owocnik

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

owocnik (język polski)

wymowa:: IPA: [ɔˈvɔt͡sʲɲik], AS: [ovocʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.; ^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy^[1]

(1.1) mikol. zbita część grzybni, występująca u grzybów wyższych, tworząca zarodniki; zob. też owocnik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	owocnik	owocniki
dopełniacz	owocnika	owocników
celownik	owocnikowi	owocnikom
biernik	owocnik	owocniki
narzędnik	owocnikiem	owocnikami
miejscownik	owocniku	owocnikach
wołacz	owocniku	owocniki

przykłady:: (1.1) Owocniki podstawczaków są zbudowane z trzonu i kapelusza.

składnia:

kolokacje:: (1.1) wysyp owocników

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:: rzecz. owoc mrz, owocnia ż, owocarka ż; przym. owocny, owocowy; czas. zaowocować

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

angielski: (1.1) sporocarp
białoruski: (1.1) пладовае цела грыба, спаракарп m, карпафор m
bułgarski: (1.1) плодно тяло (на гъба) m, спорокарп m
rosyjski: (1.1) плодовое тело гриба n, спорокарп m, карпофор m
ukraiński: (1.1) плодове тіло, спорокарп m

źródła:

↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.

[SGJP-1] Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.

[1]