What do you think?
Rate this book
Останні дні панку в «Гельсінкі»
«Останні дні панку в «Гельсінкі» – роман про останнє панк-покоління і про те, що від нього лишилося за двадцять років. Оле вже нічого не хоче від життя. Йому сорок, він курить, п’є і вечорами стоїть за стійкою малого запльованого бару «Гельсінкі» у великому східнонімецькому місті. Забутий бар – остання оаза для його старих друзів, коханок і навіжених завсідників. Головного героя переслідують прокурені спогади і погляд молодої дівчини, яка занотовує свою особисту революцію в ритмі панкових пісень до щоденника. Це роман про розірвані стосунки, про непогамовну спрагу і минущість, про світ, який змінюється так швидко, що ми вже давно перестали його розуміти.
288 pages, Paperback
First published January 1, 2010
About the author
Jaroslav Rudiš
51 books174 followersVyrostl v Lomnici nad Popelkou. Navštěvoval gymnázium v Turnově, po něm vystudoval Pedagogickou fakultu Technické univerzity v Liberci (obor němčina – dějepis). Dále studoval v Praze a Curychu. V letech 2001 až 2002 pobýval v Berlíně, kde obdržel novinářské stipendium na Svobodné univerzitě.
Pracoval jako učitel, DJ, manažer punkové skupiny, hotelový portýr a naposledy jako novinář v deníku Právo. Nyní je spisovatelem na volné noze. Příležitostně vystupuje se skupinami U-Bahn a The Bombers, píše také písňové texty (mj. pro skupiny Umakart a Lety mimo). S básníkem a prozaikem Igorem Malijevským pořádá v pražském Divadle Archa každý měsíc literární kabaret EKG.
Prvotina Nebe pod Berlínem (2002) ho proslavila. Kniha získala Cenu Jiřího Ortena a byla také oceněna jako Nejkrásnější kniha roku. Román byl přeložen do pěti jazyků.
Vydal také trilogii komiksů Alois Nebel (spolu s kreslířem Jaromírem 99, tj. Jaromírem Švejdíkem, Bílý Potok, Hlavní nádraží a Zlaté Hory, 2003–2005) o česko-německém výpravčím vlaků, sloužícím na malé stanici v Sudetech.
Pracoval jako učitel, DJ, manažer punkové skupiny, hotelový portýr a naposledy jako novinář v deníku Právo. Nyní je spisovatelem na volné noze. Příležitostně vystupuje se skupinami U-Bahn a The Bombers, píše také písňové texty (mj. pro skupiny Umakart a Lety mimo). S básníkem a prozaikem Igorem Malijevským pořádá v pražském Divadle Archa každý měsíc literární kabaret EKG.
Prvotina Nebe pod Berlínem (2002) ho proslavila. Kniha získala Cenu Jiřího Ortena a byla také oceněna jako Nejkrásnější kniha roku. Román byl přeložen do pěti jazyků.
Vydal také trilogii komiksů Alois Nebel (spolu s kreslířem Jaromírem 99, tj. Jaromírem Švejdíkem, Bílý Potok, Hlavní nádraží a Zlaté Hory, 2003–2005) o česko-německém výpravčím vlaků, sloužícím na malé stanici v Sudetech.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 59 reviews
March 21, 2018
Radostně uděluji 5 hvězdiček. Skvělý cit pro jazyk punkerů i výborné postřehy. A samozřejmě něco vysokému hodnocení přidalo i to, že to z oblastí, které dobře znám (JES). Přečteno skoro jedním dechem.
January 12, 2015
Jedno velike, prevelike prekvapeni. Aneb pohadka o tom, jak se clovek muze dostat k sakra dobre knize.
Uz je to nejaky patek, co jsem na ceskou literaturu zanevrela. Znate to, clovek se prestehuje do zahranici a pokud sahne po knizce psane v rodmen jazyce, automaticky se ozve jeho cerne svedomi. Ted jsem ovsem nemohla jinak. Nahoda, nebo rikejme tomu treba hezky poeticky knizni osud, me na severu severniho Nemecka jednoho podvecera nahnala ke stolu ceskeho muzikanta, ktery se vecer mel sejit s kapelou Jaroslava Rudise. Ceskou moderni literature jsem na gymplu tehdy uz nestihla, ale Alois Nebel pro me byl i tak pojem natolik, ze jsem na pozvani na pivo samozrejme nemohla rict ne. Mam pocit, ze mi v tu chvili ani nedoslo, s kym vsim jsem si tehdy pripijela. Nasledovala navsteva koncertu Kafka Band a promitani Aloise, ktere mi poprve otevrelo oci. Do toho dne jsem si pod pojmem “ceska moderni literature” predstavila maximalne Viewegha. Timto se vsem postizenym omlouvam. Nejvice potom Jaroslavu Rudisovi, ktereho jsem ten prvni vecer nebrala dostatecne vazne. Konec punku v Helsinkach je… ojedinely. Nadherny priklad toho, jak se da zkombinovat nemecka a ceska mentalita, jak je mozne moderne a presto s uctou pracovat s ceskym jazykem a jak lze napsat na prvni pohled nedulezity pribeh par nedulezitych lidi a propujcit tomu zaroven neocekavanou hloubku.
Nahoda, nebo rikejme tomu treba hezky poeticky knizni osud, ale tato knizka mi jednoduse sedla tak, jako uz strasne dlouho zadna jina. Smekam a dekuji. Dusanovi, Jardovi a univerzitni knihovne :-).
Uz je to nejaky patek, co jsem na ceskou literaturu zanevrela. Znate to, clovek se prestehuje do zahranici a pokud sahne po knizce psane v rodmen jazyce, automaticky se ozve jeho cerne svedomi. Ted jsem ovsem nemohla jinak. Nahoda, nebo rikejme tomu treba hezky poeticky knizni osud, me na severu severniho Nemecka jednoho podvecera nahnala ke stolu ceskeho muzikanta, ktery se vecer mel sejit s kapelou Jaroslava Rudise. Ceskou moderni literature jsem na gymplu tehdy uz nestihla, ale Alois Nebel pro me byl i tak pojem natolik, ze jsem na pozvani na pivo samozrejme nemohla rict ne. Mam pocit, ze mi v tu chvili ani nedoslo, s kym vsim jsem si tehdy pripijela. Nasledovala navsteva koncertu Kafka Band a promitani Aloise, ktere mi poprve otevrelo oci. Do toho dne jsem si pod pojmem “ceska moderni literature” predstavila maximalne Viewegha. Timto se vsem postizenym omlouvam. Nejvice potom Jaroslavu Rudisovi, ktereho jsem ten prvni vecer nebrala dostatecne vazne. Konec punku v Helsinkach je… ojedinely. Nadherny priklad toho, jak se da zkombinovat nemecka a ceska mentalita, jak je mozne moderne a presto s uctou pracovat s ceskym jazykem a jak lze napsat na prvni pohled nedulezity pribeh par nedulezitych lidi a propujcit tomu zaroven neocekavanou hloubku.
Nahoda, nebo rikejme tomu treba hezky poeticky knizni osud, ale tato knizka mi jednoduse sedla tak, jako uz strasne dlouho zadna jina. Smekam a dekuji. Dusanovi, Jardovi a univerzitni knihovne :-).
April 6, 2022
5/5. Helsinki je zakajeni "pajzl" v neimenovanem nekdaj vzhodnonemškem mestu, ki ga upravlja in stalnim strankam toči godrnjajoči 40-letni Ole, nekdanji anarho-panker, večni upornik in žur. Žurerski vsakdanjik mu je začel izstavljati račun(e), za katere ni mogoče dobiti popusta, obrestne mere pa naraščajo. Krasen vpogled delček pankerske scene v vzhodno-srednji Evropi, kjer so babe, babice, ome in omame zakrivale zavese ter žugale "razvajeni, rigajoči, izgubljeni" mladini z irokezami.
August 18, 2015
Непогана річ, можна читати.
February 7, 2017
"Дні повільно минають.
Двері бару «Гельсінкі» відчиняються і знову зачиняються, а земля під ними напружується й тремтить. Ніхто вже не в силах пригадати, як довго все це триває. Склянки танцюють три секунди, по трубах шумить вода."
Сумна й дуже ностальгійна історія про парубка, який в юності мав свій панк-гурт, а тепер має бар «Гельсінкі», названий на честь міста, куди той гурт так і не доїхав. Його старі друзі, його нові дівчата, майже доросла донька, яка не хоче з ним знатися ("гроші надішли поштою"). Зрештою, бюрократія, коли будинок оголошують аварійним, і Оле мусить "обкрадати" власний заклад, щоб врятувати хоча б улюблену італійську кавоварку і "романтичні" фільми (там з тими фільмами історія в стилі пана Винничука). Настрій упіймано дуже правильний, мені ця книга нагадала "Депеш Мод" і взагалі ранню прозу Жадана. А ще захотілося переслухати The Ramones, хоча в самій книзі набагато частіше згадуються Die Toten Hosen.
Книжка випадкова, бо я нічого не знала про неї, коли купувала, але серія "Сучасна проза" від видавництва "Темпора" — це просто диво, що не книга — то нове приємне відкриття. Ця вже в мене третя, обов'язково придбаю собі ще щось.
Двері бару «Гельсінкі» відчиняються і знову зачиняються, а земля під ними напружується й тремтить. Ніхто вже не в силах пригадати, як довго все це триває. Склянки танцюють три секунди, по трубах шумить вода."
Сумна й дуже ностальгійна історія про парубка, який в юності мав свій панк-гурт, а тепер має бар «Гельсінкі», названий на честь міста, куди той гурт так і не доїхав. Його старі друзі, його нові дівчата, майже доросла донька, яка не хоче з ним знатися ("гроші надішли поштою"). Зрештою, бюрократія, коли будинок оголошують аварійним, і Оле мусить "обкрадати" власний заклад, щоб врятувати хоча б улюблену італійську кавоварку і "романтичні" фільми (там з тими фільмами історія в стилі пана Винничука). Настрій упіймано дуже правильний, мені ця книга нагадала "Депеш Мод" і взагалі ранню прозу Жадана. А ще захотілося переслухати The Ramones, хоча в самій книзі набагато частіше згадуються Die Toten Hosen.
Книжка випадкова, бо я нічого не знала про неї, коли купувала, але серія "Сучасна проза" від видавництва "Темпора" — це просто диво, що не книга — то нове приємне відкриття. Ця вже в мене третя, обов'язково придбаю собі ще щось.
September 16, 2017
ця книжка дозволяє краще зрозуміти що то означало бути неформалом, особливо панком, у країнах комуністичного блоку якихось 30 років тому. НДР, ЧССР, совєтський континґент у Чехії, колишні німецькі території у складі ЧССР (свої неконтрольовані асоціяції: поштові марки "Ческословенско", Луна-парк, чомусь хокей, потім Вацлав Гавел зустрічає Ролінґів), ді Тотен Хосен, касети, трава, гриби, пиво, панкснотдед, дружинники, менти.... після прірви у 20 років між комунізмом і капіталізмом - старість твоя і кількох твоїх друзів, яких ще не розгубив, самотність і спогади, які вторгуються і їх важко позбутися. і що з тим всім робити?
це продовження чеської гуманістичної традиції Чапека, Кундери і Грабала, і дійсно трошки нагадує ранню прозу Жадана.
і це гарна книжка (і кілька одруків або редакційних недоглядів у загалом доброму - місцями вельми - перекладі українською цього не псують. хоча, чого не залишили назву "Кінець панку в Гельсінкі/-ах).
P.S. самотність зміцнює.
PPS. My my, hey hey
Rock and roll is here to stay
It's better to burn out
Than to fade away
My my, hey hey.
це продовження чеської гуманістичної традиції Чапека, Кундери і Грабала, і дійсно трошки нагадує ранню прозу Жадана.
і це гарна книжка (і кілька одруків або редакційних недоглядів у загалом доброму - місцями вельми - перекладі українською цього не псують. хоча, чого не залишили назву "Кінець панку в Гельсінкі/-ах).
P.S. самотність зміцнює.
PPS. My my, hey hey
Rock and roll is here to stay
It's better to burn out
Than to fade away
My my, hey hey.
May 5, 2020
Rudiš geniálně umí zajímavě psát o nezajímavých věcech, místy má skvělé postřehy ve stylu "jednoduché pravdy o složitém životě", výborný cit pro jazyk a povedlo se mu asi dost výstižně vykreslit "no-future" atmosféru východního bloku.
Jen jsem asi málo punk abych to dokázala docenit a moc mě nebaví číst marné příběhy marných lidí ze zoufalé doby, takže jsem vlastně celou knížku četla jen proto, že jsem byla zvědavá, jestli se do toho v některé části začtu (to se nepovedlo), jestli z toho něco vyleze (ano, naštěstí to nejsou jen náhodné útržky), a taky jak to dopadne. Aspoň že to mělo konec s nějakým použitelným rozuzlením. Nějak tam ale chybělo úplně všechno, co se mi tak líbilo na Českém ráji, takže danke, ale Rudiše už nee.
Jen jsem asi málo punk abych to dokázala docenit a moc mě nebaví číst marné příběhy marných lidí ze zoufalé doby, takže jsem vlastně celou knížku četla jen proto, že jsem byla zvědavá, jestli se do toho v některé části začtu (to se nepovedlo), jestli z toho něco vyleze (ano, naštěstí to nejsou jen náhodné útržky), a taky jak to dopadne. Aspoň že to mělo konec s nějakým použitelným rozuzlením. Nějak tam ale chybělo úplně všechno, co se mi tak líbilo na Českém ráji, takže danke, ale Rudiše už nee.
October 24, 2011
Vynikající knížka s velice zajímavým závěrem. Nejsem punkový typ a ani mě nechytla punková moda, ale je to krásná vypověď o této generaci a generaci konce 80.let. Ukazuje jak malé možnosti měli mladí lidé v malých městech v Sudetech a po celém Československu. ta bezmoc, proti straně, pocit šedi a snaha být plně normalizován, aniž by někdo mohl říct bez problémů svůj názor. Doporučuji ke čtení, protože tu zásadní osobní rovinu si tam najde každý sám.
January 30, 2014
"Podle mě štěstí neexistuje. Je to jen nějaká naše hloupá iluze. Když je ti šestnáct, tak máš pocit, že musíš bejt šťastnej, že je na to nějakej recept, stejně jako si myslíš, že nikdy nenatáhneš brka. A pak ti poprvé dá někdo do držky, nebo se na tebe vykašle nějaká holka a ty víš, že to tak jasný a jednoduchý nebude."
"Ale já chci bejt šťastná."
"Já ti to taky neberu."
"Takže jsou momenty, kdy seš i ty šťastnej?"
"Jsou chvíle, kdy jsem docela v pohodě."
"Ale já chci bejt šťastná."
"Já ti to taky neberu."
"Takže jsou momenty, kdy seš i ty šťastnej?"
"Jsou chvíle, kdy jsem docela v pohodě."
November 15, 2011
Rudišův nejvyspělejší román. Neztrácí v něm svůj styl a nachází nová velká témata. Skvělé.
October 17, 2018
Název v podstatě vystihuje úplně všechno. A já už teď pár dní po sobě poslouchám dokola Die Toten Hosen.
January 27, 2019
dej si přášek proti smrti a nech čas plynout.
June 19, 2024
Pořád tu knihu miluju. ❤️
January 14, 2016
Świetna książka Emotikon smile
Najpierw nie mogłam się wciągnąć, bo uznałam, że to powieść o jakimś facecie, co ma 40 lat i nie może sobie miejsca w życiu znaleźć. Trochę tak Emotikon smile
Mamy współczesny Berlin (chociaż nazwa miasta nigdy nie pada), w którym Ole prowadzi knajpę "Helsinki", ostatni bar w dzielnicy, w którym można palić, a modne mamusie z wózkami nie są mile widziane. To przeplata się z dziennikiem pisanym w 1987 roku przez młodą Czeszkę niemieckiego pochodzenia, punkówę z małego miasteczka. Te dwie pozornie oderwane części jednak łączą się ze sobą, Ole w młodości też był punkowcem i sporo z tego stylu życia pozostało w nim do dzisiaj.
Przyznam, że się wzruszyłam trochę, bo te opowieści o Czechosłowacji w końcówce lat 80-tych przypomniały mi własną młodość "durną i chmurną".
Jest to bardzo fajnie napisane, dobrym językiem, świetna stylizacja językowa zwłaszcza w tych częściach "dziennikowych" - i znakomicie się czyta.
Polecam zwłaszcza urodzonym w końcówce lat 60-tych i początku 70-tych, ale i młodszym powinno się spodobać.
Najpierw nie mogłam się wciągnąć, bo uznałam, że to powieść o jakimś facecie, co ma 40 lat i nie może sobie miejsca w życiu znaleźć. Trochę tak Emotikon smile
Mamy współczesny Berlin (chociaż nazwa miasta nigdy nie pada), w którym Ole prowadzi knajpę "Helsinki", ostatni bar w dzielnicy, w którym można palić, a modne mamusie z wózkami nie są mile widziane. To przeplata się z dziennikiem pisanym w 1987 roku przez młodą Czeszkę niemieckiego pochodzenia, punkówę z małego miasteczka. Te dwie pozornie oderwane części jednak łączą się ze sobą, Ole w młodości też był punkowcem i sporo z tego stylu życia pozostało w nim do dzisiaj.
Przyznam, że się wzruszyłam trochę, bo te opowieści o Czechosłowacji w końcówce lat 80-tych przypomniały mi własną młodość "durną i chmurną".
Jest to bardzo fajnie napisane, dobrym językiem, świetna stylizacja językowa zwłaszcza w tych częściach "dziennikowych" - i znakomicie się czyta.
Polecam zwłaszcza urodzonym w końcówce lat 60-tych i początku 70-tych, ale i młodszym powinno się spodobać.
October 7, 2016
First time reading this author, I enjoyed that book, even though its quite sad and disillusioned tone may forbid anyone to use the word "enjoy" for this novel. As an all time lover of the punk history and lifestyle (been there, done that when I was a teen, you know), and being born in 1977 and fascinated by the fall of the Berlin's Wall and all that followed artistically in Germany, I was very interested by this story. Characters were very human and real, I liked discovering their history by little bits and almost "backwards", to lead the reader towards the end in the softest way.
Using a different style of writing depending on who is speaking helped make characters even more real.
I'd like to discover other works from this author but I can't manage to find any.
Using a different style of writing depending on who is speaking helped make characters even more real.
I'd like to discover other works from this author but I can't manage to find any.
September 12, 2015
Rudiš některá svá témata opakuje pořád dokola a mě už to moc neba. U Helsinek jsem hrozně dlouho čekala, jestli mě chytí nebo překvapí. A musím říct, že se to vlastně částečně povedlo. Famózní je celá dějová linka s fotbálkem a dějinami světa. A bavil mě i deníček pubertální punkerky z Jeseníku. Ale kolem už je to taková ta stará známá rudišovská omáčka... Sečteno podrtženo: pokud čekáte od Rudiše pořád jedno a to samé, přijdete si na své. A občas Vás i překvapí nějakým moc pěkným výmyslem. Ale nic přelomového to prostě není.
August 16, 2017
Nejsem punker a v podstatě vše v té knize mi přišlo divné, na hlavu až možná úchylně nezdravé. Někdy nebylo příjemné číst si o tom, co postavy v knize prožívají. To ale neznamená, že je kniha špatná. Situace a pocity jsou velmi snadno uvěřitelné a čtenář je může lidsky sdílet. Na druhou stranu to asi nebude kniha, ke které bych se nějak vracel - možná, kdybych ji četl před 10 lety, tak by na mne zapůsobila jinak, ale teď už mě to míjí.
September 24, 2011
Nejlepší Rudišův román.
Údolí dutých hlav:
"Byl to dost mazec a chce se mi bulet. Na koncertě co měl bejt mírovej byla spousta pankáčů a dva drželi transparent Pryč s jadernou válkou a chlastali pod ním čučo. Ale vedle nás tam bylo taky mnohem víc diskařů a bloďatejch pipin s jejich honibrkama a rodinek se škeblema co přišli na Jandu a Majkla Nonstopíču Davida."
[...]
Takže fakáč.
Údolí dutých hlav:
"Byl to dost mazec a chce se mi bulet. Na koncertě co měl bejt mírovej byla spousta pankáčů a dva drželi transparent Pryč s jadernou válkou a chlastali pod ním čučo. Ale vedle nás tam bylo taky mnohem víc diskařů a bloďatejch pipin s jejich honibrkama a rodinek se škeblema co přišli na Jandu a Majkla Nonstopíču Davida."
[...]
Takže fakáč.
October 19, 2016
K Helsinkám jsem musela dozrát. Když vyšla, tak jsem nebyla schopna se začíst a odložila jí na neurčito. Takže danke, Den nepřečtených knih, protože jinak bych tuhle knížku měla stále založenou v knihovně. Mám ráda věci, na které myslím ještě x dní po přečtení a tohle je přesně ono. Závěr mě překvapil i rozhodil. A tak to asi mělo být. On ten Rudiš ty příběhy prostě vyprávět umí.
December 27, 2017
punk!! Ole rozprava story o jeho punkovych casoch, o kapele v ktorej hraval a zivote, ktory doteraz zazil, o vsetkych holkach co stretol..teraz ma jeden super pajzel vo vychodonemeckom mestecku..kde sa vsetci po rokoch stretavaju. pribeh na druhej strane hranice pise punkerka, ktora zije v zaprdenom malom mestecku u hranic. dobra kniha, odporucam.
July 30, 2014
pank neni mrtvej jako! Pank žije, právě teď, sem víc pank, než ti fotrové, co jakože byli pank v osmdesátejch, no možná v československu to bylo fakt no future, ale hlavně teda je potřeba bojovat proti našim nepřátelům - cajtům a hlavně všem normálnim slušnejm lidem. Takže fakáč!
:-))))
:-))))
February 9, 2017
Самотність зміцнює - це правда. Ніколи не думала, що герої можуть бути такими складними і смішними водночас. Рудішові вдалося їх такими зробити
March 10, 2024
Kniha je o punku v Česku a v Německu. Má dvě dějové linie, jedna z pohledu mladé české punkerky z dob reálného socialismu v tehdejším Československu, a druhá z pohledu německého punkového veterána o 20 let později. Oba milují německou punkovou kapelu Die Toten Hosen. Tyto linie se spojí na legendárním „mírovém“ koncertu v Plzni, kde byly nějakým omylem pozvány německé punkové skupiny včetně Die Toten Hosen společně s Michalem Davidem a Daliborem Jandou a to nemohlo dopadnout dobře. Záběry se dají stále dohledat na internetu.
Pankáči byli trochu šílení, ale taky normální lidi jako každý druhý, nebylo v nich nic zákeřného vypočítavého, i když navenek působili extravagantně, chtěli se jen vymezit vůči tehdejšímu režimu a dělat věci po svém. A i když se doba změnila, punk pomalu končí, hlavní hrdina pochopí, že člověk se některých věcí nezbaví, stále ho dohánějí a vleče si je sebou.
Výborně napsané od začátku až do konce, nešlo se od toho odtrhnout, čekal jsem snad ještě pár vět k osudu české punkerky, ale stejně perfektní. Kniha se mi líbila asi i proto, že jsem to, i když z pozice v šedé zóně, taky všechno zažil.
A ještě chválím netradiční obal.
Pankáči byli trochu šílení, ale taky normální lidi jako každý druhý, nebylo v nich nic zákeřného vypočítavého, i když navenek působili extravagantně, chtěli se jen vymezit vůči tehdejšímu režimu a dělat věci po svém. A i když se doba změnila, punk pomalu končí, hlavní hrdina pochopí, že člověk se některých věcí nezbaví, stále ho dohánějí a vleče si je sebou.
Výborně napsané od začátku až do konce, nešlo se od toho odtrhnout, čekal jsem snad ještě pár vět k osudu české punkerky, ale stejně perfektní. Kniha se mi líbila asi i proto, že jsem to, i když z pozice v šedé zóně, taky všechno zažil.
A ještě chválím netradiční obal.
June 14, 2023
Rudiš's story of the aging barman/punker Ole, and the young punk girl from Jeseník - 2 stories of life's loosers in different phases of their lives. Vivid, colorful stories that will intertwine and affect the lives of both heroes forever.
December 6, 2023
For all punks out there.
Fun read. Nostalgia about life in communist country. And about people who never grow up. Or grow up differently not following mainstream culture. Unique characters who would be fun to meet.
Fun read. Nostalgia about life in communist country. And about people who never grow up. Or grow up differently not following mainstream culture. Unique characters who would be fun to meet.
November 21, 2023
Siadę i napiszę o tej lekturze na pewno, bo była to świetna wyprawa w głąb moich nastoletnich lat. się
October 30, 2023
Skvěle napsaný portrét jedné generace a kultury. Beznaděj a šeď ze stránek tryská proudem. Ale víc tam toho není. Je to doslova literární obraz. A je to statické jako obraz. Není tam vývoj, gradace, drama, cokoliv, co by mě nutilo hltat stránky. Můžu je jen pomalu otáčet a na každé najít skvěle nakreslený, ale pořád stejný portrét.
October 25, 2016
Disclaimer hned na začátek - tohle byla první knížka, kterou jsem od Rudiše četl.
Co jsem od ní čekal? Že bude bude zábavná - byla. Že bude místy vtipná - byla. Že bude odsejpat - odsejpala. Že většina z postav bude divných - hell yes!
Co jsem nečekal, že je Rudiš tak zručný, co se týče využívání a ohýbání češtiny. Spousta pasáží byla radost číst čistě z lingvistických důvodů. A to mám moc rád a to klobouk dolů.
Čeho jsem se ale na druhou stranu bál, že si po dočtení řeknu: "Hm, tak jo. Dobrý. Jdeme dál." I to se bohužel stalo. Byla to zábava, byl jsem v Helsinkách rád, ale co si z nich budu pamatovat za rok, to netuším.
Ale nějakého Rudiše si ještě určitě přečtu. A dokonce i rád :-)
Co jsem od ní čekal? Že bude bude zábavná - byla. Že bude místy vtipná - byla. Že bude odsejpat - odsejpala. Že většina z postav bude divných - hell yes!
Co jsem nečekal, že je Rudiš tak zručný, co se týče využívání a ohýbání češtiny. Spousta pasáží byla radost číst čistě z lingvistických důvodů. A to mám moc rád a to klobouk dolů.
Čeho jsem se ale na druhou stranu bál, že si po dočtení řeknu: "Hm, tak jo. Dobrý. Jdeme dál." I to se bohužel stalo. Byla to zábava, byl jsem v Helsinkách rád, ale co si z nich budu pamatovat za rok, to netuším.
Ale nějakého Rudiše si ještě určitě přečtu. A dokonce i rád :-)
Displaying 1 - 30 of 59 reviews