gevallen

• IPA^(key): /ɣə.ˈvɑ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɑlən

From ge- +‎ vallen.

gevallen

1. (ergative) to happen, to occur
2. (ditransitive, dated) to like, to please

Conjugation of gevallen (strong class 7, prefixed)
infinitive	gevallen
past singular	geviel
past participle	gevallen
infinitive	gevallen
gerund	gevallen n
	present tense	past tense
1st person singular	geval	geviel
2nd person sing. (jij)	gevalt, geval2	geviel
2nd person sing. (u)	gevalt	geviel
2nd person sing. (gij)	gevalt	gevielt
3rd person singular	gevalt	geviel
plural	gevallen	gevielen
subjunctive sing.1	gevalle	geviele
subjunctive plur.1	gevallen	gevielen
imperative sing.	geval
imperative plur.1	gevalt
participles	gevallend	gevallen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

See the etymology of the corresponding lemma form.

gevallen

1. plural of geval

See the etymology of the corresponding lemma form.

gevallen

1. past participle of vallen

Declension of gevallen
uninflected	gevallen
inflected	gevallen
		positive
predicative/adverbial		gevallen
indefinite	m./f. sing.	gevallen
	n. sing.	gevallen
	plural	gevallen
definite		gevallen
partitive		gevallens

• lang leve

From Old Dutch gifallan. Equivalent to ge- +‎ vallen.

gevallen

1. to fall
2. to decay, to collapse
3. to end, to expire
4. to happen, to befall
5. to please, to satisfy

This verb needs an inflection-table template.

• Dutch: gevallen

• “ghevallen (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “gevallen (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I