Jovan Marinović (1908)

Rođen je 20. januara 1908. godine u Očinićima kod Cetinja.

Diplomirani pravnik. Pre Drugog svetskog rata se bavio advokaturom. Bio je član Komunističke partije Jugoslavije od 1931. godine. Jedan od organizatora i učesnika studentskih demonstracija 1931 - 1933. u Beogradu protiv šestojanuarske diktature 1929. U periodu 1932-33. sekretar partijskog rukovodstva na Univerzitetu u Beogradu. Godine 1934. postao je sekretar Mesnog komiteta KPJ za Beograd, član oblasnog komiteta KPJ za Srbiju i delegat CK KPJ za organizovanje Pokrajinske konferencije KPJ za Vojvodinu. Od novembra 1934. do maja 1937. proveo je u zatvoru u Beogradu i na robiji u Sremskoj Mitrovici. Posle izdržane kazne na robiji, proteran je u Crnu Goru. Na Šestoj pokrajinskoj konferenciji KPJ za Crnu Goru izabran je za sekretara Pokrajinskog komiteta, 1. jula 1937. Na toj dužnosti ostao je do marta 1939. godine. Godine 1940. ponovo je uhapšen zbog učešća u demonstracijama protiv režima i proveo u istražnom zatvoru na Cetinju, u Beogradu i Kikindi od maja do septembra.

Učesnik je narodnooslobodilačkog rata od 13. jula 1941. Bio je član Politodela 3. sandžačke i 5. kozaračke brigade, zatim komesar Oficirske škole pri Vrhovnom štabu NOV i POJ, predavač i rukovodilac partijskih kurseva CK KPJ i PK KPJ za Srbiju u Jajcu, Drvaru i u okolini Leskovca 1943/44.

Posle Drugog svetskog rata bio je na raznim dužnostima u Beogradu: direktor Radio Beograda, predsednik Radio-komiteta vlade FNRJ, pomoćnik saveznog ministra, v.d. direktora Instituta za međunarodnu politiku i privredu, sekretar Saveznog izvršnog veća za informacije, direktor Tanjuga i sekretar Savezne skupštine za informacije do 1972. godine kada odlazi u penziju.

Nakon penzionisanja se bavio publicističkom delatnošću, a 1981. godine je napisao knjigu „Tridesete godine: uspomene i sjećanja“, koju je objavilo beogradsko izdavačko preduzeće „Rad“.

Čitava njegova porodica učestvovala je u revolucionarnom pokretu i Narodnooslobodilačkoj borbi - brat Đuro i sestra Danica „Dika“, bili su predratni članovi KPJ i nosioci su Partizanske spomenice 1941. Njihov brat od strica bio je Žarko Marinović, student prava koga su 4. aprila 1936. godine ubili pripadnici profašističke organizacije „Organizacije nacionalnih studenata“ (ORNAS), koja je bila deo ORJUN-a. Jovan je u braku sa suprugom Ankom Marinović, rođenom Marić imao je dvoje dece - ćerku Branimirku i sina Miodraga.

Umro je 17. maja 1982. godine u Beogradu i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i drugih jugoslovenskih odlikovanja.

• Mala enciklopedija Prosveta (knjiga druga). Izdavačko preduzeće „Prosveta“, Beograd 1969. godina.
• Jugoslovenski savremenici - Ko je ko u Jugoslaviji. Hronometar, Beograd 1970. godina.
• Ljubomir Borojević, Dušan Samardžija i Rade Bašić „Peta kozaračka brigada“. „Narodna knjiga“, Beograd 1973. godina.
• Slavko Ćuruvija „Ibeovac. Ja, Vlado Dapčević“. Zavod za izdavačku delatnost „Filip Višnjić“, Beograd 1990. godina.

• Đuro Batrićević Žarko Marinović, student u Aleji velikana
• Institut za međunarodnu politiku i privredu - lista direktora Arhivirano 2012-06-18 na Wayback Machine-u