Maria Bikaki's Reviews > Το όνειρο της Ζέλμα

"Μπορούμε να κάνουμε πολλά και διάφορα με την αγάπη. Μπορούμε κουτσά στραβά να την κρύψουμε, μπορούμε να τη σέρνουμε πίσω μας, μπορούμε να τη σηκώνουμε ψηλά όσο βαριά κι αν είναι, μπορούμε να την ταξιδεύουμε σε όλες τις χώρες του κόσμου ή να τη βάζουμε μέσα σε μπουκέτα, μπορούμε να τη χώνουμε μέσα στη γη ή να την ανεβάζουμε στον ουρανό. Σε όλα αυτά η αγάπη συμφωνεί και τα δέχεται, γιατί είναι υπομονετική και πρόθυμη. Να τη μεταμορφώσει όμως, κανείς δεν το μπορεί."

Tο όνειρο της Ζέλμα είναι ένα τρυφερό βιβλίο τη ζωή και την αγάπη και τις διαφορετικές της εκφάνσεις. Μια γλυκιά ιστορία ενηλικίωσης, μια ιστορία για τις προκλήσεις της ζωής και τον αγώνα του καθένα για να κερδίσει την δική του θέση στον κόσμο. Μια ασυνήθιστη ιστορία στην οποία η συγγραφέας συνδυάζει με μαεστρία στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, ένα ελπιδοφόρο ανάγνωσμα, μια ιδιαίτερη αναγνωστική διαδρομή που θα την αγαπήσετε πολύ.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το βιβλίο παρακολουθεί τη ζωή των κατοίκων ενός μικρού χωριού στη Γερμανία, μιας κοινωνίας κλειστής, που ζει με δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις, μιας κοινωνίας που τρέφεται από προφητείες και προκαταλήψεις. Άτομα διαφορετικά μεταξύ τους, διαφορετικού χαρακτήρα και μορφωτικού επιπέδου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό είναι τα γράμματα που ξεκινούν να γράφουν οι κάτοικοι με αφορμή το όνειρο της Ζέλμα που αποτελεί και τον κινητήριο μοχλό από τον οποίο ξεκινά η ιστορία μας. Η Ζέλμα λοιπόν κάθε φορά που ονειρεύεται οκάπι σημαίνει πως πολύ σύντομα κάποιος θα πεθάνει. Kάθε φορά που βλέπει αυτό το όνειρο είναι σαν ένας οιωνός θανάτου για τους κατοίκους του χωριού, ενας οιωνός τον οποίο δε μπορούν να μην φοβούνται. Στο πρώτο μέρος λοιπόν του βιβλίου και προσωπικά αγαπημένο δικό μου κομμάτι, οι ήρωες φοβισμένοι από την «προφητεία» της Ζέλμα ξεκινούν να γράφουν γράμματα. Μέσα σε αυτά τα γράμματα υπάρχουν θαμμένα μυστικά, απόκρυυφες σκέψεις και επιθυμίες. Όταν τελικά ο θάνατος φτάνει η συγγραφέας με μια απίστευτη συγγραφική δεινότητα θα καταδείξει υπέροχα πως μια ολόκληρη κοινότητα επηρεάζεται από το γεγονός, πως διαχειρίζονται την απώλεια και πως δε μπορούν πολλές φορές να ξεφύγουν από πράγματα και καταστάσεις. Η απώλεια που θα συμβεί είναι μια απώλεια που δε θα ξεχαστεί, που είναι δύσκολο να τη διαχειριστούν οι ήρωες μας. Ωστόσο η ζωή συνεχίζεται. Στο δεύτερο μέρος η ιστορία κάνει ένα άλμα μερικών ετών μπροστά και βλέπουμε την εγγονή της Ζέλμα, Λουίζε να έχει πλέον ενηλικιωθεί, να έχει γνωρίσει τον έρωτα με έναν μοναχό. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής χωρίς σε καμιά περίπτωση να υποβιβάζω την αξία του βιβλίου το δεύτερο μέρος προσωπικά με κέντρισε λιγότερο. Εχοντας πλέον διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο αντιλαμβάνομαι ότι ήταν περισσότερο ένα βιβλίο ενηλικίωσης της Λουίζε, εγγονής τη Ζέλμα όμως κατά κάποιο τρόπο ένιωσα μια μικρή αναγνωστική εξαπάτηση καθώς περιμένα ή λανθασμένα είχα φανταστεί ότι ήταν το βιβλίο της Ζέλμα. Σαν να έχασα λίγο από τον ενθουσιασμό μου. Παραλείποντας αυτή την καθαρά προσωπική διαπίστωση και με το τρίτο κεφάλαιο να μου αφήνει μια ευχάριστη επίγευση, μπορώ να πω ότι αδιαπραγμάτευτα το όνειρο της ζέλμα είναι ένα ��λυκό και παραμυθένιο βιβλίο που σου ξυπνάει τις αισθήσεις. Είναι από εκείνα τα βιβλία που ζεσταίνουν την ψυχή σου, θα σε κάνει να κλαψεις, να γελάσεις και να θυμηθείς ότι στο τέλος της μέρας αυτό που πραγματικά είναι σημαντικό είναι να καταλαβούμε ότι η ζωή συμβαίνει γύρω μας και πρεπει να είμαστε παρόντες και να μην την αφήνουμε να μας προσπερνά. Η απώλεια, ο πόνος για την απώλεια είναι μέρος της αλυσίδας της ζωής και όσο και αν δε θέλουμε να την βιώσουμε αυτό είναι αναπόφευκτο και θα πρέπει να το αποδεχτούμε γιατί είναι και αυτή μέρος της ζωής μας.

«Σκέφτηκα το ρολόι του σταθμού, κάτω από το οποίο ο Οπτικός μάς έμαθε την ώρα και τις αλλαγές της. Σκέφτηκα όλες τις διαφορετικές ώρες του κόσμου, τις διαφορετικές ζώνες ώρας με τις οποίες είχα έρθει αντιμέτωπη, τα δυο ρολόγια στον καρπό του μπαμπά μου. Αυτή είναι η πραγματική ζωή, είπα μέσα μου, η μεγάλη απέραντη ζωή».

Κλείνοντας θα μου επιτρέψετε δύο λόγια που δεν έχουν να κάνουν τόσο με το βιβλίο όσο με την αξία της ανάγνωσης ειδικά όταν αυτή γίνεται παρέα με κάποιον πολύ αγαπημένο σου. Το βιβλίο αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία για μια νέα συνανάγνωση με την αγαπημένη μου φίλη Ρούλα. Όταν ήμουν μικρή ξέρετε τι μου έλειπε; Κανείς από τον κύκλο μου δεν διάβαζε. Κανείς όμως. Το ίδιο και στην ενήλικη ζωή μου. Το είχα μεγάλο καημό που δε μπορούσα να έχω μια φίλη να παίρνουμε το βιβλιαράκι μας, να διαβάσουμε παρέα, να πιούμε το καφεδάκι μας και να σχολιάσουμε παρέα το βιβλίο μας. Αυτό το βρήκα μεγάλη πια χάρη στις βιβλιοφιλικές κοινότητες. Μπορεί το καφεδάκι κατά βάση να το πίνουμε διαδικτυακά όμως είναι πραγματικά μαγικό να ξέρεις ότι εκεί έξω υπάρχει αυτή η φίλη που μοιράζεται την ίδια αγάπη για την ανάγνωση, την ίδια ανάγκη να σχολιάσει, να διαφωνήσει αν χρειαστεί. Τα βιβλία είναι όμορφη παρέα όμως ακόμα πιο όμορφο είναι όταν τα μοιράζεσαι. Ρούλα αντίο με φορτώθηκες για πάντα τώρα :p