Zohreh Hanifeh's Reviews > آیینه‌ای برای صداها

این کتاب را اواسط سال 88 بود که می خواندم. اتفاقی توی کتابهای پسرخاله ام توی اسباب کشی شان دیدم و کش رفتم! :))
بسیار گریستم و بسیار امید بستم با این کتاب.

وقتی شعرها را می خواندم مدام با خودم می گفتم انگار تاریخ تکرار می شود...
اوصافی که از روزهای تاریک چهل- پنجاه سال پیش در شعرها بازگو کرده بود، خیلی شبیه حال و روز ما در سال 88 به بعدبود.
برای همین این کتاب امیدی در دلم رویاند. که همان طور که پس از آن روزهای تلخ روزگار بهتری آمد - هر چند کوتاه و گذرا- ولی باز هم این ظرایط تلخ می رود و روزهای بهتر از راه می رسد.

شعر "در کجای فصل" از این کتاب را بسیار بسیار دوست دارم. و بسیاری شعرهای دیگر را.