3,5* Omhoog afgerond. Inventieve bundel, waarbij ik niet helemaal aan het schijnbaar ontbreken van een rode draad kon wennen. De titel deed me onwille3,5* Omhoog afgerond. Inventieve bundel, waarbij ik niet helemaal aan het schijnbaar ontbreken van een rode draad kon wennen. De titel deed me onwillekeurig aan ‘Nacht und Nebel’ denken, maar daar zie ik verder geen sporen van terug in de gedichten. Die voelen overigens hier en daar een tikkie repetitief aan door het veelvuldig gebruik van constructies als ‘de [vul object in] van de [vul ongerelateerd gevoel in]’, maar nooit wordt het echt gratuit. Vulkaanvrucht staat nog in mijn kast te wachten, benieuwd naar hoe zijn proza zich verhoudt tot zijn poëzie....more
Drie-en-een-half, omhoog afgerond. Hoe meer je van Verhulst leest, hoe meer zijn boeken op elkaar beginnen te lijken en in elkaar overvloeien. Dat is Drie-en-een-half, omhoog afgerond. Hoe meer je van Verhulst leest, hoe meer zijn boeken op elkaar beginnen te lijken en in elkaar overvloeien. Dat is niet per se iets slechts, het valt me gewoon op en stoort me niet. De helaasheid der dingen was weer een genot om te lezen. Hardop lachen om zijn vlijmende opmerkingen over en snibbige typeringen van zijn familieleden, melancholisch cynisme (of cynische melancholiek) dat zijn vettige duim afveegt aan de binnenkant van je schedel... Lekker. Binnenkort nog maar eens, er valt nog genoeg Verhulst te ontdekken....more
Een bundel als een zak Haribo Starmix: je weet niet precies wat je krijgt, maar het is elke keer een klein snoepje en je weet van tevoren dat je het lEen bundel als een zak Haribo Starmix: je weet niet precies wat je krijgt, maar het is elke keer een klein snoepje en je weet van tevoren dat je het lekker gaat vinden. En als je er teveel van eet, dan word je misselijk, maar soit, geldt dat niet voor alles? Neem je tijd voor deze bundels gedichten en bijbehorende beschouwingen, het is als introductie in hedendaagse Nederlandstalige poëzie zeer de moeite waard....more
Net toen ik m’n draai begon te vinden in het verhaal, springt Verhulst vrij plots over naar twee (tot dan toe) randfiguren, een zeer verknipt stel, enNet toen ik m’n draai begon te vinden in het verhaal, springt Verhulst vrij plots over naar twee (tot dan toe) randfiguren, een zeer verknipt stel, en begint hun tragische verhaal op uiterst droogkomische manier af te draaien. Ik genoot ervan, maar tegelijkertijd snap ik het besluit om dit verhaal op deze wijze te vertellen niet helemaal: het eerste verhaal voelde nog niet af, het tweede lijkt uit een totaal ander boek te komen.
Kaddisj voor een kut voelt dan ook aan als een postmoderne pastiche. Ik begrijp dat Verhulst wil laten zien dat instellingskinderen slachtoffer zijn van falende ouders en tekortschietend overheidsbeleid, zoveel is duidelijk, maar de uitwerking hiervan doet de samenhang van het boek geen goed. Verhulsts proza ligt mij, het bevat een hoeveelheid ironie en cynisme dat perfect bij mijn smaak aansluit, maar ik zet mijn vraagtekens bij zijn artistieke keuzes. Daardoor fascineert zijn werk mij, maar heb ik er niet altijd zin in om eraan te beginnen.
Joost mag het weten wanneer ik zijn volgende boek oppak....more
Ik lijd aan een aandoening: geenboekgaatongelezenhethuisuititis. De toch niet al te kleine boekenkast raakt voller en voller door nieuwe aankopen (nógIk lijd aan een aandoening: geenboekgaatongelezenhethuisuititis. De toch niet al te kleine boekenkast raakt voller en voller door nieuwe aankopen (nóg een van mijn aandoeningen), dus hoog tijd om wat boeken die ik normaliter zou bypassen ten faveure van romans die me op dat ogenblik interessanter lijken op te pakken, te lezen en de deur te wijzen.
vel was zo’n boek dat al jaren ongelezen op de plank lag. Daar lag het zó lang, dat stof er als een nieuw vel omheen was komen te liggen. Reden voor de ongelezen status was de thematiek, die mij niet echt aansprak: de avonturen van een oversekste, naamloze man? Gaap. Maar ik had het – deels – bij het verkeerde eind. Joost Vandecasteele, van wie ik nog niet iets eerder las, heeft met vel een ambachtelijk boek geschreven dat me helaas niet voor het volle pond kon bekoren.
Hoofdzakelijk volgt die teleurstelling uit de keuze voor de lens waardoor het verhaal verteld wordt: de naamloze hitsige hoofdrolspeler. De beste Man is teleurgesteld in zichzelf en het leven, zodanig dat hij lichamen (lees: hartstochtelijke seks) als de enige nog relevante vorm van communicatie beschouwt. Al het andere schiet zijns inziens tekort. Leeg vanbinnen maar vol (van zichzelf) vanbuiten, zo glijdt het sneue figuur door zijn leven.
Hij neukt zich een slag in de rondte, met dames van elke leeftijd en dito allooi, zoals het een volleerd #MeToo-predator betaamt. Hij heeft ergens nog wel een greintje fatsoen in zich, maar veel is het niet. Juist dit figuur is onze antiheld, de protagonist waarin we onze tijd investeren. Wat mij betreft is dat de crux: de man interesseerde mij totaal niet, ik was meer benieuwd naar de beweegredenen van de dames die overstag gingen. In hún hoofden wil ik zitten, ik wil weten wat hén beweegt met deze droeftoeter in het bed te stappen, maar daar komen we vaker dan niet nauwelijks iets over te weten. Een lacune, als je het mij vraagt, hoe genuanceerd de auteur verder ook te werk gaat.
Wel moet gezegd worden dat Vandecasteele een moedig schrijver is die het experiment niet schuwt. Daar kan ik zeker bewondering voor opbrengen. Hij heeft een leven vol schaduwen voluit in hel licht gezet en de intrinsieke leegte ervan overtuigend aangetoond. Het is alleen jammer dat ik zo weinig empathie voelde voor de Man, het werd daardoor een onthechte leeservaring. Maar wellicht was dat uiteindelijk ook de bedoeling? En zo blijft dit werk nog ver na het lezen in mijn achterhoofd meanderen....more
‘Met welke bedoeling gaan we altijd weer naar het verleden terug en laden ons op met voorbije ontroering?’
Een tedere, fragmentarische en associatieve ‘Met welke bedoeling gaan we altijd weer naar het verleden terug en laden ons op met voorbije ontroering?’
Een tedere, fragmentarische en associatieve debuutroman van de hand van Vlaamse auteur Loekie Zvonik (1935-2000). Ik zou graag enthousiaster willen zijn over dit poëtische autofictionele verhaal dat met zoveel gevoel voor weemoed op papier gezet is, maar door de verstrooide aard van de herinneringen kon ik het soms maar lastig volgen, wat voor mij de leesvreugde dempte.
Net als voor Jeroen Brouwers, die een rijzig en verhelderend nawoord schreef, blijft de betekenis van de titel voor mij een raadsel. Maar wellicht is dat wat Zvonik juist beoogde met haar boek: om te laten zien dat niet alles altijd uitgelegd kan worden, te vatten is in woorden, zoals de noodlotsmythe die haar vriend / geliefde Dirk de Witte over zichzelf afriep en hem fataal werd – een der vroegvoltooiden, zoals Brouwers dat benoemt. In dat opzicht is Hoe heette de hoedenmaker? dan ook een triomf.
Blij dat ik dit een keer gelezen heb, maar ik vrees dat het bij deze ene keer zal blijven....more
Omhoog afgerond, want een sprankelend debuut. Dit zou eigenlijk een typische 7/10 zijn voor mij: zeer origineel van opzet, prachtige taal, ietwat té pOmhoog afgerond, want een sprankelend debuut. Dit zou eigenlijk een typische 7/10 zijn voor mij: zeer origineel van opzet, prachtige taal, ietwat té postmodern naar mijn smaak, maar altijd intrigerend. Soms mis ik een verhaallijn, dan wringt het qua (het ontbreken van een) boodschap. Maar dat zal ongetwijfeld aan mijn eigen capaciteiten liggen. Jens Meijen is er een om in de gaten te houden....more
Dit epische gedicht heeft alle ingrediënten waar ik wild van ben – die spielerei met taal en de kosmische allures – maar toch greep het me niet echt. Dit epische gedicht heeft alle ingrediënten waar ik wild van ben – die spielerei met taal en de kosmische allures – maar toch greep het me niet echt. Té staccato naar mijn smaak. Desalniettemin een prestatie van formaat van Kurt De Boodt, zeer originele uitvoering....more
Loading...
