Αντώνης Περδικάρης

“~ Το φιλί της σειρήνας ~

Απόψε μια σειρήνα σαν πνίγεται στο δάκρυ,
μετρά τις μέρες που η θάλασσα σε πήρε
γλυκιά αγάπη πρωινή.
Kαθώς τινάζει τα μαλλιά
τη χαραυγή,
σταχτή χρυσή,
μούσες, γοργόνες, μάγισσες,
ναύτες, δελφίνια, πέλαγα
γλυκολαλούν.
...
Απόψε μια σειρήνα σαν πνίγεται στο δάκρυ,
μετρά τις νύχτες και τα άστρα στο σκοτάδι
αστροφεγγιά του ουρανού.
Kι' όταν διψάσει για φιλιά
τη χαραυγή,
σταχτή χρυσή
μούσες, γοργόνες, μάγισσες,
ναύτε��, δελφίνια, πέλαγα
σκύβουν να πιούν.
...
Το σ' αγαπώ το δροσερό σου στέλνει
σαν τρυφερό, αφρόπλεκτο αγέρι του γιαλού,
κυματιστά τα δροσερά της λόγια,
την αμμουδιά χρυσίζοντας τα πόδια σου φιλούν.

©Αντώνης Περδικάρης -Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα

“~ Ραψωδίες ~

Τις νύχτες που άγγελοι περπατούν στη γη...
Σ' αγαπώ και σε ψάχνω...
Φυσάει στ' ανοιχτά.
Σιγανή βροχή,
σταχτιά σύννεφα,
της άνοιξης ανατριχίλα.
Οι στίχοι μας σαλεύουν νωχελικά,
θροΐζουν τα φυλλώματα των ψυχών μας,
ψιθυρισμοί στης νύχτας το σκοτάδι
...
Άκου της νύχτας το σκοπό σε αμέτρητα τριζόνια
Οι μελωδίες της νύχτας
Σκοποί που ντύνουν ξωτικές μνήμες.
Μελωδικές νοσταλγίες σε στέκια που καπνίζουν
«Άκου τον άγριο άνεμο του πάθους, που κομματιάζει τα κλαδιά...
μοναχικές ψυχές, στο περιθώριο…

«Τη θάλασσα που μαστιγώνει τα βράχια
τους έρωτες που περνούν ορμητικοί»
...
Άκου,
της θάλασσας τ' ανταριασμένο κύμα,
καλέσματα μαγευτικά, με τον άνεμο στέλνει
Πάρε το φως του φεγγαριού να αλλάξει η μορφή σου.
Στο φως που χάνονται οι σκιές,
μη κυνηγάς πια χίμαιρες,
μη κυνηγάς άλλο τον εαυτό σου.
Αφέσου στην καλοσύνη των θεών.
Σ' έναν Ερμή ερωτικό κι έναν παραμυθά Ποσειδώνα
που σε κοιτά και πάλι με στοργή.
...
«Άπλωσε τα χέρια»,
και την ώρα που ο έρωτας θα σ' αγκαλιάζει,
να σηκώσεις τα χέρια.
Γύρισε την πλάτη σ' ό,τι σε πλήγωνε.
...
Μονάχα άκου τη θάλασσα το ψαλμό του ανέμου,
τα δέντρα καθώς τα λυγίζει ο άνεμος,
το νερό πως σταλάζει σιγά στο χώμα…
...
Άκου, τα βήματα πίσω από την καταχνιά,
Τα βήματα των σωμάτων
που δεν έχουν χέρια πια να ζεσταθούν
βήματα χωρίς διαδρόμους και περάσματα,
που "πια" δεν έχουν λέξεις να τα ζεστάνουν...
...
Ο έρωτας η δύναμή σου, η σωτηρία σου.
Κι ο έρωτας πάντα εκεί, σε διεκδικεί.

Αντώνης Περδικάρης-Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης

“~ Πανωραία ~

πως να σε ζωγραφίσω μάγισσά μου
στις στεριές τις μακρινές
π’ ακούγεται
η φωνή σου
οι ναυτίλοι μείναν άφωνα σημεία
τα ταξίδια
άκυρα κρυμμένα
...
πως να ζωγραφίσω
το χαμόγελό σου
ο ήλιος σου τυφλώνει
είσαι θεά
της θάλασσας πλανεύτρα πανωραία
αποστολές χαμένες και καΐκια φευγαλέα
εκεί που φτερουγίζεις
σαν ανάσα
με μαγεμένο της πηγής
νερό θα σε ποτίσω
με τ άρωμα των λουλουδιών
κι ΄ απόσταγμα των αστεριών
που την αυγή αργοσβήνουν
...
τα χείλη μαστιγώνει
το παράπονο τ’ αγέρα
των νερών το τρέμουλο
τ ‘ αχνάρια σβήνει
έτσι όπως χάνεται
σιγά η μορφή σου
...
θα’ θελα να σε ξαναδώ
μα σε φυλάνε τ‘ άστρα
γονατιστός παρακαλώ
στου φεγγαριού το διάβα

© Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα

“~ Κόκκινο ~

Καθώς ο ήλιος με χαράζει
πυρώνοντας την αμμουδιά
βελόνια κόκκινα με αίμα
στην ώχρα πάνω του νοτιά.

Δώδεκα ορφανά δελφίνια
στον παγωμένο ωκεανό,
μες την ανασαιμιά τ’ ανέμου
γυρεύουν κόκκινο υφαντό...

Γυρεύουνε το πρόσωπό σου
και τ όνειρο φυλλομετρούν
μες την ανασαιμιά τ’ ανέμου
κεντίδια κόκκινα τρυγούν.

© Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Προσκυνώντας μια Γοργόνα