Rock in a Hard Place

Rock in a Hard Place er det sjuande studioalbumet til det amerikanske hardrockbandet Aerosmith, gitt ut 27. august 1982 på Columbia Records. Det selde til gullplate i USA 10. november 1989.^[1] Det er det einaste Aerosmith-albumet utan gitaristen Joe Perry, etter at han forlét bandet i 1979. Rytmegitaristen Brad Whitford forlét òg bandet under innspelinga i 1981. Bandet brukte 1,5 millionar dollar på innspelinga av dette albumet,^[2] der dei vart gjenforeina med produsent Jack Douglas.

Aerosmith hadde gitt ut seks studioalbum i løpet av 1970-talet. Men mot slutten av tiåret oppstod det fleire problem. Gitaristen Joe Perry hadde forlate bandet i 1979 etter hendingar på World Series of Rock i Cleveland i Ohio og vart erstatta av Jimmy Crespo. I mellomtida auka narkotikamisbruken til Steven Tyler. Etter innspelinga av singelen «Lightning Strikes» forlét òg gitaristen Brad Whitford Aerosmith i 1981 og vart erstatta av Rick Dufay då innspelinga av albumet endeleg var ferdig.

Eit unytta spor frå albumet med tittelen «Riff & Roll» vart gitt ut på plateboksen deira frå 1991, Pandora's Box.

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
AllMusic	[3]
Classic Rock	[4]
Collector's Guide to Heavy Metal	8/10[5]
The Philadelphia Inquirer	[6]
The Rolling Stone Album Guide	[7]

Frå samtidige meldingar beklaga J.D. Considine i Rolling Stone korleis bandet hadde bestemt seg for å behalda sitt gamle sound på albumet, sjølv om ny heavy rock med «kjappe powerakkordar hadde gjort blues-boogien til Aerosmith nesten forelda». Han rosa Jimmy Crespo sitt Perry-aktige gitarspel, men skreiv at «trass i eit sporadisk utbrot av primal energi, rockar mykje av LP-en utanåt.»^[8] Ken Tucker i The Philadelphia Inquirer gav albumet ein av fem stjerner, og meinte at «Det er trist når ein gong vitale hardrockband overlever seg sjølv, om så berre fordi det er så få av dei.»^[6].

AllMusic Greg Prato skreiv at Aerosmith «ikkje hadde den magiske kjemien frå 70-talsklassikarane sine» utan Perry og Whitford, men bandet kunne «framleis rocka» og produserte sin «mest studioforbetra og eksperimentelle plate opp til dette punktet» med «nokre få hyggjelege overraskingar», som «den psykedeliskiserte 'Joanie's Butterfly'».^[3] Den kanadiske journalisten Martin Popoff skildra albumet som «litt ujamt» med høgdepunkt som «Jailbait», «Lightning Strikes» og «Joanie's Butterfly» og resten som «variert, ustemt og forsert», og konkluderte med at sjølv om Aerosmith «knapt kunne fungera», laga dei «aldri ei dårleg plate.»^[5] «I teorien ein katastrofe,» noterte Classic Rock, «i praksis ein usannsynleg triumf. Gløym det Spinal Tap-forventande Stonehenge-coveret - Rock in a Hard Place er eit knallbra album... «Lightning Strikes», «Bolivian Ragamuffin» og «Joanie's Butterfly» er klassiske Aerosmith-låtar - same kven som spelte på dei.»^[9]

«Plata syg ikkje,» skreiv trommeslagaren Joey Kramer i sjølvbiografien sin frå 2009, Hit Hard: A Story of Hitting Rock Bottom at the Top. «Det er nokre verkeleg gode ting på han. Men det er ikkje ei ekte Aerosmith-plate fordi det er berre meg, Steven og Tom - med ein vikarierande gitarist.... Det er Jimmy Crespo som gjer gitararbeidet.»^[2].