kelorn

Diwar ar ger henvrezhonek chilorn.

Meneget er C'hatolikon (quelorn).

Da geñveriañ gant ar gerioù celwrn en kembraeg, kelorn en kerneveureg.

  Anv-kadarn

kelorn /ˈkeːlɔrn/ gourel (furm vihanaat : kelornig, liester kelern, kelornioù)

1. Endalc'her prenn, pe vetal peurvuiañ, dezhañ ur genoù ledan ha kelc'hiek
   • Hag e tiskennjont ar c'helorn, buan, dre ma soñjent ez oa c'hoazh er puñs ur briñsez bennak kaeroc'h eget ar re all. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 22.)
   • Digas an daou gelorn ganit war eun dro. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 227.)
   • Bera a ra da gelorn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 41.)
   • Ar helorn-mañ a zo tost da zaou-hement egile. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 527.)
2. Endalc'her ma virer an holen pe ar c'hig sallet, ma farder an amanenn
3. (dre skeudenn-lavar) Penn

• bailh
• sailh

• kelorniad

• kaout nebeut en e gelorn : na vezañ fin-kaer
• tennañ koñchoù born eus e gelorn : kontañ istorioù digredus

• A ya a-souz d'e labour hag a deu d'ar gêr en ur ouelañ ? – Ar c'helorn da dennañ dour euz ar puñs. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 330.)