Imperativus

Imperativus^[1] est modus verbi, qui imperata indicat. Est modus, sicut modus coniunctivus et modus indicativus. Lingua Latina formas huius modi personarum secondae et tertiae. Lingua Anglica, sicut plures linguae, formas secondae personae tantum habet. Lingua Sanscritica formas imperativas omnium personarum habet, quamquam formae primae personae re vera fuerunt formae modi coniunctivi.

Ecce imperativus singularis (imperatum uni personae) et pluralis (imperatum multis personis), secondae personae:

|}

Lingua Latina etiam "imperativum futurum" habet qua in legibus utimur.

|}

|} Imperativum usus cum aliquid negat, licet hunc modo coniunctivo uti, sed non mutat in ne:

• non pugnare = ne pugnemus! (-o 1)

• non legere = ne legamus! (-o 3)

• Eum ne audiamus! (Eum audire non debemus, -io 4)

Autem coniunctivus imperfecti -usus irrealis-, ei verbum non est cum sententia negans est.

• non pugnare = non pugnaremus! (-o 1)

• non legere = non legeremus! (-o 3)

• Eum non audiremus!

Hi coniunctivi appellantur coniunctivos prohibitativos (nom sing.: Coniunctivus prohibitativus).

N.B.: Nimirum sunt etiam imperativi irregulares

• esse = es! (simus!) este! esto! esto! estote! sunto!
• facere = fac! (faciamus!) facite! fieri! fitis! facito! facito! facitote! faciunto! fito! fito! fitote! fiunto!
• dicere = dic! (dicamus!) dicite! dicito! dicito! dicitote! diciunto!
• ducere = duc! (ducamus!) ducite! ducere! ducimini! ducito! ducito! ducitote! duciunto! ducitor! ducitor! duciuntor!
• ferre = fer! (feramus!) ferte! ferre! (fiamus!) ferimini! ferto! ferto! fertote! ferunto! fertor! fertor! feruntor!
• ire = i! (eamus!) ite! ito! ito! itote! eunto!
• velle = vel! (alterae formae non existunt)
• nolle= noli! (nolimus!) nolite! nolito! nolito! nolitote! noliunto!