Bilhan's Reviews > Yaralı

''Benim için önemli olanın ne olduğunu biliyorum. Beni şekillendiren, beni değiştiren şeylerin... Başka türlüsünü istemezdim. Pes etmezdim. ...Ve eğer bir şans daha verilseydi bana, tamamen aynı şeyleri yapardım, çünkü sonunda bu beni sana getiriyor.''


Nereden başlasam, nereden başlasam... Sakin olacağım ve kitap boyunca hissettiğim olumsuz duyguların neyden kaynaklandığını açıklarken bunların, kullanacağım kelimeleri kontrol edip anlamsız bir karmaşa yaratmasına izin vermemeye çalışacağım. Sorun şu ki, bu olumsuz duyguların içerisinde kitaba duyulan bir kızgınlık da var bu yüzden kendimi yeteri kadar açıklayamamaktan korkuyorum. Daha kitabı okumamış zihinlerin düşüncelerini manipülasyon kurbanı yapmaya çalışmıyorum hiçbir şekilde, sadece bunları söyleyip de omzumdan bu yükü biran önce atmak istiyorum, okuyup okumamanız size kalmış elbette.

Kitabın vermek istediği mesaj o kadar yanlış ki. Ya da düzeltiyorum bunu, benim algıladığım şey bu mesajdı kitabı okurken: Erkeklerle kötü bir geçmişi olan ve bu yüzden korkunun sürekli kontrolünde olan yaralı ruhlar için çözüm yakışıklı bir erkek görmekten geçiyor. Zihninizde çalan uyarı alarmlarının şifresini kırıp, susturması garanti! Belki böyle yorumlamamı mantıksız bulabilirsiniz ama okuyan insanlar bilirler, bir satırda şüphelerinden bahsederken, sonraki satırlarda adamın fiziksel özelliklerini övüp normal bir insan gibi davranmaya başlaması şok etti beni. Neden yani? Bir yüz mü yaptı gerçekten bunları? Adamı daha tanımıyorsun bile, şüphelerinin seni korumaya çalıştığı adamlardan bir tanesi olabilir yani.

Rahatsız olduğum bir diğer mevzu da yazarın kalemi oldu. Bu çeviriden kaynaklı mı acaba diye kitabı orijinal dilinde okumaya başladım ama okurken anladım ki yazarın kalemi böyleymiş. ''Başımla onayladım. Evine gidiyordum. Ne olacağını fark etmemiştim. Hiçbir şeyin farkında değildim.'' En son buna benzer kısa ve herhangi bir duygudan arındırılmış basit cümlelere dördüncü sınıfta okuma seviyeme uygun bir kitapta rastlamıştım. Karakterlerin başından geçenleri öğrendiğim zaman iki sayfa kadar bir sempati duydum onlara ama bunun dışında, kitabı okuduğum zaman dilimi içerisinde bir duygu kıpırtısı hissedilmedi benliğimde. Bu tamamıyla yazarın suçu da değildi gerçi, çeviride de çok hata vardı. ''Âdetaa'' diye bir kelime yaratmış çevirmen, sanıyorum ki ''just like'' kelimesini çevirmek için kullanmış. Bir kere rastladım ve yazım hatası deyip görmezden geldim, ama birkaç kez daha rastlayınca kasten yazılmış olduğunu fark ettim. Birkaç kez de kitabın başlarında rastladığım, komik olmasa bile sırf var oluşuna güldüğüm bir cümle vardı: Reddedilmek bana yakışmadı. Bir şey diyemiyorum bile, bu ne anlama geliyor? ''Kestane rengi saçları boyunca uzanan beyaz saçları,'' uydurdum demek isterdim ama çevirmenin bu kitabı ciddiye almayıp da baştan savma bir iş yapmasının göstergelerinden sadece bir tanesiydi bu da.

Kitabı yarım bırakmadım, çünkü zaten iki yüz kırk sayfalık kısa bir kitap ve sonlarına doğru kitabın güzelleşeceğine dair bir yorum okuduğumdan, umudumu o son birkaç sayfaya bağlar halde kitaba devam ettim. Yorum doğruymuş, sonlara doğru az biraz daha iyileşti durumlar, en azından sinirden iç çekmediğim sayılı sayfalar onlar oldu. Esasen üç puan verecektim ancak üç puan verdiğim çoğu kitabı bundan daha çok beğendiğimden, böyle bir puan vermek içime sinmedi.

[Yorumun daha fazlası için sayfama göz atabilirsiniz. :3 *tık tık*]