Nu citesc des cărți în română și nu citesc aproape niciodată cărți de autori români. Despre non-fictiune nici nu mai vorbesc, o aleg atât se rar încâtNu citesc des cărți în română și nu citesc aproape niciodată cărți de autori români. Despre non-fictiune nici nu mai vorbesc, o aleg atât se rar încât uneori uit ca exista, ca te prinde și ca poate fi citita de placere. În ciuda acestora, Englezul din Gara de Nord mi-a atras atenția în timpul unei vizite la Carturesti. Am citit-o în doua transe, prima jumătate în timpul zborului de dus și a doua jumătate în timpul zborului de întors, parcurgand epilogul în timp ce câțiva pasageri aplaudau entuziaști o aterizare reușită; asa de prinsa am fost de carte încât, pentru câteva secunde, am avut impresia ca îmi închipuiam aplauzele și ca acestea erau toate îndreptate către carte, către lecția de istorie și către micile dovezi de omenie descoperite de-a lungul ei. Nici n-as ști sa o încadrez. O biografie? Un roman istoric? Un portret al cruzimii umane? Sau o creionare a micilor gesturi de umanitate de care nu trebuie sa uitam chiar și în cele mai crunte momente? Oricum ar fi, a fost un roman emotionant, care mi-a oferit noi perspective asupra istoriei.
Nu pot înțelege, totuși, alegerea imaginii de pe coperta: m-as fi așteptat la un roman de ficțiune istorica ce are în centru o frumoasa și tragica poveste de dragoste. Ei bine, clar nu a fost asa. Totuși, mi-a plăcut mult și Brian Spencer m-a intrigat și mi-aș dori sa aflu ce s-a mai întâmplat cu el....more