What do you think?
Rate this book
Confiteor
„Un roman monumental despre problema răului. “ The Guardian
Confiteor (în română: Mărturisesc). Adrià Ardevol se naște într-o lume lipsită de iubire și crește învățând să-și spioneze părinții, martor al pasiunii tatălui său pentru obiectele de anticariat, în special pentru o misterioasă și prețioasă vioară ce-și are propriul nume, dar și captiv al unui univers interior imaginar. Vioara devine un element central al romanului, dat fiind că istoria ei se confundă cu istoria Europei, de la flăcările Inchiziției și până la ultimele reverberații ale iadului concentraționar nazist. Scris sub forma unei confesiuni finale a unui geniu ce știe că urmează să-și piardă cea mai prețioasă posesiune, mintea, această capodoperă a literaturii europene încearcă imposibilul: să coboare la rădăcinile Răului și să se întoarcă de acolo nevătămată. O adevărată aventură estetică și intelectuală.
„În Confiteor, Jaume Cabré explorează câteva secole de barbarie, într-o adevărată simfonie a răului.“ L’Express
„Mă interesează felul în care memoria și puterea se reunesc în problema răului. Acestea sunt obsesiile mele, prezente peste tot în ceea ce scriu, la fel ca tema muzicii. Știu că la un moment dat una dintre obsesii va ieși la lumină. Nici nu vă imaginați cât de mulți bani economisesc scriind, în loc să merg psiholog.“ Jaume Cabré
Confiteor (în română: Mărturisesc). Adrià Ardevol se naște într-o lume lipsită de iubire și crește învățând să-și spioneze părinții, martor al pasiunii tatălui său pentru obiectele de anticariat, în special pentru o misterioasă și prețioasă vioară ce-și are propriul nume, dar și captiv al unui univers interior imaginar. Vioara devine un element central al romanului, dat fiind că istoria ei se confundă cu istoria Europei, de la flăcările Inchiziției și până la ultimele reverberații ale iadului concentraționar nazist. Scris sub forma unei confesiuni finale a unui geniu ce știe că urmează să-și piardă cea mai prețioasă posesiune, mintea, această capodoperă a literaturii europene încearcă imposibilul: să coboare la rădăcinile Răului și să se întoarcă de acolo nevătămată. O adevărată aventură estetică și intelectuală.
„În Confiteor, Jaume Cabré explorează câteva secole de barbarie, într-o adevărată simfonie a răului.“ L’Express
„Mă interesează felul în care memoria și puterea se reunesc în problema răului. Acestea sunt obsesiile mele, prezente peste tot în ceea ce scriu, la fel ca tema muzicii. Știu că la un moment dat una dintre obsesii va ieși la lumină. Nici nu vă imaginați cât de mulți bani economisesc scriind, în loc să merg psiholog.“ Jaume Cabré
864 pages, Hardcover
First published September 1, 2011
About the author
Jaume Cabré
38 books622 followersJaume Cabré i Fabré (Barcelona, 1947) is a philologist and Catalan writer.
Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.
During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).
Graduated in Catalan Philology by the University of Barcelona, high-school professor in leave of absence and teacher to the University of Lleida, member of the Philological Section of the Institut d'Estudis Catalans.
During many years he has combined literary writing with teaching. He has also worked in the television and cinematographic scripting. With Joaquim Maria Puyal he was the creator and scriptwriter of the first Catalan television series: La Granja (1989-1992), after which followed other titles like Estació d'Enllaç (1994-1998), Crims (2000) and the tvmovies La dama blanca (1987), Nines russes (2003) and Sara (2003). He has also written, together with Jaume Fuster, Vicenç Villatoro and Antoni Verdaguer, the script of the Antoni Verdaguer's films La teranyina (1990), based on his novel, and Havanera (1993).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,253 reviews
February 27, 2023
The present and the past – they are always interlinked…
And following this postulate Jaume Cabré constructs his novel: the history of a man and history of a violin.
Here and now are intertwined with there and then so the past and the present are described simultaneously and often even in the same sentence.
The family secrets, secrets of history and secrets of the world are capriciously interconnected in the unexpected ways and gradually they become revealed.
And this perfectly applies to the personal politics… Confessions is a book about vanity… Vanity makes people forget their personal ideals substituting them with their personal interests… And in the end vanity engenders evil…
And Confessions is a painstaking search for an answer…
What is human life? When does man take a wrong turn and becomes an instrument of evil?
‘…the history of any thing explains the present state of that thing.’
And following this postulate Jaume Cabré constructs his novel: the history of a man and history of a violin.
Here and now are intertwined with there and then so the past and the present are described simultaneously and often even in the same sentence.
The family secrets, secrets of history and secrets of the world are capriciously interconnected in the unexpected ways and gradually they become revealed.
‘International politics are not the great international ideals: they are the great international interests.’
And this perfectly applies to the personal politics… Confessions is a book about vanity… Vanity makes people forget their personal ideals substituting them with their personal interests… And in the end vanity engenders evil…
‘Evil. Why does your God allow it? He doesn’t keep evil from happening: all he does is punish the evildoer with eternal flames. Why doesn’t he prevent it? Do you have an answer?’
And Confessions is a painstaking search for an answer…
What is human life? When does man take a wrong turn and becomes an instrument of evil?
July 18, 2017
**Confessions/Jo confesso/Confiteor**
I have been reading this book and I have been loving it from the first page. I have been reading it slowly, patiently, absorbing its magic, absorbing its art. It's a book that I did not want it to end. This beauty here now belongs to my all time favorites and in the future it will belong to the classics, to the miracles. I don't know how Cabré did this, i don't know how he made it happen, but i know, for sure, that i am forever grateful. This book is an experience, this book is 700 pages of utter beauty, it's a trip around the world following a violin, it's a trip from monasteries to auswitch and from hell to heaven and then back to hell. The absolute evil and the absolute love. Adria, i love your story. Cabré, i love your book.
I have been reading this book and I have been loving it from the first page. I have been reading it slowly, patiently, absorbing its magic, absorbing its art. It's a book that I did not want it to end. This beauty here now belongs to my all time favorites and in the future it will belong to the classics, to the miracles. I don't know how Cabré did this, i don't know how he made it happen, but i know, for sure, that i am forever grateful. This book is an experience, this book is 700 pages of utter beauty, it's a trip around the world following a violin, it's a trip from monasteries to auswitch and from hell to heaven and then back to hell. The absolute evil and the absolute love. Adria, i love your story. Cabré, i love your book.
May 15, 2017
UPDATE (13/05/2017) Στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης ήταν καλεσμένος ο συγγραφέας μαζί με το μεταφραστή του! Μου έκανε την καλύτερη των εντυπώσεων (μου άρεσε πολύ το χιούμορ του), ενώ πολύ θετική εντύπωση μου έκανε και ο μεταφραστής, που με τη σεμνότητά του με κέρδισε. Πλέον είμαι πολύ χαρούμενη που έχω το βιβλίο υπογεγραμμένο, κι ας περίμενα γύρω στο μισάωρο όρθια (συν τη 1 ώρα που άκουγα όρθια την παρουσίαση, συν πόση ώρα πριν είχα πάει - πάλι όρθια - για να βρω μια θεσούλα να σταθώ!) Άξιζε σίγουρα τον κόπο και τον πόνο στη μέση ούτε καν τον κατάλαβα!
Confiteor σημαίνει "εξομολόγηση" ή "εξομολουγούμαι" (δεν είμαι φιλόλογος για να ξέρω τα ρήματα-αντικείμενα-μετοχές της ισπανικής-λατινικής-καταλανικής γλώσσας, με ενδιαφέρει η ουσία της υπόθεσης)
Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι το βιβλίο είναι ένα έπος.
Αφήστε με όμως πρώτα να κάνω τη δική μου προσωπική εξομολόγηση για το βιβλίο αυτό: Είχα παρατηρήσει από πολλούς φίλους εδώ ότι είχατε διαβάσει το βιβλίο και είχατε να πείτε τα καλύτερα. Εντύπωση μου έκανε η τόσο μεγάλη βαθμολογία του, η συμφωνία που είχατε όλοι σας, ανεξάρτητα από ποιο genre βιβλίων προερχόσασταν. Έτσι, το έψαξα στα βιβλιοπωλεία και είδα ότι το μέγεθός του (σελίδες/διαστάσεις) θέλει το χρόνο του και ο τρόπος γραφής του επίσης θέλει το χρόνο του. Έτσι, το αγόρασα, ενώ επί τοις ουσίας δεν είχα καταλάβει καν την υπόθεσή του. Και τελικά ήταν μια πολύ σοφή επιλογή!
Επίσης του έδωσα το χρόνο του (σας έπρηξα!), μοίρασα τα κεφάλαια σε μέρες (ω ναι, είμαι πολύ nerd, confiteor!)και κάθε μέρα τηρούσα ευλαβικά το πρόγραμμα (ναι! έχω πρόγραμμα και πετυχαίνω τα πάντα!!!) Και αυτό ήταν μια ακόμα σοφή επιλογή! Το βιβλίο θέλει και τις μέρες του, για να ζήσετε καλύτερα όλα όσα λέει...
Σας ευχαριστώ πολύ αγαπητοί φίλοι στο goodreads για το ότι έμαθα από εσάς γι' αυτό το βιβλίο!!!
"Και τα γεγονότα μπλέκονται με τις πράξεις και τα συμβάντα. Και οι άνθρωποι συγκρούονται, συναντιούνται ή αγνοούν ο ένας τον άλλο, επίσης συμπτωματικά. Τα πάντα γίνονται τυχαία. Ή ίσως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Δεν ξέρω ποιο απ' τα δυο αξιώματα να υιοθετήσω, γιατί και τα δύο είναι σωστά. Και εφόσον δεν πιστεύω στο Θεό, δεν μπορώ να πιστέψω σε ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο, είτε αυτό λέγεται μοίρα είτε κάπως αλλιώς".
Το βιβλίο ολόκληρο είναι η εξομολήγηση - πνευματική διαθήκη του Αντριά, ενός λόγιου ακαδημαϊκού που πάσχει από αλτσχάιμερ και σύντομα θα ξεχάσει όσα και όσους αγαπάει ("αν και μου λένε ότι δεν θα είμαι δυστυχισμένος με αυτό"). Κέντρο της ζωής του είναι ένα βιολί Στοριόνι, το Βιάλ (ο Στοριόνι ήταν υπαρκτό πρόσωπο και κατασκευαστής βιολιών και λοιπών εγχόρδων στην Κρεμόνα https://en.wikipedia.org/wiki/Lorenzo...). Ο πατέρας του Αντριά ήταν παλαιοπώλης - συλλέκτης και είχε όνειρο να κάνει το γιο του λόγιο, δίνοντάς του εξαιρετική μόρφωση. Η μητέρα του ήθελε να τον κάνει μουσικό, όπου θα έπαιζε με το εν λόγω βιολί. Η μόρφωση του Αντριά είναι διάχυτη παντού στο βιβλίο, όπου ο παππούς - πλέον - διηγείται πολλές ιστορίες από διάφορους αιώνες.
Η εξομολόγηση του Αντριά απευθύνεται στην αγαπημένη του Σάρα, η οποία ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Σιγά σιγά μαθαίνουμε την ιστορία της ζωής του Αντριά, της Σάρας και ταυτόχρονα της εποχής τους, αλλά και την ιστορία του βιολιού.
Η αφήγηση είναι ιδιαίτερη, καθώς η μεν ζωή του Αντριά κυλάει ευθύγραμμα, από την παιδική του ηλικία μέχρι την αρχή της ασθένειάς του, με λίγες μόνο περιπτώσεις όπου η δράση γίνεται στο σήμερα, οι οποίες διαχωρίζονται με πλάγια γραμματοσειρά - είναι όσα υποτίθεται ότι δεν έγραψε ο Αντριά. Όμως, μέσα στην αφήγηση περιλαμβάνονται διάφορες ιστορίες από διάφορους αιώνες, σαν να ακούτε έναν αφηρημένο παππού να σας διηγείται μια ιστορία, κάπου στη μέση να θυμάται κάτι άλλο, να ξεφεύγει εντελώς και τελικά να επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε. Για παράδειγμα, μπορεί να έπιασε το βιολί στα χέρια του, θα μας διηγηθεί πώς αγόρασε το ξύλο του βιολιού ο Στοριόνι, έφτασε σε ένα εγκαταλελειμένο μοναστήρι, θα μας πεις κάποια σκηνικά από τη μοναστική ζωή (κάποιος έμμεσος ήρωας της ιστορίας θα είχε βρει καταφύγιο εξάλλου σε αυτό το μοναστήρι και έχει σημασία η ιστορία του). Έτσι, ετοιμαστείτε να ακούσετε ιστορίες από το 13 ή το 18ο αίωνα, ενώ ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και οι διώξεις των Εβραίων περιλαμβάνονται σε αρκετά κεφάλαια. Επίσης, οι διώκτες Ναζί επίσης παίζουν το δικό τους ρόλο. Παρόν - φυσικά - και ο Φράνκο, αν και το καθεστώς του δεν είχε επηρεάσει ιδιαίτερα τη ζωή του Αντριά, οπότε απλά υπάρχει στο υπόβαθρο. Αυτός ο τρόπος αφήγησης με ενθουσίασε, γιατί μου έδειχνε μια διάδραση: έπρεπε να έχω συγκεντρωμένο το μυαλό μου για να παρακολουθήσω όσα γίνονταν, χωρίς να διαβάζω απλά τη μία πρόταση μετά την άλλη. Εξάλλου, ο παππούς είχε και πολύ ωραίο τρόπο να αφηγείται αλλά και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πει...
Το βιβλίο έχει μια βαθιά ανθρώπινη πλευρά και αναδεικνύει πώς μια σειρά γεγονότων μπορεί να οδηγήσει σε κάποιες μοιραίες αποφάσεις, πώς όλοι είμαστε άνθρωποι που κάποια στιγμή θα κληθούμε να πληρώσουμε για τα λάθη μας, πώς μας χαρακτηρίζουν τα λάθη των άλλων και τι σημαίνει να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε (κατά πόσο αυτό είναι σκόπιμο).
Θα ήθελα ιδιαίτερα να σταθώ σε δύο θέματα υγείας που με προβλημάτισαν ιδιαίτερα: πρώτον η καταστροφή του μυαλού σε ένα υγιές σώμα (αλτσχάιμερ - http://www.nstr.gr/2013/10/%CF%83%CF%...) και δεύτερον η καταστροφή του σώματος σε ένα υγιές μυαλό (τετραπληγία) και πόσο τελικά μπορεί να επιζήσει ένα άτομο - και τι ποιότητα ζωής μπορεί να έχει.... Για το τελευταίο είχαμε δει μια ισπανική ταινία κάποια χρόνια πριν ("Η θάλασσα μέσα μου")
Πολλά μηνύματα σε πολλές μεν σελίδες, αλλά κυλούν τόσο όμορφα, προκαλούν τόσες πολλές σκέψεις, που πραγματικά νομίζω ότι μετά από αυτό το βιβλίο βγαίνεις σοφότερος! Συγχαρητήρια στις Εκδόσεις Πόλις που έφεραν στη χώρα μας αυτό το βιβλίο και συγχαρητήρια στο μεταφραστή για την τόσο άρτια δουλειά! (μετάφραση από τα καταλανικά! Δεν ξέρω κατά πόσο μοιάζουν με τα ισπανικά, αλλά συγχαρητήρια και επειδή κάποτε στη ζωή του κάθισε και έμαθε καταλανικά!!!)
Διαβάστε το!!!
Confiteor σημαίνει "εξομολόγηση" ή "εξομολουγούμαι" (δεν είμαι φιλόλογος για να ξέρω τα ρήματα-αντικείμενα-μετοχές της ισπανικής-λατινικής-καταλανικής γλώσσας, με ενδιαφέρει η ουσία της υπόθεσης)
Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι το βιβλίο είναι ένα έπος.
Αφήστε με όμως πρώτα να κάνω τη δική μου προσωπική εξομολόγηση για το βιβλίο αυτό: Είχα παρατηρήσει από πολλούς φίλους εδώ ότι είχατε διαβάσει το βιβλίο και είχατε να πείτε τα καλύτερα. Εντύπωση μου έκανε η τόσο μεγάλη βαθμολογία του, η συμφωνία που είχατε όλοι σας, ανεξάρτητα από ποιο genre βιβλίων προερχόσασταν. Έτσι, το έψαξα στα βιβλιοπωλεία και είδα ότι το μέγεθός του (σελίδες/διαστάσεις) θέλει το χρόνο του και ο τρόπος γραφής του επίσης θέλει το χρόνο του. Έτσι, το αγόρασα, ενώ επί τοις ουσίας δεν είχα καταλάβει καν την υπόθεσή του. Και τελικά ήταν μια πολύ σοφή επιλογή!
Επίσης του έδωσα το χρόνο του (σας έπρηξα!), μοίρασα τα κεφάλαια σε μέρες (ω ναι, είμαι πολύ nerd, confiteor!)και κάθε μέρα τηρούσα ευλαβικά το πρόγραμμα (ναι! έχω πρόγραμμα και πετυχαίνω τα πάντα!!!) Και αυτό ήταν μια ακόμα σοφή επιλογή! Το βιβλίο θέλει και τις μέρες του, για να ζήσετε καλύτερα όλα όσα λέει...
Σας ευχαριστώ πολύ αγαπητοί φίλοι στο goodreads για το ότι έμαθα από εσάς γι' αυτό το βιβλίο!!!
"Και τα γεγονότα μπλέκονται με τις πράξεις και τα συμβάντα. Και οι άνθρωποι συγκρούονται, συναντιούνται ή αγνοούν ο ένας τον άλλο, επίσης συμπτωματικά. Τα πάντα γίνονται τυχαία. Ή ίσως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα είναι προδιαγεγραμμένα. Δεν ξέρω ποιο απ' τα δυο αξιώματα να υιοθετήσω, γιατί και τα δύο είναι σωστά. Και εφόσον δεν πιστεύω στο Θεό, δεν μπορώ να πιστέψω σε ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο, είτε αυτό λέγεται μοίρα είτε κάπως αλλιώς".
Το βιβλίο ολόκληρο είναι η εξομολήγηση - πνευματική διαθήκη του Αντριά, ενός λόγιου ακαδημαϊκού που πάσχει από αλτσχάιμερ και σύντομα θα ξεχάσει όσα και όσους αγαπάει ("αν και μου λένε ότι δεν θα είμαι δυστυχισμένος με αυτό"). Κέντρο της ζωής του είναι ένα βιολί Στοριόνι, το Βιάλ (ο Στοριόνι ήταν υπαρκτό πρόσωπο και κατασκευαστής βιολιών και λοιπών εγχόρδων στην Κρεμόνα https://en.wikipedia.org/wiki/Lorenzo...). Ο πατέρας του Αντριά ήταν παλαιοπώλης - συλλέκτης και είχε όνειρο να κάνει το γιο του λόγιο, δίνοντάς του εξαιρετική μόρφωση. Η μητέρα του ήθελε να τον κάνει μουσικό, όπου θα έπαιζε με το εν λόγω βιολί. Η μόρφωση του Αντριά είναι διάχυτη παντού στο βιβλίο, όπου ο παππούς - πλέον - διηγείται πολλές ιστορίες από διάφορους αιώνες.
Η εξομολόγηση του Αντριά απευθύνεται στην αγαπημένη του Σάρα, η οποία ήταν η μεγάλη αγάπη της ζωής του. Σιγά σιγά μαθαίνουμε την ιστορία της ζωής του Αντριά, της Σάρας και ταυτόχρονα της εποχής τους, αλλά και την ιστορία του βιολιού.
Η αφήγηση είναι ιδιαίτερη, καθώς η μεν ζωή του Αντριά κυλάει ευθύγραμμα, από την παιδική του ηλικία μέχρι την αρχή της ασθένειάς του, με λίγες μόνο περιπτώσεις όπου η δράση γίνεται στο σήμερα, οι οποίες διαχωρίζονται με πλάγια γραμματοσειρά - είναι όσα υποτίθεται ότι δεν έγραψε ο Αντριά. Όμως, μέσα στην αφήγηση περιλαμβάνονται διάφορες ιστορίες από διάφορους αιώνες, σαν να ακούτε έναν αφηρημένο παππού να σας διηγείται μια ιστορία, κάπου στη μέση να θυμάται κάτι άλλο, να ξεφεύγει εντελώς και τελικά να επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε. Για παράδειγμα, μπορεί να έπιασε το βιολί στα χέρια του, θα μας διηγηθεί πώς αγόρασε το ξύλο του βιολιού ο Στοριόνι, έφτασε σε ένα εγκαταλελειμένο μοναστήρι, θα μας πεις κάποια σκηνικά από τη μοναστική ζωή (κάποιος έμμεσος ήρωας της ιστορίας θα είχε βρει καταφύγιο εξάλλου σε αυτό το μοναστήρι και έχει σημασία η ιστορία του). Έτσι, ετοιμαστείτε να ακούσετε ιστορίες από το 13 ή το 18ο αίωνα, ενώ ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και οι διώξεις των Εβραίων περιλαμβάνονται σε αρκετά κεφάλαια. Επίσης, οι διώκτες Ναζί επίσης παίζουν το δικό τους ρόλο. Παρόν - φυσικά - και ο Φράνκο, αν και το καθεστώς του δεν είχε επηρεάσει ιδιαίτερα τη ζωή του Αντριά, οπότε απλά υπάρχει στο υπόβαθρο. Αυτός ο τρόπος αφήγησης με ενθουσίασε, γιατί μου έδειχνε μια διάδραση: έπρεπε να έχω συγκεντρωμένο το μυαλό μου για να παρακολουθήσω όσα γίνονταν, χωρίς να διαβάζω απλά τη μία πρόταση μετά την άλλη. Εξάλλου, ο παππούς είχε και πολύ ωραίο τρόπο να αφηγείται αλλά και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να πει...
Το βιβλίο έχει μια βαθιά ανθρώπινη πλευρά και αναδεικνύει πώς μια σειρά γεγονότων μπορεί να οδηγήσει σε κάποιες μοιραίες αποφάσεις, πώς όλοι είμαστε άνθρωποι που κάποια στιγμή θα κληθούμε να πληρώσουμε για τα λάθη μας, πώς μας χαρακτηρίζουν τα λάθη των άλλων και τι σημαίνει να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε (κατά πόσο αυτό είναι σκόπιμο).
Θα ήθελα ιδιαίτερα να σταθώ σε δύο θέματα υγείας που με προβλημάτισαν ιδιαίτερα: πρώτον η καταστροφή του μυαλού σε ένα υγιές σώμα (αλτσχάιμερ - http://www.nstr.gr/2013/10/%CF%83%CF%...) και δεύτερον η καταστροφή του σώματος σε ένα υγιές μυαλό (τετραπληγία) και πόσο τελικά μπορεί να επιζήσει ένα άτομο - και τι ποιότητα ζωής μπορεί να έχει.... Για το τελευταίο είχαμε δει μια ισπανική ταινία κάποια χρόνια πριν ("Η θάλασσα μέσα μου")
Πολλά μηνύματα σε πολλές μεν σελίδες, αλλά κυλούν τόσο όμορφα, προκαλούν τόσες πολλές σκέψεις, που πραγματικά νομίζω ότι μετά από αυτό το βιβλίο βγαίνεις σοφότερος! Συγχαρητήρια στις Εκδόσεις Πόλις που έφεραν στη χώρα μας αυτό το βιβλίο και συγχαρητήρια στο μεταφραστή για την τόσο άρτια δουλειά! (μετάφραση από τα καταλανικά! Δεν ξέρω κατά πόσο μοιάζουν με τα ισπανικά, αλλά συγχαρητήρια και επειδή κάποτε στη ζωή του κάθισε και έμαθε καταλανικά!!!)
Διαβάστε το!!!
March 1, 2019
Mea culpa
«Μερικές φορές σκέφτομαι τη δύναμη της τέχνης και της μελέτης της τέχνης και τρομάζω».
«Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται, ενώ μπορούν να ασχοληθούν με τόσα πράγματα».
Το βιβλίο αυτό είναι μια επική εξομολόγηση πολυφωνίας σε σύνθεση του Ζάουμε Καμπρέ.
Θεωρώ πως για το συγκεκριμένο έργο είναι πιο εύστοχος χαρακτηρισμός η «σύνθεση» παρά η «γραφή». Διότι υπάρχει μεν ο βασικός αφηγητής φαινομενικά, μα ουσιαστικά πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη πολυφωνία που βγαίνει απο τα σπλάχνα της ανθρωπότητας.
Οι ιστορίες που υφαίνονται παράλληλα μέσα απο την κύρια αφήγηση προσθέτουν στο σκοτεινό υπόβαθρο,
τον τρυφερό λυρισμό και το ποιητικό αίτιο του κακού, μια ενισχυτική παρέμβαση ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει πλ��ρως τη φρικιαστική θηριωδία και τη μεγαλειώδη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Πρόκειται για μια πλούσια,σοκαριστική, πρωτότυπη, ασυμβίβαστη, αποπροσανατολιστική, τρελή, γοητ��υτική, ενδιαφέρουσα και εξευτελιστικά υπέροχη πρόκληση που ζητάει επιμονή και υπομονή απο τον αναγνώστη για την μεθυστική σύνθεση του Καμπρέ.
Βασικός αφηγητής ο Αντριά, γεννημένος το 1946 στην Βαρκελώνη απο λάθος γονείς και σε λάθος κόσμο.
Ο ευρυμαθής ήρωας μας είναι ένα φαινόμενο ευφυΐας που κατορθώνει ως τα επτά του χρόνια να μιλάει 10 γλώσσες, να παίζει με δεξιοτεχνία βιολί και να προορίζεται για σπουδές σε παραπάνω απο τρεις επιστήμες.
Παιδί στερημένο πλήρως απο αγάπη και τρυφερότητα.
Ο Αντριά μεγαλώνοντας ερωτεύεται παράφορα τη Σάρα και τη λατρεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Στα 23 χρόνια του μετά απο μια οικογενειακή σκευωρία, την χάνει, το άπιαστο όνειρο του παραμένει φωτιά στην καρδούλα του και προσπαθεί να ζήσει με τον καημό του μελετώντας πολύ,με σκοπό να
αλλάξει τον κόσμο.
Στη Σάρα απευθύνεται ολόκληρη η επική εξομολόγηση, η κατάθεση ψυχής που κάνει ο Αντριά γράφοντας μια επιστολή προς εκείνη, λίγο πριν χαθεί για πάντα στην εκφυλιστική ασθένεια του μυαλού του.
Κονφιτεορ, ένα έργο ιστορίας ενάντια στην απώλεια μνήμης, ενάντια στην απώλεια αγαπημένων προσώπων, ενάντια στην απώλεια της αγάπης και της ανθρωπιάς.
Ένα χρονικό για την τέχνη κάθε μορφής και τη δημιουργία, με βασικό πυρήνα τον πόλεμο μέσα στους αιώνες της ιστορίας μας, το χάδι που πονάει αγγίζοντας τις πληγές της Ευρώπης και των θυμάτων, ζωντανών και νεκρών.
Μια διερεύνηση σε πολλές πραγματικότητες, της αγάπης, του εγωισμού,της γενναιοδωρίας και του κακού που το συνειδητοποιούμε αυθεντικά απο εμπειρίες και γεγονότα που δεν γίνεται να ξεχαστούν ποτέ.
Ένα γραπτό συγκλονιστικό επιχείρημα για την συνεχιζόμενη αναγκαιότητα της εκπαίδευσης για την ελευθερία στην τέχνη, την επιστήμη, την ελεύθερη βούληση, τη δύναμη της λογοτεχνίας,που μπορούν να μεταδώσουν τις φρικαλεότητες όλων των εποχών και την βιωματική αλήθεια, μέσα στους αιώνες,σχετικά με την εγκληματική σκληρότητα και το πνευματικό σκοτάδι. Διαφορετικά θα είχαμε χαθεί στην ανυπαρξία.
«η ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι πιο αναγκαία από ποτέ».
Η τρυφερή και συγκινητική ιστορία του Αντριά και η αιματηρή ιστορία της Ευρώπης. Μέσα απο δεκάδες πρόσωπα το ταξίδι μέσα στους αιώνες ξεκινά και ελίσσεται με φρενήρη ρυθμό.
Ο Αντριά χάνεται με τη Σάρα και θρηνούν τη νιότη τους όταν το καθεστώς του Φράνκο προσπαθεί στο όνομα ενός θεού ή μιας πατρίδας να εξαλείψει μάστιγες. Λογικά λοιπόν, στο όνομα των ιδανικών και διαχρονικά στην καταγγελία της ανομίας, όλοι οι εγκληματίες της ιστορίας ασκούν βία και εκτελούν τα εμπόδια, κομμουνιστές, μασόνους, Εβραίους ...γενικά, ανθρώπους, ιδέες και αξίες.
Όταν αποκαλύπτεται η ιστορία του ανεκτίμητου βιολιού
-το οποίο κληρονομεί ο Αντριά απο τον παλαιοπώλη πατέρα του- καθώς και πολλά γνήσια χειρόγραφα σπουδαίων προσώπων και συλλεκτικοί βαρύτιμοι θησαυροί, η πορεία μας μπαίνει σε άλλη τροχιά, σε ένα γεωγραφικό χάρτη που αλλάζει τόπους, χώρους, χρόνους.
Ξεκινάμε απο μια εμπρηστική πυρκαγιά που κατακαίει ένα δάσος του οποίου τα ξύλα των δέντρων ήταν άριστα υλικά για την κατασκευή οργάνων το έτος 1690.
Καταστρέφονται οικογένειες και χωριά διψάνε για εκδίκηση.
Ένας μοναχός σε κάποιο μοναστήρι του Μπουργάλ το 14ο αιώνα (1380) έχει στην τσέπη του το σπόρο που θα δώσει το δέντρο απο το ξύλο του οποίου θα φτιαχτεί το 1764 στην Κρεμόνα απο τον Λορέντζο Στοριόνι το ανεκτίμητο βιολί Βιαλ.
Το όνομα του προέρχεται απο μια ιστορία φόνου. Το έγχορδο όργανο περνάει στους αιώνες της ιστορίας εμποτισμένο με αίμα, καθώς διάφοροι άνθρωποι για να το αποκτήσουν σκοτώνουν συνανθρώπους τους.
Το Βιαλ,με τον έξοχο μουσικό τόνο και την εγκληματική του ιστορία είναι η αιτία του τελικού χωρισμού ανάμεσα στον Αντριά και τη Σάρα.
Η επιστολή εξομολόγησης συνεχίζεται.
Με πράσινα γράμματα καταγράφεται η αλήθεια των πραγμάτων μιας ολόκληρης ζωής.
Με μαύρα γράμματα στο πίσω μέρος της κάθε σελίδας εξυφαίνεται το κακό και η επίδραση του σε κάθε ανθρώπινη κατάσταση.
Έτσι, μαθαίνουμε την ιστορία του βιολιού και του Αντριά μέσα απο την καταγραφή της πιο σκοτεινής πλευράς και των πιο αποτρόπαιων πράξεων στον Ευρωπαϊκό πυρήνα.
Ιερά εξέταση, ναζιστές, Ολοκαύτωμα, Παρίσι του 18ου αιώνα, Ρώμη δεκάδες χρόνια μετά, Βαυαρία του 1970, Άουσβιτς στη φάση εκκαθάρισης και πήγαινα έλα στη Βαρκελώνη του πριν και του μετά.
Έχουμε πρωταγωνιστές ανθρώπους και αντικείμενα.
Απο τα μπουντρούμια της ιεράς εξέτασης μέχρι τα χασάπικα των
Ες Ες.
Δολοφόνοι,
ιεροεξεταστές- ναζιστές, τυχοδιώκτες, κλεπταποδόχοι, Σέρβοι αντάρτες, ζωντανοί νεκροί, ακαδημαϊκοί σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, σπουδαίοι μουσικοί, φιλόσοφοι, φονιάδες καμουφλαρισμένοι σε αγίους, αρπακτικά και θηρία, ιερές μορφές και αγγελικές ψυχές.
Όλοι αυτοί δίνουν μια ακόμη νότα σε αυτή τη σύνθεση της μύησης που θέλει να εξηγήσει το ποιητικό αίτιο του κακού.
Μέσα απο συμβολικά αντικείμενα που αλλάζουν χέρια και χρήση τονίζεται η άμυνα της ανθρώπινης ψυχής μπροστά στα ανελέητα κτήνη που υποκαθιστούν το θεό.
Όταν δέχεσαι την ανυπαρξία του θεού και την έλλειψη κάθε βοήθειας για λύτρωση, τότε αμύνεσαι με όποια φύση καλού ή κακού έχει καλλιεργηθεί στην καρδιά σου.
Και η εξομολόγηση καταλήγει σε ένα καθολικό μυθιστόρημα που περιέχει τα πάντα.
Ένας πυρήνας που γεμίζει με την εξέλιξη της ανθρωπότητας, που όσο κι αν προσπαθεί, δεν αλλάζει ποτέ ριζικά.
Καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα, μα γνωρίζουμε πως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, ίσως να έχει ήδη τελειώσει ή να μην τελειώνει ποτέ.
Το παρελθόν και το παρόν αντηχούν το ένα μέσα στο άλλο μέχρι που συγχωνεύονται για ένα απρόβλεπτο
μελλον.
Απολογούμαι. Έγραψα πάρα πολλά, μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Confiteor. Mea Culpa.
(").....(")
( ' o ' )
(") - (")
(""")-(""")
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
«Μερικές φορές σκέφτομαι τη δύναμη της τέχνης και της μελέτης της τέχνης και τρομάζω».
«Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται, ενώ μπορούν να ασχοληθούν με τόσα πράγματα».
Το βιβλίο αυτό είναι μια επική εξομολόγηση πολυφωνίας σε σύνθεση του Ζάουμε Καμπρέ.
Θεωρώ πως για το συγκεκριμένο έργο είναι πιο εύστοχος χαρακτηρισμός η «σύνθεση» παρά η «γραφή». Διότι υπάρχει μεν ο βασικός αφηγητής φαινομενικά, μα ουσιαστικά πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη πολυφωνία που βγαίνει απο τα σπλάχνα της ανθρωπότητας.
Οι ιστορίες που υφαίνονται παράλληλα μέσα απο την κύρια αφήγηση προσθέτουν στο σκοτεινό υπόβαθρο,
τον τρυφερό λυρισμό και το ποιητικό αίτιο του κακού, μια ενισχυτική παρέμβαση ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει πλ��ρως τη φρικιαστική θηριωδία και τη μεγαλειώδη πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Πρόκειται για μια πλούσια,σοκαριστική, πρωτότυπη, ασυμβίβαστη, αποπροσανατολιστική, τρελή, γοητ��υτική, ενδιαφέρουσα και εξευτελιστικά υπέροχη πρόκληση που ζητάει επιμονή και υπομονή απο τον αναγνώστη για την μεθυστική σύνθεση του Καμπρέ.
Βασικός αφηγητής ο Αντριά, γεννημένος το 1946 στην Βαρκελώνη απο λάθος γονείς και σε λάθος κόσμο.
Ο ευρυμαθής ήρωας μας είναι ένα φαινόμενο ευφυΐας που κατορθώνει ως τα επτά του χρόνια να μιλάει 10 γλώσσες, να παίζει με δεξιοτεχνία βιολί και να προορίζεται για σπουδές σε παραπάνω απο τρεις επιστήμες.
Παιδί στερημένο πλήρως απο αγάπη και τρυφερότητα.
Ο Αντριά μεγαλώνοντας ερωτεύεται παράφορα τη Σάρα και τη λατρεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Στα 23 χρόνια του μετά απο μια οικογενειακή σκευωρία, την χάνει, το άπιαστο όνειρο του παραμένει φωτιά στην καρδούλα του και προσπαθεί να ζήσει με τον καημό του μελετώντας πολύ,με σκοπό να
αλλάξει τον κόσμο.
Στη Σάρα απευθύνεται ολόκληρη η επική εξομολόγηση, η κατάθεση ψυχής που κάνει ο Αντριά γράφοντας μια επιστολή προς εκείνη, λίγο πριν χαθεί για πάντα στην εκφυλιστική ασθένεια του μυαλού του.
Κονφιτεορ, ένα έργο ιστορίας ενάντια στην απώλεια μνήμης, ενάντια στην απώλεια αγαπημένων προσώπων, ενάντια στην απώλεια της αγάπης και της ανθρωπιάς.
Ένα χρονικό για την τέχνη κάθε μορφής και τη δημιουργία, με βασικό πυρήνα τον πόλεμο μέσα στους αιώνες της ιστορίας μας, το χάδι που πονάει αγγίζοντας τις πληγές της Ευρώπης και των θυμάτων, ζωντανών και νεκρών.
Μια διερεύνηση σε πολλές πραγματικότητες, της αγάπης, του εγωισμού,της γενναιοδωρίας και του κακού που το συνειδητοποιούμε αυθεντικά απο εμπειρίες και γεγονότα που δεν γίνεται να ξεχαστούν ποτέ.
Ένα γραπτό συγκλονιστικό επιχείρημα για την συνεχιζόμενη αναγκαιότητα της εκπαίδευσης για την ελευθερία στην τέχνη, την επιστήμη, την ελεύθερη βούληση, τη δύναμη της λογοτεχνίας,που μπορούν να μεταδώσουν τις φρικαλεότητες όλων των εποχών και την βιωματική αλήθεια, μέσα στους αιώνες,σχετικά με την εγκληματική σκληρότητα και το πνευματικό σκοτάδι. Διαφορετικά θα είχαμε χαθεί στην ανυπαρξία.
«η ποίηση μετά το Άουσβιτς είναι πιο αναγκαία από ποτέ».
Η τρυφερή και συγκινητική ιστορία του Αντριά και η αιματηρή ιστορία της Ευρώπης. Μέσα απο δεκάδες πρόσωπα το ταξίδι μέσα στους αιώνες ξεκινά και ελίσσεται με φρενήρη ρυθμό.
Ο Αντριά χάνεται με τη Σάρα και θρηνούν τη νιότη τους όταν το καθεστώς του Φράνκο προσπαθεί στο όνομα ενός θεού ή μιας πατρίδας να εξαλείψει μάστιγες. Λογικά λοιπόν, στο όνομα των ιδανικών και διαχρονικά στην καταγγελία της ανομίας, όλοι οι εγκληματίες της ιστορίας ασκούν βία και εκτελούν τα εμπόδια, κομμουνιστές, μασόνους, Εβραίους ...γενικά, ανθρώπους, ιδέες και αξίες.
Όταν αποκαλύπτεται η ιστορία του ανεκτίμητου βιολιού
-το οποίο κληρονομεί ο Αντριά απο τον παλαιοπώλη πατέρα του- καθώς και πολλά γνήσια χειρόγραφα σπουδαίων προσώπων και συλλεκτικοί βαρύτιμοι θησαυροί, η πορεία μας μπαίνει σε άλλη τροχιά, σε ένα γεωγραφικό χάρτη που αλλάζει τόπους, χώρους, χρόνους.
Ξεκινάμε απο μια εμπρηστική πυρκαγιά που κατακαίει ένα δάσος του οποίου τα ξύλα των δέντρων ήταν άριστα υλικά για την κατασκευή οργάνων το έτος 1690.
Καταστρέφονται οικογένειες και χωριά διψάνε για εκδίκηση.
Ένας μοναχός σε κάποιο μοναστήρι του Μπουργάλ το 14ο αιώνα (1380) έχει στην τσέπη του το σπόρο που θα δώσει το δέντρο απο το ξύλο του οποίου θα φτιαχτεί το 1764 στην Κρεμόνα απο τον Λορέντζο Στοριόνι το ανεκτίμητο βιολί Βιαλ.
Το όνομα του προέρχεται απο μια ιστορία φόνου. Το έγχορδο όργανο περνάει στους αιώνες της ιστορίας εμποτισμένο με αίμα, καθώς διάφοροι άνθρωποι για να το αποκτήσουν σκοτώνουν συνανθρώπους τους.
Το Βιαλ,με τον έξοχο μουσικό τόνο και την εγκληματική του ιστορία είναι η αιτία του τελικού χωρισμού ανάμεσα στον Αντριά και τη Σάρα.
Η επιστολή εξομολόγησης συνεχίζεται.
Με πράσινα γράμματα καταγράφεται η αλήθεια των πραγμάτων μιας ολόκληρης ζωής.
Με μαύρα γράμματα στο πίσω μέρος της κάθε σελίδας εξυφαίνεται το κακό και η επίδραση του σε κάθε ανθρώπινη κατάσταση.
Έτσι, μαθαίνουμε την ιστορία του βιολιού και του Αντριά μέσα απο την καταγραφή της πιο σκοτεινής πλευράς και των πιο αποτρόπαιων πράξεων στον Ευρωπαϊκό πυρήνα.
Ιερά εξέταση, ναζιστές, Ολοκαύτωμα, Παρίσι του 18ου αιώνα, Ρώμη δεκάδες χρόνια μετά, Βαυαρία του 1970, Άουσβιτς στη φάση εκκαθάρισης και πήγαινα έλα στη Βαρκελώνη του πριν και του μετά.
Έχουμε πρωταγωνιστές ανθρώπους και αντικείμενα.
Απο τα μπουντρούμια της ιεράς εξέτασης μέχρι τα χασάπικα των
Ες Ες.
Δολοφόνοι,
ιεροεξεταστές- ναζιστές, τυχοδιώκτες, κλεπταποδόχοι, Σέρβοι αντάρτες, ζωντανοί νεκροί, ακαδημαϊκοί σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, σπουδαίοι μουσικοί, φιλόσοφοι, φονιάδες καμουφλαρισμένοι σε αγίους, αρπακτικά και θηρία, ιερές μορφές και αγγελικές ψυχές.
Όλοι αυτοί δίνουν μια ακόμη νότα σε αυτή τη σύνθεση της μύησης που θέλει να εξηγήσει το ποιητικό αίτιο του κακού.
Μέσα απο συμβολικά αντικείμενα που αλλάζουν χέρια και χρήση τονίζεται η άμυνα της ανθρώπινης ψυχής μπροστά στα ανελέητα κτήνη που υποκαθιστούν το θεό.
Όταν δέχεσαι την ανυπαρξία του θεού και την έλλειψη κάθε βοήθειας για λύτρωση, τότε αμύνεσαι με όποια φύση καλού ή κακού έχει καλλιεργηθεί στην καρδιά σου.
Και η εξομολόγηση καταλήγει σε ένα καθολικό μυθιστόρημα που περιέχει τα πάντα.
Ένας πυρήνας που γεμίζει με την εξέλιξη της ανθρωπότητας, που όσο κι αν προσπαθεί, δεν αλλάζει ποτέ ριζικά.
Καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα, μα γνωρίζουμε πως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, ίσως να έχει ήδη τελειώσει ή να μην τελειώνει ποτέ.
Το παρελθόν και το παρόν αντηχούν το ένα μέσα στο άλλο μέχρι που συγχωνεύονται για ένα απρόβλεπτο
μελλον.
Απολογούμαι. Έγραψα πάρα πολλά, μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Confiteor. Mea Culpa.
(").....(")
( ' o ' )
(") - (")
(""")-(""")
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
September 20, 2018
Me gustó mucho la novela. Más de 900 páginas que me dejaron con más ganas de seguir otras tantas junto a los personajes que la pueblan.
El estilo es claro, sencillo; la estructura es algo más complicada. En un mismo párrafo, hasta en una misma línea, se pasa de una narración en primera persona a otra en tercera, de un personaje a otro, de una historia a otra, y, por si esto fuera poco, las narraciones intercaladas no son lineales, van a saltos, incluso se mezclan tiempos en un mismo hilo narrativo. Y todo funciona a las mil maravillas.
Las aventuras que protagonizan un violín, por un lado, y una medalla, por el otro, vertebran un relato lleno de relatos. Hay una gran historia de amor y una gran historia de amistad. También se habla del mal, de la culpa y el perdón y la venganza, la infamia, la vanidad, el egoísmo, el fanatismo, del arte con mayúsculas y del arte con minúscula, de los artistas y de los que pretenden serlo sin capacidad para ello. Y todo confluye en una persona, el protagonista, el narrador y el narrado, como en una tela de araña con infinitos hilos comunicados que van a condicionar su vida por completo.
El estilo es claro, sencillo; la estructura es algo más complicada. En un mismo párrafo, hasta en una misma línea, se pasa de una narración en primera persona a otra en tercera, de un personaje a otro, de una historia a otra, y, por si esto fuera poco, las narraciones intercaladas no son lineales, van a saltos, incluso se mezclan tiempos en un mismo hilo narrativo. Y todo funciona a las mil maravillas.
Las aventuras que protagonizan un violín, por un lado, y una medalla, por el otro, vertebran un relato lleno de relatos. Hay una gran historia de amor y una gran historia de amistad. También se habla del mal, de la culpa y el perdón y la venganza, la infamia, la vanidad, el egoísmo, el fanatismo, del arte con mayúsculas y del arte con minúscula, de los artistas y de los que pretenden serlo sin capacidad para ello. Y todo confluye en una persona, el protagonista, el narrador y el narrado, como en una tela de araña con infinitos hilos comunicados que van a condicionar su vida por completo.
January 9, 2021
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ιωάννα και τον Μιχάλη για την αξιοθαύμαστη κίνησή τους! "Το βιβλίο αυτό ανήκει σε όσους το έχουν διαβάσει". Σε πόσα επίπεδα αληθεύει αυτό!
Confiteor. Με μία λέξη θα έλεγα αριστούργημα, αλλά τα δάχτυλά μου με τρώνε και θα γράψω λίγo περισσότερες από μία.
Κάτι που σιχαίνομαι είναι να γίνομαι προβλέψιμος. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να γράψω κάτι διαφορετικό απ' όσα ήδη έχουν γραφτεί γι' αυτό το βιβλίο. Ότι ήταν μάπα για παράδειγμα. Δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω. Αν έχει απομείνει έστω και λίγη αξιοκρατία σε αυτόν τον κομματιασμένο, ξεσκισμένο κόσμο, τότε σε 30 χρόνια, αυτό το βιβλίο θα θεωρείται κλασικό. Τι το κάνει όμως τόσο ξεχωριστό εν τέλει;
Οκ, η πλοκή είναι αριστουργηματική. Το ίδιο και ή γραφή και οι χαρακτήρες. Το βιβλίο αυτό, όμως, θα το χαρακτήριζα λίμνη. Μια λίμνη στην επιφάνεια της οποίας καθρεφτίζεσαι εσύ, σαν αναγνώστης και ό,τι υπάρχει γύρω σου, και η αντανάκλαση σου γίνεται ένα με τον βυθό (λόγια δικά μου). Η λίμνη λοιπόν, εσύ από πάνω και σελίδα με τη σελίδα, γίνονται μικροί κύκλοι στο νερό. Μικροί κύκλοι που το ταράζουν και δημιουργούνται από σένα (λόγια καθόλου δικά μου). Κι όταν με ένα βιβλίο γίνεται αυτό, τότε μιλάμε για άλλου είδους λογοτεχνία.
Στην επιφάνειά του, το Confiteor είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Μία de profundis εξομολόγηση ενός ανθρώπου στην γυναίκα που αγάπησε. Στην ουσία του όμως, είναι πολύ περισσότερα. Είναι η εξιστόρηση μιας ζωής που περιπλέκεται και ενώνεται με χίλιες άλλες. Είναι η ζωή ενός δειλού, θαρραλέου, μικρού και σπουδαίου ανθρώπου. Ταυτόχρονα, είναι η δική μου και η δική σου. Από τα άχαρα, καταστροφικά, υπέροχα παιδικά χρόνια μέχρι τη στιγμή που όλοι οι χαρακτήρες της ζωής μας (αληθινοί και μη) συναντιούνται στο ίδιο τρένο και ένας τους εκρήγνυται κάνοντάς ��ας όλους αστέρια και αυτό ήταν. This monkey's gone to heaven.
Είναι ένα βιβλίο χορταστικό. Χορταίνεις και που το βλέπεις με το πάχος του και το ύψος του και το καταπληκτικό εξώφυλλο. Η μετάφραση είναι υποδειγματική, το ίδιο και η επιμέλεια. Όσο για την γραφή, όσο δύσκολη και αδύνατον να την ακολουθήσεις φαίνεται στις πρώτες 50 (tops) σελίδες, τόσο μαγευτικά όμορφα κυλάει μέχρι το τέλος. Ούτε η γραφή, ούτε οι υποσημειώσεις, ούτε οι δευτερεύουσες ιστορίες είναι τυχαίες στο Confiteor. Η ίδια η ύπαρξη του βιβλίου και η ενέργεια της ανάγνωσής του, είναι κομμάτια της ιστορίας. Άρα μάλλον θα λέγαμε ότι είναι έντονα διαδραστικό.
Αρκετά φλυάρησα νομίζω. Αγνοήστε ελεύθερα το ανούσιο μπλα μπλα μου και κρατήστε απλά ότι το συνιστώ σε όλους όσοι ξέρουν ανάγνωση.
Confiteor. Με μία λέξη θα έλεγα αριστούργημα, αλλά τα δάχτυλά μου με τρώνε και θα γράψω λίγo περισσότερες από μία.
Κάτι που σιχαίνομαι είναι να γίνομαι προβλέψιμος. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να γράψω κάτι διαφορετικό απ' όσα ήδη έχουν γραφτεί γι' αυτό το βιβλίο. Ότι ήταν μάπα για παράδειγμα. Δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω. Αν έχει απομείνει έστω και λίγη αξιοκρατία σε αυτόν τον κομματιασμένο, ξεσκισμένο κόσμο, τότε σε 30 χρόνια, αυτό το βιβλίο θα θεωρείται κλασικό. Τι το κάνει όμως τόσο ξεχωριστό εν τέλει;
Οκ, η πλοκή είναι αριστουργηματική. Το ίδιο και ή γραφή και οι χαρακτήρες. Το βιβλίο αυτό, όμως, θα το χαρακτήριζα λίμνη. Μια λίμνη στην επιφάνεια της οποίας καθρεφτίζεσαι εσύ, σαν αναγνώστης και ό,τι υπάρχει γύρω σου, και η αντανάκλαση σου γίνεται ένα με τον βυθό (λόγια δικά μου). Η λίμνη λοιπόν, εσύ από πάνω και σελίδα με τη σελίδα, γίνονται μικροί κύκλοι στο νερό. Μικροί κύκλοι που το ταράζουν και δημιουργούνται από σένα (λόγια καθόλου δικά μου). Κι όταν με ένα βιβλίο γίνεται αυτό, τότε μιλάμε για άλλου είδους λογοτεχνία.
Στην επιφάνειά του, το Confiteor είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Μία de profundis εξομολόγηση ενός ανθρώπου στην γυναίκα που αγάπησε. Στην ουσία του όμως, είναι πολύ περισσότερα. Είναι η εξιστόρηση μιας ζωής που περιπλέκεται και ενώνεται με χίλιες άλλες. Είναι η ζωή ενός δειλού, θαρραλέου, μικρού και σπουδαίου ανθρώπου. Ταυτόχρονα, είναι η δική μου και η δική σου. Από τα άχαρα, καταστροφικά, υπέροχα παιδικά χρόνια μέχρι τη στιγμή που όλοι οι χαρακτήρες της ζωής μας (αληθινοί και μη) συναντιούνται στο ίδιο τρένο και ένας τους εκρήγνυται κάνοντάς ��ας όλους αστέρια και αυτό ήταν. This monkey's gone to heaven.
Είναι ένα βιβλίο χορταστικό. Χορταίνεις και που το βλέπεις με το πάχος του και το ύψος του και το καταπληκτικό εξώφυλλο. Η μετάφραση είναι υποδειγματική, το ίδιο και η επιμέλεια. Όσο για την γραφή, όσο δύσκολη και αδύνατον να την ακολουθήσεις φαίνεται στις πρώτες 50 (tops) σελίδες, τόσο μαγευτικά όμορφα κυλάει μέχρι το τέλος. Ούτε η γραφή, ούτε οι υποσημειώσεις, ούτε οι δευτερεύουσες ιστορίες είναι τυχαίες στο Confiteor. Η ίδια η ύπαρξη του βιβλίου και η ενέργεια της ανάγνωσής του, είναι κομμάτια της ιστορίας. Άρα μάλλον θα λέγαμε ότι είναι έντονα διαδραστικό.
Αρκετά φλυάρησα νομίζω. Αγνοήστε ελεύθερα το ανούσιο μπλα μπλα μου και κρατήστε απλά ότι το συνιστώ σε όλους όσοι ξέρουν ανάγνωση.
June 19, 2017
Περίπου στα 3/4 του Confiteor βρίσκεται αυτό εδώ το απόσπασμα:
Σε αυτές τις αράδες κρύβεται νομίζω και η ουσία του Confiteor, το βιβλίο ενός Ισπανού συγγραφέα που οι έλληνες αναγνώστες μετέτρεψαν σε ένα μίνι εκδοτικό φαινόμενο μέσα στο 2016.
Η ζωή του Αντριά, που αποτελεί τον κορμό αλλά όχι και το σύνολο των ιστοριογραμμών του μυθιστορήματος, είναι σαν ένα βιβλίο που δεν έχουμε αγγίξει ακόμα. Σαν τη γάτα του Schrödinger, κάθε κλειστό βιβλίο είναι ταυτόχρονα το καλύτερο βιβλίο που έχουμε διαβάσει ποτέ και το χειρότερο ανάγνωσμα της ζωής μας.
Το ίδιο και η πορεία του Αντριά, όπως τη φαντάζεται ο Cabré: Είναι, σε κάθε σελίδα της ιστορίας του που γυρίζουμε, μια επιτυχία και μια αποτυχία την ίδια στιγμή. Μια νίκη και μια ήττα, μια στιγμή θριάμβου και μια ολοκληρωτικής καταστροφής.
Είναι μαζί όμως και μια έκπληξη η ανάγνωση του βιβλίου. Η αφήγηση του Cabré/Αντριά μας φέρνει στην Ιερά Εξέταση, στο Άουσβιτς, μας μιλά για τη φιλία, τις θυσίες, τον έρωτα, το νόημα της ζωής. Και το κα��ό, ��ιατί το Confiteor γυρίζει πάντα στο κακό. Και τη Σάρα, την αγαπημένη του Αντριά, γιατί κι αυτός γυρίζει πάντα σε αυτή. Και το Στοριόνι, το βιολί που διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του βιβλίου.
Οι πλοκές του μυθιστορήματος μένουν πάντα ανοιχτές. Η αφήγηση γυρνά συνεχώς σε αυτές, δίνοντας διαφορετικές οπτικές και χαρίζοντας νέες πληροφορίες που συμπληρώνουν το παζλ. Είναι τρομερά φιλόδοξο αυτό που επιχείρησε να κάνει ο συγγραφέας και το πετυχαίνει στο έπακρο.
Είναι εξαιρετικό το Confiteor λοιπόν, αλλά θα το ξαναδιάβαζα, όπως λέει το παραπάνω απόσπασμα; Μάλλον όχι. Γιατί καλά τα νοηματικά παιχνίδια του Αϊζάια Μπερλίν, αλλά στην πραγματική ζωή τα όσα λέει παραπάνω δεν ισχύουν ιδιαίτερα.
Και κάτι τελευταίο, για την έκδοση από τον Πόλις: Για μια ακόμη φορά παρατηρώ πόσο ενοχλητική είναι η πρακτική των σημειώσεων στο τέλος του βιβλίου. Ειδικά αν μιλάμε για έναν τόμο 700+ σελίδων αξιόλογου μεγέθους και βάρους. Κι ακόμα και αν αυτό το παρακάμψω, το να υπάρχουν σημειώσεις όπως "Η πρόθεση de δηλώνει την καταγωγή", που κάνουν τον αναγνώστη να διακόπτει αναίτια την ανάγνωση, είναι τουλάχιστον αστείο. Όχι αστείο "χα χα", αλλά αστείο παρ' όλα αυτά.
Confiteor: ★★★★½
Ο Αϊζάια Μπερλίν άφησε το βιβλίο στο τραπεζάκι και είπε διαβάζω καθημερινά, και καθημερινά συνειδητοποιώ ότι μου μένουν ακόμα άπειρα πράγματα να διαβάσω. Πού και πού, πρέπει και να ξαναδιαβάσω, παρόλο που ξαναδιαβάζω μόνο ό,τι αξίζει να ξαναδιαβαστεί.
«Και τι κάνει ένα βιβλίο να αξίζει να ξαναδιαβαστεί;» Τώρα ο Μπερνάτ θύμιζε λίγο τον Αντριά.
«Η ικανότητα του συγγραφέα να συναρπάζει τον αναγνώστη, να τον εντυπωσιάζει με την ευφυΐα που βρίσκει στο βιβλίο που ξαναδιαβάζει, ή με την ομορφιά που εκπέμπει. Βέβαια, η απόφαση να ξαναδιαβάσουμε ένα βιβλίο μας οδηγεί, αναπόφευκτα, σε μια αντίφαση».
«Τι εννοείς, Αϊζάια;» παρενέβη η tante Αλίν.
«Ένα βιβλίο που δεν αξίζει να ξαναδιαβαστεί δεν άξιζε καν να διαβαστεί». Κοίταξε τους επισκέπτες του. «Τους ρώτησες αν θέλουν τσάι;» Κοίταξε το βιβλίο και ξέχασε αμέσως την ερώτηση πρακτικής φύσεως που είχε μόλις κάνει. Συνέχισε: «Όμως, πριν το διαβάσουμε, δε γνωρίζαμε ότι δεν αξίζει να το ξαναδιαβάσουμε. Η ζωή είναι σκληρή».
Σε αυτές τις αράδες κρύβεται νομίζω και η ουσία του Confiteor, το βιβλίο ενός Ισπανού συγγραφέα που οι έλληνες αναγνώστες μετέτρεψαν σε ένα μίνι εκδοτικό φαινόμενο μέσα στο 2016.
Η ζωή του Αντριά, που αποτελεί τον κορμό αλλά όχι και το σύνολο των ιστοριογραμμών του μυθιστορήματος, είναι σαν ένα βιβλίο που δεν έχουμε αγγίξει ακόμα. Σαν τη γάτα του Schrödinger, κάθε κλειστό βιβλίο είναι ταυτόχρονα το καλύτερο βιβλίο που έχουμε διαβάσει ποτέ και το χειρότερο ανάγνωσμα της ζωής μας.
Το ίδιο και η πορεία του Αντριά, όπως τη φαντάζεται ο Cabré: Είναι, σε κάθε σελίδα της ιστορίας του που γυρίζουμε, μια επιτυχία και μια αποτυχία την ίδια στιγμή. Μια νίκη και μια ήττα, μια στιγμή θριάμβου και μια ολοκληρωτικής καταστροφής.
Είναι μαζί όμως και μια έκπληξη η ανάγνωση του βιβλίου. Η αφήγηση του Cabré/Αντριά μας φέρνει στην Ιερά Εξέταση, στο Άουσβιτς, μας μιλά για τη φιλία, τις θυσίες, τον έρωτα, το νόημα της ζωής. Και το κα��ό, ��ιατί το Confiteor γυρίζει πάντα στο κακό. Και τη Σάρα, την αγαπημένη του Αντριά, γιατί κι αυτός γυρίζει πάντα σε αυτή. Και το Στοριόνι, το βιολί που διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του βιβλίου.
Οι πλοκές του μυθιστορήματος μένουν πάντα ανοιχτές. Η αφήγηση γυρνά συνεχώς σε αυτές, δίνοντας διαφορετικές οπτικές και χαρίζοντας νέες πληροφορίες που συμπληρώνουν το παζλ. Είναι τρομερά φιλόδοξο αυτό που επιχείρησε να κάνει ο συγγραφέας και το πετυχαίνει στο έπακρο.
Είναι εξαιρετικό το Confiteor λοιπόν, αλλά θα το ξαναδιάβαζα, όπως λέει το παραπάνω απόσπασμα; Μάλλον όχι. Γιατί καλά τα νοηματικά παιχνίδια του Αϊζάια Μπερλίν, αλλά στην πραγματική ζωή τα όσα λέει παραπάνω δεν ισχύουν ιδιαίτερα.
Και κάτι τελευταίο, για την έκδοση από τον Πόλις: Για μια ακόμη φορά παρατηρώ πόσο ενοχλητική είναι η πρακτική των σημειώσεων στο τέλος του βιβλίου. Ειδικά αν μιλάμε για έναν τόμο 700+ σελίδων αξιόλογου μεγέθους και βάρους. Κι ακόμα και αν αυτό το παρακάμψω, το να υπάρχουν σημειώσεις όπως "Η πρόθεση de δηλώνει την καταγωγή", που κάνουν τον αναγνώστη να διακόπτει αναίτια την ανάγνωση, είναι τουλάχιστον αστείο. Όχι αστείο "χα χα", αλλά αστείο παρ' όλα αυτά.
Confiteor: ★★★★½
April 25, 2020
Ένας εμβριθής στοχασμός πανω στο κακό μέσα από 1000 χρόνια ευρωπαϊκής βίας και πολιτισμού.
Κερδίζει επάξια μια θέση στα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ, κυρίως για τον πρωτότυπο τρόπο γραφής. Συνήθως αντιπαθώ τα βιβλία που δεν έχουν γραμμική αφήγηση, άλλα το βιβλίο αυτό το κάνει με τέτοια μαεστρία που το λάτρεψα. Η εναλλαγή μεταξύ πρώτου-δευτέρου προσώπου, λατινικών-καταλανικών, αιώνων, τοπίων, ανθρώπων, καταστάσεων, γίνονται πολλές φορές μέσα στην ίδια πρόταση. Έτσι, ξεκινάς την πρόταση από το ολοκαύτωμα στο Άουσβιτς και καταλήγεις στην Ισπανική ιερά εξέταση. Και ενώ έχει αρχίσει να μιλάει κάποιος Sturmbannfuhrer τελικά μιλάει κάποιος ιεροεξεταστής. Με αυτόν τον τρόπο αναδεικνύει την διαχρονικότητα της δολιότητας στην ανθρωπινή φύση, που φτάνει μέχρι και την εποχή του ήρωα του βιβλίου με μορφές που μας αποκαλύπτονται στο τέλος.
Γενικά, το βιβλίο φλερτάρει πολύ με τον μαγικό ρεαλισμό, χωρίς να ενδίδει σε αυτόν ώστε να μπορείς να το κατατάξεις σε αυτό το είδος. Γενικά, δυσκολεύομαι να το κατατάξω σε οποιοδήποτε είδος. Έχει την στόφα και την ταπεινότητα όλων των μεγάλων κλασσικών μυθιστορημάτων.
Πρέπει να ήταν μια πραγματικά σπουδαία άσκηση για τον συγγραφέα να μπορέσει να τα αποδώσει όλα αυτά στοιχεία ταυτόχρονα, με τόση μεγάλη επιτυχία και χωρίς να γίνει πολλά βαρύς, δήθεν προχωρημένο και να σου δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να αποδείξει ότι το βιβλίο του κάνει κάτι σπουδαίο και ψαγμένο (ΑΚΟΥΣ ΧΑΝΙΑ ΓΙΑΝΑΓΚΙΧΑΡΑ;)
Έχουμε λοιπόν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, μια πρωτότυπη αφήγηση και μια ενδιαφέρουσα πραγματεία για το κακό στην ανθρωπινή φύση. Τι άλλο χρειάζεται για να χαρακτηριστεί αριστούργημα;
Κερδίζει επάξια μια θέση στα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ, κυρίως για τον πρωτότυπο τρόπο γραφής. Συνήθως αντιπαθώ τα βιβλία που δεν έχουν γραμμική αφήγηση, άλλα το βιβλίο αυτό το κάνει με τέτοια μαεστρία που το λάτρεψα. Η εναλλαγή μεταξύ πρώτου-δευτέρου προσώπου, λατινικών-καταλανικών, αιώνων, τοπίων, ανθρώπων, καταστάσεων, γίνονται πολλές φορές μέσα στην ίδια πρόταση. Έτσι, ξεκινάς την πρόταση από το ολοκαύτωμα στο Άουσβιτς και καταλήγεις στην Ισπανική ιερά εξέταση. Και ενώ έχει αρχίσει να μιλάει κάποιος Sturmbannfuhrer τελικά μιλάει κάποιος ιεροεξεταστής. Με αυτόν τον τρόπο αναδεικνύει την διαχρονικότητα της δολιότητας στην ανθρωπινή φύση, που φτάνει μέχρι και την εποχή του ήρωα του βιβλίου με μορφές που μας αποκαλύπτονται στο τέλος.
Γενικά, το βιβλίο φλερτάρει πολύ με τον μαγικό ρεαλισμό, χωρίς να ενδίδει σε αυτόν ώστε να μπορείς να το κατατάξεις σε αυτό το είδος. Γενικά, δυσκολεύομαι να το κατατάξω σε οποιοδήποτε είδος. Έχει την στόφα και την ταπεινότητα όλων των μεγάλων κλασσικών μυθιστορημάτων.
Πρέπει να ήταν μια πραγματικά σπουδαία άσκηση για τον συγγραφέα να μπορέσει να τα αποδώσει όλα αυτά στοιχεία ταυτόχρονα, με τόση μεγάλη επιτυχία και χωρίς να γίνει πολλά βαρύς, δήθεν προχωρημένο και να σου δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να αποδείξει ότι το βιβλίο του κάνει κάτι σπουδαίο και ψαγμένο (ΑΚΟΥΣ ΧΑΝΙΑ ΓΙΑΝΑΓΚΙΧΑΡΑ;)
Έχουμε λοιπόν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, μια πρωτότυπη αφήγηση και μια ενδιαφέρουσα πραγματεία για το κακό στην ανθρωπινή φύση. Τι άλλο χρειάζεται για να χαρακτηριστεί αριστούργημα;
June 29, 2016
Αχ το Confiteor…Πόσα μπορώ να πω για αυτή την εμπειρία, αλλά πόσο δύσκολο μου είναι να βρω τα κατάλληλα λόγια.
Ας προσπαθήσω να πάρω τα πράγματα με την σειρά.
Τα θέματα που πραγματεύεται είναι τόσα πολλά, που το σωστό είναι να μην πω «Η θεματική του Confiteor…» αλλά να πω αυτός ο περίτεχνος χορός. Το Confiteor είναι ένας χορός. Στην μέση στριφογυρίζει ο Αντριά ενώ γύρω γύρω περιστρέφονται μικρότερες ιστορίες που παρεμβάλουν την ιστορία του. Η μουσική που ακούγεται έχει στίχους βγαλμένους από την ιστορία, κυρίως τον Εβραίων (Θεέ μου πόσο με άγγιξε) και την φιλοσοφία, ιδιαίτερα μέσα από τις σκέψεις του ίδιου του Αντριά. Η μουσική που ακούγεται φυσικά είναι οι ήχοι του βιολιού, ενός Στοριόνι του 18ου αιώνα.
Η αφήγηση είναι τόσο ευρηματική, που είναι αδύνατον για τον αναγνώστη να μην βρεθεί στον χορό, θέλει δεν θέλει να χορέψει. Ποιο συγκεκριμένα, είναι πρώτη φόρα στην 30χρονη ζωή μου, που συναντώ αυτή την αφηγηματική τεχνική. Αφηγητής είναι ο ενήλικος πλέον Αντριά που μας διηγείται την ζωή του. Στην ροή παρεμβάλλονται κάθε φορά δύο ή και τρείς ιστορίες, που συνδέονται μεταξύ τους συναισθηματικά κυρίως. Έτσι παρόλο που κανείς μπορεί να μπερδευτεί από την πλοκή, είναι αδύνατον να μην κατανοήσει την ψυχή του αφηγητή, όσο και να θεωρεί ακατανόητη την ιστορία που διηγείται την παρούσα στιγμή. Επίσης με την έναρξη της ανάγνωσης, ο αναγνώστης θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εισαγωγή του πρώτου και του τρίτου προσώπου, στην ίδια πρόταση ενώ αφορά το ίδιο άτομο. Παράδειγμα: «Τότε ο Αντριά πήρε το θάρρος να πει ότι ο Χερ Ρομέου ήταν πιο βαρετός κι από κυριακάτικο απόγευμα, κι εκείνος με κοίταξε μ’ εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα που ακόμα και τώρα…» σελ. 60.
Αυτός που διηγείται αυτή την πρόταση είναι ο Αντριά, ο Αντριά είπε ότι ο Χερ είναι βαρετός και τον Αντριά κοίταξε με διαπεραστικό βλέμμα.
Πιστέψτε με δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να συνηθίσω αυτή την αφήγηση, για την ακρίβεια μου πήρε 2 σελίδες, ενώ για να κατανοήσω τους λόγους που ο Αντριά μας αφηγείται με αυτό το πολύπλοκο τρόπο, μου πήρε ακριβώς 95 σελίδες… Να επισημάνω ότι αυτή η σύνθεση, όσο περίεργο και να ακούγεται, είναι αυτό το κάτι που κάνει το βιβλίο, από απλώς όμορφο στο κάτι εξαιρετικό. Άπαξ και ο αναγνώστης το συνηθίσει και μπει μέσα του, είναι αδύνατον να ξεκολλήσει. Περνάει συναισθήματα, βαθιά συγκίνηση και θλίψη, εικόνες και σκέψεις που προσωπικά, είμαι σίγουρη δεν θα είχαν περάσει από το μυαλό μου, αν δεν είχα κάνει βουτιά στο Confiteor.
Ναι, αυτό το βιβλίο νομίζω ότι άφησε την χαρακιά του. Θα το σκέπτομαι για καιρό, θα μου λείψουν πολλά, ενώ είμαι σίγουρη ότι μέσα στην καθημερινότητα το μυαλό μου θα κάνει παύση και θα φεύγει, και θα στοχάζεται…. «Τελικά ποια είναι η αιτία του κακού;»
«Mea culpa. Confiteor.»
Ας προσπαθήσω να πάρω τα πράγματα με την σειρά.
Τα θέματα που πραγματεύεται είναι τόσα πολλά, που το σωστό είναι να μην πω «Η θεματική του Confiteor…» αλλά να πω αυτός ο περίτεχνος χορός. Το Confiteor είναι ένας χορός. Στην μέση στριφογυρίζει ο Αντριά ενώ γύρω γύρω περιστρέφονται μικρότερες ιστορίες που παρεμβάλουν την ιστορία του. Η μουσική που ακούγεται έχει στίχους βγαλμένους από την ιστορία, κυρίως τον Εβραίων (Θεέ μου πόσο με άγγιξε) και την φιλοσοφία, ιδιαίτερα μέσα από τις σκέψεις του ίδιου του Αντριά. Η μουσική που ακούγεται φυσικά είναι οι ήχοι του βιολιού, ενός Στοριόνι του 18ου αιώνα.
Η αφήγηση είναι τόσο ευρηματική, που είναι αδύνατον για τον αναγνώστη να μην βρεθεί στον χορό, θέλει δεν θέλει να χορέψει. Ποιο συγκεκριμένα, είναι πρώτη φόρα στην 30χρονη ζωή μου, που συναντώ αυτή την αφηγηματική τεχνική. Αφηγητής είναι ο ενήλικος πλέον Αντριά που μας διηγείται την ζωή του. Στην ροή παρεμβάλλονται κάθε φορά δύο ή και τρείς ιστορίες, που συνδέονται μεταξύ τους συναισθηματικά κυρίως. Έτσι παρόλο που κανείς μπορεί να μπερδευτεί από την πλοκή, είναι αδύνατον να μην κατανοήσει την ψυχή του αφηγητή, όσο και να θεωρεί ακατανόητη την ιστορία που διηγείται την παρούσα στιγμή. Επίσης με την έναρξη της ανάγνωσης, ο αναγνώστης θα βρεθεί αντιμέτωπος με την εισαγωγή του πρώτου και του τρίτου προσώπου, στην ίδια πρόταση ενώ αφορά το ίδιο άτομο. Παράδειγμα: «Τότε ο Αντριά πήρε το θάρρος να πει ότι ο Χερ Ρομέου ήταν πιο βαρετός κι από κυριακάτικο απόγευμα, κι εκείνος με κοίταξε μ’ εκείνο το διαπεραστικό βλέμμα που ακόμα και τώρα…» σελ. 60.
Αυτός που διηγείται αυτή την πρόταση είναι ο Αντριά, ο Αντριά είπε ότι ο Χερ είναι βαρετός και τον Αντριά κοίταξε με διαπεραστικό βλέμμα.
Πιστέψτε με δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να συνηθίσω αυτή την αφήγηση, για την ακρίβεια μου πήρε 2 σελίδες, ενώ για να κατανοήσω τους λόγους που ο Αντριά μας αφηγείται με αυτό το πολύπλοκο τρόπο, μου πήρε ακριβώς 95 σελίδες… Να επισημάνω ότι αυτή η σύνθεση, όσο περίεργο και να ακούγεται, είναι αυτό το κάτι που κάνει το βιβλίο, από απλώς όμορφο στο κάτι εξαιρετικό. Άπαξ και ο αναγνώστης το συνηθίσει και μπει μέσα του, είναι αδύνατον να ξεκολλήσει. Περνάει συναισθήματα, βαθιά συγκίνηση και θλίψη, εικόνες και σκέψεις που προσωπικά, είμαι σίγουρη δεν θα είχαν περάσει από το μυαλό μου, αν δεν είχα κάνει βουτιά στο Confiteor.
Ναι, αυτό το βιβλίο νομίζω ότι άφησε την χαρακιά του. Θα το σκέπτομαι για καιρό, θα μου λείψουν πολλά, ενώ είμαι σίγουρη ότι μέσα στην καθημερινότητα το μυαλό μου θα κάνει παύση και θα φεύγει, και θα στοχάζεται…. «Τελικά ποια είναι η αιτία του κακού;»
«Mea culpa. Confiteor.»
September 25, 2017
Ένα βασικό πρόβλημα της μεταπολεμικής λογοτεχνίας, της λεγόμενης και "σύγχρονης", είναι πως αποτελεί το "φτωχό συγγενή" των κολοσσών που προηγήθηκαν. Δεδομένου πως η τέχνη πρωτίστως και κυρίως είναι το Ύφος και δευτερευόντως και συμπληρωματικώς το περιεχόμενο, οι νεόκοποι συγγραφείς, όφειλαν να αποδεχτούν την επώδυνα υποτιμητική μοίρα του "Επιγόνου" (G. Steiner).
Μη έχοντας επομένως να συνεισφέρουν κάτι επιπλέον από πλευράς Ύφους, αναγκαστικά περιορίστηκαν στην αποδόμηση, στο συμπίλημα ιδεών, στυλ και περιεχομένου. Η Υπόθεση κατέστη το αυστηρά περιορισμένο πεδίο δράσης τους - ο τρόπος συνεύρεσης θεμάτων και ιδεών. Κανένα κακό σε αυτό, καθότι μάλιστα προσελκύει και το νεότερο -και νεαρότερο- κοινό στο βιβλίο, έστω και για τους "λάθος" λόγους.
Το Confiteor αποτελεί τον απαραίτητο κρίκο μιας "αλυσίδας" που ξεκίνησε -τουλάχιστον από πλευράς εμπορικότητας και αναγνώρισης- ο Ο. Έκο. Εναλλαγές αφήγησης και οπτικής, πληθώρα ιστορικών και μη προσώπων και εποχών, δευτερεύουσες πλοκές, "ολίγη" από μεταμοντέρνο… όλα στην τιμή του ενός. Παρ' όλα αυτά, εκεί που ο Έκο (στα 2 πρώτα βιβλία του - τα άλλα είναι ανάξια λόγου) επέτυχε, οι επίγονοι του… επίγονου, φαντάζουν λειψοί: Παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας, επαναλήψεις, όγκος (εκατοντάδες άχρηστες σελίδες) και βέβαια ασήμαντη λογοτεχνική αξία (2 σε��ίδες του Σταντάλ, αξίζουν περισσότερο από τις 700κάτι του Καμπρέ).
Βέβαια, υπάρχει και το λογοτεχνικό hype – πρέπει να κινηθεί η "μηχανή", και υπάρχει εδώ μια αισιόδοξη προοπτική: Πιθανώς όσοι προσέλθουν στο "εκκλησίασμα" μέσω το Confiteor να ανακαλύψουν -αργότερα, ίσως- πως εκτός από τη "λογοτεχνία" υπάρχει και η Τέχνη του Λόγου.
Μη έχοντας επομένως να συνεισφέρουν κάτι επιπλέον από πλευράς Ύφους, αναγκαστικά περιορίστηκαν στην αποδόμηση, στο συμπίλημα ιδεών, στυλ και περιεχομένου. Η Υπόθεση κατέστη το αυστηρά περιορισμένο πεδίο δράσης τους - ο τρόπος συνεύρεσης θεμάτων και ιδεών. Κανένα κακό σε αυτό, καθότι μάλιστα προσελκύει και το νεότερο -και νεαρότερο- κοινό στο βιβλίο, έστω και για τους "λάθος" λόγους.
Το Confiteor αποτελεί τον απαραίτητο κρίκο μιας "αλυσίδας" που ξεκίνησε -τουλάχιστον από πλευράς εμπορικότητας και αναγνώρισης- ο Ο. Έκο. Εναλλαγές αφήγησης και οπτικής, πληθώρα ιστορικών και μη προσώπων και εποχών, δευτερεύουσες πλοκές, "ολίγη" από μεταμοντέρνο… όλα στην τιμή του ενός. Παρ' όλα αυτά, εκεί που ο Έκο (στα 2 πρώτα βιβλία του - τα άλλα είναι ανάξια λόγου) επέτυχε, οι επίγονοι του… επίγονου, φαντάζουν λειψοί: Παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας, επαναλήψεις, όγκος (εκατοντάδες άχρηστες σελίδες) και βέβαια ασήμαντη λογοτεχνική αξία (2 σε��ίδες του Σταντάλ, αξίζουν περισσότερο από τις 700κάτι του Καμπρέ).
Βέβαια, υπάρχει και το λογοτεχνικό hype – πρέπει να κινηθεί η "μηχανή", και υπάρχει εδώ μια αισιόδοξη προοπτική: Πιθανώς όσοι προσέλθουν στο "εκκλησίασμα" μέσω το Confiteor να ανακαλύψουν -αργότερα, ίσως- πως εκτός από τη "λογοτεχνία" υπάρχει και η Τέχνη του Λόγου.
August 18, 2016
Confiteor, αγαπητοί μου… Jo confesso… Το ομολογώ από την πρώτη κιόλας σειρά. Confiteor λατινιστί σημαίνει, ομολογώ… ομολογία πίστεως και ομολογία λαθών και αμαρτιών… σαν εξομολόγηση ένα πράγμα (καμία σχέση με ελληνικές εξομολογήσεις…). Ομολογώ λοιπόν πως τούτο το βιβλίο ήταν ένα αριστούργημα, πάνω, κάτω και πλαγίως και όσο κι αν προσπαθούσα να βρω να το τσιμπήσω για να δηλώσω και την φύση του κακού που μου αποδίδουν, δεν τα κατάφερα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ως γνωστόν, τα φίδια είμαστε πλάσματα αναίσθητα και άμουσα. Τα σκορόφιδα ανήκουν στο πρώτο σκαλί της συνομοταξίας των ανεπίδεκτων μουσικής παιδείας, μίλια μακριά από τις πρώτες μας εξαδέλφες τις κόμπρες που αρέσκονται στη λικνιστή κίνηση - μουσική της πίπιζας. Ως γνήσιον σκορόφιδον, μισώ το βιολί και τον ήχο του. Ακούγοντας ακόμα και τον πιο βιρτουόζο βιολονίστα, τ’αυτιά μου κοκκινίζουν και ζητούν ωτοασπίδες. Φανταστείτε τώρα να διαβάζω ένα βιβλίο που αναφέρεται στην ιστορία ενός βιολιού. Κι όχι ενός οποιοδήποτε βιολιού. Ενός βιολιού με ονοματεπώνυμο. Καλά μόνο με όνομα. Βιάλ. Κατασκευασμένο στην Κρεμόνα από τον Λορέντζο Στοριόνι. Αν και όσες απόψεις – κριτικές κι αν διάβασα, μιλάνε πως το βιβλίο αναφέρεται στην ιστορία του Αντριά Αρντέβολ, για μένα είναι η ιστορία αυτού του υπέροχου βιολιού, του Βιάλ. Ο Αντριά δεν είναι παρά ένα πέρασμα από τη ζωή του βιολιού, κάποιος που μαγεύτηκε, επηρεάστηκε και έζησε γι’αυτό κι ενώ αυτός φεύγει για το επέκεινα, το βιολί ζει και βασιλεύει.
Ο Καμπρέ, μέσα από την γραπτή εξομολόγηση του βασικού του ήρωα, σε μια προσπάθεια να σώσει όχι την ανάμνηση της δικής του ζωής, αλλά τη ζωή της αγαπημένης του, της Εβραίας Σάρας, μας κάνει κοινωνούς όλων των σκοτεινών σημείων της ιστορίας της ευρωπαϊκής ηπείρου και μας φέρνει αντιμέτωπους με θέματα φιλοσοφικά για το απόλυτο Κακό (το Κ κεφαλαίο), για τη μισαλλοδοξία, για τη θρησκεία, για το ρατσισμό, για τις ενοχές, για τη συγχώρεση, για την γονεϊκή κληρονομιά, για… για… για…
Ο τύπος είναι μοναδικός. Σίγουρα ξέρει βελονάκι και κοπανέλι. Πλέκει περίτεχνα όλα τα είδη λόγου, τα πρόσωπα και τους χρόνους. Από το πρώτο πρόσωπο πάει στο τρίτο μέσα στην ίδια πρόταση. Από τον ενεστώτα στον αόριστο, από το τώρα της αφήγησης στο 1500 τόσο και μετά στο 1940 τόσο, μέσα στην ίδια παράγραφο. Από τη Βαρκελώνη του Φράνκο, στο Τύμπιγκεν της Γερμανίας του εξήντα και στην Ιερά Εξέταση του Τοκεμάδα μέσα στην ίδια σελίδα. Κι εσύ διαβάζεις το παράλογο και το βρίσκεις απόλυτα φυσιολογικό.
Ιστορίες εγκιβωτισμένες μέσα στο βασικό "πακέτο δώρου" της αφήγησης, ιστορίες που θα μπορούσε κάλλιστα η κάθε μία να γίνει ξεχωριστό βιβλίο. Η μουσική του βιολιού διάχυτη παντού και η διακειμενικότητα πανταχού παρούσα. Λατίνοι ποιητές, Ισπανοί θεολόγοι, Γερμανοί στοχαστές, Αμερικανοί γλωσσολόγοι, λογοτέχνες και φιλόσοφοι, παρελαύνουν μέσα στις σελίδες αυτού του opus magnum… (ε! επιβάλλεται ένα λατινικό στην προκειμένη…) Ένα βιβλίο με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης…
Κι αν οι πολλοί είπαν πως είναι ένα βιβλίο για τη φύση του Κακού… εγώ το είδα κάπως αλλιώς… ένα βιβλίο για τις ενοχές που κουβαλάει η καταγωγή μας, ένα βιβλίο για τoν πιο καλό μας φίλο που είναι πάντα πρόθυμος να προδώσει για τη ματαιοδοξία και την υστεροφημία, ένα βιβλίο για τις εμμονές, ένα βιβλίο για την παιδικότητα που κρύβεται στον πιο λαμπρό εγκέφαλο (βλέπε τα παιδικά παιχνίδια του Αντριά, τον σερίφη Κάρσον και τον ινδιάνο Μαύρο Αετό που τον συντροφεύουν μέχρι τη μεγάλη του ηλικία)…
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω… Θα σας δώσω συμβουλή κι ας σιχαίνομαι τις συμβουλές… Διαβάστε το! Ναι, είναι βιβλίο απαιτήσεων… Μην περιμένετε να πείτε «ήταν τόσο καταπληκτικό, που το τέλειωσα σε δυο μέρες!». Πρέπει να «στρώσετε τον κώλο σας κάτω» , με την καλή έννοια πάντως βεβαίως – βεβαίως. Όμως, όπως όλα τα μεγάλα έργα, είναι ένα βιβλίο με γραφή ρέουσα που μπορεί να διαβαστεί από όλους τους αναγνώστες που επιζητούν κάτι το διαφορετικό και το ποιοτικό.
Κι ενώ το βιβλίο είναι γεμάτο από περιστατικά που μπορεί να σας συγκινήσουν και να σας προβληματίσουν, προσωπικά, με ‘πλήγωσε’ μια σκηνή αμελητέα, που δεν πιάνει ούτε δυο αράδες. Δάκρυσα, πικράθηκα, θύμωσα. Τη στιγμή που ο Αντριά έχει παραδοθεί στο Αλτσχάιμερ και η καθαρίστρια του κλέβει το ξύλινο μενταγιόν που φοράει μια ζωή, κοροϊδεύοντας τον. Ένα βιβλίο που ενώ δεν μιλάει καθόλου για Αλτσχάιμερ, δείχνει όλη τη φρίκη της αρρώστιας μέσα σε λίγες σελίδες… όλη την ντεκαντάνς που φέρνει μαζί της…
Ουφ! Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες… Ξέρω σας ζάλισα… Bye bye, να το διαβάσετε…
Α! να μην το ξεχάσω! Υπέροχη η δουλειά του μεταφραστή Ευρυβιάδη Σοφού… Bravissimo!!!
Βαθμολογία: στα ουράνια κι ακόμα παραπάνω! (γιατί μην ξεχνάμε το βιβλίον είναι και υπαρξιακού περιεχομένου)
Υ.Γ. 1 Φανταστείτε, με έβαλε στον πειρασμό να ακούω βιολί ενώ το διάβαζα… Σύγκριο!!! Κι όμως άκουγα… Σας βάζω ένα απόσπασμα από το opus 100 του Σούμπερτ που αναφέρεται στο βιβλίο και το έπαιζαν οι δύο φίλοι με τα βιολιά τους ο Αντριά και ο Μπερνάτ (θα μπορούσαμε να τους πούμε και παιδιά – βιολιά!). Μόνο που εδώ παίζουν βιολί και βιολοντσέλο, νο πρόμπλεμ άι γκες…
https://www.youtube.com/watch?v=3kuFz...
Υ.Γ. 2 (μίνι σποϊλεράκι) Το μόνο φάουλ για μένα στο βιβλίο (όχι που δεν θα ‘βρισκα), είναι που δεν εξηγεί ο συγγραφέας γιατί ο Φέλιξ Αρντέβολ εγκατέλειψε την Ιταλίδα (sorry αλλά με τόσα ονόματα, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή), που τόσο πολύ ερωτεύτηκε. Το ό,τι έμεινε έγκυος, δεν μου το κόλλησε καλά… τόση θρησκευτική παιδεία πήρε… Ήθελα να ξερα… En tout cas… Nobody’s perfect!
Υ.Γ. 3 Βρε παιδιά του εκδοτικού… Τις υποσημειώσεις, please, μην τις βάζετε στο τέλος… Βάλτε τες κάτω από κάθε σελίδα… Αυτό το μπρος – πίσω γυμνάζει τα γεμάτα αρθριτικά δάχτυλά μας…
Υ.Γ. 4 Έσκασα μέχρι να μάθω τι εστί πορό (porron ισπανιστί)… Περίεργον σκεύος από το οποίο πίνεις το κρασάκι σου και οι οινογνώστες ούτε που να το δουν στα μάτια τους… αντιθέτως, η Σάρα το τιμούσε δεόντως… στο επόμενο μου ταξιδάκι στη Βαρκελώνη, θα το αναζητήσω… άραγε σάγκρια επιτρέπεται;;;
http://skorofido.blogspot.gr/2016/08/...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ως γνωστόν, τα φίδια είμαστε πλάσματα αναίσθητα και άμουσα. Τα σκορόφιδα ανήκουν στο πρώτο σκαλί της συνομοταξίας των ανεπίδεκτων μουσικής παιδείας, μίλια μακριά από τις πρώτες μας εξαδέλφες τις κόμπρες που αρέσκονται στη λικνιστή κίνηση - μουσική της πίπιζας. Ως γνήσιον σκορόφιδον, μισώ το βιολί και τον ήχο του. Ακούγοντας ακόμα και τον πιο βιρτουόζο βιολονίστα, τ’αυτιά μου κοκκινίζουν και ζητούν ωτοασπίδες. Φανταστείτε τώρα να διαβάζω ένα βιβλίο που αναφέρεται στην ιστορία ενός βιολιού. Κι όχι ενός οποιοδήποτε βιολιού. Ενός βιολιού με ονοματεπώνυμο. Καλά μόνο με όνομα. Βιάλ. Κατασκευασμένο στην Κρεμόνα από τον Λορέντζο Στοριόνι. Αν και όσες απόψεις – κριτικές κι αν διάβασα, μιλάνε πως το βιβλίο αναφέρεται στην ιστορία του Αντριά Αρντέβολ, για μένα είναι η ιστορία αυτού του υπέροχου βιολιού, του Βιάλ. Ο Αντριά δεν είναι παρά ένα πέρασμα από τη ζωή του βιολιού, κάποιος που μαγεύτηκε, επηρεάστηκε και έζησε γι’αυτό κι ενώ αυτός φεύγει για το επέκεινα, το βιολί ζει και βασιλεύει.
Ο Καμπρέ, μέσα από την γραπτή εξομολόγηση του βασικού του ήρωα, σε μια προσπάθεια να σώσει όχι την ανάμνηση της δικής του ζωής, αλλά τη ζωή της αγαπημένης του, της Εβραίας Σάρας, μας κάνει κοινωνούς όλων των σκοτεινών σημείων της ιστορίας της ευρωπαϊκής ηπείρου και μας φέρνει αντιμέτωπους με θέματα φιλοσοφικά για το απόλυτο Κακό (το Κ κεφαλαίο), για τη μισαλλοδοξία, για τη θρησκεία, για το ρατσισμό, για τις ενοχές, για τη συγχώρεση, για την γονεϊκή κληρονομιά, για… για… για…
Ο τύπος είναι μοναδικός. Σίγουρα ξέρει βελονάκι και κοπανέλι. Πλέκει περίτεχνα όλα τα είδη λόγου, τα πρόσωπα και τους χρόνους. Από το πρώτο πρόσωπο πάει στο τρίτο μέσα στην ίδια πρόταση. Από τον ενεστώτα στον αόριστο, από το τώρα της αφήγησης στο 1500 τόσο και μετά στο 1940 τόσο, μέσα στην ίδια παράγραφο. Από τη Βαρκελώνη του Φράνκο, στο Τύμπιγκεν της Γερμανίας του εξήντα και στην Ιερά Εξέταση του Τοκεμάδα μέσα στην ίδια σελίδα. Κι εσύ διαβάζεις το παράλογο και το βρίσκεις απόλυτα φυσιολογικό.
Ιστορίες εγκιβωτισμένες μέσα στο βασικό "πακέτο δώρου" της αφήγησης, ιστορίες που θα μπορούσε κάλλιστα η κάθε μία να γίνει ξεχωριστό βιβλίο. Η μουσική του βιολιού διάχυτη παντού και η διακειμενικότητα πανταχού παρούσα. Λατίνοι ποιητές, Ισπανοί θεολόγοι, Γερμανοί στοχαστές, Αμερικανοί γλωσσολόγοι, λογοτέχνες και φιλόσοφοι, παρελαύνουν μέσα στις σελίδες αυτού του opus magnum… (ε! επιβάλλεται ένα λατινικό στην προκειμένη…) Ένα βιβλίο με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης…
Κι αν οι πολλοί είπαν πως είναι ένα βιβλίο για τη φύση του Κακού… εγώ το είδα κάπως αλλιώς… ένα βιβλίο για τις ενοχές που κουβαλάει η καταγωγή μας, ένα βιβλίο για τoν πιο καλό μας φίλο που είναι πάντα πρόθυμος να προδώσει για τη ματαιοδοξία και την υστεροφημία, ένα βιβλίο για τις εμμονές, ένα βιβλίο για την παιδικότητα που κρύβεται στον πιο λαμπρό εγκέφαλο (βλέπε τα παιδικά παιχνίδια του Αντριά, τον σερίφη Κάρσον και τον ινδιάνο Μαύρο Αετό που τον συντροφεύουν μέχρι τη μεγάλη του ηλικία)…
Δεν έχω τίποτα άλλο να πω… Θα σας δώσω συμβουλή κι ας σιχαίνομαι τις συμβουλές… Διαβάστε το! Ναι, είναι βιβλίο απαιτήσεων… Μην περιμένετε να πείτε «ήταν τόσο καταπληκτικό, που το τέλειωσα σε δυο μέρες!». Πρέπει να «στρώσετε τον κώλο σας κάτω» , με την καλή έννοια πάντως βεβαίως – βεβαίως. Όμως, όπως όλα τα μεγάλα έργα, είναι ένα βιβλίο με γραφή ρέουσα που μπορεί να διαβαστεί από όλους τους αναγνώστες που επιζητούν κάτι το διαφορετικό και το ποιοτικό.
Κι ενώ το βιβλίο είναι γεμάτο από περιστατικά που μπορεί να σας συγκινήσουν και να σας προβληματίσουν, προσωπικά, με ‘πλήγωσε’ μια σκηνή αμελητέα, που δεν πιάνει ούτε δυο αράδες. Δάκρυσα, πικράθηκα, θύμωσα. Τη στιγμή που ο Αντριά έχει παραδοθεί στο Αλτσχάιμερ και η καθαρίστρια του κλέβει το ξύλινο μενταγιόν που φοράει μια ζωή, κοροϊδεύοντας τον. Ένα βιβλίο που ενώ δεν μιλάει καθόλου για Αλτσχάιμερ, δείχνει όλη τη φρίκη της αρρώστιας μέσα σε λίγες σελίδες… όλη την ντεκαντάνς που φέρνει μαζί της…
Ουφ! Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες… Ξέρω σας ζάλισα… Bye bye, να το διαβάσετε…
Α! να μην το ξεχάσω! Υπέροχη η δουλειά του μεταφραστή Ευρυβιάδη Σοφού… Bravissimo!!!
Βαθμολογία: στα ουράνια κι ακόμα παραπάνω! (γιατί μην ξεχνάμε το βιβλίον είναι και υπαρξιακού περιεχομένου)
Υ.Γ. 1 Φανταστείτε, με έβαλε στον πειρασμό να ακούω βιολί ενώ το διάβαζα… Σύγκριο!!! Κι όμως άκουγα… Σας βάζω ένα απόσπασμα από το opus 100 του Σούμπερτ που αναφέρεται στο βιβλίο και το έπαιζαν οι δύο φίλοι με τα βιολιά τους ο Αντριά και ο Μπερνάτ (θα μπορούσαμε να τους πούμε και παιδιά – βιολιά!). Μόνο που εδώ παίζουν βιολί και βιολοντσέλο, νο πρόμπλεμ άι γκες…
https://www.youtube.com/watch?v=3kuFz...
Υ.Γ. 2 (μίνι σποϊλεράκι) Το μόνο φάουλ για μένα στο βιβλίο (όχι που δεν θα ‘βρισκα), είναι που δεν εξηγεί ο συγγραφέας γιατί ο Φέλιξ Αρντέβολ εγκατέλειψε την Ιταλίδα (sorry αλλά με τόσα ονόματα, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή), που τόσο πολύ ερωτεύτηκε. Το ό,τι έμεινε έγκυος, δεν μου το κόλλησε καλά… τόση θρησκευτική παιδεία πήρε… Ήθελα να ξερα… En tout cas… Nobody’s perfect!
Υ.Γ. 3 Βρε παιδιά του εκδοτικού… Τις υποσημειώσεις, please, μην τις βάζετε στο τέλος… Βάλτε τες κάτω από κάθε σελίδα… Αυτό το μπρος – πίσω γυμνάζει τα γεμάτα αρθριτικά δάχτυλά μας…
Υ.Γ. 4 Έσκασα μέχρι να μάθω τι εστί πορό (porron ισπανιστί)… Περίεργον σκεύος από το οποίο πίνεις το κρασάκι σου και οι οινογνώστες ούτε που να το δουν στα μάτια τους… αντιθέτως, η Σάρα το τιμούσε δεόντως… στο επόμενο μου ταξιδάκι στη Βαρκελώνη, θα το αναζητήσω… άραγε σάγκρια επιτρέπεται;;;
http://skorofido.blogspot.gr/2016/08/...
June 11, 2017
Ουφ, το τελείωσα. Ποτέ άλλοτε στην ζωή μου δεν έχω υπάρξει τόσο περήφανη για τον εαυτό μ��υ που κατάφερα να διαβάσω μέχρι τέλους ένα βιβλίο. Το Confiteor είναι για μένα ένας άθλος· όχι γιατί δεν μου άρεσε και πίεσα τον εαυτό μου να το τελειώσει αλλά γιατί χάρη του ξεπέρασα εν μέρη τον φόβο μου για τα μεγάλα βιβλία.
Θα πρέπει να ομολογήσω πως ο μόνος λόγος που το αγόρασα ήταν οι πολύ καλές κριτικές που διάβασα και ο ενθουσιασμός όλων όσων ανέβαζαν την άποψη τους στις βιβλιοφιλικές ομάδες. Ήμουν σίγουρη πως εγώ θα ήμουν η στρίγκλα που δεν το αγάπησε, και ήμουν ακριβώς αυτό για το πρώτο 1/3 του βιβλίου. Ναι, το είχα παρατήσει μήνες ολόκληρους επειδή δεν είχα καταφέρει να δεθώ με τους ήρωες και την ιστορία. Αλλά έπεσα σε ένα φοβερό λογοτεχνικό τέλμα – δεν ήθελα να διαβάσω τίποτα από ότι είχα – και ποιος με έσωσε? Ο Ζάουμε Καμπρέ! Με το που το ξανά έπιασα στα χέρια μου το διάβασα μονορούφι.
Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο που δεν ήθελα να τελειώσει και παρόλα αυτά περίμενα πως και πως να δω τι θα γίνει στο τέλος. Ο Καμπρέ κατάφερε να με παρασύρει μέσα σε μια ιστορία που το κέντημα της ξεπερνάει ότι έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Σαν πραγματικά ταλαντούχος συγγραφέας με έναν από τους πιο ιδιαίτερους τρόπους γραφής (αλλαγή προσώπου μέσα στην ίδια πρόταση, αλλαγή σκηνικού/χρόνου/τόπου μέσα στην ίδια πρόταση ή παράγραφο) κατάφερε να εξιστορήσει ένα σωρό γεγονότα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους και να τα ενώσει πάνω από το ξύλινο σώμα ενός βιολιού. Υπήρξαν σκηνές στο βιβλίο που ήταν τόσο έντονες που γέμιζα με συναίσθημα και ήθελα να φωνάξω δυνατά πως ναι, αυτή είναι λογοτεχνία! Κάτι τέτοια βιβλία ξεχωρίζουν από την μάζα, και θέτουν τα όρια.
Το Confiteor είναι ένα βιβλίο που εκπλήσσει τον αναγνώστη. Σε πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο, από μια συζήτηση σε τραβάει από τα μαλλιά και σε πετάει μέσα σε μια άλλη και εσύ τρέχεις να προλάβεις να καταλάβεις τι παίζει. Κυριολεκτικά μένεις με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην ιδιοφυία του συγγραφέα.
Δεν θα σας κρύψω ότι με κούρασε σε πολλά σημεία. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω πολύ υπομονή και η συγκέντρωση μου χάνεται εύκολα αλλά η αγάπη μου προς το βιβλίο με κράτησε εκεί να το παλέψω μέχρι το τέλος. Η πραγματική φοβία δέσμευσης που έχω με τα μεγάλα βιβλία (σε αριθμό σελίδων) παραλίγο να μου στερήσει αυτό το βιβλίο, δεν θα μου το είχα συγχωρήσει ποτέ!
Ο Αντριά μας χαρίσε μια ομολογία, δηλαδή όχι σε εμάς αλλά στην αγαπημένη του Σάρα, την ιστορία της ζωής του αλλά και άλλων ζωών λίγο πριν του σβήσει την μνήμη το Αλτσχάιμερ. Και θέλω να τον ευχαριστήσω για αυτό.
Θα πρέπει να ομολογήσω πως ο μόνος λόγος που το αγόρασα ήταν οι πολύ καλές κριτικές που διάβασα και ο ενθουσιασμός όλων όσων ανέβαζαν την άποψη τους στις βιβλιοφιλικές ομάδες. Ήμουν σίγουρη πως εγώ θα ήμουν η στρίγκλα που δεν το αγάπησε, και ήμουν ακριβώς αυτό για το πρώτο 1/3 του βιβλίου. Ναι, το είχα παρατήσει μήνες ολόκληρους επειδή δεν είχα καταφέρει να δεθώ με τους ήρωες και την ιστορία. Αλλά έπεσα σε ένα φοβερό λογοτεχνικό τέλμα – δεν ήθελα να διαβάσω τίποτα από ότι είχα – και ποιος με έσωσε? Ο Ζάουμε Καμπρέ! Με το που το ξανά έπιασα στα χέρια μου το διάβασα μονορούφι.
Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα βιβλίο που δεν ήθελα να τελειώσει και παρόλα αυτά περίμενα πως και πως να δω τι θα γίνει στο τέλος. Ο Καμπρέ κατάφερε να με παρασύρει μέσα σε μια ιστορία που το κέντημα της ξεπερνάει ότι έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Σαν πραγματικά ταλαντούχος συγγραφέας με έναν από τους πιο ιδιαίτερους τρόπους γραφής (αλλαγή προσώπου μέσα στην ίδια πρόταση, αλλαγή σκηνικού/χρόνου/τόπου μέσα στην ίδια πρόταση ή παράγραφο) κατάφερε να εξιστορήσει ένα σωρό γεγονότα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους και να τα ενώσει πάνω από το ξύλινο σώμα ενός βιολιού. Υπήρξαν σκηνές στο βιβλίο που ήταν τόσο έντονες που γέμιζα με συναίσθημα και ήθελα να φωνάξω δυνατά πως ναι, αυτή είναι λογοτεχνία! Κάτι τέτοια βιβλία ξεχωρίζουν από την μάζα, και θέτουν τα όρια.
Το Confiteor είναι ένα βιβλίο που εκπλήσσει τον αναγνώστη. Σε πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο, από μια συζήτηση σε τραβάει από τα μαλλιά και σε πετάει μέσα σε μια άλλη και εσύ τρέχεις να προλάβεις να καταλάβεις τι παίζει. Κυριολεκτικά μένεις με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην ιδιοφυία του συγγραφέα.
Δεν θα σας κρύψω ότι με κούρασε σε πολλά σημεία. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω πολύ υπομονή και η συγκέντρωση μου χάνεται εύκολα αλλά η αγάπη μου προς το βιβλίο με κράτησε εκεί να το παλέψω μέχρι το τέλος. Η πραγματική φοβία δέσμευσης που έχω με τα μεγάλα βιβλία (σε αριθμό σελίδων) παραλίγο να μου στερήσει αυτό το βιβλίο, δεν θα μου το είχα συγχωρήσει ποτέ!
Ο Αντριά μας χαρίσε μια ομολογία, δηλαδή όχι σε εμάς αλλά στην αγαπημένη του Σάρα, την ιστορία της ζωής του αλλά και άλλων ζωών λίγο πριν του σβήσει την μνήμη το Αλτσχάιμερ. Και θέλω να τον ευχαριστήσω για αυτό.
April 9, 2024
Από τις πρώτες κιόλας γραμμές του μυθιστορήματός του, ο συγγραφέας χαρακτηρίζει τα απομνημονεύματα ως το «ιδανικό είδος για ψέματα.» Κι όμως, η περσόνα μέσω της οποίας μιλάει, ο Αντριά Αρντεβόλ, αποφασίζει να γράψει την ιστορία της ζωής του για την αγαπημένη του Σάρα. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας της Βαρκελώνης κατά τη δεκαετία του 1950, γίνεται σύντομα θύμα μιας διελκυστίνδας μεταξύ των δύο γονιών: μιας μητέρας που τον ονειρεύεται κορυφαίο βιολονίστα και ενός πατέρα που θέλει να τον μετατρέψει σε έναν γνήσιο λόγιο.
Αυτό προδιαγράφ��ι και την ιστορία της ζωής του, η οποία περιπλέκεται γύρω από ένα μοναδικό βιολί ενός αριστοτέχνη κατασκευαστή του 18ου αιώνα, αλλά και γύρω από μια ακόρεστη συσσώρευση γνώσεων και εκμάθηση γλωσσών. Η στενή αυτή σύνδεση μεταξύ μουσικής και λογοτεχνικής δημιουργίας, παρουσιάζεται εύστοχα και εύγλωττα μέσω του παραλληλισμού του συγγραφέα με έναν σολίστ.
Εδώ όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα μαθητείας (bildungsroman), αλλά ούτε και με μια ερωτική επιστολή. Η εξομολόγηση που προοικονομείται από τον τίτλο, πυροδοτείται από τη σκιά που ρίχνει πάνω στη ζωή της οικογένειας το ζοφερό παρελθόν του πατέρα. Μια εξομολόγηση που καθίσταται επιτακτική, αφού η (ηλικιωμένη πλέον) περσόνα του Αντριά, παραδίνεται άνευ όρων στη νόσο του Αλτσχάιμερ, τι πιο οξύμωρο για έναν homo universalis, πραγματι��ή δεξαμενή διεπιστημονικών γνώσεων.
Όσο η ιστορία εκτυλίσσεται, αντιλαμβανόμαστε ότι το σπανιότατο βιολί που τελικά κληρονομεί ο Αντριά, εκτός από μαγευτικά, ηχεί και διαβολικά, αφού κρύβει σκοτεινές και αποτρόπαιες ιστορίες που διέρχονται μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ιστορίας από τον 13ο αιώνα και μετά. Η σκοτεινή κληρονομιά του πατέρα είναι τελικά όχι μόνο μια αδηφάγα μανία συλλογής σπάνιων αντικειμένων, αλλά και το ίδιο το κακό που ταλανίζει και ταλάνιζε ανέκαθεν την ανθρωπότητα. Ο Αντριά αφήνει τη μουσική και μετατρέπεται σε έναν πεφωτισμένο λόγιο, όμως οι ανθρωπιστικές επιστήμες των οποίων είναι πλέον επαΐων, τον καθιστούν παραδόξως λιγότερο ανθρώπινο, δυσκολεύοντας τις αλληλεπιδράσεις με όλους τους γύρω του.
Όμως δεν έχει καταλήξει ακόμη στο μετέπειτα συμπέρασμα του 60χρονου εαυτού του, όπου θα έχει πια συνειδητοποιήσει ότι οι επιτυχίες και οι αποτυχίες είναι δικό του φορτίο και μόνο. Στη διαστρεβλωμένη αντίληψη για τον κόσμο που του προκαλούν τα αφόρητα οικογενειακά βάρη, η ζωή για τον Αντριά είναι μια διαδοχή θανάτων, σε αντίθεση με τον Wittgenstein που διακηρύσσει ότι ο θάνατος είναι γεγονός της ζωής. Έτσι, αποφασίζει να αναμετρηθεί με την πραγματική φύση του κακού, προκειμένου να το εξορκίσει τόσο για χάρη της σκοτεινής οικογενειακής κληρονομιάς, όσο και για χάρη της παγκόσμιας φιλοσοφίας.
Η αναζήτηση αυτή τον/μας οδηγεί σε μοναστικά μεσαιωνικά τάγματα, στο Παρίσι του μεσοπολέμου, στη δικτατορία του Φράνκο και στις κτηνωδίες των Ναζί με φόντο το Ολοκαύτωμα. Όλα αυτά γίνονται με μια ιδιαίτερα ρέουσα γλώσσα (πιθανώς προϊόν εξαιρετικής μετάφρασης), αλλά και με πλήθος χαρακτήρων, κεντρικών και περιφερειακών, κάτι που απαιτεί αναγνωστική προσήλωση. Αυτά είναι φυσικά εύκολο να γραφτούν και να οδηγήσουν κάποιον να αναλογιστεί ότι έχουμε έναν κλώνο μυθιστορήματος του Έκο, με μια πιο δραματική εσάνς. Σε αυτό συνηγορεί και το τέλος του βιβλίου, όπου ο ήρωας απομυθοποιεί και υποβαθμίζει όλες αυτές τις τραγικές συμπτώσεις και συνδέσεις χαρακτήρων, θυμίζοντάς μας την ιδιοφυή ειρωνεία του Έκο (Εκκρεμές του Φουκώ).
Αυτό όμως που είναι δύσκολο να περιγραφεί, μέχρι κάποιος να αναγνώσει το βιβλίο, είναι η ιδιοφυής εναλλαγή μεταξύ πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης, με τον συγγραφέα άλλοτε να ζει μέσα από τον πόνο του ήρωα και άλλοτε να αποστασιοποιείται από αυτόν. Είναι δύσκολο να αποτυπώσουμε το πώς μια πρόταση ξεκινά από τη Βαρκελώνη του 1996, μεταπηδά σε τάγμα Φραγκισκανών μοναχών, από εκεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και να καταλήγει στη Βαρκελώνη του 1950. Πώς να αποδοθεί το πλήθος ανάδρομων και εγκιβωτισμένων αφηγήσεων οι οποίες εμπλέκουν με μαεστρία τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος σε έναν μεθυστικό λαβύρινθο; Ιστορίες που ξεκινούν και αφήνονται ημιτελείς, για να ολοκληρωθούν δεκάδες σελίδες αργότερα, αφήνοντας τον αναγνώστη εμβρόντητο και ωθώντας τον να ανατρέξει σε προηγούμενες σελίδες για να επιβεβαιώσει ότι κατανόησε τα πάντα. Η ροή της αφήγησης άλλωστε περιλαμβάνει άφθονα tips, τα οποία καταγράφονται στο υποσυνείδητο για να μας εκπλήξουν πολλές σελίδες αργότερα.
Φυσικά, σε ένα βιβλίο 700 σελίδων, αυτό αυξάνει τη δυσκολία κατακόρυφα. Ο συγκεντρωτικός πίνακας όλων των χαρακτήρων που παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου (και μάλιστα ανά εποχή) είναι ιδιαίτερα βοηθητικός. Μοναδικό μειονέκτημα της πολύ προσεγμένης έκδοσης, οι σημειώσεις/διευκρινίσεις οι οποίες θα μπορούσαν να τεθούν στο υποσέλιδο αντί για το τέλος του βιβλίου. Το ίδιο το Confiteor πάντως δε χρειάζεται να απολογηθεί στον αναγνώστη για τον απαιτητικό του χαρακτήρα, αφού ο Καμπρέ δε σπέρνει νάρκες υποτιθέμενης βαθιάς φιλοσοφίας.
Στο έργο αυτό, η δυσκολία συμπορεύεται με την αναγνωστική απόλαυση. Μια τέτοια απόλαυση εκπορεύεται από μια αριστοτεχνική και μοναδικής λογοτεχνικής αξίας παράλληλη σκιαγράφηση του Ιεροεξεταστή Νικολάου Έιμερικ και του αρχιναζί Ρούντολφ Ες, που ωθεί τη λογοτεχνική πρόζα σε άλλα επίπεδα. Μια σπάνια περίπτωση βίων παράλληλων, όπου η πένα αψηφά εποχές και τόπους, θολώνοντας εσκεμμένα τα όρια μεταξύ δύο σατανικών ιστορικών προσωπικοτήτων και θυμίζοντας μας κάτι που είχε γραφτεί για τον Προύστ, πως «περιόρισε αισθητά τα όρια του ανείπωτου» .
Ως προσωπικό μου Confiteor, θα ομολογήσω πως είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να ξαναδιαβάσει το βιβλίο αμέσως μετά την ολοκλήρωσή του, να βρει νέα αναγνωστικά σταυροδρόμια, να σηκώσει πέτρες για ��α βρει μυστικά που του διέφυγαν, να επαναναλύσει το φιλοσοφικό απόσταγμα το κειμένου. Ένα φιλοσοφικό ρεζουμέ το οποίο ίσως να είναι ο καταραμένος έρωτας. Ίσως πάλι να είναι οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανθρώπων που νιώθουν άτρωτοι, λίγο πριν ταπεινωθούν χειρότερα από ότι έχουν οι ίδιοι ταπεινώσει. Ίσως να είναι η εκδίκηση και κατά πόσο αυτή μας ικανοποιεί ή δημιουργεί ένα μεγαλύτερο κενό. Ίσως είναι η συγχώρεση, μια συγχώρεση που για κάποια ανείπωτα εγκλήματα δεν μπορεί να δοθεί, με την εξιλέωση να μην έρχεται ποτέ.
Άλλωστε για τους ήρωες του Καμπρέ, τα απάνθρωπα εγκλήματα πολέμου δεν επιδέχονται αριστοτελική κάθαρση, αλλά σισύφεια μαρτύρια που επιβάλλουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους. Πάνω από όλα όμως, είναι το απόλυτο Κακό, αυτό που ελλοχεύει στα κρεματόρια και στις διεστραμμένες πράξεις των Ες Ες. Πράξεις ανείπωτης κτηνωδίας, που κάνουν τον Αντριά να στέκεται δίβουλος απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά ερωτήματα: Είναι το κακό μια εγγενής διαστροφή του ανθρώπινου γένους, ή είναι έργο του Διαβόλου. Και αν δεχτούμε την ύπαρξή του, πώς δικαιολογείται η αδράνεια του Θεού; Πώς επιτρέπει τη διάπραξη των πιο σκοτεινών και αιμοσταγών πράξεων σε βάρος των δημιουργημάτων του;
Το φιλοσοφικό ερώτημα αυτό αφήνεται στην ουσία αναπάντητο από τον Καμπρέ, αποτελώντας ίσως το μοναδικό μειονέκτημα του βιβλίου. Ίσως η απάντηση κρύβεται στα λόγια του πατέρα της Σάρα, ο οποίος απλουστευτικά (αλλά μάλλον όχι απλοϊκά), συμπεραίνει ότι απεμπολεί το κακό «αποφεύγοντας τις κακές πράξεις, αφού το να προσπαθείς να ζεις ενάρετα μοιάζει ματαιοδοξία». Ίσως κρύβεται στη διακειμενική αναφορά για το έργο του Πρίμο Λέβι, κλείνοντας το μάτι στον αναγνώστη που επιθυμεί περαιτέρω (αξιόλογες) αναδιφήσεις σχετικές με το Ολοκαύτωμα. Άλλωστε το Confiteor, στην ολότητά του, δεν είναι μια φιλοσοφική πραγματεία περί κακού. Είναι η ίδια η Λογοτεχνία!
Αυτό προδιαγράφ��ι και την ιστορία της ζωής του, η οποία περιπλέκεται γύρω από ένα μοναδικό βιολί ενός αριστοτέχνη κατασκευαστή του 18ου αιώνα, αλλά και γύρω από μια ακόρεστη συσσώρευση γνώσεων και εκμάθηση γλωσσών. Η στενή αυτή σύνδεση μεταξύ μουσικής και λογοτεχνικής δημιουργίας, παρουσιάζεται εύστοχα και εύγλωττα μέσω του παραλληλισμού του συγγραφέα με έναν σολίστ.
Εδώ όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα μαθητείας (bildungsroman), αλλά ούτε και με μια ερωτική επιστολή. Η εξομολόγηση που προοικονομείται από τον τίτλο, πυροδοτείται από τη σκιά που ρίχνει πάνω στη ζωή της οικογένειας το ζοφερό παρελθόν του πατέρα. Μια εξομολόγηση που καθίσταται επιτακτική, αφού η (ηλικιωμένη πλέον) περσόνα του Αντριά, παραδίνεται άνευ όρων στη νόσο του Αλτσχάιμερ, τι πιο οξύμωρο για έναν homo universalis, πραγματι��ή δεξαμενή διεπιστημονικών γνώσεων.
Όσο η ιστορία εκτυλίσσεται, αντιλαμβανόμαστε ότι το σπανιότατο βιολί που τελικά κληρονομεί ο Αντριά, εκτός από μαγευτικά, ηχεί και διαβολικά, αφού κρύβει σκοτεινές και αποτρόπαιες ιστορίες που διέρχονται μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ιστορίας από τον 13ο αιώνα και μετά. Η σκοτεινή κληρονομιά του πατέρα είναι τελικά όχι μόνο μια αδηφάγα μανία συλλογής σπάνιων αντικειμένων, αλλά και το ίδιο το κακό που ταλανίζει και ταλάνιζε ανέκαθεν την ανθρωπότητα. Ο Αντριά αφήνει τη μουσική και μετατρέπεται σε έναν πεφωτισμένο λόγιο, όμως οι ανθρωπιστικές επιστήμες των οποίων είναι πλέον επαΐων, τον καθιστούν παραδόξως λιγότερο ανθρώπινο, δυσκολεύοντας τις αλληλεπιδράσεις με όλους τους γύρω του.
Όμως δεν έχει καταλήξει ακόμη στο μετέπειτα συμπέρασμα του 60χρονου εαυτού του, όπου θα έχει πια συνειδητοποιήσει ότι οι επιτυχίες και οι αποτυχίες είναι δικό του φορτίο και μόνο. Στη διαστρεβλωμένη αντίληψη για τον κόσμο που του προκαλούν τα αφόρητα οικογενειακά βάρη, η ζωή για τον Αντριά είναι μια διαδοχή θανάτων, σε αντίθεση με τον Wittgenstein που διακηρύσσει ότι ο θάνατος είναι γεγονός της ζωής. Έτσι, αποφασίζει να αναμετρηθεί με την πραγματική φύση του κακού, προκειμένου να το εξορκίσει τόσο για χάρη της σκοτεινής οικογενειακής κληρονομιάς, όσο και για χάρη της παγκόσμιας φιλοσοφίας.
Η αναζήτηση αυτή τον/μας οδηγεί σε μοναστικά μεσαιωνικά τάγματα, στο Παρίσι του μεσοπολέμου, στη δικτατορία του Φράνκο και στις κτηνωδίες των Ναζί με φόντο το Ολοκαύτωμα. Όλα αυτά γίνονται με μια ιδιαίτερα ρέουσα γλώσσα (πιθανώς προϊόν εξαιρετικής μετάφρασης), αλλά και με πλήθος χαρακτήρων, κεντρικών και περιφερειακών, κάτι που απαιτεί αναγνωστική προσήλωση. Αυτά είναι φυσικά εύκολο να γραφτούν και να οδηγήσουν κάποιον να αναλογιστεί ότι έχουμε έναν κλώνο μυθιστορήματος του Έκο, με μια πιο δραματική εσάνς. Σε αυτό συνηγορεί και το τέλος του βιβλίου, όπου ο ήρωας απομυθοποιεί και υποβαθμίζει όλες αυτές τις τραγικές συμπτώσεις και συνδέσεις χαρακτήρων, θυμίζοντάς μας την ιδιοφυή ειρωνεία του Έκο (Εκκρεμές του Φουκώ).
Αυτό όμως που είναι δύσκολο να περιγραφεί, μέχρι κάποιος να αναγνώσει το βιβλίο, είναι η ιδιοφυής εναλλαγή μεταξύ πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης, με τον συγγραφέα άλλοτε να ζει μέσα από τον πόνο του ήρωα και άλλοτε να αποστασιοποιείται από αυτόν. Είναι δύσκολο να αποτυπώσουμε το πώς μια πρόταση ξεκινά από τη Βαρκελώνη του 1996, μεταπηδά σε τάγμα Φραγκισκανών μοναχών, από εκεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και να καταλήγει στη Βαρκελώνη του 1950. Πώς να αποδοθεί το πλήθος ανάδρομων και εγκιβωτισμένων αφηγήσεων οι οποίες εμπλέκουν με μαεστρία τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος σε έναν μεθυστικό λαβύρινθο; Ιστορίες που ξεκινούν και αφήνονται ημιτελείς, για να ολοκληρωθούν δεκάδες σελίδες αργότερα, αφήνοντας τον αναγνώστη εμβρόντητο και ωθώντας τον να ανατρέξει σε προηγούμενες σελίδες για να επιβεβαιώσει ότι κατανόησε τα πάντα. Η ροή της αφήγησης άλλωστε περιλαμβάνει άφθονα tips, τα οποία καταγράφονται στο υποσυνείδητο για να μας εκπλήξουν πολλές σελίδες αργότερα.
Φυσικά, σε ένα βιβλίο 700 σελίδων, αυτό αυξάνει τη δυσκολία κατακόρυφα. Ο συγκεντρωτικός πίνακας όλων των χαρακτήρων που παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου (και μάλιστα ανά εποχή) είναι ιδιαίτερα βοηθητικός. Μοναδικό μειονέκτημα της πολύ προσεγμένης έκδοσης, οι σημειώσεις/διευκρινίσεις οι οποίες θα μπορούσαν να τεθούν στο υποσέλιδο αντί για το τέλος του βιβλίου. Το ίδιο το Confiteor πάντως δε χρειάζεται να απολογηθεί στον αναγνώστη για τον απαιτητικό του χαρακτήρα, αφού ο Καμπρέ δε σπέρνει νάρκες υποτιθέμενης βαθιάς φιλοσοφίας.
Στο έργο αυτό, η δυσκολία συμπορεύεται με την αναγνωστική απόλαυση. Μια τέτοια απόλαυση εκπορεύεται από μια αριστοτεχνική και μοναδικής λογοτεχνικής αξίας παράλληλη σκιαγράφηση του Ιεροεξεταστή Νικολάου Έιμερικ και του αρχιναζί Ρούντολφ Ες, που ωθεί τη λογοτεχνική πρόζα σε άλλα επίπεδα. Μια σπάνια περίπτωση βίων παράλληλων, όπου η πένα αψηφά εποχές και τόπους, θολώνοντας εσκεμμένα τα όρια μεταξύ δύο σατανικών ιστορικών προσωπικοτήτων και θυμίζοντας μας κάτι που είχε γραφτεί για τον Προύστ, πως «περιόρισε αισθητά τα όρια του ανείπωτου» .
Ως προσωπικό μου Confiteor, θα ομολογήσω πως είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να ξαναδιαβάσει το βιβλίο αμέσως μετά την ολοκλήρωσή του, να βρει νέα αναγνωστικά σταυροδρόμια, να σηκώσει πέτρες για ��α βρει μυστικά που του διέφυγαν, να επαναναλύσει το φιλοσοφικό απόσταγμα το κειμένου. Ένα φιλοσοφικό ρεζουμέ το οποίο ίσως να είναι ο καταραμένος έρωτας. Ίσως πάλι να είναι οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ ανθρώπων που νιώθουν άτρωτοι, λίγο πριν ταπεινωθούν χειρότερα από ότι έχουν οι ίδιοι ταπεινώσει. Ίσως να είναι η εκδίκηση και κατά πόσο αυτή μας ικανοποιεί ή δημιουργεί ένα μεγαλύτερο κενό. Ίσως είναι η συγχώρεση, μια συγχώρεση που για κάποια ανείπωτα εγκλήματα δεν μπορεί να δοθεί, με την εξιλέωση να μην έρχεται ποτέ.
Άλλωστε για τους ήρωες του Καμπρέ, τα απάνθρωπα εγκλήματα πολέμου δεν επιδέχονται αριστοτελική κάθαρση, αλλά σισύφεια μαρτύρια που επιβάλλουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους. Πάνω από όλα όμως, είναι το απόλυτο Κακό, αυτό που ελλοχεύει στα κρεματόρια και στις διεστραμμένες πράξεις των Ες Ες. Πράξεις ανείπωτης κτηνωδίας, που κάνουν τον Αντριά να στέκεται δίβουλος απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά ερωτήματα: Είναι το κακό μια εγγενής διαστροφή του ανθρώπινου γένους, ή είναι έργο του Διαβόλου. Και αν δεχτούμε την ύπαρξή του, πώς δικαιολογείται η αδράνεια του Θεού; Πώς επιτρέπει τη διάπραξη των πιο σκοτεινών και αιμοσταγών πράξεων σε βάρος των δημιουργημάτων του;
Το φιλοσοφικό ερώτημα αυτό αφήνεται στην ουσία αναπάντητο από τον Καμπρέ, αποτελώντας ίσως το μοναδικό μειονέκτημα του βιβλίου. Ίσως η απάντηση κρύβεται στα λόγια του πατέρα της Σάρα, ο οποίος απλουστευτικά (αλλά μάλλον όχι απλοϊκά), συμπεραίνει ότι απεμπολεί το κακό «αποφεύγοντας τις κακές πράξεις, αφού το να προσπαθείς να ζεις ενάρετα μοιάζει ματαιοδοξία». Ίσως κρύβεται στη διακειμενική αναφορά για το έργο του Πρίμο Λέβι, κλείνοντας το μάτι στον αναγνώστη που επιθυμεί περαιτέρω (αξιόλογες) αναδιφήσεις σχετικές με το Ολοκαύτωμα. Άλλωστε το Confiteor, στην ολότητά του, δεν είναι μια φιλοσοφική πραγματεία περί κακού. Είναι η ίδια η Λογοτεχνία!
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 2, 2017
Oh my God this book is SO FUCKING AWESOME. I'm almost afraid to read the rest of Cabre's books (which, typically, I've already hoarded - thank God for small, manageable French editions) in case they don't stand up to this masterpiece. I mean, give this guy a Nobel Prize already.
August 15, 2018
Αναμφισβήτητα ένα ενδιαφέρον βιβλίο, με ελαττώματα και προτερήματα. Η γενική αποτίμηση είναι ότι μου άρεσε, για διαφορετικούς λόγους όμως από την πλειοψηφία των αναγνωστών.
Ξεκινώντας από τα αρνητικά, οι δευτερεύουσες ιστορίες που αποτελούν ένα δυσανάλογα μικρό μέρος χάνουν εξ ορισμού από το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα παράδειγμα πετυχημένο σε αντίθεση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Η έξωση από την κόλαση» του Robert Menasse, του ίδιου εκδοτικού οίκου. Συνεπώς θεωρώ ότι όλες αυτές οι προσπάθειες συσχετισμού με την κεντρική ιστορία είναι εντελώς περιττές. Είναι κουραστικές, πρώτον, γιατί δίνουν μεγάλο όγκο που δεν χρειαζόταν για να σταθεί παραπάνω από αξιοπρεπώς, και δεύτερον διαφέρουν πολύ θεματικά.
Στα θετικά έχω να πω ότι πρόκειται για συγκλονιστικό βιβλίο, γεγονός που τελικά θα επηρεάσει ανισοβαρώς την συνολική μου άποψη. Διαχωρίζω σε δύο κομμάτια την ιστορία. Το πρώτο είναι ένα επίκαιρο κοινωνικό θέμα, το οποίο ταιριάζει πολύ και με την ελληνική πραγματικότητα: η καταπίεση των γονιών απέναντι στα παιδιά και η άνευ όρων επιβολή των «θέλω» τους στον χαρακτήρα τους, καθώς και η δαιμονοποίηση της αριστείας εις βάρος της αγάπης και της φυσιολογικής ανάπτυξης του ψυχισμού των παιδιών.
Το δεύτερο σκέλος είναι ένα ευαίσθητο θέμα, τ�� οποίο ως σύγχρονες κοινωνίες αποφεύγουμε να συζητούμε και αποτελεί έναν φοβερό δαίμονα, τον θάνατο. Η ιστορία του βιβλίου αποτελείται από πολλούς θανάτους. Όλη του η πλοκή διακατέχεται από την φιλοσοφία του Επίκουρου. Άλλωστε περιλαμβάνεται αυτούσια η ρήση του, χωρίς να αναφέρεται ο ίδιος, αν και γενικά επικαλείται συνεχώς πολλές αυθεντίες των γραμμάτων, «Όσο ζούμε ο θάνατος είναι απών, ενώ όταν έρχεται ο θάνατος δεν υπάρχουμε εμείς». Δε θα το αναλύσω παραπάνω, τα έχει πει ο Επίκουρος καθώς και ο Κωστής Παπαγιώργης στο βιβλίο του «Ζώντες και τεθνεώτες». Τέλος, παραθέτει μια φράση της Yourcenar: «Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στον θ��νατο με ανοιχτά μάτια».
Ξεκινώντας από τα αρνητικά, οι δευτερεύουσες ιστορίες που αποτελούν ένα δυσανάλογα μικρό μέρος χάνουν εξ ορισμού από το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ένα παράδειγμα πετυχημένο σε αντίθεση που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Η έξωση από την κόλαση» του Robert Menasse, του ίδιου εκδοτικού οίκου. Συνεπώς θεωρώ ότι όλες αυτές οι προσπάθειες συσχετισμού με την κεντρική ιστορία είναι εντελώς περιττές. Είναι κουραστικές, πρώτον, γιατί δίνουν μεγάλο όγκο που δεν χρειαζόταν για να σταθεί παραπάνω από αξιοπρεπώς, και δεύτερον διαφέρουν πολύ θεματικά.
Στα θετικά έχω να πω ότι πρόκειται για συγκλονιστικό βιβλίο, γεγονός που τελικά θα επηρεάσει ανισοβαρώς την συνολική μου άποψη. Διαχωρίζω σε δύο κομμάτια την ιστορία. Το πρώτο είναι ένα επίκαιρο κοινωνικό θέμα, το οποίο ταιριάζει πολύ και με την ελληνική πραγματικότητα: η καταπίεση των γονιών απέναντι στα παιδιά και η άνευ όρων επιβολή των «θέλω» τους στον χαρακτήρα τους, καθώς και η δαιμονοποίηση της αριστείας εις βάρος της αγάπης και της φυσιολογικής ανάπτυξης του ψυχισμού των παιδιών.
Το δεύτερο σκέλος είναι ένα ευαίσθητο θέμα, τ�� οποίο ως σύγχρονες κοινωνίες αποφεύγουμε να συζητούμε και αποτελεί έναν φοβερό δαίμονα, τον θάνατο. Η ιστορία του βιβλίου αποτελείται από πολλούς θανάτους. Όλη του η πλοκή διακατέχεται από την φιλοσοφία του Επίκουρου. Άλλωστε περιλαμβάνεται αυτούσια η ρήση του, χωρίς να αναφέρεται ο ίδιος, αν και γενικά επικαλείται συνεχώς πολλές αυθεντίες των γραμμάτων, «Όσο ζούμε ο θάνατος είναι απών, ενώ όταν έρχεται ο θάνατος δεν υπάρχουμε εμείς». Δε θα το αναλύσω παραπάνω, τα έχει πει ο Επίκουρος καθώς και ο Κωστής Παπαγιώργης στο βιβλίο του «Ζώντες και τεθνεώτες». Τέλος, παραθέτει μια φράση της Yourcenar: «Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στον θ��νατο με ανοιχτά μάτια».
October 12, 2018
"I'm not gonna hop on the Confiteor bandwagon!" έλεγα (μεταχειριζόμενος άψογα την τοπική διάλεκτο του χωριού μου), "Πόσο καλό μπορεί να είναι πχια;" έλεγα, "Πολλά τα αστέρια Άρη", οι διθύραμβοι με σκιάζουν κι ήμουν έτοιμος να καταφύγω σε παροιμίες για λάκκους, φάβες, μικρά καλάθια και πολλά κεράσια. La balançoire qui me balancait... (Κούνια που με κούναγε)
Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη για να χαρακτηρίσω αυτό το έργο εκτός από επικό. Έχω την αίσθηση πως ο συγγραφέας πήρε το δύσκολο δρόμο της μακροσκελούς διήγησης, των πολλαπλών αφηγητών, χωρίς καμία μάλιστα χρονολογική συνοχή, την εμβόλιμη παράθεση διαφορετικών ιστορικών γεγονότων, έργων τέχνης, φράσεων σε 8 και πλέον γλώσσες και αριθμό χαρακτήρων που θα ζήλευε κι αυτός ο ίδιος ο George R.R. Martin (θέλω να καταγγείλω πως δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα το Winds of Winder -#shame- αλλά δεν είναι της παρούσης). Με λίγα λόγια, στα χέρια ενός λιγότερο ικανού συγγραφέα το αποτέλεσμα θα ήταν τραγελαφικό. Όμως ο κύριος Cabré κατέχει τόσο καλά την τέχνη του που οι 750 σελίδες κύλισαν σα νεράκι κι η πένα του δείχνει τόσο στιβαρή που η εναλλαγή από πρώτο σε τρίτο πρόσωπο αφήγησης μέσα στην ίδια πρόταση και το χρονικό άλμα 200 χρόνων μέσα στην ίδια παράγραφο δεν ξενίζουν, γεγονός που μόνο οι πολύ μεγάλοι δημιουργοί μπορούν να επιτύχουν.
To Confiteor φέρει στοιχεία από δύο πολύ αγαπημένα μου βιβλία, την Εξιλέωση και τη Σκιά του ανέμου, γίνονται αναφορές σε πολλά ακόμα βιβλία, καλλιτέχνες και μουσικές συνθέσεις και με τη θεωρία της αιώνιας επιστροφής του Nietzsche πανταχού παρούσα. Διαφημίζεται ως η ιστορία ενός βιολιού αλλά για μένα είναι μια ωδή στη μνήμη. Και τη λήθη. Αν και από τις πρώτες σελίδες ήμουν βέβαιος πως θα το λάτρευα (όπως και έγινε), ο συγγραφέας μας συγκεκριμενοποιεί το βασικό γνώρισμα των βιβλίων ανάξιων λόγου ελπίζοντας, φαντάζομαι, πως το δικό του δε θα έχει την ιδια τύχη:
"...δεν έχεις ταλέντο για να πλάθεις χαρακτήρες. Είναι μόνο ονόματα. Κανείς τους δεν προσπαθεί έστω να μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Κανείς τους δεν είναι απαραίτητος. Η ίδια η ιστορία δε είναι απαραίτητη. Δε με άλλαξε, δε μου πρόσφερε απολύτως τίποτα, δε μου έκανε καμία αίσθηση."
Ε, λοιπόν, στις λίγες μέρες που μου πήρε να τελειώσω το βιβλίο, ο Αντριά, το Βιαλ, ο Μπερνάτ, η Σάρα μου έγιναν απαραίτητοι. Και σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω, γνώρισμα των μεγάλων βιβλίων όπως παραθέτει ο ίδιος ο συγγραφέας λίγο μετά τη μέση. Γιατί ένα βιβλίο που δεν αξίζει να διαβαστεί για δεύτερη φορά, ίσως δεν άξιζε ούτε την πρώτη ανάγνωση και το Confiteor σίγουρα δεν είναι ένα από αυτα.
5/5. Φυσικά. Και αδιαπραγμάτευτα.
Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη για να χαρακτηρίσω αυτό το έργο εκτός από επικό. Έχω την αίσθηση πως ο συγγραφέας πήρε το δύσκολο δρόμο της μακροσκελούς διήγησης, των πολλαπλών αφηγητών, χωρίς καμία μάλιστα χρονολογική συνοχή, την εμβόλιμη παράθεση διαφορετικών ιστορικών γεγονότων, έργων τέχνης, φράσεων σε 8 και πλέον γλώσσες και αριθμό χαρακτήρων που θα ζήλευε κι αυτός ο ίδιος ο George R.R. Martin (θέλω να καταγγείλω πως δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα το Winds of Winder -#shame- αλλά δεν είναι της παρούσης). Με λίγα λόγια, στα χέρια ενός λιγότερο ικανού συγγραφέα το αποτέλεσμα θα ήταν τραγελαφικό. Όμως ο κύριος Cabré κατέχει τόσο καλά την τέχνη του που οι 750 σελίδες κύλισαν σα νεράκι κι η πένα του δείχνει τόσο στιβαρή που η εναλλαγή από πρώτο σε τρίτο πρόσωπο αφήγησης μέσα στην ίδια πρόταση και το χρονικό άλμα 200 χρόνων μέσα στην ίδια παράγραφο δεν ξενίζουν, γεγονός που μόνο οι πολύ μεγάλοι δημιουργοί μπορούν να επιτύχουν.
To Confiteor φέρει στοιχεία από δύο πολύ αγαπημένα μου βιβλία, την Εξιλέωση και τη Σκιά του ανέμου, γίνονται αναφορές σε πολλά ακόμα βιβλία, καλλιτέχνες και μουσικές συνθέσεις και με τη θεωρία της αιώνιας επιστροφής του Nietzsche πανταχού παρούσα. Διαφημίζεται ως η ιστορία ενός βιολιού αλλά για μένα είναι μια ωδή στη μνήμη. Και τη λήθη. Αν και από τις πρώτες σελίδες ήμουν βέβαιος πως θα το λάτρευα (όπως και έγινε), ο συγγραφέας μας συγκεκριμενοποιεί το βασικό γνώρισμα των βιβλίων ανάξιων λόγου ελπίζοντας, φαντάζομαι, πως το δικό του δε θα έχει την ιδια τύχη:
"...δεν έχεις ταλέντο για να πλάθεις χαρακτήρες. Είναι μόνο ονόματα. Κανείς τους δεν προσπαθεί έστω να μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Κανείς τους δεν είναι απαραίτητος. Η ίδια η ιστορία δε είναι απαραίτητη. Δε με άλλαξε, δε μου πρόσφερε απολύτως τίποτα, δε μου έκανε καμία αίσθηση."
Ε, λοιπόν, στις λίγες μέρες που μου πήρε να τελειώσω το βιβλίο, ο Αντριά, το Βιαλ, ο Μπερνάτ, η Σάρα μου έγιναν απαραίτητοι. Και σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω, γνώρισμα των μεγάλων βιβλίων όπως παραθέτει ο ίδιος ο συγγραφέας λίγο μετά τη μέση. Γιατί ένα βιβλίο που δεν αξίζει να διαβαστεί για δεύτερη φορά, ίσως δεν άξιζε ούτε την πρώτη ανάγνωση και το Confiteor σίγουρα δεν είναι ένα από αυτα.
5/5. Φυσικά. Και αδιαπραγμάτευτα.
December 13, 2021
Momentan nu pot decât să o declar ceam mai bună carte citită anul ăsta. Sunt copleșit încă de vastitatea temelor, de stilul scriiturii,de toate analogiile cu cărți,filme pe care mi le-a trezit. O confesiune năucitoare despre existența Răului, despre crimă,vină,păcat,regret,ispășire despre artă,memorie,iubire ,prietenie. Halucinant. Tot ce citesc acum, după o zi de la finalizare, mi se pare fad, tern și pueril. Trebuie să iau o pauză.
February 22, 2024
Многослойность исторических параллелей и изложение потоком сознания поначалу сбивает с толку, но иного изложения и быть не могло из уст страдающего Альцгеймером Адриа Ардевола, интеллектуала, рассказывающего историю скрипки работы Сториони с позиций раскаяния многих, через чьи руки эта скрипка прошла. Бизнес Феликса Ардевола был грязным: скупка раритетов и предметов искусства за бесценок у бегущих от нацистов евреев, а потом точно также у нацистов, бегущих от правосудия. Феликс был жесток со всеми, кого встречал на своем пути. В отношении сына он просто деспот, решающий за него, кем быть и как жить.
Главный герой вс�� свою жизнь ведет изучение природы зла. Но автор не дает нам готовых рецептов и формул, но рассказывая истории зла, связанные со скрипкой, дает нам задачу самим осмыслить, откуда берет начало зло, чем питается и как прорастает. Параллельность и продолжение мыслей инквизитора и нациста было очень сильным приемом, созвучным фуге. Идея об исправлении зла мне всё же кажется не до конца осмысленной. Возможно ли исправить зло, искупить его? Тем более даже в романе не все нацисты раскаялись и осознали свое зло.
Это роман, над которым можно долго размышлять, роман, который вызывает сильный эмоциональный отклик в душе. Рекомендую к прочтению.
Главный герой вс�� свою жизнь ведет изучение природы зла. Но автор не дает нам готовых рецептов и формул, но рассказывая истории зла, связанные со скрипкой, дает нам задачу самим осмыслить, откуда берет начало зло, чем питается и как прорастает. Параллельность и продолжение мыслей инквизитора и нациста было очень сильным приемом, созвучным фуге. Идея об исправлении зла мне всё же кажется не до конца осмысленной. Возможно ли исправить зло, искупить его? Тем более даже в романе не все нацисты раскаялись и осознали свое зло.
Это роман, над которым можно долго размышлять, роман, который вызывает сильный эмоциональный отклик в душе. Рекомендую к прочтению.
November 3, 2017
"Εξαιρετικό!"
...έγραψα πάνω στον ενθουσιασμό μου το πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο. Τώρα που έχω λίγο χρόνο παραπάνω, θα ήθελα να συμπληρώσω αυτό το σχόλιο με τα εξής:
Ξεκίνησα το βιβλίο όπως έπρεπε και όπως του άξιζε, χαμηλώνοντας τις προσδοκίες μου. Παντού διθύραμβοι, κριτικές εκστασιασμένων αναγνωστών που ενθουσιάστηκαν με την γραφή του Cabre και αγάπησαν τους ήρωες και την ιστορία. Αλλά επειδή την έχω πατήσει κατ' αυτόν τον τρόπο και στο τέλος κατέληξα να αδικήσω βιβλία που ήταν πραγματικά καλά επειδή απλώς δεν τα βρήκα "τόσο καλά" όσο έλεγαν σχεδόν όλοι ή απλώς να αναρωτιέμαι τι έχασα και δεν μπόρεσα να μαγευτώ, το ξεκίνησα με ελαφρώς προκλητική διάθεση, περιμένοντας να το βρω καλό αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα εξαιρετικό. Mea culpa, confiteor.
Πάντως, με το Confiteor αυτό αποδείχθηκε περιττή εσωτερική διεργασία. Όσο επιφυλακτική κι αν ήμουν, οι άμυνες έπεφταν μία-μία μπροστά στην απλή αλλά και δουλεμένη γραφή του συγγραφέα, την άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή καθ' όλη τη διάρκεια των 700 σελίδων (δεν είναι κι εύκολο) και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα της ενοχής και της συγχώρεσης.
Με καθήλωσε πραγματικά. Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να περιγράψει κανείς την ιστορία, γιατί δεν είναι ακριβώς μία η ιστορία, παρότι κεντρικό ρόλο παίζει η ζωή του Αντριά Αρντέβολ. Είναι πολλές ιστορίες που εκτείνονται χρονικά από τον 14ο αιώνα μέχρι και σήμερα αλλά είναι και μία ιστορία που επαναλαμβάνεται, η Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Ειδικά στο σημείο των μονολόγων του ιεροεξεταστή και του ναζιστή Ρούντολφ Ες που ξετυλίγονται ταυτόχρονα, με τα ίδια λόγια σε βαθμό που δεν ξεχωρίζει ποιος λέει τι, γιατί ο φανατισμός είναι ο ίδιος όποια κι αν είναι η υποκείμενη ιδέα που τον κινητοποιεί, ήθελα να σηκωθώ όρθια και να χειροκροτήσω δυνατά (οκ, όρθια ήμουν και διάβαζα περπατώντας στο δρόμο και κουτουλώντας σε κολώνες, αλλά you get my point). Ιδιαίτερα συγκινητικές ήταν οι περιγραφές της τρομερής αρρώστιας ('nough said για να μην κάνουμε spoilers).
Δεν ξέρω αν θα διαβάζεται μετά από πολλά χρόνια αυτό το βιβλίο, σίγουρα πάντως αξίζει να διαβαστεί εδώ και τώρα.
Και μία εντελώς προσωπική παρατήρηση: το Confiteor ήταν αυτό που περίμενα να είναι το "Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο" αλλά δεν ήταν.
...έγραψα πάνω στον ενθουσιασμό μου το πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο. Τώρα που έχω λίγο χρόνο παραπάνω, θα ήθελα να συμπληρώσω αυτό το σχόλιο με τα εξής:
Ξεκίνησα το βιβλίο όπως έπρεπε και όπως του άξιζε, χαμηλώνοντας τις προσδοκίες μου. Παντού διθύραμβοι, κριτικές εκστασιασμένων αναγνωστών που ενθουσιάστηκαν με την γραφή του Cabre και αγάπησαν τους ήρωες και την ιστορία. Αλλά επειδή την έχω πατήσει κατ' αυτόν τον τρόπο και στο τέλος κατέληξα να αδικήσω βιβλία που ήταν πραγματικά καλά επειδή απλώς δεν τα βρήκα "τόσο καλά" όσο έλεγαν σχεδόν όλοι ή απλώς να αναρωτιέμαι τι έχασα και δεν μπόρεσα να μαγευτώ, το ξεκίνησα με ελαφρώς προκλητική διάθεση, περιμένοντας να το βρω καλό αλλά όχι κάτι ιδιαίτερα εξαιρετικό. Mea culpa, confiteor.
Πάντως, με το Confiteor αυτό αποδείχθηκε περιττή εσωτερική διεργασία. Όσο επιφυλακτική κι αν ήμουν, οι άμυνες έπεφταν μία-μία μπροστά στην απλή αλλά και δουλεμένη γραφή του συγγραφέα, την άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή καθ' όλη τη διάρκεια των 700 σελίδων (δεν είναι κι εύκολο) και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα της ενοχής και της συγχώρεσης.
Με καθήλωσε πραγματικά. Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να περιγράψει κανείς την ιστορία, γιατί δεν είναι ακριβώς μία η ιστορία, παρότι κεντρικό ρόλο παίζει η ζωή του Αντριά Αρντέβολ. Είναι πολλές ιστορίες που εκτείνονται χρονικά από τον 14ο αιώνα μέχρι και σήμερα αλλά είναι και μία ιστορία που επαναλαμβάνεται, η Ιστορία που επαναλαμβάνεται. Ειδικά στο σημείο των μονολόγων του ιεροεξεταστή και του ναζιστή Ρούντολφ Ες που ξετυλίγονται ταυτόχρονα, με τα ίδια λόγια σε βαθμό που δεν ξεχωρίζει ποιος λέει τι, γιατί ο φανατισμός είναι ο ίδιος όποια κι αν είναι η υποκείμενη ιδέα που τον κινητοποιεί, ήθελα να σηκωθώ όρθια και να χειροκροτήσω δυνατά (οκ, όρθια ήμουν και διάβαζα περπατώντας στο δρόμο και κουτουλώντας σε κολώνες, αλλά you get my point). Ιδιαίτερα συγκινητικές ήταν οι περιγραφές της τρομερής αρρώστιας ('nough said για να μην κάνουμε spoilers).
Δεν ξέρω αν θα διαβάζεται μετά από πολλά χρόνια αυτό το βιβλίο, σίγουρα πάντως αξίζει να διαβαστεί εδώ και τώρα.
Και μία εντελώς προσωπική παρατήρηση: το Confiteor ήταν αυτό που περίμενα να είναι το "Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο" αλλά δεν ήταν.
June 12, 2020
"Ειναι απίστευτο πως απο τα πιο αθωα πραγματα μπορουν να γεννηθουν οι πιο αδιανοητες τραγωδίες"
----------
Καλά, εννοειται 5 αστερια απ την καρδια μου, κι αν μπορουσα θα του δινα κι αλλα, κι αν μπορουσα θα του δινα και Νομπελ.
Εχω τοσο πολλα να πω γι αυτο το βιβλιο, αλλα επισης εχουν ηδη ειπωθει τοσο πολλα που μαλλον θα ειμαι μπλα μπλα φλυαρη, οποτε να πω μονο τα σημαντικά, αν με αφησει ο ενθουσιασμός μου.
Το Κονφιτεόρ ειναι μια ιστορια για τις ιστοριες. Ειναι η ιστορια για το γενεαλογικό δεντρο ενος βιολιού, ειναι η ιστορια μιας αγαπης, ειναι η ιστορια της Ιστοριας - Ιστορια της Ισπανιας, Ιστορια της Καταλωνιας, Ιστορια του Β ��αγκοσμίου και αλλες Ιστοριες- ειναι η ιστορια μιας ασπρης και μπλε καρω πετσετας κομμενης στη μεση και λερωμενης που επιβιωσε (οταν οι ιδιοκτητες της δεν τα καταφεραν τοσο καλα στο Αουσβιτς), ειναι η ιστορία της φιλίας, ειναι η ιστορια του πετυχημενου και του αποτυχημενου γάμου, ειναι μια ιστορια που διαπερνα ολες τις ιστοριες απο τον Μεσαιωνα ως την δευτερη χιλιετηριδα μετα Χριστον σαν βελόνα με χρυση κλωστη μεσα στους αιωνες και συνδεοντας ανθρωπους με τοπους με γεγονοτα.
Ναι, ειναι ενα δυσκολο βιβλιο. Ναι, θελει συγκεντρωση. Ναι, αλλαζει προσ��πα αφηγησης, κι αλλαζει ιστορια ακομη και μεσα στην ιδια παραγραφο, ακομη και μεσα στην ιδια προταση.
Αυτο ομως που κανει ειναι πρωτοποριακο, και μου ηταν τρομερα ευχαριστο να με πεταει αναμεσα στις ιστοριες του, να με πηγαινει οπως θελει, με τον ρου της σκεψης του, να ακολουθαω, να χανομαι, να βρισκω μονη μου τον Μίτο για να ενωσω τις ιστοριες να βγω εξω στο φως.
Αυτο που κανει με τον αναγνωστη ειναι ενα παιχνιδι. Ενα κουτσό.
Ενα παιχνίδι του ίντελλεκτ. Γλώσσες, εργα, τεχνη, εργα τεχνης, βιβλια, πινακες ζωγραφικης, αγαπη παθος θανατος σπαραγμος, απελπισια, πανεπιστημια μοναστηρια νοσοκομεια στρατοπεδα συγκεντρωσης.
Ξετρελλαθηκα.
Σιγουρα απο τα καλυτερα βιβλια που εχω διαβασει *ολων των εποχων* και περιμενω και την Σουηδικη Ακαδημια κάποτε, συντομα, να αναγνωρισει τη σημαντικότητα στο εργο του Καμπρέ
- όχι οπως με τον Ροθ, οταν θα ειναι πια αργά, να πεθανει ετσι πικραμενος και αδόξαστος, ε.
-------
"Μερικές φορες σκέφτομαι τη δυναμη της τέχνης και τρομάζω. Μερικες φορες δεν καταλαβαινω γιατι οι ανθρωποι αλληλοσκοτωνονται, ενω μπορουν ν ασχοληθουν με τοσα πραγματα. Κι αλλοτε σκεφτομαι οτι ειμαστε πρωτα κακοβουλα οντα κι επειτα ποιητες, οποτε δεν υπαρχει σωτηρια. Το προβλημα ειναι οτι κανεις δεν εχει καθαρά τα χερια του. Πολυ λιγοι για την ακριβεια. Ελαχιστοι. "
----------
Καλά, εννοειται 5 αστερια απ την καρδια μου, κι αν μπορουσα θα του δινα κι αλλα, κι αν μπορουσα θα του δινα και Νομπελ.
Εχω τοσο πολλα να πω γι αυτο το βιβλιο, αλλα επισης εχουν ηδη ειπωθει τοσο πολλα που μαλλον θα ειμαι μπλα μπλα φλυαρη, οποτε να πω μονο τα σημαντικά, αν με αφησει ο ενθουσιασμός μου.
Το Κονφιτεόρ ειναι μια ιστορια για τις ιστοριες. Ειναι η ιστορια για το γενεαλογικό δεντρο ενος βιολιού, ειναι η ιστορια μιας αγαπης, ειναι η ιστορια της Ιστοριας - Ιστορια της Ισπανιας, Ιστορια της Καταλωνιας, Ιστορια του Β ��αγκοσμίου και αλλες Ιστοριες- ειναι η ιστορια μιας ασπρης και μπλε καρω πετσετας κομμενης στη μεση και λερωμενης που επιβιωσε (οταν οι ιδιοκτητες της δεν τα καταφεραν τοσο καλα στο Αουσβιτς), ειναι η ιστορία της φιλίας, ειναι η ιστορια του πετυχημενου και του αποτυχημενου γάμου, ειναι μια ιστορια που διαπερνα ολες τις ιστοριες απο τον Μεσαιωνα ως την δευτερη χιλιετηριδα μετα Χριστον σαν βελόνα με χρυση κλωστη μεσα στους αιωνες και συνδεοντας ανθρωπους με τοπους με γεγονοτα.
Ναι, ειναι ενα δυσκολο βιβλιο. Ναι, θελει συγκεντρωση. Ναι, αλλαζει προσ��πα αφηγησης, κι αλλαζει ιστορια ακομη και μεσα στην ιδια παραγραφο, ακομη και μεσα στην ιδια προταση.
Αυτο ομως που κανει ειναι πρωτοποριακο, και μου ηταν τρομερα ευχαριστο να με πεταει αναμεσα στις ιστοριες του, να με πηγαινει οπως θελει, με τον ρου της σκεψης του, να ακολουθαω, να χανομαι, να βρισκω μονη μου τον Μίτο για να ενωσω τις ιστοριες να βγω εξω στο φως.
Αυτο που κανει με τον αναγνωστη ειναι ενα παιχνιδι. Ενα κουτσό.
Ενα παιχνίδι του ίντελλεκτ. Γλώσσες, εργα, τεχνη, εργα τεχνης, βιβλια, πινακες ζωγραφικης, αγαπη παθος θανατος σπαραγμος, απελπισια, πανεπιστημια μοναστηρια νοσοκομεια στρατοπεδα συγκεντρωσης.
Ξετρελλαθηκα.
Σιγουρα απο τα καλυτερα βιβλια που εχω διαβασει *ολων των εποχων* και περιμενω και την Σουηδικη Ακαδημια κάποτε, συντομα, να αναγνωρισει τη σημαντικότητα στο εργο του Καμπρέ
- όχι οπως με τον Ροθ, οταν θα ειναι πια αργά, να πεθανει ετσι πικραμενος και αδόξαστος, ε.
-------
"Μερικές φορες σκέφτομαι τη δυναμη της τέχνης και τρομάζω. Μερικες φορες δεν καταλαβαινω γιατι οι ανθρωποι αλληλοσκοτωνονται, ενω μπορουν ν ασχοληθουν με τοσα πραγματα. Κι αλλοτε σκεφτομαι οτι ειμαστε πρωτα κακοβουλα οντα κι επειτα ποιητες, οποτε δεν υπαρχει σωτηρια. Το προβλημα ειναι οτι κανεις δεν εχει καθαρά τα χερια του. Πολυ λιγοι για την ακριβεια. Ελαχιστοι. "
Read
August 2, 2019γράφω κριτική;
κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε
θυμάμαι πριν ένα δύο χρόνια το σούσουρο που υπήρχε για αυτό το βιβλίο
5 αστέρια ο ένας 5 αστέρια η άλλη έλεγα κι εγώ πάλι πέσαμε σε υπερεκτιμημένη φούσκα
και να που πέρσι τον Δεκέμβρη μια πολύ καλή μου φίλη μου έστειλε αυτό το βιβλίο ως δώρο Χριστουγέννων και το είχα στο ράφι αρκετούς μήνες
μέχρι που μια άλλη καλή μου φίλη (γουι αρ λίτζιον) αποφάσισε να το διαβάσει μαζί μου
φοβόμασταν μην ήταν μάπα το καρπούζι, σποριάρικο το κολοκύθι κουλουπού κουλουπού
όμως από τις πρώτες σελίδες αποδειχθήκαμε (ευτυχώς) λανθασμένοι
πλοκή που σε ταξίδευε ιστορία που δε σε κούραζε
από τις πρώτες σελίδες ένιωθες και λυπόσουν τον πρωταγωνιστή
μια γραφή πηχτή σαν υποβρύχιο μαστίχα και εξίσου γλυκιά
από πρωτοπρόσωπη αφήγηση σε δευτεροπρόσωπη και από δευτεροπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη
από την ιερά εξέταση στο Άουσβιτς και από το Άουσβιτς στην Βαρκελώνη του Φράνκο
και όλα αυτά σε μια αράδα
και όμως δεν συγχύστηκα δεν κουράστηκα δεν απηύδησα
απόλαυσα ταξίδεψα θύμωσα και όταν έκλεισα το βιβλίο είπα και τώρα τι;
ένα βιβλίο που μιλάει για την κακία και το μίσος που υπήρχε και υπάρχει στον κόσμο
ένα βιβλίο που μιλάει για την ιστορία της Ευρώπης
ένα βιβλίο που μιλάει για την ιστορία ενός βιολιού που συνδέεται με την ιστορία της Ευρώπης και το μίσος που την περιβάλλει
ένα βιβλίο που μιλάει για την μνήμη την αγάπη το Αλτσχάιμερ τον έρωτα την τέχνη την ιστορία τον Θεό τους ναζί τους ιεροεξεταστές τους μουσικούς τους παπάδες τον Αντριά την αγάπη ξανά.
ένα βιβλίο που απόλαυσα με μια καλή μου φίλη στα μέσα Μαΐου
ένα βιβλίο που βεβαίως θα ξαναδιάβαζα
και να απολαύσω ξανά την γραφή του Καμπρέ
το ομολογώ θα το ξαναδιάβαζα
καλά διαβάσματα
και να θυμάστε μίας κριτικής μύριες έπονται
κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε
θυμάμαι πριν ένα δύο χρόνια το σούσουρο που υπήρχε για αυτό το βιβλίο
5 αστέρια ο ένας 5 αστέρια η άλλη έλεγα κι εγώ πάλι πέσαμε σε υπερεκτιμημένη φούσκα
και να που πέρσι τον Δεκέμβρη μια πολύ καλή μου φίλη μου έστειλε αυτό το βιβλίο ως δώρο Χριστουγέννων και το είχα στο ράφι αρκετούς μήνες
μέχρι που μια άλλη καλή μου φίλη (γουι αρ λίτζιον) αποφάσισε να το διαβάσει μαζί μου
φοβόμασταν μην ήταν μάπα το καρπούζι, σποριάρικο το κολοκύθι κουλουπού κουλουπού
όμως από τις πρώτες σελίδες αποδειχθήκαμε (ευτυχώς) λανθασμένοι
πλοκή που σε ταξίδευε ιστορία που δε σε κούραζε
από τις πρώτες σελίδες ένιωθες και λυπόσουν τον πρωταγωνιστή
μια γραφή πηχτή σαν υποβρύχιο μαστίχα και εξίσου γλυκιά
από πρωτοπρόσωπη αφήγηση σε δευτεροπρόσωπη και από δευτεροπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη
από την ιερά εξέταση στο Άουσβιτς και από το Άουσβιτς στην Βαρκελώνη του Φράνκο
και όλα αυτά σε μια αράδα
και όμως δεν συγχύστηκα δεν κουράστηκα δεν απηύδησα
απόλαυσα ταξίδεψα θύμωσα και όταν έκλεισα το βιβλίο είπα και τώρα τι;
ένα βιβλίο που μιλάει για την κακία και το μίσος που υπήρχε και υπάρχει στον κόσμο
ένα βιβλίο που μιλάει για την ιστορία της Ευρώπης
ένα βιβλίο που μιλάει για την ιστορία ενός βιολιού που συνδέεται με την ιστορία της Ευρώπης και το μίσος που την περιβάλλει
ένα βιβλίο που μιλάει για την μνήμη την αγάπη το Αλτσχάιμερ τον έρωτα την τέχνη την ιστορία τον Θεό τους ναζί τους ιεροεξεταστές τους μουσικούς τους παπάδες τον Αντριά την αγάπη ξανά.
ένα βιβλίο που απόλαυσα με μια καλή μου φίλη στα μέσα Μαΐου
ένα βιβλίο που βεβαίως θα ξαναδιάβαζα
και να απολαύσω ξανά την γραφή του Καμπρέ
το ομολογώ θα το ξαναδιάβαζα
καλά διαβάσματα
και να θυμάστε μίας κριτικής μύριες έπονται
December 2, 2022
Μόλις τελείωσα τη δεύτερη ανάγνωση του εκπληκτικού αυτού βιβλίου και δεν έχω να προσθέσω τίποτα σε αυτά που έγραφα πέντε χρόνια πριν:
Είναι κάποια βιβλία που σε ταξιδεύουν, που ανοίγεις τις σελιδες τους και χάνεσαι, από την πρώτη λεξη ως την τελευταία. Καποια βιβλία που σε "στοιχειώνουν", που χρειάζεσαι χρόνο να τα ξεπεράσεις.
Ένα τέτοιο βιβλίο είναι, για εμένα, το Confiteor.
Θα ηθελα να το είχα ονειρευτεί και να το είχα γράψει εγώ!
Είναι κάποια βιβλία που σε ταξιδεύουν, που ανοίγεις τις σελιδες τους και χάνεσαι, από την πρώτη λεξη ως την τελευταία. Καποια βιβλία που σε "στοιχειώνουν", που χρειάζεσαι χρόνο να τα ξεπεράσεις.
Ένα τέτοιο βιβλίο είναι, για εμένα, το Confiteor.
Θα ηθελα να το είχα ονειρευτεί και να το είχα γράψει εγώ!
June 27, 2024
I must be on a streak of mind-blowingly good novels recently.I can't even begin to describe what the book is about let alone how it is written. Imagine 4 characters, 2 languages, 3 different ways of narrating (1st person, 3rd person, memoirs) all seamlessly presented on one page. Strands of dialogue intertwine with no clear indication of who is speaking or which of many many stories they pertain to. It sounds complex and it definitely is. Multiple plotlines and drastic changes of scenery and characters with no visible breaks in the wall of text in theory should make this novel an incomprehensible artistic experiment but somehow the flow and the pacing guide you through those streams of thoughts.
The first half is very demanding and might be off-putting for many. I don't blame them but I've never seen such poetic craftsmanship as the one presented by Cabre. The second half is where it all comes together. Slowly, with no haste while at the same time dazzling the reader with clever twists and stylistic surprises.
On top of that it's a genuinely moving and interesting story encompassing multiple generations. There's also one theme that becomes apparent at the very end that I always find hard to read through because it affects me so profoundly.
If you're not afraid of jumping into the unknown - go for it.
The first half is very demanding and might be off-putting for many. I don't blame them but I've never seen such poetic craftsmanship as the one presented by Cabre. The second half is where it all comes together. Slowly, with no haste while at the same time dazzling the reader with clever twists and stylistic surprises.
On top of that it's a genuinely moving and interesting story encompassing multiple generations. There's also one theme that becomes apparent at the very end that I always find hard to read through because it affects me so profoundly.
If you're not afraid of jumping into the unknown - go for it.
May 25, 2016
Είχα πολύ καιρό να διαβάσω βιβλίο και να λυπηθώ που τελείωσε.Αυτό δεν ήταν ένα απλό βιβλίο,ήταν μια αναγνωστική εμπειρία.Ο πολυεπίπεδος τρόπος αφήγησης που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι απλά μαγικός,σε εκπλήσσει συνεχώς,δεν ξέρεις που θα βρεθείς την επόμενη στιγμή,σε ποιο μέρος,σε ποια χρονική περίοδο,έχει ένα λεπτό ελαφρώς ειρωνικό χιούμορ και δεν σε αφήνει να βαρεθείς ποτέ.H πλοκή του είναι χαώδης,οι ιστορίες πάρα πολλές και μπλέκονται συνεχώς μεταξύ τους πολλές φορές και μέσα στην ίδια πρόταση,η αφήγηση αλλάζει ξαφνικά απο το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο και ενώ όλα αυτα θα έπρεπε να κάνουν το βιβλίο κουραστικό ,αντιθέτως το κάνουν συναρπαστικό.Πολλές φορές με έκανε να λέω "μα τι γράφει ο τύπος" και να ζαλίζω τους φίλους και τον άντρα μου προσπαθώντας ενθουσιασμένη να τους περιγράψω τι διάβαζα.Πχ το απίστευτο παιχνίδι που έκανε παραλληλίζοντας την Ιερά εξέταση με τα SS και αλλάζοντας συνεχώς οπτική γωνία ανάμεσα σε εναν αξιωματικό και σε ένα ιεροεξεταστή που τους χώριζαν αιώνες αλλά τους ένωναν η σκληρότητα και η παράνοια της βίας και του φανατισμού.
Είναι ένα βιβλίο που πραγματευεται τη φρίκη του πολέμου και του Ολοκαυτώματος, τον παράλογο και καταστροφικό φανατισμό των θρησκειών και των ιδεολογιών,που αναρωτιέται για την πηγή του κακού σε αυτόν τον κόσμο,που μιλάει για την εκδίκηση,τη συγχώρεση,τον πόνο αλλά για μένα είναι κυρίως ένα βιβλίο που μιλάει για την αγάπη,τη φιλία και την απώλεια.
Το αγάπησα πολύ αυτό το βιβλίο,τώρα που το τελείωσα μου άφησε μια γλυκιά θλίψη και ένα κενό.Θα δυσκολευτώ να αποφασίσω τι θα διαβάσω στη συνέχεια.
Είναι ένα βιβλίο που πραγματευεται τη φρίκη του πολέμου και του Ολοκαυτώματος, τον παράλογο και καταστροφικό φανατισμό των θρησκειών και των ιδεολογιών,που αναρωτιέται για την πηγή του κακού σε αυτόν τον κόσμο,που μιλάει για την εκδίκηση,τη συγχώρεση,τον πόνο αλλά για μένα είναι κυρίως ένα βιβλίο που μιλάει για την αγάπη,τη φιλία και την απώλεια.
Το αγάπησα πολύ αυτό το βιβλίο,τώρα που το τελείωσα μου άφησε μια γλυκιά θλίψη και ένα κενό.Θα δυσκολευτώ να αποφασίσω τι θα διαβάσω στη συνέχεια.
February 25, 2018
Επιασα το βιβλιο την Παρασκευη το πρωι. Υπολογιζοντας τις σελιδες κ το μεγεθος του δεν περιμενα πως θα το τελειωνα σε 3μερες. Το βιβλιο ειναι ενα αριστουργημα! Διαβαζοντας τετοιες ιστοριες καταλαβαινεις την αξια της λογοτεχνιας. Ο Καμπρε ειναι δεξιοτεχνης της αφηγησης. Πραγματικα υποκλινομαι στην αλλαγη των προσωπων. Δεν μπορεις να το αφησεις απο τα χερια σου. Το καλυτερο βιβλιο μεχρι στιγμης, μαζι με το ανατολικα της εδεμ για το 2018! ❤📖📚
January 7, 2022
O carte excelent scrisă. Principala ei calitate este povestea palpitantă și aici nu pot să nu observ o tehnică de profesionist, pe care am reperat-o prima dată în televiziune: cele mai bune seriale nu te plictisesc sezoane întregi, atât timp cât reușesc ca, pe lângă povestea eroului principal, să divagheze în zeci de alte intrigi secundare, cărora ești nerăbdător să le găsești legătura cu firul principal. Spectatorul (cititorul)-detectiv, o tactică infailibilă. Sau aproape infailibilă, dacă nu îi obosești privitorului percepția cu prea multe sezoane și prea multe personaje, totuși. Sau pagini. Și aici, de pe la pagina 600 și ceva, devine previzibil și puțin tern.
Dar ce rămâne neschimbat este a doua calitate esențială: stilul extraordinar. Scriitura elegantă, amplă, ritmul frazelor și cuvintele perfect alese. Niciun moment nu am avut senzația că a ratat ceva din ce a vrut să transmită. Și aici se cuvine o reverență în fața traducerii din catalană a Janei Balacciu Matei.
Așadar, povestea în sine e o simfonie pe mai multe voci: a eroului Adria cel lucid, a lui Adria care își pierde capacitățile cognitive (și intuiești asta de la început, când vorbește despre sine la persoana a treia) - dar poate că nu pierde asa mult, ci doar face loc imaginației să creeze alte lumi, alte personaje - și, după cum am început să intuiesc undeva pe la jumătatea cărții, a lui Bernat. Dar să nu dezvălui chiar totul.
Apoi e cealaltă poveste, cea de pe dosul foilor - cea invocată de toți editorii și cititorii care consideră cartea "magistrală": problema răului. Aici mi se pare că firele nu prea au fost legate. In afară de poveștile din lagăr, care sunt cu adevărat emoționante și bine conturate, restul victimelor și călăilor rămân destul de vagi. Ce pare să iasă în evidență e același element legat de victime: ochii lor îndurerați, care îi urmăresc pe criminali pentru totdeauna.
Destul de vag conturat mi se pare și personajul principal, mai ales în ce privește erudiția lui, asupra căreia trebuie să îl cam credem pe cuvânt pe autor, nu prea se vede în profunzimea ideilor, ci doar în citate din limbi moarte. Și neconvingătoare mi se pare și povestea de dragoste și personajul Sarei în sine. Singurul pasaj cu adevărat puternic mi se pare momentul lui de căința (unul din multele, de altfel, am senzația că e trăsătura principală a personalității lui Adria, sentimentul de vinovătie, de parcă ia asupra lui și păcatele familiei, ale lumii, Răul universal) în care regretă că nu a putut fi un refugiu adevărat pentru Sara: "Te-am apărat poate de câteva averse, dar de nicio furtună".
Sunt multe lucruri incitante, dar sunt și câteva promisiuni neonorate în carte. De pe la jumătate a început să mă sâcâie senzația că Jaume Cabre mi-a creat la început iluzia că e un fel de Umberto Eco (m-am mai gândit la Mann și mai ales la Hesse), când el este, de fapt, "doar" un foarte bun scriitor. Poate chiar excelent. Dar nu un magister, nu a capite ad calcem.
Dar ce rămâne neschimbat este a doua calitate esențială: stilul extraordinar. Scriitura elegantă, amplă, ritmul frazelor și cuvintele perfect alese. Niciun moment nu am avut senzația că a ratat ceva din ce a vrut să transmită. Și aici se cuvine o reverență în fața traducerii din catalană a Janei Balacciu Matei.
Așadar, povestea în sine e o simfonie pe mai multe voci: a eroului Adria cel lucid, a lui Adria care își pierde capacitățile cognitive (și intuiești asta de la început, când vorbește despre sine la persoana a treia) - dar poate că nu pierde asa mult, ci doar face loc imaginației să creeze alte lumi, alte personaje - și, după cum am început să intuiesc undeva pe la jumătatea cărții, a lui Bernat. Dar să nu dezvălui chiar totul.
Apoi e cealaltă poveste, cea de pe dosul foilor - cea invocată de toți editorii și cititorii care consideră cartea "magistrală": problema răului. Aici mi se pare că firele nu prea au fost legate. In afară de poveștile din lagăr, care sunt cu adevărat emoționante și bine conturate, restul victimelor și călăilor rămân destul de vagi. Ce pare să iasă în evidență e același element legat de victime: ochii lor îndurerați, care îi urmăresc pe criminali pentru totdeauna.
Destul de vag conturat mi se pare și personajul principal, mai ales în ce privește erudiția lui, asupra căreia trebuie să îl cam credem pe cuvânt pe autor, nu prea se vede în profunzimea ideilor, ci doar în citate din limbi moarte. Și neconvingătoare mi se pare și povestea de dragoste și personajul Sarei în sine. Singurul pasaj cu adevărat puternic mi se pare momentul lui de căința (unul din multele, de altfel, am senzația că e trăsătura principală a personalității lui Adria, sentimentul de vinovătie, de parcă ia asupra lui și păcatele familiei, ale lumii, Răul universal) în care regretă că nu a putut fi un refugiu adevărat pentru Sara: "Te-am apărat poate de câteva averse, dar de nicio furtună".
Sunt multe lucruri incitante, dar sunt și câteva promisiuni neonorate în carte. De pe la jumătate a început să mă sâcâie senzația că Jaume Cabre mi-a creat la început iluzia că e un fel de Umberto Eco (m-am mai gândit la Mann și mai ales la Hesse), când el este, de fapt, "doar" un foarte bun scriitor. Poate chiar excelent. Dar nu un magister, nu a capite ad calcem.
April 17, 2020
Προσωπικά το λάτρεψα, αλλά θα δίσταζα να το συστήσω, σε πολλούς δε θα αρέσει και δεν θα τους κατηγορούσα για αυτό. Η χαοτική δομή της ιστορίας καλύπτει αιώνες της ζωής ενός βιολιού από το φύτεμα του δέντρου, το ξύλο του οποίου χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του και φθάνει στο θάνατο του τελευταίου ιδιοκτήτη, ενώ η εναλλαγή των αφηγητών είναι άκρως ευρηματική, σε κάποιες περιπτώσεις συμβαίνει ακόμη και στη μέση μιας πρότασης. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι κάτι που είτε μπορείς να το συνηθίσεις και να απολαύσεις το βιβλίο είτε να σου καταστρέψει όλη την εμπειρία της ανάγνωσης. Εάν ο συγγραφέας είχε καταφέρει να κρατήσει καλύτερα συνδεδεμένες όλες τις ιστορίες που διηγείται, θα είχα βάλει τα 5 αστέρια χωρίς δισταγμό. Αλλά κι έτσι ακόμη πετυχαίνει να σε μεταφέρει νοερά στους τόπους και τους χρόνους που περιγράφει, κάτι που εμένα με αποζημίωσε για το ότι μερικές φορές έχανα το νήμα της πλοκής. Και είναι επίτευγμα του συγγραφέα το ότι, πρώτον, δεν με πείραζε και τόσο που χανόμουνα στους διαδρόμους της σκέψης του, και, δεύτερον, πάντα με κάποιον τρόπο κατάφερνε να με ξαναφέρει ομαλά στην κεντρική πλοκή.
February 18, 2018
Книжка, яка не заслуговує того, щоб її перечитали, взагалі не заслуговує, щоб її читали - так написав Жауме Кабре і я з ним абсолютно погоджуюся. Спроба написати відгук на цю книгу можливо вже провальна. Як мінімум, для мене. Бо передати вам весь той спектр емоцій та роздумів, які викликає книга - надзвичайно важко. Але вона з тих книг, які кличуть вас з полички. З книг, які ти свідомо розтягуєш, бо підозрюєш, що почати наступну буде складно. Книга, яка доводить, що не буває нічого випадкового. Все в теперішньому має свій зв'язок з минулим і майбутнім. І зло має бути виправлене.
Чи буду я її перечитувати? - звичайно. Чи рекомендувати��у її вам? - тут важче. Мені здається, що вона сама з'явиться у вашому житті, коли це буде необхідно.
Чи буду я її перечитувати? - звичайно. Чи рекомендувати��у її вам? - тут важче. Мені здається, що вона сама з'явиться у вашому житті, коли це буде необхідно.
January 17, 2022
Un roman uluitor!
April 21, 2017
Ο Αντριά προσπαθεί να πιάσει το νήμα όλης του της ζωής από την αρχή, στέλνοντας ένα γράμμα - καταρράκτη στην αγαπημένη του Σάρα, μιλώντας για όσα τον σχημάτισαν σαν χαρακτήρα, για όσα τον στιγμάτισαν, για όσα μετανιώνει, για όσα τελικά έζησε...Το βιβλίο είναι καταπληκτικό, ο τρόπος που μπλέκονται παράλληλες ιστορίες και παρελθόν με παρόν είναι μοναδικός, η πρόζα του συγγραφέα απολαυστική, αλλά το τέλος, το τέλος ήταν αυτό που τελικά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό για αυτό το βιβλίο - έπος. Διαβάστε το.
Υ.Γ. Το πόσο ζήλεψα που ο Αντριά μιλάει 13 (?) γλώσσες δεν λέγεται!
Υ.Γ. Το πόσο ζήλεψα που ο Αντριά μιλάει 13 (?) γλώσσες δεν λέγεται!
Displaying 1 - 30 of 1,253 reviews