Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982

O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 4 de abril de 1982 no circuíto de Long Beach en California. Foi a terceira carreira da tempada de 1982. A carreira foi o sétimo Gran Premio do oeste dos Estados Unidos e a oitava carreira que se celebrou nas rúas da cidade de Long Beach.

Modelo:Competición deportivaGran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982
Nome oficialToyota Grand Prix of Long Beach Editar o valor en Wikidata
TipoGran Premio do oeste dos Estados Unidos Editar o valor en Wikidata
Deporteautomobilismo Editar o valor en Wikidata
Parte deCampionato Mundial de Fórmula 1 de 1982 Editar o valor en Wikidata
Localización  e  Datas
LocalizaciónCircuíto urbano de Long Beach (Long Beach) 33°45′52″N 118°11′27″O / 33.764381, -118.190792 Editar o valor en Wikidata
PaísEstados Unidos de América Editar o valor en Wikidata
Data4 de abril de 1982 Editar o valor en Wikidata
Competición
Primeiro postoNiki Lauda Editar o valor en Wikidata
Pole positionAndrea de Cesaris Editar o valor en Wikidata
Volta máis rápidaNiki Lauda Editar o valor en Wikidata

Resumo

editar

Na súa terceira carreira desde que regresara dunha auto imposta "retirada" de dous anos, o austríaco Niki Lauda gañou o sétimo Gran Premio do oeste dos Estados Unidos en Long Beach, por diante de Keke Rosberg. Foi a 18º vitoria da carreira de Lauda, e o seu primeiro en McLaren. Gilles Villeneuve do Canadá cruzou a meta en terceiro lugar, pero foi descualificado logo da carreira, cando unha protesta de Ferrari polo seu alerón traseiro foi confirmada polos comisarios.

Só cinco días logo da carreira anterior en Brasil, Carlos Reutemann conmocionara ao seu xefe Frank Williams, e a todos os demais no paddock, ao anunciar a súa retirada. Cando o ex campión do mundo (con Williams) Alan Jones insistiu en que non estaba dispoñible, Williams púxose en contacto con outro ex campión, Mario Andretti. O seu contrato coa escudaría Patrick Indy non suscitou ningún conflito, polo que accedeu a pilotar o segundo Williams o fin de semana, dicindo: "Eu non tiña nada máis que facer, así que aceptei."

Fixéranse cambios significativos ao longo do circuíto desde a carreira do ano anterior. A "Queen's Hairpin" ao final de Shoreline Drive transformouse nun xiro en ángulo recto que conducía a unha nova sección da pista con varias curvas esixentes, que conducían a Ocean Boulevard. No outro extremo da pista, a pequena recta na parte inferior do outeiro desde a avenida de Linden alargouse e inseriuse unha chicane preto do comezo da curva da "recta" de Shoreline Drive, en previsión do traslado dos boxes desde Ocean Boulevard. Os cambios aumentaron a lonxitude da volta lixeiramente, pero engadiron uns dez segundos aos tempos do ano anterior coa nova disposición.

Na clasificación do sábado, os coches que montaban pneumáticos Michelin tiñan unha vantaxe sobre os equipos Goodyear. Andrea de Cesaris acadou co seu Alfa Romeo un tempo de 1:27.316 batendo a Lauda por 0.012 segundos, a tres minutos do fin da sesión. Foi a primeira pole position do italiano (a súa única pole en 208 carreiras), e estaba en éxtases. Lauda, pola súa banda, sabía que tiña un xogo novo de gomas para a carreira, mentres que de Cesaris non o tiña. O campión mundial Nelson Piquet foi o corredor máis rápido de Goodyear, en sexta posición na grella. Os dous pilotos estadounidenses estaban xuntos na fila 7 Eddie Cheever recuperado dunha colisión co muro puxo o seu Talbot Ligier décimo terceiro, e Andretti afacéndose ao Williams terminou xunto a Cheever décimo cuarto.

O domingo amenceu despexado, cálido e precioso, cunha multitude de 82.000 espectadores. Cos coches formados na grella para o inicio, o piloto de Lotus Elio de Angelis aliñouse no lado equivocado (segundo el, colocouse no lugar equivocado). Retrocedeu rapidamente do lugar, chocando co seu compañeiro de equipo Nigel Mansell detrás del. Cando Mansell puxo o seu coche en marcha atrás, pensando que de Angelis viña máis atrás, a luz verde prendeuse! Como resultado, Mansell di ser o único piloto que comezou unha carreira marcha atrás! Todo o mundo saíu limpamente, aínda que Mansell atopouse naturalmente preto da parte posterior da pista. Na parte dianteira, de Cesaris fixo un excelente comezo, liderando por diante de Lauda e René Arnoux .

Ao final da primeira volta, de Cesaris lideraba por dous segundos, seguido por Arnoux, Lauda, Bruno Giacomelli, Villeneuve, Alain Prost, Didier Pironi, Rosberg, Piquet, Michele Alboreto, John Watson, Cheever e Andretti. Na volta seis, o italiano aumentou un pouco a súa vantaxe, o seu compañeiro de equipo en Alfa Romeo Giacomelli pechou a distancia con Lauda, que estaba xusto detrás de Arnoux. Cando os tres coches achegáronse á forquita, Giacomelli fixo un percorrido polo exterior de Lauda, bloqueou os seus freos e deslizouse contra a parte posterior do Renault de Arnaux. Ambos coches quedaron fóra, e de Cesaris avantaxaba agora a Lauda por 5,7 segundos, con Villeneuve terceiro.

Lauda comezou a recortar o liderado de de Cesaris, establecendo a volta rápida da carreira no proceso. Na volta 15, de Cesaris foi freado polo March de Raúl Boesel na chicane de entrada a Shoreline Drive. Isto deu Lauda o impulso que necesitaba para lograr o liderado ao final da recta, e a austríaco de inmediato comezou a afastarse.

Ao mesmo tempo, Rosberg e Villeneuve estaban no medio dunha sensacional batalla para o cuarto lugar, detrás de John Watson. Durante varias voltas, Rosberg pechou a diferenza con Villeneuve ata que, na volta 19, estaba xusto na cola da Ferrari. Na seguinte volta, o Williams superouno brevemente entre a forquita e a nova chicane, pero a potencia do Ferrari permitiu a Villeneuve retomar a posición na recta Shoreline Drive. Rosberg repetiu o seu adiantamento no mesmo punto na seguinte volta, e esta vez foi capaz de loitar contra o intento de Villeneuve de adiantalo ao final da recta. Villeneuve, de feito, saíuse na curva e deslizouse polo camiño de escape.

Mentres tanto, Andretti avanzara desde o décimo cuarto posto da grella ao noveno no segundo Williams, cun crono máis rápido que o seu compañeiro Rosberg. Pero na volta 19, perdeuno nas "bolas" de caucho de pneumáticos que foron quedando fóra de liña e danou a súa suspensión contra o muro na curva 4. Rosberg continuou, coa vista posta no McLaren de Watson. Watson pasara desde a undécima posición da grella a terceiro en só oito voltas, aproveitando o composto máis brando dos pneumáticos Michelin que elixira. Durante seis voltas, os dous coches estaban nariz á cola, ata que Watson tivo que ceder o paso na volta 27 cando o rendemento dos seus pneumáticos super brandos caeu. Rosberg rapidamente apartouse e Watson detívose a cambiar rodas novas só dúas voltas máis tarde.

Na parte dianteira, Lauda aumentou repentinamente a súa vantaxe sobre de Cesaris entre cinco segundos e 10 ao redor da volta 30, cando no Alfa apareceron problemas de freos. Ao parecer, resignado co segundo lugar, posiblemente se distraeu co fume dun incendio no motor, o italiano perdeu a concentración e sorprendentemente saíuse fóra da estrada na curva cinco e bateu contra o muro na volta 34, arrincando as dúas rodas e o pontón lateral dereito. Isto deixou a Lauda case un minuto por diante de Rosberg, con só Villeneuve, Alboreto e Cheever tamén na mesma volta do líder.

Logo dunha parada de pneumáticos, Cheever retirouse co Talbot Ligier por un fallo no cambio. Na volta 59, Riccardo Patrese tomou cuarto posto de Alboreto, que estaba loitando cos danos producidos na batalla con Villeneuve. Que converteuse no terceiro lugar cando os comisarios aceptaron as protestas de Tyrrell pola á traseira en dous partes do Ferrari, encamiñadas a eludir o límite de 110 cm de anchura, e Villeneuve foi descualificado.

Lauda chegou a meta con case 15 segundos de vantaxe na súa segunda vitoria nos Estados Unidos, logo da carreira de Watkins Glen de 1975, e Rosberg conseguiu o segundo lugar. Por única vez, esta sería unha das tres carreiras americanas na mesma tempada, xunto a primeira carreira en Detroit e a carreira decisiva do campionato en Las Vegas aínda por vir.

Clasificación

editar
Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 8   Niki Lauda McLaren-Ford 75 1:58:25.318 2 9
2 6   Keke Rosberg Williams-Ford 75 + 14.660 8 6
3 2   Riccardo Patrese Brabham-Ford 75 + 1:19.143 18 4
4 3   Michele Alboreto Tyrrell-Ford 75 + 1:20.947 12 3
5 11   Elio de Angelis Lotus-Ford 74 + 1 volta 16 2
6 7   John Watson McLaren-Ford 74 + 1 volta 11 1
7 12   Nigel Mansell Lotus-Ford 73 + 2 voltas 17
8 17   Jochen Mass March-Ford 73 + 2 voltas 21
9 18   Raul Boesel March-Ford 70 + 5 voltas 23
10 4   Slim Borgudd Tyrrell-Ford 68 + 7 voltas 24
DSC 27   Gilles Villeneuve Ferrari 75 Á traseira ilegal 7
Ret 25   Eddie Cheever Ligier-Matra 59 Caixa de cambios 13
Ret 22   Andrea de Cesaris Alfa Romeo 33 Trompo 1
Ret 29   Brian Henton Arrows-Ford 32 Trompo 20
Ret 14   Roberto Guerrero Ensign-Ford 27 Trompo 19
Ret 26   Jacques Laffite Ligier-Matra 26 Trompo 15
Ret 31   Jean-Pierre Jarier Osella-Ford 26 Transmisión 10
Ret 1   Nelson Piquet Brabham-Ford 25 Trompo 6
Ret 33   Derek Daly Theodore-Ford 23 Trompo 22
Ret 5   Mario Andretti Williams-Ford 19 Colisión 14
Ret 15   Alain Prost Renault 10 Trompo 4
Ret 28   Didier Pironi Ferrari 6 Trompo 9
Ret 16   René Arnoux Renault 5 Colisión 3
Ret 23   Bruno Giacomelli Alfa Romeo 5 Colisión 5
Ret 10   Eliseo Salazar ATS-Ford 3 Colisión 26
Ret 9   Manfred Winkelhock ATS-Ford 1 Colisión 25
NSC 36   Teo Fabi Toleman-Hart
NSC 32   Riccardo Paletti Osella-Ford
NSC 20   Chico Serra Fittipaldi-Ford
NSC 30   Mauro Baldi Arrows-Ford
NSCP 35   Derek Warwick Toleman-Hart

Posicións logo da carreira

editar
  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio do Brasil de 1982
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1982
Carreira seguinte:
Gran Premio de San Marino de 1982
Carreira anterior:
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1981
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos Carreira seguinte:
Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1983

Referencias

editar
  • Rob Walker (xullo, 1982). "7th United States Grand Prix West: Three Is A Charm". Road & Track, 96-100.
  • Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2

Ligazóns externas

editar