Orde corintia

A orde corintia é a máis elegante e ornamentada das ordes arquitectónicas clásicas. Atribúese a súa creación ao escultor grego Calímaco no século IV a.C. Dise que ao ver un exemplar de acanto enroscada nun queipo ofrendado xunto á tumba dunha doncela, tivo a inspiración de crear a típica ornamentación dos chapiteis. No esencial é similar á orde xónica, da que difire basicamente na forma e tamaño do capitel. Unha das construcións máis destacables executadas segundo as pautas estilísticas da orde corintia é o monumento de Lisícrates en Atenas, levantado cara a 334 a.C.

Características peculiares

A columna vai dotada de base. Trátase dunha peza de apoio composta por tres molduras: dous boceles circulares ou medios touros e unha escocia intercalada entre ambos os que pode ir adornada por uns linteles. En ocasións, esta base apoia á súa vez sobre un plinto, peza prismática de planta cadrada de pouco espesor.
O fuste é de sección circular e presenta unha lixeira éntase. Está acanalado por 24 estrías separadas entre si por finos filetes lonxitudinales. O tamaño total da columna adoita ser de vinte módulos e o do propio fuste de dezaseis e dous terzos.
O capitel é o elemento máis representativo desta orde e recoñécese pola súa aparencia de cesta da que sobórdanse as follas de acanto, cuxos talos dan lugar a unha especie de volutas ou espirais nas catro esquinas.
O entaboamento mide xeralmente un quinto da orde total. Está formado por:
- a arquitrabe, que se mostra xeralmente descomposto en tres bandas horizontais superpostas e graduadas.
- o friso é unha banda continua (sen métopas nin tríglifos) adornada cunha sucesión de figuras en relevo. Carga directamente sobre a arquitrabe.
- a cornixa coroada polo beirado forma un saledizo que xeralmente conta cunha moldura.