What do you think?
Rate this book
Un uomo
Un uomo è il romanzo sulla vita di Alekos Panagulis, che nel 1968 fu condannato a morte nella Grecia dei colonnelli per l'attentato a Georgios Papadopulos, il militare a capo del regime. Segregato per cinque anni in un carcere dove subirà le più atroci torture, restituito brevemente alla libertà, conosce l'esilio, torna in patria quando la dittatura si sgretola, è eletto deputato in Parlamento e inutilmente cerca di dimostrare che gli stessi uomini della deposta Giunta continuano a occupare posizioni di potere. Perde la vita in un misterioso incidente d'auto nel 1976. Oriana Fallaci incontra Panagulis nel 1973 quando, graziato di una grazia che non aveva chiesto, ma che il mondo intero reclamava per lui, esce dal carcere. Lei lo affianca e ne condivide una lotta mai paga. "Il poeta ribelle, l'eroe solitario, è un individuo senza seguaci: non trascina le masse in piazza, non provoca le rivoluzioni. Però le prepara. Anche se non combina nulla di immediato e di pratico, anche se si esprime attraverso bravate o follie, anche se viene respinto e offeso, egli muove le acque dello stagno che tace, incrina le dighe del conformismo che frena, disturba il potere che opprime".
457 pages, Paperback
First published January 1, 1979
About the author
Oriana Fallaci
51 books1,427 followersOriana Fallaci was born in Florence, Italy. During World War II, she joined the resistance despite her youth, in the democratic armed group "Giustizia e Libertà". Her father Edoardo Fallaci, a cabinet maker in Florence, was a political activist struggling to put an end to the dictatorship of Italian fascist leader Benito Mussolini. It was during this period that Fallaci was first exposed to the atrocities of war.
Fallaci began her journalistic career in her teens, becoming a special correspondent for the Italian paper Il mattino dell'Italia centrale in 1946. Since 1967 she worked as a war correspondent, in Vietnam, for the Indo-Pakistani War, in the Middle East and in South America. For many years, Fallaci was a special correspondent for the political magazine L'Europeo and wrote for a number of leading newspapers and Epoca magazine. During the 1968 Tlatelolco massacre prior to the 1968 Summer Olympics, Fallaci was shot three times, dragged down stairs by her hair, and left for dead by Mexican forces. According to The New Yorker, her former support of the student activists "devolved into a dislike of Mexicans":
The demonstrations by immigrants in the United States these past few months "disgust" her, especially when protesters displayed the Mexican flag. "I don't love the Mexicans," Fallaci said, invoking her nasty treatment at the hands of Mexican police in 1968. "If you hold a gun and say, 'Choose who is worse between the Muslims and the Mexicans,' I have a moment of hesitation. Then I choose the Muslims, because they have broken my balls."
In the late 1970s, she had an affair with the subject of one of her interviews, Alexandros Panagoulis, who had been a solitary figure in the Greek resistance against the 1967 dictatorship, having been captured, heavily tortured and imprisoned for his (unsuccessful) assassination attempt against dictator and ex-Colonel Georgios Papadopoulos. Panagoulis died in 1976, under controversial circumstances, in a road accident. Fallaci maintained that Panagoulis was assassinated by remnants of the Greek military junta and her book Un Uomo (A Man) was inspired by the life of Panagoulis.
During her 1972 interview with Henry Kissinger, Kissinger agreed that the Vietnam War was a "useless war" and compared himself to "the cowboy who leads the wagon train by riding ahead alone on his horse".Kissinger later wrote that it was "the single most disastrous conversation I have ever had with any member of the press."
She has written several novels uncomfortably close to raw reality which have been bestsellers in Italy and widely translated. Fallaci, a fully emancipated and successful woman in the man's world of international political and battlefront journalism, has antagonized many feminists by her outright individualism, her championship of motherhood, and her idolization of heroic manhood. In journalism, her critics have felt that she has outraged the conventions of interviewing and reporting. As a novelist, she shatters the invisible diaphragm of literariness, and is accused of betraying, or simply failing literature.
Fallaci has twice received the St. Vincent Prize for journalism, as well as the Bancarella Prize (1971) for Nothing, and So Be It; Viareggio Prize (1979), for Un uomo: Romanzo; and Prix Antibes, 1993, for Inshallah. She received a D.Litt. from Columbia College (Chicago). She has lectured at the University of Chicago, Yale University, Harvard University, and Columbia University. Fallaci’s writings have been translated into 21 languages including English, Spanish, French, Dutch, German, Greek, Swedish, Polish, Croatian and Slovenian.
Fallaci was a life-long heavy smoker. She died on September 15, 2006 in her native Florence from breast cancer.
Fallaci began her journalistic career in her teens, becoming a special correspondent for the Italian paper Il mattino dell'Italia centrale in 1946. Since 1967 she worked as a war correspondent, in Vietnam, for the Indo-Pakistani War, in the Middle East and in South America. For many years, Fallaci was a special correspondent for the political magazine L'Europeo and wrote for a number of leading newspapers and Epoca magazine. During the 1968 Tlatelolco massacre prior to the 1968 Summer Olympics, Fallaci was shot three times, dragged down stairs by her hair, and left for dead by Mexican forces. According to The New Yorker, her former support of the student activists "devolved into a dislike of Mexicans":
The demonstrations by immigrants in the United States these past few months "disgust" her, especially when protesters displayed the Mexican flag. "I don't love the Mexicans," Fallaci said, invoking her nasty treatment at the hands of Mexican police in 1968. "If you hold a gun and say, 'Choose who is worse between the Muslims and the Mexicans,' I have a moment of hesitation. Then I choose the Muslims, because they have broken my balls."
In the late 1970s, she had an affair with the subject of one of her interviews, Alexandros Panagoulis, who had been a solitary figure in the Greek resistance against the 1967 dictatorship, having been captured, heavily tortured and imprisoned for his (unsuccessful) assassination attempt against dictator and ex-Colonel Georgios Papadopoulos. Panagoulis died in 1976, under controversial circumstances, in a road accident. Fallaci maintained that Panagoulis was assassinated by remnants of the Greek military junta and her book Un Uomo (A Man) was inspired by the life of Panagoulis.
During her 1972 interview with Henry Kissinger, Kissinger agreed that the Vietnam War was a "useless war" and compared himself to "the cowboy who leads the wagon train by riding ahead alone on his horse".Kissinger later wrote that it was "the single most disastrous conversation I have ever had with any member of the press."
She has written several novels uncomfortably close to raw reality which have been bestsellers in Italy and widely translated. Fallaci, a fully emancipated and successful woman in the man's world of international political and battlefront journalism, has antagonized many feminists by her outright individualism, her championship of motherhood, and her idolization of heroic manhood. In journalism, her critics have felt that she has outraged the conventions of interviewing and reporting. As a novelist, she shatters the invisible diaphragm of literariness, and is accused of betraying, or simply failing literature.
Fallaci has twice received the St. Vincent Prize for journalism, as well as the Bancarella Prize (1971) for Nothing, and So Be It; Viareggio Prize (1979), for Un uomo: Romanzo; and Prix Antibes, 1993, for Inshallah. She received a D.Litt. from Columbia College (Chicago). She has lectured at the University of Chicago, Yale University, Harvard University, and Columbia University. Fallaci’s writings have been translated into 21 languages including English, Spanish, French, Dutch, German, Greek, Swedish, Polish, Croatian and Slovenian.
Fallaci was a life-long heavy smoker. She died on September 15, 2006 in her native Florence from breast cancer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 430 reviews
February 8, 2019
دوستانِ گرانقدر، قسمتی از این کتاب را که <اوریانا فالاچی> نویسنده و روزنامه نگارِ نامدارِ ایتالیایی، بسیار زیبا و هنرمندانه در موردِ انقلاب "یونان" نوشته است را در زیر برایتان مینویسم... به باورِ من، این بخش از کتاب، بهترین بخش میباشد و حیف بود که آن را به صورتِ ریویو برایِ شما عزیزان نمی نوشتم، چراکه در این نوشته میتوانید با اوجِ هنرنماییِ <فالاچی> آشنا شویدو به حال و روزِ ایرانِ ما نیز بسیار شباهت دارد
----------------------------------------------
غریوی دردآلود و پُرخشم از شهر برمیخاست و به صورتِ خروشی سرسام انگیز و پایان ناپذیر، هر صدایِ دیگر را در مسیرِ خود خاموش میکرد. غرشی بود که هیچ نشانِ انسانی در خود نداشت، زیرا که از دهانِ آدمهایی با دو دست و دو پا و با اندیشه ای آشنا، بر نمی خاست... از دهانِ غولی خشمگین و بیشعور برمیخاست که نامش <جماعت> بود... از هشتپایی برمیخاست که به هنگامِ نیمروز با دهانی آتش زا و چهره ای درهم رفته و چنگال هایِ به هم فشرده، در میدانِ مرکزیِ شهر خانه کرده و پاهایِ درازش را به کوچه ها و خیابان هایِ اطراف گسترده بود و پیوسته سِیلی از آتشِ گدازان برایِ سوزاندن و بلعیدنِ همه جا و همه چیز به پیرامونِ خویش، روان میکرد
بیرون ماندن از حیطهٔ استیلایِ این هشتپا امکان نداشت. کسانی با این امید می کوشیدند تا خود را در درونِ خانه ها و دکّان ها و دفترهایِ کار و هرجایِ دیگری که ممکن بود پناهگاهی برایشان باشد، زندانی کنند. تا دستِ کم این خروشِ وحشیانه را نشنوند... اما خروش همچنان از درها و پنجره ها و دیوارها به درون می آمد.. و باز می آمد... تا وقتیکه دیر یا زود همهٔ آنها را به تسلیم وا میداشت. و آن وقت اینان غالباً به بهانهٔ کنجکاوی و برایِ رفتن و دیدن، از پناهگاهِ خود بیرون می آمدند و بی درنگ به دامِ هشتپا می افتادند و به درونِ یکی از چنگالهایِِ آن کشیده میشدند تا به نوبهٔ خود تبدیل به یک مشتِ گِره کرده، یک چهرهٔ درهم رفته و یک دهانِ کَف کرده شوند، و به صورتِ یکی از اجزا بدنِ این حیوانِ خروشان و بیشعوری درآیند که با درکام کشیدنِ پیاپیِ هزارها و ده ها هزار و صدها هزار انسانِ تازه، پیوسته چاق تر و فربه تر میشد
ساعتِ دو بعد از ظهر، هشتپا ترکیبی از پانصد هزار نفر بود... ساعتِ سه بعد از ظهر این رقم به یک میلیون نفر رسید.. و ساعت چهار بعد از ظهر به یک میلیون و پانصد هزار نفر رسید... و در ساعتِ پنجِ بعد از ظهر دیگر تعدادِ مردم از شماره بیرون رفته بود... همهٔ اینها در صورتِ فردیِ خودشان آدمهایی بودند که دو دست و دو پا داشتند و میخواستند با شعورِ خود فکر کنند. اما همه با شتاب آمده بودند تا هم شعورِ خود را و هم شخصیتِ انسانیِ خویش را به عنوانِ قربانی تقدیم به هشتپا کنند
در میانِ اینها همه جور آدمی دیده میشد: مرد، زن، بچه و بخصوص دانشجو، همه جور آدمهایی که در حالِ عادی اعضا یک جامعه را تشکیل میدهند. همانهایی که تو تا دیروز بدان ها گفته بودی: در برابرِ مغزشویی جا خالی نکنید، فریبِ آنها که به شما وعده میدهند و میترسانند را نخورید. با فکرِ خودتان فکر کنید و با شعورِ خودتان تشخیص دهید. از یاد نبرید که هر انسانی، وجودی مستقل و ارزنده است که باید خودش صاحب اختیارِ خویش باشد. هویّتِ انسانی خودتان را پاس بدارید و آن را به هیچ چیز نفروشید... فریبِ آنهایی را که میخواهند اربابِ تازه ای را به جایِ اربابِ پیشین بگذارند را نخورید... شما را بخدا "گوسفند" نباشید
و حالا همهٔ اینها شتاب داشتند تا هرچه زودتر یکی از اجزا بدنِ این هشتپایِ بیشعور و سنگدلی شوند که <جماعت> نام دارد و برایِ خوراکِ خود، ویرانی و خون میطلبد
---------------------------------------------
دوستانِ عزیزم و ایرانیانِ خردگرا... به یاد داشته باشید که، آموزشِ راه درست و نشان دادنِ حقیقت به مردمی که با فقرِ معانی پرورش می یابند بسیار سخت و دشوار است.. چگونه میشود به توده ای این را فهماند، انقلاب هایی که در دنیا با برنامه ریزی هایِ قبلی، هر از چندگاه طراحی میشوند، هیچ سودی به حالشان ندارد!! چراکه همهٔ این انقلاب ها سعی در تزریقِ شعارهایِ کلیدی دارند، که در طولِ تاریخ با انتظاراتِ برآورده نشدهٔ آنها عجین شده است
این عدمِ آگاهیِ مردم از تاریخِ پیشینیان است که سبب میشود، نفوسِ میلیونی یک ملتِ چشم و گوش بسته و بیچاره، به پیروی از دستمایه ها و مضامینِ تحقق نیافته ای برایِ مقاصدِ سیاستمدرانِ قدرت طلب و دروغگو، اجیر شود.... افسوس و صد افسوس از مردمِ ناآگاه و بدسواد
عزیزانم، یک نگاه به زندگی و دور و اطرافِ خویش بیاندازید... ببینید چه به روزمان آمده است.. این ملتِ بیچاره و از همه جا بیخبر، که هرکدام جزئی از آن هیولایِ وحشیِ انقلاب شده بودند، امروز یا زیر خاک هستند و یا زنده ماندند و پشیمان اند و یا جیره خورِ نظام هستند و غیر ایرانی... ولی بیچاره فرزندانی که آن زمان نبوده اند و اکنون تاوانِ تصمیماتِ ابلهانهٔ آن بازیچه هایِ دستِ قدرطلبان را امروز در این سرزمین میدهند... آری، این ملتِ بیچاره، وام دارِ همان انقلابِ شوم میباشد و با گذشتِ 40 سال، کماکان مشغولِ پرداختِ اقساطِ آن وامِ دردناک است.. این بزرگترین و طولانی ترین وامی است که ممکن بود مردمی مجبور به پرداختِ آن شوند.. بازپرداختِ این وام، چیزی جز جان و مال و آزادی و کیسه هایِ خونِ این مردمِ بیچاره و از دست رفتنِ خاک و ثروت و شرف و آبرویِ سرزمینمان ایران، نبوده و نخواهد بود... افسوس که مرغِ در قفس نشسته را هیچ فهم و شعوری به انتخابِ دانه نیست
---------------------------------------------
امیدوارم این رویو برایِ شما فرزندانِ ایران زمین مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
----------------------------------------------
غریوی دردآلود و پُرخشم از شهر برمیخاست و به صورتِ خروشی سرسام انگیز و پایان ناپذیر، هر صدایِ دیگر را در مسیرِ خود خاموش میکرد. غرشی بود که هیچ نشانِ انسانی در خود نداشت، زیرا که از دهانِ آدمهایی با دو دست و دو پا و با اندیشه ای آشنا، بر نمی خاست... از دهانِ غولی خشمگین و بیشعور برمیخاست که نامش <جماعت> بود... از هشتپایی برمیخاست که به هنگامِ نیمروز با دهانی آتش زا و چهره ای درهم رفته و چنگال هایِ به هم فشرده، در میدانِ مرکزیِ شهر خانه کرده و پاهایِ درازش را به کوچه ها و خیابان هایِ اطراف گسترده بود و پیوسته سِیلی از آتشِ گدازان برایِ سوزاندن و بلعیدنِ همه جا و همه چیز به پیرامونِ خویش، روان میکرد
بیرون ماندن از حیطهٔ استیلایِ این هشتپا امکان نداشت. کسانی با این امید می کوشیدند تا خود را در درونِ خانه ها و دکّان ها و دفترهایِ کار و هرجایِ دیگری که ممکن بود پناهگاهی برایشان باشد، زندانی کنند. تا دستِ کم این خروشِ وحشیانه را نشنوند... اما خروش همچنان از درها و پنجره ها و دیوارها به درون می آمد.. و باز می آمد... تا وقتیکه دیر یا زود همهٔ آنها را به تسلیم وا میداشت. و آن وقت اینان غالباً به بهانهٔ کنجکاوی و برایِ رفتن و دیدن، از پناهگاهِ خود بیرون می آمدند و بی درنگ به دامِ هشتپا می افتادند و به درونِ یکی از چنگالهایِِ آن کشیده میشدند تا به نوبهٔ خود تبدیل به یک مشتِ گِره کرده، یک چهرهٔ درهم رفته و یک دهانِ کَف کرده شوند، و به صورتِ یکی از اجزا بدنِ این حیوانِ خروشان و بیشعوری درآیند که با درکام کشیدنِ پیاپیِ هزارها و ده ها هزار و صدها هزار انسانِ تازه، پیوسته چاق تر و فربه تر میشد
ساعتِ دو بعد از ظهر، هشتپا ترکیبی از پانصد هزار نفر بود... ساعتِ سه بعد از ظهر این رقم به یک میلیون نفر رسید.. و ساعت چهار بعد از ظهر به یک میلیون و پانصد هزار نفر رسید... و در ساعتِ پنجِ بعد از ظهر دیگر تعدادِ مردم از شماره بیرون رفته بود... همهٔ اینها در صورتِ فردیِ خودشان آدمهایی بودند که دو دست و دو پا داشتند و میخواستند با شعورِ خود فکر کنند. اما همه با شتاب آمده بودند تا هم شعورِ خود را و هم شخصیتِ انسانیِ خویش را به عنوانِ قربانی تقدیم به هشتپا کنند
در میانِ اینها همه جور آدمی دیده میشد: مرد، زن، بچه و بخصوص دانشجو، همه جور آدمهایی که در حالِ عادی اعضا یک جامعه را تشکیل میدهند. همانهایی که تو تا دیروز بدان ها گفته بودی: در برابرِ مغزشویی جا خالی نکنید، فریبِ آنها که به شما وعده میدهند و میترسانند را نخورید. با فکرِ خودتان فکر کنید و با شعورِ خودتان تشخیص دهید. از یاد نبرید که هر انسانی، وجودی مستقل و ارزنده است که باید خودش صاحب اختیارِ خویش باشد. هویّتِ انسانی خودتان را پاس بدارید و آن را به هیچ چیز نفروشید... فریبِ آنهایی را که میخواهند اربابِ تازه ای را به جایِ اربابِ پیشین بگذارند را نخورید... شما را بخدا "گوسفند" نباشید
و حالا همهٔ اینها شتاب داشتند تا هرچه زودتر یکی از اجزا بدنِ این هشتپایِ بیشعور و سنگدلی شوند که <جماعت> نام دارد و برایِ خوراکِ خود، ویرانی و خون میطلبد
---------------------------------------------
دوستانِ عزیزم و ایرانیانِ خردگرا... به یاد داشته باشید که، آموزشِ راه درست و نشان دادنِ حقیقت به مردمی که با فقرِ معانی پرورش می یابند بسیار سخت و دشوار است.. چگونه میشود به توده ای این را فهماند، انقلاب هایی که در دنیا با برنامه ریزی هایِ قبلی، هر از چندگاه طراحی میشوند، هیچ سودی به حالشان ندارد!! چراکه همهٔ این انقلاب ها سعی در تزریقِ شعارهایِ کلیدی دارند، که در طولِ تاریخ با انتظاراتِ برآورده نشدهٔ آنها عجین شده است
این عدمِ آگاهیِ مردم از تاریخِ پیشینیان است که سبب میشود، نفوسِ میلیونی یک ملتِ چشم و گوش بسته و بیچاره، به پیروی از دستمایه ها و مضامینِ تحقق نیافته ای برایِ مقاصدِ سیاستمدرانِ قدرت طلب و دروغگو، اجیر شود.... افسوس و صد افسوس از مردمِ ناآگاه و بدسواد
عزیزانم، یک نگاه به زندگی و دور و اطرافِ خویش بیاندازید... ببینید چه به روزمان آمده است.. این ملتِ بیچاره و از همه جا بیخبر، که هرکدام جزئی از آن هیولایِ وحشیِ انقلاب شده بودند، امروز یا زیر خاک هستند و یا زنده ماندند و پشیمان اند و یا جیره خورِ نظام هستند و غیر ایرانی... ولی بیچاره فرزندانی که آن زمان نبوده اند و اکنون تاوانِ تصمیماتِ ابلهانهٔ آن بازیچه هایِ دستِ قدرطلبان را امروز در این سرزمین میدهند... آری، این ملتِ بیچاره، وام دارِ همان انقلابِ شوم میباشد و با گذشتِ 40 سال، کماکان مشغولِ پرداختِ اقساطِ آن وامِ دردناک است.. این بزرگترین و طولانی ترین وامی است که ممکن بود مردمی مجبور به پرداختِ آن شوند.. بازپرداختِ این وام، چیزی جز جان و مال و آزادی و کیسه هایِ خونِ این مردمِ بیچاره و از دست رفتنِ خاک و ثروت و شرف و آبرویِ سرزمینمان ایران، نبوده و نخواهد بود... افسوس که مرغِ در قفس نشسته را هیچ فهم و شعوری به انتخابِ دانه نیست
---------------------------------------------
امیدوارم این رویو برایِ شما فرزندانِ ایران زمین مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
April 17, 2013
Un uomo
« S'agapò tora ke tha s'agapò pantote.»
-Cosa significa?-
«Significa che ti amo ora e ti amerò sempre. Ripetilo».
-Lo ripeto sottovoce: e se non fisse così?-
« Sarà così.»
Tentai un'ultima vana difesa:
-Niente dura per sempre, Alekos. Quando tu sarai vecchio e.....-
« Io non sarò mai vecchio.»
-Si che lo sarai. Un celebre vecchio coi baffi bianchi.-
« Io non avrò mai i baffi bianchi. Nemmeno grigi.»
-Li tingerai?-
« No, morirò molto prima. E allora si che dovrai amarmi per sempre.»
Quando ho preso in mano questo romanzo non ero ben consapevole a cosa stavo andando incontro.
Sebbene sono innamorata di Oriana mai avrei pensato che potesse emozionarmi così.
Mai avrei pensato che un libro potesse dare così tante emozioni, forse perché non è un semplice libro ma un capolavoro, è un inno all'amore, al coraggio e alla libertà. Credo che sia in assoluto il libro più bello che abbia mai letto.
Riesce a catturati, entra dentro di te ti intrappola, ti imprigiona il cuore.
Leggi e pensi...pensi e leggi.....chiudi il libro....ci pensi su...riapri il libro....lo chiudi nuovamente ma rimane li impresso nella tua mente,non ti stanca mai, non te ne stacchi mai!
Oriana è bravissima a farti sentire le sue emozioni...tu credi di leggere,di essere dunque il lettore,ma non è così, è lei che ti racconta e tu l'ascolti. Ci sono stati momenti in cui riuscivo a udire la sua voce emozionata, tremolante; mi sono fatta trasportare, cullare dal suo racconto.Ed è stato meraviglioso!!
È un romanzo forte, toccante, profondo, viscerale, come la storia di Alekos, politico rivoluzionario, eroe greco, che per salvare il suo popolo dalla tirannia ha sacrificato la sua vita. Lotta e rilotta non si stanca mai, ma tutti i suoi tentavi falliscono.
Abbandonato da tutto e da tutti si sente solo più che mai.
Arriva a pensare che un eroe da morto, vale più di un eroe da vivo.
«Come se ad accettare i re sul trono non fosse il popolo, come se a inchinarsi ai tiranni non fosse il popolo...Come se la libertà si potesse assassinare senza consenso del popolo, senza la vigliaccheria del popolo, senza il silenzio del popolo, cosa vuol dire popolo?! Chi è il popolo?! Sono io il popolo! Sono i pochi che lottano e disubbidiscono, il popolo! Loro non sono il popolo! Sono gregge, gregge,gregge!!»
Condannato a morte per aver attentato alla vita del tiranno greco, mai un uomo fu così fiero di apprendere la sentenza della sua condanna.
«Accetto fin d'ora questa condanna. Perché il canto del cigno di un vero combattente è il rantolo che gli emette colpito dal plotone di esecuzione.»
In seguito non verrà più fucilato, ma portato nella prigione militare di Boiati, in una cella, anzi in un sepolcro due metri per tre. Qui subirà le più brutali sevizie e torture, ma rimarrà coerente fino alla fine, non pentendosi mai per aver cercato la libertà.
Qui scrisse le sue più belle poesie, e qui conobbe Oriana, inizialmente grazie ai suoi libri, in seguito dopo l'amnistia concessa, personalmente..
S'innamorarono subito, Oriana racconta che appena incontrò Alekos sentì dentro delle strane sensazioni:
« Quella voce che al solo gorgogliare ciao-sei-venuta era entrata in me come una coltellata gutturale, profonda, intrisa d'una indefinibile sensualità.
L'incontro tra un uomo e una donna portati ad amarsi dell'amore più pericoloso che esista: l'amore che mischia le scelte ideali, gli impegni morali, con l'attrazione e coi sentimenti.»
Da quel giorno in poi Oriana e Alekos vissero la loro storia d'amore tra attimi di felicità e infinite inquietudini.
Oriana nonostante tutto gli sta accanto, come una buona compagna...lui la definisce
" l'unica che poteva starmi accanto" gli da conforto..lo ama!
Cerca di proteggerlo.
Già detto in precedenza che in cuor mio ammiro fortemente Oriana sia come scrittrice che come donna; lei è un modello di donna da ammirare e stimare.
Non è facile commentare, dare un giudizio su questo libro essendo fortemente personale e toccando un dolore così profondo.
Non è facile da digerire essendo una storia vera, ti lascia una malinconia ed un immensa tristezza.
È un pugno nello stomaco...
Capire la sofferenza di quest'uomo il suo rincorrere la morte, il suo essere innamorato della morte. I suoi sogni premonitori, i suoi malessere, me lo hanno fatto comunque amare...perché era un uomo che lottava per la democrazia, e per quella cosa che dovrebbe essere scontata " libertà!"
Oriana racconta questa storia con minuziosità, particolarità, solo una come lei poteva farlo... Una magnifica scrittrice.
Condividendo il suo immenso dolore ha mantenuto la promessa fatta ad Alekos.
"Scriverò un libro, anzi tu lo scriverai per me! Prometti?
Prometto!»
Presa dalla curiosità di dare un volto a quest'uomo sono andata un po' a spulciare su internet, sbagliando, forse avrei fatto meglio a non farlo. Guardando i loro volti, i loro sorrisi, il loro stare assieme...e gli occhi di Oriana, sono stata ancora più male.
Guardare la foto di Oriana, i suoi occhi e immaginare la sofferenza di questa donna, sia nel percorso con Alekos, sia alla stesura del libro non posso fare a meno di percepirne il dolore e la tristezza in tutto il suo libro-capolavoro.
La tristezza che ho provato chiudendo l'ultima pagina,
«È giunta l'ora di andare. Ciascuno di noi va per la propria strada: io a morire, voi a vivere.
Che cosa sia meglio, Iddio solo lo sa.»
« S'agapò tora ke tha s'agapò pantote.»
-Cosa significa?-
«Significa che ti amo ora e ti amerò sempre. Ripetilo».
-Lo ripeto sottovoce: e se non fisse così?-
« Sarà così.»
Tentai un'ultima vana difesa:
-Niente dura per sempre, Alekos. Quando tu sarai vecchio e.....-
« Io non sarò mai vecchio.»
-Si che lo sarai. Un celebre vecchio coi baffi bianchi.-
« Io non avrò mai i baffi bianchi. Nemmeno grigi.»
-Li tingerai?-
« No, morirò molto prima. E allora si che dovrai amarmi per sempre.»
Quando ho preso in mano questo romanzo non ero ben consapevole a cosa stavo andando incontro.
Sebbene sono innamorata di Oriana mai avrei pensato che potesse emozionarmi così.
Mai avrei pensato che un libro potesse dare così tante emozioni, forse perché non è un semplice libro ma un capolavoro, è un inno all'amore, al coraggio e alla libertà. Credo che sia in assoluto il libro più bello che abbia mai letto.
Riesce a catturati, entra dentro di te ti intrappola, ti imprigiona il cuore.
Leggi e pensi...pensi e leggi.....chiudi il libro....ci pensi su...riapri il libro....lo chiudi nuovamente ma rimane li impresso nella tua mente,non ti stanca mai, non te ne stacchi mai!
Oriana è bravissima a farti sentire le sue emozioni...tu credi di leggere,di essere dunque il lettore,ma non è così, è lei che ti racconta e tu l'ascolti. Ci sono stati momenti in cui riuscivo a udire la sua voce emozionata, tremolante; mi sono fatta trasportare, cullare dal suo racconto.Ed è stato meraviglioso!!
È un romanzo forte, toccante, profondo, viscerale, come la storia di Alekos, politico rivoluzionario, eroe greco, che per salvare il suo popolo dalla tirannia ha sacrificato la sua vita. Lotta e rilotta non si stanca mai, ma tutti i suoi tentavi falliscono.
Abbandonato da tutto e da tutti si sente solo più che mai.
Arriva a pensare che un eroe da morto, vale più di un eroe da vivo.
«Come se ad accettare i re sul trono non fosse il popolo, come se a inchinarsi ai tiranni non fosse il popolo...Come se la libertà si potesse assassinare senza consenso del popolo, senza la vigliaccheria del popolo, senza il silenzio del popolo, cosa vuol dire popolo?! Chi è il popolo?! Sono io il popolo! Sono i pochi che lottano e disubbidiscono, il popolo! Loro non sono il popolo! Sono gregge, gregge,gregge!!»
Condannato a morte per aver attentato alla vita del tiranno greco, mai un uomo fu così fiero di apprendere la sentenza della sua condanna.
«Accetto fin d'ora questa condanna. Perché il canto del cigno di un vero combattente è il rantolo che gli emette colpito dal plotone di esecuzione.»
In seguito non verrà più fucilato, ma portato nella prigione militare di Boiati, in una cella, anzi in un sepolcro due metri per tre. Qui subirà le più brutali sevizie e torture, ma rimarrà coerente fino alla fine, non pentendosi mai per aver cercato la libertà.
Qui scrisse le sue più belle poesie, e qui conobbe Oriana, inizialmente grazie ai suoi libri, in seguito dopo l'amnistia concessa, personalmente..
S'innamorarono subito, Oriana racconta che appena incontrò Alekos sentì dentro delle strane sensazioni:
« Quella voce che al solo gorgogliare ciao-sei-venuta era entrata in me come una coltellata gutturale, profonda, intrisa d'una indefinibile sensualità.
L'incontro tra un uomo e una donna portati ad amarsi dell'amore più pericoloso che esista: l'amore che mischia le scelte ideali, gli impegni morali, con l'attrazione e coi sentimenti.»
Da quel giorno in poi Oriana e Alekos vissero la loro storia d'amore tra attimi di felicità e infinite inquietudini.
Oriana nonostante tutto gli sta accanto, come una buona compagna...lui la definisce
" l'unica che poteva starmi accanto" gli da conforto..lo ama!
Cerca di proteggerlo.
Già detto in precedenza che in cuor mio ammiro fortemente Oriana sia come scrittrice che come donna; lei è un modello di donna da ammirare e stimare.
Non è facile commentare, dare un giudizio su questo libro essendo fortemente personale e toccando un dolore così profondo.
Non è facile da digerire essendo una storia vera, ti lascia una malinconia ed un immensa tristezza.
È un pugno nello stomaco...
Capire la sofferenza di quest'uomo il suo rincorrere la morte, il suo essere innamorato della morte. I suoi sogni premonitori, i suoi malessere, me lo hanno fatto comunque amare...perché era un uomo che lottava per la democrazia, e per quella cosa che dovrebbe essere scontata " libertà!"
Oriana racconta questa storia con minuziosità, particolarità, solo una come lei poteva farlo... Una magnifica scrittrice.
Condividendo il suo immenso dolore ha mantenuto la promessa fatta ad Alekos.
"Scriverò un libro, anzi tu lo scriverai per me! Prometti?
Prometto!»
Presa dalla curiosità di dare un volto a quest'uomo sono andata un po' a spulciare su internet, sbagliando, forse avrei fatto meglio a non farlo. Guardando i loro volti, i loro sorrisi, il loro stare assieme...e gli occhi di Oriana, sono stata ancora più male.
Guardare la foto di Oriana, i suoi occhi e immaginare la sofferenza di questa donna, sia nel percorso con Alekos, sia alla stesura del libro non posso fare a meno di percepirne il dolore e la tristezza in tutto il suo libro-capolavoro.
La tristezza che ho provato chiudendo l'ultima pagina,
«È giunta l'ora di andare. Ciascuno di noi va per la propria strada: io a morire, voi a vivere.
Che cosa sia meglio, Iddio solo lo sa.»
September 6, 2013
فقط میتونم بگم این کناب منو دیوونه کرد. خواب آروم رو از من گرفت و به جاش کابوس گذاشت. خوندن اونو به هیچکس پیشنهاد نمیدم چون میدونم با این کتاب تمام احساسات بد رو تجربه خواهید کرد. این کتاب در عین حال یک کتاب روشنگره و باعث میشه به اوریانا فالاچی بگم تو روحت با این نفوذ کلامت!! هر چیز ساده ای رو میشه با نوشته این آدم به یک شاهکار تبدیل کرد که تا مغز استخون آدم رو میسوزونه. حیف که به خاطر سبک زندگیش این همه منفی نوشته و حیف که واژه آزادی این همه غریب و دور از دسترسه
March 21, 2021
While I can't says I read this book with full attention and every page was gripping, but it has good enough writing and many lines that touched my heart. So I feel that it should get at least 3.5 to 4.
July 18, 2020
Un uomo = A Man, Oriana Fallaci
تاریخ نخستین خوانش: بیست و چهارم ماه آوریل سال 2006 میلادی
عنوان: یک مرد؛ نویسنده: اوریانا فالاچی؛ مترجم: پیروز ملکی؛ تهران، امیرکبیر، 1359؛ در 518 ص؛
مترجم: یغما گلرویی؛ تهران، دارینوش، در 625 ص؛ 1382؛ چاپ چهارم 1392؛ شابک: 9789645250926؛
مترجم: کوروش صولتی؛ تهران، نگاه، 1393، در 655 ص؛ شابک: 9789643516659؛
موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیائی، قرن 20 م
اوریانا در دهه هفتاد میلادی قرن بیستم با یک انقلابی یونانی به نام الکساندر پاناگولیس زندگی میکردند و پس از کشته شدن ایشان اوریانا این کتاب را نوشته است. ا. شربیانی
تاریخ نخستین خوانش: بیست و چهارم ماه آوریل سال 2006 میلادی
عنوان: یک مرد؛ نویسنده: اوریانا فالاچی؛ مترجم: پیروز ملکی؛ تهران، امیرکبیر، 1359؛ در 518 ص؛
مترجم: یغما گلرویی؛ تهران، دارینوش، در 625 ص؛ 1382؛ چاپ چهارم 1392؛ شابک: 9789645250926؛
مترجم: کوروش صولتی؛ تهران، نگاه، 1393، در 655 ص؛ شابک: 9789643516659؛
موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیائی، قرن 20 م
اوریانا در دهه هفتاد میلادی قرن بیستم با یک انقلابی یونانی به نام الکساندر پاناگولیس زندگی میکردند و پس از کشته شدن ایشان اوریانا این کتاب را نوشته است. ا. شربیانی
March 6, 2010
Although she became bitter towards the muslims in the end of her life, but this book is a masterpiece and she had a great effect of us - Iranian women - on our struggle towards liberty and freedom.....it is so sad that she said those words in the end........I don't know the reason but I respect her...Her books are beautiful and good reports of what was going on ...The things which we didn't know or were not allowed to know. May her soul be in peace.
September 12, 2020
این کتاب رو سالها پیش خوندم و تاثیر عمیقی روی من گذاشت. بعد از اون بقیه کتابهای اوریانا فالاچی رو گرفتم و خوندم ولی به نظرم همین کتاب بهترین اثرش بود.
August 10, 2024
هر اون چه که از یه کتاب خوب انتظار دارید رو میشه توو این کتاب پیدا کرد.
زندگینامه یک آزادی خواه یونانی که تا آخرین لحظه دست از مبارزه برنداشت..
نثر فالاچی عالیه و ترجمه یغما گلرویی معرکه س
قسمتی از متن کتاب، به نقل از افلاطون:
“آنگاه که رهبران ملتی تشنه آزادی ساقیانِ ناآگاهی باشند، در جام آن ها هرآنچه بخواهند میریزند! تا حد سرخوشیُ فراموشی! پس هر آینه که حاکمان در برابر تقاضای بیش از حد بندهگان مقاومت ورزند،لعنت ها نثارشان شودُ به دشمنی با آزادی محکومشان کنند! هر آن کس مافوق خود را فرمان بردارد بی خصلتُ برده تلقی شودُ پدرانِ ترس خورده با پسران به تساوی رفتار کنندُ پسر را دیگر احترامی به والدین خود نباشد! آموزگاران را جسارتِ ملامتِ دانشآموزان نباشدُ ایشان را تملق کنندُ دانشآموزان آموزگاران را ملعبه کرده حقوق پیران را از ایشان متوقع باشند! پیران برای دوری از دژخویی حق را به جانبِ جوانان بدانند! جانِ اهالی شهر آزرده شودُ و هر شخص آگاهی بانگ اعتراض برداردُ اطاعت از میان رَوَدُ به قوانین نوشته و نانوشته وَقعی نهاده نشود! هیچکس را احترامی به هم نوعِ خود نخواهد بود! از بستر این خودسری هاست که گیاهی هرز جوانه می زند: استبداد و از این رو هر افراطی به تفریطی میرسد، چه در اقلیم ، چه در نبات ، چه در جسمُ چه در دستهبندی های سیاسی!”
زندگینامه یک آزادی خواه یونانی که تا آخرین لحظه دست از مبارزه برنداشت..
نثر فالاچی عالیه و ترجمه یغما گلرویی معرکه س
قسمتی از متن کتاب، به نقل از افلاطون:
“آنگاه که رهبران ملتی تشنه آزادی ساقیانِ ناآگاهی باشند، در جام آن ها هرآنچه بخواهند میریزند! تا حد سرخوشیُ فراموشی! پس هر آینه که حاکمان در برابر تقاضای بیش از حد بندهگان مقاومت ورزند،لعنت ها نثارشان شودُ به دشمنی با آزادی محکومشان کنند! هر آن کس مافوق خود را فرمان بردارد بی خصلتُ برده تلقی شودُ پدرانِ ترس خورده با پسران به تساوی رفتار کنندُ پسر را دیگر احترامی به والدین خود نباشد! آموزگاران را جسارتِ ملامتِ دانشآموزان نباشدُ ایشان را تملق کنندُ دانشآموزان آموزگاران را ملعبه کرده حقوق پیران را از ایشان متوقع باشند! پیران برای دوری از دژخویی حق را به جانبِ جوانان بدانند! جانِ اهالی شهر آزرده شودُ و هر شخص آگاهی بانگ اعتراض برداردُ اطاعت از میان رَوَدُ به قوانین نوشته و نانوشته وَقعی نهاده نشود! هیچکس را احترامی به هم نوعِ خود نخواهد بود! از بستر این خودسری هاست که گیاهی هرز جوانه می زند: استبداد و از این رو هر افراطی به تفریطی میرسد، چه در اقلیم ، چه در نبات ، چه در جسمُ چه در دستهبندی های سیاسی!”
July 31, 2019
تو نمیدانی غریو یک عظمت
وقتی که در شکنجهی یک شکست نمینالد
چه کوهیست!
تو نمیدانی نگاهِ بیمژهی محکوم یک اطمینان
وقتی که در چشم حاکم یک هراس خیره میشود
چه دریاییست!
تو نمیدانی مردن
وقتی که انسان مرگ را شکست داده است
چه زندگیست!
امروز که این شعر رو از شاملو خوندم سه سال از خوندن "یک مرد" میگذره و این شعر، یک مرد و آلساندرو پاناگولیس رو به یاد من آورد
وقتی که در شکنجهی یک شکست نمینالد
چه کوهیست!
تو نمیدانی نگاهِ بیمژهی محکوم یک اطمینان
وقتی که در چشم حاکم یک هراس خیره میشود
چه دریاییست!
تو نمیدانی مردن
وقتی که انسان مرگ را شکست داده است
چه زندگیست!
امروز که این شعر رو از شاملو خوندم سه سال از خوندن "یک مرد" میگذره و این شعر، یک مرد و آلساندرو پاناگولیس رو به یاد من آورد
May 10, 2020
یه کتاب عالی دیگه از اوریانای عزیزم
جزو معدود کتاباییه که حاضرم چندسال بعد یه بار دیگه هم بخونمش موضوعش مورد علاقم بود و سرگذشت مردی بود که حالا با شناختنش خیلی برام شخصیت جذابیه اونم با چنین نثری و از زبون کسی که باهاش زندگی کرده و جزئیات زندگی و مبارزشو به این خوبی و با این همه دقت توضیح داده حتی سعی نکرده بدیاشو سانسور کنه و یه چهره بی نقص از آلکوس بسازه خیلی واقعی و دلنشین بود اونقدر خوب بود که حتی حاضرم از ترجمه و غلط املایی ها و کلمه های من دراوردی یغما هم بگذرم و ستاره کم نکنم😅
* از قماش اون تو هر رژیمی هست. اراذلی که اصلا به حساب نمیان. آدمایی که وقتی بهشون بگی داد بزن زنده باد پاپادوپولس داد میزنن زنده باد پاپادوپولس! اگه بگی داد بزن زنده باد یوانیدیس داد میزنن زنده باد یوانیدیس! اگه بگی داد بزن زنده باد شاه داد میزنن زنده باد شاه! حتی اگه تئوفیلویاناگوس کودتا میکرد داد میزدن زنده باد تئوفیلویاناگوس! اون عضو گله ای که هرجا ارباب بزرگ دستور میده میچَره. آدمایی که کارشون اطاعت کردنه. آدمایی که فقط زیر چکمه یه دیکتاتور احساس راحتی میکنن. خیابونا پر همچین آدماییه.
* مگه بدون توافق مردم و بدون سکوت و بدون بی غیرتیشون کسی میتونه آزادی رو شهید کنه؟ مردم یعنی چی؟ مردم کیه؟ من مردمن همون آدمای انگشت شماری که مبارزه کردن مردمن همون کسایی که از ظلم اطاعت نمیکنن مردمن. این یکیا که مردم نیستن یه گله گوسفندن! گوسفند!
* آزاد بودن بیشتر یه وظیفه ست تا حق.
* کبوتران سپید پریدند و آسمان در هجوم کلاغان گم شد
سیاهی بالهایشان
لاجورد آسمان لحظه واپسین را پوشاند
در حفره ها خاک بریزید تا کبوتران سپید دوباره برگردند
ولی حفره ها تنها خاک را نمیطلبند
خون میخواهند و خاکستر... مرده میخواهند
این خاک میباید از خون سیراب شود
با من بگو
تا بازگشت کبوتران چند قطره خون مانده؟
جزو معدود کتاباییه که حاضرم چندسال بعد یه بار دیگه هم بخونمش موضوعش مورد علاقم بود و سرگذشت مردی بود که حالا با شناختنش خیلی برام شخصیت جذابیه اونم با چنین نثری و از زبون کسی که باهاش زندگی کرده و جزئیات زندگی و مبارزشو به این خوبی و با این همه دقت توضیح داده حتی سعی نکرده بدیاشو سانسور کنه و یه چهره بی نقص از آلکوس بسازه خیلی واقعی و دلنشین بود اونقدر خوب بود که حتی حاضرم از ترجمه و غلط املایی ها و کلمه های من دراوردی یغما هم بگذرم و ستاره کم نکنم😅
* از قماش اون تو هر رژیمی هست. اراذلی که اصلا به حساب نمیان. آدمایی که وقتی بهشون بگی داد بزن زنده باد پاپادوپولس داد میزنن زنده باد پاپادوپولس! اگه بگی داد بزن زنده باد یوانیدیس داد میزنن زنده باد یوانیدیس! اگه بگی داد بزن زنده باد شاه داد میزنن زنده باد شاه! حتی اگه تئوفیلویاناگوس کودتا میکرد داد میزدن زنده باد تئوفیلویاناگوس! اون عضو گله ای که هرجا ارباب بزرگ دستور میده میچَره. آدمایی که کارشون اطاعت کردنه. آدمایی که فقط زیر چکمه یه دیکتاتور احساس راحتی میکنن. خیابونا پر همچین آدماییه.
* مگه بدون توافق مردم و بدون سکوت و بدون بی غیرتیشون کسی میتونه آزادی رو شهید کنه؟ مردم یعنی چی؟ مردم کیه؟ من مردمن همون آدمای انگشت شماری که مبارزه کردن مردمن همون کسایی که از ظلم اطاعت نمیکنن مردمن. این یکیا که مردم نیستن یه گله گوسفندن! گوسفند!
* آزاد بودن بیشتر یه وظیفه ست تا حق.
* کبوتران سپید پریدند و آسمان در هجوم کلاغان گم شد
سیاهی بالهایشان
لاجورد آسمان لحظه واپسین را پوشاند
در حفره ها خاک بریزید تا کبوتران سپید دوباره برگردند
ولی حفره ها تنها خاک را نمیطلبند
خون میخواهند و خاکستر... مرده میخواهند
این خاک میباید از خون سیراب شود
با من بگو
تا بازگشت کبوتران چند قطره خون مانده؟
July 1, 2013
یک کتاب فوق العاده دیگه از اوریانا فالاچی
کتابی درباره ماجرای واقعی و عشق اوریانا و آلکوس مبارز یونانی
آلکوس (آلساندرو پاناگولیس) در فکر ترور دیکتاتور یونان بر می آید اما این ترور نافرجام بوده و دستگیر شده و حکم اعدام برای وی بریده می شود
شکنجه های بسیار سختی را تحمل می کند
و بالاخره روزی فالاچی را که برای مصاحبه با وی به یونان آمده بود می بیند و ماجرای عاشقانه آنها شروع می شود
قابل ذکره که کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد نیز درباره فرزند آلکوس و اوریاناست.
ترجمه شیرین یغما گلرویی رو هم بسیار دوست داشتم.
کتابی درباره ماجرای واقعی و عشق اوریانا و آلکوس مبارز یونانی
آلکوس (آلساندرو پاناگولیس) در فکر ترور دیکتاتور یونان بر می آید اما این ترور نافرجام بوده و دستگیر شده و حکم اعدام برای وی بریده می شود
شکنجه های بسیار سختی را تحمل می کند
و بالاخره روزی فالاچی را که برای مصاحبه با وی به یونان آمده بود می بیند و ماجرای عاشقانه آنها شروع می شود
قابل ذکره که کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد نیز درباره فرزند آلکوس و اوریاناست.
ترجمه شیرین یغما گلرویی رو هم بسیار دوست داشتم.
October 16, 2019
Kao što nam je poznato, u našem jeziku ne postoje određeni i neodređeni član. Bilo da je u pitanju a man, ili the man, prevod je isti - čovek. A da li je u pitanju neki, bilo koji čovek, ili sasvim određen, kog smo prethodno već uveli u priču čovek, kaš'će nam se iz konteksta.
Još zanimljivija jezička podvojenost postoji u italijanskom jeziku gde un uomo može da znači jedan čovek ili samo čovek, u smislu neko ljudsko biće, neka ljudska jedinka. Ili ono što bi pojam čoveka makar trebao da obuhvata.
I tako, knjiga Oriane Falači je na engleski prevedena kao "A Man", dok je kod nas prevedena kao "Jedan čovek", pri čemu i engleski i naš prevod naslova, nažalost, ispuštaju iz ruku tu suptilnu igru reči, koja itekako govori mnogo toga o srži ove biografije.
Biografije Čoveka. Biografije Jednog Čoveka.
Da li je ono što pravi razliku jedan čovek? Jedan čovek koji se, naprosto, usuđuje da pokuša da načini promenu? Da li je ključna pojava tog jednog, koji ludom hrabrošću diže glas onda kada svi ćute? Ili je neophodna pojava čoveka? Jer pojam čoveka podrazumeva veru, beskompromisnost, plemenitost u svom bazičnom, sirovom stanju, ljudskost i odgovornost, pre svega to teško breme odgovornosti koje je pravi test svake hrabrosti. Odgovornost da se na sebe preuzme ono najteže, odgovornost da se dela, odgovornost da se slepo veruje u bit čoveka - u slobodu. Odgovornost da se sopstvenim rukama nešto učini, a ne da se ispaljuju prazne demagoške floskule. Odgovornost da se uzme tuđe život, odgovornost da se ubije tiranin, odgovornost da se, ako je potrebno, bude sam u tome.
Aleksandros - Alekos - Panagulis je sublimirao oboje. On je bio taj čovek, koji je slepo verovao u pobedu ljudskosti nad mrakom i bezumljem. A u isto vreme bio je i taj jedan čovek, kamenčić koji je započeo lavinu koja se završila odronom fašističkog jednoumlja.
Aleksandros - Alekos - Panagulis, tanana pesnička duša, koji je znao razliku između rulje i naroda, koji je preuzeo na sebe teško breme odgovornosti da bude čovek onda kada je to bilo kažnjivo smrću, i da bude taj jedan čovek u nadi da će od njega jednog iznići njih mnogo koji će zajedno uspeti da dovrše ono što je on započeo.
Oriana Falači, beskompromisna italijanska novinarka, preuzela je na sebe breme odgovornosti da ispriča priču, jer joj je to narod Grčke tražio na Alekosovoj sahrani. "Piši", vikali su joj ljudi, dok su u pravcu Alekosovog leša vikali "Živi!". I Oriana je napisala i ispričala - priču o svojoj najvećoj ljubavi, grčkom buntovniku Aleksandrosu Panagulisu, onome koji je želeo da ga streljaju nakon što uzvikne: "Ja sam ČOVEK !".
Jedan čovek može da napravi razliku samo ako je čovek. Biti samo mrtav, naprosto, nije dovoljno.
Još zanimljivija jezička podvojenost postoji u italijanskom jeziku gde un uomo može da znači jedan čovek ili samo čovek, u smislu neko ljudsko biće, neka ljudska jedinka. Ili ono što bi pojam čoveka makar trebao da obuhvata.
I tako, knjiga Oriane Falači je na engleski prevedena kao "A Man", dok je kod nas prevedena kao "Jedan čovek", pri čemu i engleski i naš prevod naslova, nažalost, ispuštaju iz ruku tu suptilnu igru reči, koja itekako govori mnogo toga o srži ove biografije.
Biografije Čoveka. Biografije Jednog Čoveka.
Da li je ono što pravi razliku jedan čovek? Jedan čovek koji se, naprosto, usuđuje da pokuša da načini promenu? Da li je ključna pojava tog jednog, koji ludom hrabrošću diže glas onda kada svi ćute? Ili je neophodna pojava čoveka? Jer pojam čoveka podrazumeva veru, beskompromisnost, plemenitost u svom bazičnom, sirovom stanju, ljudskost i odgovornost, pre svega to teško breme odgovornosti koje je pravi test svake hrabrosti. Odgovornost da se na sebe preuzme ono najteže, odgovornost da se dela, odgovornost da se slepo veruje u bit čoveka - u slobodu. Odgovornost da se sopstvenim rukama nešto učini, a ne da se ispaljuju prazne demagoške floskule. Odgovornost da se uzme tuđe život, odgovornost da se ubije tiranin, odgovornost da se, ako je potrebno, bude sam u tome.
Aleksandros - Alekos - Panagulis je sublimirao oboje. On je bio taj čovek, koji je slepo verovao u pobedu ljudskosti nad mrakom i bezumljem. A u isto vreme bio je i taj jedan čovek, kamenčić koji je započeo lavinu koja se završila odronom fašističkog jednoumlja.
Aleksandros - Alekos - Panagulis, tanana pesnička duša, koji je znao razliku između rulje i naroda, koji je preuzeo na sebe teško breme odgovornosti da bude čovek onda kada je to bilo kažnjivo smrću, i da bude taj jedan čovek u nadi da će od njega jednog iznići njih mnogo koji će zajedno uspeti da dovrše ono što je on započeo.
Oriana Falači, beskompromisna italijanska novinarka, preuzela je na sebe breme odgovornosti da ispriča priču, jer joj je to narod Grčke tražio na Alekosovoj sahrani. "Piši", vikali su joj ljudi, dok su u pravcu Alekosovog leša vikali "Živi!". I Oriana je napisala i ispričala - priču o svojoj najvećoj ljubavi, grčkom buntovniku Aleksandrosu Panagulisu, onome koji je želeo da ga streljaju nakon što uzvikne: "Ja sam ČOVEK !".
Jedan čovek može da napravi razliku samo ako je čovek. Biti samo mrtav, naprosto, nije dovoljno.
May 9, 2024
“Ода за един герой”. Така бих нарекла книгата. Герой, който не е светец, често дори не е добър човек. Но е безкомпромисен борец за вярата си в свободата. От онези, които не се боят от численото превъзходство. И плащат за това - или загиват за каузата, или постигането на победата ги убеждава колко несъвършен е този свят и хората, за които са се борили... Но светът не би направил и крачка напред в моменти на криза, ако не се намери поне един да се изправи срещу чудовището, именно тогава, когато другите шансове са про��грани.
Такъв герой обаче, уви, не може да живее в мир. Не може да живее в компромис. И не може да живее и с една постичка земна женска любов. Това, което за мнозина е щастие, не му е достатъчно и го тласка към следващата барикада.
Любовта в книгата е повече любов на идейно ниво, сблъсък на два силни и идеалистични характера. Но е много естествена и много чиста и за двамата, макар краят и да е предначертан от самото начало. Ако не беше насилствен, щеше да е заради неумението на героя да се превърне в обикновен мъж в мирно време.
Гърция - тази люлка ��а цивилизацията - е имала своята страстна прегръдка с военния тоталитарен и реакционен режим. Малко се знае за тези, които са успели да го променят, макар и да не са успели да обезглавят хидрата на наследствените връзки и политическите договорки под масата - като Алекос Панагулис. А имената на танцувалите с тоталитаризна са си все така едни от най-известните гръцки политически фамилии.
***
▶️ Цитати:
🇬🇷За тоталитарния следовател: “Представата му за симетрия са симетрично разположените кръстове в някое гробище.”
🇬🇷“Свободата е преди всичко задължение, а после право.”
🇬🇷Героят: “Да не се примирява, да не се счита за жертва, да не показва на другите скръбта или отчаянието си, това е неговата тайна.”
🇬🇷“Навикът е най-отвратителната болест, която ни кара да приемем каквото и да било нещастие, каквато и да било болка, каквато и да било смърт.”
🇬🇷“Великият пример не служи да мобилизира масите, напротив, обезкуражава ги, защото...се затварят в някакъв комплекс за малоценност.”
🇬🇷“Поетът бунтар, героят единак е индивид без последователи... Макар че не постига нищо конкретно...той раздвижва водите на блатото, което мълчи, подкопава дигите на конформизма...смущава политическата власт.”
🇬🇷“Истинските бомби са идеите!”
🇬🇷“Именно като се задълбочиш в догмата...се губи смисъла, значението на свободата. Всъщност думата свобода няма синоними, само производни и прилагателни...”
🇬🇷“Народът се състои от мъже, от жени, от хора. Всеки един...има за дълг да избере и да реши за себе си. И не може да спре да избира и да решава, само защото не е нито генерал, нито е богат, нито е властимащ.”
Такъв герой обаче, уви, не може да живее в мир. Не може да живее в компромис. И не може да живее и с една постичка земна женска любов. Това, което за мнозина е щастие, не му е достатъчно и го тласка към следващата барикада.
Любовта в книгата е повече любов на идейно ниво, сблъсък на два силни и идеалистични характера. Но е много естествена и много чиста и за двамата, макар краят и да е предначертан от самото начало. Ако не беше насилствен, щеше да е заради неумението на героя да се превърне в обикновен мъж в мирно време.
Гърция - тази люлка ��а цивилизацията - е имала своята страстна прегръдка с военния тоталитарен и реакционен режим. Малко се знае за тези, които са успели да го променят, макар и да не са успели да обезглавят хидрата на наследствените връзки и политическите договорки под масата - като Алекос Панагулис. А имената на танцувалите с тоталитаризна са си все така едни от най-известните гръцки политически фамилии.
***
▶️ Цитати:
🇬🇷За тоталитарния следовател: “Представата му за симетрия са симетрично разположените кръстове в някое гробище.”
🇬🇷“Свободата е преди всичко задължение, а после право.”
🇬🇷Героят: “Да не се примирява, да не се счита за жертва, да не показва на другите скръбта или отчаянието си, това е неговата тайна.”
🇬🇷“Навикът е най-отвратителната болест, която ни кара да приемем каквото и да било нещастие, каквато и да било болка, каквато и да било смърт.”
🇬🇷“Великият пример не служи да мобилизира масите, напротив, обезкуражава ги, защото...се затварят в някакъв комплекс за малоценност.”
🇬🇷“Поетът бунтар, героят единак е индивид без последователи... Макар че не постига нищо конкретно...той раздвижва водите на блатото, което мълчи, подкопава дигите на конформизма...смущава политическата власт.”
🇬🇷“Истинските бомби са идеите!”
🇬🇷“Именно като се задълбочиш в догмата...се губи смисъла, значението на свободата. Всъщност думата свобода няма синоними, само производни и прилагателни...”
🇬🇷“Народът се състои от мъже, от жени, от хора. Всеки един...има за дълг да избере и да реши за себе си. И не може да спре да избира и да решава, само защото не е нито генерал, нито е богат, нито е властимащ.”
October 5, 2020
حتی اگر کتاب رو یه نوشته ی خیالی بدونید ،بازهم بسیار گیراست،چه برسه به اینکه روایتی واقعی هم باشه.
قلم فالاچی در این کتاب واقعا محشره،تاثیر گذار و خواندنی،هرچند به علت تعدد اسامی که خیلی شبیه هم بودن،من گاهی گیج میشدم،ولی باعث نمیشد خط اصلی رو از دست بدم.
کتاب در مورد یک مبارز یونانی به نام پاناگولیسه،که مدت سه سال با فالاچی زندگی میکرده،کتاب از روز خاکسپاری شروع میشه و شرح مبارزات،تفکرات،شکنجه های زندان و سیر فعالیت های پاناگولیس شاعر رو روایت می کنه.من از خوندن این کتاب لذت بردم،هرچند با اون بخش رویا بینی های پاناگولیس نتونستم کنار بیام،رویاهای خیلی نمادینی میبینه که خاصیت پیشگویانه دارن!
این قسمت رو اگر نادیده بگیریم و این نکته روکه در کل کتاب شما احساس نویسنده رو بسیار درگیر میبینید،تا جایی که گاهی پاناگولیس تبدیل میشه به مسیحی تنها،قهرمانی آسمانی،در برابر گله ی گوسفندان .
ولی در کل کتاب بسیار خواندنی بود.
قلم فالاچی در این کتاب واقعا محشره،تاثیر گذار و خواندنی،هرچند به علت تعدد اسامی که خیلی شبیه هم بودن،من گاهی گیج میشدم،ولی باعث نمیشد خط اصلی رو از دست بدم.
کتاب در مورد یک مبارز یونانی به نام پاناگولیسه،که مدت سه سال با فالاچی زندگی میکرده،کتاب از روز خاکسپاری شروع میشه و شرح مبارزات،تفکرات،شکنجه های زندان و سیر فعالیت های پاناگولیس شاعر رو روایت می کنه.من از خوندن این کتاب لذت بردم،هرچند با اون بخش رویا بینی های پاناگولیس نتونستم کنار بیام،رویاهای خیلی نمادینی میبینه که خاصیت پیشگویانه دارن!
این قسمت رو اگر نادیده بگیریم و این نکته روکه در کل کتاب شما احساس نویسنده رو بسیار درگیر میبینید،تا جایی که گاهی پاناگولیس تبدیل میشه به مسیحی تنها،قهرمانی آسمانی،در برابر گله ی گوسفندان .
ولی در کل کتاب بسیار خواندنی بود.
July 14, 2021
Un uomo è il mio secondo approccio con la Fallaci, un po' di tempo fa ho letto "Lettere a un bambino mai nato", e già ero rimasta molto colpita da quello che avevo letto, ma poi avevo abbandonato l'idea di leggere altro dell'autrice. Poco tempo fa, complice anche la visione di una serie tv ispirata alla vita della Fallaci, ho deciso di leggere quello che viene considerato un po' il Romanzo, la storia di quell'uomo che Oriana amò follemente e che troppo presto le fu portato via.
"La solita tragedia dell'individuo che non si adegua,che non si rassegna,che pensa con la propria testa,e che per questo muore ucciso da tutti.Eccola,e tu mio unico interlocutore possibile,laggiù sottoterra,mentre l'orologio senza lancette segna il cammino della memoria..."
Inizia così la Fallaci, rivolgendosi ad Alekos, che ormai non può più sentirla, ma a cui ha promesso che avrebbe raccontato la sua storia al mondo. E lo fa, dopo il prologo veniamo subito portati ad Atene mentre un uomo dai baffi neri organizza l'attentato all'allora Primo Ministro greco Papadopoulos. L'attentato fallisce e Alekos viene arrestato e portato all'Esa, dove viene torturato atrocemente e senza pietà per molto tempo. Le pagine delle torture che la Fallaci descrive sono difficili da mandare giù, a volte non crediamo, o forse non vogliamo credere, a quello che gli uomini sono capaci di fare ai loro simili. Successivamente Panagulis viene processato e condannato a morte, ma grazie all'intervento internazionale, che per il suo caso mobilita mezzo mondo, la pena viene ridotta al carcere a vita.
Passerà anni tra un carcere e l'altro, provando più volte ad evadere ma venendo sempre catturato. Riuscì a non impazzire continuando a scrivere, infatti risalgono proprio a quegli anni in prigione alcune delle sue poesie più belle. Verrà liberato il 21 Agosto del 1974 e proprio in quei giorni frenetici conoscerà per la prima volta Oriana, volata ad Atene per intervistarlo. Non si lasceranno più, diventeranno compagni di vita condividendo tutto, fino alla fine. Ma chi era Alekos Panagulis? Lasciamo rispondere la Fallaci.
"Il poeta ribelle,l'eroe solitario...Egli muove le acque dello stagno che tace,incrina le dighe del conformismo che frena,disturba il potere che opprime. Qualsiasi cosa egli dica o intraprenda,perfino una frase interrotta,un'impresa fallita,diventa un seme destinato a fiorire,un profumo che resta nell'aria,un esempio per le altre piante del bosco,per noi che non abbiamo il suo coraggio e la sua veggenza e il suo genio.E lo stagno lo sa,il Potere lo sa che il vero nemico è Lui, il vero pericolo da liquidare. Sa addirittura che egli non può essere rimpiazzato o copiato: morto un poeta, eliminato un eroe,si forma un vuoto incolmabile e bisogna attendere che gli dèi lo facciano resuscitare. Chissà dove,chissà quando."
La figura che emerge dal libro è quella di un uomo, un uomo non bello, non affascinante, ma capace di grandi imprese, capace di dire no quando tutti dicevano si. Capace di dissentire a costo di dover pagare con la sua stessa vita. Capace di ribellarsi e di lottare quando nessuno sembrava avere la forza per farlo. Il simbolo della resistenza ai regimi autoritari ma in fondo un uomo, semplicemente un uomo.
"Alekos,cosa significa essere un uomo?"
"Significa avere coraggio,avere dignità. Significa credere nell'umanità. Significa amare senza permettere a un amore di diventare un'ancora. Significa lottare. E vincere."
Da Intervista con la storia.
Insieme a quell'uomo, emerge anche il ritratto della donna che gli copriva le spalle, di quella donna che nonostante tutto lo amò sempre, lo sostenne sempre, per un periodo della sua vita annullò sè stessa e fece di lui il Sole intorno a cui gravitava la sua esistenza. Leggiamo la storia di un amore talmente forte, talmente potente da superare qualsiasi ostacolo, ma che alla fine non riesce a proteggerli, quell'amore che la Fallaci descrisse come un cancro...
"Ormai non potevo più concepire la mia vita senza di te. Ne facevi parte quanto il mio respiro, le mie mani, il mio cervello, e rinunciare a te era rinunciare a me stessa, ai miei sogni che erano i tuoi sogni, alle tue illusioni che erano le mie illusioni, alle tue speranze che erano le mie speranze, alla vita! E l'amore esisteva, non era un imbroglio, era piuttosto una malattia, e di tale malattia potevo elencare tutti i segni, i fenomeni. Se parlavo di te con gente che non ti conosceva o alla quale non interessavi, mi affannavo a spiegare quanto tu fossi straordinario e geniale e grande...Ma un amore simile non era neanche una malattia, era un cancro!"
Per tentare di cambiare la sua patria che amava follemente si candidò alle elezioni, credendo che il popolo l'avrebbe acclamato. Non fu così: la sua storia, quello che aveva fatto per la Grecia, gli anni che aveva sacrificato, non erano valsi a nulla. Iniziò un periodo difficile, in cui di nuovo fu solo, solamente Oriana al suo fianco a sostenerlo. Intraprese una lotta con il Ministro greco, cercando prove schiaccianti a carico degli ex-membri del vecchio regime per mostrare al popolo che nessuno era stato punito, che tutti facevano ancora la bella vita. Quella lotta lo portò alla morte, perchè era solo, nessun partito a sostenerlo, nessuno che lo ascoltava. Fu semplice per i suoi nemici trovare il modo di eliminarlo in quella notte tra il 30 Aprile e il 1 Maggio del 1976, quando morì o sarebbe più giusto dire fu ucciso in un incidente automobilistico. Al funerale parteciparono circa un milione e mezzo di persone, sicuramente molte di più di quelle che lo sostennero e gli offrirono aiuto e amicizia.
Non posso dir altro se non che ho amato follemente questo libro. La Fallaci ha saputo riscrivere e rendere in maniera memorabile la storia di un uomo che è tuttora un simbolo. A tratti leggere quelle pagine è stato come ricevere un pugno nello stomaco, molte parti mi hanno spezzato il cuore, ho pianto, ho sofferto con Alekos e Oriana. Ormai è forse un mese da che l'ho finito di leggere, ma non avevo parole per descriverlo, come non ne ho oggi. Non si può rendere giustizia alla bellezza di questo libro, alla bravura e alla forza di Oriana, nè al coraggio di Alekos. Non è possibile. L'unica cosa che possiamo fare è non dimenticare, quindi se non lo avete fatto, leggete la storia di quell'uomo che da solo, sostenuto spesso solo dall'Oriana, voleva cambiare il mondo, ma era semplicemente un Uomo.
"La solita tragedia dell'individuo che non si adegua,che non si rassegna,che pensa con la propria testa,e che per questo muore ucciso da tutti.Eccola,e tu mio unico interlocutore possibile,laggiù sottoterra,mentre l'orologio senza lancette segna il cammino della memoria..."
Inizia così la Fallaci, rivolgendosi ad Alekos, che ormai non può più sentirla, ma a cui ha promesso che avrebbe raccontato la sua storia al mondo. E lo fa, dopo il prologo veniamo subito portati ad Atene mentre un uomo dai baffi neri organizza l'attentato all'allora Primo Ministro greco Papadopoulos. L'attentato fallisce e Alekos viene arrestato e portato all'Esa, dove viene torturato atrocemente e senza pietà per molto tempo. Le pagine delle torture che la Fallaci descrive sono difficili da mandare giù, a volte non crediamo, o forse non vogliamo credere, a quello che gli uomini sono capaci di fare ai loro simili. Successivamente Panagulis viene processato e condannato a morte, ma grazie all'intervento internazionale, che per il suo caso mobilita mezzo mondo, la pena viene ridotta al carcere a vita.
Passerà anni tra un carcere e l'altro, provando più volte ad evadere ma venendo sempre catturato. Riuscì a non impazzire continuando a scrivere, infatti risalgono proprio a quegli anni in prigione alcune delle sue poesie più belle. Verrà liberato il 21 Agosto del 1974 e proprio in quei giorni frenetici conoscerà per la prima volta Oriana, volata ad Atene per intervistarlo. Non si lasceranno più, diventeranno compagni di vita condividendo tutto, fino alla fine. Ma chi era Alekos Panagulis? Lasciamo rispondere la Fallaci.
"Il poeta ribelle,l'eroe solitario...Egli muove le acque dello stagno che tace,incrina le dighe del conformismo che frena,disturba il potere che opprime. Qualsiasi cosa egli dica o intraprenda,perfino una frase interrotta,un'impresa fallita,diventa un seme destinato a fiorire,un profumo che resta nell'aria,un esempio per le altre piante del bosco,per noi che non abbiamo il suo coraggio e la sua veggenza e il suo genio.E lo stagno lo sa,il Potere lo sa che il vero nemico è Lui, il vero pericolo da liquidare. Sa addirittura che egli non può essere rimpiazzato o copiato: morto un poeta, eliminato un eroe,si forma un vuoto incolmabile e bisogna attendere che gli dèi lo facciano resuscitare. Chissà dove,chissà quando."
La figura che emerge dal libro è quella di un uomo, un uomo non bello, non affascinante, ma capace di grandi imprese, capace di dire no quando tutti dicevano si. Capace di dissentire a costo di dover pagare con la sua stessa vita. Capace di ribellarsi e di lottare quando nessuno sembrava avere la forza per farlo. Il simbolo della resistenza ai regimi autoritari ma in fondo un uomo, semplicemente un uomo.
"Alekos,cosa significa essere un uomo?"
"Significa avere coraggio,avere dignità. Significa credere nell'umanità. Significa amare senza permettere a un amore di diventare un'ancora. Significa lottare. E vincere."
Da Intervista con la storia.
Insieme a quell'uomo, emerge anche il ritratto della donna che gli copriva le spalle, di quella donna che nonostante tutto lo amò sempre, lo sostenne sempre, per un periodo della sua vita annullò sè stessa e fece di lui il Sole intorno a cui gravitava la sua esistenza. Leggiamo la storia di un amore talmente forte, talmente potente da superare qualsiasi ostacolo, ma che alla fine non riesce a proteggerli, quell'amore che la Fallaci descrisse come un cancro...
"Ormai non potevo più concepire la mia vita senza di te. Ne facevi parte quanto il mio respiro, le mie mani, il mio cervello, e rinunciare a te era rinunciare a me stessa, ai miei sogni che erano i tuoi sogni, alle tue illusioni che erano le mie illusioni, alle tue speranze che erano le mie speranze, alla vita! E l'amore esisteva, non era un imbroglio, era piuttosto una malattia, e di tale malattia potevo elencare tutti i segni, i fenomeni. Se parlavo di te con gente che non ti conosceva o alla quale non interessavi, mi affannavo a spiegare quanto tu fossi straordinario e geniale e grande...Ma un amore simile non era neanche una malattia, era un cancro!"
Per tentare di cambiare la sua patria che amava follemente si candidò alle elezioni, credendo che il popolo l'avrebbe acclamato. Non fu così: la sua storia, quello che aveva fatto per la Grecia, gli anni che aveva sacrificato, non erano valsi a nulla. Iniziò un periodo difficile, in cui di nuovo fu solo, solamente Oriana al suo fianco a sostenerlo. Intraprese una lotta con il Ministro greco, cercando prove schiaccianti a carico degli ex-membri del vecchio regime per mostrare al popolo che nessuno era stato punito, che tutti facevano ancora la bella vita. Quella lotta lo portò alla morte, perchè era solo, nessun partito a sostenerlo, nessuno che lo ascoltava. Fu semplice per i suoi nemici trovare il modo di eliminarlo in quella notte tra il 30 Aprile e il 1 Maggio del 1976, quando morì o sarebbe più giusto dire fu ucciso in un incidente automobilistico. Al funerale parteciparono circa un milione e mezzo di persone, sicuramente molte di più di quelle che lo sostennero e gli offrirono aiuto e amicizia.
Non posso dir altro se non che ho amato follemente questo libro. La Fallaci ha saputo riscrivere e rendere in maniera memorabile la storia di un uomo che è tuttora un simbolo. A tratti leggere quelle pagine è stato come ricevere un pugno nello stomaco, molte parti mi hanno spezzato il cuore, ho pianto, ho sofferto con Alekos e Oriana. Ormai è forse un mese da che l'ho finito di leggere, ma non avevo parole per descriverlo, come non ne ho oggi. Non si può rendere giustizia alla bellezza di questo libro, alla bravura e alla forza di Oriana, nè al coraggio di Alekos. Non è possibile. L'unica cosa che possiamo fare è non dimenticare, quindi se non lo avete fatto, leggete la storia di quell'uomo che da solo, sostenuto spesso solo dall'Oriana, voleva cambiare il mondo, ma era semplicemente un Uomo.
December 21, 2019
La storia dell’amore fra Alekos Panagulis, eroe della Resistenza contro il regime dei colonnelli in Grecia, e Oriana Fallaci. “Vi è solo un tipo di tragedia e si basa su tre elementi che non cambieranno mai: l’amore , il dolore, la morte”. Non si è mai pronti alla scrittura di Oriana. Men che meno quando racconta di una morte annunciata. La corrida di sangue si snoda per tutto il libro. Si assottiglia e poi si ingrossa lentamente in un climax inesorabile. Alekos attrae, incarna l’eroe greco per eccellenza La lotta, il nostos, il ritorno, la morte. Resiste alla tortura con un stoicismo incredibile e fa della tortura stessa il suo punto di forza. Conosce Oriana prima ancora di vederla, attraverso i suoi libri ed è così che si innamora di lei e della sua mente. O almeno così sembra. Perché quando è lei ad innamorarsi di lui, quando lui riacquista “la libertà”, per Alekos non esiste altro che la lotta, lotta al regime, la vendetta per suo fratello, per se stesso, lotta persino contro il popolo, gregge che si fa trascinare senza sapere, senza conoscere la verità. Lei è innamorata di lui, ma lui ama la rivoluzione. Alekos è la rivoluzione. E’ un amore passionale ma è un amore malato. Alekos è ossessionato dalla morte, la sente vicina, sempre. E’ sfuggito solo per poco e lo sa “ perché un uomo che è stato condannato a morte, che ha vissuto tre giorni e tre notti aspettando la morte, non sarà mai più lo stesso. Si porterà sempre la morte addosso come una seconda pelle, un desiderio insoddisfatto. Continuerà sempre a inseguirla, sognarla, magari ricorrendo al pretesto di nobili cause, doveri. Né troverà pace finchè non l’avrà raggiunta”. E’ un libro doloroso. Potente . Devastante per quello che si porta dentro e di cui riempie il lettore. Le ultime 100 pagine sono state difficili da leggere emotivamente. Ho sentito il bisogno di mettere le distanze dalle parole, dai loro pensieri ma allo stesso tempo la voglia di continuare a leggere, volerlo finire al più presto per far passare tutto quel dolore che mi strisciava dentro parola dopo parola. Che cosa deve avere provato Alekos, sapendo di dover morire. Che cosa deve aver provato Oriana, sapendo di averlo mandato a morire da solo?
January 4, 2017
«عادت بدترین بیماریه. کاری می کنه که آدم به هر بدبختی و هر دردو هر نکبتی سر خم کنه و بتونه کنار آدمای نفرت انگیز دووم بیاره. زنجیراشو تحمل کنه و تسلیم بی عدالتی و تنهایی و رنج و عذاب بشه. عادت بی رحم ترین سم تموم دنیاس، چون آروم آروم تو مغز آدم میره و تا به خودت بجنبی می بینی با تموم و گوشت و پوستت اسیرش شدی. اون شب که از قید فرار گذشتی همین اتفاق افتاده بود. چیزی که قبلا هیچوقت فکرشو نمی کردی.»
January 30, 2019
با اختلاف بسیار، بهترین کتابی هستش که از فالاچی خوندم.
بعضی جاهاش از ا��ن که اسم انسان رو یدک میکشی از خودت خجالت میکشی و بعضی جاهاش به انسانیت افتخار میکنی.توصیف اتفاقاتی که توی یونان افتاده شباهتهایی بسیاری با ایران و در کل خاورمیانه داره و باعث میشه که خواننده بتونه با شخصیت اول داستان همذات پنداری کنه
ی جایی میگه دیکتاتوری ها ماهیت همشون یکی هستش و شرقی و غربی و قدیمی و جدیدشون باهم فرقی ندارن که خیلی به دلم نشست.
توصیف شکنجه های جسمی و جنسی و روحی که به این مبارزه آزادی خواه وارد میشه باعث میشد بعضی وقتا کتاب رو بزارم کنار و نخوام ادامه بدم،ولی بهرحال هرطوری که شد تمومش کردم.
وقتی کتابایی در ژانر سیاسی و حکومت های تمامیت خواه میخونم باورش برام سخته که حتی امریکای جنوبی و اروپای شرقی هم از بند دیکتاتوری در اومدن ولی ما مردم خاورمیانه همچنان با آغوش باز ازش استقبال میکنیم و در خیلی از موارد به صورت ارادی و غیر ارادی به دوام و قوامش کمک هم میکنیم؛گویی ژن دیکتاتور پروری در درون ما از هزاران سال پیش بوجود اومده و فعلا هم قصد اصلاحش رو نداریم.
بعضی جاهاش از ا��ن که اسم انسان رو یدک میکشی از خودت خجالت میکشی و بعضی جاهاش به انسانیت افتخار میکنی.توصیف اتفاقاتی که توی یونان افتاده شباهتهایی بسیاری با ایران و در کل خاورمیانه داره و باعث میشه که خواننده بتونه با شخصیت اول داستان همذات پنداری کنه
ی جایی میگه دیکتاتوری ها ماهیت همشون یکی هستش و شرقی و غربی و قدیمی و جدیدشون باهم فرقی ندارن که خیلی به دلم نشست.
توصیف شکنجه های جسمی و جنسی و روحی که به این مبارزه آزادی خواه وارد میشه باعث میشد بعضی وقتا کتاب رو بزارم کنار و نخوام ادامه بدم،ولی بهرحال هرطوری که شد تمومش کردم.
وقتی کتابایی در ژانر سیاسی و حکومت های تمامیت خواه میخونم باورش برام سخته که حتی امریکای جنوبی و اروپای شرقی هم از بند دیکتاتوری در اومدن ولی ما مردم خاورمیانه همچنان با آغوش باز ازش استقبال میکنیم و در خیلی از موارد به صورت ارادی و غیر ارادی به دوام و قوامش کمک هم میکنیم؛گویی ژن دیکتاتور پروری در درون ما از هزاران سال پیش بوجود اومده و فعلا هم قصد اصلاحش رو نداریم.
May 22, 2016
Meraviglioso! (Questo nel 1979, quando ho letto il libro. Più che altro è la sensazione che mi è rimasta dentro).
Oggi (2016) aggiungo:
Una sola parola, per un libro così bello?
Sì, perché essa racchiude tutto il senso di questa narrazione.
Una delle più belle storie d'amore e di sofferenza che io abbia mai letto.
Vera.
Quel "sono io, sono me" detto al telefono, me lo porto dietro da anni.
Ed è solo una goccia nell'oceano di parole che compongono i dialoghi di Oriana e Alekos. Straordinari dialoghi.
Eh, sì, anche a distanza di anni, confermo: meraviglioso!
Oggi (2016) aggiungo:
Una sola parola, per un libro così bello?
Sì, perché essa racchiude tutto il senso di questa narrazione.
Una delle più belle storie d'amore e di sofferenza che io abbia mai letto.
Vera.
Quel "sono io, sono me" detto al telefono, me lo porto dietro da anni.
Ed è solo una goccia nell'oceano di parole che compongono i dialoghi di Oriana e Alekos. Straordinari dialoghi.
Eh, sì, anche a distanza di anni, confermo: meraviglioso!
June 6, 2016
Se saprai mantenere la testa quando tutti intorno a te
la perdono, e te ne fanno colpa.
Se saprai avere fiducia in te stesso quando tutti ne dubitano,
tenendo però considerazione anche del loro dubbio.
Se saprai aspettare senza stancarti di aspettare,
O essendo calunniato, non rispondere con calunnia,
O essendo odiato, non dare spazio all'odio,
Senza tuttavia sembrare troppo buono, né parlare troppo saggio;
Se saprai sognare, senza fare del sogno il tuo padrone;
Se saprai pensare, senza fare del pensiero il tuo scopo,
Se saprai confrontarti con Trionfo e Rovina
E trattare allo stesso modo questi due impostori.
Se riuscirai a sopportare di sentire le verità che hai detto
Distorte dai furfanti per abbindolare gli sciocchi,
O a guardare le cose per le quali hai dato la vita, distrutte,
E piegarti a ricostruirle con i tuoi logori arnesi.
Se saprai fare un solo mucchio di tutte le tue fortune
E rischiarlo in un unico lancio a testa e croce,
E perdere, e ricominciare di nuovo dal principio
senza mai far parola della tua perdita.
Se saprai serrare il tuo cuore, tendini e nervi
nel servire il tuo scopo quando sono da tempo sfiniti,
E a tenere duro quando in te non c'è più nulla
Se non la Volontà che dice loro: "Tenete duro!"
Se saprai parlare alle folle senza perdere la tua virtù,
O passeggiare con i Re, rimanendo te stesso,
Se né i nemici né gli amici più cari potranno ferirti,
Se per te ogni persona conterà, ma nessuno troppo.
Se saprai riempire ogni inesorabile minuto
Dando valore ad ognuno dei sessanta secondi,
Tua sarà la Terra e tutto ciò che è in essa,
E — quel che più conta — sarai un Uomo, figlio mio!
R. KIPLING
la perdono, e te ne fanno colpa.
Se saprai avere fiducia in te stesso quando tutti ne dubitano,
tenendo però considerazione anche del loro dubbio.
Se saprai aspettare senza stancarti di aspettare,
O essendo calunniato, non rispondere con calunnia,
O essendo odiato, non dare spazio all'odio,
Senza tuttavia sembrare troppo buono, né parlare troppo saggio;
Se saprai sognare, senza fare del sogno il tuo padrone;
Se saprai pensare, senza fare del pensiero il tuo scopo,
Se saprai confrontarti con Trionfo e Rovina
E trattare allo stesso modo questi due impostori.
Se riuscirai a sopportare di sentire le verità che hai detto
Distorte dai furfanti per abbindolare gli sciocchi,
O a guardare le cose per le quali hai dato la vita, distrutte,
E piegarti a ricostruirle con i tuoi logori arnesi.
Se saprai fare un solo mucchio di tutte le tue fortune
E rischiarlo in un unico lancio a testa e croce,
E perdere, e ricominciare di nuovo dal principio
senza mai far parola della tua perdita.
Se saprai serrare il tuo cuore, tendini e nervi
nel servire il tuo scopo quando sono da tempo sfiniti,
E a tenere duro quando in te non c'è più nulla
Se non la Volontà che dice loro: "Tenete duro!"
Se saprai parlare alle folle senza perdere la tua virtù,
O passeggiare con i Re, rimanendo te stesso,
Se né i nemici né gli amici più cari potranno ferirti,
Se per te ogni persona conterà, ma nessuno troppo.
Se saprai riempire ogni inesorabile minuto
Dando valore ad ognuno dei sessanta secondi,
Tua sarà la Terra e tutto ciò che è in essa,
E — quel che più conta — sarai un Uomo, figlio mio!
R. KIPLING
October 17, 2018
بسيار كتابِ با شرافت و متعهدي ست اين كتاب. فالاچي به عنوان نمونه ي تمام عياري از خبرنگار متعد آن چنان سير حادثه ها را پيش مي برد و خود را آن چنان استادانه از غلتيدن در دام قهرمان سازي و قهرمان پروري دور مي كند كه چهره اي درست از پاناگوليس ترسيم مي شود و از خودش که حکایتی تلخ را به جان دارد از او. كتاب بسيار تلخ و دردناك و گزنده و عصيانگر است و حكايتي ست بر ناداني و جهالت و خشونت. حكايت نابودي براي قدرت و سلطه بر فكر و جان مردمان. مردمي كه خود به دست خود ديكتاتور را "تقديس" مي كنند ولی از او نالانند. كتاب بسيار ارجمند است و خوانش آن واجب. چندباري هجوم آورده بودم براي خواندنش اما فرصت دست نداد و نمي دانم چرا تا اينكه خودش دوباره آمد و ديگر نشد دوباره براي موعدي ديگر موكولش كرد. فالاچي از منظر عشق به واكاوي مناسبات منحوس قدرت مي پردازد و چهره ي آلوده و عفونت بار حاكمان را به خوبي رسم مي كند. حكومتهاي دروغيني كه با اتكا بر ناداني توده ي بزرگي از مردم بر ايشان فرمانروايي مي كنند و با استفاده از ابزاري گوناگون كه زهرناكترينشان همان ايدئولوژيست ريشه هاي حياتشان را خشك مي كنند و به نيستي دائمي ميكشانند. اين چنين است كه يك نفر يك مرد با اراده اي كه تنها مرگ هم آغوش اوست به نبرد اين پليدي ميرود هرچند كه سرنوشت محتوم خود را بارها به خواب ديده است اما داغ ِ ننگ ِ بردگي را تاب نمي آورد و خود را آلودهي عفونت قدرت نمي كند. كتاب ستايشي ست بر آزادگي و ستايشي ست بر آزاد زيستن و به گفته ي پاناگوليس: آزادي حق نيست آزادي يك وظيفه است.
A Man is a great book about freedom. About a man who didnt sell himself to anythings. Fallaci has written a manifest about a man about freedom.
A Man is a great book about freedom. About a man who didnt sell himself to anythings. Fallaci has written a manifest about a man about freedom.
December 22, 2023
Bir İnsan romanı Yunanistan’daki direnişçilerin birinin, Alekos Panagulis’in siyasi olarak aktif olduğu yıllarla beraber ülkenin 1960’lar sonu ve 1970’ler siyasi tarihini anlatıyor. 1967 Albaylar Cuntası sonrası Yorgo Papadopulos önderliğinde sağcı komutanlar darbeyle iktidara el koyuyor ve İkinci Dünya Savaşı gibi bir karanlıktan yaklaşık yirmi sene sonra dünya hâlâ faşizm çukurunda debelenmeye devam ediyor; Salazar, Pinochet, Franco, Peron ve nicelerinin yanına Papadopulos da Yunanistan’ın diktatörü olarak bu halkaya ekleniyor.
Papadopulos’a düzenlenen bir suikast girişiminin anlatımıyla başlıyor roman. Sonrasında Panagulis’in işkence ve tutukluluk dönemi ve Cunta’nın devrilmesiyle siyasete atılmasını anlatıyor Oriana Fallaci. Önce pek çok siyasi romanda gördüğümüz gibi bütün diktatörlüklerin nasıl aynı olduğuna, medyadan yargıya, polisten aydın kesime, hepsinin totaliter sistemin nasıl bir maşasına dönüştüğüne tanıklık ediyoruz. İlerledikçe ne kadar kirli bir oyun olduğunu bildiğimiz siyasetin sandığımızdan da güçlü bir bataklık olduğunu gözler önüne seriyor Fallaci direnişçinin siyasete atılmasının hikâyesiyle beraber. İdeolojilerin manipülatif kullanımı, sağ ve solun danışıklı dövüşü ve tüm bunları bilip yine de mücadele etme zorunluluğunu fark etme ve kabullenmesiyle beraber siyasi kariyerini okuyoruz.
Oriana Fallaci, pek çok siyasi liderle röportajlar yapmış bir gazeteci ve yazar. Panagulis’le hapishaneden çıktıktan sonra tanışıyor ve Panagulis’in ölümüne kadar süren bir ilişki yaşıyorlar. Fallaci, Panagulis öldükten sonra, onun hep yapmak istediği ama yapamadığı fikrini hayata geçiriyor ve bu kitabı yazıyor. Kitabın en etkileyici kısmı da zaten yaşananlara bu kadar yakından tanıklık eden biri tarafından anlatılması.
Siyasi romanları seviyorum. Bir İnsan da bu türün güzel örneklerinden biriydi. Meraklılarına tavsiye ederim.
Papadopulos’a düzenlenen bir suikast girişiminin anlatımıyla başlıyor roman. Sonrasında Panagulis’in işkence ve tutukluluk dönemi ve Cunta’nın devrilmesiyle siyasete atılmasını anlatıyor Oriana Fallaci. Önce pek çok siyasi romanda gördüğümüz gibi bütün diktatörlüklerin nasıl aynı olduğuna, medyadan yargıya, polisten aydın kesime, hepsinin totaliter sistemin nasıl bir maşasına dönüştüğüne tanıklık ediyoruz. İlerledikçe ne kadar kirli bir oyun olduğunu bildiğimiz siyasetin sandığımızdan da güçlü bir bataklık olduğunu gözler önüne seriyor Fallaci direnişçinin siyasete atılmasının hikâyesiyle beraber. İdeolojilerin manipülatif kullanımı, sağ ve solun danışıklı dövüşü ve tüm bunları bilip yine de mücadele etme zorunluluğunu fark etme ve kabullenmesiyle beraber siyasi kariyerini okuyoruz.
Oriana Fallaci, pek çok siyasi liderle röportajlar yapmış bir gazeteci ve yazar. Panagulis’le hapishaneden çıktıktan sonra tanışıyor ve Panagulis’in ölümüne kadar süren bir ilişki yaşıyorlar. Fallaci, Panagulis öldükten sonra, onun hep yapmak istediği ama yapamadığı fikrini hayata geçiriyor ve bu kitabı yazıyor. Kitabın en etkileyici kısmı da zaten yaşananlara bu kadar yakından tanıklık eden biri tarafından anlatılması.
Siyasi romanları seviyorum. Bir İnsan da bu türün güzel örneklerinden biriydi. Meraklılarına tavsiye ederim.
July 3, 2015
"A man" is the third book I read by Oriana Fallaci and I never get tired of her style, her long, beautiful sentences and capable use of words. I can't imagine how difficult has been for her telling the story of the man she had loved, a very sad story, which cannot help making you hate tyrannies and their mechanisms more and more as you read along. The book is about the life of Alekos Panagulis, from the moment he tried to kill Georgios Papadopoulos, leader of the junta which ruled Greece from 1967 to 1974, until his death (or, better, murder) in 1976. Fallaci neglects nothing. In less than 500 pages everything we need to know is written: from Alekos' capture, his imprisonment, the tortures he suffered (I am so sensible I almost fainted while reading about them), until his release, his encounter with the author, their love story, Alekos' struggle to demonstrate the corruption in what was known as the Greek democracy and the struggle that opened him the way to his own end.
This is one of the book I think everyone, at least once in his/her life, should read.
This is one of the book I think everyone, at least once in his/her life, should read.
January 25, 2020
Sei il mio kamikaze del cuore, Oriana, e ogni tua parola me la tengo fra le palpebre, come una visione ancestrale di bellezza e dolore, un palpito nel buio che non ha nome, se non quello di “Amore” 💙
September 10, 2016
Se ancora non avete letto questo libro, correte e provvedete.
"Un uomo" è la storia di Alekòs Panagulis, poeta, rivoluzionario,eroe nazionale greco.
Panagulis nel 1968 pianifica il tentato omicidio del dittatore Papadoulos, a capo della Giunta Militare, regime dei colonnelli.
L'attentato non riesce e Alekòs viene catturato e arrestato, inizialmente condannato a morte, ma poi recluso in prigione. Rimane in carcere dal 1968 al 1973.
Nel 1973 riceve un'amnistia ed è proprio in quell'anno che conosce Oriana Fallaci, giornalista e scrittrice, che in seguito diventerà una buona compagna di Panagulis, la sola compagna possibileEntra successivamente in Parlamento, ma successivamente ne resterà molto deluso, perché dall'interno capisce che non c'è nessuna differenza fra i vari partiti, tutti sono uguali, destra, sinistra, centro.
E proprio in quegli anni in Parlamento, entra in possesso di alcuni documenti scottanti, con i quali può provare che il Ministro della Difesa Aneroff collaborava ancora con la Giunta.
Questo sarà il principale motivo per cui nella notte fra il 30 aprile e il 1 maggio del 1976 Panagulis perde la vita in un misterioso incidente. La Morte gli arriva nelle vesti di Automobile.
Questa è a grande linee la storia di questo straordinario uomo.
Mi sono avvicinata a questo libro su consiglio di mio padre e infatti aveva pienamente ragione.
Alekòs Panagulis è un uomo spettacolare, con delle idee rivoluzionarie, è anche un poeta e anche il compagno della Fallaci.
La sua storia mi ha tenuto incollata alle pagine fino alla fine, mi ha fatto anche piangere, perché, veramente, grazie alla splendida scrittura della Fallaci, mi è sembrato di conoscere almeno un po' questo fantastico uomo.
Alekòs nel '68 organizza un attentato, del quale poi si pentirà amaramente, perché capisce che le vere bombe sono di carta, le vere bombe sono le idee.
La parte che forse mi ha più emozionato è stata la seconda,quella della prigionia. In quelle pagine, descritte divinamente, si vede quanto è grande questo personaggio, questo eroe.
Non si piega mai, neanche sotto tortura e dire che di supplizi gliene hanno inferti molteplici, pure i più crudeli.
Sopporta tutto, urla tutto il suo sdegno per quel regime schifoso.
E' talmente solo in quegli anni che fa amicizia con un piccolo scarafaggio, Dalì. (oh, il piccolo Dalì!).
E' proprio in quegli anni che scrive le sue poesie più belle, ottenendo carta e penna con scioperi della fame.
Inizia poi un'altra parte del romanzo autobiografico, il momento in cui Panagulis conosce la Fallaci.
<< E fu tremendo, perché di colpo tutto fu chiaro. [..] Era una partita a due, l'incontro fra un uomo e una donna portati ad amarsi dell'amore più pericoloso che esista: l'amore che mischia le scelte ideali, gli impegni morali, con l'attrazione e coi sentimenti. >>
La loro storia è la più bella, più emozionante, più forte che esista. La Fallaci gli resta accanto fino all'ultimo, lo sostiene nelle sue campagne e nelle sue idee. E' sempre lì, al suo fianco.
E proprio su sua richiesta, scrive per lui la storia della sua vita.
Alekòs Panagulis è un vero e proprio eroe, a mio avviso. Sa perfettamente, nell'ultima parte della sua vita, che quello che sta facendo lo condurrà alla tomba, ma non gliene importa.
Sa benissimo che non diventerà mai vecchio (e di questo se ne rammarica), tuttavia è consapevole che solo con la morte potrà smuovere i pigri animi del popolo.
<< Eroe che si batte da solo, preso a calci, vilipeso, incompreso. La solita storia dell'uomo che si rifiuta di piegarsi alle chiese, alle paure, alle mode, agli schemi ideologici, ai principi assoluti da qualsiasi parte esso vengano, di qualsiasi colore essi si vestano, e predica la libertà.
La solita tragedia dell'individuo che non si adegua, che non si rassegna, che pensa con la proprio testa, e per questo muore ucciso da tutti. Eccola, e tu mio unico interlocutore possibile, laggiù sottoterra, mentre l'orologio senza lancette segna il cammino della memoria >>.
LEGGETE ASSOLUTAMENTE QUESTO PREZIOSO LIBRO!!
"Un uomo" è la storia di Alekòs Panagulis, poeta, rivoluzionario,eroe nazionale greco.
Panagulis nel 1968 pianifica il tentato omicidio del dittatore Papadoulos, a capo della Giunta Militare, regime dei colonnelli.
L'attentato non riesce e Alekòs viene catturato e arrestato, inizialmente condannato a morte, ma poi recluso in prigione. Rimane in carcere dal 1968 al 1973.
Nel 1973 riceve un'amnistia ed è proprio in quell'anno che conosce Oriana Fallaci, giornalista e scrittrice, che in seguito diventerà una buona compagna di Panagulis, la sola compagna possibileEntra successivamente in Parlamento, ma successivamente ne resterà molto deluso, perché dall'interno capisce che non c'è nessuna differenza fra i vari partiti, tutti sono uguali, destra, sinistra, centro.
E proprio in quegli anni in Parlamento, entra in possesso di alcuni documenti scottanti, con i quali può provare che il Ministro della Difesa Aneroff collaborava ancora con la Giunta.
Questo sarà il principale motivo per cui nella notte fra il 30 aprile e il 1 maggio del 1976 Panagulis perde la vita in un misterioso incidente. La Morte gli arriva nelle vesti di Automobile.
Questa è a grande linee la storia di questo straordinario uomo.
Mi sono avvicinata a questo libro su consiglio di mio padre e infatti aveva pienamente ragione.
Alekòs Panagulis è un uomo spettacolare, con delle idee rivoluzionarie, è anche un poeta e anche il compagno della Fallaci.
La sua storia mi ha tenuto incollata alle pagine fino alla fine, mi ha fatto anche piangere, perché, veramente, grazie alla splendida scrittura della Fallaci, mi è sembrato di conoscere almeno un po' questo fantastico uomo.
Alekòs nel '68 organizza un attentato, del quale poi si pentirà amaramente, perché capisce che le vere bombe sono di carta, le vere bombe sono le idee.
La parte che forse mi ha più emozionato è stata la seconda,quella della prigionia. In quelle pagine, descritte divinamente, si vede quanto è grande questo personaggio, questo eroe.
Non si piega mai, neanche sotto tortura e dire che di supplizi gliene hanno inferti molteplici, pure i più crudeli.
Sopporta tutto, urla tutto il suo sdegno per quel regime schifoso.
E' talmente solo in quegli anni che fa amicizia con un piccolo scarafaggio, Dalì. (oh, il piccolo Dalì!).
E' proprio in quegli anni che scrive le sue poesie più belle, ottenendo carta e penna con scioperi della fame.
Inizia poi un'altra parte del romanzo autobiografico, il momento in cui Panagulis conosce la Fallaci.
<< E fu tremendo, perché di colpo tutto fu chiaro. [..] Era una partita a due, l'incontro fra un uomo e una donna portati ad amarsi dell'amore più pericoloso che esista: l'amore che mischia le scelte ideali, gli impegni morali, con l'attrazione e coi sentimenti. >>
La loro storia è la più bella, più emozionante, più forte che esista. La Fallaci gli resta accanto fino all'ultimo, lo sostiene nelle sue campagne e nelle sue idee. E' sempre lì, al suo fianco.
E proprio su sua richiesta, scrive per lui la storia della sua vita.
Alekòs Panagulis è un vero e proprio eroe, a mio avviso. Sa perfettamente, nell'ultima parte della sua vita, che quello che sta facendo lo condurrà alla tomba, ma non gliene importa.
Sa benissimo che non diventerà mai vecchio (e di questo se ne rammarica), tuttavia è consapevole che solo con la morte potrà smuovere i pigri animi del popolo.
<< Eroe che si batte da solo, preso a calci, vilipeso, incompreso. La solita storia dell'uomo che si rifiuta di piegarsi alle chiese, alle paure, alle mode, agli schemi ideologici, ai principi assoluti da qualsiasi parte esso vengano, di qualsiasi colore essi si vestano, e predica la libertà.
La solita tragedia dell'individuo che non si adegua, che non si rassegna, che pensa con la proprio testa, e per questo muore ucciso da tutti. Eccola, e tu mio unico interlocutore possibile, laggiù sottoterra, mentre l'orologio senza lancette segna il cammino della memoria >>.
LEGGETE ASSOLUTAMENTE QUESTO PREZIOSO LIBRO!!
November 16, 2015
صندلی رو نشونم دادی، خودت رو تخت نشستی و گفتی:
- بشین حرف بزینم.
نشستم دستات رو رو هم انداختی و گفتی:
- تو نمی ری!
- نمی رم؟
- نه! نمی ری!
- چرا نباید برم؟
- چون من دلم نمی خواد!
- گوش کن ! آلکوس! من اون کاری که واسه انجام دادنش این جا اومده بودم رو تموم کردم! مصاحبه رو می گم! دیگه دلیلی نداره این جا بمونم.
- تو واسه مصاحبه ��ین جا نیومده بودی! تو واسه من این جایی! واسه ی خود من!
- بله، برای تو اومدم! درست مثه تمام کسای دیگه ای که ازشون چیزی نوشتم!
- دروغ می گی!
- ببین، آلکوس!... من دنبال ماجرا اینور و اونور نمیرم!
- منم همینطور!
- تو یه سنگر بودن و یه آرمان داشتن فقط میتونه به یه دوستی ختم بشه! به رفاقت!
- می دونم!
- من حتی زبونه تورو بلد نیستم و ...
- مهم نیست!
- تو یه کشور دیگه زندگی می کنم و...
- مهم نیست!
- نمی تونم مدل زندگیمو عوض کنم!
- مهم نیست!
- برعکس! خیلی هم مهمه! همه ی اینچیزا مهمه و اگه دی شب میومدی تو اتاقم همین حرفا رو می شنیدی!
مثله این که یه زنبور گزیده باشدت از جا پریدی! گفتم:
- دیشب دیدمت آلکوس! خدا خدا کردم نیای تو، چون...
- چون شجاعتشو نداشتی!
- شاید شجاعتشو نداشته باشم اما به تو هم نیازی ندارم! ادامه دادن رابطم با تو فقط به بدبختی ختم میشه! من از تو میترسم از تو! نه از خوابیدن با تو!
صورتت از عصبانیت قرمز شده بود! گفتی:
- اما من دوستت دارم!
--------------------------------------------------------------------
در این کتاب فالاچی به بیان زندگی و خاطرات آلکوس بر اساس تعاریف ای که خود آلکوس برای او کرده و همچنین دوران زندگی مشترکشان می پردازد. داستان از روز تشییع جنازه شروع شده و سپس به مرور خاطرات جسته و گریخته ی مبارزات، حبس ها و شکنشجه های آلکوس می پردازد.
ترجمه ی کتاب اثر یغما گلرویی است که اگرچه به بیان خودشان صرفا با استفاده از دیکشنری به ترجمه کتاب پرداختند، اما ترجمه ی بسیار روان و تاثیرگذاری است، که با مقدمه ی بسیار گیرایی از زبان مترجم همراه شده است.
- بشین حرف بزینم.
نشستم دستات رو رو هم انداختی و گفتی:
- تو نمی ری!
- نمی رم؟
- نه! نمی ری!
- چرا نباید برم؟
- چون من دلم نمی خواد!
- گوش کن ! آلکوس! من اون کاری که واسه انجام دادنش این جا اومده بودم رو تموم کردم! مصاحبه رو می گم! دیگه دلیلی نداره این جا بمونم.
- تو واسه مصاحبه ��ین جا نیومده بودی! تو واسه من این جایی! واسه ی خود من!
- بله، برای تو اومدم! درست مثه تمام کسای دیگه ای که ازشون چیزی نوشتم!
- دروغ می گی!
- ببین، آلکوس!... من دنبال ماجرا اینور و اونور نمیرم!
- منم همینطور!
- تو یه سنگر بودن و یه آرمان داشتن فقط میتونه به یه دوستی ختم بشه! به رفاقت!
- می دونم!
- من حتی زبونه تورو بلد نیستم و ...
- مهم نیست!
- تو یه کشور دیگه زندگی می کنم و...
- مهم نیست!
- نمی تونم مدل زندگیمو عوض کنم!
- مهم نیست!
- برعکس! خیلی هم مهمه! همه ی اینچیزا مهمه و اگه دی شب میومدی تو اتاقم همین حرفا رو می شنیدی!
مثله این که یه زنبور گزیده باشدت از جا پریدی! گفتم:
- دیشب دیدمت آلکوس! خدا خدا کردم نیای تو، چون...
- چون شجاعتشو نداشتی!
- شاید شجاعتشو نداشته باشم اما به تو هم نیازی ندارم! ادامه دادن رابطم با تو فقط به بدبختی ختم میشه! من از تو میترسم از تو! نه از خوابیدن با تو!
صورتت از عصبانیت قرمز شده بود! گفتی:
- اما من دوستت دارم!
--------------------------------------------------------------------
در این کتاب فالاچی به بیان زندگی و خاطرات آلکوس بر اساس تعاریف ای که خود آلکوس برای او کرده و همچنین دوران زندگی مشترکشان می پردازد. داستان از روز تشییع جنازه شروع شده و سپس به مرور خاطرات جسته و گریخته ی مبارزات، حبس ها و شکنشجه های آلکوس می پردازد.
ترجمه ی کتاب اثر یغما گلرویی است که اگرچه به بیان خودشان صرفا با استفاده از دیکشنری به ترجمه کتاب پرداختند، اما ترجمه ی بسیار روان و تاثیرگذاری است، که با مقدمه ی بسیار گیرایی از زبان مترجم همراه شده است.
November 21, 2012
A metà tra il romanzo a sfondo ideologico e il racconto biografico, il libro è strutturato come un lungo monologo rivolto dalla scrittrice allo stesso protagonista, Alekos Panagulis.
I fatti narrati, già di per sé straordinari, toccanti e spesso sconvolgenti, acquistano così una dimensione intima che sa di vissuto e sofferto in prima persona, distillati come sono dal ricordo dell’autrice che vi prese parte o li raccolse direttamente dalla voce di Panagulis, nel corso di una intensa relazione d’amore.
Il prodotto finale è un libro di commemorazione, di denuncia, di nostalgia e di orgoglio: un meraviglioso atto d'amore inteso nel suo senso più alto e pieno. Il ritratto di un uomo stupendo e tormentato, che prende rilievo, consistenza, colore e vita dalla prosa limpida ed emozionale che contraddistingue Oriana Fallaci e ne fa una delle scrittrici più significative dalla letteratura del nostro tempo a prescindere dai contenuti delle sue opere.
I fatti narrati, già di per sé straordinari, toccanti e spesso sconvolgenti, acquistano così una dimensione intima che sa di vissuto e sofferto in prima persona, distillati come sono dal ricordo dell’autrice che vi prese parte o li raccolse direttamente dalla voce di Panagulis, nel corso di una intensa relazione d’amore.
Il prodotto finale è un libro di commemorazione, di denuncia, di nostalgia e di orgoglio: un meraviglioso atto d'amore inteso nel suo senso più alto e pieno. Il ritratto di un uomo stupendo e tormentato, che prende rilievo, consistenza, colore e vita dalla prosa limpida ed emozionale che contraddistingue Oriana Fallaci e ne fa una delle scrittrici più significative dalla letteratura del nostro tempo a prescindere dai contenuti delle sue opere.
September 6, 2015
بعضی وقتا خیال میکنی با یه انقلاب،یا یه سلاخی که بهش میگن انقلاب،قدرت رو کله پا کردی،اما می بینی دوباره با یه رنگه تازه سر بلند میکنه!اینجا سیاه،اونجا قرمز،یا زرد یا بنفش یا سبز!مردمم یا قبول میکنن یا خودشون رو بهش عادت میدن!
***
جوونی بدترین جای قصه ی زندگیه!تو جوونی کم کم دنیا رو می فهمی و می بینی آدما بی ارزشن!میفهمی حقیقت و آزادی و عدالت واسه هیچ کس ارزش نداره!اینا چیزای ناجوری ان و آدما با بردگی و دروغ و بی عدالتی راحت تر کنار میان!مث خوک تو این کثافتا می لولن!من از وقتی قاطی سیاست شدم این چیزا رو فهمیدم!باید قاطی سیاست بشی تا بفهمی آدما هیچ ارزشی ندارن!همین دلقکای شارلاتان به درد حکومت به این آدما میخورن!با یه عالمه امید وارد سیاست می شی و به خودت میگی سیاست یه وظیفست تا باهاش دنیای بهتری واسه ی آدما بسازی ولی وقتی جلو میری میبینی هیچی به اندازه ی سیاست آدما رو به لجن نمیکشه!
***
جوونی بدترین جای قصه ی زندگیه!تو جوونی کم کم دنیا رو می فهمی و می بینی آدما بی ارزشن!میفهمی حقیقت و آزادی و عدالت واسه هیچ کس ارزش نداره!اینا چیزای ناجوری ان و آدما با بردگی و دروغ و بی عدالتی راحت تر کنار میان!مث خوک تو این کثافتا می لولن!من از وقتی قاطی سیاست شدم این چیزا رو فهمیدم!باید قاطی سیاست بشی تا بفهمی آدما هیچ ارزشی ندارن!همین دلقکای شارلاتان به درد حکومت به این آدما میخورن!با یه عالمه امید وارد سیاست می شی و به خودت میگی سیاست یه وظیفست تا باهاش دنیای بهتری واسه ی آدما بسازی ولی وقتی جلو میری میبینی هیچی به اندازه ی سیاست آدما رو به لجن نمیکشه!
May 17, 2012
la verità? La Fallaci mi sta antipatica così come Panagulis,saranno eroi,saranno super intelletuali,la voce del popolo e blablabla ma durante la lettura ho provato una crescente irritazione per questi due personaggi:l'uno perchè troppo preso dalla smania di rivolta si dimentica di apprezzare chi li sta intorno,l'altra perchè non riesce ad imporsi nella coppia e asseconda troppo il nostro eroe folle.
Nel complesso è stata una lettura abbastanza piacevole; è interessante sentire raccontare la storia di Panagulis da una persona così coinvolta nei fatti,ma mi sarei accontentata di un riassunto
Nel complesso è stata una lettura abbastanza piacevole; è interessante sentire raccontare la storia di Panagulis da una persona così coinvolta nei fatti,ma mi sarei accontentata di un riassunto
January 26, 2016
Един мъж от Ориана Фалачи ме чакаше няколко месеца, преди да я разгърна. Няколко месеца, които се преляха в новата година. Започнах я в първите дни на януари с увереността, че: „А, какво са 5-600 страници, ще я сгъна за има-няма седмица.“
Да бе.
Първото, което ми прави впечатление у Ориана е стилът: задъхан, препускащ; абсолютен словесен галоп, който обаче – няма как – ѝ е чарът. Признавам, трудно се влиза в тона на този плеоназъм, но той е като водовъртеж – повлича те все повече и повече, докато напълно не те погълне.
Връзката (нарочно не ползвам думата любов, тя така не им отива) на Ориана и Алекос [Панагулис] е може би една от най-драматичните истории, записани някога. Странна е тази документалност на отношенията. Странна е – и в същото време няма как да е другояче: не и ако опознаете героите. Ориана, която и в „Един мъж“ и в живота е дръзка, хаплива, откровена (не до болка, а до рана, до белег, до разпятие), не би могла да не запише всичко, ред по ред, тичайки по редовете, водена от един-единствен порив: да разкаже истината. А Алекос няма как да не я застави да я разкаже: Ти ще напишеш тази книга.
Алекос. Обичах го заради смелостта му и го мразех заради болния му ум, възхищавах му се за идеалите (и идеите: Истинските бомби са идеите.) и го порицавах за низките му страсти, за грозните му думи, за пошлите заместители на истинската любов; и най-вече за начина, по който се държеше с Ориана. Но да започна малко по-отдалеч. Панагулис е радетел за демокрация по времето на диктатурата на Гръцката военна хунта. Прави опит за атентат срещу лидера на Хунтата, Пападополус, арестуван е и е зверски измъчван. Осъден на смърт, помилван, държан в килия-гробница 4 години от живота си. Идеите му обаче взривяват обществено-политическия живот в Гърция до смъртта му и отвъд. Неизбежно, експлозията засяга и личния му живот.
Докато е в затвора, Панагулис демонстрира извънмерна сила на духа, от която съм възхитена. Решетките не спират идеите, не спират смеха, не спират жаждата. Но, излизайки от затвора, Панагулис, става критичен, остър, параноик (и други свежи епитети, с които самата Ориана си служи, за да го опише). Неспирно е обзет от фиксидеята да докаже истината, и в тази истина повлича себе си, хората, които държат на него, любовта и живота си.
Типично за герой, нали, и все пак, докато четях, не спирах да си задавам въпроса – как е възможно два нарциса да се обичат? Както самата Ориана пише, тя е неговият верен Санчо Панса, готова да бори вятърните мелници с него, но на цената да бъде сянка (такава жена да бъде сянка!): […] ти беше сам, каквото и да правеше, си оставаше сам.
И все пак Алекос признава: Ти беше най-добрата спътница. Единствената възможна спътница.
Сега, няколко дни след прочита на Един мъж си давам сметка, че няма как тези двамата да не бъдат заедно. Напротив, толкова е естествено. И двамата вярват в и се борят за едни и същи неща, висша ценност е истината. Толкова висша, че понякога стои над живота. И смелостта, която – простете, не на всички е присъща.
Какво посижение, ако ти бе успял да се изправиш пред истините, пред които не заставаме никога, тъй като не ни е изгодно или не ни стига смелост […]
А пътят към свободата е Болка и усилие – и все пак единственият човешки начин да се бориш, да вярваш в свободата, за да направиш света малко по-чист, малко по-умен, малко по-поносим.
Защото светът не е абстрактно понятие – светът съм аз, светът си ти, светът е той.
А истината е живот.
I zoì, i zoì, i zoì!
(„Животът, животът, животът!“; думите, които крещи огромният „октопод“, процесията, която изпраща Алекос на погребението му.)
Да бе.
Първото, което ми прави впечатление у Ориана е стилът: задъхан, препускащ; абсолютен словесен галоп, който обаче – няма как – ѝ е чарът. Признавам, трудно се влиза в тона на този плеоназъм, но той е като водовъртеж – повлича те все повече и повече, докато напълно не те погълне.
Връзката (нарочно не ползвам думата любов, тя така не им отива) на Ориана и Алекос [Панагулис] е може би една от най-драматичните истории, записани някога. Странна е тази документалност на отношенията. Странна е – и в същото време няма как да е другояче: не и ако опознаете героите. Ориана, която и в „Един мъж“ и в живота е дръзка, хаплива, откровена (не до болка, а до рана, до белег, до разпятие), не би могла да не запише всичко, ред по ред, тичайки по редовете, водена от един-единствен порив: да разкаже истината. А Алекос няма как да не я застави да я разкаже: Ти ще напишеш тази книга.
Алекос. Обичах го заради смелостта му и го мразех заради болния му ум, възхищавах му се за идеалите (и идеите: Истинските бомби са идеите.) и го порицавах за низките му страсти, за грозните му думи, за пошлите заместители на истинската любов; и най-вече за начина, по който се държеше с Ориана. Но да започна малко по-отдалеч. Панагулис е радетел за демокрация по времето на диктатурата на Гръцката военна хунта. Прави опит за атентат срещу лидера на Хунтата, Пападополус, арестуван е и е зверски измъчван. Осъден на смърт, помилван, държан в килия-гробница 4 години от живота си. Идеите му обаче взривяват обществено-политическия живот в Гърция до смъртта му и отвъд. Неизбежно, експлозията засяга и личния му живот.
Докато е в затвора, Панагулис демонстрира извънмерна сила на духа, от която съм възхитена. Решетките не спират идеите, не спират смеха, не спират жаждата. Но, излизайки от затвора, Панагулис, става критичен, остър, параноик (и други свежи епитети, с които самата Ориана си служи, за да го опише). Неспирно е обзет от фиксидеята да докаже истината, и в тази истина повлича себе си, хората, които държат на него, любовта и живота си.
Типично за герой, нали, и все пак, докато четях, не спирах да си задавам въпроса – как е възможно два нарциса да се обичат? Както самата Ориана пише, тя е неговият верен Санчо Панса, готова да бори вятърните мелници с него, но на цената да бъде сянка (такава жена да бъде сянка!): […] ти беше сам, каквото и да правеше, си оставаше сам.
И все пак Алекос признава: Ти беше най-добрата спътница. Единствената възможна спътница.
Сега, няколко дни след прочита на Един мъж си давам сметка, че няма как тези двамата да не бъдат заедно. Напротив, толкова е естествено. И двамата вярват в и се борят за едни и същи неща, висша ценност е истината. Толкова висша, че понякога стои над живота. И смелостта, която – простете, не на всички е присъща.
Какво посижение, ако ти бе успял да се изправиш пред истините, пред които не заставаме никога, тъй като не ни е изгодно или не ни стига смелост […]
А пътят към свободата е Болка и усилие – и все пак единственият човешки начин да се бориш, да вярваш в свободата, за да направиш света малко по-чист, малко по-умен, малко по-поносим.
Защото светът не е абстрактно понятие – светът съм аз, светът си ти, светът е той.
А истината е живот.
I zoì, i zoì, i zoì!
(„Животът, животът, животът!“; думите, които крещи огромният „октопод“, процесията, която изпраща Алекос на погребението му.)
Displaying 1 - 30 of 430 reviews