What do you think?
Rate this book
Rain
While stranded waiting for their ship to be released from quarantine, Dr. and Mrs. Macphail must share lodging with the insufferable Davidsons—self-righteous and over-zealous missionaries who also happen to be the only polite company on the god-forsaken island near Pago-Pago. But, things take a dreadful and unexpected turn when Mr. Davidson takes it upon himself to rescue the soul of their neighbor downstairs from second cabin—the insolent, carousing, and inimitable Miss Sadie Thompson.
Harrowing and triumphant, “Rain” is indispensable reading, a foundational work for the tradition of short story writing, and one of W. Somerset Maugham’s greatest tales.
Harrowing and triumphant, “Rain” is indispensable reading, a foundational work for the tradition of short story writing, and one of W. Somerset Maugham’s greatest tales.
62 pages, Paperback
First published January 1, 1921
About the author
W. Somerset Maugham
1,400 books5,532 followersWilliam Somerset Maugham was born in Paris in 1874. He spoke French even before he spoke a word of English, a fact to which some critics attribute the purity of his style.
His parents died early and, after an unhappy boyhood, which he recorded poignantly in Of Human Bondage, Maugham became a qualified physician. But writing was his true vocation. For ten years before his first success, he almost literally starved while pouring out novels and plays.
Maugham wrote at a time when experimental modernist literature such as that of William Faulkner, Thomas Mann, James Joyce and Virginia Woolf was gaining increasing popularity and winning critical acclaim. In this context, his plain prose style was criticized as 'such a tissue of clichés' that one's wonder is finally aroused at the writer's ability to assemble so many and at his unfailing inability to put anything in an individual way.
During World War I, Maugham worked for the British Secret Service . He travelled all over the world, and made many visits to America. After World War II, Maugham made his home in south of France and continued to move between England and Nice till his death in 1965.
At the time of Maugham's birth, French law was such that all foreign boys born in France became liable for conscription. Thus, Maugham was born within the Embassy, legally recognized as UK territory.
His parents died early and, after an unhappy boyhood, which he recorded poignantly in Of Human Bondage, Maugham became a qualified physician. But writing was his true vocation. For ten years before his first success, he almost literally starved while pouring out novels and plays.
Maugham wrote at a time when experimental modernist literature such as that of William Faulkner, Thomas Mann, James Joyce and Virginia Woolf was gaining increasing popularity and winning critical acclaim. In this context, his plain prose style was criticized as 'such a tissue of clichés' that one's wonder is finally aroused at the writer's ability to assemble so many and at his unfailing inability to put anything in an individual way.
During World War I, Maugham worked for the British Secret Service . He travelled all over the world, and made many visits to America. After World War II, Maugham made his home in south of France and continued to move between England and Nice till his death in 1965.
At the time of Maugham's birth, French law was such that all foreign boys born in France became liable for conscription. Thus, Maugham was born within the Embassy, legally recognized as UK territory.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 162 reviews
June 26, 2020
Rain may be a short story but it is more powerful, lush and colourful than many long novels and its unexpected denouement literally shook me.
Christian conventions collide with the laws of nature… Indoctrination is opposed to reason… Self-righteousness turns out to be just a case of obscurant hypocrisy… And high ideals come to nothing but self-deception…
Fanatical convictions, even the most idealistic, are evil.
Christian conventions collide with the laws of nature… Indoctrination is opposed to reason… Self-righteousness turns out to be just a case of obscurant hypocrisy… And high ideals come to nothing but self-deception…
He came over to the table and stood in front of it as though it were a lectern.
‘You see, they were so naturally depraved that they couldn’t be brought to see their wickedness. We had to make sins out of what they thought were natural actions. We had to make it a sin, not only to commit adultery and to lie and thieve, but to expose their bodies, and to dance and not to come to church. I made it a sin for a girl to show her bosom and a sin for a man not to wear trousers.’
Fanatical convictions, even the most idealistic, are evil.
November 5, 2017
«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»
Αυτή η «βροχή» ήταν η νομοτέλεια της φύσης.
Έπεφτε ασταμάτητα, για πολλές μέρες και νύχτες και κατάφερε να μουσκέψει και να ξεπλύνει ψυχές.
Κατάφερε να σβήσει και να αφανίσει όσους προσπαθούν να καταπνίξουν τη φύση τους, τις επιθυμίες τους, τις ανάγκες που πρέπει να ικανοποιούνται ως προϋπόθεση απαραίτητη για τη ζωή μας, για την ψυχική μας ισορροπία.
Αν προσπαθήσεις να καταπνίξεις τα ένστικτα και τα αρχέγονα γενητήσια θηρία των φυσικών ορμών, με οποιοδήποτε τρόπο ανθρώπινης επινόησης ένα είναι σίγουρο- τραγικά δραματική αποτυχία.
Μια υπέροχη νουβέλα με αφηγηματική πληρότητα και υποβλητικό ύφος. Τα γεγονότα παραθέτονται σε τριτοπρόσωπη αφήγηση χωρίς να εξηγούνται ή να κρίνονται.
Τίποτα σχεδόν δεν αναλύεται, εκτός απο τους χαρακτήρες των ηρώων που είναι άρτια δομημένοι, όλα τα συμπεράσματα και οι αναλύσεις αφήνονται στον αναγνώστη.
Το σκηνικό αρχίζει στα νησιά Σαμόα του Ν. Ειρηνικού. Κλίμα βαρύ, βροχερό, καταθλιπτικό και υγρό. Αποικίες των Αμερικανών.
Ένα πλοίο που κατευθύνεται στην πρωτεύουσα των νησιών, αγκυροβολεί αναγκαστικά σε κάποιο άλλο λιμάνι λόγω μιας μεταδοτικής ασθένειας που εξαπλώνεται.
Σε αυτό το νησάκι μακριά απο τον προορισμό τους είναι αναγκασμένοι
να διαμείνουν οι επιβάτες του πλοίου.
Οι ήρωες μας. Δυο ζευγάρια. Ένας γιατρός με τη σύζυγο του και ένα ζευγάρι ιεραποστόλων.
Το πέμπτο πρόσωπο της ιστορίας μας είναι και το καταλυτικό στοιχείο που γδύνει τον καθωσπρεπισμό. Μια πόρνη που διασκεδάζει τους ναύτες και σκανδαλίζει με την ειλικρίνεια της.
Τα άτομα αυτά θα βρεθούν αναγκαστικά κάτω απο την ίδια στέγη.
Και εδώ ξεκινάει η βροχή.
Μεταφορικά και πραγματικά. Η βροχή της εκδίκησης. Η ανίκητη εξουσία της φύσης που ξέρει να τιμωρεί όσους αψηφούν το νόμο της και στηρίζονται στο νόμο της επιβολής και των όπλων.
Οι ιθαγενείς έχουν τα δικά τους ήθη και έθι��α. Τις δικές τους αντοχές. Τα παραδοσιακά τους στοιχεία που χτίζουν την καθημερινότητα τους.
Έχουν κατακτηθεί απο τους λευκούς δυτικούς με βία και αδικία, ενώ συνεχώς δέχονται τιμωρίες για την ανάρμοστη και προκλητική συμπεριφορά τους στο όνομα ενός θεού τιμωρού που δεν γνωρίζουν κι όμως επιβάλλεται να υποταχθούν.
Οι σταυροφόροι ιεραπόστολοι, μισαλλόδοξοι και ρατσιστές, υποκριτές και ηθικολόγοι κατά περιπτώσεις.... θέλουν να εκχριστιανίσουν τους ιθαγενείς «σφάζοντας» στο όνομα του σταυρού.
Ως ενα σημείο το‘χουν καταφέρει. Έχουν παραβιάσει και καταπατήσει χυδαία και φθονερά τη φύση ασκώντας εξουσία και λειτουργώντας αυθαίρετα στο όνομα κάποιας εντολής που ποτέ δεν τους δόθηκε.
Το άλλο ζευγάρι σχεδόν συναινεί με τους ιεραποστόλους. Ο γιατρός διαφέρει αρκετά απο όλους και δεν δέχεται αυτή τη στρατηγική υποδούλωσης και μετάλλαξης των ιθαγενών σε ένα θρησκευτικό φανατικό δόγμα. Ωστόσο δεν μπορεί να κάνει κάτι δραστικό.
Και η βροχή συνεχίζεται.... και σκεπάζει τα πάντα.
Καταπνίγει δυο κόσμους τόσο διαφορετικούς με τη διαφορά πως οι ιθαγενείς εξουσιάζονται απο τη φύση, επομένως μπορούν με ευκολία να ζουν με αυτή την υπόγεια καταδίκη της ασταμάτητης βροχής.
Οι «σταυροφόροι» υποφέρουν, δεν αντέχουν τον καταραμένο βροχερό τόπο που τους τσακίζει τα νεύρα.
Πρέπει όμως να επιβληθούν σε έναν τόπο που δεν τους ανήκει. Οι άποικοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο κλίμα, καταρρέουν ψυχολογικά μαι σωματικά.
Οι γηγενείς επιβιώνουν και ξαναγεννιούνται απο τα βρόχινα δώρα της φύσης τους.
Όταν έρχεται η σύγκρουση ανάμεσα στον ιεραπόστολο και την πόρνη αφανίζεται κάθε πλαστή ανθρώπινη βούληση κατά των παθών και της μοίρας.
Κανείς δεν μπορεί να αντιταχθεί στη φυσική του υπόσταση.
Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί που τελικά αποδεικνύεται πως είναι φτιαγμένοι ακριβώς απο τα ίδια υλικά και δομημένοι τέλεια απο την ίδια συνταγή ανθρώπινης δημιουργίας.
🌧☔️🌧☔️🌧🧜♀️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Αυτή η «βροχή» ήταν η νομοτέλεια της φύσης.
Έπεφτε ασταμάτητα, για πολλές μέρες και νύχτες και κατάφερε να μουσκέψει και να ξεπλύνει ψυχές.
Κατάφερε να σβήσει και να αφανίσει όσους προσπαθούν να καταπνίξουν τη φύση τους, τις επιθυμίες τους, τις ανάγκες που πρέπει να ικανοποιούνται ως προϋπόθεση απαραίτητη για τη ζωή μας, για την ψυχική μας ισορροπία.
Αν προσπαθήσεις να καταπνίξεις τα ένστικτα και τα αρχέγονα γενητήσια θηρία των φυσικών ορμών, με οποιοδήποτε τρόπο ανθρώπινης επινόησης ένα είναι σίγουρο- τραγικά δραματική αποτυχία.
Μια υπέροχη νουβέλα με αφηγηματική πληρότητα και υποβλητικό ύφος. Τα γεγονότα παραθέτονται σε τριτοπρόσωπη αφήγηση χωρίς να εξηγούνται ή να κρίνονται.
Τίποτα σχεδόν δεν αναλύεται, εκτός απο τους χαρακτήρες των ηρώων που είναι άρτια δομημένοι, όλα τα συμπεράσματα και οι αναλύσεις αφήνονται στον αναγνώστη.
Το σκηνικό αρχίζει στα νησιά Σαμόα του Ν. Ειρηνικού. Κλίμα βαρύ, βροχερό, καταθλιπτικό και υγρό. Αποικίες των Αμερικανών.
Ένα πλοίο που κατευθύνεται στην πρωτεύουσα των νησιών, αγκυροβολεί αναγκαστικά σε κάποιο άλλο λιμάνι λόγω μιας μεταδοτικής ασθένειας που εξαπλώνεται.
Σε αυτό το νησάκι μακριά απο τον προορισμό τους είναι αναγκασμένοι
να διαμείνουν οι επιβάτες του πλοίου.
Οι ήρωες μας. Δυο ζευγάρια. Ένας γιατρός με τη σύζυγο του και ένα ζευγάρι ιεραποστόλων.
Το πέμπτο πρόσωπο της ιστορίας μας είναι και το καταλυτικό στοιχείο που γδύνει τον καθωσπρεπισμό. Μια πόρνη που διασκεδάζει τους ναύτες και σκανδαλίζει με την ειλικρίνεια της.
Τα άτομα αυτά θα βρεθούν αναγκαστικά κάτω απο την ίδια στέγη.
Και εδώ ξεκινάει η βροχή.
Μεταφορικά και πραγματικά. Η βροχή της εκδίκησης. Η ανίκητη εξουσία της φύσης που ξέρει να τιμωρεί όσους αψηφούν το νόμο της και στηρίζονται στο νόμο της επιβολής και των όπλων.
Οι ιθαγενείς έχουν τα δικά τους ήθη και έθι��α. Τις δικές τους αντοχές. Τα παραδοσιακά τους στοιχεία που χτίζουν την καθημερινότητα τους.
Έχουν κατακτηθεί απο τους λευκούς δυτικούς με βία και αδικία, ενώ συνεχώς δέχονται τιμωρίες για την ανάρμοστη και προκλητική συμπεριφορά τους στο όνομα ενός θεού τιμωρού που δεν γνωρίζουν κι όμως επιβάλλεται να υποταχθούν.
Οι σταυροφόροι ιεραπόστολοι, μισαλλόδοξοι και ρατσιστές, υποκριτές και ηθικολόγοι κατά περιπτώσεις.... θέλουν να εκχριστιανίσουν τους ιθαγενείς «σφάζοντας» στο όνομα του σταυρού.
Ως ενα σημείο το‘χουν καταφέρει. Έχουν παραβιάσει και καταπατήσει χυδαία και φθονερά τη φύση ασκώντας εξουσία και λειτουργώντας αυθαίρετα στο όνομα κάποιας εντολής που ποτέ δεν τους δόθηκε.
Το άλλο ζευγάρι σχεδόν συναινεί με τους ιεραποστόλους. Ο γιατρός διαφέρει αρκετά απο όλους και δεν δέχεται αυτή τη στρατηγική υποδούλωσης και μετάλλαξης των ιθαγενών σε ένα θρησκευτικό φανατικό δόγμα. Ωστόσο δεν μπορεί να κάνει κάτι δραστικό.
Και η βροχή συνεχίζεται.... και σκεπάζει τα πάντα.
Καταπνίγει δυο κόσμους τόσο διαφορετικούς με τη διαφορά πως οι ιθαγενείς εξουσιάζονται απο τη φύση, επομένως μπορούν με ευκολία να ζουν με αυτή την υπόγεια καταδίκη της ασταμάτητης βροχής.
Οι «σταυροφόροι» υποφέρουν, δεν αντέχουν τον καταραμένο βροχερό τόπο που τους τσακίζει τα νεύρα.
Πρέπει όμως να επιβληθούν σε έναν τόπο που δεν τους ανήκει. Οι άποικοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στο κλίμα, καταρρέουν ψυχολογικά μαι σωματικά.
Οι γηγενείς επιβιώνουν και ξαναγεννιούνται απο τα βρόχινα δώρα της φύσης τους.
Όταν έρχεται η σύγκρουση ανάμεσα στον ιεραπόστολο και την πόρνη αφανίζεται κάθε πλαστή ανθρώπινη βούληση κατά των παθών και της μοίρας.
Κανείς δεν μπορεί να αντιταχθεί στη φυσική του υπόσταση.
Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί που τελικά αποδεικνύεται πως είναι φτιαγμένοι ακριβώς απο τα ίδια υλικά και δομημένοι τέλεια απο την ίδια συνταγή ανθρώπινης δημιουργίας.
🌧☔️🌧☔️🌧🧜♀️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
April 15, 2024
4.25 stars
Hypocrisy, self-conceit, mercilessness, and human weakness in the face of temptation are all expressed in this short story. The combination of those may lead to drama.
It also reflects on colonialism, its dehumanizing tendencies, and prejudices which sometimes have a dangerous effect.
Two couples - Macphails and Davidsons - arrive at Pago-Pago, an island in the Pacific Ocean. Due to quarantine, they have to spend some time here before going to another island. The travelers are not happy with this delay. To make matters worse, the rain continues without stopping in Pago-Pago.
Davidsons are missionaries who have a high opinion of themselves. They look at indigenous people as being barbaric and subject to be reformed and 'civilized.'
On the island they meet Miss Thompson whose way of life and morals seem suspicious to the missionary. Macphails, Davidsons, and the young woman rent rooms in the same house. There are few houses on the island in which foreigners can stay. Loud music and voices from her room draw their attention. Miss Thompson is intent on having fun and earning some money.
Soon the venerable missionary finds out that his suspicions are justified. After that, the young woman is at the mercy of the rigid man. He rejects compromises and wants the delinquent miss to leave the island as soon as possible. How can he forget his duty and indulge the sin? However, Davidson himself falls victim to the sinful nature of man, so to speak. There has always been something beguiling around Miss Thompson. Those who speak a lot about morality and tend to preach to others may end up being the first to betray their ideals in real life.
The image of himself with which Mr. Davidson is confronted in the end is not flattering at all. He can hardly bring himself to look in the metaphoric mirror. Descending into sin may be much easier than starting a more decent life.
Maugham imparts only some information, not giving many details about the characters and what is going on between them. The open ending leaves the reader to draw their own conclusions as to what happened to Davidson.
Hypocrisy, self-conceit, mercilessness, and human weakness in the face of temptation are all expressed in this short story. The combination of those may lead to drama.
It also reflects on colonialism, its dehumanizing tendencies, and prejudices which sometimes have a dangerous effect.
Two couples - Macphails and Davidsons - arrive at Pago-Pago, an island in the Pacific Ocean. Due to quarantine, they have to spend some time here before going to another island. The travelers are not happy with this delay. To make matters worse, the rain continues without stopping in Pago-Pago.
Davidsons are missionaries who have a high opinion of themselves. They look at indigenous people as being barbaric and subject to be reformed and 'civilized.'
On the island they meet Miss Thompson whose way of life and morals seem suspicious to the missionary. Macphails, Davidsons, and the young woman rent rooms in the same house. There are few houses on the island in which foreigners can stay. Loud music and voices from her room draw their attention. Miss Thompson is intent on having fun and earning some money.
Soon the venerable missionary finds out that his suspicions are justified. After that, the young woman is at the mercy of the rigid man. He rejects compromises and wants the delinquent miss to leave the island as soon as possible. How can he forget his duty and indulge the sin? However, Davidson himself falls victim to the sinful nature of man, so to speak. There has always been something beguiling around Miss Thompson. Those who speak a lot about morality and tend to preach to others may end up being the first to betray their ideals in real life.
The image of himself with which Mr. Davidson is confronted in the end is not flattering at all. He can hardly bring himself to look in the metaphoric mirror. Descending into sin may be much easier than starting a more decent life.
Maugham imparts only some information, not giving many details about the characters and what is going on between them. The open ending leaves the reader to draw their own conclusions as to what happened to Davidson.
January 28, 2024
Each of the Maugham's short stories I have read is a little masterpiece and 'Rain' is no exception. This time the author's focus of attention is this particular type of people who do terrible things in the name of God. Being ruthless, single-minded (and narrow-minded) zealots, they are cruel to those who do not easily conform, have no compassion for human weaknesses although they are not free from them themselves.
“You see, they were so naturally depraved that they couldn`t be brought to see their wickedness. We had to make sins out of what they thought were natural actions. We had to make it a sin, not only to commit adultery and to lie and thieve, but to expose their bodies, and to dance and not to come to church. I made it a sin for a girl to show her bosom and a sin for a man not to wear trousers.”
“How?” asked Dr. Macphail, not without surprise.
“I instituted fines. Obviously the only way to make people realise that an action is sinful is to punish them if they commit it. I fined them if they didn`t come to church, and I fined them if they danced. I fined them if they were improperly dressed. I had a tariff, and every sin had to be paid for either in money or work. And at last I made them understand.”
“But did they never refuse to pay?”
“How could they?” asked the missionary.
“It would be a brave man who tried to stand up against Mr. Davidson,” said his wife, tightening her lips.
Dr. Macphail looked at Davidson with troubled eyes. What he heard shocked him, but he hesitated to express his disapproval.
“You must remember that in the last resort I could expel them from their church membership.”
“Did they mind that?”
Davidson smiled a little and gently rubbed his hands.
“They couldn`t sell their copra. When the men fished they got no share of the catch. It meant something very like starvation. Yes, they minded quite a lot.”
------------------------------------------------------------------------------
They were silent and as it were oppressed. Desire is sad.
“You see, they were so naturally depraved that they couldn`t be brought to see their wickedness. We had to make sins out of what they thought were natural actions. We had to make it a sin, not only to commit adultery and to lie and thieve, but to expose their bodies, and to dance and not to come to church. I made it a sin for a girl to show her bosom and a sin for a man not to wear trousers.”
“How?” asked Dr. Macphail, not without surprise.
“I instituted fines. Obviously the only way to make people realise that an action is sinful is to punish them if they commit it. I fined them if they didn`t come to church, and I fined them if they danced. I fined them if they were improperly dressed. I had a tariff, and every sin had to be paid for either in money or work. And at last I made them understand.”
“But did they never refuse to pay?”
“How could they?” asked the missionary.
“It would be a brave man who tried to stand up against Mr. Davidson,” said his wife, tightening her lips.
Dr. Macphail looked at Davidson with troubled eyes. What he heard shocked him, but he hesitated to express his disapproval.
“You must remember that in the last resort I could expel them from their church membership.”
“Did they mind that?”
Davidson smiled a little and gently rubbed his hands.
“They couldn`t sell their copra. When the men fished they got no share of the catch. It meant something very like starvation. Yes, they minded quite a lot.”
------------------------------------------------------------------------------
They were silent and as it were oppressed. Desire is sad.
December 1, 2022
Για τον Μομ υπάρχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Η μικρή του ιστορία, Τσάι και Ματαιδοξία, είχε πέσει στα χέρια μου, πολλά χρόνια πριν -ίσως ήμουν στο γυμνάσιο-, σε κάποιες μέρες ραστώνης καλοκαιρινής που διαβάζεις, και γενικά κάνεις πράματα που σαν να στα ψιθυρίζει η ζέστη - άρχισα να το διαβάζω μπαϊλντισμένος, δίχως προσδοκίες, σε μια περίοδο που διάβαζα αυστηρά και μόνο genre. Και επειδή μ' άρεσε και μ' έκανε να καταλάβω πως υπάρχουν κι άλλα πράματα να διαβάζεις και να αγαπήσεις,, ακόμα και στα φλούφλικα βιβλία, μου αποτυπώθηκε στην συνείδησή μου ώς άξιος ποιοτικός συγγραφέας.
Είνα εμβριθής και ψυχογράφος ο Μομ. Αν κι ο ίδιος διατείνεται πως γράφει μόνο για την χαρά της αφήγησης κυρίως, νομίζω μειώνει τον εαυτό του. Το πρώτο πράμα που ξεχώρισα στην γραφή του είναι η διεισδυτικότητά του στους χαρακτήρες του: καταφέρνει μέσα σε λίγες γραμμές να αποδώσει αδρά περιγράμματα και βάθος στους ήρωές του. Έτσι και σε τούτην την ιστορία, οι 5 κύριοι χαρακτήρες, περιορισμένοι σ' ένα νησί του Ειρηνικού μέχρι να λήξει μια καραντίνα, κυκλοφορούν και πράττουν σαν ολογράμματα μπροστά μου. Σα να ξεφυτρώνουν μέσα από τις σελίδες.
Βιβλιαράκι ταμάμ για το καλοκαίρι: μικρό, ζουμερό και άκρως βιβλιοφιλικό.
Είνα εμβριθής και ψυχογράφος ο Μομ. Αν κι ο ίδιος διατείνεται πως γράφει μόνο για την χαρά της αφήγησης κυρίως, νομίζω μειώνει τον εαυτό του. Το πρώτο πράμα που ξεχώρισα στην γραφή του είναι η διεισδυτικότητά του στους χαρακτήρες του: καταφέρνει μέσα σε λίγες γραμμές να αποδώσει αδρά περιγράμματα και βάθος στους ήρωές του. Έτσι και σε τούτην την ιστορία, οι 5 κύριοι χαρακτήρες, περιορισμένοι σ' ένα νησί του Ειρηνικού μέχρι να λήξει μια καραντίνα, κυκλοφορούν και πράττουν σαν ολογράμματα μπροστά μου. Σα να ξεφυτρώνουν μέσα από τις σελίδες.
Βιβλιαράκι ταμάμ για το καλοκαίρι: μικρό, ζουμερό και άκρως βιβλιοφιλικό.
July 19, 2023
This short story was written in 1921 taking place in Pago-Pago.
I would have never picked this one up except I saw a review that peaked a nerve which sometimes rears its ugly head. Those who feel a sense of entitlement own this reprehensible nerve.
A missionary couple ends up on a ship that is stranded due to weather where the husband decides he is the chosen one to save the soul of a female passenger.
The woman was just fine until meeting this devout missionary who took it upon himself to interfere with her life and decides how to save her.
This story told did the job it was written to do.
The synopsis of this book is accurate; no need to rewrite an in-depth review.
I would have never picked this one up except I saw a review that peaked a nerve which sometimes rears its ugly head. Those who feel a sense of entitlement own this reprehensible nerve.
A missionary couple ends up on a ship that is stranded due to weather where the husband decides he is the chosen one to save the soul of a female passenger.
The woman was just fine until meeting this devout missionary who took it upon himself to interfere with her life and decides how to save her.
This story told did the job it was written to do.
The synopsis of this book is accurate; no need to rewrite an in-depth review.
April 5, 2024
Set against the backdrop of a torrential downpour, this seemingly innocent novella delves into the depths of emotion with a poetic finesse. W. S. Maugham immerses us in a world where every droplet tells a story, evoking a sense of malaise and restlessness, where the boundaries between reality and illusion blur with haunting elegance. Maugham navigates a labyrinth of desire and despair, where the lives of the protagonists intertwined in a delicate dance of fate and coincidence. His incorrigible blend of magical realism and melancholic lyricism, conjures a dreamscape where every raindrop whispers secrets of longing and regret. As the narrative unfolds, the hypnotic "Rain" transcends to a haunting meditation of “self” through the heart of darkness, where the storm rages eternal and the soul finds solace in the embrace of our “pitiful” existence.
“You men! You filthy, dirty pigs! You’re all the same, all of you. Pigs! Pigs!”
4.4/5
“You men! You filthy, dirty pigs! You’re all the same, all of you. Pigs! Pigs!”
4.4/5
August 4, 2019
3,5+
Υπάρχει μια ορισμένη ποιότητα ανθρώπων που ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να τους δίνεται η παραμικρή πρόσβαση στην οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Όσο μικρή κι αν είναι δεν παύει να είναι μια οπή, μια ασυνέχεια, την οποία θα καταφέρουν να ξεχειλώσουν. Άνθρωποι χαμαιλέοντες θα ενδυθούν τη νομοτέλεια και την καλώς εφαρμοσμένη ηθική στις πράξεις τους, θα εκλογικεύσουν οτιδήποτε μπορεί να πάρει τη μορφή ενός λόγου, ή κανόνα ή κάποιας κατάστασης που απορρέει, θα μετατρέψουν ότι δε μπορεί να πάρει έλλογη νωπή εντολή σε μορφή συμπόνιας, κατανόησης και τιμωρίας. Είναι σαν το γλυκύτατο ζωάκι που σου λέει ποτέ μα ποτέ μην του δώσεις νερό τη νύχτα, γιατί μετά έρχεται η ώρα του γκρέμλιν.
Είναι ο άνθρωπος που δε μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως για να μην εμπλακεί. Θα εμπλακεί, γιατί έχει ανάγκη να ρέει διαρκώς μέσα του η αίσθηση της παντοδυναμίας. Ο φόβος των άλλων είναι η κόκα του. Λέμε πως ήρθαν έτσι οι συγκυρίες και τόσοι πολλοί βρέθηκαν να ακολουθήσουν τον ψυχοπαθή Γερμανό με το ηλίθιο μουστάκι. Γιατί την ιδέα της αναμόρφωσης ανθρώπων που δε μας πείραξαν σε τίποτα σε πολιτισμένους σκλάβους ήταν λιγότερο ψυχασθενείς μια μεγάλη μερίδα αυτών που έτρεξαν να εφαρμόσουν, να εκπαιδεύσουν, να μεταλαμπαδεύσουν και να κάνουν τον κόσμο να στενάξει, όπως στενάζουμε κι όλοι εμείς οι πολιτισμένοι με τα καλώς νοούμενα μας;
Κάλλιστα μπορώ να δω στη σκιά αυτού του βιβλίου την Καρδιά των πραγμάτων του Γκράχαμ Γκρην. Ίδια σχεδόν θεματική, ενισχύει την υποκριτική φύση πολλών ιεραποστολών –ανθρώπων που βρήκαν ένα σκοπό συγκαλυμμένης συμπόνιας, είτε έχοντας φάει κι οι ίδιοι το καλώς δοσμένο παραμυθάκι των συμφερόντων, είτε ξέροντας επακριβώς πως αναζητούσαν μια θέση στον τελευταίο προορισμό που θα μπορούσαν να την αναζητήσουν.
Το έργο αν και μια σταλιά είναι τρομερά υποβλητικό στην ατμόσφαιρα του. Δεν κρύβω ότι έχει εφιαλτική ζέστη εδώ που είμαι, η υγρασία κάνει πάρτυ όλη την ημέρα και μπήκα μέσα στο κλίμα της ιστορίας και τράβηξα σε κάποια στιγμή την κουρτίνα μου, να δω αν βρέχει.
Οι παρατηρήσεις και υπογραμμίσεις του συγγραφέα εξαιρετικά εναργείς και οι χαρακτηροδομές του γιατρού και της Σέηντι εξαιρετικές. Ο ιερέας σκοπίμως παραμένει μια ελλειπτική φιγούρα κι όμως καλοδιατυπωμένη που προκάλεσε κύματα οργής από πλευράς μου. Η γυναίκα του ιερέα είναι η ιέρεια του συντηρητισμού και η γυναίκα του γιατρού είναι η πανταχού παρούσα μετρημένη, άβουλη συντηρητική ουραγός. Για την ακρίβεια οι τρεις γυναίκες συνθέτουν την εικόνα των φάσεων της ηθικής.
Νομίζω πως η καλύτερη αποτύπωση, το καλύτερο παράδειγμα αν θέλετε είναι η δυσλειτουργική αρμονία του γιατρού με τη γυναίκα του, δυο άνθρωποι δειλοί, κρυμμένοι με αφέλεια πίσω από την επιφάνεια της δουλειάς του ως λειτούργημα, αλλά όχι ως στάση ζωής. Και αντιπαράλληλα το άλλο ζευγάρι, μιας γυναίκας δυνατής που παρέδωσε κάθε σκήπτρο δύναμης στην παράφορη εξουσιομανία του άντρα της, υπακούοντας σε κοινά κακώς νοούμενα ιδανικά, καθαρά εκλογικευμένα και ρευστά.
Αγοράζοντας το βιβλίο δεν αγοράζετε την πρωτοτυπία του, δεν έχει κάτι τέτοιο να σας δώσει. Έχει όμως να ζωντανέψει τα πάντα μπροστά σας, να περάσει κάτω απ’ το δέρμα σας και τελικά… βρε λες να βρέχει;
Υπάρχει μια ορισμένη ποιότητα ανθρώπων που ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να τους δίνεται η παραμικρή πρόσβαση στην οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Όσο μικρή κι αν είναι δεν παύει να είναι μια οπή, μια ασυνέχεια, την οποία θα καταφέρουν να ξεχειλώσουν. Άνθρωποι χαμαιλέοντες θα ενδυθούν τη νομοτέλεια και την καλώς εφαρμοσμένη ηθική στις πράξεις τους, θα εκλογικεύσουν οτιδήποτε μπορεί να πάρει τη μορφή ενός λόγου, ή κανόνα ή κάποιας κατάστασης που απορρέει, θα μετατρέψουν ότι δε μπορεί να πάρει έλλογη νωπή εντολή σε μορφή συμπόνιας, κατανόησης και τιμωρίας. Είναι σαν το γλυκύτατο ζωάκι που σου λέει ποτέ μα ποτέ μην του δώσεις νερό τη νύχτα, γιατί μετά έρχεται η ώρα του γκρέμλιν.
Είναι ο άνθρωπος που δε μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως για να μην εμπλακεί. Θα εμπλακεί, γιατί έχει ανάγκη να ρέει διαρκώς μέσα του η αίσθηση της παντοδυναμίας. Ο φόβος των άλλων είναι η κόκα του. Λέμε πως ήρθαν έτσι οι συγκυρίες και τόσοι πολλοί βρέθηκαν να ακολουθήσουν τον ψυχοπαθή Γερμανό με το ηλίθιο μουστάκι. Γιατί την ιδέα της αναμόρφωσης ανθρώπων που δε μας πείραξαν σε τίποτα σε πολιτισμένους σκλάβους ήταν λιγότερο ψυχασθενείς μια μεγάλη μερίδα αυτών που έτρεξαν να εφαρμόσουν, να εκπαιδεύσουν, να μεταλαμπαδεύσουν και να κάνουν τον κόσμο να στενάξει, όπως στενάζουμε κι όλοι εμείς οι πολιτισμένοι με τα καλώς νοούμενα μας;
Κάλλιστα μπορώ να δω στη σκιά αυτού του βιβλίου την Καρδιά των πραγμάτων του Γκράχαμ Γκρην. Ίδια σχεδόν θεματική, ενισχύει την υποκριτική φύση πολλών ιεραποστολών –ανθρώπων που βρήκαν ένα σκοπό συγκαλυμμένης συμπόνιας, είτε έχοντας φάει κι οι ίδιοι το καλώς δοσμένο παραμυθάκι των συμφερόντων, είτε ξέροντας επακριβώς πως αναζητούσαν μια θέση στον τελευταίο προορισμό που θα μπορούσαν να την αναζητήσουν.
Το έργο αν και μια σταλιά είναι τρομερά υποβλητικό στην ατμόσφαιρα του. Δεν κρύβω ότι έχει εφιαλτική ζέστη εδώ που είμαι, η υγρασία κάνει πάρτυ όλη την ημέρα και μπήκα μέσα στο κλίμα της ιστορίας και τράβηξα σε κάποια στιγμή την κουρτίνα μου, να δω αν βρέχει.
Οι παρατηρήσεις και υπογραμμίσεις του συγγραφέα εξαιρετικά εναργείς και οι χαρακτηροδομές του γιατρού και της Σέηντι εξαιρετικές. Ο ιερέας σκοπίμως παραμένει μια ελλειπτική φιγούρα κι όμως καλοδιατυπωμένη που προκάλεσε κύματα οργής από πλευράς μου. Η γυναίκα του ιερέα είναι η ιέρεια του συντηρητισμού και η γυναίκα του γιατρού είναι η πανταχού παρούσα μετρημένη, άβουλη συντηρητική ουραγός. Για την ακρίβεια οι τρεις γυναίκες συνθέτουν την εικόνα των φάσεων της ηθικής.
Νομίζω πως η καλύτερη αποτύπωση, το καλύτερο παράδειγμα αν θέλετε είναι η δυσλειτουργική αρμονία του γιατρού με τη γυναίκα του, δυο άνθρωποι δειλοί, κρυμμένοι με αφέλεια πίσω από την επιφάνεια της δουλειάς του ως λειτούργημα, αλλά όχι ως στάση ζωής. Και αντιπαράλληλα το άλλο ζευγάρι, μιας γυναίκας δυνατής που παρέδωσε κάθε σκήπτρο δύναμης στην παράφορη εξουσιομανία του άντρα της, υπακούοντας σε κοινά κακώς νοούμενα ιδανικά, καθαρά εκλογικευμένα και ρευστά.
Αγοράζοντας το βιβλίο δεν αγοράζετε την πρωτοτυπία του, δεν έχει κάτι τέτοιο να σας δώσει. Έχει όμως να ζωντανέψει τα πάντα μπροστά σας, να περάσει κάτω απ’ το δέρμα σας και τελικά… βρε λες να βρέχει;
October 2, 2022
“ Mr Davidson has a wonderful heart and no one who is in trouble has ever gone to him without being comforted, but he has no mercy for sin, and when his righteous wrath is excited he’s terrible.”
A fanatical missionary who has no tolerance for any aberration pits himself against a woman of ill repute.
This short story is 48 pages of pure brilliance. Not one extraneous word. Maugham was considered one of the most famous short story writers of his time. I can see why after reading this story.
The story is called Rain as they are all stuck on an island waiting for the rain to abate before continuing their sea journey.
Dr. McPhail says to Mr. Davidson, the missionary:
“I have no doubt you have a sufficiently good opinion of yourself to bear mine with equanimity.”
The ending is perfect! Highly recommend this one for sure.
A fanatical missionary who has no tolerance for any aberration pits himself against a woman of ill repute.
This short story is 48 pages of pure brilliance. Not one extraneous word. Maugham was considered one of the most famous short story writers of his time. I can see why after reading this story.
The story is called Rain as they are all stuck on an island waiting for the rain to abate before continuing their sea journey.
Dr. McPhail says to Mr. Davidson, the missionary:
“I have no doubt you have a sufficiently good opinion of yourself to bear mine with equanimity.”
The ending is perfect! Highly recommend this one for sure.
March 13, 2020
Θεωρούμενο ως το κορυφαίο διήγημα του Maugham, η "Βροχή" μου θύμισε τον λεγόμενο Ακαδημαϊκό κινηματογράφο. Ποιοτικό αποτέλεσμα, με προσεγμένα επιμέρους στοιχεία (φωτογραφία, κοστούμια, μουσική κ.ο.κ.), και όμως το σύνολο σου αφήνει, με την ολοκλήρωση, μια γλυκιά αίσθηση μεν, πλην όμως λειψή – σαν κάτι παραπάνω να μπορούσε να ειπωθεί που δεν ειπώθηκε και έμεινε ανεκμετάλλευτο.
Ίσως φταίει και το γεγονός πώς ο συγγραφέας έσπευσε να εξηγήσει τα πάντα, "σερβίροντάς τα στο πιάτο", διευκολύνοντας υπερβολικά τον αναγνώστη – κάπως σαν μια εύκολη κατάκτηση, ��ια βολική πνευματική ικανοποίηση. Το αφηγηματικό ύφος του Maugham είναι ξεκάθαρο, στρωτό, υπερβολικά βολικό και διαυγές για τα μέτρα μου. Εν τέλει, πρόκειται για ένα ποιοτικό ανάγνωσμα, λαμβάνοντας υπόψιν τις προϋποθέσεις που ανέφερα.
Ίσως φταίει και το γεγονός πώς ο συγγραφέας έσπευσε να εξηγήσει τα πάντα, "σερβίροντάς τα στο πιάτο", διευκολύνοντας υπερβολικά τον αναγνώστη – κάπως σαν μια εύκολη κατάκτηση, ��ια βολική πνευματική ικανοποίηση. Το αφηγηματικό ύφος του Maugham είναι ξεκάθαρο, στρωτό, υπερβολικά βολικό και διαυγές για τα μέτρα μου. Εν τέλει, πρόκειται για ένα ποιοτικό ανάγνωσμα, λαμβάνοντας υπόψιν τις προϋποθέσεις που ανέφερα.
November 25, 2017
I have loved W.Somerset Maugham’s writing for most of my life but, somehow, have never got around to reading his most famous and successful short story, “Rain.” Actually, it is more of a novella and first appeared in 1921 in the American literary magazine, “The Smart Set,” under the title, “Miss Thompson.” There was a Miss Thompson on board a steamer, as well as a medical missionary and his wife, when Maugham and his companion, Gerald Haxton, visited Pago Pago in Somoa.
This story is set on the island of Pago Pago, where the passengers of ship are stranded ,for at least two weeks, as the crew supposed to be taking them on to Apia are in quarantine due to an outbreak of measles. Among the passengers are Dr Macphail and his wife, plus the Davidsons, who are missionaries. The couples have befriended each other and go about finding lodgings with a trader and prepare to sit out the wait. However, the trader is also persuaded to find room for a Miss Sadie Thompson and her arrival soon causes problems. Mr Davidson is puritanical and soon wishes to put a stop to Miss Thompson’s partying and male visitors, with tragic consequences.
Maugham is, sadly, a little out of fashion now, but that is a shame. It is easy to forget how hugely successful he was – both as a novelist, travel writer and in the theatre. Indeed, just this one story spawned a successful play, which ran for 608 shows in New York, as well as three films (1928, 1932 and 1953) and even an opera in 1997. He travelled widely and brings to bear his immediate knowledge of the area where he has set this story, as well as his descriptions of the characters.
Dr Macphail is the mouthpiece the author uses to show his disapproval of Davidson’s intolerant attitudes; rebuking him for being harsh in his attitude to Sadie Thompson. Meanwhile, as events play themselves out, we are always aware of the uncomfortable, sultry, humid weather and the never ending rain of the title. The island and the house the characters are staying in become more and more oppressive. This story has a shocking ending and this really does have a real impact. I am glad I read this at last and, as always when I read anything by W. Somerset Maugham, I long to read more – the real test of a great author.
This story is set on the island of Pago Pago, where the passengers of ship are stranded ,for at least two weeks, as the crew supposed to be taking them on to Apia are in quarantine due to an outbreak of measles. Among the passengers are Dr Macphail and his wife, plus the Davidsons, who are missionaries. The couples have befriended each other and go about finding lodgings with a trader and prepare to sit out the wait. However, the trader is also persuaded to find room for a Miss Sadie Thompson and her arrival soon causes problems. Mr Davidson is puritanical and soon wishes to put a stop to Miss Thompson’s partying and male visitors, with tragic consequences.
Maugham is, sadly, a little out of fashion now, but that is a shame. It is easy to forget how hugely successful he was – both as a novelist, travel writer and in the theatre. Indeed, just this one story spawned a successful play, which ran for 608 shows in New York, as well as three films (1928, 1932 and 1953) and even an opera in 1997. He travelled widely and brings to bear his immediate knowledge of the area where he has set this story, as well as his descriptions of the characters.
Dr Macphail is the mouthpiece the author uses to show his disapproval of Davidson’s intolerant attitudes; rebuking him for being harsh in his attitude to Sadie Thompson. Meanwhile, as events play themselves out, we are always aware of the uncomfortable, sultry, humid weather and the never ending rain of the title. The island and the house the characters are staying in become more and more oppressive. This story has a shocking ending and this really does have a real impact. I am glad I read this at last and, as always when I read anything by W. Somerset Maugham, I long to read more – the real test of a great author.
November 8, 2017
Αγαπω τις νουβελες κ αυτη εδω προστιθεται αυτοματως στην καρδια μου!!! Με το που το τελειωσα αμεσως ειπα :"ο αναμαρτητος υμων πρωτος τον λιθον βαλετω"
August 4, 2019
Εξαιρετικό!!!!
August 10, 2020
Την πάτησα, το ομολογώ. Διάβασα στην περίληψη για πλοίο, επιδημία και καραντίνα και λέω να εδώ είμαστε να ένα πρωτότυπο βιβλίο με ένα θέμα που δεν πρόκειται ποτέ να με απασχολήσει :p Πλάκα κάνω προφανώς η περίληψη μου δημιούργησε διαφορετικές προσδοκίες ως προς το τι θα διαβάσω με αποτέλεσμα να απογοητευτώ λιγάκι γιατί δε μου αναλύθηκε καθόλου το κομμάτι το οποίο ήθελα. Πρωταγωνιστές της νουβέλας 2 ζευγάρια τα οποία θα κληθούν να μείνουν στην ίδια οικία. Μέσα από τους ήρωες ο συγγραφέας θα καυτηριάσει την υποκρισία και την ατελείωτη ηθικολογία μεταξύ των ανθρώπων. Ποιος άλλωστε ��εν το κ��νει ως εύκολη λύση να κρίνει τους άλλους. Τα δύο ζευγάρια εντελώς αντίθετοι πόλοι κα�� κόσμοι και στη μέση η βροχή που έρχεται να καλύψει αυτούς τους δύο κόσμους που συγκρούονται.
Ενδιαφέρον αλλά θεωρώ ότι μου άφησε αναπάντητα ερωτηματικά και νιώθω ότι δε μου είπε όλα οσα θα έπρεπε να ειπωθουν. Ήθελα κάτι ακόμα.
Ενδιαφέρον αλλά θεωρώ ότι μου άφησε αναπάντητα ερωτηματικά και νιώθω ότι δε μου είπε όλα οσα θα έπρεπε να ειπωθουν. Ήθελα κάτι ακόμα.
September 29, 2019
«Non c’è niente come la responsabilità per far venire fuori quello che c’è in un uomo»
Il primo aggettivo che viene in mente pensando a Maugham è elegante. Lo conobbi con i suoi romanzi più famosi, l’ho apprezzato a pieno con i racconti. Questo libro ne contiene due di media lunghezza, entrambi incentrati sull’integralismo cattolico.
Non era la pioggerella inglese, che cade gentilmente sulla terra; era una pioggia spietata, in qualche modo terribile; ci sentivi la malignità delle forze primordiali della natura. Non cadeva, fluiva. Era un diluvio celeste, e batteva sul tetto di lamiera con un’insistenza esasperante. Sembrava animata da un’intima rabbia. E a volte ti veniva da urlare perché smettesse, e poi d’un tratto ti sentivi impotente, come se ti si fossero d’improvviso ammollite le ossa, ed eri infelice e scoraggiato.
Eh beh, parole come gocce di pioggia che battono sopra una copertura in lamiera: a folate, con impeto e armonia, tutte insieme e una alla volta. La descrizione arriva dopo che Miss Thompson ha fatto sapere al reverendo Davidson, che è disposta ad incontrarlo, a patto che non si presenti durante il suo orario di lavoro. Miss Thompson fa la prostituta, Maugham si prende gioco del fanatico moralizzatore che vuol redimerla e che non riuscendovi deciderà di renderle la vita difficile. Anche nel secondo racconto i missionari e il loro fanatismo vengono contrapposti al peccato, in questo caso impersonato da Ginger Ted, uno sfaccendato che dilapida la rendita mensile in alcool e donne. I racconti oltre che ben scritti sorprendono per i loro finali e descrivono il rapporto fra colonizzatori ed indigeni in modo chiaro, efficace e Pacifico (le colonie in cui sono ambientati si trovano proprio là, sono isole minuscole esposte alle intemperie e alle epidemie)
Il primo aggettivo che viene in mente pensando a Maugham è elegante. Lo conobbi con i suoi romanzi più famosi, l’ho apprezzato a pieno con i racconti. Questo libro ne contiene due di media lunghezza, entrambi incentrati sull’integralismo cattolico.
Non era la pioggerella inglese, che cade gentilmente sulla terra; era una pioggia spietata, in qualche modo terribile; ci sentivi la malignità delle forze primordiali della natura. Non cadeva, fluiva. Era un diluvio celeste, e batteva sul tetto di lamiera con un’insistenza esasperante. Sembrava animata da un’intima rabbia. E a volte ti veniva da urlare perché smettesse, e poi d’un tratto ti sentivi impotente, come se ti si fossero d’improvviso ammollite le ossa, ed eri infelice e scoraggiato.
Eh beh, parole come gocce di pioggia che battono sopra una copertura in lamiera: a folate, con impeto e armonia, tutte insieme e una alla volta. La descrizione arriva dopo che Miss Thompson ha fatto sapere al reverendo Davidson, che è disposta ad incontrarlo, a patto che non si presenti durante il suo orario di lavoro. Miss Thompson fa la prostituta, Maugham si prende gioco del fanatico moralizzatore che vuol redimerla e che non riuscendovi deciderà di renderle la vita difficile. Anche nel secondo racconto i missionari e il loro fanatismo vengono contrapposti al peccato, in questo caso impersonato da Ginger Ted, uno sfaccendato che dilapida la rendita mensile in alcool e donne. I racconti oltre che ben scritti sorprendono per i loro finali e descrivono il rapporto fra colonizzatori ed indigeni in modo chiaro, efficace e Pacifico (le colonie in cui sono ambientati si trovano proprio là, sono isole minuscole esposte alle intemperie e alle epidemie)
Read
August 27, 2023 Another memory jog, thanks to GR friend, Bruce Katz's post. I remember reading this a long time ago
and liking it.
and liking it.
August 28, 2019
Πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με τα ψέματα, να βγάζουμε απ’ τη μέση τους ψεύτες και υποκριτές της ενάρετης και αναμάρτητης ζωής, τους φορείς και κατηχητές της πρακτικής της σωστής πίστης στο θεό.
Το ευχαριστήθηκα αυτό το μικρό βιβλιαράκι, πρώτη μου επαφή με τον Σόμερσετ Μωμ και ανίδεη για τα μεγάλα και θαυμαστά έργα των ιεραποστολών. Κατάφερε μέσα σε λίγες σελίδες να σκιαγραφήσει ωραιότατα μερικά πρόσωπα μιας κοινωνίας και να πάρει τελικά ο καθένας αυτό που του αναλογεί.
Το ευχαριστήθηκα αυτό το μικρό βιβλιαράκι, πρώτη μου επαφή με τον Σόμερσετ Μωμ και ανίδεη για τα μεγάλα και θαυμαστά έργα των ιεραποστολών. Κατάφερε μέσα σε λίγες σελίδες να σκιαγραφήσει ωραιότατα μερικά πρόσωπα μιας κοινωνίας και να πάρει τελικά ο καθένας αυτό που του αναλογεί.
February 28, 2017
That utter conviction of righteousness, that utter belief in one's right to dictate what is right or wrong always amazes me, angrily, scarily so though.
His lack of compassion, tolerance, love for others also meant the same lack of compassion for himself. At least he was not a hypocrite.
Rain 1932 - Joan Crawford
I consider my first Maugham to have gone well.
November 26, 2017
" Έξω έβρεχε, έβρεχε αδιάκοπα, ανελέητα, με μια άγρια μοχθηρία, πολύ κοντινή στα ανθρώπινα πράγματα".
Ένας ιεραπόστολος,μια πόρνη,μια σύγκρουση διαφορετικών κόσμων κάτω απο μια ακατάπαυστη βροχή.Ποιός είναι ο νικητής,ποιος ο χαμένος και ποια είναι πραγματικά η αμαρτία;
Η πρώτη μου επαφή με τον Μωμ μου προκάλεσε πολύ έντονα συναισθήματα.Σιχαίνομαι τους φανατικούς θρησκόληπτους που θέλουν να επιβάλλουν και στους άλλους τα πιστεύω τους με το έτσι θέλω και ο Ντέηβιντσον είναι το τέλειο δείγμα ενός τέτοιου ανθρώπου."...θα τους σώσουμε έστω και δίχως τη θέλησή τους".Το ίδιο και η σύζυγός του που τόσο τον θαυμάζει για το πόσο σκληρός είναι απέναντι στην αμαρτία και τους αμαρτωλούς.Το καλό είναι οτι είναι το ίδιο σκληρός και με τον εαυτό του τελικά.
Η Βροχή είναι ένα τόσο μικρό βιβλίο,μια νουβέλα,αλλά τόσο γεμάτο και τόσο έντονο που είναι δύσκολο να αφήσει αδιάφορο τον αναγνώστη.
Ένας ιεραπόστολος,μια πόρνη,μια σύγκρουση διαφορετικών κόσμων κάτω απο μια ακατάπαυστη βροχή.Ποιός είναι ο νικητής,ποιος ο χαμένος και ποια είναι πραγματικά η αμαρτία;
Η πρώτη μου επαφή με τον Μωμ μου προκάλεσε πολύ έντονα συναισθήματα.Σιχαίνομαι τους φανατικούς θρησκόληπτους που θέλουν να επιβάλλουν και στους άλλους τα πιστεύω τους με το έτσι θέλω και ο Ντέηβιντσον είναι το τέλειο δείγμα ενός τέτοιου ανθρώπου."...θα τους σώσουμε έστω και δίχως τη θέλησή τους".Το ίδιο και η σύζυγός του που τόσο τον θαυμάζει για το πόσο σκληρός είναι απέναντι στην αμαρτία και τους αμαρτωλούς.Το καλό είναι οτι είναι το ίδιο σκληρός και με τον εαυτό του τελικά.
Η Βροχή είναι ένα τόσο μικρό βιβλίο,μια νουβέλα,αλλά τόσο γεμάτο και τόσο έντονο που είναι δύσκολο να αφήσει αδιάφορο τον αναγνώστη.
August 21, 2019
Ένας λιτος λογοτεχνικός θρίαμβος που δεν θεωρείται αδίκως η καλύτερη νουβέλα του. Ο Μωμ χωρίς πολλά λογοτεχνικά φτιασίδια πλέκει αργά και σταδιακά ενα δριμύ κατηγορώ ενάντια στον κλήρο, την υποκρισία που τον χαρακτηρίζει και την άκαμπτη ηθικολογία του. Επιπροσθετα ασκεί μια κοφτερή κριτική στην αποικιοκρατική επιβολή του λευκού άνδρα και εν γένη όλη η νουβέλα είναι ένας ανελέητος σαρκασμος, με υποδόριο τρόπο δε, πάνω στα πρέπει και τα μη την εποχής με δεδομένο ότι γράφτηκε το 1921. Το συγκλονιστικό λυτρωτικό φινάλε αποτελεί το ιδανικό επιστέγασμα.
August 29, 2017
Ένας άλλος τίτλος που θα μπορούσε να δοθεί στη νουβέλα αυτή είναι "Υποταγή".
Ανάγνωσμα με ρυθμό!
Ανάγνωσμα με ρυθμό!
November 11, 2017
Readathon 2017 23/26: Μία νουβέλα
H Βροχή είναι η ιστορία 5 ατόμων εγκλωβισμένη στην περιοχή Πάγκο-Πάγκο των νήσων Σαμόα οπού την συγκεκριμένη εποχή βρέχει ακατάπαυστα.
Το ζεύγος Ντέηβιντσον (οι οποίοι είναι ιεαραπόστολοι) το ζεύγος Μακφαίηλ οπού ο σύζυγος είναι γιατρός και η Δεσποινίς Τόμσον είναι αναγκασμένοι να μείνουν στην ίδια οικία για 15 μέρες ώσπου να λήξει η καραντίνα της Ιλαράς που έχει πέσει στην Άπια η οποία είναι και ο κύριος προορισμός της παράξενης παρέας.
2.5 αστεράκια διότι δεν με έπεισαν ούτε οι χαρακτήρες αλλά και ούτε το τέλος το οποίο ήταν ασαφής...
H Βροχή είναι η ιστορία 5 ατόμων εγκλωβισμένη στην περιοχή Πάγκο-Πάγκο των νήσων Σαμόα οπού την συγκεκριμένη εποχή βρέχει ακατάπαυστα.
Το ζεύγος Ντέηβιντσον (οι οποίοι είναι ιεαραπόστολοι) το ζεύγος Μακφαίηλ οπού ο σύζυγος είναι γιατρός και η Δεσποινίς Τόμσον είναι αναγκασμένοι να μείνουν στην ίδια οικία για 15 μέρες ώσπου να λήξει η καραντίνα της Ιλαράς που έχει πέσει στην Άπια η οποία είναι και ο κύριος προορισμός της παράξενης παρέας.
2.5 αστεράκια διότι δεν με έπεισαν ούτε οι χαρακτήρες αλλά και ούτε το τέλος το οποίο ήταν ασαφής...
January 2, 2020
Μια μικρή νουβέλα με μεγάλο εκτόπισμα.
Αυτό είναι η "Βροχή". Ο Μομ με την λιτή του γραφή και βασισμένος στην συγγραφική του δεινότητα, "ξεγυμνώνει" τους βασικούς του χαρακτήρες μπροστά μας και μας υπενθυμιζει πως ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία πάνε πάντα κόντρα στον γενότυπο μας.
"Αλίμονο απο τους ηθικούς που ειναι ηθικοί γιατί δεν μπορούν να είναι ανήθικοι και αλίμονο από τους τίμιους που είναι τίμιοι γιατι δεν μπορούν να είναι άτιμοι" όπως πολύ σωστά και ίσως πιο απλά είχε πεί κάποτε ο Αλέκος Σακελλάριος δια στόματος Παντελή Ζερβου!
4/5
Αυτό είναι η "Βροχή". Ο Μομ με την λιτή του γραφή και βασισμένος στην συγγραφική του δεινότητα, "ξεγυμνώνει" τους βασικούς του χαρακτήρες μπροστά μας και μας υπενθυμιζει πως ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία πάνε πάντα κόντρα στον γενότυπο μας.
"Αλίμονο απο τους ηθικούς που ειναι ηθικοί γιατί δεν μπορούν να είναι ανήθικοι και αλίμονο από τους τίμιους που είναι τίμιοι γιατι δεν μπορούν να είναι άτιμοι" όπως πολύ σωστά και ίσως πιο απλά είχε πεί κάποτε ο Αλέκος Σακελλάριος δια στόματος Παντελή Ζερβου!
4/5
November 11, 2018
Due racconti ambientati in isole esotiche, in perfetto stile Maugham. Quelle atmosfere in cui sembra che l’acqua fumi, la luce è soffusa, l’aria immobile e in alcuni casi piovosa. Su tutto la fa da padrona la sorpresa. Un ingrediente che difficilmente si trova nella scrittura dell’autore e che facilmente qui conquista.
Un missionario e una prostituta nel primo racconto e come spettatore neutrale il dottore Mcphail; un reprobo e una infermiera missionaria nel secondo, sotto gli occhi imparziali e divertiti dell’ispettore Gruyter. Racconti ben bilanciati e con un pizzico di sprint finale che li rendono un unicum nella produzione che finora ho letto dello scrittore, abituata ad una prosa immobile e piana, sua specifica caratteristica, ma non per questo elegante.
Un missionario e una prostituta nel primo racconto e come spettatore neutrale il dottore Mcphail; un reprobo e una infermiera missionaria nel secondo, sotto gli occhi imparziali e divertiti dell’ispettore Gruyter. Racconti ben bilanciati e con un pizzico di sprint finale che li rendono un unicum nella produzione che finora ho letto dello scrittore, abituata ad una prosa immobile e piana, sua specifica caratteristica, ma non per questo elegante.
February 26, 2022
This short story is rich with not just beautiful, descriptive writing, but deep symbolism.
It was another that I had to digest for a few hours before I appreciated the impact of it.
It was another that I had to digest for a few hours before I appreciated the impact of it.
April 2, 2021
Preacher tries to reform a "fallen woman", but she turns the table on him when she sees his feet of clay.
July 19, 2023
4 stars = Fantastic and easy to recommend.
I think it is difficult for authors to give you a fully fleshed out yarn in a short story length, but this 62 pager was an exception. Not only did I walk away feeling like I had read a complete story, but I was impressed with how many provocative discussion points Maugham fit into so few pages. It is rich in ambiance and symbolism and remains relevant today, over a century after it was written.
Most of all, I appreciated how he contrasted stereotypical self-righteous and hypocritical Christian behaviors against reason and logic. In addition, his critique of colonialism shows how both Christianity and colonialism are forces used to exploit and oppress others. Rain makes for an excellent reminder of how vitally crucial it is to resist these dangerous forces to prevent the destruction of traditional cultures and people’s lives.
The ending in particular was deliciously satisfying and reminiscent of a theme from The Painted Veil, “The dog it was that died.” This story would be an excellent cautionary tale selection for an open-minded book club.
-------------------------------------------
First Sentence: It was nearly bed-time and when they awoke next morning land would be in sight.
Favorite Quote: After many years of married life he learned that it was more conducive to peace to leave his wife with the last word.
I think it is difficult for authors to give you a fully fleshed out yarn in a short story length, but this 62 pager was an exception. Not only did I walk away feeling like I had read a complete story, but I was impressed with how many provocative discussion points Maugham fit into so few pages. It is rich in ambiance and symbolism and remains relevant today, over a century after it was written.
Most of all, I appreciated how he contrasted stereotypical self-righteous and hypocritical Christian behaviors against reason and logic. In addition, his critique of colonialism shows how both Christianity and colonialism are forces used to exploit and oppress others. Rain makes for an excellent reminder of how vitally crucial it is to resist these dangerous forces to prevent the destruction of traditional cultures and people’s lives.
The ending in particular was deliciously satisfying and reminiscent of a theme from The Painted Veil, “The dog it was that died.” This story would be an excellent cautionary tale selection for an open-minded book club.
-------------------------------------------
First Sentence: It was nearly bed-time and when they awoke next morning land would be in sight.
Favorite Quote: After many years of married life he learned that it was more conducive to peace to leave his wife with the last word.
February 1, 2022
Tropical Torments
Sailing to Samoa, after the trials of the WW1 battlefield, a Scots physician, Dr MacPhail and his wife, befriend a missionary couple returning after a period of leave to the outlying islands. They're prevented from leaving Pago-Pago in American Samoa because of a case of measles in the crew, and are required to disembark.
Hotel accommodation is unavailable so they're required to seek lodgings with a local trader and his native wife. However, a 2nd class passenger, a lone woman, also acquires accommodation there and proceeds to ply her trade on the premises to the consternation of the missionaries who proceed to make her life intolerable and seek her expulsion, whilst attempting a religious conversion.
Throughout the experience, the male missionary, Davidson, shows a Machiavellian ability to manipulate people to his will, and demonstrates an enormous wealth of hypocrisy, which is abetted to some degree by Dr MacPhail.
However, the denouement is impressive and unexpected. It's reputedly the author's best short story and I certainly agree that it is a well-realised piece that builds tension throughout as the humidity of the wet season in the tropics aggravates everyone's emotions, adding to the claustrophobic environment of containment and isolation.
4.5 scintillating 🎆
Read for free here:
https://archive.org/details/trembling...
Sailing to Samoa, after the trials of the WW1 battlefield, a Scots physician, Dr MacPhail and his wife, befriend a missionary couple returning after a period of leave to the outlying islands. They're prevented from leaving Pago-Pago in American Samoa because of a case of measles in the crew, and are required to disembark.
Hotel accommodation is unavailable so they're required to seek lodgings with a local trader and his native wife. However, a 2nd class passenger, a lone woman, also acquires accommodation there and proceeds to ply her trade on the premises to the consternation of the missionaries who proceed to make her life intolerable and seek her expulsion, whilst attempting a religious conversion.
Throughout the experience, the male missionary, Davidson, shows a Machiavellian ability to manipulate people to his will, and demonstrates an enormous wealth of hypocrisy, which is abetted to some degree by Dr MacPhail.
However, the denouement is impressive and unexpected. It's reputedly the author's best short story and I certainly agree that it is a well-realised piece that builds tension throughout as the humidity of the wet season in the tropics aggravates everyone's emotions, adding to the claustrophobic environment of containment and isolation.
4.5 scintillating 🎆
Read for free here:
https://archive.org/details/trembling...
May 6, 2015
My third audio book, and I really enjoyed it. It differed from the other two by being a truly awful, unprofessional recording: words stumbled over, words mispronounced, strange falsetto voices for the women. However the story was written by a master, and that made a huge difference.
Annie Proulx's Brokeback Mountain was the first audio book I listened to. She's a writer strictly for the times; I can't see her books being read fifty years from now. Tom DeBaggio's Losing My Mind, his memoir of his deteriorating life with Alzheimer's had the benefit of all his years as a journalist, he really could write. But W. Somerset Maugham, is a modern master of the short story and novella, and the full virtues of his ability to situate in time and place the characters, making that time and place an integral part of the story overcame any shortcoming that the audio recording had.
The story is simply about the hypocrisy, snobbishness and frailty of people, and how they justify it. The characters are strongly drawn and speak for themselves, no characteristion by the narrator is necessary (or desirable). The ending is quite shocking, but on reflection, not unexpected. A work of genius.
Annie Proulx's Brokeback Mountain was the first audio book I listened to. She's a writer strictly for the times; I can't see her books being read fifty years from now. Tom DeBaggio's Losing My Mind, his memoir of his deteriorating life with Alzheimer's had the benefit of all his years as a journalist, he really could write. But W. Somerset Maugham, is a modern master of the short story and novella, and the full virtues of his ability to situate in time and place the characters, making that time and place an integral part of the story overcame any shortcoming that the audio recording had.
The story is simply about the hypocrisy, snobbishness and frailty of people, and how they justify it. The characters are strongly drawn and speak for themselves, no characteristion by the narrator is necessary (or desirable). The ending is quite shocking, but on reflection, not unexpected. A work of genius.
June 22, 2019
Freud called it reaction-formation... An ego defense mechanism: Example, a person so irrationally and insanely against something, like sex, that it turns out that what that individual really wants is sex but is having a difficult time fulfilling his desire.
Put a missionary and his wife, a doctor and his wife, a prostitute, and a bunch of half naked natives on an island in the South Pacific and what do you get besides a wonderful, well written story, with great characters? You get a classic case of reaction-formation. "Rain" by W. Somerset Maughan is quite enjoyable, and could easily be read in one sitting, in probably less than two hours.
Put a missionary and his wife, a doctor and his wife, a prostitute, and a bunch of half naked natives on an island in the South Pacific and what do you get besides a wonderful, well written story, with great characters? You get a classic case of reaction-formation. "Rain" by W. Somerset Maughan is quite enjoyable, and could easily be read in one sitting, in probably less than two hours.
Displaying 1 - 30 of 162 reviews