Patrick Daniel Tambay[1], nado en París o 25 de xuño de 1949 e finado o 4 de decembro de 2022,[2] foi un piloto de carreiras francés. Competiu en 123 Grandes premios do Campionato Mundial de Fórmula Un, gañando dúas veces, logrando 5 poles e anotando un total de 103 puntos no Campionato. En 2006, competiu na tempada inaugural da fórmula GP Masters para pilotos retirados da Fórmula Un, e continuou na serie en 2007.

Modelo:BiografíaPatrick Tambay

(1983) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(fr) Daniel Patrick Tambay Editar o valor en Wikidata
25 de xuño de 1949 Editar o valor en Wikidata
XIV Distrito de París (Francia) Editar o valor en Wikidata
Morte4 de decembro de 2022 Editar o valor en Wikidata (73 anos)
Niza (Francia) Editar o valor en Wikidata
Causa da mortepárkinson Editar o valor en Wikidata
Member of the departmental council of Alpes-Maritimes (en) Traducir
2 de abril de 2015 – 4 de decembro de 2022

Circunscrición electoral: canton of Le Cannet (en) Traducir
Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de automobilismo, político, xornalista, piloto de Fórmula Un Editar o valor en Wikidata
Partido políticoUnión por un Movemento Popular Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Participou en
24 Horas de Le Mans Editar o valor en Wikidata

Traxectoria

editar
 
Tambay no Gran Premio de Dallas de 1984 onde, como moitos outros, retirouse logo de golpear cun muro

Ao principio da súa carreira, Tambay formou parte do equipo de Fórmula 5000 dirixido por Carl Haas.[3]

En 1977, gañou o campionato Can Am con Haas,[4] Tambay debutou na Fórmula Un con Surtees, pilotando nunha soa carreira no Gran Premio de Francia de 1977 antes de correr o resto da tempada con Theodore. O equipo, en colaboración con Ensign, corría co seu chasis N177. Os resultados foron frutíferos e McLaren fichouno para as tempadas 1978 e 1979. En 1980, regresou a Can Am co equipo Lola dirixido por Carl Haas,[4] gañando o seu segundo campionato Can-Am.

En 1981 regresou á F1, primeiro pilotando para o equipo Theodore para terminar a tempada con Ligier. En 1982, ofrecéronlle un lugar na Scuderia Ferrari logo da morte de Gilles Villeneuve. Gañou o seu primeiro Gran Premio no Gran Premio de Alemaña logo da grave lesión de Didier Pironi na práctica. O GP de Alemaña era a súa cuarta carreira co equipo de Maranello. Gañou o seu segundo e último Gran Premio en 1983 en Imola, nunha vitoria moi emotiva fronte aos fieis tifosis italianos, pilotando o Ferrari 27 (o número do coche de Villeneuve) logrou á vitoria logo de que Riccardo Patrese estrelara o seu Brabham a só 6 voltas do final. Foi substituído polo equipo en 1984 en favor do italiano Michele Alboreto. Tambay marchou a Renault, ficando alí ata 1985. Coa disolución do equipo francés, que retornaría en 2002, Tambay fichou polo equipo Haas Lola en 1986.

En 1987, Tambay fundou a súa propia compañía de promoción do deporte en Suíza, deixouna en 1989 para volver á competición. En 1989, pilotou un Jaguar no Campionato Mundial de Resistencia e terminou cuarto nas 24 Horas de Le Mans. A continuación, déuselle polos rallyes no deserto, terminando dúas veces entre os tres primeiros no Rally Dakar. Ademais, tamén participou en carreiras sobre xeo e na carreira de jet sky Tour de Corse.

Tambay participou activa pero brevemente co equipo Larrousse, en 1994 en asociación co seu amigo e socio nos negocios Michael Golay. Pero ao final da tempada de 1994, a empresa Fast Group SA propiedade de Tambay e Golay terminou a súa participación co equipo.

Desde que se retirou da competición, Tambay traballou como comentarista para a televisión francesa. Tamén foi concelleiro en Le Cannet, un suburbio de Cannes.

El foi o padriño do Campión do Mundo de 1977 Jacques Villeneuve. O seu fillo Adrien actualmente[cando?] está competindo no campionato DTM.

Resultados completos na Fórmula Un

editar

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano Equipo Chasis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pos. Puntos
1977 Team Surtees Surtees TS19 Cosworth V8 ARX
BRA
RSA
USW
ESP
MON
BEL
SWE
FRA
NSC
18º 5
Theodore Racing Hong Kong Ensign N177 GBR
Ret
ALE
6
AUT
Ret
NED
5
ITA
Ret
USA
DNQ
CAN
5
XPN
Ret
1978 Marlboro Team McLaren McLaren M26 Cosworth V8 ARX
6
BRA
Ret
RSA
Ret
USW
12
MON
7
BEL
ESP
Ret
SWE
4
FRA
9
GBR
6
ALE
Ret
AUT
Ret
NED
9
ITA
5
USA
6
CAN
8
14º 8
1979 Löwenbräu Team McLaren McLaren M28 Cosworth V8 USW
Ret
NC 0
Marlboro Team McLaren ARX
Ret
RSA
10
ESP
13
MON
NSC
FRA
10
GBR
7
McLaren M26 BRA
Ret
BEL
DNQ
McLaren M29 ALE
Ret
AUT
10
NED
Ret
ITA
Ret
CAN
Ret
USA
Ret
1981 Theodore Racing Team Theodore TY01 Cosworth V8 USW
6
BRA
10
ARX
Ret
SMR
11
BEL
DNQ
MON
7
ESP
13
19º 1
Equipe Talbot Gitanes Ligier JS17 Matra V12 FRA
Ret
GBR
Ret
ALE
Ret
AUT
Ret
NED
Ret
ITA
Ret
CAN
Ret
CPL
Ret
1982 Scuderia Ferrari Ferrari 126C2 Ferrari V6 t/c RSA
BRA
USW
SMR
BEL
MON
DET
CAN
NED
8
GBR
3
FRA
4
ALE
1
AUT
4
SUI
NTS
ITA
2
CPL
NTS
25
1983 Scuderia Ferrari Ferrari 126C2/B Ferrari V6 t/c BRA
5
USW
Ret
FRA
4
SMR
1
MON
4
BEL
2
DET
Ret
CAN
3
40
Ferrari 126C3 GBR
3
ALE
Ret
AUT
Ret
NED
2
ITA
4
EUR
Ret
RSA
Ret
1984 Equipe Renault Elf Renault RE50 Renault V6 t/c BRA
5
RSA
Ret
BEL
7
SMR
Ret
FRA
2
MON
Ret
CAN
NTS
DET
Ret
DAL
Ret
GBR
8
ALE
5
AUT
Ret
NED
6
ITA
Ret
EUR
Ret
POR
7
11º 11
1985 Equipe Renault Elf Renault RE60 Renault V6 t/c BRA
5
POR
3
SMR
3
MON
Ret
CAN
7
DET
Ret
12º 11
Renault RE60B FRA
6
GBR
Ret
ALE
Ret
AUT
10
NED
Ret
ITA
7
BEL
Ret
EUR
12
RSA
AUS
Ret
1986 Team Haas (USA) Ltd. Lola THL1 Hart
4 L t/c
BRA
Ret
ESP
8
SMR
Ret
15º 2
Lola THL2 Cosworth V6 t/c MON
Ret
BEL
Ret
CAN
NTS
DET
FRA
Ret
GBR
Ret
ALE
8
HUN
7
AUT
5
ITA
Ret
POR
NC
MEX
Ret
AUS
NC
  1. FIA Year Book of Automobile Sport 1979. Patrick Stephens Ltd. white p. 44. ISBN 0-85059-320-4. 
  2. "Patrick Tambay, ancien pilote de F1, est mort". lequipe.fr (en francés). 4 de decembro de 2022. Consultado o 4 de decembro de 2022. 
  3. Shav Glick. Los Angeles Times. "For Carl Haas, It's a Working Weekend The Only Fun in Racing Is Winning, Says the Man Who Runs Andretti's Team" 14 August 1986. http://proquest.umi.com.proxy.foley.gonzaga.edu:2048/pqdweb?index=7&did=64426615&SrchMode=1&sid=5&Fmt=3&VInst=PROD&VType=PQD&RQT=309&VName=PQD&TS=1204189155&clientId=10553 Arquivado 13 de setembro de 2019 en Wayback Machine.
  4. 4,0 4,1 Potter, Steve. New York Times "Can Am Struggling in Revival" 29 June 1980. http://proquest.umi.com.proxy.foley.gonzaga.edu:2048/pqdweb?index=22&did=935651911&SrchMode=1&sid=5&Fmt=3&VInst=PROD&VType=PQD&RQT=309&VName=PQD&TS=1204188633&clientId=10553 Arquivado 13 de setembro de 2019 en Wayback Machine.

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar