się naukowo^[1][7][8].

W 1978 zdobył tytuł B.A. na Queen’s University. Kontynuował naukę pod kierunkiem Orley Ashenfelter na Uniwersytecie Princeton, realizując tam doktorat w dziedzinie ekonomii w 1983.

W latach 1982–1983 Card prowadził zajęcia w University of Chicago Graduate School of Business. Między 1983–1997 należał do kadry Princeton. W 1997 przeniósł się w związku z karierą żony do Kalifornii i od tego czasu pracuje na Uniwersytecie w Berkeley^[1].

Należał do redakcji takich pism jak Journal of Labor Economics (1988–1992), w tym redakcji naczelnej czasopism Econometrica (1993–1997) i American Economic Review (2002–2005).

Według laudacji Clark Medal, oraz np. wg Chetty’ego czy Angrista i Pischkego, Card zalicza się do wiodących osób, które przełamały okres dominacji analiz teoretycznych i podniosły znaczenie badań empirycznych w ekonomii^[4][5][9]. W ocenie Katza, „przeprowadzka Davida Carda do Berkeley nadała biegu współczesnemu renesansowi empirycznej mikroekonomii”^[3].

W programie badań, od którego rozpoczął pracę i który kontynuował przez lata, Card empirycznie weryfikował teorie i modele podaży pracy w cyklu życia i w cyklu koniunkturalnym. W ciągu kariery zajmował się też często bezrobociem (mechanizmami, programami aktywizacji zawodowej, zasiłkami), związkami zawodowymi (strajkami, negocjacjami zbiorowymi), i ustalaniem płac (lepkością, nierównościami itp.)^[2][7][8]. Realizuje także serię badań efektywności nakładów na edukację, starając się zidentyfikować ten wpływ niezależnie od zmiennych zakłócających. Jego wyniki wskazywały na opłacalność edukacji oraz programów dla uzdolnionych uczniów, i ich skuteczność w zmniejszaniu nierówności dochodowych i etnicznych^[2][9][10].

Badał również imigrację – początkowo w oparciu o ogólnokrajowe dane ze spisów powszechnych w USA. Po ucieczce ok. 125 tys. uchodźców z Kuby na Florydę ok. 1980 (tzw. Mariel Boatlift), Card podjął się analizy wpływu tego wydarzenia na tamtejszy rynek pracy, przedstawiając rezultaty w tekście opublikowanym w 1989. Jego wyniki podważały przewidywania prostych teorii, wskazując że imigracja nie spowodowała w tym przypadku obniżenia płac ani zwiększenia bezrobocia. W kolejnych latach powstał szereg metaanaliz, polemik i podobnych badań różnych autorów na ten temat, oraz raport National Academy of Sciences z 2016. W ocenie tekstów Wall Street Journal czy New York Times z 2017, ekonomiści w większości – lecz nie jednogłośnie – uznawali wtedy rezultaty zgodne z analizą Carda za bardziej przekonujące^{[1][2][11][12]}.

W latach osiemdziesiątych wydał też swoje pierwsze prace o płacy minimalnej, na podstawie reform z Kalifornii i spisów powszechnych. W 1994 opublikował, razem z Alanem Kruegerem, analizę eksperymentu naturalnego pozwalającego na próbę szczegółowego oszacowania wpływu zmian płacy minimalnej na zatrudnienie. Rezultaty wykorzystującego metodę różnicy w różnicach porównania zatrudnienia w restauracjach fast food w sąsiadujących stanach (Pensylwanii i New Jersey) podważały modele, według których wpływ ten powinien być jednoznacznie negatywny. Stawarczyk pisze, że było to „kamieniem milowym dla nowej fali badań nad zależnością płacy minimalnej i zatrudnienia, przy zastosowaniu bardziej wyrafinowanych metod niż stosowane do tej pory”. Po wielu nowych pracach różnych autorów, w ocenie Freemana, ciężar dowodów przesunął się na przeciwników „niedużych” zmian płacy minimalnej. Tekst w Bloomberg z 2021 wskazuje np., że w 1978 90% ankietowanych członków AEA przewidywało jeszcze, że takie zmiany powodują znaczący wzrost bezrobocia, a w 2015 z podobnym twierdzeniem zgadzało się już tylko 26% wiodących ekonomistów wybranych przez instytut badawczy Uniwersytetu Chicagowskiego. „Duże” zmiany płacy pozostawały oceniane bardziej negatywnie lub niejednoznacznie^{[1][2][13][14][15][16]}.

Komentując w 2006 polemiki i kontrowersje wokół prac na temat imigracji i płacy minimalnej, Card zadeklarował, że podejmował badania przede wszystkim w celu lepszego zrozumienia mechanizmów rynku pracy – np. asymetrii informacji oraz procesów poszukiwań i dopasowania. Odżegnał się od ideologicznego zaangażowania, mówiąc że nigdzie nie postulował wprowadzenia określonego poziomu płacy minimalnej lub imigracji, nie chce być charakteryzowany jako zwolennik żadnych rozwiązań, i unika dyskusji politycznych. Wyraził też żal, że przez tę postawę i teksty stracił część znajomych, którzy uznali je z różnych powodów za nieakceptowalne. Według Clementa, Card „skrupulatnie unikał orędownictwa”^[1][8].

W 1995 odebrał John Bates Clark Medal, przyznawany „za najbardziej znaczący wkład w myśl i wiedzę ekonomiczną”^[2][5]. Uhonorowano go także IZA Prize in Labor Economics (2006, razem z Alanem Kruegerem)^[17], Frisch Medal od Econometric Society (2008)^[18], BBVA Foundation Frontiers of Knowledge Award (2014, razem z Richardem Blundellem)^[19] oraz Jacob Micner Award (2019)^[7]. Według tekstu Mączyńskiej z 2020, Card był „etatowym już kandydatem” do ekonomicznego „Nobla”, pojawiając się regularnie wśród osób wymienianych w spekulacjach przed ogłoszeniem tej nagrody^[20].

Otrzymał doktorat honoris causa kanadyjskich uczelni: Queen’s University (1999)^[21] University of Guelph (2015)^[22] i Uniwersytetu Montrealskiego (2019)^[23].

Zasiada jako fellow w Society of Labor Economists, Econometric Society (od 1992) oraz w Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk (1998)^[7], i jest członkiem National Academy of Sciences (2021)^[24].

W 2009 wygłosił honorowy wykład Richard T. Ely Lecture Amerykańskiego Towarzystwa Ekonomicznego^[25]. W kadencji 2014 został wybrany na wiceprzewodniczącego tej organizacji (razem z N. Gregory Mankiwem)^[26], a w kadencji 2021 na jej przewodniczącego^[27].

Card mieszka z żoną w Sonomie w Kalifornii. Jako hobby wymienia stolarstwo i tworzenie mebli, którego uczył się w liceum w Kanadzie^[1]. Według laudacji Freemana, jest lubiany przez współpracowników i studentów^[2].