What do you think?
Rate this book
خريف البطريرك
"خريف البطريرك" موسوعة تعج بأغاني الساحل الكولومبي وألحانه، حيواناته وأعشابه، طرائفه ومآسيه، قصص حب وهمية وحقائق دموية، سحر وتعاويذ، مآدب من لحم بشري مبّل، وبحر يباع قطعاً مرقّمة. رواية مفزعة يتجاوز بها غابرييل غارسيا ماركيز حدود أمريكا اللاتينية، ودكتاتور كلّي الوجود يعلن حالة حرب على كل منافسيه، من الأطفال إلى الكرسي البابوي في روما... حيث يقول في ذروة خريفه، عاش أنا... يموت ضحاياه: أطفال ومعارضون، رجال دين ومتمرّدون، هنود وهندوسيون، عرب ومضطهدون آخرون. عاش أنا، يقول. غير انه في النهاية يجد نفسه وجهاً لوجه مع الموت في صفحات رائعة يكثف فيها ماركيز الوجه الآخر للحياة، الحياة التي لم يكن البطريرك يراها إلا من القفا، قبل أن ينتهي زمن الأبديّة الهائل، وقبل أن تدق أجراس الحبور وتعلو معزوفات التحرّر، ومنذ طفولة البطريرك إلى توليه السلطة أو، بالعكس، منذ توليه السلطة إلى طفولته الأولى التي نتعرف عليها مندغمة ومتزامنة مع طفولته الثانية، حسب تسلسل الأحداث وتداخلها في الرواية، يوجد زمن مغلق هو الحيّز الذي تدور فيه أحداث رائعة ماركيز هذه. حركة دائرية مغلقة ونشيد مذهل ضد الدكتاتورية، بأسلوب يجمع بين الشعر والموسيقى والسيناريو السينمائي.
298 pages, Paperback
First published January 1, 1975
About the author
Gabriel García Márquez
841 books38.3k followersGabriel José de la Concordia García Márquez was a Colombian novelist, short-story writer, screenwriter and journalist. García Márquez, familiarly known as "Gabo" in his native country, was considered one of the most significant authors of the 20th century. In 1982, he was awarded the Nobel Prize in Literature.
He studied at the University of Bogotá and later worked as a reporter for the Colombian newspaper El Espectador and as a foreign correspondent in Rome, Paris, Barcelona, Caracas, and New York. He wrote many acclaimed non-fiction works and short stories, but is best-known for his novels, such as One Hundred Years of Solitude (1967) and Love in the Time of Cholera (1985). His works have achieved significant critical acclaim and widespread commercial success, most notably for popularizing a literary style labeled as magical realism, which uses magical elements and events in order to explain real experiences. Some of his works are set in a fictional village called Macondo, and most of them express the theme of solitude.
Having previously written shorter fiction and screenplays, García Márquez sequestered himself away in his Mexico City home for an extended period of time to complete his novel Cien años de soledad, or One Hundred Years of Solitude, published in 1967. The author drew international acclaim for the work, which ultimately sold tens of millions of copies worldwide. García Márquez is credited with helping introduce an array of readers to magical realism, a genre that combines more conventional storytelling forms with vivid, layers of fantasy.
Another one of his novels, El amor en los tiempos del cólera (1985), or Love in the Time of Cholera, drew a large global audience as well. The work was partially based on his parents' courtship and was adapted into a 2007 film starring Javier Bardem. García Márquez wrote seven novels during his life, with additional titles that include El general en su laberinto (1989), or The General in His Labyrinth, and Del amor y otros demonios (1994), or Of Love and Other Demons.
(Arabic: جابرييل جارسيا ماركيز) (Hebrew: גבריאל גארסיה מרקס) (Ukrainian: Ґабріель Ґарсія Маркес) (Belarussian: Габрыель Гарсія Маркес) (Russian: Габриэль Гарсия Маркес)
He studied at the University of Bogotá and later worked as a reporter for the Colombian newspaper El Espectador and as a foreign correspondent in Rome, Paris, Barcelona, Caracas, and New York. He wrote many acclaimed non-fiction works and short stories, but is best-known for his novels, such as One Hundred Years of Solitude (1967) and Love in the Time of Cholera (1985). His works have achieved significant critical acclaim and widespread commercial success, most notably for popularizing a literary style labeled as magical realism, which uses magical elements and events in order to explain real experiences. Some of his works are set in a fictional village called Macondo, and most of them express the theme of solitude.
Having previously written shorter fiction and screenplays, García Márquez sequestered himself away in his Mexico City home for an extended period of time to complete his novel Cien años de soledad, or One Hundred Years of Solitude, published in 1967. The author drew international acclaim for the work, which ultimately sold tens of millions of copies worldwide. García Márquez is credited with helping introduce an array of readers to magical realism, a genre that combines more conventional storytelling forms with vivid, layers of fantasy.
Another one of his novels, El amor en los tiempos del cólera (1985), or Love in the Time of Cholera, drew a large global audience as well. The work was partially based on his parents' courtship and was adapted into a 2007 film starring Javier Bardem. García Márquez wrote seven novels during his life, with additional titles that include El general en su laberinto (1989), or The General in His Labyrinth, and Del amor y otros demonios (1994), or Of Love and Other Demons.
(Arabic: جابرييل جارسيا ماركيز) (Hebrew: גבריאל גארסיה מרקס) (Ukrainian: Ґабріель Ґарсія Маркес) (Belarussian: Габрыель Гарсія Маркес) (Russian: Габриэль Гарсия Маркес)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,820 reviews
December 5, 2023
The Great S.O.B.
The story of an unnamed aging general, all-powerful president and dictator of his small country, as he destroys the lives of everyone around him, willingly or inadvertently, in his ever continuous struggle dealing with the burden and excesses of his power and legendary leadership; and a dangerously unstable control over a precarious and impoverished Caribbean nation. But excessive power slowly burns and consumes those who wield it, and those who lose it.
This was one strangely tedious and still quite worthy memorable reading. Best dictator book I’ve ever read hands down, and the only one so far I should add. Equally boring and fascinating at times. The amount of descriptions, comparisons, similes and other figures of speech my primitive brain is unable to recognize is outrageously mind-boggling, and the most insufferable parts of the book, sometimes taking as far as half or full pages. The action and passages where stuff actually happens was engaging and sometimes incredibly captivating, and painfully realistic, for a third world country. If I had to point out a book that crudely depicts all the abuses of power, I’d have to say this one, even though fictional.
A story spanning decades in one single non-stop unique chapter, only breaking full stop every fifty pages or so. Some memorable events I wish I could forget include but is not limited to: Patricio Aragones the body double, the inner cabinet meeting, Manuela Sanchez, Rodrigo de Aguilar’s dinner party, the sanctity of Bendicion Alvarado, Leticia Nazareno and the little king, and José Ignacio Saenz de la Barra, the wise.
This savage book is Marquez unmatchedly majestic in all his glorious crudeness, stream of consciousness style. First streamness I’ve actually not 1 starred methinks. I guess it only takes someone of the caliber of Marquez to make itenjoyable bearable enough. Recommendable, but only for the Marquez connoisseur, or the stream of consciousness fan, or possibly both, maybe exclusively.
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1975] [271p] [Fiction] [3.5] [Conditional Recommendable] [Zachariah]
-----------------------------------------------
★★★★☆ Chronicle of a Death Foretold.
★★★★☆ Of Love and Other Demons. [3.5]
★★★☆☆ The Autumn of the Patriarch. [3.5]
★★★☆☆ The Story of a Shipwrecked Sailor.
★★☆☆☆ No One Writes to the Colonel. [2.5]
★★☆☆☆ Strange Pilgrims: Twelve Stories.
-----------------------------------------------
El Grandísimo Hijueputa.
La historia de un envejeciente general anónimo, todopoderoso presidente y dictador de su pequeño país, mientras destruye las vidas de todos a su alrededor, voluntaria o involuntariamente, en su siempre continua pelea lidiando con la carga y excesos del poder y su legendario liderazgo; y un peligrosamente inestable control sobre una precaria y empobrecida nación del Caribe. Pero un poder desmesurado lentamente quema y consume a quienes lo detentan, y a quienes lo pierden.
Esta fue una extrañamente tediosa y aun bastante valiosa y memorable lectura. Por lejos el mejor libro sobre dictadores que leí jamás sin duda, y el único hasta ahora debería añadir. Igualmente aburrida y fascinante a veces. La cantidad de descripciones, comparaciones, símiles y otras expresiones literarias que mi mente primitiva es incapaz de reconocer es descaradamente abrumadora, y una de las cosas más insufribles de este libro, a veces ocupando tanto como medias o completas páginas. La acción y pasajes donde cosas en verdad sucedían fue atrapante y a veces increíblemente absorbente, y dolorosamente realista, para un país del tercer mundo. Si tuviera que señalar un libro que crudamente representa todos los abusos del poder, tendría que decir éste, aunque sea ficcional.
Una historia que abarca décadas en un sólo y único ininterrumpido capítulo, sólo quebrando en punto y aparte cada cincuenta páginas y algo. Algunos memorables eventos que desearía poder olvidar incluyen pero no están limitados a: Patricio Aragonés el doble de cuerpo, la reunión del gabinete interno, Manuela Sánchez, la cena de Rodrigo de Aguilar, la santidad de Bendición Alvarado, Leticia Nazareno y el pequeño rey, y José Ignacio Sáenz de la Barra, el sabio.
Este libro salvaje es Márquez inigualablemente majestuoso en toda su gloriosa crudeza, al estilo flujo de conciencia. El primer flujo que no llegué calificar con 1 estrella creo. Supongo que sólo se necesita a alguien del calibre de Márquez para hacer que sea suficientementedisfrutable soportable. Recomendable, pero sólo para el lector y conocedor de Márquez, o el fan de flujo de conciencia, o posiblemente ambos, tal vez excluyentemente.
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1975] [271p] [Ficción] [3.5] [Recomendable Condicional] [Zacarías]
-----------------------------------------------
The story of an unnamed aging general, all-powerful president and dictator of his small country, as he destroys the lives of everyone around him, willingly or inadvertently, in his ever continuous struggle dealing with the burden and excesses of his power and legendary leadership; and a dangerously unstable control over a precarious and impoverished Caribbean nation. But excessive power slowly burns and consumes those who wield it, and those who lose it.
This was one strangely tedious and still quite worthy memorable reading. Best dictator book I’ve ever read hands down, and the only one so far I should add. Equally boring and fascinating at times. The amount of descriptions, comparisons, similes and other figures of speech my primitive brain is unable to recognize is outrageously mind-boggling, and the most insufferable parts of the book, sometimes taking as far as half or full pages. The action and passages where stuff actually happens was engaging and sometimes incredibly captivating, and painfully realistic, for a third world country. If I had to point out a book that crudely depicts all the abuses of power, I’d have to say this one, even though fictional.
A story spanning decades in one single non-stop unique chapter, only breaking full stop every fifty pages or so. Some memorable events I wish I could forget include but is not limited to: Patricio Aragones the body double, the inner cabinet meeting, Manuela Sanchez, Rodrigo de Aguilar’s dinner party, the sanctity of Bendicion Alvarado, Leticia Nazareno and the little king, and José Ignacio Saenz de la Barra, the wise.
This savage book is Marquez unmatchedly majestic in all his glorious crudeness, stream of consciousness style. First streamness I’ve actually not 1 starred methinks. I guess it only takes someone of the caliber of Marquez to make it
-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1975] [271p] [Fiction] [3.5] [Conditional Recommendable] [Zachariah]
-----------------------------------------------
★★★★☆ Chronicle of a Death Foretold.
★★★★☆ Of Love and Other Demons. [3.5]
★★★☆☆ The Autumn of the Patriarch. [3.5]
★★★☆☆ The Story of a Shipwrecked Sailor.
★★☆☆☆ No One Writes to the Colonel. [2.5]
★★☆☆☆ Strange Pilgrims: Twelve Stories.
-----------------------------------------------
El Grandísimo Hijueputa.
La historia de un envejeciente general anónimo, todopoderoso presidente y dictador de su pequeño país, mientras destruye las vidas de todos a su alrededor, voluntaria o involuntariamente, en su siempre continua pelea lidiando con la carga y excesos del poder y su legendario liderazgo; y un peligrosamente inestable control sobre una precaria y empobrecida nación del Caribe. Pero un poder desmesurado lentamente quema y consume a quienes lo detentan, y a quienes lo pierden.
Esta fue una extrañamente tediosa y aun bastante valiosa y memorable lectura. Por lejos el mejor libro sobre dictadores que leí jamás sin duda, y el único hasta ahora debería añadir. Igualmente aburrida y fascinante a veces. La cantidad de descripciones, comparaciones, símiles y otras expresiones literarias que mi mente primitiva es incapaz de reconocer es descaradamente abrumadora, y una de las cosas más insufribles de este libro, a veces ocupando tanto como medias o completas páginas. La acción y pasajes donde cosas en verdad sucedían fue atrapante y a veces increíblemente absorbente, y dolorosamente realista, para un país del tercer mundo. Si tuviera que señalar un libro que crudamente representa todos los abusos del poder, tendría que decir éste, aunque sea ficcional.
Una historia que abarca décadas en un sólo y único ininterrumpido capítulo, sólo quebrando en punto y aparte cada cincuenta páginas y algo. Algunos memorables eventos que desearía poder olvidar incluyen pero no están limitados a: Patricio Aragonés el doble de cuerpo, la reunión del gabinete interno, Manuela Sánchez, la cena de Rodrigo de Aguilar, la santidad de Bendición Alvarado, Leticia Nazareno y el pequeño rey, y José Ignacio Sáenz de la Barra, el sabio.
Este libro salvaje es Márquez inigualablemente majestuoso en toda su gloriosa crudeza, al estilo flujo de conciencia. El primer flujo que no llegué calificar con 1 estrella creo. Supongo que sólo se necesita a alguien del calibre de Márquez para hacer que sea suficientemente
-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1975] [271p] [Ficción] [3.5] [Recomendable Condicional] [Zacarías]
-----------------------------------------------
August 22, 2021
(Book 324 from 1001 books) - El Otoño del Patriarca = The Autumn of the Patriarch, Gabriel García Márquez
The Autumn of the Patriarch is a novel written by Gabriel García Márquez in 1975.
The novel is a flowing tract on the life of an eternal dictator.
The book is divided into six sections, each retelling the same story of the infinite power held by the archetypical Caribbean tyrant.
García Márquez based his fictional dictator on a variety of real-life fascists, including Gustavo Rojas Pinilla of his Colombian homeland, Generalissimo Francisco Franco of Spain (the novel was written in Barcelona), and Venezuela's Juan Vicente Gómez.
The product is a universal story of the disastrous effects created by the concentration of power into a single man.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «پاییز پدرسالار»؛ «پاییز پدر سالار»؛ «خزان خودکامه»؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه فوریه سال 2006میلادی
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: حسین مهری؛ تهران، امیرکبیر، 1358؛ در 342ص؛ موضوع: داستانهای نویسندگان کلمبیا - 20م
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: محمد فیروزبخت؛ ت��ران، فردوس، 1365؛ در 373ص؛ چاپ دیگر تهران، ارمغان، چاپ نخست 1394؛ در 328ص؛ شابک: 9789648974768؛
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: محمدرضا راهور؛ تهران، نشرشیرین، 1381؛ در 318ص؛ شابک 9645564956؛
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: کیومرث پارسای؛ تهران، آربابان، 1385؛ در 336ص؛ شابک 9647196326؛ چاپ دوم 1386؛ چاپ سوم 1387؛ چاپ چهارم 1388؛ پنجم 1389؛ هشتم 1392؛
عنوان: خزان خودکامه؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: اسدالله امرایی؛ تهران، ثالث، 1393؛ در 296ص؛ شابک 9789643806620؛ چاپ دوم 1393؛ چاپ سوم 1395؛
عنوان: پاییز پدر سالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم سهیلا اینانلو؛ تهران، شبگون؛ 1395؛ در 368ص؛ شابک 9786009572434؛
رمانی نوشتار «گابریل گارسیا مارکز» در سال 1975میلادی است؛ داستان کتاب به رویدادهای تاریخی دوران دیکتاتوری «فرانسیسکو فرانکو» در «اسپانیا»، «آناستازیو سوموزا»، و «رافائل تروخیو» در جمهوری «دومینیکن» بسیار نزدیک است؛ داستان ژنرال پیری است، که از جنسیت سرکش او، پنج هزار بچه ی نامشروع، به این دنیا آمده اند؛ او که جباری شکاک و هذیانگوست، با ظلم و وحشت، بر کشور استوایی کوچکی، فرمان میراند، و تن تنهایش را، در کاخ فرسوده ای، که پله هایش به تپاله، و فضله ی حیوانات آلوده است، به اینسوی و آنسو میکشاند؛ زیرا یگانه مهمانهای ساکن کاخ، گاوها، و مرغ و خروسها، هستند؛ این مردی که تصویر او، بر پشت و روی سکه ها، تمبرهای پست، اتیکتها، فتقبندها، و کتفبندها چاپ شده، همانند همدوره های راستین خویش، مادری زحمتکش دارد؛ مادرش، زن مرغداری، از فلاتهای مرتفع است؛ که مرغان فرتوت، و وارفته اش را، با قلم مو رنگ میکند؛ و در بازار میفروشد
رمان «پاییز پدرسالار»، یکی از پیچیده ترین، و جاه طلبانه ترین آثار «گابریل گارسیا مارکز»، داستانی درخشان، درباره ی فساد ناشی از قدرت حکمرانی خودپرست و زورگو در یکی از جزایر دریای «کارائیب» است؛ در شخصیت دیکتاتور رمان «پاییز پدرسالار»، بهترین و بدترین ویژگیهای انسانی، از یاری به نادارها، سخاوتمندی، خدا ترسی، تا شیادی، خشونت، و بیرحمی را، میتوان به روشنی دید؛ «گابریل گارسیا مارکز»، استاد «رئالیسم جادویی»، به زیبایی فرمانروایی ستمگر و در حال مرگ را، به تصویر واژه های خویش کشیده اند، حاکمی که در زندان استبداد و خفقان خود اسیر شده است؛ نویسنده در رمان «پاییز پدرسالار»، با به کارگیری سبکی هوشمندانه و رویاگونه، و سود بردن از نمادها، خوانشگران خویش را به دنیایی خیالی و نیز بسیار راستین و باورپذیر میبرند
نقل از متن: (در هواپیما، دیکتاتور، همسرش، دخترانش، وزراء و دوستان نزدیکش بودند؛ چهره ی دیکتاتور، از درد عصبی در رنج، و از دست آجودان ویژه اش خشمگین بود؛ چون با عجله ای که در فرار داشتند، چمدانی محتوی یازده میلیون دلار را، پای نردبان طنابی هواپیما - که آنها از رویش بالا میرفتند- جا گذاشته بود؛ وقتی هواپیما اوج گرفت، و به مقصد «کارائیب» دور شد، مجریِ رادیو، برنامه ی موسیقی کلاسیک را، که سه روز به آن گوش داده بودیم، قطع و سقوط دیکتاتور را اعلام کرد؛ چراغ پنجره های «کاراکاس»، یکی پس از دیگری، همچون شمعهای درخت «کریسمس» روشن شدند.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 26/06/1399هجری خورشیدی؛ 30/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Autumn of the Patriarch is a novel written by Gabriel García Márquez in 1975.
The novel is a flowing tract on the life of an eternal dictator.
The book is divided into six sections, each retelling the same story of the infinite power held by the archetypical Caribbean tyrant.
García Márquez based his fictional dictator on a variety of real-life fascists, including Gustavo Rojas Pinilla of his Colombian homeland, Generalissimo Francisco Franco of Spain (the novel was written in Barcelona), and Venezuela's Juan Vicente Gómez.
The product is a universal story of the disastrous effects created by the concentration of power into a single man.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «پاییز پدرسالار»؛ «پاییز پدر سالار»؛ «خزان خودکامه»؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ تاریخ نخستین خوانش: ماه فوریه سال 2006میلادی
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: حسین مهری؛ تهران، امیرکبیر، 1358؛ در 342ص؛ موضوع: داستانهای نویسندگان کلمبیا - 20م
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: محمد فیروزبخت؛ ت��ران، فردوس، 1365؛ در 373ص؛ چاپ دیگر تهران، ارمغان، چاپ نخست 1394؛ در 328ص؛ شابک: 9789648974768؛
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: محمدرضا راهور؛ تهران، نشرشیرین، 1381؛ در 318ص؛ شابک 9645564956؛
عنوان: پاییز پدرسالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: کیومرث پارسای؛ تهران، آربابان، 1385؛ در 336ص؛ شابک 9647196326؛ چاپ دوم 1386؛ چاپ سوم 1387؛ چاپ چهارم 1388؛ پنجم 1389؛ هشتم 1392؛
عنوان: خزان خودکامه؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم: اسدالله امرایی؛ تهران، ثالث، 1393؛ در 296ص؛ شابک 9789643806620؛ چاپ دوم 1393؛ چاپ سوم 1395؛
عنوان: پاییز پدر سالار؛ نویسنده: گابریل گارسیا مارکز؛ مترجم سهیلا اینانلو؛ تهران، شبگون؛ 1395؛ در 368ص؛ شابک 9786009572434؛
رمانی نوشتار «گابریل گارسیا مارکز» در سال 1975میلادی است؛ داستان کتاب به رویدادهای تاریخی دوران دیکتاتوری «فرانسیسکو فرانکو» در «اسپانیا»، «آناستازیو سوموزا»، و «رافائل تروخیو» در جمهوری «دومینیکن» بسیار نزدیک است؛ داستان ژنرال پیری است، که از جنسیت سرکش او، پنج هزار بچه ی نامشروع، به این دنیا آمده اند؛ او که جباری شکاک و هذیانگوست، با ظلم و وحشت، بر کشور استوایی کوچکی، فرمان میراند، و تن تنهایش را، در کاخ فرسوده ای، که پله هایش به تپاله، و فضله ی حیوانات آلوده است، به اینسوی و آنسو میکشاند؛ زیرا یگانه مهمانهای ساکن کاخ، گاوها، و مرغ و خروسها، هستند؛ این مردی که تصویر او، بر پشت و روی سکه ها، تمبرهای پست، اتیکتها، فتقبندها، و کتفبندها چاپ شده، همانند همدوره های راستین خویش، مادری زحمتکش دارد؛ مادرش، زن مرغداری، از فلاتهای مرتفع است؛ که مرغان فرتوت، و وارفته اش را، با قلم مو رنگ میکند؛ و در بازار میفروشد
رمان «پاییز پدرسالار»، یکی از پیچیده ترین، و جاه طلبانه ترین آثار «گابریل گارسیا مارکز»، داستانی درخشان، درباره ی فساد ناشی از قدرت حکمرانی خودپرست و زورگو در یکی از جزایر دریای «کارائیب» است؛ در شخصیت دیکتاتور رمان «پاییز پدرسالار»، بهترین و بدترین ویژگیهای انسانی، از یاری به نادارها، سخاوتمندی، خدا ترسی، تا شیادی، خشونت، و بیرحمی را، میتوان به روشنی دید؛ «گابریل گارسیا مارکز»، استاد «رئالیسم جادویی»، به زیبایی فرمانروایی ستمگر و در حال مرگ را، به تصویر واژه های خویش کشیده اند، حاکمی که در زندان استبداد و خفقان خود اسیر شده است؛ نویسنده در رمان «پاییز پدرسالار»، با به کارگیری سبکی هوشمندانه و رویاگونه، و سود بردن از نمادها، خوانشگران خویش را به دنیایی خیالی و نیز بسیار راستین و باورپذیر میبرند
نقل از متن: (در هواپیما، دیکتاتور، همسرش، دخترانش، وزراء و دوستان نزدیکش بودند؛ چهره ی دیکتاتور، از درد عصبی در رنج، و از دست آجودان ویژه اش خشمگین بود؛ چون با عجله ای که در فرار داشتند، چمدانی محتوی یازده میلیون دلار را، پای نردبان طنابی هواپیما - که آنها از رویش بالا میرفتند- جا گذاشته بود؛ وقتی هواپیما اوج گرفت، و به مقصد «کارائیب» دور شد، مجریِ رادیو، برنامه ی موسیقی کلاسیک را، که سه روز به آن گوش داده بودیم، قطع و سقوط دیکتاتور را اعلام کرد؛ چراغ پنجره های «کاراکاس»، یکی پس از دیگری، همچون شمعهای درخت «کریسمس» روشن شدند.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 26/06/1399هجری خورشیدی؛ 30/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
February 15, 2020
A novel of blazing, indefatigable brilliance. A tale in which absolute power of a uniquely Caribbean variety corrupts its possessor absolutely. Year by year el presidenté grows ever farther from any connection with his people until he's a pampered Howard Hughes-like recluse. In his detachment he looses a succession of evil proxies on his people, who perpetrate genocides without a cause. In one, 20,000 children are murdered for their unwitting collusion in a lottery scam which el presidenté always wins. Then there's the time he literally roasts one of his generals for perceived wrongs and serves him up with fava beans and a nice chianti to the man's officers. At the start of el presidenté's hundred-year reign, he is illiterate; he signs documents with an inked thumb, like a criminal being booked. When a Catholic novice he has despoiled teaches him how to read, entire daily newspapers are produced with a print run of one copy solely for him. How, please tell me, does García Marquez keep the tone skimming adroitly between the comic and tragic? It's entertainment dripping with blood.
The reading is no simple task. You've got to want this one; you've got to have the fire in the belly! Written in a Modernist style with many of its esthetic conventions: run on sentences (stream o' consciousness), intersecting/multiple voices without identifying tags, dreams interlarded with so-called reality, with fleeting fantasy, shifting points of view, asynchrony, etc. This works well with the so-called Magic Realism the author helped pioneer, though in this context I begin to think Magic Realism's roots were in Modernism all along. There are oracular basins, seas turned to lunar dust, vanishing virgins, and lots of divination--by tarot card, palm of the hand, coffee grounds--and murderous purges resulting from it. There is also a pervasive sense of the eschatological. Its 255 pages reads like 400 since it's virtually one solid paragraph all the way through. I particularly enjoyed the sacrilegious parts; especially the move by the capricious presidenté to have his mother canonized by the Vatican. Cruelly funny stuff. Not to be missed! Your patience will be amply rewarded.
The reading is no simple task. You've got to want this one; you've got to have the fire in the belly! Written in a Modernist style with many of its esthetic conventions: run on sentences (stream o' consciousness), intersecting/multiple voices without identifying tags, dreams interlarded with so-called reality, with fleeting fantasy, shifting points of view, asynchrony, etc. This works well with the so-called Magic Realism the author helped pioneer, though in this context I begin to think Magic Realism's roots were in Modernism all along. There are oracular basins, seas turned to lunar dust, vanishing virgins, and lots of divination--by tarot card, palm of the hand, coffee grounds--and murderous purges resulting from it. There is also a pervasive sense of the eschatological. Its 255 pages reads like 400 since it's virtually one solid paragraph all the way through. I particularly enjoyed the sacrilegious parts; especially the move by the capricious presidenté to have his mother canonized by the Vatican. Cruelly funny stuff. Not to be missed! Your patience will be amply rewarded.
January 27, 2020
“¿Cómo es posible que este indio pueda escribir una cosa tan bella con la misma mano con la que se limpia el culo?”Esto mismo, dicho por Márquez en relación a Rubén Darío y por boca de su patriarca, es lo que me sale a mí después de leer esta maravilla que es “El otoño del patriarca”. Esta novela supera en mi escalafón garcíamarquiano a Cien años de soledad o Amor en los tiempos del cólera, no les digo más.
Del mismo modo, también cabe preguntarse cómo se puede escribir de una forma tan bella, tan poética, tan sensual, sobre hechos tan horribles y crueles. Todo es atroz en esta historia repleta de corrupciones, salvajadas y abusos de todo tipo. Hasta el amor y el sexo vienen siempre envueltos en la brutalidad y el atropello (con un par de excepciones y una de ellas es la seducción de una niña).
La búsqueda del poder omnímodo sobre un pueblo que le glorifique, por las buenas o por las malas, que de las dos cosas hay en este pueblo que también busca el poder y la seguridad a través de su patriarca, acaba por sacar toda la vileza del personaje. El miedo condiciona a todos, patriarca y súbditos. Uno porque acaba por no saber “quién es quién, ni quién está con quién ni contra quién” sintiendo todo el peso de la soledad más absoluta tras los tres cerrojos, los tres pestillos y las tres aldabas de su dormitorio. Los otros por el terror que les infundía el dueño que, sin necesidad de razones, podía disponer de sus vidas, de sus suertes y de sus muertes y que acababan por temer hasta la posible desaparición del amo por lo que les aguardara tras él.
“…decían que yo era el benemérito que le infundía respeto a la naturaleza y enderezaba el orden del universo y le había bajado los humos a la Divina Providencia.”El realismo mágico está muy presente en toda la novela dando base a una parodia del mito de este dictador compendio de tantos dictadores hispanos. Su mandato, cuyo destino venía prefijado en la ausencia de las líneas de la mano, duró varios siglos y terminó en la forma “anunciada desde siempre en las aguas premonitorias de los lebrillos”, engendró a más de cinco mil hijos sietemesinos y fue capaz hasta de vender el mar caribe a pedazos para ser plantado lejos “en las auroras de sangre de Arizona” o de regalar el paso de un cometa a su amada. Toda la narración se establece en un tiempo circular que no avanza y que comienza hasta seis veces, una por cada capítulo, con la misma imagen del patriarca…
“con el uniforme de lienzo sin insignias, las polainas, la espuela de oro en el talón izquierdo, más viejo que todos los hombres y todos los animales viejos de la tierra y del agua, y estaba tirado en el suelo, bocabajo, con el brazo derecho doblado bajo la cabeza para que le sirviera de almohada, como había dormido noche tras noche durante todas las noches de su larguísima vida de déspota solitario.”… en un flujo continuo donde escasean los signos de puntuación y las voces narrativas, en primera o tercera persona, se suceden sin cortes ni espacios configurando un estilo que tanto me ha recordado al de mi admirado Lobo Antunes, autor que decía que “la literatura es un delirio organizado” y que tan bien cuadra para definir esta novela.
“…cuando al cabo de tantos y tantos años de ilusiones estériles había empezado a vislumbrar que no se vive, qué carajo, se sobrevive, se aprende demasiado tarde que hasta las vidas más dilatadas y útiles no alcanzan para nada más que para aprender a vivir, había conocido su incapacidad de amor en el enigma de la palma de sus manos mudas y en las cifras invisibles de las barajas y había tratado de compensar aquel destino infame con el culto abrasador del vicio solitario del poder, se había hecho víctima de su secta para inmolarse en las llamas de aquel holocausto infinito, se había cebado en la falacia y el crimen, había medrado en la impiedad y el oprobio y se había sobrepuesto a su avaricia febril y al miedo congénito sólo por conservar hasta el fin de los tiempos su bolita de vidrio en el puño sin saber que era un vicio sin término cuya saciedad generaba su propio apetito hasta el fin de todos los tiempos…”
November 4, 2024
Recitesc cu sentimente destul de amestecate romanul lui Márquez. Meritele lui literare sînt indiscutabile. A inițiat o modă. Toată lumea a început să compună fraze cît mai lungi și întortocheate. Dar miza cărții mi se pare minoră. Autorul deplînge soarta tiranilor. În definitiv, într-o dictatură (iar noi am trecut printr-una), nu prea contează cît de singur și melancolic e Patriarhul. El tot un monstru rămîne. Firește că e singur, trist și bîntuit de frica morții. Nu poate fi altfel. Mai e și însetat de iubire. De afecțiunea supușilor. Dar asta contează în primul și în primul rînd? Hăul singurătății unui bătrîn bolnav, sangvinar, cu instincte de țap și care miroase a ceapă stricată?
Din păcate, ironia prozatorului nu reușește să-l facă antipatic. Cititorul e inclinat să-l trateze cu indulgență. E un biet om ascuns într-un palat și păzit cu strășnicie de gărzi înarmate pînă în dinți.
Pornind de la cîteva exemple concrete (din care lipsește tocmai cel al prietenului său, Fidel Castro), Márquez și-a propus să prezinte un arhetip: Dictatorul însuși, esența tuturor tiranilor din istorie. Patriarhul e omul singur, arbitrar, prăbușit în iluzia că stăpînește universul și rotirea planetelor. Își poate canoniza mama (în pofida opoziției Vaticanului), poate porunci ca „orologiul din turn să nu bată de douăsprezece la douăsprezece, ci la două pentru ca viața să pară mai lungă”, în mintea lui dereglată, e cu putință orice...
Ne mai gîndim, cujetăm :)
Din păcate, ironia prozatorului nu reușește să-l facă antipatic. Cititorul e inclinat să-l trateze cu indulgență. E un biet om ascuns într-un palat și păzit cu strășnicie de gărzi înarmate pînă în dinți.
Pornind de la cîteva exemple concrete (din care lipsește tocmai cel al prietenului său, Fidel Castro), Márquez și-a propus să prezinte un arhetip: Dictatorul însuși, esența tuturor tiranilor din istorie. Patriarhul e omul singur, arbitrar, prăbușit în iluzia că stăpînește universul și rotirea planetelor. Își poate canoniza mama (în pofida opoziției Vaticanului), poate porunci ca „orologiul din turn să nu bată de douăsprezece la douăsprezece, ci la două pentru ca viața să pară mai lungă”, în mintea lui dereglată, e cu putință orice...
Ne mai gîndim, cujetăm :)
August 2, 2022
هذه الرواية تشبه موسيقى الجنازات؛ إنها مكتوبة من الأحشاء. تسيل وتتدفق بإيقاع يتراوح؛ تتسارع وتبطئ وتصمت في المكان الصحيح. الاستعارات تمنحُ البصيرة، واللغة تلهث لاستنطاق نكبة رجل لم يعرف الحياة إلا من قفاها؛ ولا حتى من قفاها.
إنها رواية موسيقية لأنها قائمة على توليفة صوتية قلما نجد لها شبيهًا في الأدب. وحده غابو يستطيع مزج ثلاثة أصوات سردية في جملة واحدة. وإلى جانب أغوتا كريستوف في الدفتر الكبير، يندر أن تروى الحكاية بضمير نحن.
السرد في (الخريف) يتنقل من راوٍ إلى آخر دونما تمهيد، يشبه منخفضًا جويًا�� ومع ذلك تجد نفسك مشدودًا إليه من أذنيك لأنك تعرف بأنَّ هذه الحوارية السردية الهجينة هي الشيء الذي لن تقرأ مثله في مكان آخر.
تُقرإ هذه الرواية لكل أسباب قراءة الأدب؛ ابتداءً باللغة مرورًا ببراعة الحرفة وانتهاءً بالموضوع. كتبها غابو في ٨ سنوات، قرأتُها مرّتين.. وأشعر بالتقصير.
إنها رواية موسيقية لأنها قائمة على توليفة صوتية قلما نجد لها شبيهًا في الأدب. وحده غابو يستطيع مزج ثلاثة أصوات سردية في جملة واحدة. وإلى جانب أغوتا كريستوف في الدفتر الكبير، يندر أن تروى الحكاية بضمير نحن.
السرد في (الخريف) يتنقل من راوٍ إلى آخر دونما تمهيد، يشبه منخفضًا جويًا�� ومع ذلك تجد نفسك مشدودًا إليه من أذنيك لأنك تعرف بأنَّ هذه الحوارية السردية الهجينة هي الشيء الذي لن تقرأ مثله في مكان آخر.
تُقرإ هذه الرواية لكل أسباب قراءة الأدب؛ ابتداءً باللغة مرورًا ببراعة الحرفة وانتهاءً بالموضوع. كتبها غابو في ٨ سنوات، قرأتُها مرّتين.. وأشعر بالتقصير.
December 19, 2018
The Caribbean Bates Motel
Perhaps one of the longest sustained rants in literary history. Certainly an anti-dictatorial polemic which spares the reader nothing of the disadvantages of uncontrolled power - torture, arbitrary execution, sadism, and a general lack of good taste. Even if the dictator in question does love his mother.
The United States of course is the catalytic force for the dictatorial regime and its flaws. Well sort of, since one could hardly insist that previous governments were better in any discernible sense. Marquez implies that there is an underlying problem of unwillingness to be governed which would have led to the same state regardless of foreign meddling. The country resembles the Roman Empire in its declining years - the buck stops with local war lords who keep most of it and distribute the rest as loose change.
Perhaps the real culprit is mother. She was a peasant after all, with all the banal proclivities of the peasantry, “lamenting to anyone who wanted to listen to her that it was no good being the president's mama.” She encouraged the dictator to believe in “the miracle of having conceived him without recourse to any male and of having received in a dream the hermetical keys to his messianic destiny,” Of course she chooses not to acknowledge his grotesque sexual appetites when she sees him “wallowing in the fen of prosperity.” Poor boy never had any real discipline.
The problem presented by Marquez to the reader is that without extensive knowledge of Colombian (and more general Latin America) history, Autumn of the Patriarch reads, like an old Norse saga, as a endless series of awful lives, more awful assassinations and massacres, and dissipating palace intrigues. Perhaps that is how he perceives Colombian history in a nutshell: a repetitive cycle of corrupt generals who maintain a permanent state of incipient war and pervasive squalor. Not something for the tourist brochures then.
Perhaps one of the longest sustained rants in literary history. Certainly an anti-dictatorial polemic which spares the reader nothing of the disadvantages of uncontrolled power - torture, arbitrary execution, sadism, and a general lack of good taste. Even if the dictator in question does love his mother.
The United States of course is the catalytic force for the dictatorial regime and its flaws. Well sort of, since one could hardly insist that previous governments were better in any discernible sense. Marquez implies that there is an underlying problem of unwillingness to be governed which would have led to the same state regardless of foreign meddling. The country resembles the Roman Empire in its declining years - the buck stops with local war lords who keep most of it and distribute the rest as loose change.
Perhaps the real culprit is mother. She was a peasant after all, with all the banal proclivities of the peasantry, “lamenting to anyone who wanted to listen to her that it was no good being the president's mama.” She encouraged the dictator to believe in “the miracle of having conceived him without recourse to any male and of having received in a dream the hermetical keys to his messianic destiny,” Of course she chooses not to acknowledge his grotesque sexual appetites when she sees him “wallowing in the fen of prosperity.” Poor boy never had any real discipline.
The problem presented by Marquez to the reader is that without extensive knowledge of Colombian (and more general Latin America) history, Autumn of the Patriarch reads, like an old Norse saga, as a endless series of awful lives, more awful assassinations and massacres, and dissipating palace intrigues. Perhaps that is how he perceives Colombian history in a nutshell: a repetitive cycle of corrupt generals who maintain a permanent state of incipient war and pervasive squalor. Not something for the tourist brochures then.
May 7, 2014
خريف البطريرك
في السابع عشر من أبريل رحل ماركيز، صاحب (مئة عام من العزلة)، ثيربانتس الجديد، الكولومبي الذي حصد نوبل بكتابين أساسيين هما حكاية ماكوندو المذهلة – مئة عام من العزلة – وهذه الرواية التي نشرها قبل نوبل بسبع سنوات.
كنت قد أحببت عوالم ماركيز رغم أنني ولجتها من ترجمة رديئة لمئة عام من العزلة – فلذا أنوي إعادة قراءتها بترجمة صالح علماني خلال هذا العام الماركيزي -، ولكن (الحب في زمن الكوليرا) و(قصة موت معلن) جعلت ماركيز من كتابي المفضلين، وجعلت بقية كتبه على قائمة قراءاتي الفلكية الطول.
وكتأبين ها أنا اقرأ كتب ماركيز المنتظرة وسيرته التي كتبها جيرالد مارتن، أنثر كلمات ماركيز على عامي هذا، لأجعله عابقاً بالسحر الذي كان ينسل من نصوصه.
في أدب أمريكا اللاتينية يوجد فرع أدبي خاص، اسمه رواية الدكتاتور، وهي الروايات التي كتبت لتحلل شخصية ديكتاتور ما، متخيل طبعاً، ولكنه مستوحى من دكتاتوريي أمريكا اللاتينية الكثر – الرواية العربية يجب أن تستخدم هذا الفرع، لا أذكر رواية عربية أضعها تحت هذا النوع ما خلا رواية (عالم صدام حسين) -.
كتب رواية الدكتاتور عمالقة أمريكا اللاتينية، من ميغيل أنخيل استورياس في روايته (السيد الرئيس) – والتي كتب ماركيز روايته هذه مدفوعاً بتحديها والتفوق عليها -، إلى ماريو فارغاس يوسا في تحفته (حفلة التيس) – وهي برأيي أبرز روايات هذا النوع وأعظمها -، وأجوستو روا باستوس في روايته (أنا، الأعلى)، وأيليخو كاربنتيير وعدد آخر من الروائيين.
يعرض لنا ماركيز في روايته هذه التي أقدر أنها أنهكت بأسلوبها ولغتها – التي أبدع محمد اليوسفي في ترجمتها – قراء ماركيز، وربما تراجع الكثيرون عن قراءتها مع الصفحات الأولى – فعلت أنا ذلك مرة -، فالكتاب مكتوب بلغة شاعرية تبدو وكأنها لا تتناسب مع الموضوع المتجهم، ولكن هذا هو ما أراده ماركيز، جمع المتناقضات في هذه الرواية، فموضوعة الرواية الأساس ليست سطوة الديكتاتور ولا جرائمه – رغم أن الكتاب يغص بها -، وإنما هي عزلة الديكتاتور، إلى درجة أن صديق ماركيز عمر توريخوس ديكتاتور باناما قال عندما قرأها "إنها حقيقية، كلنا هكذا".
الرواية مكتوبة بأسلوب ماركيز الغرائبي، والضمير يتغير أحياناً وسط السرد، والحدث الذي تعود له الرواية بطريقة غريبة هو اكتشاف جثة الديكتاتور وقد أكلتها العقبان، ولكننا مع القراءة لا نغدو متأكدين من موته، بل يبدو الديكتاتور خالداً، ففي كل مرة نظن أنه مات أو قتل يظهر من جديد، وكأنها إشارة إلى أن وراء كل ديكتاتور، ديكتاتور جديد.
ترعبنا جرائم الديكتاتور، وما يرتكبه نظامه من قتل وتنكيل، ويمر بنا رجاله الذين يقضي عليهم عندما تنتهي الحاجة لهم ويتلطخون كثيراً، وتمر بنا النساء اللواتي يحضرن في حياته، من أمه التي حاول أن يجعلها قديسة بعد موتها، إلى الراهبة التي اختطفها وجعلها امرأته، وحتى الطالبة الصغيرة التي أخذها إلى سريره.
إنه الديكتاتور ذو اليدين الناعمتين كيدي امرأة – إشارة إلى ��تالين -، ببزته ومعاركه ووحدته الخانقة، التي تخنقنا نحن كقراء، حيث لا نجد في الرواية ذلك التواصل الإنساني الذي يعكسه حوار ما، أي حوار ولو كان تافهاً.
رواية عظيمة، كانت عمل ماركيز الكبير التالي بعد (مئة عام من العزلة)، وقد أكدت مكانته وموهبته.
في السابع عشر من أبريل رحل ماركيز، صاحب (مئة عام من العزلة)، ثيربانتس الجديد، الكولومبي الذي حصد نوبل بكتابين أساسيين هما حكاية ماكوندو المذهلة – مئة عام من العزلة – وهذه الرواية التي نشرها قبل نوبل بسبع سنوات.
كنت قد أحببت عوالم ماركيز رغم أنني ولجتها من ترجمة رديئة لمئة عام من العزلة – فلذا أنوي إعادة قراءتها بترجمة صالح علماني خلال هذا العام الماركيزي -، ولكن (الحب في زمن الكوليرا) و(قصة موت معلن) جعلت ماركيز من كتابي المفضلين، وجعلت بقية كتبه على قائمة قراءاتي الفلكية الطول.
وكتأبين ها أنا اقرأ كتب ماركيز المنتظرة وسيرته التي كتبها جيرالد مارتن، أنثر كلمات ماركيز على عامي هذا، لأجعله عابقاً بالسحر الذي كان ينسل من نصوصه.
في أدب أمريكا اللاتينية يوجد فرع أدبي خاص، اسمه رواية الدكتاتور، وهي الروايات التي كتبت لتحلل شخصية ديكتاتور ما، متخيل طبعاً، ولكنه مستوحى من دكتاتوريي أمريكا اللاتينية الكثر – الرواية العربية يجب أن تستخدم هذا الفرع، لا أذكر رواية عربية أضعها تحت هذا النوع ما خلا رواية (عالم صدام حسين) -.
كتب رواية الدكتاتور عمالقة أمريكا اللاتينية، من ميغيل أنخيل استورياس في روايته (السيد الرئيس) – والتي كتب ماركيز روايته هذه مدفوعاً بتحديها والتفوق عليها -، إلى ماريو فارغاس يوسا في تحفته (حفلة التيس) – وهي برأيي أبرز روايات هذا النوع وأعظمها -، وأجوستو روا باستوس في روايته (أنا، الأعلى)، وأيليخو كاربنتيير وعدد آخر من الروائيين.
يعرض لنا ماركيز في روايته هذه التي أقدر أنها أنهكت بأسلوبها ولغتها – التي أبدع محمد اليوسفي في ترجمتها – قراء ماركيز، وربما تراجع الكثيرون عن قراءتها مع الصفحات الأولى – فعلت أنا ذلك مرة -، فالكتاب مكتوب بلغة شاعرية تبدو وكأنها لا تتناسب مع الموضوع المتجهم، ولكن هذا هو ما أراده ماركيز، جمع المتناقضات في هذه الرواية، فموضوعة الرواية الأساس ليست سطوة الديكتاتور ولا جرائمه – رغم أن الكتاب يغص بها -، وإنما هي عزلة الديكتاتور، إلى درجة أن صديق ماركيز عمر توريخوس ديكتاتور باناما قال عندما قرأها "إنها حقيقية، كلنا هكذا".
الرواية مكتوبة بأسلوب ماركيز الغرائبي، والضمير يتغير أحياناً وسط السرد، والحدث الذي تعود له الرواية بطريقة غريبة هو اكتشاف جثة الديكتاتور وقد أكلتها العقبان، ولكننا مع القراءة لا نغدو متأكدين من موته، بل يبدو الديكتاتور خالداً، ففي كل مرة نظن أنه مات أو قتل يظهر من جديد، وكأنها إشارة إلى أن وراء كل ديكتاتور، ديكتاتور جديد.
ترعبنا جرائم الديكتاتور، وما يرتكبه نظامه من قتل وتنكيل، ويمر بنا رجاله الذين يقضي عليهم عندما تنتهي الحاجة لهم ويتلطخون كثيراً، وتمر بنا النساء اللواتي يحضرن في حياته، من أمه التي حاول أن يجعلها قديسة بعد موتها، إلى الراهبة التي اختطفها وجعلها امرأته، وحتى الطالبة الصغيرة التي أخذها إلى سريره.
إنه الديكتاتور ذو اليدين الناعمتين كيدي امرأة – إشارة إلى ��تالين -، ببزته ومعاركه ووحدته الخانقة، التي تخنقنا نحن كقراء، حيث لا نجد في الرواية ذلك التواصل الإنساني الذي يعكسه حوار ما، أي حوار ولو كان تافهاً.
رواية عظيمة، كانت عمل ماركيز الكبير التالي بعد (مئة عام من العزلة)، وقد أكدت مكانته وموهبته.
December 6, 2020
It's hard not to distinguish the writer's infamous tone & subject matter in this sumptuous tale which might be the first time that a character study is so well meshed with the locale of his biography: "The Autumn of the Patriarch" in less than fifty sentences spanning pages & pages and a thick layering of symbols and leit motifs, tells the sad story of a mad tyrant ruler who, despite being bathed in power and glory, is nonetheless a HUMAN: he kills but suffers immensely and if the book were a painting (it kind of is: the words span an entire panorama... the Caribbean island is so fully described in words that convey both stagnation AND movement at the same time... fantastical magic and awful reality) it'd be an enormous canvas of colors, moods, unbelievable sights and smells; the flow of words, a literal bombardment of them, gives the novel its undeniable charm (Hey! the format is difficult... it really is more poetry than prose) & robust beauty.
July 14, 2012
Hypnotic and brilliant.
This is my fourth Garcia Marquez book and this is said to be his most difficult book to read. It took him four (1968-1971) years to write this book. Four years. He wrote this as a follow up novel to his masterpiece, One Hundred Years of Solitude that catapulted him to stardom in the world literary arena. This was his most recent novel when he won the Nobel Prize for Literature in 1982.
I picked this 1001 book because there was a new member in our book club who is also a GGM's fan and this is the book that he hadn't read yet. We read 1 chapter a day and so we were able to read this in less than a week. We posted our daily insights here. Please take my 6-day insights as my review, please. Because right at this moment, my heart is bleeding.
The reason is that in the same thread though, another member informed us that Garcia Marquez is now suffering from dementia.
In July 2012, his brother reported that García Márquez was "suffering from dementia". His treatment for lymphatic cancer was considered a possible cause. García Márquez's brother attempted to keep the details private but was dismayed at speculation "always filled with morbid details" over his brother's condition. He explained: "Dementia runs in our family and he's now suffering the ravages prematurely due to the cancer that put him almost on the verge of death. Chemotherapy saved his life, but it also destroyed many neurons, many defences and cells, and accelerated the process. But he still has the humour, joy and enthusiasm that he has always had." However, he also said his brother was unable to continue with the autobiography he is working on.
I am very sad because I'd like him to write that autobiography as I'd like to know more about him. He is my most favorite novelist. This farewell message in You Tube is guaranteed to make you cry especially if you are one of his million fans (like me).
Sorry if I am not reviewing this book and focusing on this news. This just broke my heart and I could not concentrate. Many of us address our review to dead authors as if they were alive. I am just taking my shot that since Garcia Marquez or "Gabo" to his friends is still alive and his beautiful soul is still on earth, I'd like him to hear me say "I love you, Mr. Garcia Marquez." Godspeed, sir.
Hypnotic and brilliant - take this as my 3-word review. Him being either alive, dying or dead, this is my best description of this book. Not for everyone but a definite must-read for people who enjoyed his other works.
Please God make Garcia Marquez well and let him finish his last book. Please oh please....
This is my fourth Garcia Marquez book and this is said to be his most difficult book to read. It took him four (1968-1971) years to write this book. Four years. He wrote this as a follow up novel to his masterpiece, One Hundred Years of Solitude that catapulted him to stardom in the world literary arena. This was his most recent novel when he won the Nobel Prize for Literature in 1982.
I picked this 1001 book because there was a new member in our book club who is also a GGM's fan and this is the book that he hadn't read yet. We read 1 chapter a day and so we were able to read this in less than a week. We posted our daily insights here. Please take my 6-day insights as my review, please. Because right at this moment, my heart is bleeding.
The reason is that in the same thread though, another member informed us that Garcia Marquez is now suffering from dementia.
because this reminded me of what happened (Alzheimer's being similar to dementia in some ways) before Dame Iris Murdoch died in 1999. This entry in the Wiki broke my heart:
In July 2012, his brother reported that García Márquez was "suffering from dementia". His treatment for lymphatic cancer was considered a possible cause. García Márquez's brother attempted to keep the details private but was dismayed at speculation "always filled with morbid details" over his brother's condition. He explained: "Dementia runs in our family and he's now suffering the ravages prematurely due to the cancer that put him almost on the verge of death. Chemotherapy saved his life, but it also destroyed many neurons, many defences and cells, and accelerated the process. But he still has the humour, joy and enthusiasm that he has always had." However, he also said his brother was unable to continue with the autobiography he is working on.
I am very sad because I'd like him to write that autobiography as I'd like to know more about him. He is my most favorite novelist. This farewell message in You Tube is guaranteed to make you cry especially if you are one of his million fans (like me).
THE FAREWELL LETTER of Gabriel Garcia MarquezAs I am reading these phrases, I am crying. They are so beautiful and expresses for the last time the brilliance that we've learned to love in reading Garcia Marquez's works.
"If for a while God forgot that I’m a puppet and gave me a piece of life, probably I wouldn’t say everything that I think, but definitivelly I would think everything that I say.
I would give more value to things not because of what they cost but because of what they mean.
I would sleep less and dream more. I understand that for each minute that we close our eyes, we lose sixty seconds of light. I would walk when the others stopped, I would wake up when the others slept, I would listen when the others spoke, and how much I would enjoy a chocolate ice-cream!
If God gave me a piece of life I would dress simply, I would lie on the sun, “showing” not only my body but my soul. My God, if I had a heart, I would write my hate on the ice and I would wait for the sun to rise.
[image error]
My God, if I had a piece of life... I won't let a single day pass without saying people I love how much I love them. I would convince every single women and men that they are my favourites and I would live in love with love.
I would prove people how wrong they are to think that they stop falling in love when they get older, without knowing that they get older when they stop falling in love!
To a kid... I would give him wings, but I let him alone to learn how to fly. To the elder, I would teach them that death does not arrive with being old but with forgetting.
[image error]
There are so many things I have learned from you, people... I have learned that everybody wants to live at the peak of the mountain without knowing that the true happiness lays in the way ���you get into it”.
I have learned that when a new born grasp his father’s fist for the first time, he caught him forever.
I have learned that a man has only the right to look down to another when he has to help him to stand up. There are so many things I have been able to learn from you, but actually they won’t be that worth, because when they keep me into this suitcase, unhappily I will be dying.
Always say what you feel and do what you think.
If I knew today as the last time I’m gonna see you sleep, I would hug you so strong and I would pray the lord to be able to be the guardian of your soul. If I knew this is the last time I’m gonna see you going out through that door, I would give you a hug, a kiss and I would call you again to give you more. If I knew this was the last time I am gonna hear your voice, I would record each one of your words to be able to hear them forever. If I knew these were the last moments I see you I would tell you “I love you” and I wouldn’t assume, stupidly, that you already know it.
There is always a tomorrow and life gives us the opportunity to do things right, but in case I’m wrong and today is the only thing we have left, I would like to tell you how much I love you, and that I’m never going to forget you.
Nobody has for sure a tomorrow, young or old. Today can be the last time you see the ones you love. So... don’t wait more, do it today, because if tomorrow never comes, you will for sure regret the day you didn’t take time for a smile, a hug, a kiss, and that you were so occupied to give them their last wish. Keep the ones you love near you, tell them in their ear how much you need them. Love them and treat them good. Take time to tell them “I’m sorry”, “forgive me”, “please”, “thank you”, and all the love words you know.
Nobody will remember you for your secret thoughts. Ask God for the strength and the wisdom to express them. Show your friend how important they are for you."
Sorry if I am not reviewing this book and focusing on this news. This just broke my heart and I could not concentrate. Many of us address our review to dead authors as if they were alive. I am just taking my shot that since Garcia Marquez or "Gabo" to his friends is still alive and his beautiful soul is still on earth, I'd like him to hear me say "I love you, Mr. Garcia Marquez." Godspeed, sir.
Hypnotic and brilliant - take this as my 3-word review. Him being either alive, dying or dead, this is my best description of this book. Not for everyone but a definite must-read for people who enjoyed his other works.
Please God make Garcia Marquez well and let him finish his last book. Please oh please....
March 24, 2022
"شعری درباره تنهاییِ قدرت"
گابریل گارسیا مارکز که به عنوان استاد رئالیسم جادویی شهرت دارد، داستان هایی خلق می کند که بر تخیل بنا شده اند. داستانهای او اساسا ویژگی های خاصی دارند، از جمله اینکه در میان بومیان محلی عجیب و غریب، مردمانی با شخصیتهای فراموش نشدنی و با نثری بدیع ساخته و پرداخته میشوند، و خواننده را به دنیایی میبرند که در عین حال خیالی و واقعی است.
یکی از پیچیده ترین و جاه طلبانه ترین آثار گابریل گارسیا مارکز، خزان خودکامه یا پاییز پدرسالار ، داستان درخشانی از زندگی یک دیکتاتور در کارائیب و فساد قدرت است. این رمان با به کارگیری سبکی نوآورانه و رویایی، مملو از توصیفات نمادین است، زیرا به وضوح دیکتاتوری در حال مرگ و گرفتار در زندان دیکتاتوری خود را به تصویر می کشد. از بخشندگی تا ریاکاری، خیرخواهی تا خشونت، ترس از خدا تا ظلم شدید، دیکتاتور در آن واحد بهترین و بدترین طبیعت انسان را تجسم می بخشد.
این رمان گابو بزرگ، به خاطر سخت خوانی و تاریک بودن شهرت دارد. خزان خودکامه به تاریک ترین موضوعات می پردازد ؛ یعنی درون ذهن یک دیکتاتور روان پریش. بنابراین طبیعی است اگر کسی قبل از خواندن این کتاب، دچار تردید شود.
این کتاب از شش فصل بزرگ تشکیل شده است که هر یک از یک پاراگراف تشکیل شده اند. جملات می توانند در چندین صفحه ادامه داشته باشند و تقریباً منحصراً با کاما از هم جدا می شوند. همچنین در این جملات بسیار طولانی، صدای راوی می تواند از شخصیت دیکتاتور به شخصیت دیگری نظیر دانای کل یا سوم شخص تغییر کند.
این از نشانه های نبوغ گابو است که گاهی خوانتده کتاب با دیکتاتور احساس سمپاتی می کند. زیرا او مردی است که نمی تواند عشق را احساس کند و قدرتی که به دنبالش است برایش شادی نمیآفریند. او یاد گرفته که با آن ها و همه بدبختی هایی که شکوه و قدرت برایش به ارمغان آورده است زندگی کند، زیرا در طول سال های بی شمار عمرش دریافته که دروغ راحت تر از شک، مفیدتر از عشق، و ماندگارتر از حقیقت است.
کتاب از آنجایی شروع می شود که مردم برای یافتن جسد دیکتاتور خودکامه به قصر او می روند. آنها نمی توانند باور کنند که او مرده است، زیرا او قبلاً یک بار مرده و زنده شده است. اولین مرگ دیکتاتور زمانی بود که بدلش کشته میشود و او واکنش رعایای خود به "مرگ" خود را تماشا میکند. برخی غمگین شده و برخی جشن میگیرند. هنگامی که او دوباره ظاهر می شود، دست به اقدامات وحشیانه ای علیه گروه دومی می زند. بنابراین جای تعجب نیست که رعایای او در هنگام مواجهه با مرگش برای بار دوم، محتاط باشند. او به طور جادویی بیشتر از یک انسان عادی زندگی کرده است؛ چیزی حدود دویست سال. در نتیجه مردم با وحشت از خود می پرسند: آیا او اصلا می تواند بمیرد؟
تمرکز کتاب بیشتر بر ارائه تصویری از تغییرات روانی دیکتاتور، پس از اولین مرگش، در پاییز سالهای زندگی او تا پایان عمرش است. البته همانطور که از این کلمبیایی نابغه انتظار دارید، کتاب بدون هیچ هشداری، در زمان به عقب و جلو میرود و پرتره ای از پیرمرد خودکامه، لایه به لایه در داستان تکامل می یابد.
من نسخه صوتی کتاب را با عنوان خزان خودکامه و با صدای جادویی رضا عمرانی شنیدم؛ و باعث خوشبختی و افتخارم بود که آن را از دوستی خوش ذوق و مهربان هدیه گرفتم. به جرات یکی از بهترین کتاب ها و بهترین هدیه های زندگی ام بود. متشکرم ❤️
🧨 خطر اسپویل 🧨
خلاصه تمام آنچه در کتاب خزان خودکامه نوشته شده است:
ژنرال دیکتاتور کشوری در دریای کارائیب ��ر آمریکای جنوبی مرده و قصرش مورد تهاجم قرار گرفته است. کرکس ها با مرگ دیکتاتور به کاخ هجوم آورده اند، و مردم عادی به دنبال این واقعه، به داخل کاخ یورش می برند.
راوی، داستان زندگی ژنرال را از لحظه مرگ او به یاد می آورد و روایت میکند. در طول یک سری جنگ طولانی، که به عنوان جنگ های فدرالیستی شناخته می شود، ژنرال رئیس دولت کشور می شود. او همچنین رئیس لیبرال ها است که با کمک نیروی دریایی بریتانیا به قدرت می رسد. سال ها بعد در دوره حکومت او، تفنگداران دریایی آمریکا کشورش را اشغال می کنند، اما در نهایت از ترس شیوع بیماری مرگباری، آنجا را ترک می کنند. ژنرال به مادرش بندیسیون آلوارادو بسیار نزدیک است و همراه با او کاخ ریاست جمهوری را اشغال می کند. بعداً او را به عمارت حومه شهر می فرستند تا او را از اظهار نظرهای خام در مورد ژنرال باز دارند. اشغالگران پیشین دیکتاتور را در جای خود باقی می گذارند تا به قول خودشان ملت را اداره کند و با لذت بردن از فحشا سرگرم باشد. ژنرال هزاران صیغه و هزاران فرزند از آنها دارد که همه آنها بعد از هفت ماه به دنیا می آیند. او به زنان تجاوز می کند و وقتی یکی از آنها را می خواهد، در حالیکه تمام لباس هایش، حتی مهمیز و کمربند را به تن دارد، با آنها رابطه جنسی برقرار می کند.
نزدیکترین دوست دیکتاتور، وزیر دفاع ژنرال رودریگو دی آگیلار است که اغلب طرف مشورت و همچنین همبازی دومینو او است. ژنرال روزگاری به زنی به نام مانوئلا سانچز که ملکه محله های فقیر نشین است علاقه ای پیدا می کند و با مادرش او را ملاقات و از او خواستگاری می کند، اما آن زن به طرز مشکوکی در زمان خورشید گرفتگی ناپدید می شود. پس از یک سری رسوایی ها، ژنرال به وزیر دفاع مشکوک شده و دچار این توهم می شود که وزیر دفاع در توطئه هایی برای کشتن او شرکت می کند. این سوظن در حالی به پایان می رسد که پیکر وزیر دفاع به عنوان غذای اصلی در یک ضیافت که قرار است در آن سخنرانی کند، برای حضار سرو می شود.
مادر ژنرال، می میرد و جسد او در سراسر کشور نمایش داده شده و تقدیس می شود.
ژنرال می خواهد که او به عنوان یک قدیس معرفی شده و برایش زیارتگاه ساخته شود. علیرغم تمام تلاش ژنرال، نمایندگان پاپ از اعطای مقام قدیس به مادر دیکتاتور امتناع می ورزند و در نتیجه ژنرال تمام روحانیون کاتولیک را از کشور اخراج می کند. پس از مدتی، ژنرال متوجه یک راهبه تازه کار جوان به نام لتیسیا نازارنو می شود که ماموران در حال اخراج او از کشور هستند. او بعداً ربوده شده و معشوق ژنرال و سپس همسر و مادر تنها فرزند قانونی او، امانوئل می شود. این ازدواج باعث می شود روحانیون و کلیسا دوباره بازگردانده شوند. لتیسیا و کودک او توسط مخالفان دیکتاتور ترور می شوند. ژنرال اکنون پیر و ضعیف شده است، اما همچنان می خواهد از اعضای فرماندهی عالی خود و دیگر توطئه گران در ترورها انتقام بگیرد. سرانجام ژنرال یک شکنجه گر و قاتل از رژیم فئودالی قدیمی، خوزه ایگناسیو سانز د لا بارا را استخدام می کند. خوزه افراد زیادی را می کشد و جمجمه های آنها را برای ژنرال می فرستد که ابتدا با نارگیل اشتباه گرفته می شوند. خوزه در نهایت یک مرکز شکنجه راه اندازی کرده و به مرور زمان با ایجاد وحشت در بین مردم و نظامیان قدرت بیشتری نسبت به ژنرال کسب می کند. ژنرال تصمیم می گیرد خوزه را از بین ببرد، و اوباش را مجبور می کند خوزه را بکشند. سپس یک رژیم غیرنظامی جدید را تشکیل می دهد. اکنون ژنرال بسیار مسن و معمولاً بدون مزاحمت است و اجازه دارد بازیهای مختلف جنسی و سایر بازیها، از جمله بازیهای با دختران مدرسهای را انجام دهد. آخرین اقدام او این است که میخواهد دریای کارائیب را بفروشد. یک شرکت آن را جدا کرده و به آریزونا می فرستد. ژنرال بیشتر پس از آن نادیده گرفته می شود، با این تفاوت که او هنوز گهگاه مرتکب جنایات غیر ضروری علیه افراد بی گناه می شود. ژنرال سرانجام می میرد و اوباش به کاخ حمله می کنند. مردم پایان یک دوره را جشن می گیرند.
گابریل گارسیا مارکز که به عنوان استاد رئالیسم جادویی شهرت دارد، داستان هایی خلق می کند که بر تخیل بنا شده اند. داستانهای او اساسا ویژگی های خاصی دارند، از جمله اینکه در میان بومیان محلی عجیب و غریب، مردمانی با شخصیتهای فراموش نشدنی و با نثری بدیع ساخته و پرداخته میشوند، و خواننده را به دنیایی میبرند که در عین حال خیالی و واقعی است.
یکی از پیچیده ترین و جاه طلبانه ترین آثار گابریل گارسیا مارکز، خزان خودکامه یا پاییز پدرسالار ، داستان درخشانی از زندگی یک دیکتاتور در کارائیب و فساد قدرت است. این رمان با به کارگیری سبکی نوآورانه و رویایی، مملو از توصیفات نمادین است، زیرا به وضوح دیکتاتوری در حال مرگ و گرفتار در زندان دیکتاتوری خود را به تصویر می کشد. از بخشندگی تا ریاکاری، خیرخواهی تا خشونت، ترس از خدا تا ظلم شدید، دیکتاتور در آن واحد بهترین و بدترین طبیعت انسان را تجسم می بخشد.
این رمان گابو بزرگ، به خاطر سخت خوانی و تاریک بودن شهرت دارد. خزان خودکامه به تاریک ترین موضوعات می پردازد ؛ یعنی درون ذهن یک دیکتاتور روان پریش. بنابراین طبیعی است اگر کسی قبل از خواندن این کتاب، دچار تردید شود.
این کتاب از شش فصل بزرگ تشکیل شده است که هر یک از یک پاراگراف تشکیل شده اند. جملات می توانند در چندین صفحه ادامه داشته باشند و تقریباً منحصراً با کاما از هم جدا می شوند. همچنین در این جملات بسیار طولانی، صدای راوی می تواند از شخصیت دیکتاتور به شخصیت دیگری نظیر دانای کل یا سوم شخص تغییر کند.
این از نشانه های نبوغ گابو است که گاهی خوانتده کتاب با دیکتاتور احساس سمپاتی می کند. زیرا او مردی است که نمی تواند عشق را احساس کند و قدرتی که به دنبالش است برایش شادی نمیآفریند. او یاد گرفته که با آن ها و همه بدبختی هایی که شکوه و قدرت برایش به ارمغان آورده است زندگی کند، زیرا در طول سال های بی شمار عمرش دریافته که دروغ راحت تر از شک، مفیدتر از عشق، و ماندگارتر از حقیقت است.
کتاب از آنجایی شروع می شود که مردم برای یافتن جسد دیکتاتور خودکامه به قصر او می روند. آنها نمی توانند باور کنند که او مرده است، زیرا او قبلاً یک بار مرده و زنده شده است. اولین مرگ دیکتاتور زمانی بود که بدلش کشته میشود و او واکنش رعایای خود به "مرگ" خود را تماشا میکند. برخی غمگین شده و برخی جشن میگیرند. هنگامی که او دوباره ظاهر می شود، دست به اقدامات وحشیانه ای علیه گروه دومی می زند. بنابراین جای تعجب نیست که رعایای او در هنگام مواجهه با مرگش برای بار دوم، محتاط باشند. او به طور جادویی بیشتر از یک انسان عادی زندگی کرده است؛ چیزی حدود دویست سال. در نتیجه مردم با وحشت از خود می پرسند: آیا او اصلا می تواند بمیرد؟
تمرکز کتاب بیشتر بر ارائه تصویری از تغییرات روانی دیکتاتور، پس از اولین مرگش، در پاییز سالهای زندگی او تا پایان عمرش است. البته همانطور که از این کلمبیایی نابغه انتظار دارید، کتاب بدون هیچ هشداری، در زمان به عقب و جلو میرود و پرتره ای از پیرمرد خودکامه، لایه به لایه در داستان تکامل می یابد.
من نسخه صوتی کتاب را با عنوان خزان خودکامه و با صدای جادویی رضا عمرانی شنیدم؛ و باعث خوشبختی و افتخارم بود که آن را از دوستی خوش ذوق و مهربان هدیه گرفتم. به جرات یکی از بهترین کتاب ها و بهترین هدیه های زندگی ام بود. متشکرم ❤️
🧨 خطر اسپویل 🧨
خلاصه تمام آنچه در کتاب خزان خودکامه نوشته شده است:
ژنرال دیکتاتور کشوری در دریای کارائیب ��ر آمریکای جنوبی مرده و قصرش مورد تهاجم قرار گرفته است. کرکس ها با مرگ دیکتاتور به کاخ هجوم آورده اند، و مردم عادی به دنبال این واقعه، به داخل کاخ یورش می برند.
راوی، داستان زندگی ژنرال را از لحظه مرگ او به یاد می آورد و روایت میکند. در طول یک سری جنگ طولانی، که به عنوان جنگ های فدرالیستی شناخته می شود، ژنرال رئیس دولت کشور می شود. او همچنین رئیس لیبرال ها است که با کمک نیروی دریایی بریتانیا به قدرت می رسد. سال ها بعد در دوره حکومت او، تفنگداران دریایی آمریکا کشورش را اشغال می کنند، اما در نهایت از ترس شیوع بیماری مرگباری، آنجا را ترک می کنند. ژنرال به مادرش بندیسیون آلوارادو بسیار نزدیک است و همراه با او کاخ ریاست جمهوری را اشغال می کند. بعداً او را به عمارت حومه شهر می فرستند تا او را از اظهار نظرهای خام در مورد ژنرال باز دارند. اشغالگران پیشین دیکتاتور را در جای خود باقی می گذارند تا به قول خودشان ملت را اداره کند و با لذت بردن از فحشا سرگرم باشد. ژنرال هزاران صیغه و هزاران فرزند از آنها دارد که همه آنها بعد از هفت ماه به دنیا می آیند. او به زنان تجاوز می کند و وقتی یکی از آنها را می خواهد، در حالیکه تمام لباس هایش، حتی مهمیز و کمربند را به تن دارد، با آنها رابطه جنسی برقرار می کند.
نزدیکترین دوست دیکتاتور، وزیر دفاع ژنرال رودریگو دی آگیلار است که اغلب طرف مشورت و همچنین همبازی دومینو او است. ژنرال روزگاری به زنی به نام مانوئلا سانچز که ملکه محله های فقیر نشین است علاقه ای پیدا می کند و با مادرش او را ملاقات و از او خواستگاری می کند، اما آن زن به طرز مشکوکی در زمان خورشید گرفتگی ناپدید می شود. پس از یک سری رسوایی ها، ژنرال به وزیر دفاع مشکوک شده و دچار این توهم می شود که وزیر دفاع در توطئه هایی برای کشتن او شرکت می کند. این سوظن در حالی به پایان می رسد که پیکر وزیر دفاع به عنوان غذای اصلی در یک ضیافت که قرار است در آن سخنرانی کند، برای حضار سرو می شود.
مادر ژنرال، می میرد و جسد او در سراسر کشور نمایش داده شده و تقدیس می شود.
ژنرال می خواهد که او به عنوان یک قدیس معرفی شده و برایش زیارتگاه ساخته شود. علیرغم تمام تلاش ژنرال، نمایندگان پاپ از اعطای مقام قدیس به مادر دیکتاتور امتناع می ورزند و در نتیجه ژنرال تمام روحانیون کاتولیک را از کشور اخراج می کند. پس از مدتی، ژنرال متوجه یک راهبه تازه کار جوان به نام لتیسیا نازارنو می شود که ماموران در حال اخراج او از کشور هستند. او بعداً ربوده شده و معشوق ژنرال و سپس همسر و مادر تنها فرزند قانونی او، امانوئل می شود. این ازدواج باعث می شود روحانیون و کلیسا دوباره بازگردانده شوند. لتیسیا و کودک او توسط مخالفان دیکتاتور ترور می شوند. ژنرال اکنون پیر و ضعیف شده است، اما همچنان می خواهد از اعضای فرماندهی عالی خود و دیگر توطئه گران در ترورها انتقام بگیرد. سرانجام ژنرال یک شکنجه گر و قاتل از رژیم فئودالی قدیمی، خوزه ایگناسیو سانز د لا بارا را استخدام می کند. خوزه افراد زیادی را می کشد و جمجمه های آنها را برای ژنرال می فرستد که ابتدا با نارگیل اشتباه گرفته می شوند. خوزه در نهایت یک مرکز شکنجه راه اندازی کرده و به مرور زمان با ایجاد وحشت در بین مردم و نظامیان قدرت بیشتری نسبت به ژنرال کسب می کند. ژنرال تصمیم می گیرد خوزه را از بین ببرد، و اوباش را مجبور می کند خوزه را بکشند. سپس یک رژیم غیرنظامی جدید را تشکیل می دهد. اکنون ژنرال بسیار مسن و معمولاً بدون مزاحمت است و اجازه دارد بازیهای مختلف جنسی و سایر بازیها، از جمله بازیهای با دختران مدرسهای را انجام دهد. آخرین اقدام او این است که میخواهد دریای کارائیب را بفروشد. یک شرکت آن را جدا کرده و به آریزونا می فرستد. ژنرال بیشتر پس از آن نادیده گرفته می شود، با این تفاوت که او هنوز گهگاه مرتکب جنایات غیر ضروری علیه افراد بی گناه می شود. ژنرال سرانجام می میرد و اوباش به کاخ حمله می کنند. مردم پایان یک دوره را جشن می گیرند.
November 7, 2020
ممل أنت يا ماركيز ، ومملة هي حكاياتك
الرواية، على الرغم من كونها من نوعي المفضل؛ واقعية سحرية، أدب لاتيني، أدب سياسي وأدب سجون، وهي كذلك رواية فانتازية ذات أجواء غرائبية للغاية، باعتراف المترجم نفسه، فتجد مثلا أثناء قراءتك بحر يقطع أجزاءً، بقرات ضاحكة، معجزات لأنبياء وقديسين مزيفين، وغيرها من الأعاجيب، إلا أنها، حقيقة، أصابتني بالخيبة الشديدة، فضلا عن الملل والضجر الشديدين. لم؟ لأن ماركيز، وبكل بساطة، ممل، ومبهم، وغامض لأبعد الحدود، أكثر مللا من ساراماجو، وأكثر بطئًا من يوسا، وأكثر اهتماما بالتفاصيل المملة، التي أراني في غنى عنها، أكثر منهما هما الإثنين مجتمعين.
تحكي الرواية عن طاغية متخيل، في بلد حقيقي وشعب حقيقي وأحداث شبه حقيقية. لو تكلمت عن ماركيز، فهو بحق إله السرد، لو كان له إله، وهو، في وصفه، أكثرهم دقة وقوة على الإطلاق، أما حوارات أبطاله، فهي شبه معدومة تماما
الرواية عبقرية في سيرها، فهي تحكى لك على شكل سرد مسترجع، إن صح هذا اللفظ، يحكي من الماضي للحاضر، ومن الحاضر للماضي، حتى الالتقاء في نقطة واحدة مرتبطة، أساسًا بالرواية، هي موت الطاغية البطريرك حبيب الشعب.
الرواية كذلك، تحكي لك بسخرية عن العلاقة المتشابكة بين الحاكم، والشعب، وأدوات السيطرة الدائمة؛ الكنيسة، والإعلام، مقروءً ومسموعًا
يحكي لك ماركيز هنا عن عنجهية وغرور الحكام، وفسقهم وكبرهم وآمالهم الكبيرة، وعن عوالمهم الضيقة، الصغيرة، الملأى بالكوابيس. الرواية جيدة، لكن نظرًا للإبهام والغموض والملل الشديدين فقد أصابتني بالإرهاق، لذا أنقصت نجمتين. لكنها تستحق القراءة على كل حال
قرأتها، كذلك، مع هدى
فلها الشكر
ملحوظة: الترجمة مكئبة، واللهم إني صائم بقى عشان مينفعش أتكلم :D
ملحوظة ثانية: أضفت نجمتين للتقييم القديم، بعد قراءة أخرى للرواية. فهي بحق ليست مجرد رواية، بل كابوس أسود مطبق
الرواية، على الرغم من كونها من نوعي المفضل؛ واقعية سحرية، أدب لاتيني، أدب سياسي وأدب سجون، وهي كذلك رواية فانتازية ذات أجواء غرائبية للغاية، باعتراف المترجم نفسه، فتجد مثلا أثناء قراءتك بحر يقطع أجزاءً، بقرات ضاحكة، معجزات لأنبياء وقديسين مزيفين، وغيرها من الأعاجيب، إلا أنها، حقيقة، أصابتني بالخيبة الشديدة، فضلا عن الملل والضجر الشديدين. لم؟ لأن ماركيز، وبكل بساطة، ممل، ومبهم، وغامض لأبعد الحدود، أكثر مللا من ساراماجو، وأكثر بطئًا من يوسا، وأكثر اهتماما بالتفاصيل المملة، التي أراني في غنى عنها، أكثر منهما هما الإثنين مجتمعين.
تحكي الرواية عن طاغية متخيل، في بلد حقيقي وشعب حقيقي وأحداث شبه حقيقية. لو تكلمت عن ماركيز، فهو بحق إله السرد، لو كان له إله، وهو، في وصفه، أكثرهم دقة وقوة على الإطلاق، أما حوارات أبطاله، فهي شبه معدومة تماما
الرواية عبقرية في سيرها، فهي تحكى لك على شكل سرد مسترجع، إن صح هذا اللفظ، يحكي من الماضي للحاضر، ومن الحاضر للماضي، حتى الالتقاء في نقطة واحدة مرتبطة، أساسًا بالرواية، هي موت الطاغية البطريرك حبيب الشعب.
الرواية كذلك، تحكي لك بسخرية عن العلاقة المتشابكة بين الحاكم، والشعب، وأدوات السيطرة الدائمة؛ الكنيسة، والإعلام، مقروءً ومسموعًا
يحكي لك ماركيز هنا عن عنجهية وغرور الحكام، وفسقهم وكبرهم وآمالهم الكبيرة، وعن عوالمهم الضيقة، الصغيرة، الملأى بالكوابيس. الرواية جيدة، لكن نظرًا للإبهام والغموض والملل الشديدين فقد أصابتني بالإرهاق، لذا أنقصت نجمتين. لكنها تستحق القراءة على كل حال
قرأتها، كذلك، مع هدى
فلها الشكر
ملحوظة: الترجمة مكئبة، واللهم إني صائم بقى عشان مينفعش أتكلم :D
ملحوظة ثانية: أضفت نجمتين للتقييم القديم، بعد قراءة أخرى للرواية. فهي بحق ليست مجرد رواية، بل كابوس أسود مطبق
February 20, 2015
Update: Rest in peace, dear Márquez. Your books will always live on.
Why do I let Márquez torture me so, with his convoluted sentence structures and brilliant use of the comma, his obvious disdain of the semi-colon and colon, the thoughts that go on and on, so intricate and philosophical these sentences that he has me choosing his words over the weekend movie or tennis game, has me so brainwashed that I'm typing this review and can't seem to stop for something as simple as that small dot known as the period or that brief pause known as the paragraph break, because after all, a review of this book does not deserve a break, written as it is and all, where the biggest breaks are when the man takes a breath to give us new chapters, when each new sentence and thought is separated only by commas, no such thing as dialogue tags because really, who needs dialogue tags when you're dealing with the mentality of a brutal dictator who will take you, the reader, chew you up for dinner and spit you out, have you crawling for the safety of your real world when you realize that the protagonist is an animal, that these characters are all strange indeed, this dictator president and his matriarch mother, Benidicion Alvarado with her entertaining grotesqueness, yet you follow her meanderings and those of her son's, a main character you want to strangle, especially when he serves one of his generals on a platter, literally, but you instead choose to take a deep breath and keep following him around because you realize what Márquez is doing here, letting you inside the disaster of a troubled mind, bringing you pleasure and pain through mysticism, taking you through this great season of autumn without even bothering to show you the colors (oh but this takes place within the Caribbean, I remind myself, so the seasonal color changes might be minimal) still, he does something you've never seen any author do so successfully when he transports you back and forth through time, switches from third to first-person perspectives and narrators without even ending a sentence, thoughts from both mother and son, because alas, a Marquez novel never introduces such an omnivorous patriarch without having an equally rapacious matriarch present.
Why do I let Márquez torture me so, with his convoluted sentence structures and brilliant use of the comma, his obvious disdain of the semi-colon and colon, the thoughts that go on and on, so intricate and philosophical these sentences that he has me choosing his words over the weekend movie or tennis game, has me so brainwashed that I'm typing this review and can't seem to stop for something as simple as that small dot known as the period or that brief pause known as the paragraph break, because after all, a review of this book does not deserve a break, written as it is and all, where the biggest breaks are when the man takes a breath to give us new chapters, when each new sentence and thought is separated only by commas, no such thing as dialogue tags because really, who needs dialogue tags when you're dealing with the mentality of a brutal dictator who will take you, the reader, chew you up for dinner and spit you out, have you crawling for the safety of your real world when you realize that the protagonist is an animal, that these characters are all strange indeed, this dictator president and his matriarch mother, Benidicion Alvarado with her entertaining grotesqueness, yet you follow her meanderings and those of her son's, a main character you want to strangle, especially when he serves one of his generals on a platter, literally, but you instead choose to take a deep breath and keep following him around because you realize what Márquez is doing here, letting you inside the disaster of a troubled mind, bringing you pleasure and pain through mysticism, taking you through this great season of autumn without even bothering to show you the colors (oh but this takes place within the Caribbean, I remind myself, so the seasonal color changes might be minimal) still, he does something you've never seen any author do so successfully when he transports you back and forth through time, switches from third to first-person perspectives and narrators without even ending a sentence, thoughts from both mother and son, because alas, a Marquez novel never introduces such an omnivorous patriarch without having an equally rapacious matriarch present.
A person needed an iron liver to refuse a favor to someone who was singing his praises, and now on the contrary there was no one to ask him for anything, no one to say to him at least good morning general sir, did you have a good night, he didn't even have the consolation of those nocturnal explosions that woke him up with a hail of broken glass and blew the doors off their hinges and sowed panic among the troops but which at least made him feel he was alive and not in this silence that buzzes inside my head and wakes me up with its noise, all I am now is a fright painted on the wall of this horror show…
April 5, 2024
في العادة أخصص الجزء الأخير من المراجعة للحديث عن جودة الترجمة لكن هذه المرة قررت البدء بها.
كل كلمة في هذه الرواية تشي بالجهد المبذول من المبدع والمميز دائماً مارك جمال (طبعة دار التنوير) لنقل هذه التحفة الأدبية بشكل يليق بها وبالقارئ العربي. لا يسعني سوى القول بأن الترجمة والهوامش جاءت وافية وساعدتني بشكل كبير على استساغة التعبيرات الغريبة التي استعملها ماركيز في الرواية والتي جعلت المترجمين يجن جنونهم على حد قوله...
بعد سقوط بيريس خيمنيس (1958) بيومين أو ثلاثة يوم اجتماع مجلس الحكومة في قصر ميرافلوريس أثناء انتظار الصحافيين والمصورين _ ومنهم غابرييل غارثيا ماركيز نفسه_ أدرك الأخير يومها ما السلطة وما لغز السلطة. يعتبر هذا اليوم هو يوم ميلاد البطريرك في عقل غابرييل
استوحى الكاتب شخصية البطريرك من ديكتاتوريات أمريكا اللاتينيه التي تتكرر بشكل سيزيفي. يموت الديكتاتور ليأتي الأسوأ منه.
مستعينا بشذرات من حياة الطغاة رسم ماركيز ديكتاتورا يمثلهم جميعاً مع لمسة ساخرة من طباعهم وتسلطهم
في البطريرك تجد "ماركوس بيريس خيمنيس" و "خوان بيسينتي غوميس" و "فرانسوا دوفالييه" و "خوسيه جاسبار رودريجيس دي فرانسيا" و"ماكسميليانو هرنانديس مارتينيس" و "فولخينسيو باتيستا" و "انستاسيو سوموسا غارسيا" و "رافايل ليونيداس تروخِيُّو" جميعهم في شخص واحد.
ديكتاتور طاعن في السن لدرجة لا تصدق يعيش معزولا في قصر مليء بالبُرُص والمفلوجين والأبقار وزوجات غير شرعيات ومحظيات ومومسات يغلق غرفته على نفسه كل ليلة بالمزاليج الثلاثة والمغاليق الثلاثة والأقفال الثلاثة لا يثق بأحد غير أمه بيندسيون ألبارادو _ياروحي أنا_ وبعدها ليتسيا ناسارينو التي استحوذت على شيخوخته وجعلت نفسها الزوجة الشرعية الوحيدة وهنا تظهر هيمنة صورة الأم على الديكتاتور الذي نشأ يتيم الأب أو غير معروفه.
جنرال يرى نفسه كلّي القدرة وذو بصيرة تصل إلى حد العرافة ويصل به الأمر إلى مقارنة نفسه بالمسيح في عدة مواضع فيقول " إني أنا هو".
رغم طغيان البطريرك ودمويته الشديدة يجعلك ماركيز تشفق على هذا العجوز الوحيد الذي يتحول إلى مجرد ظل في خريفه بعد أن استمر في الحكم ما يربو على المائة عام
يموت الجنرال بملابس الشحاذين متوسداً ذراعه اليمنى كعادته بعد أن فاجأه الموت في غرفته المعزولة وليس في مكتبه _مخالفاً بذلك نبوءة العرّافة_ في الوقت الذي بدأ يدرك فيه أن المرء لا يعيش وإنما ينجو بحياته فقط!
July 19, 2018
This is Garcia Marquez at his most complex and polemical. It is an uncomfortable read, disturbing at times. It is also difficult with very few chapters, no paragraphs and sentences that go on for several pages. Garcia Marquez conducts an extended love affair with the comma; his punctuation mark of choice in this book.
The novel concerns the nameless dictator of a nameless Caribbean nation; principally it is the story of his decline and death with added detail concerning his bloody reign. He has modestly titled himself “General of the Universe”. Garcia Marquez does have experience of living under dictatorship (Pinilla in Columbia and Franco in Spain).
It is a mass of influences that hits you like a torrent of water. As you would expect there is magic realism and surrealism at its heart. However the influence of Rabelais is also clear and there is a strand of mysticism running through it all. The jumps in time are reminiscent of Faulkner. It is also crude, vulgar, violent and cruel as you would expect of any analysis of the internal dynamics of dictatorship.
There are also some deeply comic moments. The dictator sells the sea around his island to the Americans who keep him in power. The sea is packaged up and sent to somewhere in Arizona; the general is given a wind machine as a present to replace the sea breezes. The cows on the island are born with the presidential mark already on them.
However, the novel is deeply depressing, polemical and focuses on excess. The General is a grotesque and the excesses are completely over the top, even though there is a dreamlike quality even to the violence and perversions. Garcia Marquez captures the chaos and unknowing of life in a dictatorship; there is little sense of time (the General changes it at will), memories are changed at will and reinvented. The atrocities are trotted out and explained by the General. We spend a great deal of time in the General’s head and Garcia Marquez exposes what one reviewer has called “the solitary vice of power”. The General comes to see himself as a god and names his son Emmanuel.
This is a fascinating, confusing, shocking and mystical analysis of the heart of dictatorship and the heart of a dictator; charting his decline from charismatic leader to depraved beast.
The novel concerns the nameless dictator of a nameless Caribbean nation; principally it is the story of his decline and death with added detail concerning his bloody reign. He has modestly titled himself “General of the Universe”. Garcia Marquez does have experience of living under dictatorship (Pinilla in Columbia and Franco in Spain).
It is a mass of influences that hits you like a torrent of water. As you would expect there is magic realism and surrealism at its heart. However the influence of Rabelais is also clear and there is a strand of mysticism running through it all. The jumps in time are reminiscent of Faulkner. It is also crude, vulgar, violent and cruel as you would expect of any analysis of the internal dynamics of dictatorship.
There are also some deeply comic moments. The dictator sells the sea around his island to the Americans who keep him in power. The sea is packaged up and sent to somewhere in Arizona; the general is given a wind machine as a present to replace the sea breezes. The cows on the island are born with the presidential mark already on them.
However, the novel is deeply depressing, polemical and focuses on excess. The General is a grotesque and the excesses are completely over the top, even though there is a dreamlike quality even to the violence and perversions. Garcia Marquez captures the chaos and unknowing of life in a dictatorship; there is little sense of time (the General changes it at will), memories are changed at will and reinvented. The atrocities are trotted out and explained by the General. We spend a great deal of time in the General’s head and Garcia Marquez exposes what one reviewer has called “the solitary vice of power”. The General comes to see himself as a god and names his son Emmanuel.
This is a fascinating, confusing, shocking and mystical analysis of the heart of dictatorship and the heart of a dictator; charting his decline from charismatic leader to depraved beast.
November 22, 2018
يقول ماركيز عن هذه الرواية أنها أكثر رواية واجه صعوبة أثناء كتابتها متفوقة على مائة عام من العزلة، والحق أنها كانت أصعب وأثقل في القراءة كذلك من مئة عام من العزلة.
رواية مُرهقة لقارئها لما فيها من تلاعب بالزمن، كما أن النص قطعة واحدة لا يُفرق بين السرد والحوار، لكن الأصعب هنا في الضمير السردي في الرواية، فقد ينتقل الضمير من المخاطب إلى الغائب إلى المتكلم في نفس الفقرة، فلا بد للقارئ من أن يكون متيقظًا، إن شرد لثوانٍ سيغرق في لُجة النص.
خريف البطريرك رواية تنتمي لأدب الديكتاتور، نموذج الديكتاتور هنا خيالي في رسم شكله الخارجي والداخلي، كما أنه ليس شخصًا واحدًا، وإن ظهر في النص كذلك لكنه مع كل فصل نرى شكل داخلي آخر للديكتاتور. تدور الرواية في إطار سردي دائري، حيث تبدأ على مشهد دخول حشد من الشعب لقصر الرئيس بعد أن ملئته العقبان، يجدوه بالداخل ميتًا لينتهي بهذا زمن الأبدية الهائل، الزمن الذي امتد أكثر من مائتي عام، ثم دون تمهيد يعود ماركيز لمقطع من حياة الديكتاتور الأولى، وينتهي الفصل بموته، ثم تفجأ في الفصل التالي أن الرئيس ما زال حيًا، ثم يستمر ما بين موت وحياة وما بينهما من توصيف شعري لحياة الرئيس، إلى أن يأتي خريف البطريرك في النهاية ونعود لبداية الدائرة.
ما يريد ماركيز في النهاية قوله هو أن كل شيء سيأفل، حتى زمن الديكتاتور الأبدي، وكالعادة نراه يركز على الجانب الإنساني من الشخصية ليجعلك ترثى لحاله، ويُظهر أن هذا الديكتاتور متحجر القلب الذي أمات مئات الرجال والنساء والأطفال لأسباب واهية يتحول في حضرة امرأة يحبها إلى شخص ضعيف يفعل لأجلها أي شيء، نجده دائمًا يُخاطب أمه في كل المواقف والأوقات حتى بعد موتها، نجده يعاني من ثقل الوحدة فيجعل البرصى والمكفوفين في قصره مع الحيوانات ترتع كيف تشاء، نجده في النهاية لم يعِش ولم يذق طعم الحياة.
عند خريف الرئيس الأخير كل شيء يذوي، قدرته على التذكر، وسلطته، والناس من حوله، حتى الموسيقى التي كانت تنبعث في فتق خصيته لتؤنسه ستصبح صفيرًا مكتومًا، سيأخذه الموت كما يريد، لا كما تنبأت العرفات بالكيفية التي يموت بها.
جابو يمارس نوع لعين من السحر، يجعلك مستمتع بالرغم من اجتهادك في مجاراته. غرائبية حكاياته ودوامات الأحداث وإطارها السردي الدائري لا تتلائم مع هواة أكل السطور والمتسابقين للانتهاء سريعًا.
رواية مُرهقة لقارئها لما فيها من تلاعب بالزمن، كما أن النص قطعة واحدة لا يُفرق بين السرد والحوار، لكن الأصعب هنا في الضمير السردي في الرواية، فقد ينتقل الضمير من المخاطب إلى الغائب إلى المتكلم في نفس الفقرة، فلا بد للقارئ من أن يكون متيقظًا، إن شرد لثوانٍ سيغرق في لُجة النص.
خريف البطريرك رواية تنتمي لأدب الديكتاتور، نموذج الديكتاتور هنا خيالي في رسم شكله الخارجي والداخلي، كما أنه ليس شخصًا واحدًا، وإن ظهر في النص كذلك لكنه مع كل فصل نرى شكل داخلي آخر للديكتاتور. تدور الرواية في إطار سردي دائري، حيث تبدأ على مشهد دخول حشد من الشعب لقصر الرئيس بعد أن ملئته العقبان، يجدوه بالداخل ميتًا لينتهي بهذا زمن الأبدية الهائل، الزمن الذي امتد أكثر من مائتي عام، ثم دون تمهيد يعود ماركيز لمقطع من حياة الديكتاتور الأولى، وينتهي الفصل بموته، ثم تفجأ في الفصل التالي أن الرئيس ما زال حيًا، ثم يستمر ما بين موت وحياة وما بينهما من توصيف شعري لحياة الرئيس، إلى أن يأتي خريف البطريرك في النهاية ونعود لبداية الدائرة.
ما يريد ماركيز في النهاية قوله هو أن كل شيء سيأفل، حتى زمن الديكتاتور الأبدي، وكالعادة نراه يركز على الجانب الإنساني من الشخصية ليجعلك ترثى لحاله، ويُظهر أن هذا الديكتاتور متحجر القلب الذي أمات مئات الرجال والنساء والأطفال لأسباب واهية يتحول في حضرة امرأة يحبها إلى شخص ضعيف يفعل لأجلها أي شيء، نجده دائمًا يُخاطب أمه في كل المواقف والأوقات حتى بعد موتها، نجده يعاني من ثقل الوحدة فيجعل البرصى والمكفوفين في قصره مع الحيوانات ترتع كيف تشاء، نجده في النهاية لم يعِش ولم يذق طعم الحياة.
عند خريف الرئيس الأخير كل شيء يذوي، قدرته على التذكر، وسلطته، والناس من حوله، حتى الموسيقى التي كانت تنبعث في فتق خصيته لتؤنسه ستصبح صفيرًا مكتومًا، سيأخذه الموت كما يريد، لا كما تنبأت العرفات بالكيفية التي يموت بها.
جابو يمارس نوع لعين من السحر، يجعلك مستمتع بالرغم من اجتهادك في مجاراته. غرائبية حكاياته ودوامات الأحداث وإطارها السردي الدائري لا تتلائم مع هواة أكل السطور والمتسابقين للانتهاء سريعًا.
March 13, 2020
Αυτό εδώ το βιβλίο,σε μια άλλη κοινωνία,θα διδασκόταν στο σχολείο.Είναι το πιο καθαρά πολιτικό βιβλίο του Marquez που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.Σ’όλα του τα βιβλία υπάρχει το πολιτικό σχόλιο,μα εδώ ο συγγραφέας εξαπολύει ένα οργισμένο κατηγορώ ενάντια σε όσους που έχουν την εξουσία στα χέρια τους και καταπιέζουν τους λαούς.Ενάντια σ’ αυτούς που διαπράττουν εγκλήματα για την ικανοποίηση ξένων συμφερόντων.Και αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν ακόμα δικτάτορες («φανεροί» ή «κρυφοί»),καταλαβαίνουμε πόσο επίκαιρος είναι ακόμα,δυστυχώς,ο Marquez.
Επίσης,το βιβλίο αποτελεί άλλο ένα ξεκάθαρο δείγμα του μαγικού ρεαλισμού του Marquez.Με το «καλημέρα σας» μας παρουσιάζει τον Πατριάρχη,έναν γέρο στρατηγό ακαθόριστης ηλικίας «μεταξύ 107 και 232 χρονών».O δικτάτορας από παντοδύναμος,απομυθοποιείται, και καταρρέει.
Η γραφή ιδιαίτερη.Μεγάλες προτάσεις (μαύρα μάτια έκανα να δω καμιά τελεία),και ο Marquez κλείνει το μάτι στον Joyce.Όμως,με εξαίρεση λίγο στην αρχή μέχρι να συνηθίσω,δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύει.Ίσα-ίσα,κυλάει ομαλά,σαν μια γνώριμη μελωδία.
Δεν έχω να πω άλλα,γιατί με κάτι τέτοια βιβλία καταλαβαίνω την τεράστια δύναμη που κρύβουν μέσα τα βιβλία,και νιώθω πολύ λίγη για να πω ο,τιδήποτε.
Διαβάστε το χθες. Και αυτό δεν το λέω εύκολα.
Υ.Γ.Σήμερα συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία χρόνια ο Ιούνης με βρίσκει παρέα με τον Marquez.Μάλλον είναι κάποιου είδους παράδοση.
Επίσης,το βιβλίο αποτελεί άλλο ένα ξεκάθαρο δείγμα του μαγικού ρεαλισμού του Marquez.Με το «καλημέρα σας» μας παρουσιάζει τον Πατριάρχη,έναν γέρο στρατηγό ακαθόριστης ηλικίας «μεταξύ 107 και 232 χρονών».O δικτάτορας από παντοδύναμος,απομυθοποιείται, και καταρρέει.
Η γραφή ιδιαίτερη.Μεγάλες προτάσεις (μαύρα μάτια έκανα να δω καμιά τελεία),και ο Marquez κλείνει το μάτι στον Joyce.Όμως,με εξαίρεση λίγο στην αρχή μέχρι να συνηθίσω,δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύει.Ίσα-ίσα,κυλάει ομαλά,σαν μια γνώριμη μελωδία.
Δεν έχω να πω άλλα,γιατί με κάτι τέτοια βιβλία καταλαβαίνω την τεράστια δύναμη που κρύβουν μέσα τα βιβλία,και νιώθω πολύ λίγη για να πω ο,τιδήποτε.
Διαβάστε το χθες. Και αυτό δεν το λέω εύκολα.
Υ.Γ.Σήμερα συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία χρόνια ο Ιούνης με βρίσκει παρέα με τον Marquez.Μάλλον είναι κάποιου είδους παράδοση.
September 29, 2018
من خیلی خواب میبینم. خیلی زیاد. خوابهای عجیب و غریبی که هیچ ارتباطی با واقعیت ندارن. از بارش بز کوهی گرفته تا جنگ و قتل و غارت. اما همهی خوابهام یه منطق روایی سفت و محکم دارن و قابل باورن.
کتاب خزان خودکامه تنها موجودیه که باهاش مواجه شدم و از خوابهایی که میبینم جنونآمیزتره. تجربهی خوندنش مثل یک خواب آشفتهست. شخصیتها عوض میشن. وسط یه جمله راوی عوض میشه. متن قطع نمیشه، در حدی که فکر میکنم در طول کتاب تعداد نقطههایی که مارکز به کار برده کمتر از ۲۰تا باشه.
توی این کتاب مارکز یک دیکتاتور رو ترسیم میکنه و مسخرهش میکنه. و انقدر هنرمندانه این کار رو انجام میده که ما میتونیم برای این دیکتاتور وحشتناک که باعث به دنیا اومدن بیش از ۵۰۰۰ بچهی حرامزاده شده دل بسوزونیم.
یکی از بدقلقترین کتابهایی بود که خوندم. طوری نیست که بشه توی هر شرایطی خوندش. نیاز به تمرکز داشت که راوی و زمان و مکان رو وسط این دیوانهخانهی کلمات گم نکنی.
مارکز باز هم بهم یادآوری کرد چرا عاشق خوندن رمان هستم.
کتاب خزان خودکامه تنها موجودیه که باهاش مواجه شدم و از خوابهایی که میبینم جنونآمیزتره. تجربهی خوندنش مثل یک خواب آشفتهست. شخصیتها عوض میشن. وسط یه جمله راوی عوض میشه. متن قطع نمیشه، در حدی که فکر میکنم در طول کتاب تعداد نقطههایی که مارکز به کار برده کمتر از ۲۰تا باشه.
توی این کتاب مارکز یک دیکتاتور رو ترسیم میکنه و مسخرهش میکنه. و انقدر هنرمندانه این کار رو انجام میده که ما میتونیم برای این دیکتاتور وحشتناک که باعث به دنیا اومدن بیش از ۵۰۰۰ بچهی حرامزاده شده دل بسوزونیم.
یکی از بدقلقترین کتابهایی بود که خوندم. طوری نیست که بشه توی هر شرایطی خوندش. نیاز به تمرکز داشت که راوی و زمان و مکان رو وسط این دیوانهخانهی کلمات گم نکنی.
مارکز باز هم بهم یادآوری کرد چرا عاشق خوندن رمان هستم.
October 1, 2023
خزان خودکامه یا پاییز پدرسالار داستان یک دیکتاتوره. کتابهای زیادی در مورد دیکتاتوریها و دیکتاتورها نوشته شده اما نوع نگاه این کتاب خیلی خاص و زاویهی دیدش متفاوت با خیلی از کتابها راجع به این موضوع هست. شروع کتاب با مرگ دیکتاتور شروع میشه وقتی که مردم بعد از دیدن لاشخورها با شک و تردید وارد قصر دیکتاتور میشن و با جنازهای روبرو میشن که حتی نمیتونند اون رو شناسایی کنند نه به این دلیل که قابل شناسایی نیست، به این دلیل که هیچکدوم اون رو تا به حال ندیدهاند. دیکتاتور پیری که عاشق مادرش هست و بسیار شکاک. کتاب سخت خوانه از این جهت که زمان و راوی مدام در حال تغییره و جملات و پاراگرافها بسیار طولانی در نتیجه شما باید تمرکز بالایی داشته باشید و عجله نکنید تا داستان قشنگ در روحتون ته نشین بشه. ماجرای بدل دیکتاتور، همسر راهبه و تنها فرزند مشروعش برای من خیلی جالب بود. در مجموع کتاب سخت و شیرینیه. ه
May 5, 2024
نگاهى به زندگى وفراز و فرود يك ديكتاتور در سرزمينى حوالى درياى كارائيب كه با جادو وظرافت نويسندگى ماركز بزرگ شكل گرفته است،آنجا كه خواننده ميان واقعيت وخيال پرسه مى زند.رمانى كه فضا وسبك رئاليسم جادويي آن شايد از بزرگ ترين اثر اين نويسنده،يعنى صد سال تنهايي هم پر رنگ ولعاب تر باشد و اين هنرى است از بزرگ ترين نويسنده اين سبك براى تلفيق وبيان رنج وعذاب مردم وساكنان سرزمين هاى اطراف زادگاه خود كه به تاريخ،افسانه وواقعيت آميخته است.
ژنرالى با پاهاى غول پيكر وبدنى معيوب كه عمرى به قدمت تاريخ دارد و زاد وولدى بيش از تاب وتوان انسانى ودلبركان وهمبسترانى نامحدود كه در ابتداى حاكميت،خويشتن دار است و آرام؛سپس به مرور زمان همچون خودكامه هاى ديگر از هيچ ظلم وجنايت وفسادى دريغ نمى ورزد وسرانجام زوال وسقوطى كه خود باعث،شاهد وتماشاگر آن است.
خاص ترين ويژگى شخصيت اين ژنرال خودكامه،عشق ومهر به مادر خود است كه هيچوقت كم يا دچار لغزش نمى شود و ذره اى از احساسات خود نسبت به مادر حتى پس از مرگ او تغيرر نمى كند.ويژگى اى كه بعضى حاكمان مستبد تاريخ هم به آن وفادار نبودند(مادر نرون به دستور خود او به قتل رسيد)
اين رمان كه نويسنده آن را مهم ترين اثر خود مى داند در سبك بيان و شرح داستان راوى هاى متفاوت و مختلفى دارد،گاهى شخصيت اصلى،گاهى معشوقه وگاهى مادر و ديگران روايتگر ماجرا مى شوند. وفارغ از بخش راوى داستان نگارش وجمله بندى و فرم داستان به گونه اى است كه نه تنها از پارگراف و بخش وفصل اثرى نيست و خواننده گاه جملاتى به بلندى چندين صفحه مى خواند كه حتى از نقطه به ندرت استفاده شده است و اين خود عاملى است كه شايد رمان"خزان خود كامه"براى شروع خوانش آثار ماركز بزرگ گرينه مطلوبى نخواهد بود.
"و ژنرال او را ديد،مرگ است،جناب ژنرال،مرگ او با ردايي ژنده،ردايي از كنف توبه،با چنگكى چوبى در دست،با جمجمه اى پوشيده از جوانه جلبك هاى قبرستان،با گل هاى زمينى لاى استخوان ها وچشم خانه،{…}،مرگش زمانى به سراغش آمد كم تر از هرزمان انتظارش را داشت،يعنى در زمانى كه در پى سال ها وسال خيال واهى فكر مى كرد،آدم زندگى نمى كند،افتضاح است،روزها را شب مى كند وبسيار دير مى فهمد كه حتى سودمندترين زندگى ها فقط به او مجال مى ��هد،ياد بگيرد چطور زندگى كند"
از متن كتاب
ژنرالى با پاهاى غول پيكر وبدنى معيوب كه عمرى به قدمت تاريخ دارد و زاد وولدى بيش از تاب وتوان انسانى ودلبركان وهمبسترانى نامحدود كه در ابتداى حاكميت،خويشتن دار است و آرام؛سپس به مرور زمان همچون خودكامه هاى ديگر از هيچ ظلم وجنايت وفسادى دريغ نمى ورزد وسرانجام زوال وسقوطى كه خود باعث،شاهد وتماشاگر آن است.
خاص ترين ويژگى شخصيت اين ژنرال خودكامه،عشق ومهر به مادر خود است كه هيچوقت كم يا دچار لغزش نمى شود و ذره اى از احساسات خود نسبت به مادر حتى پس از مرگ او تغيرر نمى كند.ويژگى اى كه بعضى حاكمان مستبد تاريخ هم به آن وفادار نبودند(مادر نرون به دستور خود او به قتل رسيد)
اين رمان كه نويسنده آن را مهم ترين اثر خود مى داند در سبك بيان و شرح داستان راوى هاى متفاوت و مختلفى دارد،گاهى شخصيت اصلى،گاهى معشوقه وگاهى مادر و ديگران روايتگر ماجرا مى شوند. وفارغ از بخش راوى داستان نگارش وجمله بندى و فرم داستان به گونه اى است كه نه تنها از پارگراف و بخش وفصل اثرى نيست و خواننده گاه جملاتى به بلندى چندين صفحه مى خواند كه حتى از نقطه به ندرت استفاده شده است و اين خود عاملى است كه شايد رمان"خزان خود كامه"براى شروع خوانش آثار ماركز بزرگ گرينه مطلوبى نخواهد بود.
"و ژنرال او را ديد،مرگ است،جناب ژنرال،مرگ او با ردايي ژنده،ردايي از كنف توبه،با چنگكى چوبى در دست،با جمجمه اى پوشيده از جوانه جلبك هاى قبرستان،با گل هاى زمينى لاى استخوان ها وچشم خانه،{…}،مرگش زمانى به سراغش آمد كم تر از هرزمان انتظارش را داشت،يعنى در زمانى كه در پى سال ها وسال خيال واهى فكر مى كرد،آدم زندگى نمى كند،افتضاح است،روزها را شب مى كند وبسيار دير مى فهمد كه حتى سودمندترين زندگى ها فقط به او مجال مى ��هد،ياد بگيرد چطور زندگى كند"
از متن كتاب
September 28, 2024
The autumn of an elderly Caribbean dictator’s discontent is set forth brilliantly and unforgettably in this 1975 novel by a Nobel Prize-winning author. Over the course of The Autumn of the Patriarch (El otoño del patriarca), Gabriel García Márquez takes us inside the thought processes of an old man whose capacity for hideous cruelty is equaled only by the banality of many of his recollections.
Much critical ink has been spilled trying to ascertain just which Caribbean dictator might have provided the inspiration for the unnamed tyrant who serves as main character of this story. Batista in Cuba, Trujillo in the Dominican Republic, Somoza in Nicaragua, Gómez in Venezuela – sadly, history provides plenty of candidates. To my mind, it seems likely that García Márquez may be combining characteristics of many different tyrants, in order to create a colorful, larger-than-life character that will fit well within the sort of magical-realist landscape that he is famed for creating.
I wish that I knew Spanish well enough to read García Márquez in the original; I have heard so much about how the great Colombian novelist is a stylistic master. Not being able to read Spanish that well, I must settle for the way in which Gregory Rabassa’s translation seems, to my mind, to capture well the lilting flow of a great prose stylist’s work.
The opening sentence of The Autumn of the Patriarch will provide a suitable example: “Over the weekend the vultures got into the presidential palace by pecking through the screens on the balcony windows and the flapping of their wings stirred up the stagnant time inside, and at dawn on Monday the city awoke out of its lethargy of centuries with the warm, soft breeze of a great man dead and rotting grandeur” (p. 7). He sets the scene, grabs the reader’s attention, and introduces what will be major themes of the novel, all within 58 words.
That sentence is actually a relatively short one for El otoño del patriarca. The novel’s sentences go on for pages at a time, swirling and twirling like Caribbean trade winds, capturing in a stream-of-consciousness manner the recollections of a larger-than-life tyrant who is described by the novel’s unnamed, first-person-plural narrator as having died “at an indefinite age somewhere between 107 and 232 years” (p. 82). The narrator seems to be capturing the perspective of the tyrant’s subjects who have been so long observing the vicissitudes of his reign.
In accordance with the magical-realist traditions within which García Márquez writes, characteristics of the general, such as a herniated testicle, take on a larger-than-life quality. The events of the novel are not “realistic,” and are not meant to be.
The tyrant’s recollections are alternately pathetic – he loves to recall sexual liaisons with the women kept as concubines in the stables of the presidential palace – and horrifying: he is perfectly capable of having a political opponent skinned alive and then thrown out onto the cobblestones to writhe in agony.
Supporting characters in The Autumn of the Patriarch are drawn with comparable vividness: the dictator’s mother Bendición Alvarado, whose death prompts the general to demand that the papal nuncio nominate her for sainthood; his mistress-turned-wife Leticia Nazareno, a former nun whom the general regularly refers to as “Leticia Nazareno of my misfortune”; General Rodrigo de Aguilar, the country’s defense minister, who for a time shows a remarkable ability to survive the frequent purges and upheavals of the general’s reign.
Some of my favorite moments in the novel are the humorous ones, like the general’s recollection of how his mother responded when she saw him in full dress uniform on the occasion of his formally taking power: “[S]he could not repress her impulse of maternal pride and exclaimed aloud in front of the whole diplomatic corps that if I’d known my son was going to be president of the republic I’d have sent him to school, yes sir” (p. 49).
But there are more serious moments as well – moments that dramatize the general’s sense of realpolitik – as when the general recalls what he once said to a foreigner who wanted support for anti-conservative revolutions in other countries of the region:
[H]e felt so moved by his vehemence that he had asked him why are you mixed up in this mess, God damn it, why do you want to die, and the foreigner had answered him without a trace of modesty that there was no higher glory than dying for one’s country, excellency, and he replied smiling with pity don’t be a horse’s ass, boy, fatherland means staying alive, that’s what it is, he told him, and he opened the fist that he had resting on the desk and in the palm of his hand showed him this little glass ball which is something a person has or doesn’t have, but only the one who has it has it, boy, this is the nation, he said, while he sent him away with pats on the back and not giving him anything, not even the consolation of a promise, and he ordered the aide who closed the door that they were not to bother that man who has just left any more, don’t even waste your time keeping him under surveillance, he said, he’s just got a fever in his quills, he’s no good for anything. (pp. 100-01).
So absolute is the general’s need to control all aspects of life in his republic that even the plot of a radio soap opera may be subject to presidentially mandated change:
[H]e would listen to it in the hammock with his pitcher of fruit juice untouched in his hand…his eyes moist with tears over the anxiety to know whether that girl who was so young was going to die or not and Saenz de la Barra would ascertain yes, general, the girl is going to die, then she’s not to die, God damn it, he ordered, she’s going to keep on living to the end and get married and have children and get old like everybody else, and Saenz de la Barra had the script changed to please him…so no one died again by his orders, engaged couples who didn’t love each other got married, people buried in previous episodes were resuscitated and villains were sacrificed ahead of time to please him general sir, everybody was to be happy by his orders... (p. 200).
What is being emphasized in scenes like this one, I think, is the manner in which real-life dictators like the fictional general of García Márquez’s novel have held, and still hold, absolute power over the lives of their people. Indeed, there are plenty of real-life tyrants today, all over the world, who give nonsensical orders that are immediately and dutifully carried out.
To try to sum up plot action in a novel as complex as El otoño del patriarca is, to my mind, unavailing. The book is impressionistic in quality, conveying impressions both of the general’s power – life-and-death control over his people – and of its limitations, as underscored every time an American Ambassador visits with "offers" from the colossus to the north that are at least as much demands as offers. The Autumn of the Patriarch is a multi-layered and challenging novel that demands and rewards repeat readings. I have read it twice now – once for a Latin American history course at William & Mary, and then again more recently – and I look forward to reading it again, in hopes that I will more fully understand it someday.
Much critical ink has been spilled trying to ascertain just which Caribbean dictator might have provided the inspiration for the unnamed tyrant who serves as main character of this story. Batista in Cuba, Trujillo in the Dominican Republic, Somoza in Nicaragua, Gómez in Venezuela – sadly, history provides plenty of candidates. To my mind, it seems likely that García Márquez may be combining characteristics of many different tyrants, in order to create a colorful, larger-than-life character that will fit well within the sort of magical-realist landscape that he is famed for creating.
I wish that I knew Spanish well enough to read García Márquez in the original; I have heard so much about how the great Colombian novelist is a stylistic master. Not being able to read Spanish that well, I must settle for the way in which Gregory Rabassa’s translation seems, to my mind, to capture well the lilting flow of a great prose stylist’s work.
The opening sentence of The Autumn of the Patriarch will provide a suitable example: “Over the weekend the vultures got into the presidential palace by pecking through the screens on the balcony windows and the flapping of their wings stirred up the stagnant time inside, and at dawn on Monday the city awoke out of its lethargy of centuries with the warm, soft breeze of a great man dead and rotting grandeur” (p. 7). He sets the scene, grabs the reader’s attention, and introduces what will be major themes of the novel, all within 58 words.
That sentence is actually a relatively short one for El otoño del patriarca. The novel’s sentences go on for pages at a time, swirling and twirling like Caribbean trade winds, capturing in a stream-of-consciousness manner the recollections of a larger-than-life tyrant who is described by the novel’s unnamed, first-person-plural narrator as having died “at an indefinite age somewhere between 107 and 232 years” (p. 82). The narrator seems to be capturing the perspective of the tyrant’s subjects who have been so long observing the vicissitudes of his reign.
In accordance with the magical-realist traditions within which García Márquez writes, characteristics of the general, such as a herniated testicle, take on a larger-than-life quality. The events of the novel are not “realistic,” and are not meant to be.
The tyrant’s recollections are alternately pathetic – he loves to recall sexual liaisons with the women kept as concubines in the stables of the presidential palace – and horrifying: he is perfectly capable of having a political opponent skinned alive and then thrown out onto the cobblestones to writhe in agony.
Supporting characters in The Autumn of the Patriarch are drawn with comparable vividness: the dictator’s mother Bendición Alvarado, whose death prompts the general to demand that the papal nuncio nominate her for sainthood; his mistress-turned-wife Leticia Nazareno, a former nun whom the general regularly refers to as “Leticia Nazareno of my misfortune”; General Rodrigo de Aguilar, the country’s defense minister, who for a time shows a remarkable ability to survive the frequent purges and upheavals of the general’s reign.
Some of my favorite moments in the novel are the humorous ones, like the general’s recollection of how his mother responded when she saw him in full dress uniform on the occasion of his formally taking power: “[S]he could not repress her impulse of maternal pride and exclaimed aloud in front of the whole diplomatic corps that if I’d known my son was going to be president of the republic I’d have sent him to school, yes sir” (p. 49).
But there are more serious moments as well – moments that dramatize the general’s sense of realpolitik – as when the general recalls what he once said to a foreigner who wanted support for anti-conservative revolutions in other countries of the region:
[H]e felt so moved by his vehemence that he had asked him why are you mixed up in this mess, God damn it, why do you want to die, and the foreigner had answered him without a trace of modesty that there was no higher glory than dying for one’s country, excellency, and he replied smiling with pity don’t be a horse’s ass, boy, fatherland means staying alive, that’s what it is, he told him, and he opened the fist that he had resting on the desk and in the palm of his hand showed him this little glass ball which is something a person has or doesn’t have, but only the one who has it has it, boy, this is the nation, he said, while he sent him away with pats on the back and not giving him anything, not even the consolation of a promise, and he ordered the aide who closed the door that they were not to bother that man who has just left any more, don’t even waste your time keeping him under surveillance, he said, he’s just got a fever in his quills, he’s no good for anything. (pp. 100-01).
So absolute is the general’s need to control all aspects of life in his republic that even the plot of a radio soap opera may be subject to presidentially mandated change:
[H]e would listen to it in the hammock with his pitcher of fruit juice untouched in his hand…his eyes moist with tears over the anxiety to know whether that girl who was so young was going to die or not and Saenz de la Barra would ascertain yes, general, the girl is going to die, then she’s not to die, God damn it, he ordered, she’s going to keep on living to the end and get married and have children and get old like everybody else, and Saenz de la Barra had the script changed to please him…so no one died again by his orders, engaged couples who didn’t love each other got married, people buried in previous episodes were resuscitated and villains were sacrificed ahead of time to please him general sir, everybody was to be happy by his orders... (p. 200).
What is being emphasized in scenes like this one, I think, is the manner in which real-life dictators like the fictional general of García Márquez’s novel have held, and still hold, absolute power over the lives of their people. Indeed, there are plenty of real-life tyrants today, all over the world, who give nonsensical orders that are immediately and dutifully carried out.
To try to sum up plot action in a novel as complex as El otoño del patriarca is, to my mind, unavailing. The book is impressionistic in quality, conveying impressions both of the general’s power – life-and-death control over his people – and of its limitations, as underscored every time an American Ambassador visits with "offers" from the colossus to the north that are at least as much demands as offers. The Autumn of the Patriarch is a multi-layered and challenging novel that demands and rewards repeat readings. I have read it twice now – once for a Latin American history course at William & Mary, and then again more recently – and I look forward to reading it again, in hopes that I will more fully understand it someday.
June 4, 2019
Real Rating: 4.75* of five
I can't full-five a book I read three decades ago in the midst of my Latin-American-delights phase. I can tell you that the translation is excellent, captures the spirit of the original Spanish if not the literal idioms. It's a brief book but not a light one, in any sense of the word. I suspect lots of readers look at its length and think, "oh goody good good, a shorty and I can say I've read a García Márquez!"
And were they ever sorry.
Fascism was fought back into hidey-holes during our lifetimes for a reason, y'all, and it's oozed back into the public discourse on the fears and hates of ignorant people yet again. The Left, bunch of elitist idiots that we are, has yet again failed to educate those most resistant to book-larnin' in basic decency. Once upon a time, that was the stated aim of religion, so aber natürlich the Fascists co-opted the religiosifiers to spread their hateful, vile, cruel propaganda for them. They did that last time, too, only then it was Catholicism (Father Coughlin in the US, Pius XII ignoring the Holocaust, the Cristeros in Mexico whose scorched-earth civil war led directly to the WWII influx of illegal migrants enduring slavery in US farm fields).
So long as the lowest, the least, and the last are allowed to wrest control of the microphone from their betters, this will continue to happen.
Elitism fully intentional.
I can't full-five a book I read three decades ago in the midst of my Latin-American-delights phase. I can tell you that the translation is excellent, captures the spirit of the original Spanish if not the literal idioms. It's a brief book but not a light one, in any sense of the word. I suspect lots of readers look at its length and think, "oh goody good good, a shorty and I can say I've read a García Márquez!"
And were they ever sorry.
Fascism was fought back into hidey-holes during our lifetimes for a reason, y'all, and it's oozed back into the public discourse on the fears and hates of ignorant people yet again. The Left, bunch of elitist idiots that we are, has yet again failed to educate those most resistant to book-larnin' in basic decency. Once upon a time, that was the stated aim of religion, so aber natürlich the Fascists co-opted the religiosifiers to spread their hateful, vile, cruel propaganda for them. They did that last time, too, only then it was Catholicism (Father Coughlin in the US, Pius XII ignoring the Holocaust, the Cristeros in Mexico whose scorched-earth civil war led directly to the WWII influx of illegal migrants enduring slavery in US farm fields).
So long as the lowest, the least, and the last are allowed to wrest control of the microphone from their betters, this will continue to happen.
Elitism fully intentional.
September 16, 2024
"dumneavoastră înşivă abia dacă eraţi o imagine incertă a unor ochi jalnici prin perdelele prăfuite de la fereastra unui tren, tremurul unor buze taciturne, gestul fugitiv de rămas bun al unei mănuşi de atlaz din mîna anonimă a unui bătrîn fără destin despre care niciodată n-am ştiut cine a fost, nici cum era, nici dacă n-a fost doar o amăgire a închipuirii, un tiran de batjocură care n-a ştiut vreodată care era dosul şi care era faţa acestei vieţi pe care o iubeam cu o patimă nesăţioasă pe care dumneavoastră nu v-aţi încumetat nici măcar să vi-o imaginaţi de teamă să nu aflaţi ceea ce noi ştiam prea bine, că era grea şi efemeră, dar că nu mai există alta, domnule general"
La început am comparat această carte cu un fluviu implacabil, care duce cu el spre infinit imagini şi trăiri atât de profunde şi de complexe încât am putea crede că nu aparţin acestei lumi. Acum, la final, mă corectez şi spun: această carte e un ocean. E statică şi, în acelaşi timp, în continuă mişcare. Valurile ei oscilează perpetuu între prezent şi trecut, între un personaj şi altul, iar acţiunea ei e stăpânită de flux şi reflux.
Ce înseamnă viaţa unui dictator? Este ea suma atrocităţilor comise cu bună-ştiinţă sau din capriciu? E teama permanentă de moartea livrată de mâna unui apropiat? E beţia dată de puterea nemărginită şi de adoraţia (falsă) a mulţimii? E singurătatea eternă a unui om care n-a înţeles niciodată ce e iubirea? Marquez ne spune, în stilul lui inegalabil, că viaţa unui dictator nu e nimic din toate acestea. Sau că, dimpotrivă, e suma tuturor.
La început am comparat această carte cu un fluviu implacabil, care duce cu el spre infinit imagini şi trăiri atât de profunde şi de complexe încât am putea crede că nu aparţin acestei lumi. Acum, la final, mă corectez şi spun: această carte e un ocean. E statică şi, în acelaşi timp, în continuă mişcare. Valurile ei oscilează perpetuu între prezent şi trecut, între un personaj şi altul, iar acţiunea ei e stăpânită de flux şi reflux.
Ce înseamnă viaţa unui dictator? Este ea suma atrocităţilor comise cu bună-ştiinţă sau din capriciu? E teama permanentă de moartea livrată de mâna unui apropiat? E beţia dată de puterea nemărginită şi de adoraţia (falsă) a mulţimii? E singurătatea eternă a unui om care n-a înţeles niciodată ce e iubirea? Marquez ne spune, în stilul lui inegalabil, că viaţa unui dictator nu e nimic din toate acestea. Sau că, dimpotrivă, e suma tuturor.
December 31, 2022
در پایان سال ۲۰۲۲ آرزوی مرگ آخرین دیکتاتورهای خونخوار کرهی زمین را دارم، تا بلکه مردمانشان نفسی آسوده با طعم آزادی حتی برای یک روز بکشند.
چهار واحد تخصصی دیکتاتور شناسی در قالب یک رمان پیچیده!
این کتاب یک رمان ساده نیست که با خواندنش بشود سطرهای زیادی را در آن هایلایت، متنش را بلعید و ضمنا در کپشن پستهای اینستاگرام یا در قالب توییت در چشم بقیه فرو کرد.
خواندن این رمان با توجه به ساختار پیچیده و لایهلایه بودنش با دیگر رمانها و داستانهای گابو متفاوت است. تغییر سبک در قلم پس از شاهکار «صدسال تنهایی» شاید برای گابو یک ریسک بزرگ بود برای تجربهی دنیای جدید، شاید هم ایدهی داستانش را وقتی در ذهن مرور کرد، تصمیم گرفت هرچه که هست را یک نفس از ابتدا تا پایان بیان کند! اما از نظر من هر چه که بود، مدتی پس از انتشار مخلوقش به اشتباهش پی برد و بلافاصله به تنظیمات کارخانهی قلم خود بازگشت.
برای خوانندهای که به گابو تعلق خاطر داشته باشد با تمام تفاوتها در همان صفحهی اول، امضای نامرئی او را پای هر سطر داستان رویت میکند. این رمان نیز در ژانر رئالیسم جادویی جای میگیرد و اثر پر است از المانهای همیشگی که در سایر داستانها از او خواندهایم.
به یاد دارم برای خرید این رمان، عصر روزی از زمستان ۱۴۰۰ روی چهارپایهی شهرکتاب رشت نشسته بودم و در حالیکه منتظر شخصی بودم، چند ترجمه را با یکدیگر مقایسه میکردم... نهایتا برترین انتخاب ممکن ترجمهی آقای امرایی بود، با اینکه نتوانستم کتابم را با خود بیاورم اما برای خواندن الکترونیک نیز همین ترجمه را انتخاب کردم. شاید در نگاه اول خواننده حس کند، ترجمهی آقای امرایی گنگ و سختخوان است، اما این مربوط به مترجم نمیشود و خود اثر پیچیده است و اتفاقا معتقدم روانترین ترجمه بین سایر ترجمههایی که بررسی کردم همین اثر بود.
پس از خواندن این رمان، بار دیگر به این نتیجه رسیدم که دنیای دیکتاتورها بر خلاف آنچه که فکر میکنند چقدر کوچک است، چقدر پست و حقیرند که فکر میکنند با قبضه کردن قدرت در کشور خود میتوانند هر غلطی میخواهند بکنند و پدر تک تک مردم خود را در بیاورند و تازه در ذهن به این باور ایمان داشته باشند که تمام مردم کشور بدون استثنا او را دوست دارند!
نمیتوانم بگویم حیوان... چون هیچ حیوانی وحشیتر، جانیتر و خونخوارتر از یک دیکتاتور نیست! نمیدانم این جانورهای ناشناخته چطور در نقش دروغهایی که گفتهاند فرو میروند، در گوشهای خود پنبه فرو کرده و روی چشمهای خود با چسب میپوشانند!
فرقی نمیکند دیکتاتور از کدام نقطهی دنیا باشد، همگی پست هستند و جنایتکار...
هیچ آدمی در دنیا قلبا چنین جنایتکارانی را دوست ندارد و اگر سگهای کاسهلیسی هم مدح آنان را بگویند برای لیس زدن تکه استخوانیست که برایشان پرتاب میکنند، وگرنه اکثریت مطلق جامعه در هر جای دنیا که باشند چیزی جز مرگ دیکتاتور خود را نمیخواهند.
این جنایتکاران خون خوار هیچ فرقی باهم ندارند. آنقدر همفکر یکدی��ر هست که گویی کپی برابر اصل همدیگرند و یا اطلاعات مغز این دیوانههای زنج��ری را از یکی به دیگری منتقل کردهاند!!!
تکههایی از کتاب
"جوانهای بدبخت را اغفال کردهاند...
همهی گرفتاریهای کشور، از آن است که مردم وقت زیادی برای فکر کردن دارند. بنابراین دنبال راهی برای سرگرم کردن آنها بود، جشنوارهی شعر ماهه مارس را دوباره راه انداخت و مسابقههای سالانهی انتخاب ملکهی زیبایی را از نو برقرار کرد، بزرگترین استادیوم بیس بال کارائیب را ساخت و شعار «یا مرگ یا پیروزی» را به ما ابلاغ کرد، دستور احداث یک مدرسهی رایگان جاروکشی را در هر استان داد..."
"قالیها را هرچه میچلاندم، باز هم ازشان خون میچکید!
اگر می��انستم پسرم رئیس جمهور میشود، او را به مدرسه میگذاشتم تا درس بخواند."
"اختیارات ویژه صادر کرد و حکومت نظامی برای مقابله با قیام عمومی اعلام کرد. با یک فرمان اعلام کرد عزاداری و گریستن ب�� مردگان در انظار عمومی و نواختن موسیقی در تجلیل یادشان ممنوع است و نیروهای مسلح را به پاسبانی بر آن فرمان گماشت."
دهم دیماه یکهزار و چهارصد و یک
چهار واحد تخصصی دیکتاتور شناسی در قالب یک رمان پیچیده!
این کتاب یک رمان ساده نیست که با خواندنش بشود سطرهای زیادی را در آن هایلایت، متنش را بلعید و ضمنا در کپشن پستهای اینستاگرام یا در قالب توییت در چشم بقیه فرو کرد.
خواندن این رمان با توجه به ساختار پیچیده و لایهلایه بودنش با دیگر رمانها و داستانهای گابو متفاوت است. تغییر سبک در قلم پس از شاهکار «صدسال تنهایی» شاید برای گابو یک ریسک بزرگ بود برای تجربهی دنیای جدید، شاید هم ایدهی داستانش را وقتی در ذهن مرور کرد، تصمیم گرفت هرچه که هست را یک نفس از ابتدا تا پایان بیان کند! اما از نظر من هر چه که بود، مدتی پس از انتشار مخلوقش به اشتباهش پی برد و بلافاصله به تنظیمات کارخانهی قلم خود بازگشت.
برای خوانندهای که به گابو تعلق خاطر داشته باشد با تمام تفاوتها در همان صفحهی اول، امضای نامرئی او را پای هر سطر داستان رویت میکند. این رمان نیز در ژانر رئالیسم جادویی جای میگیرد و اثر پر است از المانهای همیشگی که در سایر داستانها از او خواندهایم.
به یاد دارم برای خرید این رمان، عصر روزی از زمستان ۱۴۰۰ روی چهارپایهی شهرکتاب رشت نشسته بودم و در حالیکه منتظر شخصی بودم، چند ترجمه را با یکدیگر مقایسه میکردم... نهایتا برترین انتخاب ممکن ترجمهی آقای امرایی بود، با اینکه نتوانستم کتابم را با خود بیاورم اما برای خواندن الکترونیک نیز همین ترجمه را انتخاب کردم. شاید در نگاه اول خواننده حس کند، ترجمهی آقای امرایی گنگ و سختخوان است، اما این مربوط به مترجم نمیشود و خود اثر پیچیده است و اتفاقا معتقدم روانترین ترجمه بین سایر ترجمههایی که بررسی کردم همین اثر بود.
پس از خواندن این رمان، بار دیگر به این نتیجه رسیدم که دنیای دیکتاتورها بر خلاف آنچه که فکر میکنند چقدر کوچک است، چقدر پست و حقیرند که فکر میکنند با قبضه کردن قدرت در کشور خود میتوانند هر غلطی میخواهند بکنند و پدر تک تک مردم خود را در بیاورند و تازه در ذهن به این باور ایمان داشته باشند که تمام مردم کشور بدون استثنا او را دوست دارند!
نمیتوانم بگویم حیوان... چون هیچ حیوانی وحشیتر، جانیتر و خونخوارتر از یک دیکتاتور نیست! نمیدانم این جانورهای ناشناخته چطور در نقش دروغهایی که گفتهاند فرو میروند، در گوشهای خود پنبه فرو کرده و روی چشمهای خود با چسب میپوشانند!
فرقی نمیکند دیکتاتور از کدام نقطهی دنیا باشد، همگی پست هستند و جنایتکار...
هیچ آدمی در دنیا قلبا چنین جنایتکارانی را دوست ندارد و اگر سگهای کاسهلیسی هم مدح آنان را بگویند برای لیس زدن تکه استخوانیست که برایشان پرتاب میکنند، وگرنه اکثریت مطلق جامعه در هر جای دنیا که باشند چیزی جز مرگ دیکتاتور خود را نمیخواهند.
این جنایتکاران خون خوار هیچ فرقی باهم ندارند. آنقدر همفکر یکدی��ر هست که گویی کپی برابر اصل همدیگرند و یا اطلاعات مغز این دیوانههای زنج��ری را از یکی به دیگری منتقل کردهاند!!!
تکههایی از کتاب
"جوانهای بدبخت را اغفال کردهاند...
همهی گرفتاریهای کشور، از آن است که مردم وقت زیادی برای فکر کردن دارند. بنابراین دنبال راهی برای سرگرم کردن آنها بود، جشنوارهی شعر ماهه مارس را دوباره راه انداخت و مسابقههای سالانهی انتخاب ملکهی زیبایی را از نو برقرار کرد، بزرگترین استادیوم بیس بال کارائیب را ساخت و شعار «یا مرگ یا پیروزی» را به ما ابلاغ کرد، دستور احداث یک مدرسهی رایگان جاروکشی را در هر استان داد..."
"قالیها را هرچه میچلاندم، باز هم ازشان خون میچکید!
اگر می��انستم پسرم رئیس جمهور میشود، او را به مدرسه میگذاشتم تا درس بخواند."
"اختیارات ویژه صادر کرد و حکومت نظامی برای مقابله با قیام عمومی اعلام کرد. با یک فرمان اعلام کرد عزاداری و گریستن ب�� مردگان در انظار عمومی و نواختن موسیقی در تجلیل یادشان ممنوع است و نیروهای مسلح را به پاسبانی بر آن فرمان گماشت."
دهم دیماه یکهزار و چهارصد و یک
December 8, 2022
The Autumn of the Patriarch by one of my favorite Latin American authors, Gabriel Garcia Marquez, was a very disturbing account of a most tyrannical dictator in the Caribbean as he faces the last days of his reign. Many years ago when we were vacationing in Mexico, we met this lovely couple from Mexico City in Puerto Vallarta. It was a delightful time as we became acquainted and one of the threads that drew us together was the beautiful literature of Gabriel Garcia Marquez that resonated with all cultures, and made for a lot of lively conversation. This is a tragic tale of unchecked power and the total loss of the ability to relate to reality. I could not help but compare this Nobel prize-winning novel to our current situation today as witnessed by the total separation and disregard of truth and reality. The flow of this novel is at times overwhelming as the sentences run on for many pages more with outstanding poetry than prose and the beautiful use of language. A true classic with many lessons for us today.
"The first time they found him had been at the beginning of his autumn, the nation was still lively enough for him to feel menaced by death even in the solitude of his bedroom, and still he governed as if he knew he was predestined to never die, for at that time it didn't look like a presidential palace but rather a marketplace. . . . ."
"It was hard to admit that that broken-down old man was the same messianic figure who during the beginnings of his regime would appear in towns when least expected with no other escort but a barefooted Guajiro Indian with a cane-cutting machete and a small entourage of congressmen and senators whom he had appointed himself with his finger. . . . "
"Similar evocations from his fasti of infamy did not twist his conscience during the nights of his autumn, on the contrary they served him as exemplary fables of what should have been done and what had not been done. . . . "
"The first time they found him had been at the beginning of his autumn, the nation was still lively enough for him to feel menaced by death even in the solitude of his bedroom, and still he governed as if he knew he was predestined to never die, for at that time it didn't look like a presidential palace but rather a marketplace. . . . ."
"It was hard to admit that that broken-down old man was the same messianic figure who during the beginnings of his regime would appear in towns when least expected with no other escort but a barefooted Guajiro Indian with a cane-cutting machete and a small entourage of congressmen and senators whom he had appointed himself with his finger. . . . "
"Similar evocations from his fasti of infamy did not twist his conscience during the nights of his autumn, on the contrary they served him as exemplary fables of what should have been done and what had not been done. . . . "
June 22, 2022
Markes je moj gimnazijski sweetheart, po dva osnova: za širu javnost, to je prvi veliki pisac koga sam otkrila sama sa za to pripadajućim ponosom, dok se u stvarnosti radilo o slučajnosti koja je uredila da se zateknem u biblioteci baš kad izvesni wannabe Džim Morison iz četvrte godine na koga sam se ložila prvačkim krišom vraća (ili uzima) Oharasku. Ljubav sa potonjim se nikad nije desila, a možda ne bi ni sa prvim da je narečeni naslov bio manje misteriozan – da sam znala za tu reč, ne bih se napela da ga zapamtim (a naravno da bi bilo potpuno providno, te apsolutno nedopustivo da odmah uzmem to isto!). U svakom slučaju, hvala mu što sam Markesa čitala sa puno ljubavi (ubrzo samo prema Markesu), zgrožena nad onom trulom Dragojevićevom forom i uz manje ili više no uglavnom oduševljena koje je trajalo sve do Sto godina samoće – ta mi je i kasnije bila jednako bezveze – a onda potpuno prestala, bez obzira što i dalje mislim da je Pukovniku nema ko da piše jedna od najboljih knjiga koje sam pročitala. Kako mi je promakla Jesen patrijarha (jer sam u to vreme ovaj roman mogla da čitam samo pod tim naslovom) ne znam, ali je dobro što je ispalo tako.
Ovo je ma-es-tra-lan prevod! I ovde se moja pogana jezičina mora zauzdati, jer će pred ovolikim spiskom izvesno baldisati (od boga, zakona, države, ljudi... sve redom treba i mnogo) uz samo jednu napomenu: čitajte ovaj roman pod imenom Patrijarhova jesen u prevodu Nadežde Popović, i nikako drugačije. Zbog kosmičke pravde, ne samo za potpuni doživljaj! Svima ostalima i svemu ostalom je mesto u... (pa zauzdala sam se, jbg sad) brzom zaboravu.
Ovo je, ako mene pitate, magijski realizam optimalnih proporcija, da triput po strani zinete, a dvaput vam se zanebesa, ali nijednom ne padnete u nesvest, jer je u pitanju u kap tačno doziranje (maaalkice štucne pred kraj, al’ malo malkice, mini zagrc), pa nema ni sutrašnjeg mamurluka. Zla mašina jezika i stila, buldožer barona Harkonena* što spreda mlavi, a straga dronjke i froncle namata u bale šećerne vune.
Da li je Antuneš (počupavši karanfile) baš nju izgrebenao u Priručnik za inkvizitore za veličanstveni omaž Markesu mi je teže pitanje od onog hoće li na raju doveka padati (Bolanjova) kiša govana. Hoće.
Mnogo ti, Momčilo, hvala za ovo!
*Skarsgard, naravno
Ovo je ma-es-tra-lan prevod! I ovde se moja pogana jezičina mora zauzdati, jer će pred ovolikim spiskom izvesno baldisati (od boga, zakona, države, ljudi... sve redom treba i mnogo) uz samo jednu napomenu: čitajte ovaj roman pod imenom Patrijarhova jesen u prevodu Nadežde Popović, i nikako drugačije. Zbog kosmičke pravde, ne samo za potpuni doživljaj! Svima ostalima i svemu ostalom je mesto u... (pa zauzdala sam se, jbg sad) brzom zaboravu.
Ovo je, ako mene pitate, magijski realizam optimalnih proporcija, da triput po strani zinete, a dvaput vam se zanebesa, ali nijednom ne padnete u nesvest, jer je u pitanju u kap tačno doziranje (maaalkice štucne pred kraj, al’ malo malkice, mini zagrc), pa nema ni sutrašnjeg mamurluka. Zla mašina jezika i stila, buldožer barona Harkonena* što spreda mlavi, a straga dronjke i froncle namata u bale šećerne vune.
Da li je Antuneš (počupavši karanfile) baš nju izgrebenao u Priručnik za inkvizitore za veličanstveni omaž Markesu mi je teže pitanje od onog hoće li na raju doveka padati (Bolanjova) kiša govana. Hoće.
Mnogo ti, Momčilo, hvala za ovo!
*Skarsgard, naravno
February 3, 2022
(كانت الأمة علي قدر كاف من الحياة يجعله يحس بتهديد الموت له حتي في عزلة مخدعه. الأمر الذي لم يمنعه من الحكم كما لو كان قدره في عدم الموت أبدا...)
ماركيز من جديد....في واحدة من أبشع رواياته علي الإطلاق!!!
هذا ما توصف به هذه الرواية باختصار..رواية بشعة..مقززة ..صعبة..مجهدة في قراءتها..ومع ذلك لا تستطع صبرا علي ترك قراءتها..ربما رغبة في الخروج من تلك الشعوذة التي يصنعها لنا ماركيز في هذه الرواية...الرواية التي تعيد الي الأذهان رواية خوان رولفو الشهيرة.. (بيدرو بارامو)..الرواية التي يخلق راويها عالم كاملا من الموتي المتعايشين فيما بينهما..في تحدي صارخ للمنطق..وهو ما يفعله بنا ماركيز في روايته هذه باستثناء أنه خلق ذلك الجحيم علي الأرض وليس تحتها!
(عندما تتأكد شائعة موته أكثر. كان يلوح أكثر حياة وأكثر سلطة مما سبق في اللحظة الأقل افتراضا. كي يفرض علينا مرافئ أخري غير مواتية تتخلل بحر مصيرنا.)
بقرات تحلب وتلد في الأنحاء..دجاجات تلهو وتلعب..طيور وببغاوات تتصايح فيما بينها ...خادمات يملأن الأجواء ويعتنين بزمرة الأبناء الغير شرعيين...أناس من الجذام والبرصي والعميان والمشلولين قابعين في انتظار البركة التي ستشفيهم...جنرالات مدججين ببدلاتهم العسكرية في انتظار أوامر لا معقولة لتنفيذها....
هذا العالم اللامعقول...المضحك في ج��ونه وعبثيته...هو ما يخلقه لنا ماركيز الساحر..ولا رابط لكل عناصر ذلك العالم سوي...الجنرال الأكبر...البطريرك الأبدي للدولة..
جنرال لا نعرف عنه سوي صورته بمهمازه الذهبي وبدلته العسكرية..بقدميه المفلطحتين..وصرير فتق خصيتيه أثناء مشيته....الجنرال المعزول بسلطته وحكمه...الجنرال العصي علي الموت..الذي حين ينظر الي المرآه في غرفة نومه..يري نفسه منعكسا في المرايا جنرال واحد ثم جنرالين اثنين ثم....ثم أربعة عشر جنرالا ..في اشارة للأربعة عشر جنرالا الذين تعاقبوا علي السلطة في ظل الدكتاتورية العسكرية التي حكمت البلاد...
ذلك الحكم الأبدي للجنرال الأوحد الذي لم ينتهي سوي بانهيار الدكتاتورية في صورة ملك الموت الذي يقتلع رأس الجنرال بضربة مدوية..الجنرال الذي قال لا للموت مرات عديدة لأن ساعته لم تكن قد حانت بعد..الموت النهائي الوحيد للجنرال الذي لم يكن مزيفا كما موته ...أو ميتتاته المتتالية طوال أحداث الرواية...
(لقد جعل نفسه ضحية لبدعته حتي يضحي بنفسه في نيران هذه المحرقة اللانهائية ولقد أتخم نفسه بالخداع والجريمة. ونما بين أحضان القسوة والخزي. وتجاوز بخله المحموم وخوفه الوراثي لا لشئ الا لكل يحافظ حتي النهاية علي كرته الزجاجية في قبضته من دون أن يعلم بأن في ذلك آفة لا نهاية لها..من اشباعها يتولد جوعها. حتي نهاية الأزمنة سيدي الجنرال )
ماركيز لم يرد بروايته الاستثنائية تلك الحديث عن الطغيان أو الظلم أو دكتاتورية الجنرال في مجملها...ما أراد الحديث عنه حقا هو عزلة ذلك الجنرال عن الجميع...عزلة متجذرة عميقة لشخص يعرف بأنه مرفوض..بأنه مكروه..لكن لا يمتلك الابتعاد عن ذلك الألق المتوهج المضئ المسمي بالسلطة..
عزلة وصفها لنا ماركيز في نهاية كتابه فيقول علي لسان جنراله:
لقد عرف منذ أصوله الأولي بأنهم كانوا يخدعونه طلبا لمرضاته. وبأنه كان يدفع كي يخدعوه. وبأنهم كانوا يحشدون بقوة السلاح تلك الحشود التي كانت تجمع لدي مروره مع صراخات الفرح ولافتاتها المهتمة به. الحياة الأبدية للعظيم الأقدم من عمره. غير أنه كان قد تعلم العيش مع كل مصائب المجد تلك. خلال اكتشافه علي مر السنين بأن الكذب هو أنسب من الشك. وأنفع من الحب. وأبقي من الحقيقة. وتوصل بذلك الي التوهم المخزي في الحكم والقيادة من دون أن تكون له سلطة. وفي أن يكون ممجدا بلا مجد ومطاعا بلا نفوذ . عندما اقتنع وهو في ذلك النثار من اوراق خريفه الصفراء بانه لن يكون أبدا سيد سلطته الكاملة. وأنه محكوم بألا يري الحياة الا من قفاها.
رواية تحتاج للصبر علي قراءتها..صبرا يكاد يشبه صبر ماركيز علي كتابتها في سبع سنوات كاملة!! ..لذلك هي لم تكتب سوي لعشاق الساحر ماركيز أولا وأخيرا..لأنها روايته الغير جماهيرية كما يصفها....
ماركيز من جديد....في واحدة من أبشع رواياته علي الإطلاق!!!
هذا ما توصف به هذه الرواية باختصار..رواية بشعة..مقززة ..صعبة..مجهدة في قراءتها..ومع ذلك لا تستطع صبرا علي ترك قراءتها..ربما رغبة في الخروج من تلك الشعوذة التي يصنعها لنا ماركيز في هذه الرواية...الرواية التي تعيد الي الأذهان رواية خوان رولفو الشهيرة.. (بيدرو بارامو)..الرواية التي يخلق راويها عالم كاملا من الموتي المتعايشين فيما بينهما..في تحدي صارخ للمنطق..وهو ما يفعله بنا ماركيز في روايته هذه باستثناء أنه خلق ذلك الجحيم علي الأرض وليس تحتها!
(عندما تتأكد شائعة موته أكثر. كان يلوح أكثر حياة وأكثر سلطة مما سبق في اللحظة الأقل افتراضا. كي يفرض علينا مرافئ أخري غير مواتية تتخلل بحر مصيرنا.)
بقرات تحلب وتلد في الأنحاء..دجاجات تلهو وتلعب..طيور وببغاوات تتصايح فيما بينها ...خادمات يملأن الأجواء ويعتنين بزمرة الأبناء الغير شرعيين...أناس من الجذام والبرصي والعميان والمشلولين قابعين في انتظار البركة التي ستشفيهم...جنرالات مدججين ببدلاتهم العسكرية في انتظار أوامر لا معقولة لتنفيذها....
هذا العالم اللامعقول...المضحك في ج��ونه وعبثيته...هو ما يخلقه لنا ماركيز الساحر..ولا رابط لكل عناصر ذلك العالم سوي...الجنرال الأكبر...البطريرك الأبدي للدولة..
جنرال لا نعرف عنه سوي صورته بمهمازه الذهبي وبدلته العسكرية..بقدميه المفلطحتين..وصرير فتق خصيتيه أثناء مشيته....الجنرال المعزول بسلطته وحكمه...الجنرال العصي علي الموت..الذي حين ينظر الي المرآه في غرفة نومه..يري نفسه منعكسا في المرايا جنرال واحد ثم جنرالين اثنين ثم....ثم أربعة عشر جنرالا ..في اشارة للأربعة عشر جنرالا الذين تعاقبوا علي السلطة في ظل الدكتاتورية العسكرية التي حكمت البلاد...
ذلك الحكم الأبدي للجنرال الأوحد الذي لم ينتهي سوي بانهيار الدكتاتورية في صورة ملك الموت الذي يقتلع رأس الجنرال بضربة مدوية..الجنرال الذي قال لا للموت مرات عديدة لأن ساعته لم تكن قد حانت بعد..الموت النهائي الوحيد للجنرال الذي لم يكن مزيفا كما موته ...أو ميتتاته المتتالية طوال أحداث الرواية...
(لقد جعل نفسه ضحية لبدعته حتي يضحي بنفسه في نيران هذه المحرقة اللانهائية ولقد أتخم نفسه بالخداع والجريمة. ونما بين أحضان القسوة والخزي. وتجاوز بخله المحموم وخوفه الوراثي لا لشئ الا لكل يحافظ حتي النهاية علي كرته الزجاجية في قبضته من دون أن يعلم بأن في ذلك آفة لا نهاية لها..من اشباعها يتولد جوعها. حتي نهاية الأزمنة سيدي الجنرال )
ماركيز لم يرد بروايته الاستثنائية تلك الحديث عن الطغيان أو الظلم أو دكتاتورية الجنرال في مجملها...ما أراد الحديث عنه حقا هو عزلة ذلك الجنرال عن الجميع...عزلة متجذرة عميقة لشخص يعرف بأنه مرفوض..بأنه مكروه..لكن لا يمتلك الابتعاد عن ذلك الألق المتوهج المضئ المسمي بالسلطة..
عزلة وصفها لنا ماركيز في نهاية كتابه فيقول علي لسان جنراله:
لقد عرف منذ أصوله الأولي بأنهم كانوا يخدعونه طلبا لمرضاته. وبأنه كان يدفع كي يخدعوه. وبأنهم كانوا يحشدون بقوة السلاح تلك الحشود التي كانت تجمع لدي مروره مع صراخات الفرح ولافتاتها المهتمة به. الحياة الأبدية للعظيم الأقدم من عمره. غير أنه كان قد تعلم العيش مع كل مصائب المجد تلك. خلال اكتشافه علي مر السنين بأن الكذب هو أنسب من الشك. وأنفع من الحب. وأبقي من الحقيقة. وتوصل بذلك الي التوهم المخزي في الحكم والقيادة من دون أن تكون له سلطة. وفي أن يكون ممجدا بلا مجد ومطاعا بلا نفوذ . عندما اقتنع وهو في ذلك النثار من اوراق خريفه الصفراء بانه لن يكون أبدا سيد سلطته الكاملة. وأنه محكوم بألا يري الحياة الا من قفاها.
رواية تحتاج للصبر علي قراءتها..صبرا يكاد يشبه صبر ماركيز علي كتابتها في سبع سنوات كاملة!! ..لذلك هي لم تكتب سوي لعشاق الساحر ماركيز أولا وأخيرا..لأنها روايته الغير جماهيرية كما يصفها....
September 18, 2018
Η αγαπημένη (μαγικά ρεαλιστική) πένα του Gabo κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, αφηγείται δηλαδή τη μοναξιά, μόνο που αυτή τη φορά καταπιάνεται με τη μοναξιά της εξουσίας έχοντας ως παράδειγμα διάφορα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής αλλά και της Ισπανίας (το βιβλίο γράφτηκε στη Βαρκελώνη λίγο πριν το θάνατο του Franco).
Έργο βαθύτατα πολιτικό, με πολύπλοκη γραφή, μακροπερίοδο λόγο που στα χέρια ενός λιγότερο ικανού συγγραφέα θα καταντούσε χαοτικός και θα κούραζε τον αναγνώστη, όμως εδώ προσθέτει κάτι στη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και την απόγνωση που προκαλούν οι ανείπωτες τερατωδίες μιας δικτατορίας όταν μάλιστα τις βλέπουμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Αν και σε όλο το μήκος του βιβλίου απεικονίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες (κι είναι πολλές), την ανασφάλεια, τη βαθιά θλίψη και την απελπισία του πρωταγωνιστή του, ο García Márquez δεν του δίνει ποτέ το ελαφρυντικό της αμφιβολίας και ουσιαστικά εξαπολύει ένα δριμύτατο κατηγορώ στην αλλαζονική κατάχρηση εξουσίας και σε αυτούς που την ασκούν.
Δε μου ήταν εύκολο ως ανάγνωσμα κι όχι μόνο εξαιτίας του χειμαρρώδους λόγου και της έλλειψης στίξης αλλά κυρίως γιατί πολλές λεπτομερείς σκηνές βασανιστηρίων και διαφόρων βιαιοπραγιών υποψιάζομαι πως δεν είναι προϊόν φαντασίας αλλά ανακληση στη μνήμη - ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο García Márquez υπήρξε δημοσιογράφος.
4/5
Έργο βαθύτατα πολιτικό, με πολύπλοκη γραφή, μακροπερίοδο λόγο που στα χέρια ενός λιγότερο ικανού συγγραφέα θα καταντούσε χαοτικός και θα κούραζε τον αναγνώστη, όμως εδώ προσθέτει κάτι στη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και την απόγνωση που προκαλούν οι ανείπωτες τερατωδίες μιας δικτατορίας όταν μάλιστα τις βλέπουμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Αν και σε όλο το μήκος του βιβλίου απεικονίζει τις ανθρώπινες αδυναμίες (κι είναι πολλές), την ανασφάλεια, τη βαθιά θλίψη και την απελπισία του πρωταγωνιστή του, ο García Márquez δεν του δίνει ποτέ το ελαφρυντικό της αμφιβολίας και ουσιαστικά εξαπολύει ένα δριμύτατο κατηγορώ στην αλλαζονική κατάχρηση εξουσίας και σε αυτούς που την ασκούν.
Δε μου ήταν εύκολο ως ανάγνωσμα κι όχι μόνο εξαιτίας του χειμαρρώδους λόγου και της έλλειψης στίξης αλλά κυρίως γιατί πολλές λεπτομερείς σκηνές βασανιστηρίων και διαφόρων βιαιοπραγιών υποψιάζομαι πως δεν είναι προϊόν φαντασίας αλλά ανακληση στη μνήμη - ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο García Márquez υπήρξε δημοσιογράφος.
4/5
November 1, 2017
finally i finished this book...so disgusting but admirable ...
"The Autumn of the Patriarch" is a remarkable and clear psychological portrait of a dictator, and beautifully written but it is despicable and terrible subject.
At first people loved him beacuse they thought and believed he has the power of healing. But his infinite power created a lot of political corruption. so ancient dictator remained alone and wandered in the empty palace with cows and hens.
it was an image of death and decay and fall.
"The Autumn of the Patriarch" isn't difficult to understand, it can be difficult to read because the style is so dense and rich.
but it is a unique and great book.
-----
when i read this book, i remembered :"The President" a film by Iranian director Mohsen Makhmalbaf!!!
"The Autumn of the Patriarch" is a remarkable and clear psychological portrait of a dictator, and beautifully written but it is despicable and terrible subject.
At first people loved him beacuse they thought and believed he has the power of healing. But his infinite power created a lot of political corruption. so ancient dictator remained alone and wandered in the empty palace with cows and hens.
it was an image of death and decay and fall.
"The Autumn of the Patriarch" isn't difficult to understand, it can be difficult to read because the style is so dense and rich.
but it is a unique and great book.
-----
when i read this book, i remembered :"The President" a film by Iranian director Mohsen Makhmalbaf!!!
October 29, 2021
That's a novel as captivating as it is powerful.
At the time of its reading, I had been surprised and then drawn into this long-term prose where it is difficult to stop to catch your breath.
The book is the disproportion of those dictatorships, as dreadful as they are sometimes grotesque, which weighed on the peoples of South America.
At the time of its reading, I had been surprised and then drawn into this long-term prose where it is difficult to stop to catch your breath.
The book is the disproportion of those dictatorships, as dreadful as they are sometimes grotesque, which weighed on the peoples of South America.
Displaying 1 - 30 of 1,820 reviews