pinggir

pinggir (ejaan Jawi ڤيڠݢير)

1. Kawasan hujung atau tepi dalam suatu tempat.
2. Tempat atau kedudukan yang tidak atau kurang diberi perhatian.

• Kamus Dewan: ping·gir

• "pinggir" di Kamus Dewan, Edisi Keempat, Dewan Bahasa dan Pustaka, →ISBN, 2005.

• "pinggir" di Pusat Rujukan Persuratan Melayu.

pinggir

1. Kawasan hujung atau tepi dalam suatu tempat.
2. Tempat atau kedudukan yang tidak atau kurang diberi perhatian.

• Penyempangan: ping‧gir

• “pinggir” dalam Kamus Besar Bahasa Indonesia (KBBI) Daring, Jakarta: Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan Republik Indonesia, 2016.