What do you think?
Rate this book
زندگی من
моя жизнь = My Life, Anton Chekhov
عنوان: زندگی من؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: احمد گلشیری؛ تهران، آفرینگان، 1379؛ در 178 ص؛ شابک: ایکس - 964902171؛ موضوع: داستانهای نویسندگان روسیه - قرن 19 م
عنوان: زندگی من؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: احمد گلشیری؛ تهران، آفرینگان، 1379؛ در 178 ص؛ شابک: ایکس - 964902171؛ موضوع: داستانهای نویسندگان روسیه - قرن 19 م
178 pages, Paperback
First published January 1, 1896
About the author
Anton Chekhov
5,566 books9,090 followersDramas, such as
The Seagull
(1896, revised 1898), and including "A Dreary Story" (1889) of Russian writer Anton Pavlovich Chekhov, also Chekov, concern the inability of humans to communicate.
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 257 reviews
October 28, 2021
моя жизнь = My Life, Anton Chekhov
Renowned as the greatest short story writer ever, Anton Chekhov was also a master of the novella, and perhaps his most overlooked is this gem, My Life the tale of a rebellious young man so disgusted with bourgeois society that he drops out to live amongst the working classes, only to find himself confronted by the morally and mentally deadening effects of provincialism.
My Life
I
THE Superintendent said to me: "I only keep you out of regard for your worthy father; but for that you would have been sent flying long ago." I replied to him: "You flatter me too much, your Excellency, in assuming that I am capable of flying." And then I heard him say: "Take that gentleman away; he gets upon my nerves."
Two days later I was dismissed. And in this way I have, during the years I have been regarded as grown up, lost nine situations, to the great mortification of my father, the architect of our town. I have served in various departments, but all these nine jobs have been as alike as one drop of water is to another: I had to sit, write, listen to rude or stupid observations, and go on doing so till I was dismissed.
When I came in to my father he was sitting buried in a low arm-chair with his eyes closed. His dry, emaciated face, with a shade of dark blue where it was shaved (he looked like an old Catholic organist), expressed meekness and resignation. Without responding to my greeting or opening his eyes, he said:
"If my dear wife and your mother were living, your life would have been a source of continual distress to her. I see the Divine Providence in her premature death. I beg you, unhappy boy," he continued, opening his eyes, "tell me: what am I to do with you?"
In the past when I was younger my friends and relations had known what to do with me: some of them used to advise me to volunteer for the army, others to get a job in a pharmacy, and others in the telegraph department; now that I am over twenty-five, that grey hairs are beginning to show on my temples, and that I have been already in the army, and in a pharmacy, and in the telegraph department, it would seem that all earthly possibilities have been exhausted, and people have given up advising me, and merely sigh or shake their heads.
"What do you think about yourself?" my father went on. "By the time they are your age, young men have a secure social position, while look at you: you are a proletarian, a beggar, a burden on your father!"
And as usual he proceeded to declare that the young people of to-day were on the road to perdition through infidelity, materialism, and self-conceit, and that amateur theatricals ought to be prohibited, because they seduced young people from religion and their duties.
"To-morrow we shall go together, and you shall apologize to the superintendent, and promise him to work conscientiously," he said in conclusion. "You ought not to remain one single day with no regular position in society."
"I beg you to listen to me," I said sullenly, expecting nothing good from this conversation. "What you call a position in society is the privilege of capital and education. Those who have neither wealth nor education earn their daily bread by manual labour, and I see no grounds for my being an exception."
"When you begin talking about manual labour it is always stupid and vulgar!" said my father with irritation. "Understand, you dense fellow -- understand, you addle-pate, that besides coarse physical strength you have the divine spirit, a spark of the holy fire, which distinguishes you in the most striking way from the ass or the reptile, and brings you nearer to the Deity! This fire is the fruit of the efforts of the best of mankind during thousands of years. Your great-grandfather Poloznev, the general, fought at Borodino; your grandfather was a poet, an orator, and a Marshal of Nobility; your uncle is a schoolmaster; and lastly, I, your father, am an architect! All the Poloznevs have guarded the sacred fire for you to put it out!"
"One must be just," I said. " Millions of people put up with manual labour."
"And let them put up with it! They don't know how to do anything else! Anybody, even the most abject fool or criminal, is capable of manual labour; such labour is the distinguishing mark of the slave and the barbarian, while the holy fire is vouchsafed only to a few!"
To continue this conversation was unprofitable. My father worshipped himself, and nothing was convincing to him but what he said himself. Besides, I knew perfectly well that the disdain with which he talked of physical toil was founded not so much on reverence for the sacred fire as on a secret dread that I should become a workman, and should set the whole town talking about me; what was worse, all my contemporaries had long ago taken their degrees and were getting on well, and the son of the manager of the State Bank was already a collegiate assessor, while I, his only son, was nothing! To continue the conversation was unprofitable and unpleasant, but I still sat on and feebly retorted, hoping that I might at last be understood. The whole question, of course, was clear and simple, and only concerned with the means of my earning my living; but the simplicity of it was not seen, and I was talked to in mawkishly rounded phrases of Borodino, of the sacred fire, of my uncle a forgotten poet, who had once written poor and artificial verses; I was rudely called an addlepate and a dense fellow. And how I longed to be understood! In spite of everything, I loved my father and my sister and it had been my habit from childhood to consult them -- a habit so deeply rooted that I doubt whether I could ever have got rid of it; whether I were in the right or the wrong, I was in constant dread of wounding them, constantly afraid that my father's thin neck would turn crimson and that he would have a stroke.
"To sit in a stuffy room," I began, "to copy, to compete with a typewriter, is shameful and humiliating for a man of my age. What can the sacred fire have to do with it?" ...
http://www.online-literature.com/anto...
عنوانهای چاپ شده در ایران: «زندگی من»؛ «زندگی من و شش داستان دیگر»؛ «زندگی من و پنج داستان دیگر»؛ «زندگی من و دو داستان دیگر»؛ «زندگی من و یک داستان دیگر»؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و یکم آوریل سال2005میلادی
عنوان: زندگی من و شش داستان دیگر؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: جهانگیر افکاری؛ ته��ان، امیرکبیر - کتابهای جیبی، سال1329؛ چاپ چهارم سال1351؛ در229ص؛ چاپ پنجم سال1354؛ تهران، علمی فرهنگی، چاپ دیگر علمی فرهنگی سال1388؛ در264ص؛ شابک9789646205970؛ موضوع داستانهای نویسندگان روسیه - سده 19م
عنوان: زندگی من و پنج داستان دیگر؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: جهانگیر افکاری؛ تهران، خنیا؛ سال1370؛ در228ص؛
عنوان: زندگی من و دو داستان دیگر؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: جهانگیر افکاری؛ تهران، امیرکبیر؛ سال1390؛ در163ص؛ شابک9789640013922؛
عنوان: زندگی من؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: احمد گلشیری؛ تهران، آفرینگان، سال1379؛ در178ص؛ شابک ایکس-964902171؛ چاپ سوم سال1393؛ در190ص؛ شابک9789649021713؛
عنوان: زندگی من و یک داستان دیگر؛ نویسند: آنتون چخوف؛ میرجم: زهره مستی؛ تهران، نوید ظهور، سال1394؛ در151ص؛ شابک9786009348800؛
داستانهای «زندگی من»، «پدر» و «در راه سفر»، و ...؛ داستان «زندگی من» از قوی‌ترین داستانهای «آنتون چخوف» به شمار می‌آید، داستان مربوط به سال‌هایی ست، که پس از قتل «الکساندر دوم»، دگرگونی شدیدی در وضع اجتماعی روسیه پدید آمد، و فقر و تیره روزی همه جا را فراگرفت؛ «چخوف» در این داستان، که حاکی از احساس تلخ و بدبینی، و البته همراه با امید به آینده است، ترسیم کننده ی همین فقر و تیره روزیها است؛ «چخوف» در سال 1904میلادی، و در سن چهل و چهار سالگی از این دنیا رفتند؛ ولی آثارشان تا هستی هست میماند؛ برخی ایشان را برترین نویسنده ی داستانهای کوتاه می‌دانند؛ روانش هماره شادان
نقل از متن: (بخشی از کتاب زندگی من و دو داستان دیگر: رئیس اداره به من گفت: ـ تنها به احترام پدرتان شما را نگه داشته ام، اگرنه تا به حال هزار بار به هوا پریده بودید؛ جوابش دادم: ـ آقای رئیس، اگر به شکسته نفسی تعبیر نکنید، تا الان باور نمیکردم که حقیر پرنده هم باشم؛ اینقدر شنیدم که گفت: ـ این مردکه را بیندازید بیرون، دیگر حوصله ام را سر برد؛ و به فاصله دو روز اخراج شدم؛ به این ترتیب از وقتی که خودم را شناخته بودم ده مرتبه تغییر شغل دادم و حال آنکه برای پدرم که معمار شهر بود، از این اسف انگیزتر چیزی نمیشد؛ ادارات مختلف را زیر پا گذاشته بودم، اما مشاغل ده گانه ای که عهده دار شده بودم، همه مثل قطره های آب یکسان بود: نشستن، نوشتن، به نظریات احمقانه و بیجا گوش دادن، و انتظار روز اخراجی را داشتن؛ موقعی که به خانه رسیدم، پدرم در صندلی دسته دارش فرورفته چرت میزد؛ از قیافه باریک و خشکش که در جاهای تراشیده به بنفشی میزد، مثل ارگ نوازهای کاتولیکی حقارت و اطاعت میبارید؛ بی آنکه جواب سلامم را بدهد، یا چشمهایش را باز کند، گفت: ـ اگر زن عزیزم، مادر تو، زنده بود از این وضع زندگی تو دق میکرد، خدایی شد که او زودتر مرد.؛ آنوقت چشمهایش را باز کرد و گفت: بیچاره، بگو ببینم تکلیف من با تو چیست؟ سابقاً، وقتی بچه تر بودم، بزرگترها و آشناهایم میدانستند در برابر من چه تکلیفی دارند.؛ عده ای نصیحتم میکردند بروم سرباز داوطلب شوم، بعضی هم میگفتند برو تلگرافچی بشو؛ اما حالا که بیست و پنج ساله شده، و موهای شقیقه هایم جوگندمی شده بود، و مناصب سرباز داوطلب، دواساز، و تلگرافچی را، پشت هم طی کرده بودم، اینطور فکر میکردند که دیگر هر کاری به دنیا بوده من کرده ام، و روی همین اصل، کسی نصیحتم نمیکرد، فقط سرشان را بالا انداخته پوف میکردند؛ پدرم باز گفت: ـ آخر برای خودت چه فکری داری؟ جوانهای همسن تو در این ملک دارای همه چیز شده اند، اما تو چکاره ای؟ بفرما: یک جوان روزمزد گدا؛ آنهم سربار من! بعد، مثل همیشه، صدایش بلند شد، که جوانهای امروزه از بی ایمانی، از فلسفه جدید، و از خودسری نیست و نابود میشوند، باید این انجمنهای تئاتری را، که سبب برگشتن جوانها از راه دین و صواب شده است، برچید؛ آنوقت از حرفهایش نتیجه گرفت: ـ فردا با هم پیش رئیس اداره میرویم، تو از او معذرت میخواهی و قول میدهی که پس از این، از روی وجدان، خدمتت را انجام دهی.؛ حتی یک روز نبایستی بیکار بمانی.؛ من توی هم رفتم، بی آنکه از این گفتگو انتظار خوشی داشته باشم؛ گفتم: ـ خواهش میکنم ببینید من چه میگویم؛ آن چیزی که شما اسمش را میگذارید کار، بسته به دارایی و سواد است؛ اما فقیر و بیچاره های بیسواد، با کار بدنی نان درمیآورند، و دلیلی ندارد که من از این رسم جدا باشم.؛ پدرم غضب آلود گفت: ـ اینکه تو اسم کار بدنی را میبری، خودش حماقت و نفهمی است؛ پسره نادان و بیفکر، بدان که غیر از کار بدنی روح آسمانی و خون مقدسی در تو جاری است که وجه امتیاز تو، از الاغ، و خزنده، همان است، و همان است که تو را تا ملکوت آسمان بالا میبرد! جد بزرگ تو «سرتیپ پولوزنف» کسی بود که در جنگ «بورودی نو» شکست خورد، پدر بزرگ تو شاعر و سخنور بود، لقب اعیانی هم داشت؛ عمو جانت مربی و معلم بود؛ و بالاخره من هم که پدرت هستم، معمارم؛ آیا آتش مقدسی را که خانواده پولوزنف دست به دست نگه داشته اند، تو باید اینطور خاموشش کنی؟ به او گفتم: ـ اگر حقیقت را بخواهید، امروز میلیونها بشر به کار بدنی اشتغال دارند؛ ـ خب داشته باشند! آنها به درد کار دیگری نمیخورده اند؛ فرق نمیکند، یک احمق تمام عیار یا یک آدم حرام زاده، اگر هم به کار بدنی بپردازند، مهم نیست، اصلاً این نوع کارها مال غلام و آدم وحشی است، اما تو که خون پاک داری، نباید خودت را با آنها یکی کنی!) پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 17/09/1399هجری خورشیدی؛ 05/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Renowned as the greatest short story writer ever, Anton Chekhov was also a master of the novella, and perhaps his most overlooked is this gem, My Life the tale of a rebellious young man so disgusted with bourgeois society that he drops out to live amongst the working classes, only to find himself confronted by the morally and mentally deadening effects of provincialism.
My Life
I
THE Superintendent said to me: "I only keep you out of regard for your worthy father; but for that you would have been sent flying long ago." I replied to him: "You flatter me too much, your Excellency, in assuming that I am capable of flying." And then I heard him say: "Take that gentleman away; he gets upon my nerves."
Two days later I was dismissed. And in this way I have, during the years I have been regarded as grown up, lost nine situations, to the great mortification of my father, the architect of our town. I have served in various departments, but all these nine jobs have been as alike as one drop of water is to another: I had to sit, write, listen to rude or stupid observations, and go on doing so till I was dismissed.
When I came in to my father he was sitting buried in a low arm-chair with his eyes closed. His dry, emaciated face, with a shade of dark blue where it was shaved (he looked like an old Catholic organist), expressed meekness and resignation. Without responding to my greeting or opening his eyes, he said:
"If my dear wife and your mother were living, your life would have been a source of continual distress to her. I see the Divine Providence in her premature death. I beg you, unhappy boy," he continued, opening his eyes, "tell me: what am I to do with you?"
In the past when I was younger my friends and relations had known what to do with me: some of them used to advise me to volunteer for the army, others to get a job in a pharmacy, and others in the telegraph department; now that I am over twenty-five, that grey hairs are beginning to show on my temples, and that I have been already in the army, and in a pharmacy, and in the telegraph department, it would seem that all earthly possibilities have been exhausted, and people have given up advising me, and merely sigh or shake their heads.
"What do you think about yourself?" my father went on. "By the time they are your age, young men have a secure social position, while look at you: you are a proletarian, a beggar, a burden on your father!"
And as usual he proceeded to declare that the young people of to-day were on the road to perdition through infidelity, materialism, and self-conceit, and that amateur theatricals ought to be prohibited, because they seduced young people from religion and their duties.
"To-morrow we shall go together, and you shall apologize to the superintendent, and promise him to work conscientiously," he said in conclusion. "You ought not to remain one single day with no regular position in society."
"I beg you to listen to me," I said sullenly, expecting nothing good from this conversation. "What you call a position in society is the privilege of capital and education. Those who have neither wealth nor education earn their daily bread by manual labour, and I see no grounds for my being an exception."
"When you begin talking about manual labour it is always stupid and vulgar!" said my father with irritation. "Understand, you dense fellow -- understand, you addle-pate, that besides coarse physical strength you have the divine spirit, a spark of the holy fire, which distinguishes you in the most striking way from the ass or the reptile, and brings you nearer to the Deity! This fire is the fruit of the efforts of the best of mankind during thousands of years. Your great-grandfather Poloznev, the general, fought at Borodino; your grandfather was a poet, an orator, and a Marshal of Nobility; your uncle is a schoolmaster; and lastly, I, your father, am an architect! All the Poloznevs have guarded the sacred fire for you to put it out!"
"One must be just," I said. " Millions of people put up with manual labour."
"And let them put up with it! They don't know how to do anything else! Anybody, even the most abject fool or criminal, is capable of manual labour; such labour is the distinguishing mark of the slave and the barbarian, while the holy fire is vouchsafed only to a few!"
To continue this conversation was unprofitable. My father worshipped himself, and nothing was convincing to him but what he said himself. Besides, I knew perfectly well that the disdain with which he talked of physical toil was founded not so much on reverence for the sacred fire as on a secret dread that I should become a workman, and should set the whole town talking about me; what was worse, all my contemporaries had long ago taken their degrees and were getting on well, and the son of the manager of the State Bank was already a collegiate assessor, while I, his only son, was nothing! To continue the conversation was unprofitable and unpleasant, but I still sat on and feebly retorted, hoping that I might at last be understood. The whole question, of course, was clear and simple, and only concerned with the means of my earning my living; but the simplicity of it was not seen, and I was talked to in mawkishly rounded phrases of Borodino, of the sacred fire, of my uncle a forgotten poet, who had once written poor and artificial verses; I was rudely called an addlepate and a dense fellow. And how I longed to be understood! In spite of everything, I loved my father and my sister and it had been my habit from childhood to consult them -- a habit so deeply rooted that I doubt whether I could ever have got rid of it; whether I were in the right or the wrong, I was in constant dread of wounding them, constantly afraid that my father's thin neck would turn crimson and that he would have a stroke.
"To sit in a stuffy room," I began, "to copy, to compete with a typewriter, is shameful and humiliating for a man of my age. What can the sacred fire have to do with it?" ...
http://www.online-literature.com/anto...
عنوانهای چاپ شده در ایران: «زندگی من»؛ «زندگی من و شش داستان دیگر»؛ «زندگی من و پنج داستان دیگر»؛ «زندگی من و دو داستان دیگر»؛ «زندگی من و یک داستان دیگر»؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و یکم آوریل سال2005میلادی
عنوان: زندگی من و شش داستان دیگر؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: جهانگیر افکاری؛ ته��ان، امیرکبیر - کتابهای جیبی، سال1329؛ چاپ چهارم سال1351؛ در229ص؛ چاپ پنجم سال1354؛ تهران، علمی فرهنگی، چاپ دیگر علمی فرهنگی سال1388؛ در264ص؛ شابک9789646205970؛ موضوع داستانهای نویسندگان روسیه - سده 19م
عنوان: زندگی من و پنج داستان دیگر؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: جهانگیر افکاری؛ تهران، خنیا؛ سال1370؛ در228ص؛
عنوان: زندگی من و دو داستان دیگر؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: جهانگیر افکاری؛ تهران، امیرکبیر؛ سال1390؛ در163ص؛ شابک9789640013922؛
عنوان: زندگی من؛ نویسنده: آنتون چخوف؛ مترجم: احمد گلشیری؛ تهران، آفرینگان، سال1379؛ در178ص؛ شابک ایکس-964902171؛ چاپ سوم سال1393؛ در190ص؛ شابک9789649021713؛
عنوان: زندگی من و یک داستان دیگر؛ نویسند: آنتون چخوف؛ میرجم: زهره مستی؛ تهران، نوید ظهور، سال1394؛ در151ص؛ شابک9786009348800؛
داستانهای «زندگی من»، «پدر» و «در راه سفر»، و ...؛ داستان «زندگی من» از قوی‌ترین داستانهای «آنتون چخوف» به شمار می‌آید، داستان مربوط به سال‌هایی ست، که پس از قتل «الکساندر دوم»، دگرگونی شدیدی در وضع اجتماعی روسیه پدید آمد، و فقر و تیره روزی همه جا را فراگرفت؛ «چخوف» در این داستان، که حاکی از احساس تلخ و بدبینی، و البته همراه با امید به آینده است، ترسیم کننده ی همین فقر و تیره روزیها است؛ «چخوف» در سال 1904میلادی، و در سن چهل و چهار سالگی از این دنیا رفتند؛ ولی آثارشان تا هستی هست میماند؛ برخی ایشان را برترین نویسنده ی داستانهای کوتاه می‌دانند؛ روانش هماره شادان
نقل از متن: (بخشی از کتاب زندگی من و دو داستان دیگر: رئیس اداره به من گفت: ـ تنها به احترام پدرتان شما را نگه داشته ام، اگرنه تا به حال هزار بار به هوا پریده بودید؛ جوابش دادم: ـ آقای رئیس، اگر به شکسته نفسی تعبیر نکنید، تا الان باور نمیکردم که حقیر پرنده هم باشم؛ اینقدر شنیدم که گفت: ـ این مردکه را بیندازید بیرون، دیگر حوصله ام را سر برد؛ و به فاصله دو روز اخراج شدم؛ به این ترتیب از وقتی که خودم را شناخته بودم ده مرتبه تغییر شغل دادم و حال آنکه برای پدرم که معمار شهر بود، از این اسف انگیزتر چیزی نمیشد؛ ادارات مختلف را زیر پا گذاشته بودم، اما مشاغل ده گانه ای که عهده دار شده بودم، همه مثل قطره های آب یکسان بود: نشستن، نوشتن، به نظریات احمقانه و بیجا گوش دادن، و انتظار روز اخراجی را داشتن؛ موقعی که به خانه رسیدم، پدرم در صندلی دسته دارش فرورفته چرت میزد؛ از قیافه باریک و خشکش که در جاهای تراشیده به بنفشی میزد، مثل ارگ نوازهای کاتولیکی حقارت و اطاعت میبارید؛ بی آنکه جواب سلامم را بدهد، یا چشمهایش را باز کند، گفت: ـ اگر زن عزیزم، مادر تو، زنده بود از این وضع زندگی تو دق میکرد، خدایی شد که او زودتر مرد.؛ آنوقت چشمهایش را باز کرد و گفت: بیچاره، بگو ببینم تکلیف من با تو چیست؟ سابقاً، وقتی بچه تر بودم، بزرگترها و آشناهایم میدانستند در برابر من چه تکلیفی دارند.؛ عده ای نصیحتم میکردند بروم سرباز داوطلب شوم، بعضی هم میگفتند برو تلگرافچی بشو؛ اما حالا که بیست و پنج ساله شده، و موهای شقیقه هایم جوگندمی شده بود، و مناصب سرباز داوطلب، دواساز، و تلگرافچی را، پشت هم طی کرده بودم، اینطور فکر میکردند که دیگر هر کاری به دنیا بوده من کرده ام، و روی همین اصل، کسی نصیحتم نمیکرد، فقط سرشان را بالا انداخته پوف میکردند؛ پدرم باز گفت: ـ آخر برای خودت چه فکری داری؟ جوانهای همسن تو در این ملک دارای همه چیز شده اند، اما تو چکاره ای؟ بفرما: یک جوان روزمزد گدا؛ آنهم سربار من! بعد، مثل همیشه، صدایش بلند شد، که جوانهای امروزه از بی ایمانی، از فلسفه جدید، و از خودسری نیست و نابود میشوند، باید این انجمنهای تئاتری را، که سبب برگشتن جوانها از راه دین و صواب شده است، برچید؛ آنوقت از حرفهایش نتیجه گرفت: ـ فردا با هم پیش رئیس اداره میرویم، تو از او معذرت میخواهی و قول میدهی که پس از این، از روی وجدان، خدمتت را انجام دهی.؛ حتی یک روز نبایستی بیکار بمانی.؛ من توی هم رفتم، بی آنکه از این گفتگو انتظار خوشی داشته باشم؛ گفتم: ـ خواهش میکنم ببینید من چه میگویم؛ آن چیزی که شما اسمش را میگذارید کار، بسته به دارایی و سواد است؛ اما فقیر و بیچاره های بیسواد، با کار بدنی نان درمیآورند، و دلیلی ندارد که من از این رسم جدا باشم.؛ پدرم غضب آلود گفت: ـ اینکه تو اسم کار بدنی را میبری، خودش حماقت و نفهمی است؛ پسره نادان و بیفکر، بدان که غیر از کار بدنی روح آسمانی و خون مقدسی در تو جاری است که وجه امتیاز تو، از الاغ، و خزنده، همان است، و همان است که تو را تا ملکوت آسمان بالا میبرد! جد بزرگ تو «سرتیپ پولوزنف» کسی بود که در جنگ «بورودی نو» شکست خورد، پدر بزرگ تو شاعر و سخنور بود، لقب اعیانی هم داشت؛ عمو جانت مربی و معلم بود؛ و بالاخره من هم که پدرت هستم، معمارم؛ آیا آتش مقدسی را که خانواده پولوزنف دست به دست نگه داشته اند، تو باید اینطور خاموشش کنی؟ به او گفتم: ـ اگر حقیقت را بخواهید، امروز میلیونها بشر به کار بدنی اشتغال دارند؛ ـ خب داشته باشند! آنها به درد کار دیگری نمیخورده اند؛ فرق نمیکند، یک احمق تمام عیار یا یک آدم حرام زاده، اگر هم به کار بدنی بپردازند، مهم نیست، اصلاً این نوع کارها مال غلام و آدم وحشی است، اما تو که خون پاک داری، نباید خودت را با آنها یکی کنی!) پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 17/09/1399هجری خورشیدی؛ 05/08/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
April 29, 2023
The provincial town is in the power of boredom, ignorance, bad taste and avarice…
The protagonist and narrator, living in the town, is one of the superfluous men…
The hero of the novella is kind and he believes that he can find his special place in the world��
He is full of naïve ideals… He believes in simplicity, equality and fraternity…
He becomes a house painter and he finds out that now he is among those who are being used… He marries a rich girl and they try to live simple life and make good doings but they are deceived on all sides…
His wife is disappointed and forsakes him…
“Lice consume the grass, rust consumes the iron, and lying the soul.” Corruption is universal… Corruption is all around… Corruption devours us from without and from within.
The protagonist and narrator, living in the town, is one of the superfluous men…
“What do you think about yourself?” my father went on. “By the time they are your age, young men have a secure social position, while look at you: you are a proletarian, a beggar, a burden on your father!”
The hero of the novella is kind and he believes that he can find his special place in the world��
The poplars, covered with dew, filled the air with soft fragrance. I was sad, and did not want to go away from the town. I was fond of my native town. It seemed to be so beautiful and so snug! I loved the fresh greenery, the still, sunny morning, the chiming of our bells; but the people with whom I lived in this town were boring, alien to me, sometimes even repulsive. I did not like them nor understand them.
He is full of naïve ideals… He believes in simplicity, equality and fraternity…
We talked, and when we got upon manual labour I expressed this idea: that what is wanted is that the strong should not enslave the weak, that the minority should not be a parasite on the majority, nor a vampire for ever sucking its vital sap; that is, all, without exception, strong and weak, rich and poor, should take part equally in the struggle for existence, each one on his own account, and that there was no better means for equalizing things in that way than manual labour, in the form of universal service, compulsory for all.
He becomes a house painter and he finds out that now he is among those who are being used… He marries a rich girl and they try to live simple life and make good doings but they are deceived on all sides…
They took the new wheels off our carts and replaced them with old ones, stole our ploughing harness and actually sold them to us, and so on. But what was most mortifying of all was what happened at the building; the peasant women stole by night boards, bricks, tiles, pieces of iron. The village elder with witnesses made a search in their huts; the village meeting fined them two rubles each, and afterwards this money was spent on drink by the whole commune.
His wife is disappointed and forsakes him…
“Lice consume the grass, rust consumes the iron, and lying the soul.” Corruption is universal… Corruption is all around… Corruption devours us from without and from within.
May 28, 2019
M A R A V I L L A de relato.
140 páginas de melancolía que me han dejado un poso de tristeza importante. Puede que porque no me pillara la lectura en el mejor momento o simplemente porque el retrato de ese hombre tan solo me ha tocado la fibra sensible.
Nuestro protagonista es un joven perteneciente a la clase noble rusa que rechaza constantemente los trabajos burocráticos que su padre le ofrece, él quiere trabajar. Cree que todos los hombres deben trabajar y formarse por sí mismos, y así comienza una vida cargada de rechazo tanto por los nobles como por los obreros.
Esta novela corta hace hincapié de la hipocresía de unos y otros y no se queda solo con una parte de la tarta... El protagonista y su hermana me han llegado al corazón, y toda la historia me ha parecido tan triste, nostálgica ¡Y contada de manera tan sencilla pero evocadora!
En fin, primer relato que leo de Chéjov, no será el último.
140 páginas de melancolía que me han dejado un poso de tristeza importante. Puede que porque no me pillara la lectura en el mejor momento o simplemente porque el retrato de ese hombre tan solo me ha tocado la fibra sensible.
Nuestro protagonista es un joven perteneciente a la clase noble rusa que rechaza constantemente los trabajos burocráticos que su padre le ofrece, él quiere trabajar. Cree que todos los hombres deben trabajar y formarse por sí mismos, y así comienza una vida cargada de rechazo tanto por los nobles como por los obreros.
Esta novela corta hace hincapié de la hipocresía de unos y otros y no se queda solo con una parte de la tarta... El protagonista y su hermana me han llegado al corazón, y toda la historia me ha parecido tan triste, nostálgica ¡Y contada de manera tan sencilla pero evocadora!
En fin, primer relato que leo de Chéjov, no será el último.
July 6, 2020
This story mirrors “The house with mezzanine.” So it is ideal to read them together. “The house with mezzanine” flashes out the dilemma of the artist who doubts the usefulness of his craft for the improvement of the wider society. But he is concerned in equal measure by the effectiveness of good deeds imposed on the poor by the educated classes.
Here, the situation is opposite while a gifted idealistic young man decides to work with his hands alongside the poor.
”The thing we call the position in the society in reality comprised privilege of the capital and education. The poor and uneducated earn their bread by physical labour and I do not see the reason why I need to be an exception. “
This attitude sounds amazingly contemporary in the third decade of the 21st century. I would not be surprised if the one of Sally Rooney’s characters, or herself or any left-leaning later millennial would say it. Though I am not sure how many of them would follow this idea to its logical end like the Chekhov’s character has done.
As a result, he is disowned by his father and ostracised by the society in his small town. But his life seems to be meaningful. That is until he falls in love. Another blow to his worldview is meeting with a student-doctor who challenged him:
You want to be useful, come out of narrow circle and influence the whole masses. ..A loud energetic sermon is necessary. Why art, music are so lively and strong?”
“If you would spent your gift to become a successful artist of scientist would you think that your life would be more productive in all respects?”
Doctor also challenged the fairness of equality:
”You live in order for an artist and his helper eat from the same table. But it is a kitchen, mundane grey side of life and live solely for this, is it not ugly?”
The main character sticks to his guns. However, his life proves to be far from the ideal he has drawn in his mind.
So here we have two stories where Chekhov reveals the absence of the ideal answer for the choices the society imposes on us. In the “House with mezzanine”, the artist faces the limitations of his choice. Here, the young man makes the opposite decision with his life but faces the different consequences in a same painful way.
As always with Chekhov, any attempt to analyse makes his story sound didactic. And of course it is not. It is not the story about the moral choices as such. It is the story of a broken heart, the sadness and beauty and transience of the moments that to become out lives.
Here, the situation is opposite while a gifted idealistic young man decides to work with his hands alongside the poor.
”The thing we call the position in the society in reality comprised privilege of the capital and education. The poor and uneducated earn their bread by physical labour and I do not see the reason why I need to be an exception. “
This attitude sounds amazingly contemporary in the third decade of the 21st century. I would not be surprised if the one of Sally Rooney’s characters, or herself or any left-leaning later millennial would say it. Though I am not sure how many of them would follow this idea to its logical end like the Chekhov’s character has done.
As a result, he is disowned by his father and ostracised by the society in his small town. But his life seems to be meaningful. That is until he falls in love. Another blow to his worldview is meeting with a student-doctor who challenged him:
You want to be useful, come out of narrow circle and influence the whole masses. ..A loud energetic sermon is necessary. Why art, music are so lively and strong?”
“If you would spent your gift to become a successful artist of scientist would you think that your life would be more productive in all respects?”
Doctor also challenged the fairness of equality:
”You live in order for an artist and his helper eat from the same table. But it is a kitchen, mundane grey side of life and live solely for this, is it not ugly?”
The main character sticks to his guns. However, his life proves to be far from the ideal he has drawn in his mind.
So here we have two stories where Chekhov reveals the absence of the ideal answer for the choices the society imposes on us. In the “House with mezzanine”, the artist faces the limitations of his choice. Here, the young man makes the opposite decision with his life but faces the different consequences in a same painful way.
As always with Chekhov, any attempt to analyse makes his story sound didactic. And of course it is not. It is not the story about the moral choices as such. It is the story of a broken heart, the sadness and beauty and transience of the moments that to become out lives.
September 11, 2023
فضای کتاب جوریه که انگار خیلی ساده وارد زندگی روزمره‌ی کسی بشی و باهاش توی مسیری همراه بمونی.
میخائیل داستان زندگی بسیاری از ماست. مایی که می‌خوایم خودمون فکر کنیم، انتخاب کنیم، زندگی کنیم. مایی که خسته‌ایم از اینکه بهمون گفته بشه درستش چیه و باید چطوری زندگی کنیم تا پذیرفته باشیم.
داستان پرداخت و روند خوبی داره اما جا داشت روی شخصیت‌ها و عمق داستان بیشتر کار بشه. امتیازم بهش ۳.۵ بود که به پایین گرد کردم.
+ کتاب رو با صدای امیر صمصامی گوش دادم و راضی بودم.
---------------------
یادگاری از کتاب:
می‌گن زن کمک دست مرده. من کمک‌دست می‌خوام چی کار؟ خودم به خودم کمک میکنم. آدم کسی رو می‌خواد که باهاش حرف بزنه نه کسی که همیشه لباش رو همه. یعنی منظورم کسیه که شعور داشته باشه، احساس داشته باشه. وقتی آدم نتونه دو کلمه با زنش حرف بزنه، فایده‌ی این زندگی چیه؟
...
خیلی کار کردیم، خیلی فکر کردیم، خیلی فکر کردیم به جایی برسیم و باید افتخارم بکنیم و به جایی هم رسیدیم. اما آیا موفقیت ما، رو زندگی دور و اطرافمون تأثیر گذاشته؟ زندگی دیگران رو عوض کرده؟
...
بی‌اندازه متأسفم که ما این همه از هم دوریم.
...
به نظر من هیچ چیز نمی‌گذره مگه اینکه اثری از خودش به جا بذاره.
میخائیل داستان زندگی بسیاری از ماست. مایی که می‌خوایم خودمون فکر کنیم، انتخاب کنیم، زندگی کنیم. مایی که خسته‌ایم از اینکه بهمون گفته بشه درستش چیه و باید چطوری زندگی کنیم تا پذیرفته باشیم.
داستان پرداخت و روند خوبی داره اما جا داشت روی شخصیت‌ها و عمق داستان بیشتر کار بشه. امتیازم بهش ۳.۵ بود که به پایین گرد کردم.
+ کتاب رو با صدای امیر صمصامی گوش دادم و راضی بودم.
---------------------
یادگاری از کتاب:
می‌گن زن کمک دست مرده. من کمک‌دست می‌خوام چی کار؟ خودم به خودم کمک میکنم. آدم کسی رو می‌خواد که باهاش حرف بزنه نه کسی که همیشه لباش رو همه. یعنی منظورم کسیه که شعور داشته باشه، احساس داشته باشه. وقتی آدم نتونه دو کلمه با زنش حرف بزنه، فایده‌ی این زندگی چیه؟
...
خیلی کار کردیم، خیلی فکر کردیم، خیلی فکر کردیم به جایی برسیم و باید افتخارم بکنیم و به جایی هم رسیدیم. اما آیا موفقیت ما، رو زندگی دور و اطرافمون تأثیر گذاشته؟ زندگی دیگران رو عوض کرده؟
...
بی‌اندازه متأسفم که ما این همه از هم دوریم.
...
به نظر من هیچ چیز نمی‌گذره مگه اینکه اثری از خودش به جا بذاره.
March 25, 2023
"আমার জীবন" চেকভের আত্মজীবনী নয়।এটি তার লেখা উপন্যাসিকা। রোমান্টিকতার সাথে বাস্তবতার দ্বন্দ্ব হচ্ছে গল্পের মূল উপজীব্য।নায়ক অভিজাত শ্রেণির সদস্য। কিন্তু তার নিজেকে আগন্তুক মনে হয়। সে "বৈপ্লবিক" চিন্তাভাবনা থেকে শ্রেণিচ্যুত হয়ে শ্রমিকে পরিণত হয়। কী হয় তারপর? সে কি বিপ্লবী হয়ে উঠতে পারে? অহংকারী বাবার "ভুল" ভাঙাতে পারে?যাদের মাঝে গেলো তাদের একজন হয়ে ওঠা কি এতোই সহজ? চেকভ কথকের মাধ্যমে বিপ্লব ও মহত্ত্ব সম্বন্ধে আমাদের প্রচলিত ধারণাকে প্রবলভাবে ধাক্কা দিয়েছেন। রোমান্টিকতা বইয়ের পাতায় সুন্দর হলেও বাস্তবতার আঘাতে তা কীভাবে দুমড়ে মুচড়ে যায় তা লেখকের সূক্ষ্ম পর্যবেক্ষণে ধরা পড়েছে। আর চেকভ ঠিক যেমন, ফর্ম বা স্টাইল নিয়ে কোনো কেরদানি নেই, "আমার জীবন" এ আছে শুধু নিটোল একট�� গল্প যেটা পড়া শেষ হওয়ার বহুক্ষণ পরেও মাথায় ঘুরপাক খেতে থাকে।
September 22, 2017
Classic Chekhov: keeps everything in flux.
Every story of his I've read has the same principle: 'I think this is good; (s)he thinks the opposite is good. We're both kinda right, but you can't ever prove one is greater than the other.'
This version is bourgeois life vs. manual labour. They both have their strengths and weaknesses, but even so, we're still all going to die, and before then, most people suck.
Cheers, Chekhov. See you in, uh... a few months ;D
Every story of his I've read has the same principle: 'I think this is good; (s)he thinks the opposite is good. We're both kinda right, but you can't ever prove one is greater than the other.'
This version is bourgeois life vs. manual labour. They both have their strengths and weaknesses, but even so, we're still all going to die, and before then, most people suck.
Cheers, Chekhov. See you in, uh... a few months ;D
March 17, 2016
Un libro 100 % Chéjov. Uno de los pilares más importantes de este autor es la verdad; Chéjov decía que la ficción que miente no es buena ficción. Este relato es un espejo de lo que somos: pobres miserables que buscan su lugar en el mundo mientras sufren en soledad.
October 25, 2024
La casa editrice “Passigli” offre l’opportunità di leggere i migliori romanzi brevi di Anton Cechov [1860-1904] in una curata traduzione moderna e il libro che ho terminato di leggere oggi è una di queste “perle”: “La mia Vita” narra le vicissitudini personali e familiari di Misail, un giovanotto figlio di un architetto, nipote di un poeta e pronipote addirittura di un generale, che rifiuta una sistemazione lavorativa come impiegato favorita dalla considerazione e la stima dovute a suo padre apprezzato disegnatore delle case della gente che conta in paese e preferisce invece lavorare all’aperto come imbianchino, attirandosi le ire paterne e l’ostracismo della gente bene del suo paese che lo scansa e lo deride; tutto questo non gli farà cambiare idea tant’è che pian piano c’è chi gli si riavvicinerà, chi lo vorrà aiutare disinteressatamente a crescere nel suo lavoro, chi si innamorerà di lui e la sua vita si dipanerà negli anni come ognuno di noi tra momenti felici ed altri negativi, tra gli alti e bassi ma senza mai tradire le sue convinzioni e le sue certezze. Un romanzo tipico della letteratura di Cechov che non racconta niente di nuovo ma lo sa raccontare impeccabilmente alla sua maniera di grande e indimenticabile scrittore.
February 19, 2017
Lice eats grass, rust eats iron, and lying the soul.
Russian literature and I have a dysfunctional relationship. I think I should like it, have had several friends over the years who adore it, and yet, at some point during a book I want to put myself out of my misery. Whether it's Tolstoy, Dostoyevski, or Chekhov I find a point where I really understand vodka. To be fair, I had a nice Turgenev experience and still need to crack open Gogol, but that will come after a breather because this one took me through my paces.
It's the usual unrelenting bleakness. Here that feeling of being trapped is neatly wrapped up in a youth's rebellion of class structure and the resulting consequences. There's more downs than ups--it's Russian literature, misery is requisite--but after I dragged myself through the extraordinarily long sagging middle, the final 10% was great. Maybe because like a horse on the way home I raced along or the conclusion was just more concise and less mud and cold and uselessness. Either way, a significant character death as offering for my suffering always helps me end on an up note--Wuthering Heights and Anna Karenina dragged themselves out of one star territory with this trick. Thus my 2.5 star rating gets pushed to 3, mostly likely due to a sense of relief.
January 23, 2018
when you see you can't live your dreams in this cruel world :(
reading it was a fun adventure, different but same as my experience, and foretelling my tragic end if i keep up like that, hoping to cling a bit more to my world before crashing into the abyss
reading it was a fun adventure, different but same as my experience, and foretelling my tragic end if i keep up like that, hoping to cling a bit more to my world before crashing into the abyss
March 19, 2019
ترکیبِ بی نظیرِ چخوف و چهارشنبه سوری :)
بسی زیبا و دلنشین...
بسی زیبا و دلنشین...
December 4, 2019
"I believe that nothing passes away without leaving a trace and that every step we take, however small, has significance for our present and our future existence”
January 2, 2023
This is my first Chekhov, I was immediately immersed in the plight of a young man determined to go his own way in the world. A couple of things become clear right away, this was a place and time (Russia circa 1890's) in which going your own way was discouraged by methods like beatings, shunning, water poured on you as you walk through the market. A tough crowd. But our guy Misail is a tough nut and will not be dissuaded. His dad refers to taking his place in the nobility as keep alight a 'sacred fire'. But he wants to work for a living, what he considers honest work with his hands.
" To sit in a stuffy room," I said, "to copy papers, to compete with a typewriter, for a man of my age is shameful and insulting. How can there be any talk of sacred fire here!"
What makes this book so enduring is that, despite his firm convictions, he is willing to engage seriously in discussions about how life should be lived. What a wonderful combination of traits: a serious approach to life, firm convictions and yet a mind that remains open. In one exchange with a friend who extols the virtues of climbing the ladder of progress, he responds by asking why his opting out poses a threat, why it incites such a violent response in people.
"What's the danger?", I asked. "Progress lies in works of love, in the fulfillment of the moral law, if you don't enslave anyone, are not a burden to anyone, what more progress do you want?"
Currently, in 2022, we hear the term 'wage slave' and it has a real resonance. Chekhov would understand this term instantly, "the art of enslavement is also gradually cultivated", he writes. "We endow slavery with refined forms, or at least we know how to find a justification for it in each particular case."
This tale of how difficult it was to go against the grain of society presents a powerful microcosm whose dynamics have not changed much in a hundred and twenty years. It remains painfully difficult and often results in family members disowning us and rejection from friends. One person close to Misail takes a similar desperate plunge with outwardly disastrous results. But for the first time she took agency in her own life and says,
"After what happened, I can't go back there. Lord how good that is! I feel easy in my heart."
She hadn't slept like that for a long, long time.
" To sit in a stuffy room," I said, "to copy papers, to compete with a typewriter, for a man of my age is shameful and insulting. How can there be any talk of sacred fire here!"
What makes this book so enduring is that, despite his firm convictions, he is willing to engage seriously in discussions about how life should be lived. What a wonderful combination of traits: a serious approach to life, firm convictions and yet a mind that remains open. In one exchange with a friend who extols the virtues of climbing the ladder of progress, he responds by asking why his opting out poses a threat, why it incites such a violent response in people.
"What's the danger?", I asked. "Progress lies in works of love, in the fulfillment of the moral law, if you don't enslave anyone, are not a burden to anyone, what more progress do you want?"
Currently, in 2022, we hear the term 'wage slave' and it has a real resonance. Chekhov would understand this term instantly, "the art of enslavement is also gradually cultivated", he writes. "We endow slavery with refined forms, or at least we know how to find a justification for it in each particular case."
This tale of how difficult it was to go against the grain of society presents a powerful microcosm whose dynamics have not changed much in a hundred and twenty years. It remains painfully difficult and often results in family members disowning us and rejection from friends. One person close to Misail takes a similar desperate plunge with outwardly disastrous results. But for the first time she took agency in her own life and says,
"After what happened, I can't go back there. Lord how good that is! I feel easy in my heart."
She hadn't slept like that for a long, long time.
December 10, 2023
Frustratingly human. Only Chekhov can write fiction that feels like the most genuine, rawest portrayal of human life. I relate to all of the characters he crafts—from the doctors who intellectualise the world's most significant issues yet do nothing to fix them to the dirt-poor peasants who steal and drink "kvass with cockroaches in it". They are all unmistakably human, in different forms, moulded by different circumstances.
The story mainly revolves around Misail Poloznev. He is a young man who fails to secure a social position so miserably that the town folks feel sorry for his father. His father, frustrated with his son and even more so his name, tells him:
"Your great-grandfather Poloznev, the general, fought at Borodino; your grandfather was a poet, an orator, and a Marshal of Nobility; your uncle is a schoolmaster; and lastly, I, your father, am an architect! All the Poloznevs have guarded the sacred fire for you to put it out!"
Despite his father's attempts to talk sense into him, Misail chooses an independent and shameful path—the life of a labour worker. Things reveal themselves messy after that, not only for Misail but everyone around him.
The story mainly revolves around Misail Poloznev. He is a young man who fails to secure a social position so miserably that the town folks feel sorry for his father. His father, frustrated with his son and even more so his name, tells him:
"Your great-grandfather Poloznev, the general, fought at Borodino; your grandfather was a poet, an orator, and a Marshal of Nobility; your uncle is a schoolmaster; and lastly, I, your father, am an architect! All the Poloznevs have guarded the sacred fire for you to put it out!"
Despite his father's attempts to talk sense into him, Misail chooses an independent and shameful path—the life of a labour worker. Things reveal themselves messy after that, not only for Misail but everyone around him.
December 28, 2018
بخشی از کتاب با ترجمه‌ی فرشته افسری، نشر آسو :
اگر می‌توانستم برای خودم انگشتری با نوشته ای بر روی آن سفارش دهم احتمالاً این عبارت را انتخاب می‌کردم؛ "هیچ چیز نمی‌گذرد." من معتقدم که هیچ چیز بدون این که اثری از خود به جای بگذارد، نمی‌گذرد و هر قدم کوچکی که بر می‌داریم، بر حال و آینده ما بسیار اثرگذار است.
مثل تمام آثارش، در این کتاب هم چخوف قصد داره پوچی و بیهودگی زندگی مردم روسیه رو نشون بده. مردمی که در شهر زندگی میکنن، اعتقاد دارن روستایی‌ها وحشی و بی‌فرهنگن، اما زندگی روتین و پوچی دارن که نه برای کارامد بودن بلکه برای حرف مردم فعالیت میکنن.
چه‌قدر جامعه ما به یه چخوف نیاز داره که انقدر مسخرمون کنه که بهمون بر بخوره، و تکونی به اعتقادات و افکار خودمون بدیم:)
اگر می‌توانستم برای خودم انگشتری با نوشته ای بر روی آن سفارش دهم احتمالاً این عبارت را انتخاب می‌کردم؛ "هیچ چیز نمی‌گذرد." من معتقدم که هیچ چیز بدون این که اثری از خود به جای بگذارد، نمی‌گذرد و هر قدم کوچکی که بر می‌داریم، بر حال و آینده ما بسیار اثرگذار است.
مثل تمام آثارش، در این کتاب هم چخوف قصد داره پوچی و بیهودگی زندگی مردم روسیه رو نشون بده. مردمی که در شهر زندگی میکنن، اعتقاد دارن روستایی‌ها وحشی و بی‌فرهنگن، اما زندگی روتین و پوچی دارن که نه برای کارامد بودن بلکه برای حرف مردم فعالیت میکنن.
چه‌قدر جامعه ما به یه چخوف نیاز داره که انقدر مسخرمون کنه که بهمون بر بخوره، و تکونی به اعتقادات و افکار خودمون بدیم:)
January 9, 2024
این اولین کتابی بود که از چخوف خوندم و حسش واسم دقیقا مثل خوندن کتاب های هاینریش بل بود. انقدر روون و جذاب که من رو به داخل داستان کشید و با میخائیل همراه کرد، جوری که گذر زمان رو حس نمی کردم و سریع جلو می رفتم.
البته این رو فاکتور میگیرم که هرچند صفحه باید برمیگشتم ببینم این آدمی که داره درموردش صحبت می کنه دقیقا کی بود، که از مشکلات خوندن ادبیات روسیه هستش:))
به نظر میرسه چخوف هم نویسنده ی منه و قصد دارم بازم کتاب های بیشری ازش بخونم.
**
با شروع کتاب شما کنار میخائیل زندگی روزمرش رو مشاهده می کنید. زندگی مردی که برخلاف اجداد تحصیل کردش علاقه ای به زندگی مثل اون ها نداره و می خواد برای خودش زندگی کنه. تو جامعه ای که همه درحال قضاوت کردن همدیگه هستن. شهرنشین ها روستایی هارو وحشی و بی فرهنگ میدونن و روستانی ها اونارو آدم های مرفه بی درد و بی دغدغه می دونن. و همه ی این آدم ها تنها برای حرف مردم زندگی میکنن و کسی که بخواد برای خودش زندگی کنه رو طرد می کنن.
البته برای ما کاملا قابل درکه و اینکه آدم هایی در یک جای دیگه جهان هم فرهنگشون مثل ما هستش، قسمت جالب ماجرا بود.
در آخر نمره ی من به این کتاب: 4
البته این رو فاکتور میگیرم که هرچند صفحه باید برمیگشتم ببینم این آدمی که داره درموردش صحبت می کنه دقیقا کی بود، که از مشکلات خوندن ادبیات روسیه هستش:))
به نظر میرسه چخوف هم نویسنده ی منه و قصد دارم بازم کتاب های بیشری ازش بخونم.
**
با شروع کتاب شما کنار میخائیل زندگی روزمرش رو مشاهده می کنید. زندگی مردی که برخلاف اجداد تحصیل کردش علاقه ای به زندگی مثل اون ها نداره و می خواد برای خودش زندگی کنه. تو جامعه ای که همه درحال قضاوت کردن همدیگه هستن. شهرنشین ها روستایی هارو وحشی و بی فرهنگ میدونن و روستانی ها اونارو آدم های مرفه بی درد و بی دغدغه می دونن. و همه ی این آدم ها تنها برای حرف مردم زندگی میکنن و کسی که بخواد برای خودش زندگی کنه رو طرد می کنن.
البته برای ما کاملا قابل درکه و اینکه آدم هایی در یک جای دیگه جهان هم فرهنگشون مثل ما هستش، قسمت جالب ماجرا بود.
در آخر نمره ی من به این کتاب: 4
December 1, 2020
امتیاز در خوانش دوم ۴ ستاره( که فرقی با خوانش اول نداشت)ر
داستانی تلخ از چخوف دوست داشتنی که ۸ سال پیش از فوتش در اوج پختگی نوشته شده.
به راستی
بخشیدن دشوارتر است یا فراموش کردن؟؟
چخوف در این داستان به جامعه خویش می تازد . جامعه ای که سراسر مبتلا به فساد است. در جایی می گوید " حتی یک مرد صادق در کل شهر را نمی شناختم. پدرم رشوه می گرفت و فکر می کرد این پول ها را به خاطر توانایی اش میگیرد" ر
میخاییل که راوی داستان است فردی نجیب زاده است که از اجتماع اش بریده او تمایلی به ادامه راه اجدادش و انجام کارهای اداری که مورد احترام مردم است ، ندارد و بارها از مشاغلی که پدرش برای او دست و پا کرده اخراج می شود... او می گوید من هم می خواهم مثل رعایا کار یدی انجام بدم....و همواره به خاطر این طرز تفکر مورد شماتت مردم است در جایی می گوید " همه مرا مسخره می کردند ، اوایل این چیزها ناراحتم می کرد"ر
در این حین او با دختر مهندس که فردی ثروتمند است آشنا می شود . دختر مهندس شیفته عقاید و سبک زندگی اوست و البته همه به اون در شهر احترام میگذارد..چرا؟ چون ثروتمند است . دختر مهندس با او ازدواج می کند اما بعد از مدتی پی می برد که چه اختلافی بین زندگی قبلی و فعلیش اش در حومه شهر وجود دارد و تعامل با رعایا به خاطر فقر فرهنگیشان آنچنان که فکر می کرد راحت نیست
او تصمیم می گیرد که سطح زندگی رعایا را با ساخت مدرسه برای آنها بالا ببرد ولی آنقدر جامعه رعیت ها فاسد و مسموم است که حتی از آن مدرسه هم دزدی می کنند و برای ساخت مدرسه که برای بچه های خودشان است کارشکنی می کنند.... این زندگی سبب خستگی و دل مردگی همسر میخاییل می شود و او تصمیم می گیرد که به آمریکا برود(البته مشکل جای دیگریست).... بعد از مدتی نامه ای به همسرش می دهد و از او با محبت و احترام ، تقاصای جدایی می کند.... ماریا همسر میخاییل طعم آزادی و رهاشدگی را می چشد ( آمریکا نماد یک کشور آزاد که همه سلایق در آنجا می توانند زندگی کنند) گویی او همانند پرنده ای است که از بامی به بام دیگر می جهد و زندگی با میخاییل صرفا توقف چند روزه او بر یکی از این بام ها بوده.... در جایی در آن نامه به همسرش می گوید "شاه دیوید انگشتری داشت که روی آن نوشته بود "" این نیز بگذرد"" این جمله او را شاد می کرد در زمان غمگینی و غمگین می کرد در زمان شادی . من چنین انگشتری با حروف عبری برای خودم یافتم و این افسون مرا از شور و شوق باز می دارد. همه چیز می گذرد حتی زندگی، پس آدمی به هیچ چیز نیاز ندارد. تنها چیزی که نیاز دارد آزادیست"ر
او مکالماتی با دکتر، که خواهر مخاییل دلبسته او شده ، دارد... نظریات دکتر حول این محور است که جامعه روسیه هیچ جریان اجتماعی را در خود ندیده و مادام که مردم مطالعه نکنند و به سمت دانش نروند ، زندگی آنها سراسر فساد و کسالت و خمودگی خواهد بود
در انتها میخاییل پی می برد که از نظر او جمله "این نیز بگذرد " جمله درستی نیست چرا که هر فعل و اندیشه انسان آثار متعددی از خود به جای می گذارد هر قدمی که می گذاریم بر حال و آینده ما بسیار اثر گذار است
در نهایت میخاییل که از کارگری به پیمانکاری می رسد. می تواند اندیشه مردم را نسبت به کارش تغییر دهد . مردم دیگر به اون بی احترامی نمی کنند و حتی از او درخواست می کنند که با آنها چای بنوشد
شخصیت ماریا همسر میخاییل ، خیلی جالب است....او فردیست که به قول خودش دنباله رو جریانات اجتماعیست نه ایجاد کننده آن...لحظه ای از یک تفکر حمایت میکند و لحظه ای دیگر از یک اندیشه دیگر.... او فردی آزاد است در دنیای بیکرانگی . او که استعدادکی در خوانندگی دارد بعد از مدتی می گوید که " آواز خواندن هم آرامم نمی کند ، گویی این آواز هم برایم مثل یک قفس است " ر
داستانی تلخ از چخوف دوست داشتنی که ۸ سال پیش از فوتش در اوج پختگی نوشته شده.
به راستی
بخشیدن دشوارتر است یا فراموش کردن؟؟
چخوف در این داستان به جامعه خویش می تازد . جامعه ای که سراسر مبتلا به فساد است. در جایی می گوید " حتی یک مرد صادق در کل شهر را نمی شناختم. پدرم رشوه می گرفت و فکر می کرد این پول ها را به خاطر توانایی اش میگیرد" ر
میخاییل که راوی داستان است فردی نجیب زاده است که از اجتماع اش بریده او تمایلی به ادامه راه اجدادش و انجام کارهای اداری که مورد احترام مردم است ، ندارد و بارها از مشاغلی که پدرش برای او دست و پا کرده اخراج می شود... او می گوید من هم می خواهم مثل رعایا کار یدی انجام بدم....و همواره به خاطر این طرز تفکر مورد شماتت مردم است در جایی می گوید " همه مرا مسخره می کردند ، اوایل این چیزها ناراحتم می کرد"ر
در این حین او با دختر مهندس که فردی ثروتمند است آشنا می شود . دختر مهندس شیفته عقاید و سبک زندگی اوست و البته همه به اون در شهر احترام میگذارد..چرا؟ چون ثروتمند است . دختر مهندس با او ازدواج می کند اما بعد از مدتی پی می برد که چه اختلافی بین زندگی قبلی و فعلیش اش در حومه شهر وجود دارد و تعامل با رعایا به خاطر فقر فرهنگیشان آنچنان که فکر می کرد راحت نیست
او تصمیم می گیرد که سطح زندگی رعایا را با ساخت مدرسه برای آنها بالا ببرد ولی آنقدر جامعه رعیت ها فاسد و مسموم است که حتی از آن مدرسه هم دزدی می کنند و برای ساخت مدرسه که برای بچه های خودشان است کارشکنی می کنند.... این زندگی سبب خستگی و دل مردگی همسر میخاییل می شود و او تصمیم می گیرد که به آمریکا برود(البته مشکل جای دیگریست).... بعد از مدتی نامه ای به همسرش می دهد و از او با محبت و احترام ، تقاصای جدایی می کند.... ماریا همسر میخاییل طعم آزادی و رهاشدگی را می چشد ( آمریکا نماد یک کشور آزاد که همه سلایق در آنجا می توانند زندگی کنند) گویی او همانند پرنده ای است که از بامی به بام دیگر می جهد و زندگی با میخاییل صرفا توقف چند روزه او بر یکی از این بام ها بوده.... در جایی در آن نامه به همسرش می گوید "شاه دیوید انگشتری داشت که روی آن نوشته بود "" این نیز بگذرد"" این جمله او را شاد می کرد در زمان غمگینی و غمگین می کرد در زمان شادی . من چنین انگشتری با حروف عبری برای خودم یافتم و این افسون مرا از شور و شوق باز می دارد. همه چیز می گذرد حتی زندگی، پس آدمی به هیچ چیز نیاز ندارد. تنها چیزی که نیاز دارد آزادیست"ر
او مکالماتی با دکتر، که خواهر مخاییل دلبسته او شده ، دارد... نظریات دکتر حول این محور است که جامعه روسیه هیچ جریان اجتماعی را در خود ندیده و مادام که مردم مطالعه نکنند و به سمت دانش نروند ، زندگی آنها سراسر فساد و کسالت و خمودگی خواهد بود
در انتها میخاییل پی می برد که از نظر او جمله "این نیز بگذرد " جمله درستی نیست چرا که هر فعل و اندیشه انسان آثار متعددی از خود به جای می گذارد هر قدمی که می گذاریم بر حال و آینده ما بسیار اثر گذار است
در نهایت میخاییل که از کارگری به پیمانکاری می رسد. می تواند اندیشه مردم را نسبت به کارش تغییر دهد . مردم دیگر به اون بی احترامی نمی کنند و حتی از او درخواست می کنند که با آنها چای بنوشد
شخصیت ماریا همسر میخاییل ، خیلی جالب است....او فردیست که به قول خودش دنباله رو جریانات اجتماعیست نه ایجاد کننده آن...لحظه ای از یک تفکر حمایت میکند و لحظه ای دیگر از یک اندیشه دیگر.... او فردی آزاد است در دنیای بیکرانگی . او که استعدادکی در خوانندگی دارد بعد از مدتی می گوید که " آواز خواندن هم آرامم نمی کند ، گویی این آواز هم برایم مثل یک قفس است " ر
December 13, 2019
I think Chekhov tries to fool you by seeming sort of cold and detached, but then there's a lot of spilling of tears on handwritten letters, and frolicking near duck ponds in the springtime, and that sort of thing.
November 30, 2018
از متن کتاب:
آنها از مطالعه ی همه ی آن مکتوباتی که گفتم، ��ه نتیجه ای میگرفتند که هنوز هم باطنشان مانند انسان صد یا سیصد سال پیش تاریک و سرشار از نفرت بود؟
آنها از مطالعه ی همه ی آن مکتوباتی که گفتم، ��ه نتیجه ای میگرفتند که هنوز هم باطنشان مانند انسان صد یا سیصد سال پیش تاریک و سرشار از نفرت بود؟
December 13, 2019
نمیدونم چرا این کتاب شبیه بقیه ی آثار چخوف نبود. کتاب بدی نبود ولی شاید علتش این بود که اسم چخوف رو یدک میکشید.
May 30, 2023
The last of Chekhov's short novels published in 1896. Seems after this book he focused more of his attention on his plays.
Based on an upperclass person, 25-year old Misail Poloznev, living in the 1890s who decides to get a working class job. The city is confused with his decision, but he enjoys painting houses. Eventually he meets a girl (from a wealthy family) and they decide to relocate to the country side and become farmers. They help to build a school. At all points in time the peasants try to take advantage of them. Eventually the wife grows tired of the life and leaves.
I guess this is a commentary on Tolstoyan philosophy... so I may need to read some Tolstoy and come back to this one. Chekhov himself was the grandchild of a former serf.
My Life is pretty similar to Three Years in that I feel both stories the protagonists are trying to escape the tyranny of their fathers.
Told in the first person.
Based on an upperclass person, 25-year old Misail Poloznev, living in the 1890s who decides to get a working class job. The city is confused with his decision, but he enjoys painting houses. Eventually he meets a girl (from a wealthy family) and they decide to relocate to the country side and become farmers. They help to build a school. At all points in time the peasants try to take advantage of them. Eventually the wife grows tired of the life and leaves.
I guess this is a commentary on Tolstoyan philosophy... so I may need to read some Tolstoy and come back to this one. Chekhov himself was the grandchild of a former serf.
My Life is pretty similar to Three Years in that I feel both stories the protagonists are trying to escape the tyranny of their fathers.
Told in the first person.
November 1, 2021
زندگی من داستان مردی است که راه و روش زندگی آبا اجدادی و مردم کشورش را دوست ندارد و میخواهد به سبک خودش زندگی کند.
یکی از داستان های خوب چخوف هست
یکی از داستان های خوب چخوف هست
June 1, 2014
(Hay un punto que me inquieta de Chejov: el hecho de que el tipo haya considerado sus textos dramáticos como comedias. ¿En la cabeza de quién se le ocurre pensar a Tío Vania o La Gaviota como comedias? ¿Acaso es una joda bárbara la caída en desgracia de la clase rusa terrateniente y/o noble a fines del siglo XIX?)
Drama como comedia clasista. Con esta idea llegué a Relato de mi vida, novella que narra el coming of age de un traidor a su clase. A saber: Misail (25-26), hijo del arquitecto de una ciudad de 60.000 habitantes, está cansado de la hipocresía de sus compañeros de clase. Cansado y asqueado de ver como le llueve todo de arriba al que pertenece, rechaza los puestos burocráticos de cuello blanco en que lo meten, y decide hacerse obrero. Cosa escandalosa para un señorito dedicarse al trabajo físico, todo su entorno le da la espalda. Misail, al que todo esto le resbala, tomará a la pintura de brocha gorda como su oficio, para pelear al hambre. Chejov lo describe así:
Desde el principio Misail se nos aparece como un individuo que busca salir de la comodidad. Durante los primeros capítulos el expresa su visión de mundo, cuya opinión más importante es: todos deben trabajar. Todos deben realizar trabajo físico. Y cuando todavía es imberbe ("idealista" dirán algunos), hace explícitas sus ideas: a su padre, a su hermana, a todo el que le discuta. Sin embargo, Chejov es justo. Y por eso Misail, con el avanzar de los capítulos, cuando ve la hipocresía y la doble moral (en principio de su mujer), no se escandaliza. Tampoco pregona y moraliza. Ve y entiende que tanto los terratenientes (los nobles en decadencia y los nuevos ricos que compran tierras) y los campesinos, ambos son unos borrachos ladrones, unos mentirosos y unos brutos. Pero los campesinos tienen el trabajo y por eso valen más que el parasitismo del resto:
Pregunta incómoda: ¿cuál justicia? Chejov ya venia aclarando que la justicia burguesa de los doctores de la ley no existe para el campesino, si frente al patrón tiene que 'mendigar su sueldo con la gorra en mano'. Justicia burguesa (como la conocemos), entonces no es. Tal vez sea la justicia histórica la que menciona Chejov. El tiempo les pasa factura a esa clase terrateniente decadente. Ya han pasado sus épocas de gloria en que podían sentirse dueños de las almas que trabajaban y les rendían tributo. Misail esto lo sabe: sabe que todo lo referente a su padre es decadente, que ese arquitecto hace casas que embrutecen a los hombres que las habitan, que algunos terratenientes viven de prestado, de beneficios del Estado (!!), de contar monedas.
Apasionante ver el desarrollo de Misail. No deja de ser idealista. Cree que el progreso únicamente vendrá cuando se termine la explotación del hombre contra el hombre, y una de las formas de terminar con la profunda injusticia es ponerse el mismo a laburar. ¿Acaso los nobles se van a poner a pintar, arreglar el techo, empapelar, sus propios caseríos? No. El noble se queja y se queja y cuando se aburre manda todo al demonio y se va a Petersburgo y al extranjero.
Misail, entonces, es un tipo que sospecha, ve y reconfirma sus ideas. Pasa del discurso a la práctica. Y en este paso a la práctica está la confirmación del leit-motiv de su nodriza: "vas a acabar mal". Y del carnicero, hijo de la nodriza: aquel que traiciona su clase, la pasa mal. Misail pasa hambre y miseria general, pero no le importa porque se gana su propio pan. Es decir, es un hombre libre.
Drama como comedia clasista. Con esta idea llegué a Relato de mi vida, novella que narra el coming of age de un traidor a su clase. A saber: Misail (25-26), hijo del arquitecto de una ciudad de 60.000 habitantes, está cansado de la hipocresía de sus compañeros de clase. Cansado y asqueado de ver como le llueve todo de arriba al que pertenece, rechaza los puestos burocráticos de cuello blanco en que lo meten, y decide hacerse obrero. Cosa escandalosa para un señorito dedicarse al trabajo físico, todo su entorno le da la espalda. Misail, al que todo esto le resbala, tomará a la pintura de brocha gorda como su oficio, para pelear al hambre. Chejov lo describe así:
"Era robusto, corpulento, y tenía un apetito de lobo; pero rara vez
podía satisfacerlo, y casi siempre estaba hambriento. Quizá debido a eso
no ha extrañado nunca que la gente del pueblo hable de comer casi
constantemente y sólo piense en el pan cotidiano. El hambre es el motor
principal de la actividad humana." (III)
Desde el principio Misail se nos aparece como un individuo que busca salir de la comodidad. Durante los primeros capítulos el expresa su visión de mundo, cuya opinión más importante es: todos deben trabajar. Todos deben realizar trabajo físico. Y cuando todavía es imberbe ("idealista" dirán algunos), hace explícitas sus ideas: a su padre, a su hermana, a todo el que le discuta. Sin embargo, Chejov es justo. Y por eso Misail, con el avanzar de los capítulos, cuando ve la hipocresía y la doble moral (en principio de su mujer), no se escandaliza. Tampoco pregona y moraliza. Ve y entiende que tanto los terratenientes (los nobles en decadencia y los nuevos ricos que compran tierras) y los campesinos, ambos son unos borrachos ladrones, unos mentirosos y unos brutos. Pero los campesinos tienen el trabajo y por eso valen más que el parasitismo del resto:
"Macha, Stepan y los demás tenían, naturalmente, razón: los campesinos
vivían como cerdos, se emborrachaban, eran a menudo estúpidos, engañaban
al prójimo..., y, sin embargo, yo advertía que en la vida campestre había
una base sólida, real, una base de que carecía la vida ciudadana. Viendo
al campesino trabajar la tierra olvidaba uno su estupidez, sus
borracheras, y descubría en él una gravedad, una importancia que no
existía en Macha ni en el doctor Blagovo; aquel campesino sucio, bestia y
borracho aspiraba a la justicia, tenía la convicción profunda de que sin
justicia la vida es imposible." (XIII)
Pregunta incómoda: ¿cuál justicia? Chejov ya venia aclarando que la justicia burguesa de los doctores de la ley no existe para el campesino, si frente al patrón tiene que 'mendigar su sueldo con la gorra en mano'. Justicia burguesa (como la conocemos), entonces no es. Tal vez sea la justicia histórica la que menciona Chejov. El tiempo les pasa factura a esa clase terrateniente decadente. Ya han pasado sus épocas de gloria en que podían sentirse dueños de las almas que trabajaban y les rendían tributo. Misail esto lo sabe: sabe que todo lo referente a su padre es decadente, que ese arquitecto hace casas que embrutecen a los hombres que las habitan, que algunos terratenientes viven de prestado, de beneficios del Estado (!!), de contar monedas.
Apasionante ver el desarrollo de Misail. No deja de ser idealista. Cree que el progreso únicamente vendrá cuando se termine la explotación del hombre contra el hombre, y una de las formas de terminar con la profunda injusticia es ponerse el mismo a laburar. ¿Acaso los nobles se van a poner a pintar, arreglar el techo, empapelar, sus propios caseríos? No. El noble se queja y se queja y cuando se aburre manda todo al demonio y se va a Petersburgo y al extranjero.
Misail, entonces, es un tipo que sospecha, ve y reconfirma sus ideas. Pasa del discurso a la práctica. Y en este paso a la práctica está la confirmación del leit-motiv de su nodriza: "vas a acabar mal". Y del carnicero, hijo de la nodriza: aquel que traiciona su clase, la pasa mal. Misail pasa hambre y miseria general, pero no le importa porque se gana su propio pan. Es decir, es un hombre libre.
January 12, 2015
Mascha dice en una carta: "El rey David tenía un anillo con la inscripción: «Todo pasa.» Cuando se está triste, estas palabras consuelan; cuando se está alegre, producen melancolía. Yo también me he mandado hacer una sortija parecida, con una inscripción judaica, y ella no me permite extralimitarme ni en las alegrías ni en las tristezas. Sí, todo pasará; la vida misma acabará, ¿por qué entonces atribuir tanta importancia a nuestras pequeñas alegrías y dolores?"
Al final, Misail, el protagonista, piensa: "Si yo hubiese tenido el deseo de mandarme hacer una sortija, le habría hecho grabar esta inscripción: «Nada pasa.» Sí; estoy convencido que nada pasa sin dejar una huella tras nosotros, y que cada acto nuestro, incluso el más insignificante, ejerce determinada influencia en nuestra vida presente y futura."
Chéjov era Misail, o Misail es Chéjov por siempre. No sé.
Bellísimo y tristísimo.
Al final, Misail, el protagonista, piensa: "Si yo hubiese tenido el deseo de mandarme hacer una sortija, le habría hecho grabar esta inscripción: «Nada pasa.» Sí; estoy convencido que nada pasa sin dejar una huella tras nosotros, y que cada acto nuestro, incluso el más insignificante, ejerce determinada influencia en nuestra vida presente y futura."
Chéjov era Misail, o Misail es Chéjov por siempre. No sé.
Bellísimo y tristísimo.
January 4, 2018
تلخ تلخ تلخ.رئالیست تلخ چخوف ولی واقعیت
چقدر این کتاب همزاده روزگار اجتماعی فرهنگی ایرانه
حداقل توی شهرای کوچک تر یا تفکرات بسته ی قالب مردم و اغلب شهرای بزرگ تر.
رئالیست تلخی که ملاک های قضاوت مردم ضمیر تو یا شماست،نگاه هایی که سوی نگاه های خیره بقیه رو دنبال میکنن
همه در تلاش کشف جزییات بیشتر برای قضاوت کردنن
جنگ جنگه قضاوت
همه در تلاش کسب ابزار بیشتر واسه ی قضاوته بیشتر اون هم نه قضاوته متناظر با واقعیت
بلکه متناظر با برداشتی که از واقعیت دارن
توی جامعه ای که تناقض جای درک متقابل رو گرفته،روابط بر پایه ی حسد و قدرت طلبیه
تلخه ولی واقعی،واقعی من و قالبه جامعه ی من
یا حداقل قالب جمعیت اطراف من.جامعه ای بر پایه ی قضاوت
و به اندازه قضاوت ها سست.
توی جاده تموم شد.دوسش داشتم تا یه جایی
اخر کتاب اگرچه هنوزم رئالیستیک بود ولی خیلی درام و ساده انگارانه بود.این کتابو توصیه میکنم به کسایی که دوس دارن حس کنن فقط این گرایشات و قضاوت ها و زفتار ها مختص ایران نیست
چقدر این کتاب همزاده روزگار اجتماعی فرهنگی ایرانه
حداقل توی شهرای کوچک تر یا تفکرات بسته ی قالب مردم و اغلب شهرای بزرگ تر.
رئالیست تلخی که ملاک های قضاوت مردم ضمیر تو یا شماست،نگاه هایی که سوی نگاه های خیره بقیه رو دنبال میکنن
همه در تلاش کشف جزییات بیشتر برای قضاوت کردنن
جنگ جنگه قضاوت
همه در تلاش کسب ابزار بیشتر واسه ی قضاوته بیشتر اون هم نه قضاوته متناظر با واقعیت
بلکه متناظر با برداشتی که از واقعیت دارن
توی جامعه ای که تناقض جای درک متقابل رو گرفته،روابط بر پایه ی حسد و قدرت طلبیه
تلخه ولی واقعی،واقعی من و قالبه جامعه ی من
یا حداقل قالب جمعیت اطراف من.جامعه ای بر پایه ی قضاوت
و به اندازه قضاوت ها سست.
توی جاده تموم شد.دوسش داشتم تا یه جایی
اخر کتاب اگرچه هنوزم رئالیستیک بود ولی خیلی درام و ساده انگارانه بود.این کتابو توصیه میکنم به کسایی که دوس دارن حس کنن فقط این گرایشات و قضاوت ها و زفتار ها مختص ایران نیست
March 13, 2021
این کتابو دوست داشتم
خیلی روان بود و با سرعت خوبی پیش میرفت
خیلی حرف های مهم رو در قالب یک رمان و به ساده ترین راه به خوانندش میرسونه :)
خیلی روان بود و با سرعت خوبی پیش میرفت
خیلی حرف های مهم رو در قالب یک رمان و به ساده ترین راه به خوانندش میرسونه :)
January 17, 2021
Bu kadar kısa kitaplara, bu koca cümleleri sığdırmayı nasıl beceriyorsun Çehov? Her okuduğum öyküsünde daha iyi anlıyorum, Çehov’un en sevdiğim öykü yazarı olduğunu.
Read
July 17, 2020حياتي... حكاية رجل من الريف
أثناء قراءة هذه النوفيلا الرائعة تبادرت إلى ذهني مقولة بطل هرمان هيسه (( دميان)) : ( لم أكن أريد سوى الحياة وفق الدوافع التي تنبع من ذاتي فلم كان ذلك بكل هذه الصعوبة)
في هذه الرواية يترك تشيخوف المجال لبطله ميسايل و شخصيات الرواية لتبيان بعض من أوجه هذه الصعوبات
في جو مثقل بالكآبة و نفس ميسايل التي ترزح تحت وطأة عبء البحث عن الحقيقة حقيقة الحياة
ميسايل الذي نشأ في بيت بورجوازي لأب هو المهندس المعماري الوحيد للقرية التي يقطنونها و هو شخص صارم جدا يرزح هو الآخر تحت وطأة عبء آخر هو عبء الحفاظ على إرث أسلافه من منزلة اجتماعية مرموقة و محترمة و لو كان ذلك على حساب أبنائه
تلك التربية القاسية التي تلقاها ميسايل و هذا العبء الذي ألقى به والده عليه وعلى شقيقته هو البذرة الأولى لتلك النزعة التي نشأت لديه
يخرج ميسايل عن المألوف عن شاب في مثل وضعه و حياته و يمضي باحثا عن حياته الحقيقية حياته هو التي يؤمن بها و التي يقدس فيها العمل البدني و لذلك فقد فصل من تسع وظائف سابقة كانت من النوع الكتابي و ما إلى ذلك
تتقاطع طرق ميسايل مع ميشا الفتاة البرجوازية و هي ابنة مهندس آخر متكبر و متعال و كثير الفخر بالنفس و هي الفتاة التي أحبها و هام بها عشقا و التي أيضا أظهرت له الحب و باشرت معه رحلته في الحياة وسط الفلاحين و محاولة الارتقاء بحياتهم و إنشاء مدرسة لهم و هنا يظن ميسايل أن الحياة أصبحت على ما أجمل ما يكون لكن الحقيقة دائما هي خلاف ما يظهر و حقيقة حب ميشا لميسايل ماكانت سوى حب لفكرة ميسايل المختلفة و لذلك فقد تغلب عليها طبعا و أصلها و نشأتها في النهاية و حلمها بالغناء و الحياة الحيوية النشطة.
في تلك الأثناء تلقى شقيقة ميسايل نفس المصير بعد أن سقطت في حب الدكتور لجوفو و حملت منه بعد أن سارت على درب أخيها و أعلنت الخروج على أبيها بعد أن عاشت حياتها كلها تهدرها في طاعة أوامره و لذلك فالشوق للحب داخلها هو ما أعلن العصيان حينما فاضت الكأس
و لكن الدكتور أيضا ورغم حبه لها إلا أن دراسته و أبحاثه و أصله و نشأته كانت هي الكفة الأغلب لديه على حبها .
في خلفية هذه الحكاية يبين لنا تشيخوف مدى الزيف التي تتسم به الحياة ومدى قسوة البشر حين يؤمنون بالأشكال الواحدة المتشابهة و على لسان ميسايل يطرح تساؤلات عن أسباب الرؤية الدونية من الطبقة البرجوازية الفلاحين و علام تستند و هل حقا هم يصدقون أنهم أفضل؟ لكنه مع ذلك لا يتدخل أو يميل إلى كفة أحد من شخصيات روايته أو سلوكياتهم
إنها حكاية عن الجدوى عن الألم عن الحب عن الحرية و عن الزيف و عن الأحمال التي يرزح تحت وطأتها البشر
عن المصير الذي تشكله كل خطوة نتخذها في حياتنا فكأنما يرمي صنارته و يسايرنا بخفة تارة و بقسوة تارة أخرى لكنه يبقينا معلقين حتى يخ��جنا في اللحظة المناسبة من قلب الماء
فكما يقول ميسايل في النهاية : ( إن كنت قد أردت أن أتخذ لنفسي خاتما، لاخترت خاتما منقوش عليه : (( لاشيء يزول)) فأنا أعتقد أن لا شيء يزول إلا و يترك أثرا، وأن كل خطوة صغيرة نتخذها تؤثر على حياتنا الحاضرة و على المستقبل) .
أثناء قراءة هذه النوفيلا الرائعة تبادرت إلى ذهني مقولة بطل هرمان هيسه (( دميان)) : ( لم أكن أريد سوى الحياة وفق الدوافع التي تنبع من ذاتي فلم كان ذلك بكل هذه الصعوبة)
في هذه الرواية يترك تشيخوف المجال لبطله ميسايل و شخصيات الرواية لتبيان بعض من أوجه هذه الصعوبات
في جو مثقل بالكآبة و نفس ميسايل التي ترزح تحت وطأة عبء البحث عن الحقيقة حقيقة الحياة
ميسايل الذي نشأ في بيت بورجوازي لأب هو المهندس المعماري الوحيد للقرية التي يقطنونها و هو شخص صارم جدا يرزح هو الآخر تحت وطأة عبء آخر هو عبء الحفاظ على إرث أسلافه من منزلة اجتماعية مرموقة و محترمة و لو كان ذلك على حساب أبنائه
تلك التربية القاسية التي تلقاها ميسايل و هذا العبء الذي ألقى به والده عليه وعلى شقيقته هو البذرة الأولى لتلك النزعة التي نشأت لديه
يخرج ميسايل عن المألوف عن شاب في مثل وضعه و حياته و يمضي باحثا عن حياته الحقيقية حياته هو التي يؤمن بها و التي يقدس فيها العمل البدني و لذلك فقد فصل من تسع وظائف سابقة كانت من النوع الكتابي و ما إلى ذلك
تتقاطع طرق ميسايل مع ميشا الفتاة البرجوازية و هي ابنة مهندس آخر متكبر و متعال و كثير الفخر بالنفس و هي الفتاة التي أحبها و هام بها عشقا و التي أيضا أظهرت له الحب و باشرت معه رحلته في الحياة وسط الفلاحين و محاولة الارتقاء بحياتهم و إنشاء مدرسة لهم و هنا يظن ميسايل أن الحياة أصبحت على ما أجمل ما يكون لكن الحقيقة دائما هي خلاف ما يظهر و حقيقة حب ميشا لميسايل ماكانت سوى حب لفكرة ميسايل المختلفة و لذلك فقد تغلب عليها طبعا و أصلها و نشأتها في النهاية و حلمها بالغناء و الحياة الحيوية النشطة.
في تلك الأثناء تلقى شقيقة ميسايل نفس المصير بعد أن سقطت في حب الدكتور لجوفو و حملت منه بعد أن سارت على درب أخيها و أعلنت الخروج على أبيها بعد أن عاشت حياتها كلها تهدرها في طاعة أوامره و لذلك فالشوق للحب داخلها هو ما أعلن العصيان حينما فاضت الكأس
و لكن الدكتور أيضا ورغم حبه لها إلا أن دراسته و أبحاثه و أصله و نشأته كانت هي الكفة الأغلب لديه على حبها .
في خلفية هذه الحكاية يبين لنا تشيخوف مدى الزيف التي تتسم به الحياة ومدى قسوة البشر حين يؤمنون بالأشكال الواحدة المتشابهة و على لسان ميسايل يطرح تساؤلات عن أسباب الرؤية الدونية من الطبقة البرجوازية الفلاحين و علام تستند و هل حقا هم يصدقون أنهم أفضل؟ لكنه مع ذلك لا يتدخل أو يميل إلى كفة أحد من شخصيات روايته أو سلوكياتهم
إنها حكاية عن الجدوى عن الألم عن الحب عن الحرية و عن الزيف و عن الأحمال التي يرزح تحت وطأتها البشر
عن المصير الذي تشكله كل خطوة نتخذها في حياتنا فكأنما يرمي صنارته و يسايرنا بخفة تارة و بقسوة تارة أخرى لكنه يبقينا معلقين حتى يخ��جنا في اللحظة المناسبة من قلب الماء
فكما يقول ميسايل في النهاية : ( إن كنت قد أردت أن أتخذ لنفسي خاتما، لاخترت خاتما منقوش عليه : (( لاشيء يزول)) فأنا أعتقد أن لا شيء يزول إلا و يترك أثرا، وأن كل خطوة صغيرة نتخذها تؤثر على حياتنا الحاضرة و على المستقبل) .
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 5, 2016
My Life was published in 1896, five years after The Duel, but it seems in some perhaps superficial ways to have the qualities of an earlier work. The first-person narrator is a young man, and a very idealistic one, who has found himself idle in his posts as a clerk and has given up employment respectable for his class in favor of manual labor.
In The Duel, too, Chekhov explored some of the modern ideas of philosophy and political economy that were swirling around Russia and the rest of the world around this time. Misail really does give up a life of relative ease, albeit under a tyrannical parent, to do manual labor—painting, roofing, other odd jobs. Most of the small town shuns him for acting so inappropriately to his station, especially “those who had only lately been humble people themselves, and had earned their bread by hard manual labor.”
Misail doesn’t understand the seriousness of his class transgressions, and when he begins to crave the company of something more than his fellow painters, he’s relieved to find there are a few more civilized people who will still see him: Mariya Viktorovna, the daughter of the engineer building the local railway; Misail’s sister, Kleopatra; a military doctor, Blagovo; and his sister, Anyuta, a friend of Kleopatra’s and admirer of Misail. Romantic ideals about fairness and justice, labor and parasitism, and the latest in progressive young Russian thought circulate through the group, along with a different sort of romantic feeling. Misail ends up in a doomed marriage with a dabbling wealthy woman, while his saintly sister suffers an even worse fate for her brother’s sins.
But it’s only bits and pieces of the subject matter and the appearances of the characters that are immature at all; Chekhov’s handling of it all is the opposite. Misail’s sincerity and innocence are calming, not cloying, and the ultimate outcome is not very romantic at all—though also not soul-crushing and bleak. A mature, grounded medium. Which is, you know… pretty bleak I guess.
In The Duel, too, Chekhov explored some of the modern ideas of philosophy and political economy that were swirling around Russia and the rest of the world around this time. Misail really does give up a life of relative ease, albeit under a tyrannical parent, to do manual labor—painting, roofing, other odd jobs. Most of the small town shuns him for acting so inappropriately to his station, especially “those who had only lately been humble people themselves, and had earned their bread by hard manual labor.”
Misail doesn’t understand the seriousness of his class transgressions, and when he begins to crave the company of something more than his fellow painters, he’s relieved to find there are a few more civilized people who will still see him: Mariya Viktorovna, the daughter of the engineer building the local railway; Misail’s sister, Kleopatra; a military doctor, Blagovo; and his sister, Anyuta, a friend of Kleopatra’s and admirer of Misail. Romantic ideals about fairness and justice, labor and parasitism, and the latest in progressive young Russian thought circulate through the group, along with a different sort of romantic feeling. Misail ends up in a doomed marriage with a dabbling wealthy woman, while his saintly sister suffers an even worse fate for her brother’s sins.
But it’s only bits and pieces of the subject matter and the appearances of the characters that are immature at all; Chekhov’s handling of it all is the opposite. Misail’s sincerity and innocence are calming, not cloying, and the ultimate outcome is not very romantic at all—though also not soul-crushing and bleak. A mature, grounded medium. Which is, you know… pretty bleak I guess.
Displaying 1 - 30 of 257 reviews