Μαρία Αλεξοπούλου's Reviews > Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν

Κατά κοινή ομολογία, ο Robbins είναι αντισυμβατικός συγγραφέας με αχαλίνωτη φαντασία. Γενικά δεν τον προτείνω εύκολα γιατί είναι weirdo και εγώ δεν είμαι τόσο weirdo (ελπίζω). Αnyhow, αυτό είναι το τέταρτο ανάγνωσμά του που πιάνω. Το πρώτο ήταν το Άρωμα του ονείρου (πολύ ιδιαίτερο βιβλίο με την καλή έννοια), το δεύτερο ο Τρυποκάρυδος (my favorite), το τρίτο η Θιβετιανή Ροδακινόπιτα (που να πω τη μαύρη αλήθεια δεν ικανοποίησε τον ‘’ουρανίσκο’’ μου). Μεσολάβησε αρκετό διάστημα για το νέο μυθιστόρημα. Ξεκίνησα τις πρώτες σελίδες με ενθουσιασμό γιατί αφενός ήταν δώρο κα ήθελα να το υπερλατρέψω , αφετέρου μου είχε φανεί πιασάρικο το στόρυ. BIG MISTAKE!

Το πρώτο μισό του βιβλίου είναι απολαυστικό με άφθονες χιουμοριστικές ριπές αλλά στο δεύτερο τα περισσότερα κεφάλαια δεν έχουν διηγηματικό ενδιαφέρον.
Ακατάσχετη φλυαρία χωρίς να εξυπηρετεί ουδεμία σκοπιμότητα. Πέρα από το να με πονοκεφαλιάσει. Ειλικρινά δεν κατακρίνω καν την αθυροστομία του, την δικαιολογώ ως απότοκο της αφοπλιστικής ειλικρίνειας του. Ειλικρινά απογοητεύτηκα γιατί μου άρεσαν οι κεντρικές ηρωίδες, ειδικά η τρου καουμπόισσα Μπονάτσα Τζελυ-Μπην. Δεν υπήρξε ποτέ καμία κλιμάκωση και μου άφησε μία πικρή επίγευση.
Ακόμη και ο Ρόμπινς απογοητεύει…