What do you think?
Rate this book
بیابان
بیابان داستان پسری سودایی است که با دایی‌اش رهسپار سفری می‌شود، سفری که نقطه‌ی پایانی است بر دنیای خیال‌انگیز کودکی او. پسرک در طول این سفر رویدادهای شگفتی را از سر می‌گذراند و بسیاری از مفاهیم عمیق زندگی را با تمام وجود درک می‌کند، مفهوم عشق، ترس، تنهایی و البته مرگ.
168 pages, Paperback
First published January 1, 1881
About the author
Anton Chekhov
5,567 books9,090 followersDramas, such as
The Seagull
(1896, revised 1898), and including "A Dreary Story" (1889) of Russian writer Anton Pavlovich Chekhov, also Chekov, concern the inability of humans to communicate.
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 187 reviews
February 9, 2023
Сюжета как такового нет: долгая дорога в степи без конца и края до пункта назначения – городка, в котором 9-летний Егорушка собирается поступить в гимназию. В пути ему, его дяде, купцу Кузьмичову и отцу Христофору встречаются разные люди, случаются разные ситуации, и читатель погружается в быт и реалии провинциальной Российской империи. Из мелких, казалось бы, совершенно неважных деталей, которыми изобилует проза Чехова, создается самобытная, яркая картина жизни, честная и неприукрашенная. Речь простых людей – мужиков, возчиков, торгового люда – купцов и лавочников, колоритна в своей простоте и грубоватости. Описания природы лиричны, красивый слог и эпитеты ласкают слух.
Чехов создает целую череду характеров, пусть мимолетно появляющихся в пути и так же исчезающих. Его мастерство несколькими объемными штрихами нарисовать яркий и запоминающийся типаж восхищает, даже отсутствующий в повести Варламов вездесущ. С некоторыми второстепенными персонажами Чехов все же переборщил.
Чехов, как всегда, тихонько посмеивается над обывателем, его мелкой сущностью, одной фразой давая исчерпывающий портрет. Мамаша Егорушки описывается «любившей образованных людей и благородное общество». Отец Христофор во всех многочисленных делах, за которые он брался на своем веку, прельщался не делом, а суетой и общением с людьми, присущими всякому предприятию, впрочем торговал шерстью он с воодушевлением. Кузьмичов даже во сне считает деньги и тюки с шерстью. Чернобородый подвозчик, принадлежавший к счастливцам, в чьем «голосе и смехе чувствовалась непроходимая глупость» смеется над убийством ужа. Великовозрастный озорник и силач Дымов скользит насмешливым взглядом по дороге, обозу, небу, ни на чем не останавливаясь, что кажется, что он ищет «кого бы убить от нечего делать и над чем бы посмеяться», охотник Константин с дрохвой, желает с первых слов показать, что он «не такой мужик, как все, а получше», держит пасеку и свиней. Конечно, у Чехова нет черно-белого взгляда на людей, тот же священник отец Христофор, поддерживает мальчика морально, утирает его слезы и подбадривает, лечит в конце концов, Пантелей – тоже хороший человек, жаль его. Чехов честен в своем изображении людей, в кажущейся пустой степи собрались яркие типажи обывательщины.
Мы в школе еще читали эту повесть, захотелось перечитать.
Чехов создает целую череду характеров, пусть мимолетно появляющихся в пути и так же исчезающих. Его мастерство несколькими объемными штрихами нарисовать яркий и запоминающийся типаж восхищает, даже отсутствующий в повести Варламов вездесущ. С некоторыми второстепенными персонажами Чехов все же переборщил.
Чехов, как всегда, тихонько посмеивается над обывателем, его мелкой сущностью, одной фразой давая исчерпывающий портрет. Мамаша Егорушки описывается «любившей образованных людей и благородное общество». Отец Христофор во всех многочисленных делах, за которые он брался на своем веку, прельщался не делом, а суетой и общением с людьми, присущими всякому предприятию, впрочем торговал шерстью он с воодушевлением. Кузьмичов даже во сне считает деньги и тюки с шерстью. Чернобородый подвозчик, принадлежавший к счастливцам, в чьем «голосе и смехе чувствовалась непроходимая глупость» смеется над убийством ужа. Великовозрастный озорник и силач Дымов скользит насмешливым взглядом по дороге, обозу, небу, ни на чем не останавливаясь, что кажется, что он ищет «кого бы убить от нечего делать и над чем бы посмеяться», охотник Константин с дрохвой, желает с первых слов показать, что он «не такой мужик, как все, а получше», держит пасеку и свиней. Конечно, у Чехова нет черно-белого взгляда на людей, тот же священник отец Христофор, поддерживает мальчика морально, утирает его слезы и подбадривает, лечит в конце концов, Пантелей – тоже хороший человек, жаль его. Чехов честен в своем изображении людей, в кажущейся пустой степи собрались яркие типажи обывательщины.
Мы в школе еще читали эту повесть, захотелось перечитать.
December 28, 2022
کتاب استپ یا بیابان نوشته چخوف نمایشنامه نویس و نویسنده معروف روس حکایت پسر نوجوانی ایست که همراه با دایی خود به سفری در بیابان می رود . کتاب وصف پسر و حالتهای اوست زمانی که روستا کوچک خود را ترک کرده و همسفر آدم هایی ناشناخته می شود . او طیفی از احساسات مختلف را تجربه می کند که پیشتر آنان را به این گونه تجربه نکرده بود . همین داستان ساده بدون نقطه اوج در دستان توانای چخوف تبدیل به روایتی می شود که نقطه عطف زندگی یروشگا یا پایان نوجوانی او را بیان می کند .
کتاب گرچه در باره یروشگا و احساسات اوست اما بیابان هم تقریبا در تمامی داستان کنار او است . شاید زیباترین قسمت های کتاب را بتوان توصیف بیابان دانست . چخوف بیایان را با تمامی زیبایی های خود ، طبیعت وحشی و سکوت اسرار آمیزش مانند یک موجود زنده به زیبایی و ظرافت به تصویر کشیده است . گرچه توصیف های داستان از نگاه دانای کل روایت شده اما با مهارت نویسنده ، توصیفات از خیال و احساس یروشگاه نشان داده شده است .
ترجمه جدید کتاب بیابان ( پیشتر به نام استپ و توسط نشر جامی منتشر شده بود ) به دست سروش حبیبی مترجم توانا انجام شده که همانند دیگر ترجمه های استاد بسیار روان و خواندنی ایست . مهارت جناب حبیبی در ترجمه ظرافت کلام چخوف و توصیفات شاعرانه او سخت ستودنی ایست .
کتاب گرچه در باره یروشگا و احساسات اوست اما بیابان هم تقریبا در تمامی داستان کنار او است . شاید زیباترین قسمت های کتاب را بتوان توصیف بیابان دانست . چخوف بیایان را با تمامی زیبایی های خود ، طبیعت وحشی و سکوت اسرار آمیزش مانند یک موجود زنده به زیبایی و ظرافت به تصویر کشیده است . گرچه توصیف های داستان از نگاه دانای کل روایت شده اما با مهارت نویسنده ، توصیفات از خیال و احساس یروشگاه نشان داده شده است .
ترجمه جدید کتاب بیابان ( پیشتر به نام استپ و توسط نشر جامی منتشر شده بود ) به دست سروش حبیبی مترجم توانا انجام شده که همانند دیگر ترجمه های استاد بسیار روان و خواندنی ایست . مهارت جناب حبیبی در ترجمه ظرافت کلام چخوف و توصیفات شاعرانه او سخت ستودنی ایست .
January 28, 2023
این بهترین نوشته‌ای است که تاکنون از چخوف خوانده‌ام. به باور من این شاعرانه‌ترین و زیباترین نثری است که چخوف نوشته. گاها به خودم می‌گویم که ذهن انسان‌ها تا چقدر توانایی دارد و تا چه حد می‌تواند مرزهای علم را جابه‌جا کند؟! و در گیرودار این سوال است که کسی مانند چخوف می‌آید و با داستانی یا نوشته‌ای تو را به حیران می‌اندازد و تصدیق می‌کنی که ذهن و تخیل آدمی هیچ حد و مرزی را نمی‌شناسد.
ولی آیا ذهن و تخیل تمام آدم‌ها مثل هم است؟
در این سال‌ها خیلی به این سوال فکر کرده‌ام که آیا استعداد در یک زمینه چیزی ذاتی است که انسان در بدو تولد به آن دست می‌یابد یا چیزی اکتسابی است که باید با تلاش و ممارست به آن دست یافت؟!
واقعا هنوز جواب قانع کننده‌ای برای این سوال پیدا نکرده‌ام.
فقط گاها نوشته‌هایی که از این دست می‌خوانم در عین متحیر ماندن و لذت بردن از متن، اندکی غمگین می‌شوم که چرا ذهن من به این فراخی، گستردگی و پویایی نیست؟
که چرا از ساختن دنیاهایی بدین شکل عاجزم؟
ولی آیا ذهن و تخیل تمام آدم‌ها مثل هم است؟
در این سال‌ها خیلی به این سوال فکر کرده‌ام که آیا استعداد در یک زمینه چیزی ذاتی است که انسان در بدو تولد به آن دست می‌یابد یا چیزی اکتسابی است که باید با تلاش و ممارست به آن دست یافت؟!
واقعا هنوز جواب قانع کننده‌ای برای این سوال پیدا نکرده‌ام.
فقط گاها نوشته‌هایی که از این دست می‌خوانم در عین متحیر ماندن و لذت بردن از متن، اندکی غمگین می‌شوم که چرا ذهن من به این فراخی، گستردگی و پویایی نیست؟
که چرا از ساختن دنیاهایی بدین شکل عاجزم؟
October 6, 2024
اگر دوست دارید تجربه سفر در استپ های روسیه بین موژیک ها و مردم روسیه 135 سال قبل رو درک کنید حتما این قصه کوتاه رو از دست ندید.
چخوف به سادگی از همون سطرهای اول خواننده رو همراه خودش به مسافرتی میبره که قراره یک نوجوان روس همراه دایی و کشیش محل زندگیش از شهری به شهر دیگه بره
اینقدر در هر صفحه شخصیت و رخداد جدید وارد داستان میشه که تقریبا هیچ لحظه ای از مطالعه این کتاب نیست که پرش ذهنی داشته باشید یا خسته و کلافه بشید.
توصیف صحنه ها و شخصیت ها، داستان هایی که از زندگیشون در شب نشینی های کنار آتش تعریف میکنن که در اصل خواننده رو دو لایه پایین تر میبره، روان پریشی بعضی افراد حاضر در قصه، مهربونی و عطوفت و رقیق القلبی یک سری شخصیت های دیگه، تغییرات آب و هوا و اقلیم و سرما و باران و .....
حتی شخصیت هایی مثل شکارچی دوره گردی که عاشق همسرشه و در انتظار برگشتنش از خونه مادرش بخاطر بی تابی دوری از عشقش روانه بیابان شده اینقدر خوب پرداخته شدن که با وجود حضور دو سه صفحه ای اما اثر خودشون رو در داستان میذارن
در نهایت هم پایان ناگهانی و غم انگیز قصه که باعث میشه کتاب در ذهن خواننده ماندگار بمونه و شاید هر وقت به کتاب فکر کنیم به این هم فکر کنیم که سرنوشت اون نوجوون چی شده
چخوف به سادگی از همون سطرهای اول خواننده رو همراه خودش به مسافرتی میبره که قراره یک نوجوان روس همراه دایی و کشیش محل زندگیش از شهری به شهر دیگه بره
اینقدر در هر صفحه شخصیت و رخداد جدید وارد داستان میشه که تقریبا هیچ لحظه ای از مطالعه این کتاب نیست که پرش ذهنی داشته باشید یا خسته و کلافه بشید.
توصیف صحنه ها و شخصیت ها، داستان هایی که از زندگیشون در شب نشینی های کنار آتش تعریف میکنن که در اصل خواننده رو دو لایه پایین تر میبره، روان پریشی بعضی افراد حاضر در قصه، مهربونی و عطوفت و رقیق القلبی یک سری شخصیت های دیگه، تغییرات آب و هوا و اقلیم و سرما و باران و .....
حتی شخصیت هایی مثل شکارچی دوره گردی که عاشق همسرشه و در انتظار برگشتنش از خونه مادرش بخاطر بی تابی دوری از عشقش روانه بیابان شده اینقدر خوب پرداخته شدن که با وجود حضور دو سه صفحه ای اما اثر خودشون رو در داستان میذارن
در نهایت هم پایان ناگهانی و غم انگیز قصه که باعث میشه کتاب در ذهن خواننده ماندگار بمونه و شاید هر وقت به کتاب فکر کنیم به این هم فکر کنیم که سرنوشت اون نوجوون چی شده
September 25, 2022
این کتاب با نام بیابان توسط نشر ماهی با ترجمه سروش حبیبی منتشر شده است.
این داستان چخوف بنظرم بیشتر شبیه یک نقاشی به سبک نوشتاری و ادبی هست، نقاشیی با کلمات، توصیفات جالب و زیبا از طبیعت و پرندگان و تشبیه و ربط دادن آنها به زندگی.
این کتاب داستان مستقلی نداره که بگیم هدف مشخصی رو دنبال میکنه، این کتاب روایتگر داستان پسربچه ای بنام یگوروشکا که با دایی خود عازم سفری برای تحصیل در شهر دیگری میشه و ما داستان و ساعاتی که این پسربچه این مسیر رو طی میکنه میخونیم.
در طی مسیر با روایات از زندگی مردمان روبرو میشیم مثل عشق، دیوانگی شکارچی در پی همسرش. ترسی که مردی در جوانی در پی دزدی و دم مرگ بودن حس کرده و تنهایی و بیچارگی شخصیت های دیگه.
شخصیت مورد علاقه ام پدر کریستوفر (کشیش) بود، شخصیتی دلسوز و دوست داشتنی
و نکته ای که اینبار توجهم رو جلب کرد طرز زندگی مردم روسیه در دوران قبل انقلاب بلشویک ها هست، مردمانی خون گرم و دوست داشتنی.
نمیشه گفت از بهترین کارهای چخوف بود که خوندم ولی در نوع خودش و سبک خودش کار زیبایی بود و ارزش یکبار خوندن رو داره، ولی اگر چیزی از چخوف تابحال نخوندید این کتاب رو برای شروع پیشنهاد نمیکنم و در عوض داستان های: سوگواری و اتاق شماره ۶ بنظرم برای شروع مناسب تر هست.
این داستان چخوف بنظرم بیشتر شبیه یک نقاشی به سبک نوشتاری و ادبی هست، نقاشیی با کلمات، توصیفات جالب و زیبا از طبیعت و پرندگان و تشبیه و ربط دادن آنها به زندگی.
این کتاب داستان مستقلی نداره که بگیم هدف مشخصی رو دنبال میکنه، این کتاب روایتگر داستان پسربچه ای بنام یگوروشکا که با دایی خود عازم سفری برای تحصیل در شهر دیگری میشه و ما داستان و ساعاتی که این پسربچه این مسیر رو طی میکنه میخونیم.
در طی مسیر با روایات از زندگی مردمان روبرو میشیم مثل عشق، دیوانگی شکارچی در پی همسرش. ترسی که مردی در جوانی در پی دزدی و دم مرگ بودن حس کرده و تنهایی و بیچارگی شخصیت های دیگه.
شخصیت مورد علاقه ام پدر کریستوفر (کشیش) بود، شخصیتی دلسوز و دوست داشتنی
و نکته ای که اینبار توجهم رو جلب کرد طرز زندگی مردم روسیه در دوران قبل انقلاب بلشویک ها هست، مردمانی خون گرم و دوست داشتنی.
نمیشه گفت از بهترین کارهای چخوف بود که خوندم ولی در نوع خودش و سبک خودش کار زیبایی بود و ارزش یکبار خوندن رو داره، ولی اگر چیزی از چخوف تابحال نخوندید این کتاب رو برای شروع پیشنهاد نمیکنم و در عوض داستان های: سوگواری و اتاق شماره ۶ بنظرم برای شروع مناسب تر هست.
August 11, 2024
حوصله سربر و از یاد رفتنی بود.
May 21, 2023
21/05/23
A paisagem é o elemento fulcral da narrativa, nunca nos abandona ao longo da história e é, sem dúvida, a personagem principal.
Conhecemos, também, um menino que viaja, deixando o seu passado e desconhecendo o seu futuro. Ao longo da viagem confronta-se com várias situações e pessoas que lhe despertam várias emoções e reflexões.
Um livro simples, doce e introspetivo.
Não é o livro da vida, nem um livro que considere magnifico, mas gostei da experiência de o ler.
A paisagem é o elemento fulcral da narrativa, nunca nos abandona ao longo da história e é, sem dúvida, a personagem principal.
Conhecemos, também, um menino que viaja, deixando o seu passado e desconhecendo o seu futuro. Ao longo da viagem confronta-se com várias situações e pessoas que lhe despertam várias emoções e reflexões.
Um livro simples, doce e introspetivo.
Não é o livro da vida, nem um livro que considere magnifico, mas gostei da experiência de o ler.
February 4, 2018
Ogni tanto a intervalli regolari, anche molto dilatati nel tempo, sento il bisogno di tornare alla Grande Madre Russia, quella narrata degli scrittori tra la seconda metà dell’800 e i primi del ’900.
La steppa è il luogo che nell’immaginario collettivo più identifica la Grande Russia.
Ed è anche il titolo di un lungo racconto di Cechov su un luogo o di un luogo, dove l’ambiente è contenitore di una storia che peraltro in sé è molto esile e che fa solo da sfondo, perché a dominare incontrastato è il paesaggio.
Racconta di un viaggio compiuto da Iegoursca un bambino di circa tredici anni che deve raggiungere il villaggio dove lo attende il ginnasio, Iegorusca è accompagnato da uno zio che commercia in lana, uomo egoista e ripiegato solo sui propri affari personali, e un anziano prete.
Un bambino, un commerciante e un prete che caracollano noiosamente per lunghi giorni su un calesse guidato da due morelli, ma c’è un altro personaggio che giganteggia c’è IL personaggio.
La parola personaggio viene ovviamente dalla parola persona e Cechov, nella sua vastissima capacità narrativa, riesce quasi a trasformare la steppa russa, qui raccontata nella sua veste estiva, in un grande, immenso corpo di gigante vivente.
Corpo che possiede un respiro quello del vento che spazza le sue distese sconfinate e a perdita d’occhio, sempre uguali fin noiose nella loro monotonia, non si capisce dove incomincino non si capisce dove finiscano.
Corpo bruciante che ha un suo calore prodotto dai raggi del sole che di giorno infuocano e ardono le sue praterie erbose.
Corpo sorretto da uno scheletro magro ed essenziale fatto di pochi pioppi, qualche salice , vegetazione rada , alberi isolati che non riescono mai a fare gruppo fino a diventare bosco.
Corpo con un apparato muscolare fiacco e composto da rilievi pressochè inesistenti.
Corpo asciutto disidratato da una essenziale povertà e scarsità di fiumi e laghi.
Steppa organismo che vive e si anima: si risveglia al mattino umida e bagnata di vapori, sussurra sibilando tra le alte erbe, gioisce nel movimento furtivo della fauna che la percorre o la sorvola: insetti cavallette, grilli, lepri, volpi, uccelli; a volte piange pioggia e ruggisce e strepita in temporali potenti ma poi si addormenta nella sera cullata da un cielo che si stende si stende, si stende, privo di ostacoli, cielo come una coperta punteggiata di stelle, quel cielo rovesciato che sovrasta la steppa russa, due entità infinite e ugualmente incommensurabili che sembrano toccarsi all’orizzonte.
La steppa non è le Maldive, non è un paesaggio dolomitico mozzafiato, né il dolce saliscendi delle colline del Chianti è una terra brulla, aspra e tanto poco accogliente, monotona e prevedibile, pur tuttavia la seduzione di Cechov e delle sue parole è riuscita nella magia di far nascere in me qualcosa che potrei, anche, perché no, definire come il richiamo della steppa.
July 30, 2019
Bozkır, Yegoruşka'nın annesinin "yüksek idealleri" uğruna okumak için evden ayrılıp dayısıyla Rus bozkırında yaptığı yolculuğu odağına alıyor. Sizi de Rus bozkırında, doğada bir gezintiye çıkarıyor.
Bozkır, klasik bir Çehov öyküsü olsa da ben bir kere daha anladım ki Çehov'un oyunları benim için her zaman çok daha başka olacak.
Bozkır, klasik bir Çehov öyküsü olsa da ben bir kere daha anladım ki Çehov'un oyunları benim için her zaman çok daha başka olacak.
May 23, 2023
A short novel about a young boys trip across the steppe (I believe present day Ukraine?) in a chaise/britzka to start a new life getting an "education". Also starring the young boys uncle and a 70 year old priest on a journey to sell wool. They are trying to find a rich landowner who is often found roaming the steppe.
The book is very poetic and you get a great picture of the geography of the steppe including the flora and fauna. The second half the boy is left with another group of people and feels scared being away from his Uncle.
I perspective of the 9 year old boy is so well told, it feels so true to life and reminds one of when they were young.
The book is very poetic and you get a great picture of the geography of the steppe including the flora and fauna. The second half the boy is left with another group of people and feels scared being away from his Uncle.
I perspective of the 9 year old boy is so well told, it feels so true to life and reminds one of when they were young.
January 18, 2020
It’s Chekhov. What can I say? A splendid story, complete with the most spectacular description of an electrical storm that I have ever read! I have experienced a lot of electrical storms in my lifetime - prairie storms, maritime storms, hurricanes, even a tornado. It is worth reading if only for that passage!
I am grateful that Chekhov was such a prolific writer. I doubt that I will live long enough to run out of something by Chekhov to read — at least, I hope not.
I am grateful that Chekhov was such a prolific writer. I doubt that I will live long enough to run out of something by Chekhov to read — at least, I hope not.
June 26, 2023
یک اثر عالی از چخوف!
کتاب ماجرای سفر یک پسرک همراه با دایی خود در استپ برای رسیدن به مدرسه می باشد. در این داستان پسرک همسفران متفاوتی پیدا می کند و این خود باعث رویارویی او با اتفاقات و احساسات جدیدی می شود.
نویسنده در تمام این سفر شما را به آن دشت وسیع و دار و درخت می برد توصیف و انتقال احساس آنقدر قویست که شما لحظه به لحظه با شخصیت های داستان همسفر هستید و شدای باد در بیابان در گوش شما می پیچد! برای مدتی شما همان پسرک هستید و دریچه او به جهان می نگرید. با اینکه او شخصیت اصلی داستان است ولی استپ از اولین تا آخرین کلمات حضور پررنگ خود را حفظ می کند.
کتاب ماجرای سفر یک پسرک همراه با دایی خود در استپ برای رسیدن به مدرسه می باشد. در این داستان پسرک همسفران متفاوتی پیدا می کند و این خود باعث رویارویی او با اتفاقات و احساسات جدیدی می شود.
نویسنده در تمام این سفر شما را به آن دشت وسیع و دار و درخت می برد توصیف و انتقال احساس آنقدر قویست که شما لحظه به لحظه با شخصیت های داستان همسفر هستید و شدای باد در بیابان در گوش شما می پیچد! برای مدتی شما همان پسرک هستید و دریچه او به جهان می نگرید. با اینکه او شخصیت اصلی داستان است ولی استپ از اولین تا آخرین کلمات حضور پررنگ خود را حفظ می کند.
January 19, 2022
Daha önce Çehov okumadığıma üzüldüm😅✌️
July 24, 2020
استپ آن اثر بر ما را,که هنگامی که چخوف میخوانیم و قلم چخوف نقش نگاهش را بر صفحات میبندد,ندارد..
نمایش زندگی واقعی که شاخصه اصلی آثار چخوف است در این کتاب بسیار ضعیف تر از هر اثر دیگرش به تصویر آمده..سفری که قرار است مردمی را به ما نشان دهد که در آلبوم عکس های گذشته شان زندگی می کنند..در فضای سرد و سخت روسیه..در استپ های بی پایان..مردمی از رنگ های مختلف که در راهند..و در نهایت زندگی یگروشکا,کندن از آنچه همه آشناست..به سوی همه ناشناخته ها..
نمایش زندگی واقعی که شاخصه اصلی آثار چخوف است در این کتاب بسیار ضعیف تر از هر اثر دیگرش به تصویر آمده..سفری که قرار است مردمی را به ما نشان دهد که در آلبوم عکس های گذشته شان زندگی می کنند..در فضای سرد و سخت روسیه..در استپ های بی پایان..مردمی از رنگ های مختلف که در راهند..و در نهایت زندگی یگروشکا,کندن از آنچه همه آشناست..به سوی همه ناشناخته ها..
October 22, 2022
بیشتر سفرنامه بود تا داستان.
October 20, 2023
با تمام علاقه‌ای که به چخوف دارم این داستانش برام به شدت کسل کننده بود و با سختی تمومش کردم .
کل داستان اینه که یه پسر بچه با داییش می‌ره یه شهر دیگه که درس بخونه و داییش هم پنبه‌هاش رو بفروشه.یه چندتا اتفاق و داستان فرعی هم هست که جذابیتی نداره.همین
باقیش توصیفات بیابان و علف و کوه و آسمون و حشرات و پرندگان و خزندگان و... هست .
اگه این چند سطری که من نوشتم رو خوندید یعنی کل کتاب رو خوندید.
کل داستان اینه که یه پسر بچه با داییش می‌ره یه شهر دیگه که درس بخونه و داییش هم پنبه‌هاش رو بفروشه.یه چندتا اتفاق و داستان فرعی هم هست که جذابیتی نداره.همین
باقیش توصیفات بیابان و علف و کوه و آسمون و حشرات و پرندگان و خزندگان و... هست .
اگه این چند سطری که من نوشتم رو خوندید یعنی کل کتاب رو خوندید.
January 25, 2021
“Bir akıl iyidir, ama iki akıl daha iyidir. Tanrı bir insana bir akıl veriyor, bir başkasına iki, diğerine ise üç... Diğerine üç, doğru... Biri, annenin doğurduğundaki akıl, diğeri okumaktan gelen akıl, üçüncüsü de iyi yaşamaktan...”
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 26, 2023
Eine kurze, unaufgeregt erzählte Geschichte, in der Landschaft und Menschen der Steppe mit wenigen Worten wie mit gut gesetzten Pinselstrichen charakterisiert werden und eine Vorstellung des Lebens in diesem Landstrich in der zweiten Hälfte des 19. Jahrhunderts erzeugen.
Egoruška, ein neunjähriger Junge, reist mit seinem Onkel, einem Wollhändler, durch die südrussische Steppe in eine größere Stadt, in der er das Gymnasium besuchen soll. Es ist eine mehrtägige Reise, in der die Landschaft, ihre Bewohner, die Händler und Fuhrleute eine Hauptrolle spielen. Die Steppenlandschaft ist karg, trocken und eben, doch ab und zu kreuzt ein Fluss den Weg, der frisches Wasser und Kühle verheiß sowie zum Baden einlädt. Die Menschen passen in diese Landschaft, sind einfach und ein wenig schrullig, gezeichnet von harter Arbeit, manchmal mit bösem Übermut und doch wieder sanftmütig und hilfsbereit. Nach etwa 160 Seiten hatte ich das Gefühl, die Gegend zu kennen, die Leiden eines Fuhrmanns oder das schwere Leben eines Herbergwirts nachvollziehen zu können, die Schwüle des Tages und die Gewalt eines Gewitters auf der Haut zu spüren. Und mir wurde klar, wie einschneidend der Besuch eines Gymnasiums zu dieser Zeit war, denn der Junge war erst neun, musste seine Mutter bzw. seinen Heimatort verlassen ohne zu wissen wann er zurückkommen wird und musste bei einer Frau wohnen, die er nicht kannte und die zuvor nicht wusste, dass sie einen Jungen beherbergen soll. Wie schnell musste man damals erwachsen werden. Es wäre ebenso interessant gewesen, das weitere Leben des Jungen zu verfolgen, doch dieses Buch endet mit der Ankunft am Zielort.
Es war mein erstes Buch von Tschechow aber sicher nicht mein letztes. Sein Erzählstil hat in mir so intensive Bilder erzeugt – das schaffen nur wenige Autoren. Und wenn auch nicht Handlung oder Dramatik im Vordergrund stehen, so bleibt doch eine Liebeserklärung an eine ganz besondere Landschaft und deren Bewohner im Gedächtnis.
Egoruška, ein neunjähriger Junge, reist mit seinem Onkel, einem Wollhändler, durch die südrussische Steppe in eine größere Stadt, in der er das Gymnasium besuchen soll. Es ist eine mehrtägige Reise, in der die Landschaft, ihre Bewohner, die Händler und Fuhrleute eine Hauptrolle spielen. Die Steppenlandschaft ist karg, trocken und eben, doch ab und zu kreuzt ein Fluss den Weg, der frisches Wasser und Kühle verheiß sowie zum Baden einlädt. Die Menschen passen in diese Landschaft, sind einfach und ein wenig schrullig, gezeichnet von harter Arbeit, manchmal mit bösem Übermut und doch wieder sanftmütig und hilfsbereit. Nach etwa 160 Seiten hatte ich das Gefühl, die Gegend zu kennen, die Leiden eines Fuhrmanns oder das schwere Leben eines Herbergwirts nachvollziehen zu können, die Schwüle des Tages und die Gewalt eines Gewitters auf der Haut zu spüren. Und mir wurde klar, wie einschneidend der Besuch eines Gymnasiums zu dieser Zeit war, denn der Junge war erst neun, musste seine Mutter bzw. seinen Heimatort verlassen ohne zu wissen wann er zurückkommen wird und musste bei einer Frau wohnen, die er nicht kannte und die zuvor nicht wusste, dass sie einen Jungen beherbergen soll. Wie schnell musste man damals erwachsen werden. Es wäre ebenso interessant gewesen, das weitere Leben des Jungen zu verfolgen, doch dieses Buch endet mit der Ankunft am Zielort.
Es war mein erstes Buch von Tschechow aber sicher nicht mein letztes. Sein Erzählstil hat in mir so intensive Bilder erzeugt – das schaffen nur wenige Autoren. Und wenn auch nicht Handlung oder Dramatik im Vordergrund stehen, so bleibt doch eine Liebeserklärung an eine ganz besondere Landschaft und deren Bewohner im Gedächtnis.
August 20, 2022
3,5
O Jovem Tchékhov já demonstrava talento com apenas vinte oito anos! Uma novela contemplativa, tanto da natureza quanto da gente humilde. Um menino que passa por uma jornada antes de iniciar seus estudos. Jornada sem grandes reviravoltas, mas que o faz vivenciar o que há de mais autêntico em seu universo: tem a oportunidade de conhecer a Rússia profunda, longe dos grandes centros; o povo simples que batalha e sustenta esse mundo; exercício de alteridade in loco. Não sabe o que esperar do futuro e o que virá. É normal sentir medo do desconhecido. Mas quem sabe o desconhecido não seja a real essência para se trilhar um caminho? Assim como acontece em uma viagem não planejada.
O Jovem Tchékhov já demonstrava talento com apenas vinte oito anos! Uma novela contemplativa, tanto da natureza quanto da gente humilde. Um menino que passa por uma jornada antes de iniciar seus estudos. Jornada sem grandes reviravoltas, mas que o faz vivenciar o que há de mais autêntico em seu universo: tem a oportunidade de conhecer a Rússia profunda, longe dos grandes centros; o povo simples que batalha e sustenta esse mundo; exercício de alteridade in loco. Não sabe o que esperar do futuro e o que virá. É normal sentir medo do desconhecido. Mas quem sabe o desconhecido não seja a real essência para se trilhar um caminho? Assim como acontece em uma viagem não planejada.
March 17, 2016
I have wanted to read Anton Chekhov’s ‘The Steppe’ for quite sometime. Chekhov has written many short stories and is an acknowledged master of that literary form. Generations of writers have been inspired by him. Chekhov also sneaked in a few long stories among his shorter ones. These were not technically short stories, because they were closer in length to a novella. ‘The Steppe’ is the longest of these long stories. It is around a hundred pages. I read it slowly in a few days time. Here is what I think.
Yegorushka is a young boy. His mother decides one day that he should be sent to a good school in a bigger town. She asks Yegorushka’s uncle to take him and put him up in a friend’s place and get him into a good school. This place is far away. Yegorushka’s uncle is a businessman who makes frequent business trips and decides to take Yegorushka with him during one of these trips. An old priest accompanies them alongwith the coachman. They travel through the Russian steppe, stay in an inn, meet interesting people there, then the uncle has to take a detour and leaves Yegorushka with a group of peasants who are travelling in a group of coaches with bales of wool. During this trip Yegorushka meets an old man called Panteley whom he treats like his grandfather and who tells tales in the night by the campfire while everyone is having dinner, he sees all kinds of strange things in the steppe, meets a stranger who joins the group in the middle of the night and tells his own story over a campfire dinner, encounters a storm, gets unwell and then gets back well and finally ends up in his mother’s friend’s place where his uncle and the priest bade him goodbye and Yegorushka cries and wonders poignantly how his future will pan out.
Though Yegorushka is the main character in the story and we see events through his eyes, the story is really about the Russian Steppe and Yegorushka’s journey through it. The Russian Steppe is one of the main characters in the story and we can feel it breathing, feeling happy and sad and angry and indifferent to the humans who travel through it. Chekhov’s prose glows in those parts in which he writes about the steppe and makes it come alive for us. Those were some of my favourite parts of the story. I also loved the way the different characters were sculpted so beautifully in the story and the way they were distinctive from each other, starting with the uncle and the priest, an inn-worker called Solomon who doesn’t care about money and who is not afraid of anyone and Panteley, the old grandfather-ish man from the coach caravan. Those storytelling nights around the campfire were also some of my favourite moments from the story. Though Chekhov is regarded as a master of the short story form, he equally excels in the longer format. The beautiful descriptions of the steppe and its features, of the characters and their quirks, the graceful pace at which the story runs, the poignant scenes and the beautiful ending – they were all a pleasure to read.
‘The Steppe’ is regarded as marking a turning point in Chekhov’s career. It has been described as a ‘superb and sustained prose poem’. It has also been described as evoking the soul of Russia itself. I loved that last description. I think it is perfect. I think ‘The Steppe’ is a love letter to Mother Russia, to the Russian soul and the soul of Russia, to the Russian way of life of a bygone era which is almost mythical now. It is beautiful to read, it gives goosebumps and one longs to be in the middle of the steppe and listen to Panteley’s tales while sitting next to the campfire while having some hot stew.
I wish Chekhov wrote more novellas. There is only one more story of comparable length to this one – ‘The Duel’ – and there are a few more which can be regarded as short novellas (between 40 and 60 pages), and if I keep at it, I know that I will finish reading them in a week. I wish there were more. Chekhov died in the prime of his life – when he was forty four years old. I wish he had lived for more years. I wish he had written more novellas. I wish he had written a sequel to ‘The Steppe’. I would have loved to read that.
I am glad that I finally read ‘The Steppe’. I want to read Chekhov’s other long stories now. ‘The Steppe’ is one of my favourites of the year and it is a story that I will be definitely reading again.
Here are some of my favourite passages to give you a flavor of the book’s beauty.
The song was subdued, dreary and melancholy, like a dirge, and hardly audible, and seemed to come first from the right, then from the left, then from above, and then from underground, as though an unseen spirit were hovering over the steppe and singing. Yegorushka looked about him, and could not make out where the strange song came from. Then as he listened he began to fancy that the grass was singing; in its song, withered and half-dead, it was without words, but plaintively and passionately, urging that it was not to blame, that the sun was burning it for no fault of its own; it urged that it ardently longed to live, that it was young and might have been beautiful but for the heat and the drought; it was guiltless, but yet it prayed forgiveness and protested that it was in anguish, sad and sorry for itself.
And then in the churring of insects, in the sinister figures, in the ancient barrows, in the blue sky, in the moonlight, in the flight of the nightbird, in everything you see and hear, triumphant beauty, youth, the fullness of power, and the passionate thirst for life begin to be apparent; the soul responds to the call of her lovely austere fatherland, and longs to fly over the steppes with the nightbird. And in the triumph of beauty, in the exuberance of happiness you are conscious of yearning and grief, as though the steppe knew she was solitary, knew that her wealth and her inspiration were wasted for the world, not glorified in song, not wanted by anyone; and through the joyful clamour one hears her mournful, hopeless call for singers, singers!
When you gaze a long while fixedly at the deep sky thoughts and feelings for some reason merge in a sense of loneliness. One begins to feel hopelessly solitary, and everything one used to look upon as near and akin becomes infinitely remote and valueless; the stars that have looked down from the sky thousands of years already, the mists and the incomprehensible sky itself, indifferent to the brief life of man, oppress the soul with their silence when one is left face to face with them and tries to grasp their significance. One is reminded of the solitude awaiting each one of us in the grave, and the reality of life seems awful…full of despair.
Life is terrible and marvellous, and so, however terrible a story you tell in Russia, however you embroider it with nests of robbers, long knives and such marvels, it always finds an echo of reality in the soul of the listener, and only a man who has been a good deal affected by education looks askance distrustfully, and even he will be silent. The cross by the roadside, the dark bales of wool, the wide expanse of the plain, and the lot of the men gathered together by the camp fire – all this was of itself so marvellous and terrible that the fantastic colours of legend and fairy-tale were pale and blended with life.
Have you read Chekhov’s ‘The Steppe’? What do you think about it?
Yegorushka is a young boy. His mother decides one day that he should be sent to a good school in a bigger town. She asks Yegorushka’s uncle to take him and put him up in a friend’s place and get him into a good school. This place is far away. Yegorushka’s uncle is a businessman who makes frequent business trips and decides to take Yegorushka with him during one of these trips. An old priest accompanies them alongwith the coachman. They travel through the Russian steppe, stay in an inn, meet interesting people there, then the uncle has to take a detour and leaves Yegorushka with a group of peasants who are travelling in a group of coaches with bales of wool. During this trip Yegorushka meets an old man called Panteley whom he treats like his grandfather and who tells tales in the night by the campfire while everyone is having dinner, he sees all kinds of strange things in the steppe, meets a stranger who joins the group in the middle of the night and tells his own story over a campfire dinner, encounters a storm, gets unwell and then gets back well and finally ends up in his mother’s friend’s place where his uncle and the priest bade him goodbye and Yegorushka cries and wonders poignantly how his future will pan out.
Though Yegorushka is the main character in the story and we see events through his eyes, the story is really about the Russian Steppe and Yegorushka’s journey through it. The Russian Steppe is one of the main characters in the story and we can feel it breathing, feeling happy and sad and angry and indifferent to the humans who travel through it. Chekhov’s prose glows in those parts in which he writes about the steppe and makes it come alive for us. Those were some of my favourite parts of the story. I also loved the way the different characters were sculpted so beautifully in the story and the way they were distinctive from each other, starting with the uncle and the priest, an inn-worker called Solomon who doesn’t care about money and who is not afraid of anyone and Panteley, the old grandfather-ish man from the coach caravan. Those storytelling nights around the campfire were also some of my favourite moments from the story. Though Chekhov is regarded as a master of the short story form, he equally excels in the longer format. The beautiful descriptions of the steppe and its features, of the characters and their quirks, the graceful pace at which the story runs, the poignant scenes and the beautiful ending – they were all a pleasure to read.
‘The Steppe’ is regarded as marking a turning point in Chekhov’s career. It has been described as a ‘superb and sustained prose poem’. It has also been described as evoking the soul of Russia itself. I loved that last description. I think it is perfect. I think ‘The Steppe’ is a love letter to Mother Russia, to the Russian soul and the soul of Russia, to the Russian way of life of a bygone era which is almost mythical now. It is beautiful to read, it gives goosebumps and one longs to be in the middle of the steppe and listen to Panteley’s tales while sitting next to the campfire while having some hot stew.
I wish Chekhov wrote more novellas. There is only one more story of comparable length to this one – ‘The Duel’ – and there are a few more which can be regarded as short novellas (between 40 and 60 pages), and if I keep at it, I know that I will finish reading them in a week. I wish there were more. Chekhov died in the prime of his life – when he was forty four years old. I wish he had lived for more years. I wish he had written more novellas. I wish he had written a sequel to ‘The Steppe’. I would have loved to read that.
I am glad that I finally read ‘The Steppe’. I want to read Chekhov’s other long stories now. ‘The Steppe’ is one of my favourites of the year and it is a story that I will be definitely reading again.
Here are some of my favourite passages to give you a flavor of the book’s beauty.
The song was subdued, dreary and melancholy, like a dirge, and hardly audible, and seemed to come first from the right, then from the left, then from above, and then from underground, as though an unseen spirit were hovering over the steppe and singing. Yegorushka looked about him, and could not make out where the strange song came from. Then as he listened he began to fancy that the grass was singing; in its song, withered and half-dead, it was without words, but plaintively and passionately, urging that it was not to blame, that the sun was burning it for no fault of its own; it urged that it ardently longed to live, that it was young and might have been beautiful but for the heat and the drought; it was guiltless, but yet it prayed forgiveness and protested that it was in anguish, sad and sorry for itself.
And then in the churring of insects, in the sinister figures, in the ancient barrows, in the blue sky, in the moonlight, in the flight of the nightbird, in everything you see and hear, triumphant beauty, youth, the fullness of power, and the passionate thirst for life begin to be apparent; the soul responds to the call of her lovely austere fatherland, and longs to fly over the steppes with the nightbird. And in the triumph of beauty, in the exuberance of happiness you are conscious of yearning and grief, as though the steppe knew she was solitary, knew that her wealth and her inspiration were wasted for the world, not glorified in song, not wanted by anyone; and through the joyful clamour one hears her mournful, hopeless call for singers, singers!
When you gaze a long while fixedly at the deep sky thoughts and feelings for some reason merge in a sense of loneliness. One begins to feel hopelessly solitary, and everything one used to look upon as near and akin becomes infinitely remote and valueless; the stars that have looked down from the sky thousands of years already, the mists and the incomprehensible sky itself, indifferent to the brief life of man, oppress the soul with their silence when one is left face to face with them and tries to grasp their significance. One is reminded of the solitude awaiting each one of us in the grave, and the reality of life seems awful…full of despair.
Life is terrible and marvellous, and so, however terrible a story you tell in Russia, however you embroider it with nests of robbers, long knives and such marvels, it always finds an echo of reality in the soul of the listener, and only a man who has been a good deal affected by education looks askance distrustfully, and even he will be silent. The cross by the roadside, the dark bales of wool, the wide expanse of the plain, and the lot of the men gathered together by the camp fire – all this was of itself so marvellous and terrible that the fantastic colours of legend and fairy-tale were pale and blended with life.
Have you read Chekhov’s ‘The Steppe’? What do you think about it?
May 22, 2020
Έχοντας στο μυαλό μου το εκπληκτικό βιβλίο του "ο θάλαμος αρ. 6" είχα μεγαλύτερες προσδοκίες.
Όταν κοιτάζεις πολλήν ώρα τον βαθύ ουρανό, χωρίς να ξεκολλάς τα μάτια, τότε, για κάποια άγνωστη αιτία, η σκέψη σου κι η ψυχή σου αισθάνονται βαθιά τη μοναξιά. Αρχινάς να νιώθεις τον εαυτό σου αθεράπευτα μονάχο, κι όλα όσα πίστευες πρώτα κοντινά και συγγενικά γίνονται απέραντα μακρινά και χωρίς αξία καμιά.
Όταν κοιτάζεις πολλήν ώρα τον βαθύ ουρανό, χωρίς να ξεκολλάς τα μάτια, τότε, για κάποια άγνωστη αιτία, η σκέψη σου κι η ψυχή σου αισθάνονται βαθιά τη μοναξιά. Αρχινάς να νιώθεις τον εαυτό σου αθεράπευτα μονάχο, κι όλα όσα πίστευες πρώτα κοντινά και συγγενικά γίνονται απέραντα μακρινά και χωρίς αξία καμιά.
April 13, 2017
"Stepa", čiji je podnaslov "Povest jednog putovanja", jeste Čehovljeva novela koja, u potpunosti pisana u realističkom ključu, opisuje svu širinu i prostranstvo ruske zemlje. U dobu kada se razdaljina merila vrstama, a vreme od izlaska do zalaska sunca, jedan za školu stasali dečak (Jegoruška) biće poveden od strane svog ujaka Ivana Ivaniča Kuzmičova na školovanje. Dok bričkom ne stignu do dečakovog budućeg boravišta, Čehov će suptilno ukazati na dve večite ljudske potrebe - za putovanjem i za pričanjem priča. Filmskim rečnikom rečeno, ovo je delo koje obiluje dugim i sporim kadrovima u kojima će uživati ljubitelji "nežanrovske" umetnosti.
November 16, 2022
A jornada de um menino, saindo de sua cidade para estudar em outra, maior. Amei as descrições do campo, as histórias dos trabalhadores, do pobre Iegóruchka!
“Quando contemplamos o céu profundo por muito tempo sem desviar os olhos, não se sabe por que, os pensamentos e a alma se fundem na consciência da solidão.”
“Quando contemplamos o céu profundo por muito tempo sem desviar os olhos, não se sabe por que, os pensamentos e a alma se fundem na consciência da solidão.”
June 16, 2023
کتاب قشنگی بود،
خیلی پر احساس و شاعرانه، مثل یه تابلو نقاشی اما با کلمات.
خود چخوف هم بنظرم کلا هدفش همین ترسیم بیابان و نشون دادن قدرت توصیفاتش بود وگرنه نویسنده ایه که نشون داده میتونه داستان های واقع گرایانه عالی بنویسه. و خب به این هدف توی این کتاب بطور کامل رسید بطوری که بیایان دارای شخصیت همراه با عواطف مختلف شد. در کنار چشمه شادی و خوشی بیابان رو دیدیدم و جایی کسل بودنش و حتی در پایان خشم و عصبانیت بیابان رو حس کردیم.
شخصیت های کتاب رو خیلی دوست داشتم، پدر کریستوفر گل سرسبدشون بود با اون متانت طبع و حس‌خوبی که میداد اما اون موژیک هایی که داشتن بار رو میبردن هم هرکدام جذابیت خاص خودشون رو داشتن و ادم باشون ارتباط برقرار میکرد. حتی اون شکارچی عاشق پیشه هم توی ۲ ۳ صفحه ای که اومد اثر خودش رو روی کتاب گذاشت. در کل بنظرم تونست حال و هوا و سختی هایی که این موژیک ها میکشن رو منتقل کنه و خواننده رو باهاشون همراه کنه.
پایان کتاب هم خوب ب��د. دوست نداشتم تموم بشه.
امتیازم بهش ۴ از ۵ هست چون بنظرم با توجه به رسالت کتاب توش موفق بود.
خیلی پر احساس و شاعرانه، مثل یه تابلو نقاشی اما با کلمات.
خود چخوف هم بنظرم کلا هدفش همین ترسیم بیابان و نشون دادن قدرت توصیفاتش بود وگرنه نویسنده ایه که نشون داده میتونه داستان های واقع گرایانه عالی بنویسه. و خب به این هدف توی این کتاب بطور کامل رسید بطوری که بیایان دارای شخصیت همراه با عواطف مختلف شد. در کنار چشمه شادی و خوشی بیابان رو دیدیدم و جایی کسل بودنش و حتی در پایان خشم و عصبانیت بیابان رو حس کردیم.
شخصیت های کتاب رو خیلی دوست داشتم، پدر کریستوفر گل سرسبدشون بود با اون متانت طبع و حس‌خوبی که میداد اما اون موژیک هایی که داشتن بار رو میبردن هم هرکدام جذابیت خاص خودشون رو داشتن و ادم باشون ارتباط برقرار میکرد. حتی اون شکارچی عاشق پیشه هم توی ۲ ۳ صفحه ای که اومد اثر خودش رو روی کتاب گذاشت. در کل بنظرم تونست حال و هوا و سختی هایی که این موژیک ها میکشن رو منتقل کنه و خواننده رو باهاشون همراه کنه.
پایان کتاب هم خوب ب��د. دوست نداشتم تموم بشه.
امتیازم بهش ۴ از ۵ هست چون بنظرم با توجه به رسالت کتاب توش موفق بود.
June 18, 2020
همیشه فکر میکنم اگه روسها رمان نمی نوشتند. ما الان چی میخوندیم؟
July 20, 2019
"Seslerine ve gülüşlerine bakarak zekâları hakkında doğru hüküm verilebilen insanlar vardır."
Biraz kendime geleyim diye bir hevesle başladığım Bozkır, benim için ciddi bir hayal kırıklığı oldu. Daha önce Çehov'un birkaç kitabını okumuş, özellikle Altıncı Koğuş'u çok sevmiştim. Bozkır'ın da onun kadar güzel olmasını umuyordum ama heyhat.
Durgun ilerleyen, daha çok doğa tasvirleriyle bezeli bir kitaptı. Okurken resmen yoruldum. Normalde uykum açılsın diye kitap okuduğum bile olur ama ilk defa kitap okurken uykum geliyor diyen insanları anlama şansı buldum. Bozkır'dan iki sayfa okumak uyku ilacı almışım gibi bir tesir bıraktı üzerimde, kitabı güçlükle bitirebildim.
Tabii bu benim okur görüşüm, açıkçası edebi yönünü yahut edebiyattaki değerini eleştirecek kadar Rus Edebiyatı'na hakim de değilim. Ben beğenmedim ama belki siz seversiniz, bilemiyorum. Yine de birine Çehov tavsiye edecek olsam Bozkır'ı listeye almazdım.
May 9, 2022
Mestre das narrativas curtas, Tchekhov dizia que quando tentava ultrapassar o limite do conto para ir de encontro ao romance, parecia que as palavras lhe fugiam e acabava por tortura-lo, tornando a escrita tudo, menos original. Em A Estepe, Tchekhov não precisou preencher muitas páginas para criar uma obra-prima do conto russo.
Com um aspecto voltado para a interiorização da Rússia czarista, assim como Turguêniev, o escritor brinca com a paisagem, com a terra e com aqueles por ela passa, faz da estepe, na maioria das vezes monótona e sem grande graça, a principal protagonista do conto, descrevendo desde o som dos animais ali viventes, até as grandes tempestades que acabou por varrer a obra e levar o leitor junto em uma aventura improvável. Como sempre, a mim, é um prazer ler Tchekhov, assim como foi aqui.
Com um aspecto voltado para a interiorização da Rússia czarista, assim como Turguêniev, o escritor brinca com a paisagem, com a terra e com aqueles por ela passa, faz da estepe, na maioria das vezes monótona e sem grande graça, a principal protagonista do conto, descrevendo desde o som dos animais ali viventes, até as grandes tempestades que acabou por varrer a obra e levar o leitor junto em uma aventura improvável. Como sempre, a mim, é um prazer ler Tchekhov, assim como foi aqui.
December 30, 2022
خواهرم پرسید: «در کتاب مجموعه آثار چخوف ترجمه سروژ استپانیان که داری داستان "بیابان" هست؟ اگر نیست، بخرم.» گشتم، نبود. کتاب بیابان را از خواهرم گرفتم که بخوانم، چند صفحه بیشتر پیش نرفته بودم که داستان به نظرم آشنا رسید. دوباره و این بار با دقت بیشتر مجموعه آثارچخوف را بررسی کردم و دیدم داستان بیابان در این مجموعه قرار دارد. داستان را دوباره خواندم، چون آخرش یادم نبود.
" بیابان" داستان پسری است که به همراه دایی‌اش و کشیش شهر که برای فروش پشم خود به شهر دیگری می‌روند، شهر را ترک می‌کند تا در شهر دیگر به تحصیل بپردازد. پسر تا نیمه راه همراه دایی‌اش و کشیش است، اما از نیمه راه از آنها جدا می‌شود و همراه کاروانی به مسیر خود ادامه می‌دهد و اتفاقاتی را تجربه می‌کند و در نهایت به دست دایی‌اش سپرده می‌شود تا طبق سفارش مادرش در شهر جدید مشغول تحصیل شود.
" بیابان" داستان پسری است که به همراه دایی‌اش و کشیش شهر که برای فروش پشم خود به شهر دیگری می‌روند، شهر را ترک می‌کند تا در شهر دیگر به تحصیل بپردازد. پسر تا نیمه راه همراه دایی‌اش و کشیش است، اما از نیمه راه از آنها جدا می‌شود و همراه کاروانی به مسیر خود ادامه می‌دهد و اتفاقاتی را تجربه می‌کند و در نهایت به دست دایی‌اش سپرده می‌شود تا طبق سفارش مادرش در شهر جدید مشغول تحصیل شود.
October 6, 2019
Okuduğum ilk Çehov kitabı oldu Bozkır. Kendini okutuyor, çok durgun değil fakat çok da sevemedim.
October 26, 2024
4,5/5
nøj!
nøj!
Displaying 1 - 30 of 187 reviews