Naar inhoud springen

Pseudonaja

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Pseudonaja
Pseudonaja modesta, exemplaar uit Noordelijk Territorium, Australië.
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Reptilia (Reptielen)
Orde:Squamata (Schubreptielen)
Onderorde:Serpentes (Slangen)
Superfamilie:Elapoidea
Familie:Elapidae (Koraalslangachtigen)
Onderfamilie:Elapinae
Geslacht
Pseudonaja
Günther, 1858
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Pseudonaja op Wikispecies Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Herpetologie

Pseudonaja is een geslacht van slangen uit de familie koraalslangachtigen (Elapidae) en de onderfamilie Elapinae.

Naam en indeling

[bewerken | brontekst bewerken]

De wetenschappelijke naam van de groep werd voor het eerst voorgesteld door Albert Günther in 1858. Er zijn negen soorten, een aantal soorten werd eerder aan andere geslachten toegekend, zoals Diemenia en Demansia.[1]

Uiterlijke kenmerken

[bewerken | brontekst bewerken]

De slangen worden middelgroot tot groot; Pseudonaja textilis bereikt een lichaamslengte tot 2,2 meter, Pseudonaja modesta blijft met een totale lengte van 60 centimeter veel kleiner. centimeter. De kop is duidelijk te onderscheiden van het lichaam door de aanwezigheid van een insnoering. De ogen zijn relatief groot en hebben een ronde pupil en meestal een lichte iris. De slangen hebben 17 tot 21 rijen schubben in de lengte op het midden van het lichaam, de caudale schubben en anale schub zijn gepaard. De schubben aan de bovenzijde zijn glad en glanzend.

De lichaamskleur is bruin maar is erg variabel, de kleur kan van geel tot donkerbruin zijn. Veel exemplaren hebben oranje vlekken aan de buikzijde. Sommige soorten zoals Pseudonaja aspidorhyncha hebben een donkere tot zwarte kop.[2]

De slangen kunnen zowel overdag als 's nachts actief zijn, afhankelijk van de temperatuur. Ze jagen op kleine gewervelde dieren zijn zowel gebeten als gewurgd kunnen worden. De vrouwtjes zetten eieren af.

Bij verstoring wordt de voorzijde van het lichaam opgericht en wordt de bek dreigend geopend. De slangen zullen niet aarzelen om te bijten als ze worden bedreigd. Alle soorten zijn zeer giftig en in combinatie met hun algemene voorkomen zijn het een van de dodelijkste groepen van slangen in Australië.[2]

Verspreiding en habitat

[bewerken | brontekst bewerken]

De slangen komen endemisch voor in delen in Australië in de deelstaten New South Wales, Noordelijk Territorium, Queensland, Victoria, West-Australië, Zuid-Australië), Papoea-Nieuw-Guinea. De soort Pseudonaja textilis komt daarnaast voor in delen van Azië in Papoea-Nieuw-Guinea.[1] De habitat bestaat uit scrublands, savannen, graslanden en bossen.

Beschermingsstatus

[bewerken | brontekst bewerken]

Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is aan alle soorten een beschermingsstatus toegewezen. Acht soorten worden beschouwd als 'veilig' (Least Concern of LC) en een soort als 'onzeker' (Data Deficient of DD).[3]

Het geslacht omvat de volgende soorten, met de auteur en het verspreidingsgebied.

Naam Auteur Verspreidingsgebied Beschermingsstatus
Pseudonaja affinis Günther, 1872 Australië (West-Australië, Zuid-Australië)
Pseudonaja aspidorhyncha McCoy, 1879 Australië (New South Wales)
Pseudonaja guttata Parker, 1926 Australië (Noordelijk Territorium, Queensland, Zuid-Australië)
Pseudonaja inframacula Waite, 1925 Australië (Zuid-Australië)
Pseudonaja ingrami Boulenger, 1908 Australië (Noordelijk Territorium, Queensland, West-Australië)
Pseudonaja mengdeni Wells & Wellington, 1985 Australië (New South Wales, West-Australië)
Pseudonaja modesta Günther, 1872 Australië (New South Wales, Noordelijk Territorium, Queensland, West-Australië, Zuid-Australië)
Pseudonaja nuchalis Günther, 1858 Australië (Noordelijk Territorium, Queensland, Victoria, West-Australië, Zuid-Australië)
Pseudonaja textilis Duméril, Bibron & Duméril, 1854 Australië (New South Wales, Noordelijk Territorium, Queensland, Victoria, West-Australië, Zuid-Australië), Papoea-Nieuw-Guinea

Bronvermelding

[bewerken | brontekst bewerken]