Costas Papagiannis's Reviews > Χειρότερα κι από σκυλιά

"I hope the communists blow you people up"... - Charles Mingus (on the day of his eviction and arrest from his New York City Loft in November of 1966).

Κάθε έργο του Τσαρλς Μίνγκους (συνθετικό ή δισκογραφικό) υπήρξε μια μοναδική καταγραφή με το δικό της διαφορετικό στυλ, μια πραγματικότητα που οφείλεται ασφαλώς στην πολυποίκιλη μουσική του παιδεία, στο ανεξάντλητα εξερευνητικό του πνεύμα και φυσικά στον εκρηκτικά δυναμικό του χαρακτήρα. Μια οπτική που εδράζεται στιβαρά σ' ένα απέραντο φάσμα από ανομοιογενείς προγόνους, από τον Μπάρτοκ και τη σειραϊκή μουσική του Βέμπερν μέχρι τον Σκοτ Τζόπλιν, τον Τζέλι Ρολ Μόρτον και την αυτού μεγαλειότητα, τον Ντιούκ Έλλινγκτον. Ο συγκινησιακός πυρήνας της μουσικής του είναι αεί φλεγόμενος, γεμάτος δέος και ταυτόχρονα βλάσφημος και κατανυκτικός. Αριστουργήματα υπάρχουν ακόμη και στις απλές ανέκδοτες ηχογραφήσεις με τους μουσικούς του εργαστηρίου του (του περιβόητου Jazz Workshop) που κυκλοφορούν από δω κι από κει στο διαδίκτυο. Γενικά ως καλλιτέχνης ανήκει στο είδος αυτό των χαρισματικών προσωπικοτήτων που προσφέρονται για μακροχρόνια ενασχόληση. Μια σχέση πάθους, χωρισμών και εκ νέου ανακαλύψεων. Αυτό ακριβώς βγαίνει και από την πολύ ιδιόμορφη, ουσιαστικά χαώδη και αποσπασματική αυτοβιογραφία του: Ο Μίνγκους που παρουσιάζεται στις 300 και κάτι σελίδες του βιβλίου είναι ένα ωμό, ατόφιο συναίσθημα: μεγατόνοι από δαύτο! Χωρίς εμπλοκή από μέρους τους αναγνώστη, απλά δεν διαβάζεται...