The Last Unicorn

The Last Unicorn (op Plattdüütsch so veel as „Dat letzte Eenhoorn“; dt. Titel: Das letzte Einhorn) is de Titel vun en Tekentrickfilm ut dat Johr 1982 vun Jules Bass un Arthur Rankin Jr. Dat Dreihbook stammt vun den Schriever Peter S. Beagle, vun den ok de Literaturvörlaag, en Vertellsel mit glieken Titel, stammt.

In’t Johr 2004 hett Beagle de Geschicht wieterschreven mit den Kortroman Two Hearts, de 2009 ok op Düütsch rutkamen is. De Kortroman is 2006 mit den Hugo Award un mit den Nebula Award uttekent worrn.

De Hööftfigur is en Eenhoorn, dat eensom aver tofreden in sien Woold leevt. Een Dag höört se, dat dat keen annere Eenhöörn mehr op de Welt geven deit. Se geiht dorophen weg ut ehrn Woold un maakt sik op de Söök na annere Wesen vun ehr Oort. En Bottervagel vertellt ehr vun en roden Bull, de jem all verdreven hebben schall. Op ehrn Weg warrt se vun de Hex Mummy Fortuna fangen nahmen, de ehr in en Käfig sparrn deit. Ehr Helpsmann, de spoodlose Töverer Schmendrick helpt ehr uttobreken un slutt sik ehr an. Mit de Tiet lehrt he jümmer mehr de wohre Magie to bruken. Later slutt sik ok de Röverfro Molly Grue an.

De Söök föhrt jem na den Sitt vun König Haggard, en Borg, de teemlich rünnerkamen is. In de Borg leevt ok sien adopteerten Söhn, Prinz Lír. Üm vör den roden Bullen seker to wesen, wannelt Schmendrick dat Eenhoorn in de Fro Lady Amalthea. Achter Minschen is de Bull neemlich nich achterran. Man, liekers is se bang för ehrn minschlichen Lief un föhlt sik swack. As Fronsminsch kann se ahn Hinnern mit ehr Frünnen in de Borg kamen. Prinz Lír verkiekt sik in Lady Amalthea un kann ok ehr Hart winnen.

Gliektietig versöökt Schmendrick un Molly Grue dat Geheemnis üm den Rode Bull ruttokriegen, de op den verbitterten Haggard höörn deit. De König neemlich stickt dorachter, dat dat keen Eenhöörn mehr gifft. Ut Gier, so vertellt he sülvst dat Lady Amalthea, hett he de Eenhöörn dör den Roden Bullen tosamendrieven laten. Lady Amalthea kann de Eenhöörn tosamen mit Molly Grue un den Töverer free maken, warrt dorbi sülvst aver wedder in en Eenhoorn torüchwannelt. Bi den Versöök, dat Eenhoorn to schulen, lett Prinz Lír, de sik as en wohren Held rutstellt, sien Leven. Dör sien Dood kriggt dat Eenhoorn aver de nödige Kraft, den Roden Bull in de See to drieven un de annern Eenhöörn to befre’en.

As dat vörbi is, holt dat Eenhoorn Prinz Lír dör Anröhren mit ehr Hoorn wedder in’t Leven torüch. Ofschoonst se de Leev för Lír in sik föhlt, beslutt se liekers, in ehrn Töverwoold torüch to gahn. Se verafscheedt sik vun Schmendrick mit de Wöör, dat se dat eenzige Eenhoorn is, dat in de Laag is Leev un Leed to föhlen. Denn löpt se torüch in den Woold.

• Lexikon vun’n internatschonalen Film: Ein literarisch anspruchsvolles, aber reichlich kitschiges Zeichentrick-Märchen, das dem Wunsch nach einer Herrschaft der Poesie und dem Sieg des Schönen über Gewalt und Zerstörung Ausdruck verleiht. Tricktechnisch auf biederstem Fernseh-Niveau.^[1]

• Norbert Stresau: Technisch bewegt sich der Film weit unterhalb der Ebene beispielsweise eines „The Secret of NIMH“. Seine Animation ist flach und detailarm, Lester Abrams’ Charakterdesign des Einhorns sowie Jimmy Webbs Musik sind sehr verkitscht gehalten. Dafür ist die Story für ein Fantasy-Epos erstaunlich intelligent und symbolträchtig. (…) Bemerkenswert wird „The Last Unicorn“ schließlich dadurch, dass der Kampf zwischen Phantasie und Phantasielosigkeit nicht auf einen platten, schwarz-weiß gezeichneten Gut/Böse-Konflikt reduziert wird.^[2]

• TV Spielfilm: Der Sieg des Schönen über die Gewalt und das Böse wird als rührselig versülzte Fabel aufbereitet.^[3]

• cinema.de: Mit seinen ästhetischen Anleihen beim Anime war der Film zwar seiner Zeit voraus, ansonsten wirkt die Verfilmung des Buches von Peter S. Beagle aber uninspiriert und kitschig. [...] Fazit: Gar nicht fabelhaft: wenig Magie, viel Kitsch.^[4]

De Film hett keen Filmpriesen wunnen, weer aver in’t Johr 1983 för den Saturn-Pries nomineert in de Kategorie Best Animatschoonsfilm.

• De Geschicht gifft dat op Hoochdüütsch ok as Höörbook ünner den Titel „Das letzte Einhorn“ in söven CDs vun’n Hörverlag. Leest warrt dat vun Andreas Fröhlich.
• De Soundtrack is vun Jimmy Webb komponeert worrn un möök en spoodriek Comeback mööglich för de Grupp America.

• Peter S. Beagle: Das letzte Einhorn (Originaltitel: The Last Unicorn). Deutsch von Jürgen Schweier. Hobbit-Presse. Klett-Cotta, Stuttgart 1996, 260 S., ISBN 3-608-87502-6
• Peter S. Beagle: Das letzte Einhorn und Zwei Herzen (Originaltitel: The last Unicorn and two Hearts). Düütsch vun Jürgen Schweier un Cornelia Holfelder-von der Tann. Hobbit-Presse. Klett-Cotta, Stuttgart 2009, 304 S. ISBN 978-3-608-93872-2

1. ↑ Das letzte Einhorn: CD-ROM-Utgaav), Systhema, München 1997
2. ↑ Der Fantasyfilm. Heyne-Filmbibliothek, Band 68. Heyne, München 1984, ISBN 3-453-86068-3, S. 201-205
3. ↑ TV-Spielfilm-Lexikon
4. ↑ cinema.de

• The Last Unicorn in de Internet Movie Database (engelsch)
• Kritiken to’n Film op Rotten Tomatoes
• The last unicorn (engelsch)