What do you think?
Rate this book
نوع بشر
روبر آنتلم در نوشتن خاطرات ایام سپری‌کرده‌اش در اردوگاه‌های نازی بر آن بوده تا از داوری و حتی محکوم کردنِ فردی حذر کند، قضاوت را بگذارد به عهده تاریخ.
می‌شود گفت که دقیق‌ترین رویکرد تحلیلی به این اثر (رمان – شاهد) مشخصاً از جانب مُریس بلانشو صورت گرفته؛ جالب این که در مواردی رمان درد (نوشته مارگریت دوراس، همسر آنتلم) را آن روی سکه نوع بشر دانسته است: دو قوس مکملِ یک دایره، یکی این سو و دیگری در آن سوی سیم خاردار.
چکیده‌ای که در پی می‌آید موخره‌ای است که بلانشو برای نوع بشر نوشته است:
وقتی انسان از سر نیاز مجبور شود که به حضیض آزمندی تن در دهد، وقتی از سرِ اجبار «زباله‌خوار» شود، دیگر می‌شود فهمید که چرا شده است موجودی محدود به خود، و با انکارِ آنانی که انکارش می‌کنند تنها نیازش این می‌شود که رابطه بشری را برساند به بدوی‌ترین شکل آن، البته نیاز به هرحال متغیر است و، به معنی دقیق کلمه، به نحوی بنیادی تبدیل می‌شود به نیازی بی‌زایند، ناکام مانده، بی‌درونمایه و به عبارتی رابطه‌ای عریان با زندگی عریان. نانی که از گلو پایین می‌رود صرفاً پاسخی است بی‌واسطه به ضرورتِ نیاز، و نیاز هم فی‌نفسه و بی‌واسطه نیاز به بقاست. لویناس در برخی از تحلیل‌هایش نشان داده است که نیاز همواره لذتِ توأمان است. در مواجهه با تجربه آنتلم – تجربه آدمی که رسیده بود به حضیض و به آخرین نقطه نقصان‌پذیری – با مقوله‌ای روبه‌رو می‌شوم که دربرگیرنده نیازی است بنیادین که مرا نه به خویشتنم سوق میدهد و نه به رضایت از خویش، بلکه هدایتم میکند به وجود ناب و بی‌غش بشری، به وجودی زیسته در بی‌نیازی. این قضیه بی‌شک ربط پیدا میکند به نوعی خودخواهی بدون خود، به حیطه‌ای که فردِ مصرّ به بقا و نیز محکوم به بقا، به شیوه‌‌ای متوسل می‌شود که باید اسمش را گذاشت رذالتِ زیستن، و اصرار به دوامِ زیستن. این وابستگی محمل نیازی است که هیچ سنخیتی با نیازِ خود شخص ندارد، نیازی است تهی و خنثی، و به صورت بالقوه در همگان هست. حرف آنتلم بیش و کم این است که «زیستن، بر این اساس، به تمامی مقدس است.»
مُریس بلانشو
می‌شود گفت که دقیق‌ترین رویکرد تحلیلی به این اثر (رمان – شاهد) مشخصاً از جانب مُریس بلانشو صورت گرفته؛ جالب این که در مواردی رمان درد (نوشته مارگریت دوراس، همسر آنتلم) را آن روی سکه نوع بشر دانسته است: دو قوس مکملِ یک دایره، یکی این سو و دیگری در آن سوی سیم خاردار.
چکیده‌ای که در پی می‌آید موخره‌ای است که بلانشو برای نوع بشر نوشته است:
وقتی انسان از سر نیاز مجبور شود که به حضیض آزمندی تن در دهد، وقتی از سرِ اجبار «زباله‌خوار» شود، دیگر می‌شود فهمید که چرا شده است موجودی محدود به خود، و با انکارِ آنانی که انکارش می‌کنند تنها نیازش این می‌شود که رابطه بشری را برساند به بدوی‌ترین شکل آن، البته نیاز به هرحال متغیر است و، به معنی دقیق کلمه، به نحوی بنیادی تبدیل می‌شود به نیازی بی‌زایند، ناکام مانده، بی‌درونمایه و به عبارتی رابطه‌ای عریان با زندگی عریان. نانی که از گلو پایین می‌رود صرفاً پاسخی است بی‌واسطه به ضرورتِ نیاز، و نیاز هم فی‌نفسه و بی‌واسطه نیاز به بقاست. لویناس در برخی از تحلیل‌هایش نشان داده است که نیاز همواره لذتِ توأمان است. در مواجهه با تجربه آنتلم – تجربه آدمی که رسیده بود به حضیض و به آخرین نقطه نقصان‌پذیری – با مقوله‌ای روبه‌رو می‌شوم که دربرگیرنده نیازی است بنیادین که مرا نه به خویشتنم سوق میدهد و نه به رضایت از خویش، بلکه هدایتم میکند به وجود ناب و بی‌غش بشری، به وجودی زیسته در بی‌نیازی. این قضیه بی‌شک ربط پیدا میکند به نوعی خودخواهی بدون خود، به حیطه‌ای که فردِ مصرّ به بقا و نیز محکوم به بقا، به شیوه‌‌ای متوسل می‌شود که باید اسمش را گذاشت رذالتِ زیستن، و اصرار به دوامِ زیستن. این وابستگی محمل نیازی است که هیچ سنخیتی با نیازِ خود شخص ندارد، نیازی است تهی و خنثی، و به صورت بالقوه در همگان هست. حرف آنتلم بیش و کم این است که «زیستن، بر این اساس، به تمامی مقدس است.»
مُریس بلانشو
400 pages, Paperback
First published January 1, 1947
About the author
Robert Antelme
6 books7 followersRobert Antelme was a French writer. During the Second World War he was involved in the French Resistance. Antelme was arrested and deported on 1 July 1944. He was at Buchenwald, then Gandersheim. After the end of the war François Mitterrand found Antelme in a terrible state while visiting the Dachau concentration camp and organised his return to Paris. Antelme later wrote L'Espèce humaine (1947) depicting his experiences in the camps. The book related his experience of detention in concentration camps. More than just a memoir of the hardships of a concentration camp, it was also a philosophical reflection on humanity.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 39 reviews
July 13, 2018
این سطرها را که دوباره می‌خوانم، می‌فهمم که دیگر روبر آنتلم را دیدن نمی‌توانم، دوستی یگانه که پیش‌تر شناخته بودم. چه بی‌آلایش بود و هم‌زمان آن‌چنان می‌دانست که بزرگ‌ترین اندیشه‌ها نمی‌توانستند. بردگی را تجربه کرد، آن تجربه را با دیگران قسمت کرد و حقیقتِ انسانی را چنان حفظ کرد که هیچ‌کس، حتی همان‌هایی که به او ظلم کرده بودند، مستثنا نشوند، حذف نشوند و حتی از این هم پیش‌تر رفت. در بهداری‌ِ اردوگاه به دیدارِ یکی از همراهانش رفت، هنوز زنده بود، با این‌همه، دیگر او را باز نشناخت، دریافت که در خودِ زندگی نیستی هم هست، خلاءای ژرف که باید ازش دوری جُست و هم‌زمان، نزدیک شدنش را پذیرفت. باید یاد بگیریم با این خلاء زندگی کنیم و تا خودِ خلاء سرشار باقی بمانیم. موریس بلانشو 1993 - برداشت آزاد از "در شبِ تحتِ نظر" / ناممکن
یک فرانسوی، فعال سیاسی ضدنازی بوده و از قضا همسر مارگریت دوراس هم. در سال 1944 توسط گشتاپو دستگیر و به اردوگاه‌های مرگ فرستاده می‌شود. یک سال زیر سایه‌ی مرگ دوام می‌آورد، تحقیر و شکنجه را تحمل میکند، از شدت گرسنگی پسماند غذای سربازان و حیوانات را با ولع می‌بلعد، اما اجازه نمی‌دهد روح انسانی‌اش مسخ شود. در همان سال‌های پس از آزادی تصمیم می‌گیرد آنچه بر او و رفقایش گذشته را بنویسد، که می‌نویسد و جهانیان را دعوت میکند به خواندنش، تا بخوانند و بدانند و فراموش نکنند. قضاوت را سپرده به مخاطب. این شما، این کتاب نوع بشر و این مسند قضاوت
درباره‌ی کتاب
تا امروز کتاب‌های زیادی در مورد اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها خوانده‌ام، اما همه یک طرف و این کتاب هم یک طرف. شاید چون این کتاب، یک روایت صرف است، بدون هیچ رنگ و لعابی، نه یک داستان و نه یک افسانه. بسیار اثرگذار و متاثرکننده است و قطعا مخاطبش را درگیر خود میکند، نه به جهت ذکر آه و ناله و شرح خباثت‌های نازی‌ها و شکنجه‌ها و ... که برعکس، نسبت به دیگر آثار این ژانر، کمتر محتوای این چنینی دارد، بلکه به این خاطر که شرح آنچیزی‌ست که نوع انسان بر خود روا می‌دارد، "انواع انسان" نه، چون آدمی از هر نژاد، رنگ، پوست و منش یک نوع محسوب می‌شود و " نوع انسان" چون انچه انسان با خود میکند، در میان درنده‌خو‌ترین حیوانات هم دیده نشده. در ادامه به چند نقطه قوت کتاب که آن را متمایز، خواندنی و شاهکاری در نوع خود کرده اشاره می‌کنم
اول
اردوگاهی که عمده‌ی روایت ماوقع در آن می‌گذرد محل نگهداری زندانیان از گروههای مختلف (سیاسی و مجرم عادی) و از کشورهای مختلف (روسیه، فرانسه، آلمان، لهستان، رومانی،هلند و ...) است. اردوگاه را اگرچه نازی‌ها ساخته‌اند، اما اداره‌ی امور آن عمدتا برعهده‌ی زندانیان است و اس‌اس‌ها تنها نقش مدیریتی و نظارتی را در این اردوگاه ایفا می‌کنند. عجیب آنکه رفتار این زندانیان ارشد که هیچ اعتقادی هم به فلسفه‌ی سیاسی نازیسم ندارند عمدتا چیزی از اس‌اس‌ها کم ندارد و گاها خشونت بیشتری را هم نسبت به آن‌ها بر زندانیان اعمال می‌کنند. با خواندن کتاب، باز یاد تفکری کلیشه‌ای افتادم که هیتلر را به تنهایی مسبب مرگ میلیون‌ها انسان معرفی میکند و از نقش دیگران در این جنایات غافل می‌شود. هیتلر یک نفر بود، یک نفر به تنهایی نمیتواند نیمی از جهان را شخم بزند و درو کند. اس‌اس‌ها و سربازان آلمانی به هیتلر وفادار بودند، اما باز هم این‌ها به تنهایی نمی‌توانند چنین کنند. میلیون‌ها شهروند عادی چطور؟ عمدتا یا سکوت کردند یا مشتاقانه پیشوا و سربازانش را همراهی کردند و در نفرت زاییده‌ی ناسیونال سوسیالیسم آلمانی شریک شدند. در چند قسمت از این کتاب، مواجهه با شهروندانی ذکر شده بود که در آن‌ها چیزی جز تحقیر، خیانت و یا نادیده‌گرفتن پیدا نمی‌شود. مرد، زن و کودک هم توفیری نمیکند
دوم
پیش‌تر گفتم که کتاب یک روایت صرف است، بدون هیچ داستان‌پردازی و بازی با زبان و آرایه‌های ادبی. اگرچه شنیدن و خواندن واقعیت نسبت به افسانه‌پردازی مخاطب را زودتر خسته و بی‌حوصله میکند، اما اگر مخاطب حقیقی کتاب باشید، آن را به سختی می‌توانید زمین بگذارید. روایت سرد و خاکستری نویسنده آنقدر حقیقی و نزدیک جلوه میکند که سرما به وحود مخاطبی که مو بر اندامش راست شده آرام آرام نفوذ میکند. هماهنگی نوشته در فرم و محتوا یکی دیگر از عوامل جذابیت کتاب است: به کار بردن جمله‌های کوتاه و بریده‌بریده و عموما لحاظ دستوری ناموزون و به‌هم ریخته یک راوی از نفس افتاده را به خوبی تداعی میکند
سوم
هدف اصلی نویسنده از نگارش این اثر در عنوان آن نهفته است. نازی‌هایِ معتقد به اسطوره‌ی نژاد برتر، دشمنان آلمان را موجوداتی پست‌تر از نوع حقیقی انسان معرفی می‌کردند و در روایت آنتلم هم این موضوع بارها به چشم می‌خورد: به کار بردن عباراتی نظیر شما آدم نیستید، یک مشت کثافت، موجودات پست از سوی نازی‌ها و ارشد‌های آلمانی. آنتلم دست به ثبت این وقایع زده تا اثبات کند بر خلاف باور نازی‌ها، زندانیان در سخت‌ترین شرایط هم موجودیت انسانی خود را حفظ کردند و تفاوت آن‌ها با اربابان و نگهبانانشان تنها در جایگاهشان بود، نه در تعلق به انواع مختلف انسانی. یک نوع انسان بیشتر وجود ندارد
به دور از هر ابهامی انسان مانده‌ایم و انسان هم می‌میربم. تفاوتی که ما را از نوع دیگر مجزا کند وجود ندارد. تفاوت، تفاوت تاریخی نیست. خیال باطل اس‌اس‌هاست که گمان می‌کنند وظیفه‌ی تاریخی ما این است که نوع بشر را تغییر دهیم و حالا که این تغییر به درازا کشیده پس باید مارا سر به نیست کنند. نه، چنین نیست. واقعیتِ مناسبات انسان‌ها و رنگ پوستشان و رسوماتشان و شکل‌گیری طبقاتی‌شان، همه در کل نقابی است بر واقعیتی آشکار در اینجا، در جوار طبیعت، در هنگام بروز محدودیت‌ها. چیزی به اسم انواع بشر معنی ندارد، تنها یک نوع بشر وجود دارد. بین ما و اس‌اس‌ها همانندی است؛ گرچه سعی دارند این همانندی را به چون و چرا بکشند، اما سرانجام از پای درخواهند آمد
پی‌نوشت: پیش‌تر اشاره کردم که آنتلم همسر مارگاریت دوراس بوده است. دوراس کتابی دارد به نام درد که روایتی موازی با کتاب نوع بشر است و به نوعی مکمل این کتاب محسوب می‌شود. در کتاب درد، ماجرای دستگیری آنتلم، تلاش دوراس برای مجازات مسبب این اتفاق و همینطور بی‌قراری‌های دوراس برای یافتن آنتلم روایت شده است. برای کسی که نوع بشر را خوانده و نظرش را جلب کرده، خواندن درد می‌تواند بسیار روشن‌گر، جذاب و جالب باشد
July 24, 2019
خواندن کتاب نوع بشر ، تجربه سخت و دردناکی بود برای من ، در مقاطعی این کتاب را به خاطر حس بدی که در من ایجاد کرد ، کنار گذاشتم . نویسنده زندانی با احساسات قوی از دوران حبس خود به دست نازی ها می گوید و به تبعیض و رده بندی که اس اس بین زندانیان و به منظور برقراری نظم ایجاد کرده اشاره می کند . در حقیقت مقام اس اس بالاتر از این بود که خود مستقیم با زندانیان صحبت کند و این کار را از طریق زندانیان برگزیده یا کاپو ها انجام می دهد . شاید آقای آنتلم بیشتر از آس اس ها ، از خود زندانی ها متنفر باشد ، در حقیقت به خاطر وجود کاپوها ، همه گونه تبعیضی در اردوگاه وجود دارد ، در نوع کار ، در لباس در غذا . اما گشنگی ، مشکله اصلی زندانیان داستان است ، به جرات در تمامی صفحات کتاب صحبت غذا است ، البته غذا یعنی نان و سیب زمینی . حس گرسنگی که نویسنده بیان می کند واقعا برای خواننده حداقل پس از خواندن نیمی از کتاب زجرآور می شود و غیر قابل تحمل ، اما از آن بدتر وجود شپش است ، جوری که نویسنده شپش و نحوه خاراندن بدن و خونین شدن پس از آن و انجام این کار در تمام روزها را شرح می دهد ، واقعا برای خواننده تبدیل به شکنجه می شود ، اگر از جزئیات دیگری مانند نحوه دستشویی رفتن یا دسترسی به امکانات بهداشتی یا آب سالم داشتن ، یا سرما و فشار کار بگذریم ، به روش و زیرکی آلمانیها در خرد کردن وشکستن روحیه افراد پی می بریم : بی تفاوتی به هرچه که می گذرد ، تبدیل انسان به موجودی پست تر از هرنوع حیوان با محروم کردن بشر از غرایز اولیه خود ، کار ، کار و کار ، کاری که انسان را آزاد نمی کند که هیچ ،بلکه هر لحظه بیشتر بشر را در باتلاق بی هوبتی فرو می برد ، فلج کردن مغز و قدرت تفکر با تبدیل کردن انسان به موجودی که فقط به فکر غذا است و اعمال دیگری از همین قبیل .
اما در آخر کار که آزادی فرا می رسد ، هیچ ذوق و شوقی از نویسنده و ما بقی زندانیان نمی بینیم ، که آنقدر از خود و ذات انسانی خود دور افتاده اند ، آنقدر با شرایط زندان خو گرفته اند ، که آزادی برای آن ها بسیار عجیب می نماید .
اما در آخر کار که آزادی فرا می رسد ، هیچ ذوق و شوقی از نویسنده و ما بقی زندانیان نمی بینیم ، که آنقدر از خود و ذات انسانی خود دور افتاده اند ، آنقدر با شرایط زندان خو گرفته اند ، که آزادی برای آن ها بسیار عجیب می نماید .
October 23, 2018
نوع بشر یا ضد نوع بشر
روبر آنتلم همسر مارگریت دوراس است که از طرف گشتاپو دستگیر می شود و به اردوگاه نازی ها فرستاده می شود.
آنتلم در این کتاب فاصله می گیرد از خود،کاپوها (ماموران اردوگاه نازی) و اسیران و به بیان خاطرات یا گذشته ی زنده ی خود از اردوگاه می پردازد.
و آنقدر این با فاصله نوشتن او زیاد است که تو سرمای کلمات این کتاب را حس می کنی.
آنتلم به دنبال قضاوت و سانتی مانتالیسم نیست او جریان را چنانکه با خود عهد بسته و از مردمک چشمانش گذشته است،نوشته است.
او در جایی می گوید: شاید آن ها ما را،نوع انسان را شکنجه دهند،اما نمی توانند انسان را تغییر دهند.
گرسنگی اول چیزی ست که او در اردوگاه مرگ با او روبه رو می شود.هویت انسانی تقلیل می یابد،آن ها حتی قادر به رفع نیازهای اولیه خود نیستند،انسان هر لحظه در معرض حیوان شدن قرار می گیرد.انسانی از دست رفته،مسخ شده مثل گرگورسامسای کافکا.
انسان این جا چیزی نیست جز یک پوست برهنه،به تعبیر مالاپارته:
((پرچم انسان ها را از پوست ساخته اند))
حالا آن ها برای خوراک،برای زنده ماندن می جنگند.روح انسانی به لکنت می افتد،آن ها طرد شده اند.خدایان اما آن ها را طرد نکرده اند،بل این هم نوع آن ها،یعنی انسان است که آن ها را طرد کرده.
آنتلم تمام این وقایع را از سر می گذراند و بازهم یقین دارد که انسان،انسان باقی می ماند.
در آن طرف مرزها اما مارگریت دوراس به انتظار نشسته است،به انتظار روبر که خود در کتاب اش با عنوان درد او را "ل "می نامد،تا زمانی که روبر که حال تنها بدل به یک پوست شده است،باز می گردد.
این دو کتاب مکمل هم هستند و یکدیگر را کامل می کنند.،روبر در اسارت و دوراس به انتظار.
و در کنار این کتاب ها کتاب باقی مانده های آشویتس از آگامبن بسیار مهم و خواندنی ست.کتابی که درباره ی آن ها یعنی تسلیم شده ها و بازماندگان اردوگاه های نازی و بیشتر آشویتس نوشته شده است
و شرح دقیقی در مورد زخم ی که اردوگاه های نازی بر بشریت نهاده ارائه می دهد.
روبر آنتلم همسر مارگریت دوراس است که از طرف گشتاپو دستگیر می شود و به اردوگاه نازی ها فرستاده می شود.
آنتلم در این کتاب فاصله می گیرد از خود،کاپوها (ماموران اردوگاه نازی) و اسیران و به بیان خاطرات یا گذشته ی زنده ی خود از اردوگاه می پردازد.
و آنقدر این با فاصله نوشتن او زیاد است که تو سرمای کلمات این کتاب را حس می کنی.
آنتلم به دنبال قضاوت و سانتی مانتالیسم نیست او جریان را چنانکه با خود عهد بسته و از مردمک چشمانش گذشته است،نوشته است.
او در جایی می گوید: شاید آن ها ما را،نوع انسان را شکنجه دهند،اما نمی توانند انسان را تغییر دهند.
گرسنگی اول چیزی ست که او در اردوگاه مرگ با او روبه رو می شود.هویت انسانی تقلیل می یابد،آن ها حتی قادر به رفع نیازهای اولیه خود نیستند،انسان هر لحظه در معرض حیوان شدن قرار می گیرد.انسانی از دست رفته،مسخ شده مثل گرگورسامسای کافکا.
انسان این جا چیزی نیست جز یک پوست برهنه،به تعبیر مالاپارته:
((پرچم انسان ها را از پوست ساخته اند))
حالا آن ها برای خوراک،برای زنده ماندن می جنگند.روح انسانی به لکنت می افتد،آن ها طرد شده اند.خدایان اما آن ها را طرد نکرده اند،بل این هم نوع آن ها،یعنی انسان است که آن ها را طرد کرده.
آنتلم تمام این وقایع را از سر می گذراند و بازهم یقین دارد که انسان،انسان باقی می ماند.
در آن طرف مرزها اما مارگریت دوراس به انتظار نشسته است،به انتظار روبر که خود در کتاب اش با عنوان درد او را "ل "می نامد،تا زمانی که روبر که حال تنها بدل به یک پوست شده است،باز می گردد.
این دو کتاب مکمل هم هستند و یکدیگر را کامل می کنند.،روبر در اسارت و دوراس به انتظار.
و در کنار این کتاب ها کتاب باقی مانده های آشویتس از آگامبن بسیار مهم و خواندنی ست.کتابی که درباره ی آن ها یعنی تسلیم شده ها و بازماندگان اردوگاه های نازی و بیشتر آشویتس نوشته شده است
و شرح دقیقی در مورد زخم ی که اردوگاه های نازی بر بشریت نهاده ارائه می دهد.
November 8, 2017
يك كتاب فوق العاده براي علاقه مندان به تاريخ و يك كتاب فوق العاده تلخ براي علاقه مندان ِانسان و انسانيت.
June 6, 2023
S'entêter à lire de la littérature testimoniale, c'est admettre l'auto-torture : je sais la plaie profonde mais je l'accepte. Je l'accepte car ça ravive en moi, ce quelque chose qui a tendance à se ternir avec le temps. J'ai donc vu ce titre : l'espèce humaine, et forcément, je devais répondre à l'appel, je DEVAIS le lire. Je l'ai lu. Et je vous avoue qu'au moment où je suis en train d'écrire ce retour, je sens comme un fossé qui me sépare de vous. Vous, qui n'avez pas encore goûté à l'angoisse dans ce qu'elle a de plus pur, de plus dépouillé.
Robert Antelme a été le mari de Marguerite Duras. Mais je préfère l'arracher de l'ombre de sa femme, car sous la lumière j'aurais plutôt dit : Robert Antelme a été détenu politique dans un camp de concentration allemand. Robert, à un moment de sa vie, n'était qu'un tas d'os qui pend : cuisses violettes et tibias en bâton, surélevés d'une tête incapable d'expression. En lisant ces pages qu'il a eu le courage de rédiger, je ne cessais de me demander : comment s'est faite la mise en mots ? Avait-il le souffle coupé ? Ressentait-il ces poux qui lui suçaient la peau sous l'habit rayé là-bas, à Buchenwald ? Ou ressentait-il plutôt ce vide qui lui tenaillait le ventre ? Non, pas que le ventre. C'est tout le corps qui était vide, qui se mangeait, qui échappait.
Ce livre, débarrassé de toute littérature, est l'endroit où le « je » se confond avec le copain, la collectivité. C'est qu'ils étaient nombreux à vivre « en dépit de la mort », la sachant omniprésente, vivant à même leur peau. ils étaient nombreux à ne jamais oublier de placer un si, avant de se laisser aller aux espérances « si jamais on s'en sort, je... ». À ce « je » vient s'opposer un « ils », une binarité que tout sépare : détenus d'un côté, SS de l'autre. L'objectif des SS ? La déshumanisation. Mais c'était voué à l'échec, et c'est ce qu'Antelme cherche à dire : ils peuvent les priver de nourriture, les tuer, ils n'appartiennent pas moins à l'espèce qu'avant. Faim et froid se relayent. Faim et poux se relayent. Mais tout au long et jusqu'au bout, ils sont restés hommes.
Dois-je me répéter ? LISEZ-le.
Robert Antelme a été le mari de Marguerite Duras. Mais je préfère l'arracher de l'ombre de sa femme, car sous la lumière j'aurais plutôt dit : Robert Antelme a été détenu politique dans un camp de concentration allemand. Robert, à un moment de sa vie, n'était qu'un tas d'os qui pend : cuisses violettes et tibias en bâton, surélevés d'une tête incapable d'expression. En lisant ces pages qu'il a eu le courage de rédiger, je ne cessais de me demander : comment s'est faite la mise en mots ? Avait-il le souffle coupé ? Ressentait-il ces poux qui lui suçaient la peau sous l'habit rayé là-bas, à Buchenwald ? Ou ressentait-il plutôt ce vide qui lui tenaillait le ventre ? Non, pas que le ventre. C'est tout le corps qui était vide, qui se mangeait, qui échappait.
Ce livre, débarrassé de toute littérature, est l'endroit où le « je » se confond avec le copain, la collectivité. C'est qu'ils étaient nombreux à vivre « en dépit de la mort », la sachant omniprésente, vivant à même leur peau. ils étaient nombreux à ne jamais oublier de placer un si, avant de se laisser aller aux espérances « si jamais on s'en sort, je... ». À ce « je » vient s'opposer un « ils », une binarité que tout sépare : détenus d'un côté, SS de l'autre. L'objectif des SS ? La déshumanisation. Mais c'était voué à l'échec, et c'est ce qu'Antelme cherche à dire : ils peuvent les priver de nourriture, les tuer, ils n'appartiennent pas moins à l'espèce qu'avant. Faim et froid se relayent. Faim et poux se relayent. Mais tout au long et jusqu'au bout, ils sont restés hommes.
Dois-je me répéter ? LISEZ-le.
November 29, 2017
Cheated a little bit with this book, since I had to speed-read it for one of my classes. Antelme writes about one of the most desperate and horrendous moments of humanity and how he -barely- survived it. His language is simple and bold and requires nothing more; this book is not artistic and creative in terms of linguistic skills, but it's the pure documentation of a man that did not lose the battle.
October 8, 2022
Arrêté en juin 1944 par les Allemands en raison de ses liens avec la Résistance, Robert Antelme est déporté au camp de Buchenwald en août, puis dans un petit kommando qui en dépend. Il ne sera rapatrié en France qu'en avril 1945.
A la fois chronique de l'univers concentrationnaire d'une puissance évocatrice bouleversante et essai philosophique sur l'essence de l'homme et son irréductibilité en dépit de toutes les tentatives de déshumanisation, "L'espèce humaine" s'est rapidement imposé comme un ouvrage de référence. En trois mots : un chef-d'oeuvre
A la fois chronique de l'univers concentrationnaire d'une puissance évocatrice bouleversante et essai philosophique sur l'essence de l'homme et son irréductibilité en dépit de toutes les tentatives de déshumanisation, "L'espèce humaine" s'est rapidement imposé comme un ouvrage de référence. En trois mots : un chef-d'oeuvre
November 7, 2020
"Silence of ashes spread across a plain."
This silence, the interrogation of a question, unavoidable, concerning what remains unimaginable, unbelievable, unspeakable - what should never have been, and yet forevermore is.
A testimony to the disaster in its unspeakable eruption, interruption, and (self)immolation.
How to speak of this work which works itself out, does its work upon us in the silence inscribed beneath the writing, the words, underwriting them as they unwrite us from the palimpsest of history?
These words are ashes, remainders left over after the all-burning, the incineration of the whole of the expression, which can never attest to the passion, the injustice, the senseless suffering and anguish of this indestructable element being destroyed, neutralized, and left vacant. Silence, speaking volumes - endless cascade of words, for no one, to no one; speaking to the unspeakable, in exposing its raw and naked flame to the wind of yet another breath.
This book is a demand, and an ineluctable destiny. It must be read - once, for certain, and then never again. It marks the transgressive inscription of this "once (too many), and so never again," attesting to it as the test (the challenge) of memory at the limits of forgetting.
Do not forget, this is what should never have been - this is what you forevermore are. Bear this in silence, the ashes staining all our hands, this work inscribed upon (or is it between?) every one of our hearts.
This silence, the interrogation of a question, unavoidable, concerning what remains unimaginable, unbelievable, unspeakable - what should never have been, and yet forevermore is.
A testimony to the disaster in its unspeakable eruption, interruption, and (self)immolation.
How to speak of this work which works itself out, does its work upon us in the silence inscribed beneath the writing, the words, underwriting them as they unwrite us from the palimpsest of history?
These words are ashes, remainders left over after the all-burning, the incineration of the whole of the expression, which can never attest to the passion, the injustice, the senseless suffering and anguish of this indestructable element being destroyed, neutralized, and left vacant. Silence, speaking volumes - endless cascade of words, for no one, to no one; speaking to the unspeakable, in exposing its raw and naked flame to the wind of yet another breath.
This book is a demand, and an ineluctable destiny. It must be read - once, for certain, and then never again. It marks the transgressive inscription of this "once (too many), and so never again," attesting to it as the test (the challenge) of memory at the limits of forgetting.
Do not forget, this is what should never have been - this is what you forevermore are. Bear this in silence, the ashes staining all our hands, this work inscribed upon (or is it between?) every one of our hearts.
December 10, 2019
Peu de temps avant L'Espèce humaine, j'ai lu La Douleur, un récit autobiographique dans lequel Marguerite Duras attend que son mari, Robert Antelme, revienne du camp de concentration où il est retenu prisonnier. Son récit à lui raconte une partie de sa captivité puis la confusion totale à l'approche des Alliés.
Au-delà de l'extrême souffrance qu'il raconte (faim, poux et diarrhée semblent être trois fléaux universellement répandus parmi les prisonniers), son analyse de la hiérarchie, des petits pouvoirs exercés dans le camp et de ce qui fait que SS et prisonniers appartiennent malgré tout à une même espèce humaine est ce qui m'a le plus intéressée.
Au-delà de l'extrême souffrance qu'il raconte (faim, poux et diarrhée semblent être trois fléaux universellement répandus parmi les prisonniers), son analyse de la hiérarchie, des petits pouvoirs exercés dans le camp et de ce qui fait que SS et prisonniers appartiennent malgré tout à une même espèce humaine est ce qui m'a le plus intéressée.
January 14, 2024
Alle bør læse Robert Antelmes biografi om livet (døden) i kz-lejrene. Oprindelig skrevet i 1947 og nu endelig udgivet på dansk.
Hans beskrivelser/oplevelser giver et smertefuldt indtryk af kulden, de forbandede lus, det dødeligt hårde arbejde og ikke mindst den altdominerende sult, der fylder praktisk taget alt i fangernes bevidsthed.
Dertil kommer de vanvittige og grænseoverskridende overgreb udført af både kapoer og SS-vagterne.
Umådelig detaljeret udødeliggør Antelme livet og ikke mindst døden i lejrene, så det kryber helt ind under huden på læseren.
Jeg læste den på en lang dag. Kun afbrudt af de 10 minutter, hvor vi fik en ny konge.
Hans beskrivelser/oplevelser giver et smertefuldt indtryk af kulden, de forbandede lus, det dødeligt hårde arbejde og ikke mindst den altdominerende sult, der fylder praktisk taget alt i fangernes bevidsthed.
Dertil kommer de vanvittige og grænseoverskridende overgreb udført af både kapoer og SS-vagterne.
Umådelig detaljeret udødeliggør Antelme livet og ikke mindst døden i lejrene, så det kryber helt ind under huden på læseren.
Jeg læste den på en lang dag. Kun afbrudt af de 10 minutter, hvor vi fik en ny konge.
September 17, 2021
|
دردی که پایانی ندارد. بستری ست که زمان در آن منجمد شده. نمی‌گذرد. چهارصد صفحه تکرار از ظلم و درد آدم را خسته نمیکند. کلافه میکند. ملال و ملال. مجالی می‌خواهند چه کار؟ مجالی اگر باشد هم خرج فکر کردن به نان می‌شود. سرانجام خوشی نیست. روس آزاد می‌شود. فرانسوی آزاد می‌شود. جنگ تمام می‌شود برای آن‌ها. جنگ را برده‌اند. این تباه شده‌ها جنگ را بردنند.
جنگ ادامه دارد چرا که بشر یک نوع است و انسان‌هایی باز هم می‌روند. اسیر می‌شوند. کشته می‌شوند. چراکه بشر یک نوع است. یک نوع محصور در نیاز به غذا و سرزمین. یک نوع تباه.
|
دردی که پایانی ندارد. بستری ست که زمان در آن منجمد شده. نمی‌گذرد. چهارصد صفحه تکرار از ظلم و درد آدم را خسته نمیکند. کلافه میکند. ملال و ملال. مجالی می‌خواهند چه کار؟ مجالی اگر باشد هم خرج فکر کردن به نان می‌شود. سرانجام خوشی نیست. روس آزاد می‌شود. فرانسوی آزاد می‌شود. جنگ تمام می‌شود برای آن‌ها. جنگ را برده‌اند. این تباه شده‌ها جنگ را بردنند.
جنگ ادامه دارد چرا که بشر یک نوع است و انسان‌هایی باز هم می‌روند. اسیر می‌شوند. کشته می‌شوند. چراکه بشر یک نوع است. یک نوع محصور در نیاز به غذا و سرزمین. یک نوع تباه.
|
August 11, 2024
But surely it’s the pressure of things unseen that cause these few pieces of light and darkness to appear suddenly, striking and full of life.
August 22, 2008
And what can I say about this book? I’ve read so many Holocaust survivor’s books and I don’t even want to attempt to describe what happens in them. I read them still.
Antelme was a member of the French resistance when France was ruled by the Nazis during World War II. Sent to Buchenwald, he and many others were later transferred to, I think, Poland, where they had to built themselves dormitories (a camp) and work in factories aiding the German war effort. As if that wasn’t a kick in the face, to have the work under conditions that were slowly killing you to benefit your oppressors, it wasn’t the SS that oversaw the day to day lives of the prisoners, but common german criminals. Rather than seek solidarity with fellow prisoners, they b ecame worse than the SS in their treatment of the Jews and French resistance prisoners. Suffering, starving, working, trying to pretend to work, many died, and those left were forced to march away from the front as the russians advanced as Germany was losing. Eventually back to Buchenwalld, Antelme would contract TB and be quarantined until some important friends in France discovered his whereabouts after the liberation and got him out.
Every page in this remembrance is filled with horror, insight borne of suffering, and mesmerizing prose. Hope and belief in the good of nature appears once, every so often.
Antelme was a member of the French resistance when France was ruled by the Nazis during World War II. Sent to Buchenwald, he and many others were later transferred to, I think, Poland, where they had to built themselves dormitories (a camp) and work in factories aiding the German war effort. As if that wasn’t a kick in the face, to have the work under conditions that were slowly killing you to benefit your oppressors, it wasn’t the SS that oversaw the day to day lives of the prisoners, but common german criminals. Rather than seek solidarity with fellow prisoners, they b ecame worse than the SS in their treatment of the Jews and French resistance prisoners. Suffering, starving, working, trying to pretend to work, many died, and those left were forced to march away from the front as the russians advanced as Germany was losing. Eventually back to Buchenwalld, Antelme would contract TB and be quarantined until some important friends in France discovered his whereabouts after the liberation and got him out.
Every page in this remembrance is filled with horror, insight borne of suffering, and mesmerizing prose. Hope and belief in the good of nature appears once, every so often.
December 30, 2019
Robert Antelme a été interné en camp de concentration. Il nous raconte cela, mais pas seulement. Il nous raconte l’absence. L’absence de mot. Les silences. La langue qui fait l’humain et qui, petit à petit, disparaît. Plus encore que la langue, on veut faire disparaître l’humain lui-même. Le rendre méconnaissable pour ne plus avoir de remords à exterminer la vermine.
Le vertige, la nausée, les larmes, ce récit est une expérience. Une expérience nécessaire. L’espèce humaine entre dans les livres qui ont changé ma vie, ma vision de l’homme.
Si j’avais apprécié La Douleur, qui est le récit de l’attente de Robert par Duras, L’espèce humaine transcende une expérience du pire pour en arriver à une leçon que l’humanité oublie trop souvent : nous sommes tous égaux.
Le vertige, la nausée, les larmes, ce récit est une expérience. Une expérience nécessaire. L’espèce humaine entre dans les livres qui ont changé ma vie, ma vision de l’homme.
Si j’avais apprécié La Douleur, qui est le récit de l’attente de Robert par Duras, L’espèce humaine transcende une expérience du pire pour en arriver à une leçon que l’humanité oublie trop souvent : nous sommes tous égaux.
November 28, 2018
روبر آنتلم اسری فرانسوی بوده است که در جنگ جهانی دوم در اردوگاه های آلمانی به چشم خودش، تنزل نوع بشر را دیده، بشری که کوچکترین نیازهای انسانی را نمیتواند برآورده کند و دست به اعمال شنیعی میزند. آنتلم در این کتاب قضاوت نمیکند، شرح میدهد، با دقت هم شرح میدهد، اما درد و اندوه را میتوان در لابلای کلمات او جست. بخشهای زیبایی از این کتاب: درخشان ترین فکرها هم حتی یک ریگ ناقابل را جابجا نمیکنند. ---چیزی که ما را فلج میکند زمان است، نه سرما، نه خستگی و نه ایام گذشته.
January 21, 2021
اول به تکه نان مانده در دستش نگاهی انداخت و بعد به تکه نان مانده در دست من٫ و بعد به تکه نان خودش.
من هم عیناً نگاهم به تکه نان او بود. مواظب همدیگر بودیم تا همزمانی در جویدن حفظ شود٫تا تنها نمانیم٫تا مبادا یکی بجود و دیگری بی نان باشد.
من هم عیناً نگاهم به تکه نان او بود. مواظب همدیگر بودیم تا همزمانی در جویدن حفظ شود٫تا تنها نمانیم٫تا مبادا یکی بجود و دیگری بی نان باشد.
February 2, 2024
Un témoignage des camps de concentration aussi incontournable que "Si c'était un homme..." de Primo Levi (et de nombreux autres témoignages que nous devrions nous efforcer de méditer constamment). La situation est différente : Robert Antelme n'était pas juif mais résistant, et c'est en tant que "politique" qu'il a été déporté dans un "kommando", le camp de travail de Gandersheim, près de Buchenwald. Il y subit la plus extrême exploitation, la faim, la saleté, la violence brute... sous la conduite d'une poignée de SS et de kapos, prisonniers de droit commun qui relaient et augmentent la haine.
L'horreur est livrée telle quelle, sur un mode documentaire, dans les plus menus et sordides détails. Cependant, au récit se mêlent analyses et réflexions où l'on devine souvent l'inspiration de l'existentialisme (Antelme était le compagnon de Marguerite Duras et fréquentait Sartre et Simone de Beauvoir). Ces résonances donnent une puissance particulière au témoignage, amplifient sa portée.
Le titre est expliqué dès l'avant-propos : "La mise en question de la qualité d'homme provoque une revendication presque biologique d'appartenance à l'espèce humaine." Dans la deuxième partie, un long développement revient sur le "rêve" SS de sortir ces individus de l'espèce, de les renvoyer à une nouvelle espèce. Rêve voué à l'échec : " C'est parce nous sommes des hommes comme eux que les SS seront en définitive impuissants devant nous."
L'horreur est livrée telle quelle, sur un mode documentaire, dans les plus menus et sordides détails. Cependant, au récit se mêlent analyses et réflexions où l'on devine souvent l'inspiration de l'existentialisme (Antelme était le compagnon de Marguerite Duras et fréquentait Sartre et Simone de Beauvoir). Ces résonances donnent une puissance particulière au témoignage, amplifient sa portée.
Le titre est expliqué dès l'avant-propos : "La mise en question de la qualité d'homme provoque une revendication presque biologique d'appartenance à l'espèce humaine." Dans la deuxième partie, un long développement revient sur le "rêve" SS de sortir ces individus de l'espèce, de les renvoyer à une nouvelle espèce. Rêve voué à l'échec : " C'est parce nous sommes des hommes comme eux que les SS seront en définitive impuissants devant nous."
May 7, 2023
Se calhar, o meu primeiro contacto a sério com literatura sobre o nazismo, campos de concentração, e todos os termos associados a este período da história.
Cheguei até ele, pois Robert Antelme foi marido de Marguerite Duras, a minha escritora predileta. Se assim não fosse, talvez nunca tivesse passado os meus olhos por ele e confesso que foi difícil chegar até ao livro. Alfarrabistas locais, 0. Sites de venda de livros em 2.a mão, 0. Livrarias, 0. Contacto o meu alfarrabista online (como lhe chamo) e ele consegue.
Ufff, não consigo escrever sobre o livro a não ser dizer como fiquei: embasbacada, durante e depois de o terminar. E deixo uma pergunta: seria a Espécie Humana melhor se tivesse um contacto atento com esta relato, contada em primeira mão? Talvez não.
Somos todos pele, carne e osso até ao outro nos obrigar a ser, apenas, pele e osso.
Que livro, pah.
Cheguei até ele, pois Robert Antelme foi marido de Marguerite Duras, a minha escritora predileta. Se assim não fosse, talvez nunca tivesse passado os meus olhos por ele e confesso que foi difícil chegar até ao livro. Alfarrabistas locais, 0. Sites de venda de livros em 2.a mão, 0. Livrarias, 0. Contacto o meu alfarrabista online (como lhe chamo) e ele consegue.
Ufff, não consigo escrever sobre o livro a não ser dizer como fiquei: embasbacada, durante e depois de o terminar. E deixo uma pergunta: seria a Espécie Humana melhor se tivesse um contacto atento com esta relato, contada em primeira mão? Talvez não.
Somos todos pele, carne e osso até ao outro nos obrigar a ser, apenas, pele e osso.
Que livro, pah.
January 8, 2021
L'auteur, Robert Antelme ne passe pas sa déportation dans un camp, mais dans un Kommando, autrement dit un groupe de travail. Qui dépend d'une usine, travaillant pour l'industrie de guerre allemand. Ayant une organisation différent que celui des camps. Dans son récit, il ne se met jamais en avant, mais relatant ce qu'il a vécut bien-sûr mais aussi le récit de ses copains.
Cet ouvrage m'a fait penser à l'expérience de Stanford. Qui à démontré qu'il s'agissait du contexte et non de la personnalité autoritaire de la personne qui est à l'origine du comportement tyrannique pouvant aller à un défiance autoritaire. De par le comportement des kapos et de certains prisonniers ayant eu un rôle spécifique.
Ce récit, fait partie du travail de mémoire et de transmission.
Cet ouvrage m'a fait penser à l'expérience de Stanford. Qui à démontré qu'il s'agissait du contexte et non de la personnalité autoritaire de la personne qui est à l'origine du comportement tyrannique pouvant aller à un défiance autoritaire. De par le comportement des kapos et de certains prisonniers ayant eu un rôle spécifique.
Ce récit, fait partie du travail de mémoire et de transmission.
Read
August 30, 2021I haven't read this English translation. I would have liked to, but the translators/ publisher couldn't even get the title right. That's the poorest start possible.
L'espèce humaine; that's 'the human SPECIES', not 'the human race'. There's a big difference, and I don't like the overlay of bias that's in title alone. I hate to think what the rest of it's like.
L'espèce humaine; that's 'the human SPECIES', not 'the human race'. There's a big difference, and I don't like the overlay of bias that's in title alone. I hate to think what the rest of it's like.
September 30, 2017
"E' qui che avremo conosciuto la stimabilità più assoluta e il più definitivo disprezzo. L'amore dell'uomo e l'orrore per lui, nella più totale certezza che mai sia stata possibile altrove." (p. 104)
Read
April 18, 2020DNF at 54
This was a book for a Holocaust lit class, and while very informative and philosophical, I never finished reading it during class and it's too depressing of a book to keep reading after the class.
This was a book for a Holocaust lit class, and while very informative and philosophical, I never finished reading it during class and it's too depressing of a book to keep reading after the class.
February 16, 2021
An unimaginable story of cruelty and survival in a German concentration camp. It’s very well written but difficult to read because of the subject matter. This is the kind of book that you continue to process after reading it.
April 11, 2022
Lectura escalofriante porque retrata no sólo el alcance de la crueldad humana, sino también su lógica perversa (y perfectamente comprensible). La traducción y edición son bastante farragosas, pero la verdad del texto se impone y desborda sus limitaciones.
April 2, 2019
This is not about the Holocaust, but within the Holocaust; not as a historical event but as a human foundation. The horror of this book is that in it the Holocaust is the anecdote.
January 13, 2022
ultra bien écrit
April 1, 2024
Un témoignage assez inclassable d'un ancien déporté. Robert Antelme raconte sa propre expérience dans un Kommando dans un camp. Il décrit la transformation de l'homme dans ces lieux, l'avilissement, la laideur, la noirceur, la déshumanisation. Un récit si vrai et si dur mais quel témoignage. A lire absolument. Je l'ai lu très jeune et je me souviens avoir été profondément marquée par cette lecture.
Read
March 20, 2017good
August 26, 2024
.دریغ که بهار بیشتر از زمستان به ما خیانت کرد
December 15, 2014
"Weg! -get the hell out of the way! -he said to me in a rasping voice. I shrugged it off ... but I still existed, and I shrugged it off ... the insults of these people are no more able to reach us than they are able to get their hands on the nightmare we have become in their brains: for all their denying of us we are still there." (p. 51)
These victimizers could have lived next to you, could have walked by you any given day on the streets: "Sometimes the SS man laughs and jokes with the doctor. And yet, before he was given the job, the SS used to beat him. But now he wears a white coat; he sleeps in a small heated room; he doesn't have to go to roll call; and he eats, and he's pink ... the Spanish doctor rapidly turned into a particularly good example of the kommando's aristocracy."
It's a hard read because of its sadness, hellish misery, absence of what well-intentioned people call humanity but is nothing but sin and evil. The author cries his soul out, pours his deepest self in words of sorrow and anguish, in pages that seek comprehension, but from whom? The author does not say. If it´s from his readers, no help can be given him now.
This is the best account of the experiences of a man in a Nazi prison camp during the European Holocaust. Much better than the popular Primo Levi book. This is a deep, slow-paced, intellectual, thinking-man's guide to survival in Holocaust Europe. There are detailed descriptions of ways of feeling, of sentiments and relationships that are tacit, hard to describe, and which the author in his characteristic French style achieves perfectly.
I strongly recommend to read this book, with a little patience. It takes its time to get into it fully, to grasp the implications and all the meaning of what's going on physically -but especially- psychologically. The book is not spiritual, because there's no spiritual faith. But if humanity is not enough to account for the gravity of the things told here, then who or what are we to appeal to? If we trust in man alone, and man does these kind of things, then who are we to appeal to? It would be an useless exercise of intellect, a waste of time spent just pretending to be something called Human.
These victimizers could have lived next to you, could have walked by you any given day on the streets: "Sometimes the SS man laughs and jokes with the doctor. And yet, before he was given the job, the SS used to beat him. But now he wears a white coat; he sleeps in a small heated room; he doesn't have to go to roll call; and he eats, and he's pink ... the Spanish doctor rapidly turned into a particularly good example of the kommando's aristocracy."
It's a hard read because of its sadness, hellish misery, absence of what well-intentioned people call humanity but is nothing but sin and evil. The author cries his soul out, pours his deepest self in words of sorrow and anguish, in pages that seek comprehension, but from whom? The author does not say. If it´s from his readers, no help can be given him now.
This is the best account of the experiences of a man in a Nazi prison camp during the European Holocaust. Much better than the popular Primo Levi book. This is a deep, slow-paced, intellectual, thinking-man's guide to survival in Holocaust Europe. There are detailed descriptions of ways of feeling, of sentiments and relationships that are tacit, hard to describe, and which the author in his characteristic French style achieves perfectly.
I strongly recommend to read this book, with a little patience. It takes its time to get into it fully, to grasp the implications and all the meaning of what's going on physically -but especially- psychologically. The book is not spiritual, because there's no spiritual faith. But if humanity is not enough to account for the gravity of the things told here, then who or what are we to appeal to? If we trust in man alone, and man does these kind of things, then who are we to appeal to? It would be an useless exercise of intellect, a waste of time spent just pretending to be something called Human.
Displaying 1 - 30 of 39 reviews