Jump to content

Sensus communis

E Vicipaedia
Aristoteles, primus scriptor qui notionem sensus communis descripsit.
Marcus Aurelius, imperator et philosophus Stoicus, qui humanisticam sensus communis notionem movit.
Adumbratio perceptionis a Renato Cartesio facta. Sensus ad sensum communem eunt, qui in glandula pineali intra cerebrum sedet, ex quo ad spiritum immaterialem eunt.
Antonius Ashley Cooper, tertius Comes Shaftesbury, qui notionem sensus communis a Romanis motam proposuit.
Ioannes Baptista a Vico, fautor educationis classicae in rhetorica, qui indicia sapientiae antiquae in sensu communi explicavit.
Thomas Reid, conditor Scholae Scoticae Sensus Communis.

Sensus communis[1] (Graece κοινὴ αἲσθησις), vel intellectus communis,[2] vel iudicium commune,[3] vel simpliciter cor,[4] est ingenium rerum percipiendarum, intellegendarum, et iudicandarum, cuius paene omnes participes sunt, et quod a paene omnibus sine ulla disputatione rationaliter exspectari potest.[5]

Nexus interni

  1. Lucr. et Hor., citati in Cassell's Latin Dictionary, ed. D. P. Simpson (Novi Eboraci: Wiley, 1968), 678.
  2. Quintilianus; in Ainsworth's citatus.
  3. Ainsworth's.
  4. John C. Traupman, Latin and English Dictionary, ed. tertia (Novi Eboraci: Bantam Books, 2007), 498.
  5. Compara definitionem Anglicam: "sound and prudent judgment based on a simple perception of the situation or facts" Merriam-Webster's Online Dictionary.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]

Bibliographia addita

[recensere | fontem recensere]
  • Coates, John (1996), The Claims of Common Sense: Moore, Wittgenstein, Keynes and the Social Sciences, Cambridge University Press, ISBN 9780521412568 
  • Ledwig, Marion (2007), Common Sense: Its History, Method, and Applicability, Peter Lang, ISBN 9780820488844 
  • McCarthy, John, et Vladimir Lifschitz. 1990. Formalizing Common Sense. Intellect Books. ISBN 9780893915353.