Johann Christian Bach

Johann Christian Bach
Rođenje	Johann Christian Bach 5. septembar 1735. Leipzig, Njemačka
Smrt	1. januar 1782. London, Engleska, Ujedinjeno Kraljevstvo
Era	Klasicizam,
Značajna djela	Amadis de Gaul (opera), 6 Simfonija Op. 18,

Johann Christian Bach (5. septembar 1735 – 1. januar 1782) bio je njemački kompozitor i jedan od vodećih kompozitora iz klasičnog perioda. Nazivaju ga "Londonskim Bachom" jer je do kraja svog života živio u Londonu. Jedan od najslavnijih učenika i prijatelja bio mu je Wolfgang Amadeus Mozart, na kojeg je dosta utjecao sa svojim concertima. Ušao je u muzičku historiju kao prvi muzičar do tada koji je 1768. godine izveo solo koncert za klavir u Londonu.

Johann Christian Bach je rođen u Leipzigu, a bio je najmlađi sin svog slavnog oca Johanna Sebastiana Bacha i njegove druge supruge Anne Magdalene Bach. Njegov otac mu je dao dobro muzičko obrazovanje, a u vrijeme njegove smrti, mladi Johann Christian Bach je imao svega 15 godina. Upravo ovo je možda doprinijelo oštrim razlikama između njegove muzike i muzike njegovog oca. U periodu od 1746. - 1750. prepisivao je očeva muzička djela, nakon neuspjele operacije očiju starog Johanna Sebastiana Bacha. Nakon očeve smrti preselio se u Berlin gdje je radio sa svojim drugim najstarijim bratom Carlom Philippom Emanuelom Bachom, koji je u to vrijeme bio smatran muzički najtalentovanijim od svih Bachovih sinova. Imao je veliku želju da piše opere, a sa 19 godina je zanemario bratov savjet i krenuo u Italiju. Živio je u Italiji mnogo godina, počevši od 1756., a za vrijeme svog boravka u Italiji prešao je iz luteranizma u katoličanstvo. Prvo je studirao kod Giovannija Battiste Martinija (Padre Martini) u Bologni, a kasnije sa Giovannijem Battistom Sammartinijem. Godine 1760. je postao orguljaš u Milanskoj katedrali. Tu je dosta vremena posvetio komponiranju crkvene muzike, a značajna djela iz tog vremena su bile dvije mise, Requiem i Te Deum. Kasnije je pokrenuo i svoju opernu karijeru, gdje su se njegove opere izvodile u Torinu i Napulju. Sreo se sa sopranisticom Cecilijom Grassi 1766. i oženio je ubrzo nakon toga. Bila je oko osam godina starija od Johana Kristijana i, možda zbog toga, nikada nisu imali djecu.

Johann Christian Bach je tada pozvan da komponuje muziku za King's Theatre u Londonu, gdje se nastanio 1762/ godine. Njegova operna karijera je bila neujednačena, ali je ubrzo imenovan za koncertnog impresarija za kraljicu Charlottte od Mecklenburg-trelitza i bio je uspešan kao muzički učitelj. Također je bio promovisao i svirao je u istaknutom koncertnom serijalu sa svojim sunarodnjakom i prijateljem Carlom Friedrichom Abelom, poznatim sviračem na violi da gambi. Njih dvojica su zajedno donijeli najnoviju i najbolju evropsku muziku za londonsku publiku. On se sprijateljio sa (tada dječakom) Wolfgangom Amadeusom Mozartom tokom njegove posjete Londonu 1764-1765. Mnoga njegova muzička djela su objavljena, uključujući i pjesme napisane za u to vrijeme vodeće londonsko mjesto za javne koncerte Vauxhall Gardens. Godine 1772. i 1774. posjetio je Mannheim za izvedbe svojih opera Temistocle i Lucio Silla. Godine 1779. napisao je francusku operu u tri čina pod nazivom Amadis de Gaule za Parisku Nacionalnu Operu. Ali, uspjeh ovih radova, kao i njegovih londonskih opera, bio je ograničen. Njegova popularnost je izblijedjela kasnih 1770-ih, a nakon finansijskih imao je i zdravstvenih problema. Umro je u Londonu početkom 1782. i ubrzo je bio zaboravljen.

Johann Christian Bach je komponirao kantate, kamernu muziku, orkestralna djela, opere i simfonije i muziku za klavijature. Njegova muzika spaja južnu Njemačku tehniku ​​komponiranja sa italijanskom muzičkom tečnošću i gracioznošću, a upravo odatle dolazi njegova privlačnost i utjecaj na mladog Mozarta. Njegove simfonije slijede italijanski uzorak sa tri stavka: isprva su to bile laganije simfonije u italijanskom maniru, koje će kasnije ustupiti mjesto bogatijim muzičkim teksturama i potpuno razvijenom pisanju sredinom 1760-ih. Vrhunac njegovog muzičkog stvaralaštva dolazi prilikom komponiranja šest simfonija iz njegovog opusa broj 18, tri za dvostruki orkestar u kojima je istraživao kontraste prostora i tonskog kvaliteta. Njegov interes za orkestralne boje potaknuo je nekoliko Sinfonia Concertante za različite soliste i orkestar, koji je pogodan muzički materijal za njegove koncerte u Londonu. Na njima je svirao i svoje klavirske koncerte, atraktivne zbog njihove dobro razvijene solo-tutti veze, iako još uvijek skromne. Od njegove kamerne muzike, kvinteti iz opusa broj 11 (flauta, oboa, gudački instrumenti i basso continuo) posebno privlače pažnju svojim šarmantnim konverzacijskim stilom i upotrebom boje. Komponovao je i klavirske sonate, sa i bez violinske pratnje, u stilu koji je dostupan učenicima i sviračima skromnih sposobnosti. Njegova muzika je često stilski ležerna što je dosta upečatljivo u odnosu na uspjeh njegovih opera kao dramske muzike. Tokom svog boravka u Italiji napisao je i značajan broj latinskih sakralnih muzičkih djela. Iako ponekad smatran dekadentnim hedonističkim kompozitorom u poređenju sa njegovim bratom Carlom Philippom Emanuelom Bachom, Johann Christian čvrsto stoji kao glavni majstor galant muzičkog stila, koji je komponirao muziku elegantno i prikladno svojoj društvenoj svrsi, unoseći u nju energičnost i rafiniranost.

Iako se Bachova slava smanjila u decenijama nakon njegove smrti, njegova muzika se još uvijek pojavljivala na koncertnim programima u Londonu s određenom učestalošću, često u kombinaciji s djelima Josepha Haydna. Johann Christian Bach je od historijskog značaja kao prvi kompozitor koji je mnogo više koristo klavir u odnosu na starije klavijaturne instrumente kao što je čembalo. Njegova rana muzika pokazuje utjecaj njegovog starijeg brata Carla Philippa Emanuela Bacha, dok njegov srednji period u Italiji pokazuje utjecaj Giovannija Battiste Sammartinija. Muzika Johanna Christiana Bacha potpuno odstupa od stilova njegove starije braće u tome što je veoma melodična. Komponirao je u galant stilu koji je objedinjavao uravnotežene fraze, naglasak na melodiju i pratnju, bez previše polifonijskte složenosti. Galant pokret u umjetnosti bio je protiv zamršenih linija barokne muzike i umjesto toga stavljao je važnost na fluidne melodije u periodičnim frazama. To je prethodilo klasičnom stilu, koji je spojio estetiku galant stila u muzici sa obnovljenim interesom za kontrapunkt.

• Preko 40 simfonija i uvertira, uključujući 6 u Op. 3 (1765), Op. 6 (1770), Op. 8 (1775), Op. 18 (c1782), 3 u Op. 9 (1773)
• 12 Sinfonia Concertante
• 25 Koncerata za klavir, uključujući 6 u Op. 1 (1763), Op. 7 (1770), Op. 13 (1777)
• 2 Koncerta za oboe
• 2 Koncerta za fagot

• Sekstet za klavir
• 2 Kvinteta za klavir
• Kvartet za klavir
• 35 Pratećih sonate za klavir
• 6 Kvinteta Op. 11 za flautu, obou, violinu, va, basso continuo (1774)
• Kvarteti za gudače, flautu i gudače, 2 flaute i gudače
• Kvarteti za flautu
• 6 Tria za gudače Op. 2 (1763)
• Preko 20 trio sonata, dueta
• Sinfonije za puhače, kvinteti za puhače, marševi

• 6 Sonata Op. 5 (1766)
• 6 Sonata Op. 12 (1774)
• Ostali sonatni aranžmani, dueti

• Orione (1763)
• Temistocle (1772)
• Lucio Silla
• La clemenza di Scipione (1778)
• Amadis de Gaule (1779)
• 6 drugih opera
• Doprinosi drugim kompozitorima
• Gioas, roi di Guida, (oratorij (1770)

• Oko 30 radova, uključujući i Dies irae,
• Sekularna vokalna muzika
• 6 Kantata i serenata
• 19 Kamernih dueta
• Pjesme za londonski Vauxhall Gardens
• Arije, pjesme, obrade narodnih melodija

• Johann Christian Bach, na bach-cantatas.com
• Johann Christian Bach, na allmusic.com Arhivirano 20. 4. 2017. na Wayback Machine
• Johann Christian Bach na Wikimedia Commonsu