What do you think?
Rate this book
Beneath the Underdog
These memoirs are of the great bassist and jazz composer Charles Mingus. A wild, lyrical, and anguished autobiography, in which Charles Mingus pays short shrift to the facts but plunges to the very bottom of his psyche, coming up for air only when it pleases him. Completed years before his death in 1979, this is the story of: growing up in the Watts, Los Angeles of the 1920s and 30s, ruled by a strap-wielding father and Bible-quoting stepmother; Mingus's outcast adolescent years ("a yella kid, running with the mongrels"); his apprenticeship, not only with jazzmen, but also with pimps, hookers, junkies and hoodlums; and his golden years in New York City with such legendary figures as Duke Ellington, Lionel Hampton, Miles Davis, Charlie Parker and Billie Holiday. Here is Mingus in his own words, from shabby roadhouses to fabulous estates, from the psychiatric wards of Bellevue to worlds of mysticism and solitude. But for all his travels, he never strayed too far, always returning to the music.
384 pages, Paperback
First published June 1, 1971
About the author
Charles Mingus
56 books31 followersCharles Mingus Jr. (born April 22, 1922 in Nogales, Arizona – died January 5, 1979 in Cuernavaca, Mexico) was an American jazz upright bassist, pianist, composer, bandleader, and author.
A major proponent of collective improvisation, he is considered to be one of the greatest jazz musicians and composers in history, with a career spanning three decades and collaborations with other jazz musicians such as Louis Armstrong, Duke Ellington, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, and Herbie Hancock. Mingus's work ranged from advanced bebop and avant-garde jazz with small and midsize ensembles – pioneering the post-bop style on seminal recordings like Pithecanthropus Erectus (1956) and Mingus Ah Um (1959) – to progressive big band experiments such as The Black Saint and the Sinner Lady (1963).
Mingus's compositions continue to be played by contemporary musicians ranging from the repertory bands Mingus Big Band, Mingus Dynasty, and Mingus Orchestra, to the high school students who play the charts and compete in the Charles Mingus High School Competition. In 1993, the Library of Congress acquired Mingus's collected papers—including scores, sound recordings, correspondence and photos—in what they described as "the most important acquisition of a manuscript collection relating to jazz in the Library's history".
A major proponent of collective improvisation, he is considered to be one of the greatest jazz musicians and composers in history, with a career spanning three decades and collaborations with other jazz musicians such as Louis Armstrong, Duke Ellington, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, and Herbie Hancock. Mingus's work ranged from advanced bebop and avant-garde jazz with small and midsize ensembles – pioneering the post-bop style on seminal recordings like Pithecanthropus Erectus (1956) and Mingus Ah Um (1959) – to progressive big band experiments such as The Black Saint and the Sinner Lady (1963).
Mingus's compositions continue to be played by contemporary musicians ranging from the repertory bands Mingus Big Band, Mingus Dynasty, and Mingus Orchestra, to the high school students who play the charts and compete in the Charles Mingus High School Competition. In 1993, the Library of Congress acquired Mingus's collected papers—including scores, sound recordings, correspondence and photos—in what they described as "the most important acquisition of a manuscript collection relating to jazz in the Library's history".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 258 reviews
October 11, 2007
Mr. Mingus sure passes on some effective bedroom wisdom in this book . . . I always relish the opportunity to respond, when asked where I learned an especially tantalizing "lovemaking" technique, "That little manuever? My dear, I learned that from none other than Charles Mingus." It's not as cheesy as saying I learned it from Chet Baker, not as Q-bert goofball as saying Wynton Marsalis, not as fucked as saying I learned it from the Rashaan Roland Kirk (who could circular breath, play three horns at once, and was blind), and not as downright disturbing as crediting Yanni or Kenny G . . . Mingus played the double bass with considerable energy, passion approaching ferocity, and since the double bass is more human than any instrument out there, you can trust the dude. As for the book, I read it in en route to Austin in early 1995 after a little Xmas vacation home to NJ -- really all I remember is the aforementioned technique.
March 6, 2009
A book of earnest erotica posing as a jazz memoir, Beneath the Underdog chronicles Mingus' childhood and early career as a lover and a pimp with nary of a mention of the music into which he poured his more worthwhile thoughts. Mingus' book is funny and touching at times, but it's also very repetitive (Who can keep all the women straight? Certainly not Mingus) and often stilted. Mingus' tells his story almost completely through dialogue, and while some of it does a good job at capturing voices (Mingus does a great Duke Ellington imitation), much of it sounds inauthentic—either too slangy or too formal for the context. The book's payoff—fifty or so pages of Mingus' musings on reality, love, God, and the universe—comes across as My Dinner with Andre-light. It's more world-weary, but not much more profound, than a twelve-year-old's thoughts on metaphysics.
Yet the strangest and most disappointing part of Beneath the Underdog is its refusal to discuss Mingus' music. Every so often in a lull between orgies, a character mentions something to Mingus that lets us know how his career is progressing ("I heard that album you did with Duke and Max Roach!"), but rehearsing, composing, and performing matter to him far less in the book than chasing a new piece of ass. In the absence of a real discussion of what made Mingus special, Beneath the Underdog is nothing more than a mediocre memoir about a fairly anonymous, sexually hungry man growing up in Watts in the 1930s and finally finding Kerouac's "IT" in an insane asylum in New York.
Yet the strangest and most disappointing part of Beneath the Underdog is its refusal to discuss Mingus' music. Every so often in a lull between orgies, a character mentions something to Mingus that lets us know how his career is progressing ("I heard that album you did with Duke and Max Roach!"), but rehearsing, composing, and performing matter to him far less in the book than chasing a new piece of ass. In the absence of a real discussion of what made Mingus special, Beneath the Underdog is nothing more than a mediocre memoir about a fairly anonymous, sexually hungry man growing up in Watts in the 1930s and finally finding Kerouac's "IT" in an insane asylum in New York.
May 29, 2020
Από τον Μίνγκους για τον Μίνγκους. Το βιβλίο αυτό δεν είναι βιογραφία με την κλασσική έννοια. Ο Μίνγκους επιλέγει να γράψει για τη ζωή του αυτά που ο ίδιος θεωρεί ότι τον καθόρισαν. Η οικογένειά του, οι έρωτές του, η εκρηκτική προσωπικότητα του, η σεξουαλικότητά του, οι θυελλώδεις σχέσεις του με τις γυναίκες, ο ρατσισμός, η γκετοποίηση, η ανεργία, η μουσική, η θρησκεία, ο Θεός. Το βιβλίο είναι μια μη γραμμική αλληλουχία από γεγονότα και καταστάσεις που ήταν σημαντικές για τη ζωή του Μίνγκους μπολιασμένα με σκέψεις, ανησυχίες, αγωνίες, συναισθήματα.
Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές, η συνέντευξη που δίνει σε Βρετανό δημοσιογράφο και αναφέρεται στον τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι μαύροι μουσικοί σε σχέση με τους λευκούς.
".. Σκότωσαν τον Λέστερ, τον Μπέρντ, τον Φατς Ναβάρο και θα σκοτώσουν κ άλλους ακόμα, ίσως και εμένα.."
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές, οι συζητήσεις που παρατίθεται του Μίνγκους με τον Φατς Ναβάρο, όταν ο τελευταίος ήταν ήδη καταβεβλημένος από τα ναρκωτικά και τα προβλήματα υγείας.
"(Φατς Ναβάρο) Αφήνω το Θεό να με σκοτώσει για να μπορέσω να τον συναντήσω. Κι αν δω πως είναι άσπρος, θα τον βρίσω και θα φύγω.."
Από τις πιο ωραίες στιγμές, οι συζητήσεις του με τον Τσάρλι Πάρκερ και την Μπίλι Χολιντέι
".. Μα ήμουν ακόμα εκεί με τον Μπερντ καθώς ο Λένι (Τριστάνο) προσπαθούσε να τον πείσει πως δεν υπάρχει Θεός. Κι ο Μπερντ είπε: Είσαι σίγουρος Λένι? Η θέση του δλδ είναι ακόμα ελεύθερη? Θα την πάρω εγώ. Προσκύνα με, Τριστάνο! Ευχαριστησέ με για όσα σου έχω δώσει. Γονάτισε με την τυφλή ψυχή. Δοξασε το πουλί που πετάει χωρίς φτερά!"
Από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμες, η περιγραφή του εκούσιου εγκλεισμού του σε ψυχιατρικό νοσοκομείο και η μνημόνευση στον Μπαντ Παουελ (υπέστει ηλεκτροσόκ) και οι αναφορές στη λοβοτομή ως ιατρική μέθοδος (καθώς "ολοι οι Νέγροι είναι παρανοικοί")
Είναι ομολογουμένως περίεργο γιατί η αυτοβιογραφία του Μίνγκους έχει ελάχιστη μουσική. Για όποιον ψάχνει ένα βιβλίο αναφορά σε δίσκους συναυλίες τραγούδια αυτό σίγουρα δν είναι το κατάλληλο ανάγνωσμα. Για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει μια γεύ��η από τη ζωή όπως την ένιωσε ο Μίνγκους, ας βάλει να παίζει το Jazz at Massey Hall και ας πάρει το βιβλίο στα χέρια του.
4* όχι φυσικά για τη λογοτεχνική δεινότητα του συγγραφέα αλλά για την αλήθεια του.
Από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές, η συνέντευξη που δίνει σε Βρετανό δημοσιογράφο και αναφέρεται στον τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι μαύροι μουσικοί σε σχέση με τους λευκούς.
".. Σκότωσαν τον Λέστερ, τον Μπέρντ, τον Φατς Ναβάρο και θα σκοτώσουν κ άλλους ακόμα, ίσως και εμένα.."
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές, οι συζητήσεις που παρατίθεται του Μίνγκους με τον Φατς Ναβάρο, όταν ο τελευταίος ήταν ήδη καταβεβλημένος από τα ναρκωτικά και τα προβλήματα υγείας.
"(Φατς Ναβάρο) Αφήνω το Θεό να με σκοτώσει για να μπορέσω να τον συναντήσω. Κι αν δω πως είναι άσπρος, θα τον βρίσω και θα φύγω.."
Από τις πιο ωραίες στιγμές, οι συζητήσεις του με τον Τσάρλι Πάρκερ και την Μπίλι Χολιντέι
".. Μα ήμουν ακόμα εκεί με τον Μπερντ καθώς ο Λένι (Τριστάνο) προσπαθούσε να τον πείσει πως δεν υπάρχει Θεός. Κι ο Μπερντ είπε: Είσαι σίγουρος Λένι? Η θέση του δλδ είναι ακόμα ελεύθερη? Θα την πάρω εγώ. Προσκύνα με, Τριστάνο! Ευχαριστησέ με για όσα σου έχω δώσει. Γονάτισε με την τυφλή ψυχή. Δοξασε το πουλί που πετάει χωρίς φτερά!"
Από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμες, η περιγραφή του εκούσιου εγκλεισμού του σε ψυχιατρικό νοσοκομείο και η μνημόνευση στον Μπαντ Παουελ (υπέστει ηλεκτροσόκ) και οι αναφορές στη λοβοτομή ως ιατρική μέθοδος (καθώς "ολοι οι Νέγροι είναι παρανοικοί")
Είναι ομολογουμένως περίεργο γιατί η αυτοβιογραφία του Μίνγκους έχει ελάχιστη μουσική. Για όποιον ψάχνει ένα βιβλίο αναφορά σε δίσκους συναυλίες τραγούδια αυτό σίγουρα δν είναι το κατάλληλο ανάγνωσμα. Για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει μια γεύ��η από τη ζωή όπως την ένιωσε ο Μίνγκους, ας βάλει να παίζει το Jazz at Massey Hall και ας πάρει το βιβλίο στα χέρια του.
4* όχι φυσικά για τη λογοτεχνική δεινότητα του συγγραφέα αλλά για την αλήθεια του.
July 26, 2023
"I hope the communists blow you people up"... - Charles Mingus (on the day of his eviction and arrest from his New York City Loft in November of 1966).
Κάθε έργο του Τσαρλς Μίνγκους (συνθετικό ή δισκογραφικό) υπήρξε μια μοναδική καταγραφή με το δικό της διαφορετικό στυλ, μια πραγματικότητα που οφείλεται ασφαλώς στην πολυποίκιλη μουσική του παιδεία, στο ανεξάντλητα εξερευνητικό του πνεύμα και φυσικά στον εκρηκτικά δυναμικό του χαρακτήρα. Μια οπτική που εδράζεται στιβαρά σ' ένα απέραντο φάσμα από ανομοιογενείς προγόνους, από τον Μπάρτοκ και τη σειραϊκή μουσική του Βέμπερν μέχρι τον Σκοτ Τζόπλιν, τον Τζέλι Ρολ Μόρτον και την αυτού μεγαλειότητα, τον Ντιούκ Έλλινγκτον. Ο συγκινησιακός πυρήνας της μουσικής του είναι αεί φλεγόμενος, γεμάτος δέος και ταυτόχρονα βλάσφημος και κατανυκτικός. Αριστουργήματα υπάρχουν ακόμη και στις απλές ανέκδοτες ηχογραφήσεις με τους μουσικούς του εργαστηρίου του (του περιβόητου Jazz Workshop) που κυκλοφορούν από δω κι από κει στο διαδίκτυο. Γενικά ως καλλιτέχνης ανήκει στο είδος αυτό των χαρισματικών προσωπικοτήτων που προσφέρονται για μακροχρόνια ενασχόληση. Μια σχέση πάθους, χωρισμών και εκ νέου ανακαλύψεων. Αυτό ακριβώς βγαίνει και από την πολύ ιδιόμορφη, ουσιαστικά χαώδη και αποσπασματική αυτοβιογραφία του: Ο Μίνγκους που παρουσιάζεται στις 300 και κάτι σελίδες του βιβλίου είναι ένα ωμό, ατόφιο συναίσθημα: μεγατόνοι από δαύτο! Χωρίς εμπλοκή από μέρους τους αναγνώστη, απλά δεν διαβάζεται...
Κάθε έργο του Τσαρλς Μίνγκους (συνθετικό ή δισκογραφικό) υπήρξε μια μοναδική καταγραφή με το δικό της διαφορετικό στυλ, μια πραγματικότητα που οφείλεται ασφαλώς στην πολυποίκιλη μουσική του παιδεία, στο ανεξάντλητα εξερευνητικό του πνεύμα και φυσικά στον εκρηκτικά δυναμικό του χαρακτήρα. Μια οπτική που εδράζεται στιβαρά σ' ένα απέραντο φάσμα από ανομοιογενείς προγόνους, από τον Μπάρτοκ και τη σειραϊκή μουσική του Βέμπερν μέχρι τον Σκοτ Τζόπλιν, τον Τζέλι Ρολ Μόρτον και την αυτού μεγαλειότητα, τον Ντιούκ Έλλινγκτον. Ο συγκινησιακός πυρήνας της μουσικής του είναι αεί φλεγόμενος, γεμάτος δέος και ταυτόχρονα βλάσφημος και κατανυκτικός. Αριστουργήματα υπάρχουν ακόμη και στις απλές ανέκδοτες ηχογραφήσεις με τους μουσικούς του εργαστηρίου του (του περιβόητου Jazz Workshop) που κυκλοφορούν από δω κι από κει στο διαδίκτυο. Γενικά ως καλλιτέχνης ανήκει στο είδος αυτό των χαρισματικών προσωπικοτήτων που προσφέρονται για μακροχρόνια ενασχόληση. Μια σχέση πάθους, χωρισμών και εκ νέου ανακαλύψεων. Αυτό ακριβώς βγαίνει και από την πολύ ιδιόμορφη, ουσιαστικά χαώδη και αποσπασματική αυτοβιογραφία του: Ο Μίνγκους που παρουσιάζεται στις 300 και κάτι σελίδες του βιβλίου είναι ένα ωμό, ατόφιο συναίσθημα: μεγατόνοι από δαύτο! Χωρίς εμπλοκή από μέρους τους αναγνώστη, απλά δεν διαβάζεται...
September 21, 2024
Δεν μίλησε πολύ για μουσική, ούτε για πολιτική όπως περίμενα.. Ίσως όμως και να μίλησε με τον τρόπο του για πράγματα που δεν αποτυπώνονται ούτε στα βινύλια, ούτε στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τα κούστουμακια, την κάπνα και τα ιδρωμένα τους πρόσωπα.. Μίλησε τριτοπρόσωπα και είπε κάμποσα, για τα κακά κοριτσια, τους νταβατζήδες, την αποτυχία, την χαρμάνα, το φυλετικό μίσος, την μαγεία κάποιου τυχαίου τζαμαρισματος που δεν ηχογραφήθηκε ποτέ.. Και το Μπέλβιου.. Πάντως μίλησε ο Τσαρλς, για πράγματα που ένας λευκός δεν ξέρει, και ούτε θέλει να μάθει γιαυτα..
Τώρα παίζει ο Μπερντ:
"Μινκ, άκου αυτό!" Χριστέ μου! Μοιάζει σαν να μιλούν ένα εκατομμύριο ψυχές μέσα από αυτό το alto. Είναι για πέταμα, γεμάτο κολλητικές ταινίες, μασημένες τσίχλες, κι είναι έτοιμο να διαλυθεί. Αλλά σιγά μη, όταν το πιάνει στα χέρια του κελαηδάει.. "Κοίτα τον γιο σου. Είναι λες και τον έχει υπνωτίσει. Ούτε να κουνηθεί δεν μπορεί". "Σώπα Λακι. Τώρα καταλαβαίνω. Είναι ο μάγκας που ακούω τη μουσική του στα όνειρά μου.." σελ. 178...
Εδώ είναι Σαν Φρανσίσκο, Τσαρλς, το πιο φίνο μέρος του κόσμου. Κι η Νέα Υόρκη είχε ξεκινήσει κάπως έτσι, αλλά μετά την δεκαετία του 30 άρχισε να πιάνει πάτο. Η Νέα Υόρκη είναι ψυχρή σαν ένα ετοιμοθάνατο ζώο που δεν έχει πουθενά αλλού να πάει εκτός από το Central Park. Μόνο το central park θυμίζει στην πόλη πως υπάρχουν κι άλλα μέρη στον κόσμο. Το ζώο ξεδιψάει την ψυχή του με το πράσινο του πάρκου και επιστρέφει ξανά στους δρόμους, στο απέραντο νεκροταφείο με τις ηλεκτρικές επιγραφές του νέον σαν ταφόπλακες, ν' αναβοσβήνουν μετρώντας το χρόνο της ζωής του, μέσα στην παγερή και αδιάφορη ατμόσφαιρα.. Γνωρίζει πως δεν αργοπεθαίνει, έχει ήδη πεθάνει προ πολλού. Η Νέα Υόρκη είναι το νεκροταφείο του. Αυτός είναι πλέον μια σκιά, έρημη και ψηλοκρεμαστή σαν εκείνα τα κτίρια που μοιάζουν με ταφοπλακες και τον στοιχειώνουν και τον κάνουν να τιναζεται απ το κρεβάτι του και να βγαίνει έξω στους ελεϊνούς δρόμους του Χάρλεμ για να καταλήξει στο κέντρο της πόλης, για να διαπιστώσει εάν έχει και αυτό γκρεμιστεί μαζί με τα όνειρά του.. αυτή είναι μία παρόρμηση που δεν μπορεί να υποτάξει, να βρεθεί εκεί και να σηκώσει το κεφάλι του για να δει πώς βρίσκεται ακόμα εκεί, πιο ψηλό από κάθε βουνό εκτίναγμένο παράτολμα με τους ουρανοξύστες του προς τον ουρανό. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χτιστεί μια πόλη για να μοιάζει με κόλαση; Με δέντρα και λουλούδια, με χαμηλά κτίρια που δεν εμποδίζουν ούτε ένα παιδί που μόλις έχει αρχίσει να περπατάει να κοιτάξει τον ουρανό; Οχι βέβαια, η Νέα Υόρκη είναι ένα ιδανικό χτισμένο στα ουράνια από αυτούς που την κατέχουν και την εξουσιάζουν, ώστε όταν κοιτάζουν κάτω να μη βλέπουν τη βρωμιά, και όταν κοιτάζουν έξω να μη βλέπουν παρά την ευθυγραμμισμένη απόσταση ως τον απέναντι ουρανοξύστη... Σελ. 264..
.. Μπορεί να σου φαίνονται ηθικολαστικά αυτά που προσπαθώ να σου πω, αλλά θα συνεχίσω γιατί γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλον, έστω και μέσα από αυτές τις επιστολές. Τη στιγμή που ένα άτομο αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο εκπληκτικό μπορεί να είναι το δυναμικό του, καταλαβαίνει πως σπατάλησε π��νο και ενέργεια κατηγορών��ας τον εαυτό του και μισώντας τους άλλους για πράγματα που έχουν συμβεί ή που δεν έχουν συμβεί στον ίδιο, σε μια φυλή, σε κάποιο σύμπαν. Και τότε συνειδητοποιεί πως η ζωή, όπως το λέει και ο Τσάπλιν, είναι μία επιθυμία και όχι ένα νόημα. Γι' αυτό άπαξ και αποδεχτεί κανείς την ευδαιμονία που μπορεί να προσφέρει ένας περίπατος, η ανάσα, ένα βλέμμα στον ουρανό, εγειρεται το ερώτημα του νοήματος. Για μένα το νόημα του κάθε ανθρώπου, δηλαδή ο σκοπός της ζωής, είναι ότι ακόμα και αν ήταν να ζήσει χίλια χρόνια δεν θα προλάβαινε να εκμεταλλευτεί όλες του τις δυνατότητες, ούτε να επικοινωνήσει ή να δημιουργήσει όλα όσα είναι ικανός να δημιουργήσει. Γι' αυτό πρέπει να εκμεταλλευτεί όσο χρόνο διαθέτει, να σπείρει στο παρόν για να θερίσει στο μέλλον, να χρησιμοποιήσει το παρελθόν για να βοηθήσει το μέλλον, κι όχι να το χρησιμοποιεί για να οξύνει τους φόβους του και τις ενοχές που βρίσκονται βαθιά μέσα του. Ή, όπως το έλεγε και ένα τραγούδι που μου άρεσε πολύ όταν ήμουν παιδί: αυτό που θέλω να σου πω είναι, να προχωράς ήρεμα, αλλά να προχωράς.. (Από υποτιθέμενη επιστολή του Νατ Χεντοφ προς τον Τσαρλς Μινκους) , σελίδα 361..
Αυτά, για το "χειρότερα κι από σκυλιά" ..
Ναι, το κατάλαβα ότι το να θέλεις να γράψεις για τη μουσική είναι σαν να θέλεις χορέψεις για την αρχιτεκτονική, ο Τελονιους Μονκ το είπε αυτό..
Όπως και να χει, ο Chalrle Mingus παραμένει ο αγαπημένος μου μουσικός.. Μαζί με τον Eric Dolphy, τον Oscar Peterson, τον Freddie Hubbard τον Joe Henderson, τον..
…….......…....................
27/3.
Ο Charles Mingus είναι ο αγαπημένος μουσικός του σιδερά... μαζί με τον Hank Mobley, τον Horace Silver, τον Bill Evans τον Glenn Gould, τον Don Cherry, τον Lee Morgan.. ε ναι, τον Lee Morgan φυσικά, τον Sun RA, τον Miles Davis - που τον ξελάσπωσε για πάνω από μία φορά, τον Duke, τον..
Συνεπως η άφιξη του "Χειρότερα κι από σκυλιά" είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός, εαν δε συνδυαστεί με την άφιξη στην καλύβα μου του "Αιματοβαμμένου Μεσημβρινου" του Μακαρθαρου, μέχρι που θα μπορούσα και να πω ότι γιορτάζω εθνική επέτειο (ελάχιστα ετεροχρόνισμένα)..
Μιαμ μιαμ, το φαγοπότι της κομισσας Χαψουλη προβλέπω, Αγιεεα!
Τώρα παίζει ο Μπερντ:
"Μινκ, άκου αυτό!" Χριστέ μου! Μοιάζει σαν να μιλούν ένα εκατομμύριο ψυχές μέσα από αυτό το alto. Είναι για πέταμα, γεμάτο κολλητικές ταινίες, μασημένες τσίχλες, κι είναι έτοιμο να διαλυθεί. Αλλά σιγά μη, όταν το πιάνει στα χέρια του κελαηδάει.. "Κοίτα τον γιο σου. Είναι λες και τον έχει υπνωτίσει. Ούτε να κουνηθεί δεν μπορεί". "Σώπα Λακι. Τώρα καταλαβαίνω. Είναι ο μάγκας που ακούω τη μουσική του στα όνειρά μου.." σελ. 178...
Εδώ είναι Σαν Φρανσίσκο, Τσαρλς, το πιο φίνο μέρος του κόσμου. Κι η Νέα Υόρκη είχε ξεκινήσει κάπως έτσι, αλλά μετά την δεκαετία του 30 άρχισε να πιάνει πάτο. Η Νέα Υόρκη είναι ψυχρή σαν ένα ετοιμοθάνατο ζώο που δεν έχει πουθενά αλλού να πάει εκτός από το Central Park. Μόνο το central park θυμίζει στην πόλη πως υπάρχουν κι άλλα μέρη στον κόσμο. Το ζώο ξεδιψάει την ψυχή του με το πράσινο του πάρκου και επιστρέφει ξανά στους δρόμους, στο απέραντο νεκροταφείο με τις ηλεκτρικές επιγραφές του νέον σαν ταφόπλακες, ν' αναβοσβήνουν μετρώντας το χρόνο της ζωής του, μέσα στην παγερή και αδιάφορη ατμόσφαιρα.. Γνωρίζει πως δεν αργοπεθαίνει, έχει ήδη πεθάνει προ πολλού. Η Νέα Υόρκη είναι το νεκροταφείο του. Αυτός είναι πλέον μια σκιά, έρημη και ψηλοκρεμαστή σαν εκείνα τα κτίρια που μοιάζουν με ταφοπλακες και τον στοιχειώνουν και τον κάνουν να τιναζεται απ το κρεβάτι του και να βγαίνει έξω στους ελεϊνούς δρόμους του Χάρλεμ για να καταλήξει στο κέντρο της πόλης, για να διαπιστώσει εάν έχει και αυτό γκρεμιστεί μαζί με τα όνειρά του.. αυτή είναι μία παρόρμηση που δεν μπορεί να υποτάξει, να βρεθεί εκεί και να σηκώσει το κεφάλι του για να δει πώς βρίσκεται ακόμα εκεί, πιο ψηλό από κάθε βουνό εκτίναγμένο παράτολμα με τους ουρανοξύστες του προς τον ουρανό. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να χτιστεί μια πόλη για να μοιάζει με κόλαση; Με δέντρα και λουλούδια, με χαμηλά κτίρια που δεν εμποδίζουν ούτε ένα παιδί που μόλις έχει αρχίσει να περπατάει να κοιτάξει τον ουρανό; Οχι βέβαια, η Νέα Υόρκη είναι ένα ιδανικό χτισμένο στα ουράνια από αυτούς που την κατέχουν και την εξουσιάζουν, ώστε όταν κοιτάζουν κάτω να μη βλέπουν τη βρωμιά, και όταν κοιτάζουν έξω να μη βλέπουν παρά την ευθυγραμμισμένη απόσταση ως τον απέναντι ουρανοξύστη... Σελ. 264..
.. Μπορεί να σου φαίνονται ηθικολαστικά αυτά που προσπαθώ να σου πω, αλλά θα συνεχίσω γιατί γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλον, έστω και μέσα από αυτές τις επιστολές. Τη στιγμή που ένα άτομο αρχίζει να συνειδητοποιεί πόσο εκπληκτικό μπορεί να είναι το δυναμικό του, καταλαβαίνει πως σπατάλησε π��νο και ενέργεια κατηγορών��ας τον εαυτό του και μισώντας τους άλλους για πράγματα που έχουν συμβεί ή που δεν έχουν συμβεί στον ίδιο, σε μια φυλή, σε κάποιο σύμπαν. Και τότε συνειδητοποιεί πως η ζωή, όπως το λέει και ο Τσάπλιν, είναι μία επιθυμία και όχι ένα νόημα. Γι' αυτό άπαξ και αποδεχτεί κανείς την ευδαιμονία που μπορεί να προσφέρει ένας περίπατος, η ανάσα, ένα βλέμμα στον ουρανό, εγειρεται το ερώτημα του νοήματος. Για μένα το νόημα του κάθε ανθρώπου, δηλαδή ο σκοπός της ζωής, είναι ότι ακόμα και αν ήταν να ζήσει χίλια χρόνια δεν θα προλάβαινε να εκμεταλλευτεί όλες του τις δυνατότητες, ούτε να επικοινωνήσει ή να δημιουργήσει όλα όσα είναι ικανός να δημιουργήσει. Γι' αυτό πρέπει να εκμεταλλευτεί όσο χρόνο διαθέτει, να σπείρει στο παρόν για να θερίσει στο μέλλον, να χρησιμοποιήσει το παρελθόν για να βοηθήσει το μέλλον, κι όχι να το χρησιμοποιεί για να οξύνει τους φόβους του και τις ενοχές που βρίσκονται βαθιά μέσα του. Ή, όπως το έλεγε και ένα τραγούδι που μου άρεσε πολύ όταν ήμουν παιδί: αυτό που θέλω να σου πω είναι, να προχωράς ήρεμα, αλλά να προχωράς.. (Από υποτιθέμενη επιστολή του Νατ Χεντοφ προς τον Τσαρλς Μινκους) , σελίδα 361..
Αυτά, για το "χειρότερα κι από σκυλιά" ..
Ναι, το κατάλαβα ότι το να θέλεις να γράψεις για τη μουσική είναι σαν να θέλεις χορέψεις για την αρχιτεκτονική, ο Τελονιους Μονκ το είπε αυτό..
Όπως και να χει, ο Chalrle Mingus παραμένει ο αγαπημένος μου μουσικός.. Μαζί με τον Eric Dolphy, τον Oscar Peterson, τον Freddie Hubbard τον Joe Henderson, τον..
…….......…....................
27/3.
Ο Charles Mingus είναι ο αγαπημένος μουσικός του σιδερά... μαζί με τον Hank Mobley, τον Horace Silver, τον Bill Evans τον Glenn Gould, τον Don Cherry, τον Lee Morgan.. ε ναι, τον Lee Morgan φυσικά, τον Sun RA, τον Miles Davis - που τον ξελάσπωσε για πάνω από μία φορά, τον Duke, τον..
Συνεπως η άφιξη του "Χειρότερα κι από σκυλιά" είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός, εαν δε συνδυαστεί με την άφιξη στην καλύβα μου του "Αιματοβαμμένου Μεσημβρινου" του Μακαρθαρου, μέχρι που θα μπορούσα και να πω ότι γιορτάζω εθνική επέτειο (ελάχιστα ετεροχρόνισμένα)..
Μιαμ μιαμ, το φαγοπότι της κομισσας Χαψουλη προβλέπω, Αγιεεα!
March 21, 2022
"In other words I am three."
Even more self-aggrandizing than Miles' autobiography and at least twice as surreal and ridiculous. The book, which was published in 1971, but in the works for at least a decade and at one point reportedly counted +1.000 pages, is not so much a retelling of Mingus' musical/life story, as a kind of message. "My book was written for black people, to tell them how to get through life", Mingus said.
Most of it focuses on his youth and early years (ca. until he moved to NYC in the early 50's). As such, you learn nothing about the creation of his masterpieces (Pithecanthropus Erectus, Ah Um, The Black Saint & The Sinner Lady,...) or even his working methods, influences or crucial musical partnerships. Instead, he focuses on amorous, family and business relationships. Those are insightful, as they tell you something about circumstances for black artists in the 30's, 40's and 50's (and his views on race, entrepreneurship, society, etc.), but the focus on his sexual appetite becomes grating after a while (at one point, he supposedly spent two and a half hours with 26 Mexican prostitutes). The same goes for the bragging, brawny stories about pimping and the sexist vocabulary (most women get called bitches, whores or both).
Art Tatum, Fats Navarro and Charlie Parker make appearances, but others with whom Mingus had important or long-running relationships (Eric Dolphy, Dannie Richmond) barely get mentioned. So, if you want to learn about the musical accomplishments of this American giant, you have to turn elsewhere. In the meantime 'Beneath The Underdog', which is as numbing as it is enlightening, offers more than a glimpse of the complex psychology of this hugely conflicted, but endlessly fascinating artist.
(This was one of the first jazz-related books I ever read, some 30 years ago - many thanks to the Diepenbeek public library. It was exactly as monotonous as I remembered, though I got more out of it this time around. Maybe I've become a slightly better reader.)
Even more self-aggrandizing than Miles' autobiography and at least twice as surreal and ridiculous. The book, which was published in 1971, but in the works for at least a decade and at one point reportedly counted +1.000 pages, is not so much a retelling of Mingus' musical/life story, as a kind of message. "My book was written for black people, to tell them how to get through life", Mingus said.
Most of it focuses on his youth and early years (ca. until he moved to NYC in the early 50's). As such, you learn nothing about the creation of his masterpieces (Pithecanthropus Erectus, Ah Um, The Black Saint & The Sinner Lady,...) or even his working methods, influences or crucial musical partnerships. Instead, he focuses on amorous, family and business relationships. Those are insightful, as they tell you something about circumstances for black artists in the 30's, 40's and 50's (and his views on race, entrepreneurship, society, etc.), but the focus on his sexual appetite becomes grating after a while (at one point, he supposedly spent two and a half hours with 26 Mexican prostitutes). The same goes for the bragging, brawny stories about pimping and the sexist vocabulary (most women get called bitches, whores or both).
Art Tatum, Fats Navarro and Charlie Parker make appearances, but others with whom Mingus had important or long-running relationships (Eric Dolphy, Dannie Richmond) barely get mentioned. So, if you want to learn about the musical accomplishments of this American giant, you have to turn elsewhere. In the meantime 'Beneath The Underdog', which is as numbing as it is enlightening, offers more than a glimpse of the complex psychology of this hugely conflicted, but endlessly fascinating artist.
(This was one of the first jazz-related books I ever read, some 30 years ago - many thanks to the Diepenbeek public library. It was exactly as monotonous as I remembered, though I got more out of it this time around. Maybe I've become a slightly better reader.)
September 6, 2007
This is one of the greatest works of autobiographical fiction I will ever read. Mingus' verbal play is Joycean, his humor Rabelaisian. He is unflinchingly brave when writing about childhood, race, class, sex, creativity, and madness. He is filthily obscene and tenderly naive. This is the kind of candor, self-exhibition and self-delusion that only the most truthful autobiographical fiction achieves.
February 15, 2008
Thoroughly complicated autobiography of highly original jazz bassist and composer Charles Mingus. Intensely philosophical, the role of jazz in Mingus' life (or at least the parts of it he put in this book) seems to be so all-encompassing that its incidental; like why is a dude gonna waste time talking about air in his autobiography? This ain't a music book, it's a Mingus book, and Mingus was one conflicted dude. Starts with memories of his childhood in Watts, precedes through his psychically destructive relationships with two women (they were a threesome), his attempts to reconcile innate idealism with learned misanthropy. Shares fond memories and interesting anecdotes about his fellow musicians, heaps scorn on his detractors, and presents us with a world so particular and individualistic, it's almost cosmologically Mingusian.
February 10, 2016
I enjoy a good fictionalized autobiography as much as the next guy, and I think it is entirely appropriate for someone to embellish here and there to get a good story. Sometimes a well crafted story with only the slightest hints of truth will tell you more about the person than the actual facts ever will.
And, Mingus was a large man, with larger passions, and an ego even larger still, so a certain amount of bravado and bragging is to be expected. This should have been great.
Unfortunately, the whole thing reads like a 15 year old boy's idea of what would be really cool and awesome. The pimping, the badly written erotica, the fights... it's all sort of painful to read, since you are embarrassed for a grown man who thinks that this will glorify his life. It is cringeworthy. You do learn a lot about Mingus from this, but nothing you would want to know.
Skip it, and read "The Charles Mingus CAT-alog For Toilet Training Your Cat" instead. At least you will come away knowing how to toilet train a cat.
And, Mingus was a large man, with larger passions, and an ego even larger still, so a certain amount of bravado and bragging is to be expected. This should have been great.
Unfortunately, the whole thing reads like a 15 year old boy's idea of what would be really cool and awesome. The pimping, the badly written erotica, the fights... it's all sort of painful to read, since you are embarrassed for a grown man who thinks that this will glorify his life. It is cringeworthy. You do learn a lot about Mingus from this, but nothing you would want to know.
Skip it, and read "The Charles Mingus CAT-alog For Toilet Training Your Cat" instead. At least you will come away knowing how to toilet train a cat.
August 15, 2019
Listen to Tosh & Kimley discuss this on our Book Musik podcast.
Tosh & Kimley discuss Beneath the Underdog: His World as Composed by Mingus, the memoir by iconic jazz musician and composer Charles Mingus. Mingus’s memoir is known for its picaresque telling of his childhood growing up in the Watts neighborhood of Los Angeles and his travels to the California Bay Area as well as his time in New York City. While the book doesn’t give a lot of detail on his musical work or his playing with all the greats of his era, it does give an illuminating perspective on race and growing up and living as a black man in America in the twentieth century. Not to mention his many escapades with pimps, prostitutes and assorted other riveting characters. This book swings like few others!
Tosh & Kimley discuss Beneath the Underdog: His World as Composed by Mingus, the memoir by iconic jazz musician and composer Charles Mingus. Mingus’s memoir is known for its picaresque telling of his childhood growing up in the Watts neighborhood of Los Angeles and his travels to the California Bay Area as well as his time in New York City. While the book doesn’t give a lot of detail on his musical work or his playing with all the greats of his era, it does give an illuminating perspective on race and growing up and living as a black man in America in the twentieth century. Not to mention his many escapades with pimps, prostitutes and assorted other riveting characters. This book swings like few others!
February 4, 2013
For all the fictitious elements on the page, Mingus manages to inject his personality directly into the narrative. You never forget for a second who is driving this crazy umbrella; and this book paints a more human, real, and nuanced image of the man in a way that no meticulously researched, cited and cross-referenced academic biography ever could.
Mingus's younger years in particular read like A Portrait of the Artist as a Young Man, but set in Watts. Mingus' voice in Beneath the Underdog is convincingly organic and eccentric, and a must read or any casual Mingus fan.
A quick and very enjoyable read. Everyone I've lent this book to has commented, even years later, about how memorable it was.
For jazz fans, Mingus' descriptions of the conversations between the instruments of well known musicians during jams is hilarious and just plain awesome. I really liked his accounts of Monk, Charlie Parker, Mile Davis and Art Tatum.
In Beneath the Underdog you get pure Mingus in all his lovable, maniacal glory.
Mingus's younger years in particular read like A Portrait of the Artist as a Young Man, but set in Watts. Mingus' voice in Beneath the Underdog is convincingly organic and eccentric, and a must read or any casual Mingus fan.
A quick and very enjoyable read. Everyone I've lent this book to has commented, even years later, about how memorable it was.
For jazz fans, Mingus' descriptions of the conversations between the instruments of well known musicians during jams is hilarious and just plain awesome. I really liked his accounts of Monk, Charlie Parker, Mile Davis and Art Tatum.
In Beneath the Underdog you get pure Mingus in all his lovable, maniacal glory.
Shelved as 'tasted'
January 18, 2018This book starts out extremely well. It’s an original work of literature, narrated by a part of Mingus (don't ask) in the third person, playing with tense, including snappy, unrealistic dialogue, etc. But around halfway the sexual excess becomes tiresome, and as Mingus becomes an adult this reader’s desire for something about music was fed only by occasional, abstruse passages. What made one of the great composers and band leaders (not to mention bass players) of the 20th century? I didn’t expect a direct answer, but at least something that continued the creativity promised by the book’s beginnings. I made it over halfway.
April 16, 2010
This is a fierce, bragging, smart, autobiography that's full of tall tales and simple truths. Written in a very straightforward language that's full of colloquialisms slang and street smarts. It reminded me of the anger evident in the Miles Davis biography, but it's more matter of fact about it. I recently read this for the second time and it was just as good as i remember it.
February 2, 2020
Wow! Straffen toebak. Geen droge bio of een boek vol opsommingen en feitjes, maar een anekdotische vlot geschreven rollercoaster doorheen het leven en vooral het brein en gemoed van Mingus.
Je staat met je neus op de dagelijkse strijd van Mingus met zichzelf, zijn gevecht om erkenning als zwarte muzikant en als zwarte tout court. Heftig, waanzinnig, hilarisch, indrukwekkend.
Je staat met je neus op de dagelijkse strijd van Mingus met zichzelf, zijn gevecht om erkenning als zwarte muzikant en als zwarte tout court. Heftig, waanzinnig, hilarisch, indrukwekkend.
May 26, 2011
One of the great, weird, wild, probably largely made up but who cares, autobiographies of all time by one of the greatest musicians of all time.
May 20, 2016
Charles Mingus is my favorite jazz composer, and his "The Shoes of the Fisherman's Wife Are Some Jive Ass Slippers" might be my favorite piece of recorded music. Music, however, is just one piece of the big, strange picture in his highly unconventional, partly fictionalized autobiography. Mingus the writer is far clunkier than Mingus the musician and composer but just as imaginative and forceful a personality. I was absorbed by his descriptions of his childhood in Watts and his interactions with musicians like Charlie Parker, Duke Ellington, Miles Davis, Fats Navarro, and Billie Holiday, disappointed in his then-conventional homophobia, and touched (and a little ashamed) by how movingly he writes about the daily insanities black Americans faced (and still face) from the racism deeply embedded in white America. It must be said that at least half this book involves highly detailed descriptions of Mingus's sex life, in writing that can be genuinely sexy, laughably ridiculous, or exasperatingly repetitive, depending on the encounter. Mingus is sometimes toying with his reader in these cartoonish pornographic fantasies, playing up the stereotype of the black sexual superstud, but there is a highly personal element here, too, that reveals an almost innocent romanticism, abandon, and spiritual search for freedom in pleasure. It's a strange hybrid tone that to my mind finds a kindred spirit in R. Crumb's work about sex. Some of Mingus's attitudes toward women are old-fashioned, to put it kindly, but always complex, and it's important to note that the pleasure of his partners is on an equal footing to his own. He continues to question his own attitudes throughout the book, and he's a true believer in love. Mingus stumbles sometimes by using lengthy, expository blocks of dialogue to tell his story. This technique too often feels stilted and forced, with an awkwardness absent in his music. Sometimes, it catches fire, though, particularly in the beautifully stylized final stretch of the book, when Mingus talks to his analyst about an unhappy stay in Bellevue and the peace he gained afterward, and a friendly debate with the dying Fats Navarro where Mingus tries to convince his friend to believe in a higher power. A mixed bag, for sure, but a mix that is unlike anything you're likely to find anywhere else.
February 1, 2016
Phew! Not really about the music was it? Some of the (dated) hep-speak was nice (daddyo) and the erotica was occasionally mildly arousing,
Special mention must be made of Billy the Pimp - deserving of his own title; surely one of the most disgusting characters in (presumably) fiction. He who gets his "old lady" to eat horse shit, to prove she would do anything for him! He who urinates all over a school teacher (and who luckily happens to have a donkey penis in his bag - don't we all?) Billy the Pimp deserves a series (played by Dave Chappelle?)
But really who would write this? Who would brag that much about their fuckability? - was mingus (shock) impotant? Is that too obvious?
Also the pimp stuff, I have never understood the pimp fantasy (so beloved of GangstaPlayarappas - tho' I liked Iceburg Slim's "Pimp" that was as far as I wanted to go on the subject) here Mingus (and Bird and Diz) are surrounded by women just itching to go on the game - Mingus "turns them out" then loses his respect for them (hmm, I wonder why?)
Maybe I'm just not a total misogynist - I understand NWA's plea
"Fuck flipping burgers
I want a 9-5 that I can be proud of
I can speak loud of"
But I would ALWAYS choose burger-flipping to making women fuck for money (my money)!
Special mention must be made of Billy the Pimp - deserving of his own title; surely one of the most disgusting characters in (presumably) fiction. He who gets his "old lady" to eat horse shit, to prove she would do anything for him! He who urinates all over a school teacher (and who luckily happens to have a donkey penis in his bag - don't we all?) Billy the Pimp deserves a series (played by Dave Chappelle?)
But really who would write this? Who would brag that much about their fuckability? - was mingus (shock) impotant? Is that too obvious?
Also the pimp stuff, I have never understood the pimp fantasy (so beloved of GangstaPlayarappas - tho' I liked Iceburg Slim's "Pimp" that was as far as I wanted to go on the subject) here Mingus (and Bird and Diz) are surrounded by women just itching to go on the game - Mingus "turns them out" then loses his respect for them (hmm, I wonder why?)
Maybe I'm just not a total misogynist - I understand NWA's plea
"Fuck flipping burgers
I want a 9-5 that I can be proud of
I can speak loud of"
But I would ALWAYS choose burger-flipping to making women fuck for money (my money)!
October 5, 2018
Η μαύρη μουσική και τα κέρδη που αποφέρει στην λευκή Αμερικάνικη Μουσική Βιομηχανία, το περιθώριο και οι φυλετικές διακρίσεις, τα ναρκωτικά, η παραβατικότητα ως μόνη διέξοδος επιβίωσης, μικρές και μεγάλες προσδοκίες, όνειρα, εφιάλτες, και παραισθήσεις.Αυτό το βιβλίο έχει τα πάντα. Αν και ομολογουμένως όχι και τόσο καλογραμμένο - δηλαδή με το στυλιζαρισμένο ύφος της καλής (δηλαδή εμπορικής) λογοτεχνίας, ούτε με περγαμηνές και προοπτικές υψηλού λογοτεχνικού πονήματος - αυτή είναι η ιστορία ενός εκπληκτικού μαύρου καλλιτέχνη και μουσικού στη λευκή αμερική, για την οποία το σημαντικό δεν είναι ούτε το ταλέντο σου, ούτε οι ικανότητες σου, μα ούτε καν οι προθέσεις σου. Το χρώμα του δέρματος είναι αυτό που θα καθορίσει τις "ίσες" ευκαιρίες και την απόσταση που πρέπει να διανύσεις για να φτάσεις στην κορυφή.
3,5 / 5
3,5 / 5
August 17, 2017
strana autobiografia, in cui il confine tra quello che è vero e le esagerazioni credo sia sottilissimo. c'è la musica, ma meno di quanto mi aspettassi; ma c'è tantissimo sesso e, tantissima pazzia e tanta vita di strada (che immagino suonasse incredibile nello slang originale: ma anche così è un'ottima traduzione). esce fuori più l'uomo mingus del musicista mingus (non cita manco un titolo di un suo disco, per dire: solo alcune canzoni), e forse conoscere il primo aiuta capire meglio il secondo...
August 9, 2011
One of my favorite books to read. Mingus shares with us the wild ride (some true, some liberties taken) that was his life. He is one of the few artist that I relate to (as well as inspired by) in my journey so I find a sort of relief while reading this book.
September 7, 2011
People have strong opinions about this book. I think it's a masterpiece. One of my favorite (exaggerated) autobiographies. Less music, more mental institutions and pimping. I love his music and his writing.
January 7, 2009
Charles Mingus was possibly the best jazz composer ever, and one of the best Twentieth Century composers, period. This is his story, as told by the man himself, in manic, beat-style prose.
August 24, 2023
I thought this book would be about music, I was quite wrong.
July 8, 2024
instead of like a normal book it sorta just reads like each chapter is a short story about either him having sex with a bunch of women or women being degraded (a woman fr eats horse shit). some parts were really well written but he barely mentions his music and that’s what i think most people are reading for
December 13, 2015
Ο φανατικός ακροατής που αναζητά πληροφορίες για τη μουσική (διαμόρφωση/εξέλιξη/επιτυχία) του Τσαρλς Μίνγκους θα απογοητευτεί, καθώς ο γίγαντας της τζαζ έχει εστιάσει στις ατελείωτες σεξουαλικές και ερωτικές περιπέτειες και τις μεταφυσικές αναζητήσεις του! Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι το «Χειρότερα κι από σκυλιά» (κακή απόδοση του “Beneath The Underdog”) στην πρώτη μορφή του είχε έκταση 1500 σελίδων(!), ενώ όταν, τελικά, εκδόθηκε το 1971 (αφού απασχόλησε τον Μίνγκους για δύο δεκαετίες) «μαζεύτηκε» σε 340 σελίδες (στην ελληνική μετάφραση).
Αφού λοιπόν αυτή δεν είναι μια τυπική αυτοβιογραφία διάσημου μουσικού, τι είναι; Είναι η παραληρηματική/μυθιστορηματική προσπάθεια καταγραφής της ενηλικίωσης και του πρώτου τμήματος της μουσικής πορείας του Μίνγκους. Μιας ζωής που μοιάζει τόσο με μυθιστόρημα, ώστε ο μόνος τρόπος να την καταγράψεις είναι ένα μυθιστόρημα.
Με τη μορφή απολογισμού για τα αυτιά του ψυχαναλυτή του, ο αυτοβιογραφούμενος ξεκινάει την ιστορία του περιγράφοντας ότι από τη στιγμή της γέννησής του συνυπήρχαν μέσα του διαφορετικές προσωπικότητες. Αυτό ίσως ήταν αναπόφευκτο, καθώς το γενεαλογικό του έργο είναι εξαιρετικά μπλεγμένο: η μάνα του ήταν «κόρη ενός Άγγλου και μιας Κινέζας» και ο πατέρας του γιος «ενός μαύρου αγρότη και μιας Σουηδέζας». Τα παιδικά του χρόνια ήταν άχαρα, μοναχικά. Το χρώμα του δέρματός του τον βασάνιζε, καθώς μεγάλωνε στη ρατσιστικά διαχωρισμένη προ-πολεμική Αμερική. Οι φασαρίες από τους λευκούς δεν έλειπαν, ειδικά για ένα μεγαλόσωμο και ευέξαπτο αγόρι που ερωτεύεται εύκολα και παθιάζεται με κάθε λογής όμορφη κοπέλα.
Η μουσική είναι η ζωή του. Η ιδιοφυϊα του ξεπερνάει ακόμα και το εμπόδιο των άσχετων δασκάλων μουσικής που ξεγελούσαν τους γονείς του για να βγάζουν το μεροκάματο και δεν του έμαθαν καν τις νότες. Ο Μίνγκους περνάει από το ένα όργανο στο άλλο, παίζει σε μπάντες φίλων του, γίνεται γνωστός, μαθαίνει από κανονικούς δασκάλους, αρχίζει τις περιοδείες με γνωστούς μουσικούς. Είναι ζήτημα χρόνου να βγει από μέσα του η μουσική που οραματίζεται, αυτή που θα τον κάνει διάσημο αργότερα. Αλλά ως τώρα είναι ένας φτωχοδιάβολος που δουλεύει πολύ και κυνηγάει γυναίκες.
9789602561799
Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες. Ο έρωτας είναι για αυτόν μια κατάσταση εγκεφαλική: πιστεύει ότι επικοινωνεί πνευματικά με την – μετέπειτά – γυναίκα του, αν και έχει να τη δει χρόνια. Όμως, η ανάγκη του για σεξ είναι ακόρεστη. Πηγαίνει ακόμα και με πάνω από είκοσι(!) γυναίκες σε μία ημέρα, τίποτα δεν είναι αρκετό. Προσπαθεί να γίνει νταβατζής σαν τους φίλους του, αλλά δεν έχει την απαιτούμενη ιδιοσυγκρασία. Κι όμως, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη όπου τον συντηρούν δύο ερωμένες του που γίνονται πόρνες για αυτόν.
Δουλεύει διαρκώς (όντας καταθλιπτικός, περνάει περιόδους δημιουργικής έξαρσης αλλά και ξηρασίας), αναζητά το νόημα της ζωής σε συζητήσεις με τον Φατς Ναβάρο, λατρεύει τον Τσάρλι Πάρκερ, ασχολείται με τον εσωτερικισμό και καταλήγει στο τρελοκομείο «για να ξεκουραστεί λίγο».
Γραμμένο σχεδόν με μανία, αποσπασματικό, χωρίς συνοχή και με ελάχιστες πληροφορίες που θα ικανοποιούσαν τον οπαδό του μουσικού Μίνγκους, το «Χειρότερα Κι Από Σκυλιά» έχει εξόφθαλμα ελαττώματα, αλλά έχει ένα σημαντικό προτέρημα: δεν γράφτηκε από κάποια συμβατική υποχρέωση, αλλά από την προφανή ανάγκη του Μίνγκους να κατανοήσει τη ζωή του. Οπότε, όσο υπερβολικό κι αν είναι, έχει μια συναρπαστική αλήθεια, την αλήθεια του κόσμου μιας ταλαιπωρημένης μεγαλοφυϊας. Κι έτσι, διαβάζεται ως ένα καλό μυθιστόρημα.
Αφού λοιπόν αυτή δεν είναι μια τυπική αυτοβιογραφία διάσημου μουσικού, τι είναι; Είναι η παραληρηματική/μυθιστορηματική προσπάθεια καταγραφής της ενηλικίωσης και του πρώτου τμήματος της μουσικής πορείας του Μίνγκους. Μιας ζωής που μοιάζει τόσο με μυθιστόρημα, ώστε ο μόνος τρόπος να την καταγράψεις είναι ένα μυθιστόρημα.
Με τη μορφή απολογισμού για τα αυτιά του ψυχαναλυτή του, ο αυτοβιογραφούμενος ξεκινάει την ιστορία του περιγράφοντας ότι από τη στιγμή της γέννησής του συνυπήρχαν μέσα του διαφορετικές προσωπικότητες. Αυτό ίσως ήταν αναπόφευκτο, καθώς το γενεαλογικό του έργο είναι εξαιρετικά μπλεγμένο: η μάνα του ήταν «κόρη ενός Άγγλου και μιας Κινέζας» και ο πατέρας του γιος «ενός μαύρου αγρότη και μιας Σουηδέζας». Τα παιδικά του χρόνια ήταν άχαρα, μοναχικά. Το χρώμα του δέρματός του τον βασάνιζε, καθώς μεγάλωνε στη ρατσιστικά διαχωρισμένη προ-πολεμική Αμερική. Οι φασαρίες από τους λευκούς δεν έλειπαν, ειδικά για ένα μεγαλόσωμο και ευέξαπτο αγόρι που ερωτεύεται εύκολα και παθιάζεται με κάθε λογής όμορφη κοπέλα.
Η μουσική είναι η ζωή του. Η ιδιοφυϊα του ξεπερνάει ακόμα και το εμπόδιο των άσχετων δασκάλων μουσικής που ξεγελούσαν τους γονείς του για να βγάζουν το μεροκάματο και δεν του έμαθαν καν τις νότες. Ο Μίνγκους περνάει από το ένα όργανο στο άλλο, παίζει σε μπάντες φίλων του, γίνεται γνωστός, μαθαίνει από κανονικούς δασκάλους, αρχίζει τις περιοδείες με γνωστούς μουσικούς. Είναι ζήτημα χρόνου να βγει από μέσα του η μουσική που οραματίζεται, αυτή που θα τον κάνει διάσημο αργότερα. Αλλά ως τώρα είναι ένας φτωχοδιάβολος που δουλεύει πολύ και κυνηγάει γυναίκες.
9789602561799
Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες. Ο έρωτας είναι για αυτόν μια κατάσταση εγκεφαλική: πιστεύει ότι επικοινωνεί πνευματικά με την – μετέπειτά – γυναίκα του, αν και έχει να τη δει χρόνια. Όμως, η ανάγκη του για σεξ είναι ακόρεστη. Πηγαίνει ακόμα και με πάνω από είκοσι(!) γυναίκες σε μία ημέρα, τίποτα δεν είναι αρκετό. Προσπαθεί να γίνει νταβατζής σαν τους φίλους του, αλλά δεν έχει την απαιτούμενη ιδιοσυγκρασία. Κι όμως, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη όπου τον συντηρούν δύο ερωμένες του που γίνονται πόρνες για αυτόν.
Δουλεύει διαρκώς (όντας καταθλιπτικός, περνάει περιόδους δημιουργικής έξαρσης αλλά και ξηρασίας), αναζητά το νόημα της ζωής σε συζητήσεις με τον Φατς Ναβάρο, λατρεύει τον Τσάρλι Πάρκερ, ασχολείται με τον εσωτερικισμό και καταλήγει στο τρελοκομείο «για να ξεκουραστεί λίγο».
Γραμμένο σχεδόν με μανία, αποσπασματικό, χωρίς συνοχή και με ελάχιστες πληροφορίες που θα ικανοποιούσαν τον οπαδό του μουσικού Μίνγκους, το «Χειρότερα Κι Από Σκυλιά» έχει εξόφθαλμα ελαττώματα, αλλά έχει ένα σημαντικό προτέρημα: δεν γράφτηκε από κάποια συμβατική υποχρέωση, αλλά από την προφανή ανάγκη του Μίνγκους να κατανοήσει τη ζωή του. Οπότε, όσο υπερβολικό κι αν είναι, έχει μια συναρπαστική αλήθεια, την αλήθεια του κόσμου μιας ταλαιπωρημένης μεγαλοφυϊας. Κι έτσι, διαβάζεται ως ένα καλό μυθιστόρημα.
May 6, 2015
I would give it two and a half stars.
The concept is great: a jazz autobiography that is written like jazz. Forget about, "And then I played with Miles," and, "Bird was great because..." Forget about talk about the music. Some people complain that this book doesn't talk about the music enough. Who cares? This book isn't about how Mingus lived through jazz history. This book is about Mingus. It is the mind of Mingus. Stream of consciousness, musings on love, contemplations of what it means to be a minority, poetically talking about split personalities and telling stories about a detached self that may or may not be true: these are the important things. Who cares about how the music was played and who played it and why? This is what went into the music, what made it. This is Mingus! It's not a memoir. It's a novel; it's poem; it's song!
So, why only two and half stars? Because, sometimes the music just isn't that good. Sometimes it has the substance without the style, sometimes the style without the substance. Sometimes it doesn't have either (particularly when it comes to the sexually explicit passages that often come off as juvenile (though, one could argue that these passages are often spoken through the characters, but still...)). The focus doesn't so much shift in parts as jumps or wanders and usually needlessly so, and the structure doesn't always make sense: Sometimes chapters ramble on, hopping through disjointed scenes, acts, and themes, while some cohesive scenes, acts, and themes are broken up into several smaller chapters. And, before you say that I just don't get it, I will say that this is all done in such a way that it just seems unconscious and haphazard rather than provocative, experimental, intentional, and purposeful.
But, it's Mingus, so you have to take it warts and all, and the parts that do succeed are worth the wait, as they give the reader a dream of how grand this sort of expression could be. The book was clearly written by a musician with a great sense of musicality. That's one of its great characteristics: It was undoubtably written by the man's whose name appears on the cover. This was not the work of a ghostwriter. But, one wishes that Mingus could have found himself a stronger editor who could have helped him craft his ideas into something more consistent.
The concept is great: a jazz autobiography that is written like jazz. Forget about, "And then I played with Miles," and, "Bird was great because..." Forget about talk about the music. Some people complain that this book doesn't talk about the music enough. Who cares? This book isn't about how Mingus lived through jazz history. This book is about Mingus. It is the mind of Mingus. Stream of consciousness, musings on love, contemplations of what it means to be a minority, poetically talking about split personalities and telling stories about a detached self that may or may not be true: these are the important things. Who cares about how the music was played and who played it and why? This is what went into the music, what made it. This is Mingus! It's not a memoir. It's a novel; it's poem; it's song!
So, why only two and half stars? Because, sometimes the music just isn't that good. Sometimes it has the substance without the style, sometimes the style without the substance. Sometimes it doesn't have either (particularly when it comes to the sexually explicit passages that often come off as juvenile (though, one could argue that these passages are often spoken through the characters, but still...)). The focus doesn't so much shift in parts as jumps or wanders and usually needlessly so, and the structure doesn't always make sense: Sometimes chapters ramble on, hopping through disjointed scenes, acts, and themes, while some cohesive scenes, acts, and themes are broken up into several smaller chapters. And, before you say that I just don't get it, I will say that this is all done in such a way that it just seems unconscious and haphazard rather than provocative, experimental, intentional, and purposeful.
But, it's Mingus, so you have to take it warts and all, and the parts that do succeed are worth the wait, as they give the reader a dream of how grand this sort of expression could be. The book was clearly written by a musician with a great sense of musicality. That's one of its great characteristics: It was undoubtably written by the man's whose name appears on the cover. This was not the work of a ghostwriter. But, one wishes that Mingus could have found himself a stronger editor who could have helped him craft his ideas into something more consistent.
August 13, 2018
Not what I was expecting, which is OK (it's his autobiography, after all), but waaaaay too little about music--and what's there is pretty surface level--and way too much about his romantic/sexual life. And a pretty heavy serving of mysticism on top. This did not have the feel of a book that was written: it felt like hours and hours of talking into a tape recorder that had been edited into some kind of rough narrative.
Toward the end of the book, he makes a statement I've always had trouble with. In discussing jazz, he says "It's the American Negro's tradition, it's his music. White people don't have a right to play it, it's colored folk music." I understand the viewpoint (more recently, Wynton Marsalis has certainly shared his view on what is and isn't jazz), but something about the idea that you're morally only allowed to play the music that is in the tradition of your race/nationality/tribe/insert-things-you-have-no-control-over-here seems questionable. And I seriously doubt Mingus, at any age, would have gone along if some white doofus told him he didn't have the "right" to play classical music. If you're interested in playing music, you're interested in playing the music that speaks to you emotionally and engages you intellectually.
Toward the end of the book, he makes a statement I've always had trouble with. In discussing jazz, he says "It's the American Negro's tradition, it's his music. White people don't have a right to play it, it's colored folk music." I understand the viewpoint (more recently, Wynton Marsalis has certainly shared his view on what is and isn't jazz), but something about the idea that you're morally only allowed to play the music that is in the tradition of your race/nationality/tribe/insert-things-you-have-no-control-over-here seems questionable. And I seriously doubt Mingus, at any age, would have gone along if some white doofus told him he didn't have the "right" to play classical music. If you're interested in playing music, you're interested in playing the music that speaks to you emotionally and engages you intellectually.
August 27, 2007
i am still on the fence as to whether this text would have been better served in its current form or in the hulking 1000+ page manuscript initially prepared by mingus. as is, it makes for a quick and exciting read, but the music stuff feels cold and obious, and the "pimp" stuff feels trashy. had we seen charles' grandiose vision unfurled, perhaps we'd have a clearer idea not only of how much of this was allegory and how much was fact, but a more complete picture of mingus the man and the musician. this book's sensational nature lends itself well to getting a grasp on one side of mingus's near-manic personality (his lucid and inspiring conversations with fats navarro accounting for his other, romantic, half), but his focus on sex will most likely retain the majority of the focus of the less-informed reader. this book is invaluable in terms of its contribution to the intellectual discourse surrounding jazz, and is an incredibly daring foree into literature from a musician, but it falls short as an autobiography, and ultimately, as a book about music.
June 9, 2010
This book is maddening. It's at times smooth and wonderful and at others, completely obscuring. You read it and you feel as if you understand Mingus more, and that you know nothing about him all at the same time.
He writes it pretty much as quoted conversation between him and anyone that wanders into his world, from Lady Day to countless 'bitches and whores'. You see it all through Mingus's zany vision, which is elucidating and baffling at the same time. Maybe it's Schroedinger's Cat. It is fabulous and awful at the same time, but it's tough to figure out what state it's in at any given time. Loved it, hated it, all at the same time. Maybe I'm just too dumb and incredibly clever at the same time, and can't figure out what state I'm in at any given time. It's all about probability.
That is all.
He writes it pretty much as quoted conversation between him and anyone that wanders into his world, from Lady Day to countless 'bitches and whores'. You see it all through Mingus's zany vision, which is elucidating and baffling at the same time. Maybe it's Schroedinger's Cat. It is fabulous and awful at the same time, but it's tough to figure out what state it's in at any given time. Loved it, hated it, all at the same time. Maybe I'm just too dumb and incredibly clever at the same time, and can't figure out what state I'm in at any given time. It's all about probability.
That is all.
April 3, 2017
A wild autobiography written in a stream of consciousness style, often narrated as a conversation between different aspects of his personality and as a conversation with his psychiatrist. He writes of his struggle, growing up poor in Watts and trying to succeed as a musician in a racist society. He was obviously a tortured man with mental health issues and an explosive, violent temper, counter balanced by a gentle, loving side. He was also one of the greatest musicians and composers in Jazz or any other genre. It reminds me to some extent of Jack Kerouac, Miles Davis' Autobiography, Black Boy by Richard Wright and Pimp by Iceberg Slim, but it is a work of originality.
Displaying 1 - 30 of 258 reviews