Hakan's Reviews > Karanlıkların Efendisi

sabato’nun romancı olmadığını vurgulayarak başlamak gerek. romancı olmamak, kötü roman yazmak anlamına gelmiyor. bunun dışında bir şey. romanı amaç yapmamak kabaca. sabato dünyayı varoluşçuluğa dayanan felsefi temeliyle nasıl açıkladığını-anlamlandırdığını gösteren bir “büyük roman” ortaya koymak istiyor üçlemesiyle. dünyayı düşüncesine sığdırmaya çalışıyor. roman amaç değil, işlevsel gibi görünen bir araç sadece. farkı kısa yoldan anlatmak için karamazov kardeşler düşünülebilir mesela. bir dakika bile yeter, dostoyevski’nin şahsi dünya görüşüyle karamazov kardeşler’in dünyasını karşılaştırılabilir. sabato’yla romanları arasındaki durum bu bir dakikada akla gelenin tam tersi.

sabato’nun romancı olmadığını vurguladıktan sonra artık “teknik” denebilecek sorunlardan uzun uzun bahsetmeye gerek yok. üçlemenin ikinci kitabında roman içinde roman “çözümünü“ bulan sabato üçüncü kitaba “kahraman” olarak kendini dahil etme yoluna gidiyor ve romanla anlatmak istediği her şeyi okuru zorlamaktan başka bir şeye hizmet etmeyen bir kurgu içinde doğrudan anlatıyor. bu, temel bir sorun . hatta temelsizlik demek daha doğru. ancak başarısı da tam bu noktada sabato’nun: temelsizliğine rağmen çökmüyor kitapları. sabato’nun kitaplarında neredeyse hayatının tüm birikimiyle ayakta tuttuğu bir yapı söz konusu. doğrudan anlattıkları önemli. üçlemenin son kitabında özellikle, bazen tartışma üslubunda bazen hesap verir bazen de öğretir gibi anlattıkları önemli. başlıklarla sınırlamak istemiyorum, hayata ve dünyaya bakışta kapılar pencereler açan nitelikte hemen her şey, böyle önemli ve bu sebeple okunmalı sabato.