Przejdź do zawartości

Glory (kick-boxing)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Glory World Series)

GLORY (dawniej Glory World Series) − organizacja promująca zawodowy kick-boxing z siedzibą w Singapurze. Należy do powiązanej z holenderską grupą Golden Glory spółki Glory Sports International. Przewodniczącym jest Pierre Andurand, dyrektorem wykonawczym (CEO) Jon Franklin, kierownikiem Scott Rudmann, matchmakerem Cor Hemmers.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1999 Baastian „Baas” Boon założył grupę promotorską o nazwie Golden Glory. Od 2006 roku rozpoczął organizowanie gal sztuk walki Ultimate Glory (od 2010 United Glory), na których promowane były pojedynki m.in. w formułach kickboxingu oraz MMA.

W 2011 francuski przedsiębiorca Pierre Andurand wraz z Marcusem Luerem (Total Sports Asia) oraz Scottem Rudmannem (Nectar Capital) bezskutecznie próbowali nabyć prawa do marki od K-1, które od 2010 borykało się ze sporymi problemami finansowymi[1].

W połowie 2012 Andurand wraz z resztą inwestorów powołał do życia spółkę Glory Sports International, a jeszcze w tym samym roku wykupił największego europejskiego konkurenta - It’s Showtime oraz związał się z grupą Baasa Boona Golden Glory, tworząc organizację GLORY World Series, która w połączeniu z zapaścią finansową K-1 stała się wiodącą organizacją zawodowego kick-boxingu na świecie[2].

W maju 2014 podpisano wieloletnią umowę z amerykańską stacją Spike TV na transmisję gal w USA[3]. 19 września 2015 zorganizowano przy współpracy z Bellator MMA galę kickboxingu i MMA - Dynamite[4].

10 grudnia 2016 na gali GLORY 36 - Collision, zainaugurowano mistrzostwo kobiet w wadze super koguciej, które zdobyła Amerykanka Tiffany van Soest[5].

Z Glory związane są (lub były) największe gwiazdy oraz czołowi zawodnicy na świecie, m.in.: Semmy Schilt, Rico Verhoeven, Mirko Filipović, Giorgio Petrosyan, Remy Bonjasky, Albert Kraus, Tyrone Spong, Peter Aerts, Jérôme Le Banner, Badr Hari, Gökhan Saki, Daniel Ghiţă czy Yoshihiro Satō.

W sierpniu 2022 roku dostępna w Polsce platforma streamingowa Viaplay podpisała umowę na transmisję gal Glory. Umowa ma objąć wszystkie organizowane gale[6].

Zasady i reguły[7]

[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicy rywalizują w kwadratowym ringu o wymiarach 5 × 5 lub 6 × 6 m. Dozwolone są wszelkie techniki bokserskie oraz kopnięcia i ciosy kolanem w głowę, korpus i nogi przeciwnika. Zawodnik może zwyciężyć na kilka sposobów: przez nokaut, techniczny nokaut (zadając nokdaun rywalowi trzy razy w ciągu rundy lub pięć razy w ciągu całej walki) oraz decyzję sędziów. Poza tym:

  • pojedynek trwa trzy rundy
  • pojedynek mistrzowski trwa pięć rund
  • każda runda trwa trzy minuty
  • przerwa pomiędzy rundami trwa 1 minutę

Zabronione akcje:

  • całkowity zakaz walki w parterze
  • uderzanie głową
  • uderzania łokciem
  • uderzanie w gardło
  • gryzienie
  • wszelkie ataki na krocze
  • bezpośredni atak na kręgosłup, obojczyk oraz tył głowy
  • kopanie głowy leżącego lub klęczącego przeciwnika
  • wyrzucanie przeciwnika poza ring
  • plucie
  • trzymanie się lin
  • używanie wulgaryzmów na ringu
  • atak podczas przerwy
  • atak na przeciwnika, pod ochroną sędziego
  • atak po gongu
  • świadome lekceważenie instrukcji oraz samego sędziego
  • uporczywe unikanie kontaktu z przeciwnikiem
  • symulowanie kontuzji

Turnieje

[edytuj | edytuj kod]

Głównym cyklem turniejowym, który odbywa się na galach GLORY jest turniej pretendentów (Glory Contender Tournament), w którym rywalizuje czterech zawodników podzielonych na dwie pary (format pucharowy - półfinał i finał). Zwycięzca turnieju zostaje oficjalnym pretendentem do walki o mistrzostwo świata w danej kategorii wagowej. W latach 2012−2014 i 2016 miały miejsce turnieje mistrzowskie zwane Slam Tournament i Championship Tournament, które wyłaniały inauguracyjnych mistrzów świata w poszczególnych kategoriach wagowych. Poza tym odbywają się mniejsze cykle takie jak Road to Glory, gdzie zwycięzca zawodów otrzymuje kontrakt z organizacją.

Ranking

[edytuj | edytuj kod]

Organizacja prowadzi swój oficjalny ranking pretendentów do mistrzostwa, przydzielając punkty za pojedyncze zwycięstwa oraz wygrane turnieje.

Mistrzostwo[7]

[edytuj | edytuj kod]

Walki o mistrzostwo świata GLORY w poszczególnych kategoriach wagowych rozgrywane są od 2012 roku. Pas mistrzowski ma charakter przechodni (jak w boksie). Zawodnik będący posiadaczem mistrzowskiego pasa jest zobligowany do obrony mistrzostwa minimum raz w roku, jeśli nie jest w stanie tego zrobić, tytuł jest mu odbierany. Obecnymi mistrzami są[8]:

Kategoria Waga Mistrz Od Obrony tytułu
Ciężka ponad 95 kg (+ 209 lb) Holandia Rico Verhoeven 21 czerwca 2014 10
Półciężka do 95 kg (209 lb) Surinam Donegi Abena 11 lutego 2023 0
Średnia do 85 kg (187 lb) Surinam Donovan Wisse 4 września 2021 2
Półśrednia do 77 kg (170 lb) Holandia Endy Semeleer 19 listopada 2022 2
Lekka do 70 kg (155 lb) Holandia Tyjani Beztati 4 września 2021 3
Piórkowa do 65 kg (143 lb) Tajlandia Petchpanomrung Kiatmookao 29 września 2018 6


Kategoria kobiet Waga Mistrzyni Od Obrony tytułu
Super kogucia kobiet do 55,5 kg (122,3 lb) Stany Zjednoczone Tiffany van Soest 22 listopada 2019 3

Waga ciężka (+95 kg)

[edytuj | edytuj kod]
Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Holandia Semmy Schilt
(pok. Errola Zimmermana) 		26 maja 2012 26 czerwca 2013 Sztokholm (Glory 1)
Schilt zakończył karierę z powodów zdrowotnych i zwakował tytuł[9].
2. Holandia Rico Verhoeven
(pok. Daniela Ghiţę) 		21 czerwca 2014 nadal Inglewood (Glory 17)

Waga półciężka (-95 kg)

[edytuj | edytuj kod]
Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Turcja Gökhan Saki
(pok. Tyrone Sponga) 		12 kwietnia 2014 27 lipca 2015 Stambuł (Glory 15)
Tytuł został odebrany Sakiemu w związku z jego nieaktywnością[13].
2. Brazylia Saulo Cavalari
(pok. Zacka Mwekassę) 		19 września 2015 12 marca 2016 San Jose (Bellator MMA & Glory: Dynamite 1)
3. Rosja Artiom Wachitow 12 marca 2016 30 stycznia 2021 Paryż (Glory 28)
- Demokratyczna Republika Konga Zack Mwekassa
(pok. o tymczasowy tytuł Mourada Bouzidiego) 		25 czerwca 2016 5 listopada 2016 Amsterdam (Glory 31)
- Ukraina Pawło Żurawlow
(pok. o tymczasowy tytuł Saulo Cavalariego[16]) 		14 lipca 2017 ? Nowy Jork (Glory 43)
4. Brazylia Alex Pereira 30 stycznia 2021 4 września 2021 Rotterdam (Glory 77)
5. Rosja Artiom Wachitow 4 września 2021 17 czerwca 2022 Rotterdam (Glory 78)
Wachitow został pozbawiony tytułu związku z Inwazja Rosji na Ukrainę w 2022 roku[17]
6. Litwa Sergej Maslobojev 8 października 2022 11 lutego 2023 Arnhem (Glory: Collision 4)
7. Surinam Donegi Abena 11 lutego 2023 nadal Rotterdam (Glory 83)

Waga średnia (-85 kg)

[edytuj | edytuj kod]
Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Rosja Artiom Lewin
(pok. Joe Schillinga) 		21 czerwca 2014 26 lutego 2015 Inglewood (Glory 17)
2. Kanada Simon Marcus 26 lutego 2015 9 września 2016 Hoffman Estates (Glory 27)
  • #1 pokonał Dustina Jacoby, 13 maja 2016 (Glory 30)
3. Holandia Jason Wilnis 9 września 2016 29 kwietnia 2017 Trenton (Glory 33)
4. Kanada Simon Marcus 29 kwietnia 2017 14 października 2017 Kopenhaga (Glory 40)
5. Brazylia Alexsandro Pereira[18] 14 października 2017 ? Kanton (Glory 46)
  • #1 pokonał Yousriego Belgaroui, 9 grudnia 2017 (Glory 49)[10]
  • #2 pokonał Yousriego Belgaroui, 20 lipca 2018 (Glory 55)[19]
  • #3 pokonał Simona Marcusa, 14 września 2018 (Glory 58)[20]
  • #4 pokonał Jason Wilnis, 17 maja 2019 (Glory 65)
  • #5 pokonał Ertugrul Bayrak, 21 grudnia 2019 (Glory 74)
Pereira zwakował tytuł i przeszedł do wyższej kategorii wagowej
6. Surinam Donovan Wisse 4 września 2021 nadal Rotterdam (Glory 78)
  • #1 pokonał Juri De Sousa, 20 sierpnia 2022 (Glory 81)
  • #2 pokonał Serkan Ozcaglayan, 17 czerwca 2023 (Glory: Collision 5)

Waga półśrednia (-77 kg)

[edytuj | edytuj kod]
Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Belgia Marc de Bonte
(pok. Karapeta Karapetjana) 		3 maja 2014 21 czerwca 2014 Broomfield (Glory 16)
2. Kanada Joseph Valtellini 21 czerwca 2014 4 czerwca 2015 Inglewood (Glory 17)
Valtellini zwakował tytuł z powodów zdrowotnych[21].
3. Holandia Nieky Holzken
(pok. Raymonda Danielsa) 		7 sierpnia 2015 10 grudnia 2016 Las Vegas (Glory 23)
4. Francja Cédric Doumbé 10 grudnia 2016 25 sierpnia 2017 Oberhausen (Glory 36)
5. Holandia Murthel Groenhart[22] 25 sierpnia 2017 16 lutego 2018 Chicago (Glory 44)
6. Armenia Harut Grigorian[23] 16 lutego 2018 9 marca 2019 Chicago (Glory 50)
7. Francja Cédric Doumbé[24] 9 marca 2019 16 listopada 2021 Strasburg (Glory 64)
Organizacja ogłosiła, że Doumbé zrezygnował z kickboxingu[25]
8. Holandia Endy Semeleer 19 listopada 2022 nadal Bonn (Glory 82)

Waga lekka (-70 kg)

[edytuj | edytuj kod]
Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Gruzja Dawit Kiria
(pok. Andy'iego Ristie) 		8 marca 2014 7 listopada 2014 Zagrzeb (Glory 14)
2. Holandia Robin van Roosmalen 7 listopada 2014 25 czerwca 2016 Oklahoma City (Glory 18)
3. Tajlandia Sitthichai Sitsongpeenong 25 czerwca 2016 17 maja 2019 Amsterdam (Glory 31)
  • #1 pokonał Marata Grigoriana, 10 grudnia 2016 (Glory 36)
  • #2 pokonał Dylana Salvadora, 25 marca 2017 (Glory 39)
  • #3 pokonał Christiana Bayę, 16 lutego 2018 (Glory 50)[23]
  • #4 pokonał Tyjaniego Beztatiego, 12 maja 2018 (Glory 53)[26]
  • #5 pokonał Marata Grigoriana, 25 sierpnia 2018 (Glory 57)[27]
  • #6 pokonał Josha Jaunceya, 2 listopada 2018 (Glory 61)[28]
4. Armenia Marat Grigorian 17 maja 2019 23 sierpnia 2020 Utrecht (Glory 65)
Grigorian zwakował tytuł i odszedł do organizacji ONE Championship
5. Holandia Tyjani Beztati 4 września 2021 nadal Rotterdam (Glory 78)

Waga piórkowa (-65 kg)

[edytuj | edytuj kod]
Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Kanada Gabriel Varga
(pok. Mosaba Amraniego) 		3 kwietnia 2015 6 listopada 2015 Dubaj (Glory 20)
2. Ukraina Serhij Adamczuk 6 listopada 2015 22 lipca 2016 Mediolan (Glory 25)
  • #1 pokonał Mosaba Amraniego, 12 marca 2016 (Glory 28)
3. Kanada Gabriel Varga 6 listopada 2015 21 października 2016 Norfolk (Glory 32)
4. Holandia Robin van Roosmalen 21 października 2016 19 stycznia 2017 Broomfield (Glory 34)
Roosmalen stracił tytuł w związku z przekroczeniem wymaganego limitu wagowego podczas oficjalnego ważenia w przeddzień gali Glory 37[29].
5. Holandia Robin van Roosmalen
(pok. Petchpanomrung Kiatmookao) 		20 maja 2017 29 września 2018 Den Bosch (Glory 41)
- Stany Zjednoczone Kevin Vannostrand
(pok. o tymczasowy tytuł Anwara Bojnazarowa)[32] 		1 grudnia 2017 31 marca 2018 Nowy Jork (Glory 48)
- Tajlandia Petchpanomrung Kiatmookao
(pok. o tymczasowy tytuł Kevina Vannostranda)[19] 		20 lipca 2018 29 września 2018 Nowy Jork (Glory 55)
6 Tajlandia Petchpanomrung Kiatmookao[12] 29 września 2018 nadal Amsterdam (Glory 59)

Waga super kogucia kobiet (-55,5 kg)

[edytuj | edytuj kod]
Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Stany Zjednoczone Tiffany van Soest
(pok. Amel Dehby) 		10 grudnia 2016 1 grudnia 2017 Oberhausen (Glory 36)

1 pokonała Meryem Uslu, 25 sierpnia 2017 (Glory 44)[22]

2. Francja Anissa Meksen[32] 1 grudnia 2017 10 sierpnia 2018 Nowy Jork (Glory 48)
  1. 1 pokonała Amel Dehby, 12 maja 2018 (Glory 53)[26]
3. Brazylia Jady Menezes[15] 10 sierpnia 2018 2 listopada 2018 Denver (Glory 56)
4. Francja Anissa Meksen[28] 2 listopada 2018 22 listopada 2019 Nowy Jork (Glory 61)
  1. 1 pokonała Tiffany van Soest, 9 marca 2019 (Glory 64)[24]
  2. 2 pokonała Sofia Olofsson, 22 czerwca 2019 (Glory 66)
5. Stany Zjednoczone Tiffany van Soest 22 listopada 2019 nadal Chicago (Glory 71)
  1. 1 pokonała Aline Pereira, 30 stycznia 2021 (Glory 77)
  2. 2 pokonała Manazo Kobayashi, 19 marca 2022 (Glory 80)
  3. 3 pokonała Sarah Moussaddak, 8 października 2022 (Glory: Collision 4)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Walka w K-1, czy na zasadach K-1? – Historia organizacji K-1 | madfight24.com [online], madfight24.com [dostęp 2017-11-15] (pol.).
  2. ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2012-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-03)].
  3. ↑ Kickboxing News: Glory Appoints New CEO, Extends Spike TV Broadcast Deal [online], sherdog.com [dostęp 2017-11-15] (ang.).
  4. ↑ Bellator 'Dynamite' to feature title fight, one-night light heavyweight tourney, and GLORY kickboxing in San Jose - MMAmania.com [online], mmamania.com [dostęp 2017-11-15].
  5. ↑ Glory 36: Kickboxing nie umarł! Podsumowanie i wyniki!. fightsport.pl, 11.12.2016. (pol.).
  6. ↑ Tomasz Nowosielski, Gale organizacji GLORY będą transmitowane w Polsce na platformie Viaplay | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 16 sierpnia 2022 [dostęp 2022-08-16] (pol.).
  7. ↑ a b GLORY WORLD SERIES REGULATIONS. glorykickboxing.com. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  8. ↑ GLORY World champions. glorykickboxing.com. [dostęp 2017-06-23]. (ang.).
  9. ↑ Dave Doyle: Report: Kickboxing and MMA star Semmy Schilt retires. mmafighting.com, 2016-06-26. [dostęp 2018-08-11]. (ang.).
  10. ↑ a b GLORY Redemption Results: Verhoeven Stops Ben Saddik, Pereira Finishes Belgaroui. combatpress.com, 2017-12-09. [dostęp 2017-12-10]. (ang.).
  11. ↑ a b GLORY 54 Birmingham Results: Verhoeven, Grigorian Retain Titles with Decision Victories. combatpress.com, 2018-06-02. [dostęp 2018-06-03]. (ang.).
  12. ↑ a b GLORY 59 Results: Verhoeven Cruises, Petchpanomrung Dominates. combatpress.com, 2018-09-29. [dostęp 2018-06-03]. (ang.).
  13. ↑ GLORY Statement on Gokhan Saki. glorykickboxing.com, 27.07.2015. (ang.).
  14. ↑ Rob Tatum: GLORY 47 Results: Vakhitov Cruises Past Machado, Ezbiri Captures Tournament, Doumbé Rebounds. combatpress.com, 2017-10-28. [dostęp 2017-10-28]. (ang.).
  15. ↑ a b Dave Walsh: GLORY 56 Results and Live Commentary. liverkick.com, 2018-08-10. [dostęp 2018-08-11]. (ang.).
  16. ↑ Zhuravlev secures interim title in bad blood Cavalari encounter. glorykickboxing.com, 2017-07-15. [dostęp 2017-07-15]. (ang.).
  17. ↑ Titelgevecht voor Luis Tavares, Glory breekt met Vakhitov en Russen [online], bndestem.nl [dostęp 2023-02-23].
  18. ↑ Alex Pereira is the Middleweight World Champion. glorykickboxing.com, 2017-10-14. [dostęp 2017-10-14]. (ang.).
  19. ↑ a b Dave Walsh: GLORY 55 New York Live Results and Updates. liverkick.com, 2018-07-20. [dostęp 2018-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-21)]. (ang.).
  20. ↑ Dave Walsh: GLORY 58 Results and Live Updates – GLORY 58 Chicago. liverkick.com, 2018-09-14. [dostęp 2018-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-15)]. (ang.).
  21. ↑ John Joe O’Regan: ‘Bazooka' Joe Valtellini vacates GLORY World Welterweight Championship. bloodyelbow.com, 2015-06-04. (ang.).
  22. ↑ a b GLORY 44 - wyniki. glorykickboxing.com. [dostęp 2017-08-27]. (ang.).
  23. ↑ a b Kyle Symes: GLORY 50 Results: Grigorian Stuns Groenhart, Sitthichai Cruises, Adegbuyi Claims Tournament. combatpress.com, 2018-02-16. [dostęp 2018-02-17]. (ang.).
  24. ↑ a b GLORY 64 Results: Doumbé Demolishes Grigorian, Meksen Tops van Soest. combatpress.com, 2019-03-09. [dostęp 2019-03-10]. (ang.).
  25. ↑ Olivier Angelini, Cédric Doumbé n'est officiellement plus champion du Glory [online], Boxemag.com, 16 listopada 2021 [dostęp 2023-02-23] (fr.).
  26. ↑ a b Glory 53: Sitthichai Stisongpeenong i Anisa Meksen z pasami! Wyniki. fightsport.pl, 2018-05-13. [dostęp 2018-05-13]. (pol.).
  27. ↑ Glory 57: Sitthichai obronił pas! Wyniki &Video. fightsport.pl, 2018-08-26. [dostęp 2018-09-01]. (pol.).
  28. ↑ a b GLORY 61 Results: Sitthichai Dominates Jauncey, Meksen Destroys Menezes. combatpress.com, 2018-11-02. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
  29. ↑ Glory 37: Robin van Roosmalen nie zrobił limitu i straci tytuł! Wyniki ważenia!. fightsport.pl, 2017-01-20. [dostęp 2017-06-25]. (pol.).
  30. ↑ Rob Tatum: GLORY 45 Amsterdam Results: van Roosmalen Tops Adamchuk, Duut Runs Through Tournament. combatpress.com, 2017-09-30. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  31. ↑ Dave Walsh: GLORY 52 and SuperFight Series Live Results. liverkick.com, 2018-03-31. [dostęp 2018-03-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-01)]. (ang.).
  32. ↑ a b Dave Walsh: GLORY 48 New York and GLORY 48 SuperFight Series Results. liverkick.com, 2017-11-01. [dostęp 2017-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-03)]. (ang.).
  33. ↑ Wyniki gali Glory 63. glorykickboxing.com. [dostęp 2019-03-10]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Glory_(kick-boxing)&oldid=73145213”