Camille Claudel

Camille Claudel
Biografía
Nacemento	8 de decembro de 1864 ; Fère-en-Tardenois, Francia
Morte	19 de outubro de 1943 (78 anos); Montfavet, Francia
Lugar de sepultura	cemiterio de Montfavet
Residencia	Hospital of Ville-Évrard (en) (1913–1943); Hôtel de Jassaud (en) (1899–1913); Maison Claudel de Wassy (en) (1879–1881); 31 boulevard de Port-Royal, Paris (en)
Relixión	Catolicismo
Educación	Academia Colarossi (pt)
Actividade
Campo de traballo	Escultura e pintura
Lugar de traballo	París
Ocupación	pintora, debuxante arquitectónica, artista gráfica, escultora, modelo artístico, artista
Xénero artístico	Arte figurativa
Movemento	Expresionismo e Realismo
Profesores	Auguste Rodin
Obra
	Obras destacables The Confidence (en) ; (1883) The Waltz (en) ; (1886) Girl with sheaf of wheat (en) ; (1888) Sakuntala (Claudel) (en) ; (1893) The Little Châtelaine (en) ; (1893) Cadela famenta; (1895) Paul Claudel at sixteen (en) ; (1898) A Idade Madura (Camille Claudel) (pt) ; (década de 1900) La Vague by Camille Claudel (en) ; (1907) A Implorante (Camille Claudel) (pt) ;
Familia
Parella	Auguste Rodin (1885–1893)
Pais	Louis Prosper Claudel e Louise-Athanaïse Cécile Amelie CERVEAUX
Irmáns	Paul Claude Michel Lecarpentier
Premios
	(1888) Salón de París ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Concise Dictionary of Women Artists (en)

Camille Claudel, nada en Fère-en-Tardenois (Aisne) o 8 de decembro de 1864 e finada en Montdevergues (Vaucluse) o 19 de outubro de 1943, foi unha escultora francesa.

Traxectoria

Dende a súa infancia en Champagne, Camille foi unha persoa moi apaixonada pola escultura: xogaba co barro e esculpía as persoas que a rodeaban, como o seu irmán Paul e a súa servente Hélène. Naceu no seo dunha familia acomodada que se trasladou, sendo Camille aínda unha meniña, a Villeneuve-sur-Fère onde naceu o seu irmán, o poeta e diplomático Paul Claudel, en 1868. Aínda que a familia residiu posteriormente noutras localidades, os veráns sempre os pasaron en Villeneuve. En 1881 a familia trasladouse a París. Camille tentou entrar na École des Beaux-Arts, pero non a admitiron por ser muller, polo que alugou un estudio que compartiu con dúas americanas, entre as que estaba Jessie Lipscomb, e onde lles daba clase un profesor da École, ata que en 1883 este marchou a Roma pedíndolle a Auguste Rodin que o substituíse. Tras algunhas vacilacións este aceptou, coa condición de que Camille fose ao seu obradoiro. Alí convértese na súa inspiración, o seu modelo, a súa confidente e a súa amante. O coñecemento da súa relación pola familia levou a que Camille deixase a casa familiar. En 1892 rematou a súa relación amorosa con Rodin, aínda que se seguiron vendo regularmente ata 1898.

Auguste Rodin

Ten o seu encontro con Auguste Rodin en 1883, e o ano seguinte empeza a traballar no seu taller. Camille posa para el e colabora na realización das figuras da monumental As Portas do Inferno. A obra da escultora, a pesar de ser moi próxima á do seu mestre, ten o seu temperamento, sen ser nunca unha copia; por iso, Octave Mirbeau proclamou o seu xenio. Ademais de ser unha das súas principais colaboradoras, foi tamén a súa amante e compañeira durante algúns anos; converteuse no seu modelo e a súa musa, inspirando obras como La danaie o Fugit Amor.

Produciuse entre ambos un clima de colaboración e enfrontamento que enriqueceu o labor mutuo. A pesar da paixón, a relación entre Rodin e Camille é complicada, conflitiva e con interrupcións e crises^[1].

Frecuentaron xuntos os ambientes artísticos e culturais máis importantes do París da época e pasaron xuntos longos períodos fóra da cidade, pero Rodin está unido sentimentalmente a outra muller, Rose Beuret, á que non ten intención de abandonar para casar con Camille. Esta situación será a inspiración dunha das obras máis importantes de Camille: A Idade Madura^[2]. Nesta escultura vemos representada a escena de Camille de xeonllos e suplicante, dirixindo as súas mans cara a Rodin, quen lle dá as costas mentres unha muller medio anxo-medio meiga, que representa a Rose Beuret, lévao.

Unha vez rota a súa relación co escultor, entra na súa vida Claude Debussy, pero tamén el está unido a outra muller. Mentres, as súas obras alcanzan certo éxito e aparecen con frecuencia artigos sobre ela nas revistas de arte. Nesta época de crise emocional, Camille péchase no seu taller e afástase do mundo. En decembro de 1905, Camille realizou a súa última exposición.

A partir de 1905 a saúde mental de Camille comezou a degradarse, desaparecía por longos períodos de tempo, destruíu gran parte da súa obra e tiña crises de paranoia. Acusou a Rodin de roubarlle as súas ideas e de tentar asasinala. Logo da voda do seu irmán, en 1906, viviu practicamente confinada no seu estudio.

Declive

A partir de aí, sufriu sucesivas crises nerviosas que agudizarán cada vez máis e comezou a destruír as súas obras. Non tivo apoio familiar, xa que a súa nai e a súa irmá seguían sendo hostís á súa forma de vida e o seu irmán Paul estaba lonxe. O único que apoiaba a Camille era o seu pai, quen se negou reiteradamente a internar a súa filla como lle pedían os seus familiares directos.

O 3 de marzo de 1913 morreu o seu pai. O 10 de marzo a súa nai decidiu internala no sanatorio de Ville-Evrard e en xullo en Montdevergues, manicomio do cal, a pesar da súa recuperación e os seus lúcidos e desgarrados rogos ó seu irmán Paul, nunca saíu. Pechada pasou os derradeiros trinta anos da súa vida. A familia prohibiu que recibise visitas e nunca foron vela. Faleceu en 1943 e foi enterrada nunha tumba sen nome, só cos números 1943 -n392, no pequeno cemiterio da institución mental de Montdevergues. Á morte de Paul Claudel en 1955, ergueuse o veto que existía na familia sobre Camille e os descendentes quixeron dar unha tumba digna a Camille Claudel. Escribiron a Montdevergues solicitando a situación da tumba e a exhumación para o seu traslado. A institución contestou que a tumba desaparecera, xa que a institución necesitara unha serie de ampliacións e se utilizaran os terreos do pequeno cemiterio onde se enterraban os pacientes esquecidos polas súas familias^[3].

En 1988 estreouse a película francesa Camille Claudel, dirixida por Bruno Nuytten e con Isabelle Adjani e Gérard Depardieu nos papeis principais de Camille Claudel e Auguste Rodin.

Obra

A maior colección de obras de Camille Claudel exponse de xeito permanentente nunha sala, dedicada exclusivamente a ela, no Museo Rodin.

L'âge mûr (expóñense dúas vesrión: unha en xeso e outra en bronce)
La petite châtelaine (mármore)
Pensée (mármore)
Paul Claudel à trente-sept ans (bronce)
L'implorante (bronce)
Clotho (xeso)
Les causeuses (versión en xeso, versión en ónix e versión en bronce)
La valse (bronce)
Buste de Rodin (versión en xeso, versión en bronce)
Vertumne et pomone (mármore)
La vague (ónix e bronce)
Profonde pensée (bronce)
Profonde pensée (mármore)
La jeune fille à la gerbe (bronce)
Sakountala (arxila)
L'abandon (bronce)
La niobide blessée (bronce)
Jeune femme aux yeux clos (arxila ?)

No Museo Albert-André, en Bagnols-sur-Cèze

L'implorante (bronce)

No Museo Dubois-Boucher de Nogent-sur-Seine (Aube)

Persée et la Gorgone

Notas

↑ Museo Rodin. «Cronología de Auguste Rodin». Consultado o 23 de xaneiro de 2013.
↑ Museo de Orsay. «Camille Claudel, La edad madura». Consultado o 23 de xaneiro de 2013.
↑ Manuel Vicent, El País (3 de abril de 2010). «El beso de mármol de Camille Claudel». Consultado o 23 de xaneiro de 2013.

Véxase tamén

Ligazóns externas

Llamarse Camille Claudel Artigo do escritor Germán Uribe (en castelán)
"Camille Claudel por Reine-Marie Paris" (en francés).
Asociación Camille Claudel (en francés).
Web da curtametraxe 'Camille', sobre Camille Claudel (en catalán) (en inglés) (en francés).
(en catalán) «La dona artista i el poder : homenatge a Camille Claudel» (son). l'Arxiu de la Paraula. Ateneu Barcelonès, 2014.

[1] Museo Rodin. «Cronología de Auguste Rodin». Consultado o 23 de xaneiro de 2013.

[2] Museo de Orsay. «Camille Claudel, La edad madura». Consultado o 23 de xaneiro de 2013.

[3] Manuel Vicent, El País (3 de abril de 2010). «El beso de mármol de Camille Claudel». Consultado o 23 de xaneiro de 2013.

[1]