Harland and Wolff

Harland and Wolff Heavy Industries Limited
Tipe	Public limited company
Gestig	1861 Genasionaliseer in 1977 Geprivatiseer in 1989
Hoofkantoor	Belfast, Noord-Ierland,  Verenigde Koninkryk
Sleutelpersone	Edward Harland Gustav Wilhelm Wolff William Pirrie, 1st Viscount Pirrie Thomas Andrews Sir John Parker
Industrie	Siviele ingenieurswese Mariene ingenieurswese Skeepsbou Offshore-toerusting
Werknemers	79
Moedermaatskappy	InfraStrata plc, Londen
Webwerf	harland-wolff.com

Harland & Wolff Heavy Industries is 'n Noord-Ierse swaaringenieurswese-maatskappy met skeepsbou en windkragsentrales as sy kernbedrywighede. Die hoofkwartier is in Belfast gesetel.

'n Groot verskeidenheid skepe is in Harland and Wolff se werf in die ooste van Belfast se middestad gebou, waarvan RMS Olympic, RMS Titanic en Britannic, drie reusepassasierskepe uit 'n sewentigtal wat in opdrag van die White Star Line-redery gebou is, die Koninklike Vloot se HMS Belfast, Royal Mail Line se Andes, Shaw Savill se Southern Cross en P&O se SS Canberra die bekendstes is. Die werf was drie dekades lank, tussen 1900 en 1930, die belangrikste werkgewer in Belfast. In die tyd van die Tweede Wêreldoorlog het dit werk verskaf aan 35 000 mense. Vanaf die 1950's het die onderneming agteruitgegaan weens die toenemende mededinging van skeepswerwe in Japan en Suid-Korea en die vervanging van oseaanskepe deur stralervliegtuie op transatlantiese en ander oorsese roetes. Die maatskappy se amptelike geskiedenis, Shipbuilders to the World, is in 1986 gepubliseer.

Die groeiende vraag na windkragsentrales in kusgebiede het van hierdie segment intussen die belangrikste bedrywigheid van Harland and Wolff gemaak wat driekwart van hul aktiwiteite verteenwoordig. So het die onderneming in November 2016 'n kontrak van Scottish Renewables ter waarde van £20 miljoen gewen om staalfondasies vir die uitbreiding van die East Anglia One-windplaas langs die kus van East Anglia, Engeland te verskaf.^[1] Die onderneming doen daarnaas herstel- en ombouwerk aan skepe en veerbote. Sy geriewe word onder die grootstes in Europa gereken en is in staat om van die grootste seevaartuie te hanteer.^[2]

Die skeepsboumaatskappy Harland and Wolff is in 1861 in Belfast, Noord-Ierland deur Edward Harland gestig. Harland, die seun van 'n dokter in Yorkshire, het geweier om in die regte te studeer en in plaas daarvan 'n ingenieursloopbaan gekies. In 1846 is hy op die ouderdom van vyftien as vakleerling by die Robert Stephenson and Company-skeepswerf te Newcastle upon Tyne in diens geneem. Robert se vader, George Stephenson, 'n vroeë baanbreker van die spoorwegbedryf wat een van die eerste lokomotiewe gebou het, en Harland se pa was ou vriende.^[3]

Stephenson se skeepswerf het destyds baanbrekerswerk met die bou van die eerste ysterrompskepe gedoen sodat Harland sy beroepsopleiding in een van die mees gesofistikeerde werkswinkel ter wêreld kon ontvang. 'n Ander vriend van sy familie, die Duits-gebore finansier Gustav Christian Schwabe uit Liverpool, was behulpsaam by die soek na 'n eerste vaste aanstelling. Harland is uiteindelik deur die Clydebank-gebaseerde enjinmaker J. & G. Thompson as handwerksman aangestel. Hier is hy tot die posisie van hooftekenaar bevorder.

In 1853 is Harland 'n pos as bestuurder van Thomas Toward se skeepswerf in Newcastle aangebied. Een jaar later het hy na Belfast gegaan waar hy as bestuurder op Robert Hickson se werf aangestel is. Met sy energie en dryfkrag het Harland nog eens 'n verskil gemaak. Met sy vaste bestuurstyl het hy vir dissipline in die werkplek gesorg, maar werkers het 'n staking begin wat die werf in finansiële moeilikhede gedompel het. Desondanks is 'n reeks belangrike projekte voltooi.

In 1858 het Harland Hickson uitgekoop en die werf oorgeneem. Gustav Schwabe se neef, Gustav Wolff, het drie jaar later as vennoot toegetree, en Harland and Wolff is gebore. Alhoewel Wolff tot en met sy aftrede 'n belangrike rol in die maatskappy sou speel, het Harland steeds as senior vennoot opgetree en is die meeste belangrike strategiese besluite deur hom geneem.

Omstreeks 1860 was Belfast met slegs 'n handjievol klein werwe nog allesbehalwe 'n skeepsbousentrum. Die stad het nòg oor die nodige ondersteunende infrastruktuur nòg oor opgeleide mannekrag beskik. Maar Harland het dit as 'n voordeel beskou - in elk geval vir homself. Vir sy doelwitte as entrepreneur was Belfast 'n onbeskrewe blad waarop hy gemaklik sy eie ontwerp van 'n hoogs moderne en gesofistikeerde skeepsbouwerf kon teken, en hy was nie genoodsaak om oorgelewerde gebruike en werkpraktyke in ag te neem nie. Goedkoop ongeskoolde mannekrag was plaaslik beskikbaar, terwyl opgeleide tegnici en voormanne in bestaande skeepsbousentra soos dié van Tyneside en die Clyderiviergebied gewerf kon word.^[4]

Harland kon daarnaas ook weer eens voordeel trek uit persoonlike betrekkinge. Gustav Schwabe was 'n belangrike aandeelhouer van die Liverpool-gebaseerde redery John Bibby & Sons, en kort nadat Harland die Hickson-werf in 1858 oorgeneem het, het Bibby 'n bestelling vir drie ysterromp-skepe geplaas. In 1860 het die reder 'n verdere bestelling vir ses skepe ingedien, en ander klante het Bibby se voorbeeld gevolg. Ondanks 'n ekonomiese afswaai kon Harland and Wolff in die tydperk tussen 1861 en 1864 sestien skepe van stapel stuur.

Nadat Harland and Wolff se Noorse moedermaatskappy in 2018 in finansiële moeilikhede ondervind het, is die besluit geneem om die werf te verkoop. In Julie 2019 het werkers saam met die vakbonde Unite en GMB 'n beroep op die Britse regering gedoen om die werf te nasionaliseer en sodoende die laaste 130 werksgeleenthede te red. Regeringsverteenwoordigers het daarop gewys dat die werf se sluiting 'n suiwer kommersiële saak is.^[5][6]

Die werf sou oorspronklik reeds op 31 Julie onder administrasie geplaas word. Die Amerikaanse belegger Michael Flacks se onderneming Flacks Group het volgens nuusberigte daarin belang gestel om die werf te oorneem. Die groep besit met Pleuger Industries 'n onderneming in Hamburg wat in 'n verwante bedryf werksaam is.^[7]

Nogtans het die Noorse moedermaatskappy Dolphin Drilling nie daarin geslaag om die werf te verkoop nie. Harland and Wolff is derhalwe onder administrasie deur die besigheidsadviseurs BDO geplaas. Die Britse regering het na Europese wetgewing verwys waarvolgens die werf nie deur middel van staatsubsidies gered mag word nie en H&W se bankrotskap as 'n suiwer kommersiële saak beskou moet word. Gegewe die feit dat die Verenigde Koninkryk van voorneme is om die Europese Unie op 31 Oktober 2019 te verlaat, het vakbonde en werkers die Londense regering se standpunt bevraagteken.^[8][9]

Volgens persberigte is doemprofete, wat die einde van Harland & Wolff voorspel het, verkeerd bewys nadat verskillende partye hul belangstelling getoon het vir die oorname van die werf. Werfarbeiders en hul vakbonde het die stryd vir die werf en sy werksgeleenthede met vasberadenheid voortgesit.^[10]

Op 1 Oktober 2019 het InfraStrata, 'n Britse onderneming met hoofkwartier in Londen wat op gevorderde energie-infrastruktuurprojekte fokus en op die wêreldmark besig is, aangekondig dat hulle Harland and Wolff vir £6 miljoen sal oorneem. Alle 79 werknemers, wat nie voortydig afgetree het nie toe die werf onder administrasie geplaas is, sal hul werk behou. Volgens die nuwe eienaars sal honderde nuwe werkgeleenthede in die toekoms geskep word.^[11]