| dbo:abstract
|
- Tón je v akustice a v hudbě zvuk s periodickým nebo alespoň přibližně periodickým průběhem kmitů, který vzniká pravidelným chvěním (struny, vzduchového sloupce, ozvučné desky, hlasivek, membrány, apod.). Vlastnostmi tónu v hudbě jsou výška, délka, síla a barva. Druhým významem slova tón v hudbě je hudební interval velké sekundy (např. c–d); pro odlišení od prvního významu se obvykle používá spojení celý tón. Tento „celý tón“ se dělí na dva půltóny (c–cis, cis–d). Grafická značka pro tón je nota, zapisovaná do notové osnovy. (cs)
- في الموسيقى النغمة الموسيقية هي حادثة صوتية اهتزازية يمكن أن تنشأ من صوت الإنسان أو من الآلات الموسيقية، ولهذه النغمة خصائص تميزها مثل والحِدّة والشِدّة (أي الجهارة) والجرس (أي النوعية). تكون النغمة البسيطة أو النغمة النقية (أو المجردة) عبارة عن اهتزاز ولها شكل موجي جيبي. بالمقابل يطلق على النغمة أنها معقدة إذا كانت النغمة الموسيقية ليست جيبية، ولكنها دورية، بحيث يمكن وصفها على أنها مجموع نغمات نقية بسيطة بوجود ترددات متناسقة مع بعضها. (ar)
- Ton bezeichnet in der Musik ein Schallereignis (sowie dessen Höreindruck und gedankliche Abstraktion), das von Musikinstrumenten, der menschlichen Stimme oder anderweitig mittels eines elastischen Körpers erzeugt wird und dem eine mehr oder weniger exakte Tonhöhe zugeordnet werden kann. Während die physikalischen Eigenschaften als Kombination von Sinustönen und Geräuschkomponenten bzw. (zur Grundschwingung der sinusförmigen Schwingung hinzukommenden) harmonischen Obertönen analysiert und beschrieben werden können, ist die subjektive Tonwahrnehmung von psychoakustischen Gegebenheiten, kulturellen Erfahrungen und ästhetischer Erwartung abhängig. In Musikpraxis und Musiktheorie sind Töne Elemente eines Tonsystems bzw. einer (mathematisch beschreibbaren) Tonstruktur, die in einer Intervallbeziehung zueinander stehen und durch Tonsymbole und/oder Noten beschrieben werden. (de)
- Tono laŭ PIV estas 1.
* pura muzika sono kun difinita alto 2.
* diferenco de alto, egala al sesono de unuoktava gamo = plentono 3.
* tiu grado de la skalo, sur kiu estas bazita komponaĵo = toniko 4.
* nuanco de la voĉo, maniero paroli, per kiu oni esprimas siajn sentojn 5.
* en arto, la nuanco kaj brileco de koloro 6.
* en fonologio, la relativa tonalto de silaba vokalo (vidu pri tio la paĝon tonlingvo) (eo)
- Traditionally in Western music, a musical tone is a steady periodic sound. A musical tone is characterized by its duration, pitch, intensity (or loudness), and timbre (or quality). The notes used in music can be more complex than musical tones, as they may include aperiodic aspects, such as attack transients, vibrato, and envelope modulation. A simple tone, or pure tone, has a sinusoidal waveform. A complex tone is a combination of two or more pure tones that have a periodic pattern of repetition, unless specified otherwise. The Fourier theorem states that any periodic waveform can be approximated as closely as desired as the sum of a series of sine waves with frequencies in a harmonic series and at specific phase relationships to each other. The common denominator frequency, which is also often the lowest of these frequencies is the fundamental frequency, and is also the inverse of the period of the waveform. The fundamental frequency determines the pitch of the tone, which is perceived by the human hearing. In music, notes are assigned to tones with different fundamental frequencies, in order to describe the pitch of played tones. (en)
- Nada adalah bunyi yang beraturan dan memiliki frekuensi tunggal tertentu. Dalam teori musik, setiap nada memiliki tinggi nada atau tala tertentu menurut frekuensinya ataupun jarak relatif tinggi nada tersebut terhadap tinggi nada patokan. Nada dasar suatu karya musik menentukan frekuensi tiap nada dalam karya tersebut. Nada dapat diatur dalam tangga nada yang berbeda-beda. Istilah "nada" sering dipertukarkan penggunaannya dengan "not", walaupun kedua istilah tersebut memiliki perbedaan arti. Nada dalam not dibedakan bentuknya menjadi 3, yaitu not angka, not huruf, dan not balok. Not angka dibedakan menjadi 3, yaitu oktaf tinggi, oktaf sedang, dan oktaf rendah. Sementara itu, notasi huruf dibedakan menjadi 5, yaitu oktaf kecil, oktaf bergaris 1, oktaf besar, oktaf kontra, dan subkontra. (in)
- 楽音（がくおん）とは、一般的には楽器や人の声によって奏でられる「音楽の音」あるいは「音楽に使われる音」という程度の意味であるが、より限定された用法として、音を振動の形態によって純音・楽音・噪音の3つに分類する場合に、規則的な振動が持続する音のうち、純音を除いたものを指す。 (ja)
- 고른음(Musical tone)이란 진동음중 하나로,탄력있는 물체의 규칙적이고 주기적인 진동으로 생기는 소리가 고른음이다.만약 1초간의 진동수가 440이라면, 이것이 매 초 주기적으로 반복되는 소리를 말한다.이에 따라서 일정한 음의 높이를 알 수 있으며, 이런 음들은 보통 몇 개의 배음을 포함하고 있다.타악기를 제외한(실로폰,팀파니는 음률이 일정 그외의 타악기는 일정하지가 않다) 대부분의 악기와 사람의 목소리가 여기에 속하며 음악에 주로 쓰이는 음이다. 출처-대학음악이론 (ko)
- In de Westerse muziekleer is een toon enerzijds een klank met een bepaalde toonhoogte, en anderzijds een van de onderdelen van een toonstelsel. In die tweede betekenis gaat het om de stamtonen en de daarvan afgeleide tonen. Van een dergelijke toon ligt de toonhoogte niet vast. Pas na de keuze van het toonstelsel, de toonaard en de te gebruiken stemming kan de toon tot klinken gebracht worden. De term toon wordt ook gebruikt als aanduiding van een interval, van toonafstand: de grote secunde wordt dan 'hele' toon, en de kleine secunde 'halve' toon genoemd. (nl)
- Звук музыка́льный (др.-греч. φθόγγος, лат. vox, sonus, нем. Ton, англ. musical tone, musical pitch) в специальном значении — звук определённой высоты, использующийся как материал для создания музыкальных сочинений, в широком смысле — «используемые в музыкальной практике звуки». (ru)
- Dźwięk muzyczny – dźwięk wytwarzany przez instrument muzyczny (albo głos ludzki). Najczęściej jest to dźwięk o określonej wysokości. Głównymi cechami dźwięku są:
* Wysokość dźwięku: zależna od wartości częstotliwości (a dokładnie częstotliwości podstawowej) drgań wyrażanej w hercach. Ucho ludzkie jest w stanie słyszeć dźwięki z zakresu od ok. 16 Hz do ok. 20 kHz. Tak szeroki zakres posiadają jedynie duże organy. Zakres wykorzystywany przez typowe dźwięki muzyczne jest zwykle mniejszy. Awangardowa muzyka współczesna i rockowa posługuje się niekiedy dźwiękami o częstotliwościach spoza tego zakresu, zwykle generowanych przez elektroniczne instrumenty muzyczne.
* Czas trwania: zależy od czasu, w jakim instrument produkuje dany dźwięk. Dla wielu instrumentów zależy tylko od grającego; w innych jest ograniczony konstrukcją instrumentu.
* Głośność: zależy od amplitudy drgań powietrza przenoszącego dźwięk.
* Barwa dźwięku: zależy od liczby i częstotliwości składowych harmonicznych dźwięku. Podstawowym zestawem dźwięków muzycznych jest skala (gama). W tradycyjnej muzyce europejskiej tworzy ją osiem dźwięków, z których ósmy jest powtórzeniem pierwszego w interwale oktawy, tzn. częstotliwość ósmego oddalona jest od częstotliwości pierwszego o odległość oktawy. Ten ósmy dźwięk jest zarazem pierwszym dźwiękiem kolejnej ósemki od którego następny ósmy (piętnasty) znów jest oddalony o oktawę itd. Odległość należy tu rozumieć nie potocznie jako różnicę częstotliwości, lecz jako ich stosunek (iloraz), tzn. częstotliwość każdego kolejnego dźwięku jest ileś razy większa, konkretnie dla odległości oktawy jest 2 razy większa. Dlatego prawidłowym określeniem jest interwał, o odległości można mówić potocznie. Zakres dźwięków tradycyjnie używanych w muzyce podzielony jest na 10 oktaw posiadających swoje nazwy. Oktawa jest jednym z interwałów, ale słowo to posiada też drugie znaczenie jako zestaw dźwięków danej ósemki, a właściwie siódemki bo ósmy dźwięk jest pierwszym kolejnej oktawy. Każda oktawa zawiera siedem dźwięków diatonicznych, tworzących szereg określany w systemie dur-moll jako gama C-dur. Kolejno są to C, D, E, F, G, A, H (w angielskiej notacji B). Dźwięki posiadają też nazwy solmizacyjne kolejno: do, re, mi, fa, sol, la, si. Kolejne C jest pierwszym dźwiękiem następnej oktawy. Osiem dźwięków występujących w gamie C-dur zwane jest naturalnym szeregiem diatonicznym. Dźwięki te odpowiadają białym klawiszom fortepianu. Podstawowym dźwiękiem każdej oktawy jest dźwięk C. Każde C jest oddalone od poprzedniego o interwał oktawy, tzn. częstotliwości kolejnych dźwięków C są 2 razy większe każda od poprzedniej, czyli są elementami ciągu geometrycznego o ilorazie 2, przy czym najniższemu C odpowiada w przybliżeniu dźwięk o częstotliwości 16 Hz. To samo dotyczy pozostałych dźwięków, np. kolejne D jest wyższe (niższe) od poprzedniego o oktawę i ma 2 razy większą (mniejszą) częstotliwość. O interwałach pomiędzy dźwiękami o różnych nazwach np. C i D patrz niżej. Każdy interwał wyraża się w jednostkach zwanych półtonami, oktawa zawiera dokładnie 12 półtonów. Definiuje to wartość półtonu jako bo złożenie dwunastu półtonów daje oktawę, czyli przemnożenie wartości półtonu 12 razy daje liczbę 2. Można powiedzieć, że oktawa jest nazwą jednego z kilku rodzajów interwałów, a półton jest jednostką interwału. Dźwięk jest wyższy od drugiego o jeden półton gdy jego częstotliwość jest większa od częstotliwości drugiego razy, wyższy o 2 półtony gdy częstotliwość jest większa razy, o 3 półtony gdy częstotliwość jest większa razy itd. Półton jest najmniejszą odległością między dźwiękami stosowaną w muzyce europejskiej. Cały ton to odległość równa dwóm półtonom, czyli wartość całego tonu to Odległość (interwał) pomiędzy dźwiękami naturalnego szeregu diatonicznego wynosi cały ton dla par c – d, d – e, f – g, g – a i a – h. Odległość pomiędzy parami e – f i h – c wynosi półtonu. Ponadto przyjęto, że częstotliwość dla dźwięku a w oktawie razkreślnej (czyli a1) wynosi 440 Hz. Na tej podstawie można obliczyć częstotliwość dowolnego dźwięku, np. dla c1 częstotliwość jest raza mniejsza od a1, bo jest on o 9 półtonów niższy, co daje ok. 261,625565 Hz. Ponieważ jest liczbą niewymierną, jedynie częstotliwości dźwięków a (oprócz A2) są liczbami całkowitymi. Dźwięki uzyskane poprzez podwyższenie (zob. krzyżyk) lub obniżenie (zob. bemol) dźwięków z naturalnego szeregu noszą nazwę dźwięków alterowanych. Naturalna skala diatoniczna w połączeniu z dźwiękami chromatycznymi tworzy skalę chromatyczną. Należy zauważyć, że w zależności od wyjściowego dźwięku ten sam dźwięk może mieć różne nazwy (i różny zapis muzyczny): cis = desdis = eseis = ffes = efis = gesgis = asais = bhis = cces = h. Zastosowanie podwójnych znaków chromatycznych sprawia, że jeden dźwięk może być wynikiem chromatyzacji 3 różnych dźwięków, np. cis = des = hisis (wyjątek gis = as). Właściwość ta nazywana jest enharmonią. Należy pamiętać, że enharmoniczna identyczność dźwięków funkcjonuje tylko w systemie równomiernie temperowanym (a więc na instrumentach o ustalonym stroju jak fortepian, czy organy). Na przykład w systemie pitagorejskim różnica pomiędzy dźwiękami enharmonicznie równoznacznymi wynosi 41 centów (1 półton = 100 centów). Dwunastostopniowy szereg półtonowy jest typowy dla i powstał na drodze ewolucji. Inne kultury wykształciły inne systemy dźwiękowe. Na przykład tradycyjna muzyka perska dzieliła oktawę na 24 części. Arabska na 17. Muzyka hinduska zaś na 22 interwały zwane shruti (czytaj ‘śruti’). Ich rozmiary nie były jednakowe, co wprowadzało ogromną liczbę możliwych kombinacji przy budowaniu skal. (pl)
- En ton är ett ljud med hörbar frekvens, tonhöjd. Toner spelar en avgörande roll inom musiken. (sv)
- Звук музичний — основоположний елемент музичного мистецтва. (uk)
- 震动发音有明显规则的，能分辨出明显音高并能进行模仿的声音就是乐音。如乐器演奏的声音和广播中的音乐都是乐音。乐音的泛音列是有规律的。 某些噪音在通过采样和处理之后，也能成为乐音。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Tón je v akustice a v hudbě zvuk s periodickým nebo alespoň přibližně periodickým průběhem kmitů, který vzniká pravidelným chvěním (struny, vzduchového sloupce, ozvučné desky, hlasivek, membrány, apod.). Vlastnostmi tónu v hudbě jsou výška, délka, síla a barva. Druhým významem slova tón v hudbě je hudební interval velké sekundy (např. c–d); pro odlišení od prvního významu se obvykle používá spojení celý tón. Tento „celý tón“ se dělí na dva půltóny (c–cis, cis–d). Grafická značka pro tón je nota, zapisovaná do notové osnovy. (cs)
- في الموسيقى النغمة الموسيقية هي حادثة صوتية اهتزازية يمكن أن تنشأ من صوت الإنسان أو من الآلات الموسيقية، ولهذه النغمة خصائص تميزها مثل والحِدّة والشِدّة (أي الجهارة) والجرس (أي النوعية). تكون النغمة البسيطة أو النغمة النقية (أو المجردة) عبارة عن اهتزاز ولها شكل موجي جيبي. بالمقابل يطلق على النغمة أنها معقدة إذا كانت النغمة الموسيقية ليست جيبية، ولكنها دورية، بحيث يمكن وصفها على أنها مجموع نغمات نقية بسيطة بوجود ترددات متناسقة مع بعضها. (ar)
- Tono laŭ PIV estas 1.
* pura muzika sono kun difinita alto 2.
* diferenco de alto, egala al sesono de unuoktava gamo = plentono 3.
* tiu grado de la skalo, sur kiu estas bazita komponaĵo = toniko 4.
* nuanco de la voĉo, maniero paroli, per kiu oni esprimas siajn sentojn 5.
* en arto, la nuanco kaj brileco de koloro 6.
* en fonologio, la relativa tonalto de silaba vokalo (vidu pri tio la paĝon tonlingvo) (eo)
- 楽音（がくおん）とは、一般的には楽器や人の声によって奏でられる「音楽の音」あるいは「音楽に使われる音」という程度の意味であるが、より限定された用法として、音を振動の形態によって純音・楽音・噪音の3つに分類する場合に、規則的な振動が持続する音のうち、純音を除いたものを指す。 (ja)
- 고른음(Musical tone)이란 진동음중 하나로,탄력있는 물체의 규칙적이고 주기적인 진동으로 생기는 소리가 고른음이다.만약 1초간의 진동수가 440이라면, 이것이 매 초 주기적으로 반복되는 소리를 말한다.이에 따라서 일정한 음의 높이를 알 수 있으며, 이런 음들은 보통 몇 개의 배음을 포함하고 있다.타악기를 제외한(실로폰,팀파니는 음률이 일정 그외의 타악기는 일정하지가 않다) 대부분의 악기와 사람의 목소리가 여기에 속하며 음악에 주로 쓰이는 음이다. 출처-대학음악이론 (ko)
- In de Westerse muziekleer is een toon enerzijds een klank met een bepaalde toonhoogte, en anderzijds een van de onderdelen van een toonstelsel. In die tweede betekenis gaat het om de stamtonen en de daarvan afgeleide tonen. Van een dergelijke toon ligt de toonhoogte niet vast. Pas na de keuze van het toonstelsel, de toonaard en de te gebruiken stemming kan de toon tot klinken gebracht worden. De term toon wordt ook gebruikt als aanduiding van een interval, van toonafstand: de grote secunde wordt dan 'hele' toon, en de kleine secunde 'halve' toon genoemd. (nl)
- Звук музыка́льный (др.-греч. φθόγγος, лат. vox, sonus, нем. Ton, англ. musical tone, musical pitch) в специальном значении — звук определённой высоты, использующийся как материал для создания музыкальных сочинений, в широком смысле — «используемые в музыкальной практике звуки». (ru)
- En ton är ett ljud med hörbar frekvens, tonhöjd. Toner spelar en avgörande roll inom musiken. (sv)
- Звук музичний — основоположний елемент музичного мистецтва. (uk)
- 震动发音有明显规则的，能分辨出明显音高并能进行模仿的声音就是乐音。如乐器演奏的声音和广播中的音乐都是乐音。乐音的泛音列是有规律的。 某些噪音在通过采样和处理之后，也能成为乐音。 (zh)
- Ton bezeichnet in der Musik ein Schallereignis (sowie dessen Höreindruck und gedankliche Abstraktion), das von Musikinstrumenten, der menschlichen Stimme oder anderweitig mittels eines elastischen Körpers erzeugt wird und dem eine mehr oder weniger exakte Tonhöhe zugeordnet werden kann. Während die physikalischen Eigenschaften als Kombination von Sinustönen und Geräuschkomponenten bzw. (zur Grundschwingung der sinusförmigen Schwingung hinzukommenden) harmonischen Obertönen analysiert und beschrieben werden können, ist die subjektive Tonwahrnehmung von psychoakustischen Gegebenheiten, kulturellen Erfahrungen und ästhetischer Erwartung abhängig. (de)
- Traditionally in Western music, a musical tone is a steady periodic sound. A musical tone is characterized by its duration, pitch, intensity (or loudness), and timbre (or quality). The notes used in music can be more complex than musical tones, as they may include aperiodic aspects, such as attack transients, vibrato, and envelope modulation. A simple tone, or pure tone, has a sinusoidal waveform. A complex tone is a combination of two or more pure tones that have a periodic pattern of repetition, unless specified otherwise. (en)
- Nada adalah bunyi yang beraturan dan memiliki frekuensi tunggal tertentu. Dalam teori musik, setiap nada memiliki tinggi nada atau tala tertentu menurut frekuensinya ataupun jarak relatif tinggi nada tersebut terhadap tinggi nada patokan. Nada dasar suatu karya musik menentukan frekuensi tiap nada dalam karya tersebut. Nada dapat diatur dalam tangga nada yang berbeda-beda. Istilah "nada" sering dipertukarkan penggunaannya dengan "not", walaupun kedua istilah tersebut memiliki perbedaan arti. (in)
- Dźwięk muzyczny – dźwięk wytwarzany przez instrument muzyczny (albo głos ludzki). Najczęściej jest to dźwięk o określonej wysokości. Głównymi cechami dźwięku są:
* Wysokość dźwięku: zależna od wartości częstotliwości (a dokładnie częstotliwości podstawowej) drgań wyrażanej w hercach. Ucho ludzkie jest w stanie słyszeć dźwięki z zakresu od ok. 16 Hz do ok. 20 kHz. Tak szeroki zakres posiadają jedynie duże organy. Zakres wykorzystywany przez typowe dźwięki muzyczne jest zwykle mniejszy. Awangardowa muzyka współczesna i rockowa posługuje się niekiedy dźwiękami o częstotliwościach spoza tego zakresu, zwykle generowanych przez elektroniczne instrumenty muzyczne.
* Czas trwania: zależy od czasu, w jakim instrument produkuje dany dźwięk. Dla wielu instrumentów zależy tylko od grającego; w innyc (pl)
|
