Valencia CF

Valencia CF

Logo klubu
Pełna nazwa	Valencia Club de Fútbol, S.A.D.
Przydomek	Los Ches Els Taronges (Pomarańczowi) Los Murciélagos (Nietoperze)
Barwy	biało-pomarańczowo-czarne
Data założenia	18 marca 1919
Debiut w najwyższej lidze	22 listopada 1931 Espanyol 3:0 Valencia CF[1]
Liga	Primera División
Państwo	Hiszpania
Wspólnota autonomiczna	Walencja
Siedziba	Walencja
Adres	Plaza del Valencia Club de Futbol Nº2, 46010 Walencja
Stadion	Estadio Mestalla (w budowie: Nou Mestalla)
Sponsor techniczny	Puma
Właściciel	Peter Lim
Prezes	Lay Hoon
Trener	Rubén Baraja
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Valencia Club de Fútbol (wym. [baˈlenθja] lub [baˈlensja]) znany również jako Valencia CF lub Valencia – hiszpański klub piłkarski z siedzibą w Walencji założony 18 marca 1919 roku, występujący w Primera División od sezonu 1931/1932 do dziś (z wyjątkiem sezonu 1986/1987). Należy do najbardziej utytułowanych drużyn hiszpańskich: 6-krotny mistrz kraju, 8-krotny zdobywca Pucharu Króla i jednokrotny trymufator Superpucharu Hiszpanii. Osiągał także sukcesy w europejskich pucharach: w 1962, 1963 oraz 2004 wygrał Puchar UEFA, a w 1980 – Puchar Zdobywców Pucharów. W tabeli wszech czasów ligi hiszpańskiej Valencia zajmuje 4. miejsce za Realem Madryt, FC Barceloną i Atlético Madryt^[2].

Klub został założony przez grupę mieszkańców Walencji 18 marca 1919 r. w barze Torino. Głównymi inicjatorami jego utworzenia byli Gonzalo Medina Pernas i Octavio Augusto Milego. Pierwszym prezesem Valencia Club Football został Octavio Augusto Milego. Jako barwy klubowe obrano czarny i biały, choć w latach 1924–1996 za barwy hiszpańskiego klubu uznawano tylko kolor biały. Pierwszy mecz Los Ches rozegrali z lokalnym rywalem Gimnastico de Castellon (porażka 0:1). 20 maja 1923 r. do użytku oddany został obecny stadion klubowy – Estadio Mestalla, mogący wówczas pomieścić 19 tys. widzów.

„Złoty wiek” w historii klubu zaczął się w 1940 r. dzięki prezesowi klubu – Luisowi Casanovie, który sprowadził czołowych zawodników. W tym czasie drużyna zdobyła trzy mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. W drużynie grali wówczas m.in.: Epi, Amadeo, Asensi i Gorostiza.

Lata 50. w historii klubu łączą się nierozerwalnie z ikoną drużyny Los Ches, Antonio Puchades. W tym czasie zarząd podjął decyzję o rozbudowie i modernizacji Estadio Mestalla. 10 lipca 1950 roku rozpoczęto prace pod kierownictwem architekta D. Savior Pasquala oraz odpowiadającego za wykonanie D. Chose Tormo. Mestalla stał się wtedy obiektem, który mógł pomieścić 45 000 widzów. Mimo że Valencia w owym czasie posiadała drużynę składającą się z wyróżniających graczy, z Puchadesem na czele, wyniki w sezonie 50/51 nie były zadowalające dla kibiców. Valencianistas grali bardzo nieregularnie, zaskakując swoich kibiców porażkami ze słabymi drużynami. Louis Casanova chciał odejść z klubu, jednak pod presją współpracowników, zawodników i mieszkańców miasta został do 1959 roku.

2 lipca 1961 r. po tragicznej śmierci Brazylijczyka Waltera, który zginął w wypadku samochodowym, na prezydenta klubu został wybrany Julio Miguel. W Pucharze Miast Targowych Valencia zdobyła puchar pokonując 6:2 w finale Barcelonę. Miguel zaczął sprowadzać nowych graczy, m.in. brazylijskiego bramkostrzelnego napastnika, Waldo Machado. Strzelecką parę wraz z Waldo stworzył Vicente Guillot, którego kariera przebiegała podobnie. Razem strzelili wiele bramek, a Waldo jest do tej pory najlepszym strzelcem Los Ches.

Alfredo Di Stéfano przybył do klubu w kwietniu 1970 r., zastępując parę trenerską Enrique Boque i Savior Artigas. Di Stéfano stworzył solidną drużynę z dobrze poukładaną obroną z takim nazwiskami jak Sol, Anibal, Jesus Martinez, Anton, Abelardo. W środku pola grali Pepe i Claramunt, w ataku Forment, Valdez, Sergio i Pellicer. W sezonie 1970/71 Los Ches i Valencia pod wodzą Di Stéfano zdobyła tytuł mistrza ligi. Obserwatorzy i recenzenci byli zgodni, że głównym autorem tego sukcesu był Abelardo, który przykuwał uwagę Hiszpanów swoją grą.

W 1992 r. kierownictwu na czele z prezesem Arturo Tuzonem Gilem udaje się wyjść z kryzysu finansowego i doprowadzają klub do dawnej świetności. Zatrudniono holenderskiego szkoleniowca Guuss Hiddinka. Holender nie doprowadził jednak VCF do tytułu i klub zajął dwa razy z rzędu 4 miejsce w lidze. W sezonie 1993/94 do drużyny przybył ceniony zawodnik, Predrag Mijatovic. Valencia jednak nadal nie uzyskiwała wyników, a z posadą musieli się kolejno pożegnać Paco Real, Héctor Núñez i Jose Manuel Rielo.

W kolejnym sezonie 1994/95, z Mijatovicem i Gaizką Mendietą w składzie, Valencia zajęła 10. miejsce w lidze. Do drużyny dołączali tacy piłkarze jak Ilie, Vlaovic, Claudio Lopez, Romario; nie wiązało to się jednak z sukcesami. W sezonie 1998/99 Valencia tryumfowała w Pucharze Hiszpanii pokonując w dwumeczu Barcelonę. W 1999 r. trenerem klubu zostaje argentyński trener Hector Raul Cuper, który w pierwszym swym sezonie zdobywa z Valencianistas Superpuchar Hiszpanii i doprowadza drużynę do finału Ligi Mistrzów. Valencia przegrała w finale z Realem Madryt 0:3. Rok później w walce o Puchar Ligi Mistrzów Los Ches ulegli Bayernowi Monachium w serii rzutów karnych. Po tym wydarzeniu z klubu odeszli trener Raul Cuper i zawodnik Gaizka Mendieta.

Nowy trener Rafael Benítez stworzył silną drużynę i 5 maja 2002 roku na stadionie La Rosaleda, Valencia pokonała Malagę 2:0 i została mistrzem ligi. Zwycięski skład tworzyli: Angloma, Ayala, Carboni, Curro Torres, Djukic, Fabio Aurelio, Garrido, Marchena, Navarro, Pellegrino, Aimar, Albelda, Angulo, Baraja, De los Santos, Jandro, Kily Gonzalez, Rufete, Serban, Vicente, Carew, Ilie, Juan Sanchez, Mista i Salva.

W 2004 r. pod wodzą Rafaela Beníteza klub zdobył Mistrzostwo Ligi i Puchar UEFA, pokonując w meczu finałowym na stadionie w Göteborgu Olympique Marsylia. Rafael Benítez ostatecznie odszedł z klubu przed wygaśnięciem kontraktu, obejmując angielski klub Liverpool F.C. Jego następcą został Włoch Claudio Ranieri.

Valencia wygrała Puchar Króla sezonu 2007/2008. Valencia wyeliminowała kolejno Real Unión Irún, Real Betis, Atlético Madryt i w półfinale zmierzyła się Barceloną. Po remisie 1:1 w pierwszym meczu w rewanżu rozgrywanym na Mestalla „Nietoperze” zwyciężyli 3:2^[3].

Finał rozegrano 16 kwietnia 2008 na Estadio Vicente Calderón. Blanquinegros wygrali 3:1. W pierwszych 10 minutach meczu bramki zdobyli Alexis i Juan Mata, a na siedem minut przed końcem trzecie trafienie dołożył Fernando Morientes i kibice zgromadzeni na trybunach madryckiego obiektu mogli rozpocząć świętowanie zdobycia 7. pucharu w historii^[4].

W latach 2010–2012 Valencia pod wodzą Unaia Emery’ego trzykrotnie z rzędu zdobyła trzecie miejsce w Primera División. W sezonie 2015/2016 zespół zajął 11 miejsce w tabeli. W kolejnym sezonie zespół prowadzony przez trzech trenerów (Pako Ayestaran, Cesare Prandelli oraz dwukrotnie przez Voro) uzyskał 12 miejsce w lidze. Był to najgorszy wynik od sezonu 1987/1988 kiedy to drużyna zajęła 13 miejsce w tabeli^[5].

W 2012 oraz 2014 r. Valencia dwukrotnie dotarła do półfinału Ligi Europy UEFA.

W maju 2014 r. nowym właścicielem Valencii został singapurski miliarder Peter Lim, który wykupił 70 procent udziałów klubu^[6]. W ciągu trzech lat (2014–2017) zarządzania klubem przez Lima Valencia zmieniała trenera aż siedmiokrotnie (Nuno Espirito Santo, Gary Neville, Pako Ayestaran, Voro, Cesare Prandelli, Voro, Marcelino).

11 maja 2017 r. ogłoszono, że nowym trenerem Valencii zostanie Marcelino García Toral.

W letnim okienku transferowym do Nietoperzy dołączyli: Simone Zaza, Francis Coquelin, Gabriel Paulista, Neto, Andreas Pereira, Jeison Murillo, Geoffrey Kondogbia, Luciano Vietto i Gonçalo Guedes. Z klubem pożegnali się: Mathew Ryan, Álvaro Negredo, Nani, Enzo Pérez, Pablo Piatti, João Cancelo, Yoel Rodríguez, Diego Alves, Robert Ibáñez, Aymen Abdennour i Zakaria Bakkali.

W inaugurującym meczu Ligi hiszpańskiej Valencia pokonała u siebie Las Palmas po bramce Simone Zazy. W następnych 3 kolejkach zespół Marcelino zremisował 2-2 z Realem Madryt, 0-0 z Atlético Madryt oraz 1-1 z Levante UD. Od 5 do 12 kolejki Primera División Valencia wygrała wszystkie spotkania, znakomitą passę przerwał mecz z FC Barceloną zremisowany 1-1. W Pucharze Króla Nietoperze dotarli do półfinału, gdzie lepszy okazał się zespół Barcelony (0-3 w dwumeczu). Ostatecznie Valencia zakończyła zmagania ligowe na 4 miejscu 3 punkty za Realem Madryt z dorobkiem 73 punktów, tym samym awansując do Ligi Mistrzów.

Podczas letniego okna transferowego wykupiono: Geoffreya Kondogbię, Gonçalo Guedesa i Jeisona Murillo. Zawodnicy ci byli wypożyczeni do Valencii w poprzednim sezonie. Ponadto zespół wzmocnił Kévin Gameiro, Mouctar Diakhaby i Daniel Wass. Wypożyczono także Michy’ego Batshuayi’a Denisa Cherysheva. Juventus wykupił João Cancelo, Nemanja Maksimović wzmocnił Getafe CF i Martín Montoya dołączył do Brighton. Na wypożyczenie do Torino FC udał się Simone Zaza. Klub opuścił też Zakaria Bakkali i Nani.

Zespół Valencii źle rozpoczął sezon ligowy. W pierwszym meczu La Ligi Nietoperze zremisowali z Atlético Madryt 1-1. Lecz w następnej kolejce z Espanyolem zawodnicy Marcelino przegrali 0-2. W następnych 4 meczach wszystkie zakończyły się remisem i po 6 kolejce Valencia zajmowała 16 miejsce. Pierwsze zwycięstwo nastąpiło w kolejnym spotkaniu z Realem Sociedad (1-0 po golu Kévina Gameiro).

W Lidze Mistrzów Valencia grała w grupie H z Juventusem, Manchesterem United i BSC Young Boys. W pierwszym spotkaniu na Estadio Mestalla lepsza okazała się drużyna prowadzona przez Massimiliano Allegriego. Valencia przegrała 0-2. A zmagania w grupie zakończyła na 3 miejscu z dorobkiem 8 punktów tym samym awansując do 1/16 finału Ligi Europy. W La Liga zespół Marcelino od pierwszego zwycięstwa w lidze zremisowała następne 3 mecze z rzędu i przegrała z Gironą 0-1. W Pucharze Króla Valencia pokonywała kolejno CD Ebro (3-1 w dwumeczu), Sporting Gijón (4-2 w dwumeczu), Getafe CF (3-2 w dwumeczu) i Real Betis (3-2 w dwumeczu) zapewniając sobie udział w finale.

W 1/16 finału Ligi Europy Nietoperze pokonali Celtic F.C. 0-2 na wyjeździe i 1-0 w siebie. Następnie wygrali dwumecz z FK Krasnodar (3-2 w dwumeczu). W ćwierćfinale Valencia zwyciężyła z Villarrealem 1-3 na wyjeździe i 2-0 u siebie. Zmagania zakończyli w półfinale ulegając Arsenalowi 3-1 w Londynie i 2-4 na Estadio Mestalla.

Końcówka sezonu ligowego w wykonaniu Els Taronges była o wiele lepsza w ich wykonaniu. Ostatnie 10 meczów przyniosło 7 zwycięstw i 3 porażki. Zdobywając 61 punktów Valencia zajęła 4 miejsce wyprzedzając piąte Getafe o 2 punkty.

25 maja w finale Copa Del Rey zespół Nietoperzy zwyciężył z FC Barceloną wygrywając 2-1 po bramkach Kévina Gameiro i Rodrigo, dla Blaugrany gola zdobył Lionel Messi. Był to pierwszy puchar wygrany przez Valencię od 2008 roku kiedy także wywalczyli Puchar Króla^[7].

Pierwszym ruchem transferowym Valencii było sprowadzenie holenderskiego bramkarza Jaspera Cillessena z FC Barcelony. Z kolei drużynę Blaugrany wzmocnił Neto. Kupiono także Denisa Cherysheva, Manu Vallejo oraz Jorge Saenza. Za darmo do drużyny dołączył Jason. Simone Zaza został wykupiony przez Torino FC. Levante UD kupiło Rúbena Vezo. Na wypożyczenie do PSV Eindhoven udał się Toni Lato.

Zdobyte trofea w rozgrywkach Hiszpanii (stan na: 25-05-2022)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Mistrzostwo	I miejsce	6	1941/1942, 1943/1944, 1946/1947, 1970/1971, 2001/2002, 2003/2004
	II miejsce	6	1947/1948, 1948/1949, 1952/1953, 1971/1972, 1989/1990, 1995/1996
	III miejsce	10	1940/1941, 1949/1950, 1950/1951, 1953/1954, 1988/1989, 1999/2000, 2005/2006, 2009/2010, 2010/2011, 2011/2012
	IV miejsce	13	1957/1958, 1958/1959, 1964/1965, 1967/1968, 1977/1978, 1980/1981, 1991/1992, 1992/1993, 1998/1999, 2006/2007, 2014/2015, 2017/2018, 2018/2019
Puchar	zdobywca	8	1941, 1949, 1954, 1967, 1979, 1999, 2008, 2019
	finalista	11	1934, 1944, 1945, 1946, 1952, 1970, 1971, 1972, 1995, 1999, 2022
	półfinalista (1/2 finału) ćwierćfinalista (1/4 finału)	16 19	1933, 1940, 1942, 1943, 1950, 1957, 1959, 1962, 1963, 1964, 1990, 1993, 1996, 2012, 2016, 2018 1928, 1930, 1931, 1948, 1955, 1958, 1960, 1965, 1968, 1969, 1974, 1978, 1991, 1992, 2004, 2006, 2009, 2013, 2020
Superpuchar	zdobywca	1	1999
	finalista	3	2002, 2004, 2008
	półfinalista	1	2019/2020

Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 25-05-2022)
Rozgrywki	Osiągnięcie	Razy	Sezon(y)
Liga Mistrzów (Puchar Europy)	zdobywca	–	–
	finalista	2	1999/2000, 2000/2001
	ćwierćfinalista (1/4 finału) 1/8 finału	2 3	2002/2003, 2006/2007 2010/2011, 2012/2013, 2019/2020
Liga Europy (Puchar UEFA)	zdobywca	1	2003/2004
	finalista	–	–
	półfinalista (1/2 finału) ćwierćfinalista (1/4 finału) 1/8 finału	3 5 1	2011/2012, 2013/2014, 2018/2019 1981/1982, 1982/1983, 1996/1997, 2001/2002, 2009/2010 2015/2016
Puchar Zdobywców	zdobywca	1	1979/1980
	finalista	–	–
	ćwierćfinalista (1/4 finału)	1	1967/1968
Superpuchar UEFA	zdobywca	2	1980, 2004
	finalista	–	–
Puchar Intertoto	zdobywca	1	1998
	finalista	1	2005
Puchar Miast Targowych	zdobywca	2	1961/1962, 1962/1963
	finalista	1	1963/1964

• Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu: Najlepszy Klub na Świecie w 2004 roku^[8].

Stan na 1 lutego 2024^[9]

Stan na 27 maja 2021 r.^[10][11]

Imię i nazwisko	Funkcja
	Trener
Óscar Álvarez	Asystent trenera
José Manuel Ochotorena	Trener bramkarzy
Javier Miñano	Trener przygotowania fizycznego
Chema Sanz	Pracownik techniczny

Estadio Mestalla 20 maja 1923 r. odbył się mecz pomiędzy Valencią i miejscowym rywalem Levante UD. Wydarzenie to wpisało się do historii jako pierwszy mecz rozegrany na stadionie Mestalla. Jednak rzeczywiście pierwszym miejscem gdzie drużyna z Valencii zaczęła grać w piłkę była zarośnięta początkowo trawą łąka o nazwie Algiros z której w 1919 r. postanowiono stworzyć miejsce rozgrywek. Cztery lata później dokładnie 500 metrów od Algiros wzniesiono stadion o nazwie Mestalla. Stadion na początku istnienia mógł pomieścić 17 000 widzów, z czasem uległ on przebudowie i modernizacji. Gdy mecze mogło oglądać 22 000 widzów stwierdzono, że wreszcie wielki klub doczekał się wielkiego obiektu. W październiku 1957 r. w mieście nastąpiła powódź, która zniszczyła dużą część stadionu, który jednak już rok później wrócił do użytkowania. Dodatkowo zamontowano sztuczne oświetlenie. W 1969 r. nazwa stadionu została zmieniona na Luis Casanowa Stadio, która obowiązywała do 1994 roku, kiedy to Stadion Mestalla odzyskał swoją tradycyjną nazwę. W roku 1982 stadion doczekał się wielkiej promocji jaką z pewnością były Mistrzostwa Świata 1982, w których to stadion był jedną z aren tego turnieju.

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. Juan Armet Kinké 1921 1922 2. Agustín Sancho 1922 1923 3. Antonín Fivébr 1923 1927 4. Jimmy Elliott 1927 1929 5. Antonín Fivébr 1929 1931 6. Randolph Galloway 14.08.1931 30.06.1933 7. Jack Greenwell 01.07.1933 28.11.1934 8. Antonín Fivébr 1934 08.11.1935 9. Andrés Balsa 08.11.1935 1936 10. Ramón Encinas 1939 30.06.1942 11. Leopoldo Costa 11.07.1942 11.04.1943 12. Eduardo Cubells 15.04.1943 1946 13. Luis Pasarín 1946 1948 14. Jacinto Quincoces 24.06.1948 30.06.1954 15. Carlos Iturraspe 1954 30.06.1956 16. Luis Miró 01.07.1956 30.12.1958 17. Jacinto Quincoces 30.12.1958 15.09.1959 18. Otto Bumbel 15.09.1959 30.06.1960 19. Domènec Balmanya 17.07.1960 30.06.1962 20. Alejandro Scopelli 01.07.1962 30.06.1963 21. Bernadino Eladiran 01.07.1963 15.01.1964 22. Edmundo Suárez 15.01.1964 30.06.1965 23. Sabino Barinaga 01.07.1965 14.05.1966 24. Edmundo Suárez 14.05.1966 15.10.1968 25. Joseíto 15.10.1968 15.10.1969 26. Salvador Artigas Enrique Buqué 15.10.1969 30.06.1970 27. Alfredo Di Stéfano 01.07.1970 18.06.1974 28. Milovan Ćirić 13.07.1974 08.04.1975 29. Dragoljub Milošević 11.04.1975 21.09.1975 30. Manolo Mestre 21.09.1975 30.06.1976 31. Heriberto Herrera 01.07.1976 22.02.1977 32. Manolo Mestre 22.02.1977 30.06.1977 33. Marcel Domingo 01.07.1977 27.03.1979 34. Bernadino Eladiran 27.03.1979 30.06.1979 35. Alfredo Di Stéfano 01.07.1979 30.06.1980 36. Bernadino Eladiran 01.07.1980 04.01.1982 37. Manolo Mestre 04.01.1982 01.11.1982 38. Miljan Miljanić 01.11.1982 09.03.1983 39. Koldo Aguirre 09.03.1983 30.06.1983 40. Francisco García Gómez 01.07.1983 10.02.1984 41. Roberto Gil 10.02.1984 27.05.1985 42. Rubén Óscar Valdez 27.05.1985 28.01.1986

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 43. Alfredo Di Stéfano 29.01.1986 22.03.1988 44. Roberto Gil 22.03.1988 30.06.1988 45. Víctor Espárrago 01.07.1988 30.06.1991 46. Guus Hiddink 01.07.1991 15.11.1993 47. Francisco Real 15.11.1993 15.12.1993 48. Héctor Núñez 15.12.1993 10.03.1994 49. José Manuel Rielo 10.03.1994 24.03.1994 50. Guus Hiddink 24.03.1994 30.06.1994 51. Carlos Alberto Parreira 01.08.1994 05.06.1995 52. José Manuel Rielo 05.06.1995 30.06.1995 53. Luis Aragonés 03.07.1995 14.11.1996 54. José Manuel Rielo 14.11.1996 22.11.1996 55. Jorge Valdano 22.11.1996 15.09.1997 56. Claudio Ranieri 20.09.1997 30.06.1999 57. Héctor Cúper 01.07.1999 30.06.2001 58. Rafael Benítez 01.07.2001 30.06.2004 59. Claudio Ranieri 08.07.2004 25.02.2005 60. Antonio López Habas 25.02.2005 30.06.2005 61. Quique Sánchez Flores 01.07.2005 29.10.2007 62. Óscar Fernández 29.10.2007 02.11.2007 63. Ronald Koeman 02.11.2007 21.04.2008 64. Voro 21.04.2008 30.06.2008 65. Unai Emery 01.07.2008 30.06.2012 66. Mauricio Pellegrino 01.07.2012 01.12.2012 67. Ernesto Valverde 03.12.2012 01.06.2013 68. Miroslav Đukić 04.06.2013 16.12.2013 69. Juan Antonio Pizzi 26.12.2013 02.07.2014 70. Nuno Espírito Santo 04.07.2014 29.11.2015 71. Voro 30.11.2015 05.12.2015 72. Gary Neville 02.12.2015 30.03.2016 73. Pako Ayestarán 30.03.2016 20.09.2016 74. Voro 20.09.2016 28.09.2016 75. Cesare Prandelli 28.09.2016 30.12.2016 76. Voro 30.12.2016 30.06.2017 77. Marcelino 01.07.2017 11.09.2019 78. Albert Celades 11.09.2019 29.06.2020 79. Voro 29.06.2020 19.07.2020 80. Javi Gracia 27.07.2020 03.05.2021 81. Voro 03.05.2021 30.06.2021 82. José Bordalás 01.07.2021 03.06.2022 83. Gennaro Gattuso 01.07.2022 30.01.2023 84. Voro 31.01.2023 13.02.2023 85. Rubèn Baraja 14.02.2023

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 1. Gonzalo Medina Pernas 1919 1919 2. Octavio Augusto Milego Díaz 1919 1922 3. Alfredo Aigües Ponce 1922 1922 4. Francisco Vidal Muñoz 1922 1922 5. Ramón Leonarte Ribera 1922 1924 6. Francisco Romeu Zarandieta 1924 1924 7. Pablo Verdeguer Comes 1924 1925 8. Facundo Pascual Quilis 1925 1929 9. Juan Giménez Cánovas 1929 1932 10. Manuel García del Moral 1932 1933 11. Adolfo Royo Soriano 1933 1935 12. Francisco Almenar Quinzá 1935 1936

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 13. Luis Casanova Giner 1936 1936 14. Alfredo Giménez Buesa 1939 1940 15. Luis Casanova Giner 1940 1959 16. Vicente Iborra Gil 1959 1961 17. Julio de Miguel i Martínez de Bujanda 1961 1973 18. Francisco Ros Casares 1973 1975 19. Alfredo Corral Cervera 1976 1976 20. José Ramos Costa 1976 1983 21. José Barrachina 1983 1983 22. Vicente Tormo Alfonso 1983 1986 23. Pedro Cortés García 1986 1986 24. Arturo Tuzón Gil 1986 1993

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania 25. José Domingo 1990 1990 26. Melchor Hoyos Pérez 1993 1994 27. Francisco Roig Alfonso 1994 1997 28. Pedro Cortés García 1997 2001 29. Jaime Ortí Ruiz 2001 2004 30. Juan Bautista Soler 2004 2008 31. Agustín Morera 2008 2008 32. Vicente Soriano 2008 2009 33. Manuel Llorente 2009 2013 34. Amadeo Salvo 2013 2015 35. Lay Hoon Chan 2015 2017 36. Anil Murthy 2017 urzęduje

¡Amunt València!

És un equip de primera
nostre València Club de Futbol
que lluita per a defendre
en totes bandes nostres colors
En el Camp de l’Algirós
ja començàrem a demostrar
que era una bona manera
per a València representar

Amunt València, Visca el València,
és el millor
Amunt València, Visca el València
del nostre cor
Units com sempre
els valencianistes et seguirem
en cada estadi per a què triomfes
t’animarem

En la capital del Túria
és el València qui vist de blanc
i defén la camiseta
ple de coratge per a guanyar
En Mestalla continuarem
sempre esforçant-se
per a triomfar
i les glòries arribaren
i en competència continuaran

Amunt València, Visca el València,
és el millor
Amunt València, Visca el València,
del nostre cor.
Units com sempre
els valencianistes et seguirem,
en cada estadi perquè triomfes
t’animarem

Lata	Sponsor odzieżowy	Sponsor na koszulce
1980–1982	Adidas
1982–1985	Ressy
1985–1990	Rasan	Caja Ahorros Valencia
1990–1992	Puma
1992–1993		Mediterránia
1993−1994	Luanvi
1994–1995		Cip
1995–1998		Ford
1998−2000		Terra Mítica
2000–2001	Nike
2001–2002		Metrored
2002–2003		Terra Mítica
2003-2008		Toyota / Panasonic Toyota Racing
2008–2009		Valencia Experience
2009–2011	Kappa	Unibet
2011–2014	Joma	Jinko Solar
2014–2016	Adidas	BeIN Sport
2016–2017
2017–2019		BLU Products
2019-	Puma	Bwin

Od 2019 roku głównym sponsorem Valencii jest firma bukmacherska Bwin, której logo znajduje się na koszulkach piłkarzy. Inni oficjalni sponsorzy Valencii to niemiecka firma odzieżowa Puma, producent bezalkoholowych napojów gazowanych Coca-Cola, firma motoryzacyjna Alfa Romeo, nadawca telewizyjny BeIN Sport czy producent gier EA Sports.

Lp.	Zawodnik	Kraj	Łącznie
1	Fernando Gómez		552
2	Ricardo Arias		537
3	David Albelda		467
4	Miguel Ángel Angulo		430
5	Santiago Cañizares		418
6	José Claramunt		381
7	Manuel Mestre		374
8	Enrique Saura		372
9	Fernando Giner		366
10	Amedeo Carboni		346

Lp.	Piłkarz	Lata gry	Razem
1	Edmundo Suárez	1939-1950	238
2	Waldo Machado	1961-1970	160
3	Mario Kempes	1976–1981 1982–1984	146
4	Fernando Gómez	1983-1998	143
5	David Villa	2005–2010	129
6	Silvestre Igoa	1941-1950	117
7	Manuel Badenes	1950-1956	102
8	Vicente Seguí	1946-1959	91
9	Ljubosław Penew	1989–1995	88
10	Epi Fernández	1940-1949	87

Koronę króla strzelców zdobyło 4 zawodników, a w sumie nagroda była przyznawana graczowi Valencii 6 razy:

Zawodnik	Sezon	Gole
Edmundo Suárez	1941/1942	27
	1943/1944	28
Ricardo	1957/1958	19
Waldo Machado	1966/1967	24
Mario Kempes	1976/1977	24
	1977/1978	28

Nagrodę zdobyło 6 zawodników, a łącznie gracze Valencii sięgali po nie 9 razy.

Zawodnik	Sezon	Mecze	Gole str.	Średnia
Ignacio Eizaguirre	1943/1944	26	32	1,23
	1944/1945	22	28	1,27
Goyo Vergel	1957/1958	28	28	1,00
Angel Abelardo	1970/1971	30	19	0,63
José Luis Manzanedo	1978/1979	25	26	1,04
José Manuel Ochotorena	1988/1989	37	25	0,67
Santiago Cañizares	2000/2001	37	34	0,92
	2001/2002	31	23	0,74
	2003/2004	37	25	0,68

• Serwis kibiców Valencii CF

• Oficjalna strona internetowa klubu (ang. • hiszp. • kat.)