| dbo:abstract
|
- التعايش السلمي (الروسية: Мирное сосуществование ، بالحروف اللاتينية: Mirnoye sosushchestvovaniye) هو مفهوم في العلاقات الدولية دعا إليه خروتشوف عقب وفاة ستالين، ومعناه انتهاج سياسة تقوم على مبدأ قبول فكرة تعدد المذاهب الإيديولوجية والتفاهم بين المعسكرين في القضايا الدولية.و نعنى بالمعسكرين هنا المعسكر الغربي والمعسكر الشرقي. كما تدعو الأديان كافة إلى التعايش السلمي فيما بينها، وتشجيع لغة الحوار والتفاهم والتعاون بين الأمم المختلفة. لقد طورالاتحاد السوفيتي نظرية التعايش السلمي وطبقها في نقاط مختلفة خلال الحرب الباردة في سياق السياسة الخارجية الماركسية اللينينية في المقام الأول وتبنتها الدول الاشتراكية المتحالفة مع الاتحاد السوفيتي. يمكنهم التعايش السلمي مع الكتلة الرأسمالية (أي الدول المتحالفة مع الولايات المتحدة). كان هذا على النقيض من مبدأ التناقض العدائي القائل بأن الاشتراكية والرأسمالية لا يمكن أن يتعايشا بسلام. طبقه الاتحاد السوفيتي على العلاقات بين العالم الغربي ، ولا سيما بين دول الناتو ودول حلف وارسو. كانت النقاشات حول التفسيرات المختلفة للتعايش السلمي أحد جوانب الانقسام الصيني السوفياتي في الخمسينيات والستينيات. خلال الستينيات وأوائل السبعينيات من القرن الماضي ، جادلت جمهورية الصين الشعبية بقيادة مؤسسها ، ماو تسي تونغ ، بضرورة الحفاظ على موقف عدائي تجاه البلدان الرأسمالية ، وبالتالي رفضت في البداية نظرية التعايش السلمي باعتبارها تحريفية ماركسية في الأساس. ومع ذلك ، فإن قرارهم في عام 1972 لإقامة علاقة تجارية مع الولايات المتحدة جعل الصين تتبنى بحذر نسخة من النظرية في العلاقات بينها وبين الدول غير الاشتراكية. من تلك النقطة وحتى أوائل الثمانينيات والاشتراكية ذات الخصائص الصينية ، وسعت الصين بشكل متزايد مفهوم التعايش السلمي الخاص بها ليشمل جميع الدول. كما استنكر الحاكم الألباني إنور خوجا (في وقت من الأوقات ، الحليف الحقيقي الوحيد للصين) هذا الأمر أيضًا وانقلب ضد الصين نتيجة لتوطيد علاقات الصين مع الغرب مثل زيارة نيكسون للصين عام 1972 واليوم تواصل الأحزاب الخارقة استنكار مفهوم السلام. التعايش. سرعان ما أصبح التعايش السلمي ، في توسيع نفسه ليشمل جميع البلدان والحركات الاجتماعية المرتبطة بتفسير الاتحاد السوفيتي للشيوعية ، طريقة عمل للعديد من الأحزاب الشيوعية الفردية أيضًا ، مما شجع عددًا غير قليل ، خاصة تلك الموجودة في العالم المتقدم ، على التخلي عن- هدف المدى هو حشد الدعم لثورة شيوعية مسلحة وتمرد واستبدالها بمزيد من المشاركة الكاملة في السياسة الانتخابية. (ar)
- La coexistència pacífica fou un terme de política internacional creat pel dirigent soviètic Nikita Khrusxov per fer referència a les relacions que haurien de mantenir en el futur la Unió Soviètica i els Estats Units dins de la també denominada Guerra Freda, i que de forma general s'accepta com a política soviètica en el període 1955-1962 des del punt de vista occidental, 1955-1984 des del punt de vista soviètic. (ca)
- Paca kunekzisto estis principo proponita de la ŝtatestro de Sovetunio Nikita Ĥruŝĉov kiel bazo por kunlaboro kaj paca konkurado inter Sovetunio kaj Usono. Okcidenta historiografio datas ĝin je 1955-1962, la sovetia je 1955-1984. Ties origino estas je 1955, kiam Ĥruŝĉov iniciatis la proceson de malstalinigo de Sovetunio kaj apoge sur ekonomia kresko kiun la sovetoj deziris profiti por alproksimiĝi al okcidenta vivnivelo pere de la modernigo de la infrastrukturoj, kun garantioj, ĉar ili posedis atomarmilojn, ke ili estis sekuraj. La Paca kunekzisto baziĝis sur la doktrino ke dum ia periodo, oni kunvivu kapitalismaj landoj samtempe kun komunismaj landoj, kaj ke por eviti mondmiliton necesas pluhavi tiun Pacan kunekziston. (eo)
- Der Begriff friedliche Koexistenz (russisch мирное сосуществование mirnoje sosuschtschestwowanije) besagte, dass die Entscheidung zwischen Kapitalismus und Sozialismus im friedlichen Wettbewerb beider Systeme, also unter Ausschluss eines kriegerischen Konflikts, fallen solle. Der Begriff wurde von sowjetischen Politikern geprägt und ging vor allem ab 1955 durch Reden Nikita Chruschtschows in den Wortschatz der sozialistischen Rhetorik ein. Mit dem Zerfall des Ostblocks infolge der Revolutionen im Jahr 1989 verlor er seine Bedeutung. (de)
- La coexistencia pacífica (en ruso, Мирное сосуществование, romanizado: Mirnoye sosushchestvovaniye) fue un término de política internacional acuñado por el dirigente soviético Nikita Jrushchov para hacer referencia a las relaciones que habrían de mantener en el futuro la Unión Soviética y Estados Unidos dentro de la también denominada Guerra Fría, y que de forma general se acepta como política soviética en el periodo 1955-1962 desde el punto de vista occidental, 1955-1984 desde el punto de vista soviético. (es)
- Koexistentzia adiskidetsua edo Bakezko koexistentzia kontzeptu politikoa Sobietar Errepublika Sozialisten Batasunaren burua izan zen Nikita Khrustxov (1894-1971) politikariak sortu zuen, Gerra Hotzaren testuinguruan, nazioarteko harremanetan giro berri bat sortzeko asmoz. Kontzeptu honek mendebaldeko historialarien ikuspuntutik, SESBren 1955tik 1962ra doan garaia markatu zuen; sovietar historiografiak, aldiz, 1984 arte zeraman garaiaren iraupena. (eu)
- La coexistence pacifique, ou cohabitation pacifique, est une doctrine de politique extérieure soviétique. Cette période est aussi appelée « dégel » soviétique. (fr)
- Peaceful coexistence (Russian: Мирное сосуществование, romanized: Mirnoye sosushchestvovaniye) was a theory, developed and applied by the Soviet Union at various points during the Cold War in the context of primarily Marxist–Leninist foreign policy and adopted by Soviet-allied socialist states, according to which the Socialist Bloc could peacefully coexist with the capitalist bloc (i.e., U.S.-allied states). This was in contrast to the antagonistic contradiction principle that socialism and capitalism could never coexist in peace. The Soviet Union applied it to relations between the western world, particularly NATO countries, and nations of the Warsaw Pact. Debates over differing interpretations of peaceful coexistence were one aspect of the Sino-Soviet split in the 1950s and 1960s. During the 1970s, the People's Republic of China under the leadership of its founder, Mao Zedong, argued that a belligerent attitude should be maintained towards capitalist countries, and so initially rejected the peaceful coexistence theory as essentially Marxist revisionism. However, their decision in 1972 to establish a trade relationship with the United States also saw China cautiously adopting a version of the theory to relations between itself and non-socialist countries. From that point through the early 1980s and the adoption of Socialism with Chinese characteristics, China increasingly extended its own peaceful coexistence concept to include all nations. Albanian ruler Enver Hoxha (at one time, China's only true ally) also denounced this and turned against China as a result of the latter's growing ties to the West, as exemplified by Richard Nixon's visit to China in 1972; today, Hoxhaist parties continue to denounce the concept of peaceful coexistence. Peaceful coexistence, in extending itself to all countries and social movements tied to the USSR's interpretation of communism, quickly became modus operandi for many individual communist parties as well, encouraging quite a few, especially those in the developed world, to give up their long-term goal of amassing support for an armed, insurrectionist communist revolution in exchange for more active participation in electoral politics. (en)
- Koeksistensi damai adalah teori yang dikembangkan dan diterapkan oleh Uni Soviet pada berbagai kesempatan sepanjang Perang Dingin dalam konteks kebijakan luar negeri Marxis–Leninis dan diadopsi oleh "negara sosialis" yang dipengaruhi Soviet sehingga mereka dapat eksis secara damai bersama blok kapitalis (i.e., negara non-sosialis). Ini berbeda dengan prinsip bahwa Komunisme dan kapitalisme tidak akan pernah eksis secara damai. Uni Soviet menerapkan kebijakan ini terhadap dunia Barat, terutama antara negara-negara Amerika Serikat dan NATO dan negara-negara Pakta Warsawa. Perdebatan mengenai interpretasi koeksistensi damai merupakan salah satu aspek utama yang menyebabkan perpecahan Tiongkok-Soviet pada 1950-an dan 1960-an. Sepanjang tahun 1960-an dan awal 1970-an, Republik Rakyat Tiongkok di bawah kepemimpinan pendirinya, Mao Zedong, berpendapat bahwa sikap bermusuhan terhadap negara-negara kapitalis harus dipertahankan. Tiongkok pun awalnya menolak teori koeksistensi damai dan mencapnya sebagai revisionisme Marxis. Walaupun demikian, pada tahun 1954, Tiongkok dan India menandatangai yang menggunakan frasa atau Perjanjian Pancasila (bahasa Inggris: Five Principles of Peaceful Coexistence, Panchsheel Agreement, Hanzi: 和平共处五项原则; Pinyin: Hépíng gòngchǔ wǔ xiàng yuánzé). Namun demikian, keputusan mereka untuk membangun hubungan dagang dengan Amerika Serikat pada tahun 1972 membuat Tiongkok secara berhati-hati mengadopsi teori ini dalam hubungan antara Tiongkok dan negara non-sosialis di . Sejak saat itu sampai awal 1980-an, diiringi munculnya , Tiongkok terus memperluas konsep koeksistensi damainya ke semua negara di dunia. Enver Hoxha juga enggan menerima konsep ini dan bermusuhan dengan Tiongkok setelah melihat semakin eratnya hubungan Tiongkok dengan Barat lewat kunjungan Nixon ke Tiongkok tahun 1972. Hari ini, partai-partai masih menolak konsep koeksistensi damai. Koeksistensi damai, dalam praktiknya ke semua negara dan gerakan sosial yang terkait dengan komunisme versi Uni Soviet, dengan cepat menjadi modus operandi bagi berbagai partai komunis. Konsep ini mengangkat semangat pihak-pihak di untuk meninggalkan misi jangka panjang mereka berupa penggalangan dukungan revolusi komunis bersenjata dan menggantinya dengan keikutsertaan penuh di pemilihan umum. (in)
- 平和共存（へいわきょうそん、Peaceful coexistence）とは、冷戦期に示された考え方の一つであり、資本主義陣営に属する国と共産主義陣営に属する国は共存しうるとするもの。 (ja)
- 평화공존론(平和共存論)은 사회 체제를 달리하는 국가 사이에서 무력에 호소하지 않고 평화적인 관계가 유지되는 것이 가능하다는 주장으로 흐루쇼프가 주장한 이론이다 1958부터 소련 총리와 겸 소련 국가평의회 의장을 지낸 흐루쇼프가 정책의 기본 노선으로 강조하였다. 1960년 2월 모스크바에서 열린 바르샤바 조약기구 회의에서는 1956년에 채택된 흐루쇼프의 평화공존론을 재확인하는 공동선언서를 채택한 바 있다. (ko)
- Con il termine coesistenza pacifica si intende comunemente una dottrina di politica estera sviluppata in particolare in Unione Sovietica durante la Guerra fredda da Nikita Chruščёv in riferimento alle relazioni tra Unione Sovietica e Stati Uniti. Secondo tale teoria, la rivalità fra le due superpotenze atomiche sarebbe stata da leggersi non più nell'ottica di una preparazione ad un futuro scontro militare, quanto nei termini di una sfida in termini politico-economici, non necessariamente preludio di un conflitto armato. In generale, l'espressione viene utilizzata per indicare la convivenza non conflittuale di due sistemi o blocchi ideologicamente contrapposti. (it)
- Vreedzame co-existentie is het beleid om ernaar te streven landen die elkaars politieke tegenstanders zijn, vreedzaam naast elkaar te laten bestaan, dus politieke conflicten niet te laten uitlopen tot militaire conflicten. De term wordt vooral gebruikt voor de politieke theorie die tijdens de Koude Oorlog in communistische landen werd ontwikkeld. Dit idee was een alternatief voor het idee dat de klassenstrijd voortgezet zou moeten worden, inclusief het gebruik van geweld, tot de arbeidersklasse overal overwonnen zou hebben. De ontwikkeling van deze politiek kan moeilijk los worden gezien van de ontwikkelingen in de nucleaire wapentechnologie, die een zeer grote bedreiging voor de Sovjet-Unie – en voor de menselijke samenleving als geheel – vormde. Door de mogelijkheid van een kernoorlog, werd een militaire oplossing steeds minder aantrekkelijk. Op het 20e Partijcongres van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie in 1956 presenteerde Chroesjtsjov een nieuwe koers in zijn buitenlandse politiek, vooral gericht op nieuwe betrekkingen met de Verenigde Staten. Hierin stelde hij "Het principe van Lenin van een vreedzame co-existentie tussen staten met een verschillende sociale structuur was en blijft de hoofdlijn in de buitenlandse politiek van ons land.". Op 24 februari 1956 stemde het congres in met een politiek die tot "betere betrekkingen, bevordering van vertrouwen en internationale samenwerking met alle landen" moest leiden. In de Sovjet-Unie werd het idee vooral gebruikt met betrekking tot de relaties tussen de westerse geïndustrialiseerde landen en de landen van het Warschaupact. In de Volksrepubliek China werd het begrip vreedzame co-existentie in de jaren 60 en begin jaren 70 vooral gehanteerd voor de politieke relaties tussen China en niet-communistische ontwikkelingslanden. In 1953 stelde de premier van de Volksrepubliek China, Zhou Enlai, de "Vijf Principes van Vreedzame Co-existentie" voor in onderhandelingen met India over Tibet. Deze "Vreedzame Co-existentie" had echter geen betrekking op de relaties met westerse geïndustrialiseerde landen. Volgens de maoïstische opvatting zouden socialistische systemen elk conflict met imperialistische systemen altijd overleven. Na Mao's dood werd de lijn iets verzacht, maar pas aan het eind van de jaren zeventig werd het concept van vreedzame co-existentie verbreed tot een principe dat tussen alle landen zou moeten gelden. In 1982 nam China de "Vijf Principes van Vreedzame Co-existentie" op in zijn grondwet en verklaarde ze tot bindend in zijn buitenlandse betrekkingen. Het Chinese beleid van vreedzame co-existentie kent enkele bijzonderheden:
* In tegenstelling tot de eerdere Sovjet-Russische versie van het concept, streeft zij naar bevordering van internationale handel.
* China legt een grote nadruk leggen op nationale soevereiniteit en territoriale integriteit, en is daardoor fel tegenstander van internationale steun aan afscheidingsbewegingen en mensenrechtenorganisaties.
* Aangezien Taiwan wordt gezien als opstandige provincie van China, geldt de vreedzame co-existentie niet voor hen. Buitenlandse steun aan Taiwan wordt opgevat als een vijandige activiteit. (nl)
- Pokojowe współistnienie – koncepcja polityki zagranicznej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) sformułowana przez Chruszczowa w okresie odwilży postalinowskiej. Proces destalinizacji w polityce zagranicznej ZSRR przejawiał się między innymi ograniczonym otwarciem tego mocarstwa na świat. Pierwsze symptomy zmiany polityki zagranicznej Związku Radzieckiego pojawiły się wkrótce po śmierci Stalina w 1953, kiedy to zawarto rozejm kończący wojnę koreańską, a ZSRR zrezygnował z roszczeń wobec Turcji i nawiązał kontakty dyplomatyczne z Izraelem. Przełomowe były wydarzenia w 1955 roku. W maju tego roku Chruszczow udał się z oficjalną wizytą do Jugosławii, co zaowocowało wznowieniem zerwanych w 1948 roku stosunków dyplomatycznych. W tym samym roku ogłoszono zakończenie wojny z Niemcami i podpisano traktat kończący okupację Austrii w zamian za gwarancję neutralności tego państwa, a radziecka delegacja udała się do Stanów Zjednoczonych i Kanady celem zapoznania się z tamtejszymi metodami stosowanymi w rolnictwie. „Oznacza to po prostu, że ZSRR nie prowadzi z Zachodem wojny w klasycznym znaczeniu tego słowa, że milczą armaty, ale nie znaczy, by miała ustać rywalizacja między dwoma obozami” – mówił o pokojowym współistnieniu Raymond Aron, filozof i socjolog francuski. Koncepcja pokojowego współistnienia dopuszczała możliwość politycznego kompromisu z krajami kapitalistycznymi i nawiązanie wielostronnych kontaktów gospodarczych, kulturalnych i innych. Głównym założeniem nowej, postalinowskiej polityki zagranicznej ZSRR była rezygnacja z koncepcji wojny światowej pomiędzy blokiem wschodnim i zachodnim na rzecz doktryny pokojowego współistnienia krajów o różnym ustroju społeczno-politycznym i zasady niepodzielności terytorialnej oraz wzajemnego nieingerowania w sprawy wewnętrzne. Politycy radzieccy wychodzili z założenia, że zwycięstwo komunizmu w krajach zachodnich jest i tak nieuniknione w wyniku procesu dziejowego, zaś Kraj Rad powinien dawać przykład, a nie dążyć do konfrontacji. Jednocześnie zakładano pomoc ruchom partyzanckim o charakterze narodowowyzwoleńczym i lewicowym na całym świecie, czego wynikiem była wzmożona radziecka ekspansja polityczna i ideologiczna w krajach Trzeciego Świata. Polityka pokojowego współistnienia doprowadziła do odprężenia w stosunkach radziecko-amerykańskich, czego efektem w następnych latach było między innymi podpisanie układów o ograniczeniu i nierozprzestrzenianiu broni nuklearnej (SALT I, SALT II) czy wspólny załogowy lot kosmiczny Sojuz-Apollo. Jednocześnie doktryna radzieckiej ekspansji w krajach Trzeciego Świata doprowadziła do wybuchu kryzysu kubańskiego. Efektem polityki pokojowego współistnienia był także rozłam radziecko-chiński, jako że Chiny uznały radziecką politykę za rewizjonistyczną i sprzeniewierzającą się założeniom marksizmu-leninizmu. (pl)
- Coexistência pacífica, foi um termo de política internacional, criado pelo líder soviético Nikita Khrushchev, para se referir às relações que manteria a União Soviética e os Estados Unidos na chamada Guerra Fria, geralmente aceita como política soviética, no período de 1955 a 1962 a partir do ponto de vista ocidental, e de 1955 a 1984 a partir do ponto de vista soviético. Foi adotada por Estados socialistas ou de influência soviética, e afirmava que eles poderiam coexistir pacificamente com os Estados capitalistas. Esta teoria foi contrária ao princípio que o comunismo e o capitalismo eram antagônicos e nunca poderiam existir em paz. A União Soviética aplicou-a às relações entre o mundo ocidental e, em particular, com os Estados Unidos, os países da OTAN e as nações do Pacto de Varsóvia. Com a morte de Stalin, em 1953, subiu ao poder Nikita Kruschev o que desencadeou um processo de abertura, amenizando o rigor da censura, reduzindo o poder da polícia política, reabilitando presos políticos e fechando diversos campos de trabalhos forçados. Esse processo foi denominado "degelo" e "desestalinização". No XX Congresso do Partido Comunista da União Soviética, em fevereiro de 1956, Kruschev revelou e denunciou os abusos, crimes e o "culto da personalidade" cometidos durante o governo de Stalin. Isso repercutiu amplamente nos países socialistas da Europa Oriental (em 1956 ocorreria a Revolução Húngara que visava pôr fim ao aparato repressivo do regime stalinista, mas que logo foi esmagado com a intervenção da URSS), e na China com a ruptura sino-soviética nas décadas de 1950 e 1960. Durante os anos 1960 e início dos anos 1970, a República Popular da China, sob a liderança de seu fundador, Mao Tse-tung, que alegou que a atitude beligerante deveria ser mantida para os países capitalistas e, por isso, inicialmente rejeitou a coexistência pacífica considerando-a como revisionismo da teoria marxista. No entanto, em 1972 a sua decisão para estabelecer uma relação comercial com os Estados Unidos, a China também adotaria uma versão da teoria da coexistência pacífica ao estabelecer relações entre países não socialistas. Esta política também possibilitou uma aproximação entre os líderes da URSS e dos EUA. Kruschev reuniu-se diversas vezes com os presidentes norte-americanos: com Dwight D. Eisenhower, em 1956, no Reino Unido; em 1959 nos Estados Unidos; e em 1960 na França; e com John Kennedy se encontrou uma vez, em 1961, em Viena, Áustria. (pt)
- Мирне співіснування, коекзистенція — тип відносин між державами з різним суспільним ладом, який передбачає: відмову від війни як засобу вирішення спірних питань між державами, вирішення спірних питань шляхом переговорів, а також дотримання інших принципів у відносинах між державами, закріплених в міжнародно-правових документах. В рамках прокомуністичної парадигми мирне співіснування інтерпретувалося як форма продовження класової боротьби. (uk)
- “三和路线”，是苏联政府在赫鲁晓夫任内主张的外交政策。即和平共处、和平竞争、和平过渡，主张东西方缓和。其实际基本构想是与西方国家和平共处，避免战争；而在和平的竞争中超越美国；西方发达资本主义国家的工人阶级可以通过议会道路取得政权，和平过渡到社会主义制度；对亚非拉尚未或未完全实现民族独立的第三世界国家则积极渗透共产主义思想，以便使这些国家也和平过渡到自己的战略轨道内，扩大在国际范围内的影响力。赫鲁晓夫和平共处的路线遭到了党内以莫洛托夫为首的强硬派的激烈反对，莫洛托夫尤其反对赫鲁晓夫与南斯拉夫领导人铁托和解(也被毛澤東指責放棄世界革命)。 (zh)
- Мирное сосуществование — тип отношений между государствами с различным общественным строем, который предполагает: отказ от войны как средства решения спорных вопросов между государствами, разрешение спорных вопросов путём переговоров, а также соблюдение других принципов в отношениях между государствами, закреплённых в международно-правовых документах. В рамках прокоммунистической парадигмы мирное сосуществование интерпретировалось как форма продолжения классовой борьбы. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- La coexistència pacífica fou un terme de política internacional creat pel dirigent soviètic Nikita Khrusxov per fer referència a les relacions que haurien de mantenir en el futur la Unió Soviètica i els Estats Units dins de la també denominada Guerra Freda, i que de forma general s'accepta com a política soviètica en el període 1955-1962 des del punt de vista occidental, 1955-1984 des del punt de vista soviètic. (ca)
- Der Begriff friedliche Koexistenz (russisch мирное сосуществование mirnoje sosuschtschestwowanije) besagte, dass die Entscheidung zwischen Kapitalismus und Sozialismus im friedlichen Wettbewerb beider Systeme, also unter Ausschluss eines kriegerischen Konflikts, fallen solle. Der Begriff wurde von sowjetischen Politikern geprägt und ging vor allem ab 1955 durch Reden Nikita Chruschtschows in den Wortschatz der sozialistischen Rhetorik ein. Mit dem Zerfall des Ostblocks infolge der Revolutionen im Jahr 1989 verlor er seine Bedeutung. (de)
- La coexistencia pacífica (en ruso, Мирное сосуществование, romanizado: Mirnoye sosushchestvovaniye) fue un término de política internacional acuñado por el dirigente soviético Nikita Jrushchov para hacer referencia a las relaciones que habrían de mantener en el futuro la Unión Soviética y Estados Unidos dentro de la también denominada Guerra Fría, y que de forma general se acepta como política soviética en el periodo 1955-1962 desde el punto de vista occidental, 1955-1984 desde el punto de vista soviético. (es)
- Koexistentzia adiskidetsua edo Bakezko koexistentzia kontzeptu politikoa Sobietar Errepublika Sozialisten Batasunaren burua izan zen Nikita Khrustxov (1894-1971) politikariak sortu zuen, Gerra Hotzaren testuinguruan, nazioarteko harremanetan giro berri bat sortzeko asmoz. Kontzeptu honek mendebaldeko historialarien ikuspuntutik, SESBren 1955tik 1962ra doan garaia markatu zuen; sovietar historiografiak, aldiz, 1984 arte zeraman garaiaren iraupena. (eu)
- La coexistence pacifique, ou cohabitation pacifique, est une doctrine de politique extérieure soviétique. Cette période est aussi appelée « dégel » soviétique. (fr)
- 平和共存（へいわきょうそん、Peaceful coexistence）とは、冷戦期に示された考え方の一つであり、資本主義陣営に属する国と共産主義陣営に属する国は共存しうるとするもの。 (ja)
- 평화공존론(平和共存論)은 사회 체제를 달리하는 국가 사이에서 무력에 호소하지 않고 평화적인 관계가 유지되는 것이 가능하다는 주장으로 흐루쇼프가 주장한 이론이다 1958부터 소련 총리와 겸 소련 국가평의회 의장을 지낸 흐루쇼프가 정책의 기본 노선으로 강조하였다. 1960년 2월 모스크바에서 열린 바르샤바 조약기구 회의에서는 1956년에 채택된 흐루쇼프의 평화공존론을 재확인하는 공동선언서를 채택한 바 있다. (ko)
- Мирне співіснування, коекзистенція — тип відносин між державами з різним суспільним ладом, який передбачає: відмову від війни як засобу вирішення спірних питань між державами, вирішення спірних питань шляхом переговорів, а також дотримання інших принципів у відносинах між державами, закріплених в міжнародно-правових документах. В рамках прокомуністичної парадигми мирне співіснування інтерпретувалося як форма продовження класової боротьби. (uk)
- “三和路线”，是苏联政府在赫鲁晓夫任内主张的外交政策。即和平共处、和平竞争、和平过渡，主张东西方缓和。其实际基本构想是与西方国家和平共处，避免战争；而在和平的竞争中超越美国；西方发达资本主义国家的工人阶级可以通过议会道路取得政权，和平过渡到社会主义制度；对亚非拉尚未或未完全实现民族独立的第三世界国家则积极渗透共产主义思想，以便使这些国家也和平过渡到自己的战略轨道内，扩大在国际范围内的影响力。赫鲁晓夫和平共处的路线遭到了党内以莫洛托夫为首的强硬派的激烈反对，莫洛托夫尤其反对赫鲁晓夫与南斯拉夫领导人铁托和解(也被毛澤東指責放棄世界革命)。 (zh)
- Мирное сосуществование — тип отношений между государствами с различным общественным строем, который предполагает: отказ от войны как средства решения спорных вопросов между государствами, разрешение спорных вопросов путём переговоров, а также соблюдение других принципов в отношениях между государствами, закреплённых в международно-правовых документах. В рамках прокоммунистической парадигмы мирное сосуществование интерпретировалось как форма продолжения классовой борьбы. (ru)
- التعايش السلمي (الروسية: Мирное сосуществование ، بالحروف اللاتينية: Mirnoye sosushchestvovaniye) هو مفهوم في العلاقات الدولية دعا إليه خروتشوف عقب وفاة ستالين، ومعناه انتهاج سياسة تقوم على مبدأ قبول فكرة تعدد المذاهب الإيديولوجية والتفاهم بين المعسكرين في القضايا الدولية.و نعنى بالمعسكرين هنا المعسكر الغربي والمعسكر الشرقي. كما تدعو الأديان كافة إلى التعايش السلمي فيما بينها، وتشجيع لغة الحوار والتفاهم والتعاون بين الأمم المختلفة. (ar)
- Paca kunekzisto estis principo proponita de la ŝtatestro de Sovetunio Nikita Ĥruŝĉov kiel bazo por kunlaboro kaj paca konkurado inter Sovetunio kaj Usono. Okcidenta historiografio datas ĝin je 1955-1962, la sovetia je 1955-1984. Ties origino estas je 1955, kiam Ĥruŝĉov iniciatis la proceson de malstalinigo de Sovetunio kaj apoge sur ekonomia kresko kiun la sovetoj deziris profiti por alproksimiĝi al okcidenta vivnivelo pere de la modernigo de la infrastrukturoj, kun garantioj, ĉar ili posedis atomarmilojn, ke ili estis sekuraj. (eo)
- Peaceful coexistence (Russian: Мирное сосуществование, romanized: Mirnoye sosushchestvovaniye) was a theory, developed and applied by the Soviet Union at various points during the Cold War in the context of primarily Marxist–Leninist foreign policy and adopted by Soviet-allied socialist states, according to which the Socialist Bloc could peacefully coexist with the capitalist bloc (i.e., U.S.-allied states). This was in contrast to the antagonistic contradiction principle that socialism and capitalism could never coexist in peace. The Soviet Union applied it to relations between the western world, particularly NATO countries, and nations of the Warsaw Pact. (en)
- Koeksistensi damai adalah teori yang dikembangkan dan diterapkan oleh Uni Soviet pada berbagai kesempatan sepanjang Perang Dingin dalam konteks kebijakan luar negeri Marxis–Leninis dan diadopsi oleh "negara sosialis" yang dipengaruhi Soviet sehingga mereka dapat eksis secara damai bersama blok kapitalis (i.e., negara non-sosialis). Ini berbeda dengan prinsip bahwa Komunisme dan kapitalisme tidak akan pernah eksis secara damai. Uni Soviet menerapkan kebijakan ini terhadap dunia Barat, terutama antara negara-negara Amerika Serikat dan NATO dan negara-negara Pakta Warsawa. (in)
- Con il termine coesistenza pacifica si intende comunemente una dottrina di politica estera sviluppata in particolare in Unione Sovietica durante la Guerra fredda da Nikita Chruščёv in riferimento alle relazioni tra Unione Sovietica e Stati Uniti. Secondo tale teoria, la rivalità fra le due superpotenze atomiche sarebbe stata da leggersi non più nell'ottica di una preparazione ad un futuro scontro militare, quanto nei termini di una sfida in termini politico-economici, non necessariamente preludio di un conflitto armato. (it)
- Vreedzame co-existentie is het beleid om ernaar te streven landen die elkaars politieke tegenstanders zijn, vreedzaam naast elkaar te laten bestaan, dus politieke conflicten niet te laten uitlopen tot militaire conflicten. In de Sovjet-Unie werd het idee vooral gebruikt met betrekking tot de relaties tussen de westerse geïndustrialiseerde landen en de landen van het Warschaupact. In de Volksrepubliek China werd het begrip vreedzame co-existentie in de jaren 60 en begin jaren 70 vooral gehanteerd voor de politieke relaties tussen China en niet-communistische ontwikkelingslanden. (nl)
- Coexistência pacífica, foi um termo de política internacional, criado pelo líder soviético Nikita Khrushchev, para se referir às relações que manteria a União Soviética e os Estados Unidos na chamada Guerra Fria, geralmente aceita como política soviética, no período de 1955 a 1962 a partir do ponto de vista ocidental, e de 1955 a 1984 a partir do ponto de vista soviético. (pt)
- Pokojowe współistnienie – koncepcja polityki zagranicznej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) sformułowana przez Chruszczowa w okresie odwilży postalinowskiej. Proces destalinizacji w polityce zagranicznej ZSRR przejawiał się między innymi ograniczonym otwarciem tego mocarstwa na świat. Pierwsze symptomy zmiany polityki zagranicznej Związku Radzieckiego pojawiły się wkrótce po śmierci Stalina w 1953, kiedy to zawarto rozejm kończący wojnę koreańską, a ZSRR zrezygnował z roszczeń wobec Turcji i nawiązał kontakty dyplomatyczne z Izraelem. Przełomowe były wydarzenia w 1955 roku. W maju tego roku Chruszczow udał się z oficjalną wizytą do Jugosławii, co zaowocowało wznowieniem zerwanych w 1948 roku stosunków dyplomatycznych. W tym samym roku ogłoszono zakończenie wojny z Niemca (pl)
|
