We wrześniu 2005 w swoim debiutanckim starcie zdobył punkty zawodów FIS Cup w Predazzo. W sezonie 2005/2006 zadebiutował również w Pucharze Kontynentalnym[1]. We wrześniu 2007 w Lillehammer zdobył pierwsze punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, a w grudniu w Engelbergu – zimowej edycji tego cyklu. 7 marca 2008 w Lillehammer zadebiutował w Pucharze Świata, zajmując 37. miejsce[2]. W latach 2005–2009 trzykrotnie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym. Indywidualnie najwyżej sklasyfikowany został w 2008, na 5. miejscu, a w drużynie dwukrotnie zajmował 4. pozycję[3].
W sierpniu 2008 zadebiutował w Letnim Grand Prix. 29 listopada 2008 w Ruce zajął 5. miejsce w drużynowych zawodach Pucharu Świata. W sezonie 2008/2009 Pucharu Kontynentalnego dwukrotnie zajmował miejsca na podium: 2. w Engelbergu i 3. w Bischofshofen[4]. W ramach Letniego Grand Prix 2009, zajął między innymi 10. miejsce w konkursie w Klingenthal. 5 grudnia 2009 w Lillehammer zajął 30. lokatę w konkursie Pucharu Świata, po raz pierwszy karierze zdobywając punkt cyklu[5].
W maju 2010 w wyniku upadku podczas treningu zerwał więzadło krzyżowe w prawym kolanie[6]. Do startów powrócił w styczniu 2011. W ciągu tygodnia od pierwszego występu zdobył kolejne punkty Pucharu Świata, zajmując 29. miejsce w konkursie w Sapporo[7]. W sezonie 2011/2012 kilkukrotnie zajmował w tym cyklu miejsca w najlepszej trzydziestce, najwyżej sklasyfikowanym będąc na 11. miejscu, 6 stycznia w Bischofshofen. Startował również w Pucharze Kontynentalnym. Siedmiokrotnie stawał na podium, w tym dwukrotnie na jego najwyższym stopniu w grudniu w Engelbergu[8]. Pozwoliło to Gangnesowi zająć 2. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2011/2012[9]. Z kolei przez całą zimową część sezonu 2012/13 nie występował w zawodach międzynarodowych[10].
We wrześniu 2013, w wyniku upadku podczas kwalifikacji do zawodów Letniego Grand Prix w Hinzenbach, u Gangnesa ponownie doszło do zerwania więzadła w prawej nodze[11][12]. Do startów po kontuzji powrócił we wrześniu 2014. W sezonie 2014/2015 ośmiokrotnie zdobywał punkty Pucharu Świata, w swoim najlepszym występie zajmując 7. miejsce na mamuciej skoczni Vikersundbakken w Vikersund[13]. Zajął również drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Kontynentalnego 2014/2015[9].
Dwukrotnie zwyciężył w konkursach Letniego Grand Prix 2015 rozgrywanych we wrześniu w Czajkowskim. Na podium w konkursach indywidualnych stawał również w Wiśle i Hinzenbach, łącznie sześciokrotnie kończąc zawody w najlepszej dziesiątce[14]. W klasyfikacji generalnej cyklu zajął drugie miejsce[15].
Wystąpił we wszystkich konkursach sezonu 2015/2016 Pucharu Świata. 5 grudnia 2015 w Lillehammer pierwszy raz w karierze stanął na podium konkursu indywidualnego tego cyklu, zajmując drugą pozycję. Dzień później na tej samej skoczni odniósł zwycięstwo. W kolejnych konkursach regularnie zajmował lokaty w najlepszej dziesiątce. W grudniu stanął jeszcze na podium w Engelbergu (3. miejsce), a w styczniu był drugi w Garmisch-Partenkirchen, trzeci w Innsbrucku i drugi w Willingen. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2016, gdzie zdobył srebrny medal indywidualnie, a także, wraz z Andersem Fannemelem, Johannem André Forfangiem i Danielem-André Tande, złoto w drużynie. W lutym i marcu kontynuował regularne zajmowanie pozycji w pierwszej dziesiątce zawodów Pucharu Świata. Jeszcze trzykrotnie stawał na podium: był drugi w Vikersund, ponownie drugi w Wiśle i trzeci w Titisee-Neustadt[14]. W klasyfikacji generalnej cyklu sezon zakończył na 3. miejscu z 1348 punktami[16].
W czerwcu 2016 Gangnes podczas treningu zerwał więzadła w lewym kolanie oraz uszkodził łąkotkę[17]. Była to najpoważniejsza z odniesionych przez niego do tego czasu kontuzji[12]. Do startów powrócił latem 2017. W siedmiu konkursach Letniego Grand Prix, w których wystąpił, czterokrotnie zajął miejsca w pierwszej dziesiątce, w tym raz na podium – 26 sierpnia w Hakubie był drugi[18].
W listopadzie 2017 po raz kolejny zerwał więzadło krzyżowe w lewym kolanie[19]. Planował powrót do treningów jesienią 2018, doznał jednak kontuzji uda[20][21]. 26 grudnia 2018 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej[22].
Tauplitz
Rovaniemi
Zakopane
Szczyrbskie Jezioro
Lillehammer
Engelberg
Garmisch-Partenkirchen
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Czajkowskij
Hakuba
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Falun
