Ο Thompson συνέκρινε αυτό του το έργο με τον Μεγάλο Γκάτσμπυ του Fitzgerald. Το πρόβλημα είναι ότι είχα σιχαθεί τον Μεγάλο Γκάτσμπυ του Fitzgerald οπόΟ Thompson συνέκρινε αυτό του το έργο με τον Μεγάλο Γκάτσμπυ του Fitzgerald. Το πρόβλημα είναι ότι είχα σιχαθεί τον Μεγάλο Γκάτσμπυ του Fitzgerald οπότε μάλλον ήταν αναμενόμενο ότι θα ψιλοσιχαινόμουν και αυτό. Ο,τι μου άρεσε στο Μεθυσμένο Ημερολόγιο (το οποίο ο Thompson είχε γράψει νωρίτερα αλλά δημοσιεύθηκε πολύ αργότερα) εδώ απουσιάζει, με ένα μόνιμο και ανούσιο thrill ride να λειτουργεί ως μία μπουμερίστικη κοινωνική κριτική του Αμερικανικού ονείρου, μεταβαίνοντας από την παράνοια και τον ιδεαλισμό των 60ς στα κυνικά και προσγειωμένα 70ς. 'Το LSD πέθανε με τον Lyndon Johnson.' Πολύ ωραία. Όταν όμως καταφέρνεις να γράψεις ένα βιβλίο με κεντρικό άξονα τα ψυχοτροπικά και καταφέρνεις να το κάνεις τόσο - μα τόσο - βαρετό, η κοινωνική σου κριτική είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει. Ο Gilliam είχε κουτουλήσει σε χαμηλό ταβάνι εξαρχής, οπότε δεν είναι άξιο απορίας γιατί ένα μέτριο βιβλίο κατέληξε να γίνει μια εξίσου μέτρια ταινία - αν και από τα δύο μάλλον προτιμώ την ταινία.
ΥΓ: Shoutout στην ψυχεδελική εικονογράφηση του Steadman, το μόνο πράγμα που genuinely μου άρεσε από το βιβλίο....more
Από όλους τους συγγραφείς του 20ού αιώνα, κανείς ίσως δεν συνόψισε την ουσία του μηδενισμού όπως ο Fernando Pessoa. Το Βιβλίο της Ανησυχίας, ένα κολοσΑπό όλους τους συγγραφείς του 20ού αιώνα, κανείς ίσως δεν συνόψισε την ουσία του μηδενισμού όπως ο Fernando Pessoa. Το Βιβλίο της Ανησυχίας, ένα κολοσσιαίο γραπτό, μία μεγαλειώδης γέφυρα ανάμεσα στην ιδιοσυγκρασιακή ματιά του Montaigne και την εκρηκτικότητα του νιτσεϊκού αφορισμού, ανήκει στο πάνθεον των μεγάλων 'χαμένων' κειμένων, αφού δημοσιεύθηκε μόλις το 1982, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα του.
Είναι πραγματικός πειρασμός να αναρωτηθεί κανείς τι είδους πορεία θα είχε ακολουθήσει η διανόηση του υπαρξισμού αν είχε ήδη περιλάβει στο corpus της το αριστούργημα του Pessoa. Άσεμνος και βέβηλος, σκοτεινός ιερέας της πλήξης, της παραίτησης και της αποξένωσης, αρνητής των ανθρώπινων σχέσεων, του έρωτα, του χθες και του αύριο, ενίοτε και της ίδιας της πραγματικότητας, ο ημιετερώνυμος Bernando Soares εκτοξεύει πύρινα βέλη προς κάθε κατεύθυνση και κατά παντός υπευθύνου, αφήνοντας ως παρακαταθήκη λογοτεχνικά διαμάντια που λάμπουν μέσα στην τρομακτική τους πολυθραυσματικότητα.
Δυσκολεύομαι να σκεφτώ βιβλίο από το οποίο να ήθελα να κλέψω, να εκτυπώσω και να κορνιζάρω τόσες προτάσεις μαζεμένες. Ο Pessoa είναι πολύ απλά ένας τεράστιος συγγραφέας, και αυτή εδώ η 'Αυτοβιογραφία χωρίς γεγονότα' ορθώνεται περήφανα ως ένα από τα κορυφαία έργα του....more
'...το βιβλίο που θα έγραφε θα' ταν ένα μέσο πάλης.'
Μία ανελέητη μποβουαριανή ποταμορροή, τα Χρόνια της - πλέον νομπελίστριας - συγγραφέως Annie Ern '...το βιβλίο που θα έγραφε θα' ταν ένα μέσο πάλης.'
Μία ανελέητη μποβουαριανή ποταμορροή, τα Χρόνια της - πλέον νομπελίστριας - συγγραφέως Annie Ernaux, κουβαλάνε μέσα τους ένα ασήκωτο φορτίο, το φορτίο του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, με επίκεντρο την βουή και την αντάρα μιας αεικίνητης γαλλικής κοινωνίας: Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, De Gaul, αποαποικιοποίηση, Μάης του '68, Sartre, Foucault, Bourdieu, κοινωνικά δικαιώματα, ριζοσπαστικός φεμινισμός, ελεύθερο σεξ, μοντερνοποίηση, Mitterand, Chirac, Le Pen, νεοφιλελευθερισμός, Δίδυμοι Πύργοι, κοινωνική απάθεια και αλλοτρίωση, όλα εξιστορούμενα από μίας υψηλής ποιότητας συγγραφική φωνή η οποία ταξιδεύει τον αναγνώστη σε ένα καθηλωτικό χρονικό, που στο πέρασμά του θερίζει ολόκληρες δεκαετίες, άφθονες σε καθημερινές αναμνήσεις, βιώματα, και συνταρακτικά κοινωνικοπολιτικά γεγονότα.
Στο ξετύλιγμα του νήματος, ορισμένα θεματικά μοτίβα επανέρχονται ποικιλοτρόπως, καταδεικνύοντας την στρατευμένη φύση και την νεανική έξαρση μίας συνειδητοποιημένης και επαναστατημένης ψυχής: η μάχη απέναντι στην κοινωνική αδικία και την ταξική καταπίεση, η διεκδίκηση μιας αυτόνομης γυναικείας ταυτότητας κόντρα σε κάθε κοινωνική νόρμα, οι απογοητεύσεις και το μέλλον της Αριστεράς, το αίσθημα αποστροφής απέναντι στον πόλεμο, την φτώχεια, την ξενοφοβία και την οικονομία της αγοράς. Άλλοτε ως κατακερματισμένες σημειώσεις και άλλοτε ως ολοκληρωμένες αφηγήσεις, οι σελίδες, ώριμες και περιεκτικές, αφήνονται να ανθίσουν, να εστιάσουν σε κάθε λεπτομέρεια, χωρίς όμως να καμπυλώνουν τη ροή του χρόνου ή να εκφυλίζονται σε ιερά κηρύγματα.
Ως προσωπικότητα, η Ernaux δεν με ενθουσίασε. Οπορτουνιστικά θαμμένη στο 'εμείς,' ελιτίστρια, εμμονική ιδεολόγος, και, όπως κάθε εμμονική ιδεολόγος, με ασθενικό το στοιχείο της αυτοκριτικής, στη θέση της οποίας κυριαρχεί η αόριστη απογοήτευση ενός πάλαι ποτέ επαναστ-αστικού υποκειμένου. Από το βιβλίο δεν λείπουν και περιστασιακοί εμετούληδες, όπως ο παρακάτω:
'Θυμόμασταν μια άλλη 11η Σεπτεμβρίου και τη δολοφονία του Αλιέντε. Όλα εδώ πληρώνονται.'
Άλλες φορές, ωστόσο, η απογοήτευση μετουσιώνεται σε παραδοχές μοναδικής γενναιότητας, οι οποίες απορρίπτουν τους ιδεαλιστικούς εξωραϊσμούς, απεικονίζοντας τις ψυχολογικές και υπαρξιακές συγχύσεις που ήρθαν ως συνέπεια καταιγιστικών ιστορικών εξελίξεων. Το στοιχείο της ειλικρίνειας επικρατεί, αφότου πρώτα έχει σκαρφαλώσει έναν μαρτυρικό Γολγοθά:
'Η οδύνη που είχαμε συνηθίσει να νιώθουμε απέναντι στους λαούς που βρίσκονταν "υπό τον κομμουνιστικό ζυγό" μετατρεπόταν σε επιτιμητική παρατήρηση της χρήσης που επιφύλασσαν στην ελευθερία τους. Τους προτιμούσαμε στην ουρά για ένα σαλάμι και βιβλία, στερημένους από τα πάντα, παρά έτσι όπως γεύονταν την ευτυχία και το προνόμιο του ν΄ ανήκουν στον "ελεύθερο κόσμο."'
Όπως και να' χει, στα Χρόνια, η Ernaux καταθέτει μία ζωή γεμάτη. Γεμάτη όνειρα, καημούς και απογοητεύσεις, ελπίδες και στοχασμούς. Και το επιτυγχάνει αφήνοντας μας μία ανεκτίμητη λογοτεχνική παρακαταθήκη....more
Alexandros
>
Books:
memoirs-bios
(58)
Loading...
