Giuseppe De Santis

Giuseppe De Santis

Biografía
Nacemento	11 de febreiro de 1917 Fondi, Italia (pt)
Morte	16 de maio de 1997 (80 anos) Roma, Italia
Educación	Centro Sperimentale di Cinematografia (pt)
Actividade
Ocupación	director de cinema, guionista
Período de actividade	1940 -
Obra
Obras destacables (1949) Arroz amargo
Familia
Fillos	Luisa De Santis
Premios
(1995)  León de Ouro pola carreira (1955)  Cuncha de Ouro á Mellor Película (1948)  Nastro d'Argento (pt)  Comendador da Orde ao Mérito da República Italiana
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Де Сантис Джузеппе) Armenian Soviet Encyclopedia, vol. 3 (en) , (p.352)

Giuseppe De Santis, nado en Fondi o 11 de febreiro de 1917 e finado en Roma o 16 de maio de 1997 foi un director de cinema italiano. Un dos directores máis idealistas do neorrealismo italiano das décadas de 1940 e 1950, escribiu e dirixiu filmes que esixían a reforma social. Era irmán do director de fotografía Pasqualino De Santis.

Nado no Lacio, foi membro do Partido Comunista Italiano e loitou coa resistencia antialemá durante a segunda guerra mundial. Estudou filosofía e literatura antes de entrar no Centro Sperimentali di Cinematografia de Roma. Mentres traballaba como xornalista para a revista Cinema converteuse, baixo a influencia de Cesare Zavattini, nunha das principais figuras do neorrealismo italiano, que intentaban facer filmes que reflectían a realidade simple e tráxica da vida proletaria, usando actores non profesionais e localizacións reais. En 1942 colaborou no guión de Ossessione, de Luchino Visconti.

Continuaba a traballar na revista mentres incrementaba as súas tarefas como guionista e axudante de director ata o seu debut como director en 1947 con Caccia Tragica. Igual que os seus dous seguintes filmes era unha chamada para mellorar as condicións da clase obreira italiana e os traballadores agrícolas. Falábase tamén de corrupción, mercado negro, colaboracionismo cos alemáns e o trato dos ex soldados.

O seu terceiro filme, Arroz amargo (1950), historia dunha moza que traballa nos campos de arroz e debe escoller entre dous homes socialmente diferentes, converteu a Silvana Mangano nunha estrela. Valeulle ademais unha candidatura ao Oscar ao mellor argumento orixinal.

A principios da década de 1950 o movemento neorrealista estaba decaendo no favor dos críticos e do público. Os novos cineastas comezaban a usar historias dramáticas que se centraban nas relacións persoais e de Santis tamén cambiou o seu estilo. En 1952 filmou Roma ore 11, primeira versión dun accidente real que Augusto Genina volveu rodar o ano seguinte.

En 1959 gañou o Globo de Ouro con La strada lunga un anno, filme producido en Iugoslavia que tamén foi candidata ao Óscar ao mellor filme en lingua non inglesa.^[1] Foi membro do xurado do Festival Internacional de Cinema de Moscova en 1979^[2] e en 1985^[3]

De Santis faleceu en 1997 aos oitenta anos tras sufrir un ataque ao corazón. Italia declarou un día de loito. Unha parte dos seus arquivos foron doados á Reynolds Library da Wake Forest University e a súa dona e amigos crearon unha fundación co seu nome.

• La gatta (curtametraxe, 1942)
• Giorni di gloria (codirector, 1945)
• Caccia tragica (1947)
• Arroz amargo (1949)
• Non c'è pace tra gli ulivi (1950)
• Roma ore 11 (1952)
• Un marito per Anna Zaccheo (1953)
• Giorni d'amore (1954)
• Uomini e lupi (codirector, 1956)
• La strada lunga un anno (1958)
• La garçonnière (1960)
• Italiani brava gente (1965)
• Un apprezzato professionista di sicuro avvenire (1972)

• Giuseppe De Santis na IMDb (en inglés).