Eduardo Duhalde

Eduardo Duhalde
1. President of the Commission of Permanent Representatives of Mercosur (en) 2003 - 2005 ← ensin valor - Carlos Álvarez (es) → Presidente d'Arxentina 2 xineru 2002 - 25 mayu 2003 ← Eduardo Camaño (es) - Néstor Kirchner → senador d'Arxentina 10 avientu 2001 - 4 xineru 2002 Distritu: Provincia de Buenos Aires Vicepresidente d'Arxentina 8 xunetu 1989 - 10 avientu 1991 ← Víctor Martínez - ensin valor → diputáu d'Arxentina Gobernador de la Provincia de Buenos Aires 10 avientu 1999 ← Antonio Cafiero - Carlos Ruckauf →
Vida
Nacimientu	Lomas de Zamora, 5 d'ochobre de 1941[1] (83 años)
Nacionalidá	Arxentina
Llingua materna	castellanu
Familia
Casáu con	Chiche Duhalde
Estudios
Estudios	Universidá de Buenos Aires
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	abogáu, políticu
Llugares de trabayu	Buenos Aires
Premios	ver Gran Cruz de la Orde El Sol del Perú Medaya de la República Oriental d'Uruguái  (29 abril 2003) [2]
Creencies
Partíu políticu	Partido Justicialista (es)

Eduardo Alberto Duhalde Maldonado (5 d'ochobre de 1941, Lomas de Zamora) ye un políticu, abogáu y notariu (escribán) arxentín. Ocupó la vicepresidencia de la Nación mientres el primer mandatu de Carlos Saúl Menem, anque arrenunció a esti cargu p'asumir como gobernador de la provincia de Buenos Aires; y ente 2002 y 2003 foi presidente d'Arxentina por aplicación de la Llei de Acefalía. Candidatu nes Eleiciones presidenciales d'Arxentina de 2011, llogró'l 5,86 % de los votos emitíos.^[3] Ta casáu con Chiche Duhalde (Hilda Beatriz González de Duhalde, 1946-), quien tamién participó viviegamente en política y foi electa diputada y senadora pola provincia de Buenos Aires.

Fíu de don Tomás Duhalde Gorostegui (1907-1977) y de doña María Esther Maldonado Aguirre (1913-2004), Duhalde militó dende temprana edá nel Partíu Xusticialista. Recibir d'abogáu na Universidá de Buenos Aires en 1970; cuatro años más tarde, foi electu Conceyal de Lomas de Zamora y por acefalía terminaría siendo Intendente de la so ciudá natal, depués de que les presiones de la Unión Obrera Metalúrxica (Sindicatu arxentín) terminaren cola baxa de la intendencia del daquella Intendente de la ciudá, Pedro Pablo Turner, sofitáu pola Mocedá Peronista. Bandes armaes primieron a otros dos Conceyales por qu'arrenunciaren al puestu, mientres la Triple A (Alianza Anticomunista Arxentina) llegaba a Lomas de Zamora p'asesinar a Turner y a los sos partidarios de la Mocedá Peronista, fuertes na universidá local y en dellos barrios. Mientres la intendencia de Duhalde, la Triple A y comandos de la policía provincial llevaron a cabu varios asesinatos y secuestros, ente ellos la Masacre de Pasco.

Duhalde foi depuestu pol golpe d'Estáu de 1976. Na torna democrática 1983 foi electu intendente de Lomas de Zamora pal periodu 1983-1987. Según declaró a la revista Noticies, Duhalde foi visitáu nesi entós por un coronel que-y solicitó'l so sofitu, según a otros funcionarios, pa un posible golpe d'estáu contra Raúl Alfonsín (1927-2009). Tal supuestu fechu nunca foi fechu públicu. Al asoceder eso, Duhalde dixo qu'allegara a denunciar la situación ante'l mesmu presidente.

Al terminar el so mandatu como intendente foi electu diputáu nacional (1987-1989).

Nel añu 1989 participó de les eleiciones presidenciales, acompañando como candidatu a vicepresidente a Carlos Menem, imponiéndose a lo postrero sobre la fórmula de la Unión Cívica Radical, Eduardo Angeloz-Juan Manuel Casella. Dos años dempués arrenunció a la vicepresidencia y postulóse como candidatu a gobernador de la provincia de Buenos Aires.

El so gobiernu na provincia tendría un gran sofitu popular, reflexáu en victories folgoses en delles de les eleiciones provinciales posteriores nes cualos la provincia convertir nun importante sustentu eleutoral de les victories nacionales del peronismu.

La xestión de Duhalde na provincia vio un gran aumentu na construcción ya inauguración d'edificios, establecimientos y obres públiques consecuencia d'una distribución de los fondos de la Coparticipación Federal bastante arrogante para cola provincia de Buenos Aires.

Puesto que la constitución provincial nun contemplaba la posibilidá de la reelección, realizó una reforma constitucional en 1994, de la que se reformaba tamién la nacional. Los principales partíos opositores d'entós, la Unión Cívica Radical, el Frente Grande y el MODIN, xunieron a los sos constituyentes nun bloque conxuntu pa torgar que s'oficializara la clausa reeleccionaria. Pero inesperadamente, el Modín desertó a los sos aliaos y dio-y a Duhalde el sofitu que precisaba p'aprobar el cambéu, que sometióse sicasí a un plebiscitu que decidiría si dexaríase o non la reelección. El duhaldismo impúnxose tantu na aprobación del "Sí" de dichu plebiscitu como nes eleiciones de gobernador que tuvieron llugar en 1995 por amplia mayoría.

Foi ganáu por Fernando de la Rúa nes eleiciones presidenciales de 1999 en llogrando'l 38,28 % de los sufraxos, frente al 48,37 % del so opositor.

N'ochobre de 2001 fuera escoyíu senador nacional per ampliu marxe. Depués aportó a la presidencia nel caos subsiguiente al arrenunciu de De la Rúa, provocada pola crisis económica, social y política que tuvo la so clímax cuando'l ministru d'Economía Domingo Cavallo instauró'l corralito. Duhalde ye acusáu de ser promotor y fogoneru de los saqueos a comercios y supermercaos na crisis que llevaría al arrenunciu del presidente radical Fernando De la Rúa;^[4] el ex-presidente interín fai responsable de los mesmos a piqueteros y partíos d'esquierda.

El 2 de xineru de 2002 Duhalde foi escoyíu Presidente de la Nación arxentina pola Asamblea Llexislativa en mediu del caos nes cais de Buenos Aires. Llegar a esa decisión al traviés d'un ampliu consensu nel peronismu y l'oposición por que Duhalde piloteara el país, desapaecíu nel tracamundiu d'una crisis terminal, nel ínterin preelectoral. Duhalde foi investido polos diputaos y senadores con 262 votos a favor, 21 en contra y 18 astenciones, y con mandatu hasta'l 10 d'avientu de 2003, esto ye, hasta escosar l'exerciciu cuatrienal pal que fuera escoyíu De la Rúa. Nun habría, por tanto, comicios antemanaos, siendo la opinión mayoritaria de los llexisladores que lo qu'apuraba yera llograr un Executivu estable col máximu sofitu partidista

Duhalde ―qu'en víspores de l'asunción presidencial espresara la so medrana a que se produxera una "guerra civil" n'Arxentina― empezar per reconocer que'l país taba "quebráu" y "fundíu", y anunció un Gobiernu d'unidá nacional cola triple misión de "reconstruyir l'autoridá política ya institucional, garantizar la paz social y sentar les bases pal cambéu del modelu económicu y social".

Ente les midíes del so gobiernu interín destáquense la busca de la pacificación del país al traviés de preseos como'l Diálogu Arxentín, de distintes midíes económiques tendientes a la reactivación d'una economía arxentina que venía de sufrir dellos años de recesión: devaluación de la moneda, que dio fin a la Llei de Convertibilidad, la pesificación forzada de los depósitos bancarios en moneda estranxera, y una serie de midíes sociales tendientes a atenuar los efeutos d'una economía recesiva qu'amontara la probeza y indigencia hasta índices nunca vistos antes na Arxentina.

En materia de política esterior, recuérdase'l tayante refugu del so gobiernu al golpe d'estáu contra Hugo Chávez en 2002,^[5] les postures diplomátiques arxentina y cubana fueron d'importancia p'aisllar internacionalmente al gobiernu de facto.

El so plan económicu productivista dexó que la economía arxentina camudara radicalmente, sobremanera a partir del segundu semestre del 2002. Yá nel arranque de 2003 los efeutos positivos del cambéu d'aldu económicu impulsáu por Duhalde y xestionáu por Roberto Lavagna yá taben faciéndose notar. L'actividá económica resurdía gracies a que'l pesu devaluáu taba espoleando el comerciu esportador y la producción industrial llocal en desterciu de les importaciones de bienes, de manera que la cayida rexistrada en 2002 del 10,9 % del PIB, dio pasu a una crecedera del 5 % nel primer trimestre de 2003.

El 26 de xunu de 2002 na redoma de la estación ferroviaria de la ciudá d'Avellaneda, nel conurbano de la provincia de Buenos Aires, Arxentina producióse la represión d'una manifestación de grupos piqueteros. Na persecución fueron asesinaos por efeutivos de la Policía Bonaerense los mozos activistes Maximiliano Kosteki y Darío Santillán pertenecientes al Movimientu de Trabayadores Sacupaos (MTD) Guernica y el MTD Lanús, respeutivamente, nucleados na Coordinadora de Trabayadores Sacupaos Aníbal Verón. Amás rexistráronse 33 mancaos por bales de plomu ente los manifestantes. Ante l'impautu xeneráu, Duhalde antemanó seis meses el llamáu a eleiciones presidenciales.

Xefatura de Gabinete y Ministerios del Gobiernu de Eduardo Duhalde
Cartera !Titular	Periodu
Xefatura de Gabinete	Jorge Capitanich Alfredo Atanasof	3 de xineru de 2002-3 de mayu de 2002 3 de mayu de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu del Interior	Rodolfo Gabrielli Jorge Matzkin	3 de xineru de 2002-3 de mayu de 2002 3 de mayu de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu de Rellaciones Esteriores, Comerciu Internacional y Cultu	Carlos Ruckauf	3 de xineru de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu de Defensa	José Horacio Jaunarena	3 de xineru de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu de Salú	Ginés González García	12 de febreru de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu d'Economía y Producción	Jorge Remes Lenicov Roberto Lavagna	3 de xineru de 2002-27 d'abril de 2002 27 d'abril de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu de Xusticia, Seguridá y Derechos Humanos	Jorge Vanossi Juan José Álvarez	3 de xineru de 2002-3 de xunetu de 2002 10 de xunetu de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu de Trabayu, Emplegu y Seguridá Social	Alfredo Atanasof Graciela Camaño	3 de xineru de 2002-3 de mayu de 2002 3 de mayu de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu d'Educación, Ciencia y Teunoloxía	Graciela Giannettasio	3 de xineru de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu de Desarrollu Social	Nélida Doga	12 de febreru de 2002-25 de mayu de 2003
Ministeriu de Producción	José Ignacio de Mendiguren Aníbal Fernández	3 de xineru de 2002-3 d'ochobre de 2002 3 d'ochobre de 2002-25 de mayu de 2003
Secretaríes d'Estáu del Gobiernu de Eduardo Duhalde
Cartera !Titular	Periodu
Secretaría Xeneral	Aníbal Fernández José Pampuro	3 de xineru de 2002-3 d'ochobre de 2002 3 d'ochobre de 2002-25 de mayu de 2003
Secretaría de Llegal y Téunica	Antonio Arcuri	3 de xineru de 2002-25 de mayu de 2003
Secretariu de Deportes	Daniel Scioli	3 de xineru de 2002-25 de mayu de 2003
Secretariu de Turismu	Daniel Scioli (interín)	3 de xineru de 2002-25 de mayu de 2003

Pa les siguientes eleiciones presidenciales del 27 d'abril de 2003, Duhalde decidió dar el so sofitu xunto col so bastión eleutoral, el gran Buenos Aires (que concentra al 38% d'eleutores de tol país)― a Néstor Kirchner, quien resultó electu presidente.

Una vegada na presidencia (dende'l 25 de mayu de 2003) y tres un periodu inicial de cordialidá, Kirchner enfrentóse políticamente a Duhalde, ganándolo nel so bastión de la provincia de Buenos Aires nes eleiciones llexislatives d'ochobre de 2005. Sicasí, "Chiche" Duhalde (la esposa del ex-presidente) algamó a llograr una banca nel Senáu y tamién llogró que dellos candidatos allegaos ingresaren a la Cámara de Diputaos.

N'avientu de 2003, Eduardo Duhalde asumió como titular de la Comisión de Representantes Permanentes del Mercosur, xera que desempeñó hasta l'añu 2005. Mientres el so xestión destácase la creación de la Comunidá Suramericana de Naciones que depués devengaría na actual UNaSur (Unión de Naciones Suramericanes).

Nes eleiciones presidenciales de 2011, Duhalde algamó un magro resultáu col so partíu Unión Popular (engarráu al kirchnerismo). Magar nes primaries d'agostu de 2011 remató en tercer llugar col 12,12% de los votos -malapenes unes milésimes per debaxo de Ricardo Alfonsín-, depués nes eleiciones xenerales d'ochobre del mesmu añu algamó apenes un 5,86 %.

Anguaño, Eduardo Duhalde encabeza'l Movimientu Granible Arxentín, entidá dedicada al mundu económicu con un perfil productivista de la cual ye miembru fundador xunto a otros políticos como Raúl Alfonsín (1927-2009) y una gran cantidá d'empresarios.

N'agostu de 2008, Eduardo Duhalde afirmó que'l titular del Partíu Xusticialista, Néstor Kirchner, faía-y alcordar «al Führer [por Adolf Hitler] y a Mussolini». Recordó lo que llamó'l so «primer enfrentamientu públicu» con Kirchner, cuando «él criticaba a Macri y yo díxi-y que nun había que criticalo a Macri: había que criticar la falta que-y faen al país 400 empresarios como Macri».^[6]

A otru día ―tres una retahíla de reacciones contraries dende tol espectru políticu― tuvo que retratase de los sos dichos y amosóse represu».^[7]

Mientres el Gobiernu de Mauricio Macri, quien asumió'l 10 d'avientu de 2015, el ex-presidente Eduardo Duhalde empezó a postular la idea d'un "cogobierno" que contemple a l'aposición. "Partu de la idea de que l'esquema gobierno-oposición ta caducu y que los convencimientos que resume la frase 'El que gana gobierna y el que pierde acompaña' yá nun son útiles nos nuesos tiempos", postuló en distintes notes d'opinión. La so propuesta foi: "Pa superar los incontables inconvenientes qu'atopen los gobiernos de too signu, tenemos d'avanzar escontra un sistema onde'l ganador d'una eleición conduz y los otros partíos con representación parllamentaria integren un cogobierno".^[8]

A pesar de que Duhalde escribió dos llibros sobre la tema de la llucha contra les drogues ―Escontra un mundu ensin drogues (1994) y Política, familia, sociedá y drogues (1997)―, delles personalidaes de la política venceyaron a Eduardo Duhalde col narcotráficu.

En 2005, la diputada Elisa Carrió acusó a Eduardo Duhalde de ser «el mayor responsable políticu de la droga nel país». Afirmó públicamente que «Duhalde controlaba la droga na provincia de Buenos Aires». Duhalde demandó a Carrió por llevantos ya inxuries. En 2009, la xueza federal María Servini de Cubría convocó a dambos contendentes. Nel so descargu, Carrió afirmó que nun culpara a Duhalde de ser narcotraficante, nin-y imputara un delitu, sinón que-y axudicó responsabilidá política nel asuntu. Mientres l'alcuentru, la diputada ratificó que Duhalde controlaba la droga na provincia de Buenos Aires, anque esclarió que si los sos dichos afectaron al ex-presidente, ella pidía-y perdón si sintiérase ofendíu. Carrió aseguró que nun se retrató de los sos dichos. La xueza decidió realizar un sobreseimientu nel xuiciu.^[9]

Sicasí enxamás se pudo demostrar nada al respeutu. Los xuicios empecipiaos pol ex-presidente a caúna de les persones que la han tratáu de venceyar coles drogues remataron demostrando que non solo Duhalde yera inocente, sinón qu'amás los sos detractores mintieren de manera orgánica y harmónica.^[10]

Ente les persones a les cualos empecipió-yos xuiciu y depués tuvieron que retratase por decisión xudicial figuren Elisa Carrió^[11] y Luis D’Elía^[12] quien foi condergáu a paga-y 150 000 pesos arxentinos polos sos dichos.

En 2010, Duhalde escribió Ye hora de que m'escuchen. El peligru de los narcoestados (refiriéndose al problema de les drogues na Arxentina).

• Duhalde, Eduardo (1994). Escontra un mundu ensin drogues. Universidá del Salvador.
• López Echagüe, Hernán (1995). L'otru. Planeta. ISBN 987-545-054-5.
• Duhalde, Eduardo (1997). Política, familia, sociedá y drogues. Universidá del Salvador.
• Duhalde, Eduardo (2006). Comunidad suramericana: llogros y desafíos de la integración. Planeta.
• Duhalde, Eduardo (2007). Memories del amburo. Suramericana. ISBN 950-07-2811-9.
• Duhalde, Eduardo (2010). Ye hora de que m'escuchen. El peligru de los narcoestados. Universidá del Salvador. ISBN 978-950-592-148-5.
• Duhalde, Eduardo (2011). De Tomás Moro a la fame cero. Planeta. ISBN 978-950-49-2491-3.

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Eduardo Duhalde.
• Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Eduardo Duhalde.

Ye obligatoriu indicar l'idioma de Wikisource.

• Sitiu oficial d'Eduardo Duhalde
• sur arxentina/eduardo_duhalde Biografía per Fundación CIDOB