Piotr Kaszuba

Piotr Kaszuba
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1956 ; Warszawa, Polska
	Konsul Generalny RP w Sztokholmie
Okres	od 1999; do 2001
Następca	Stefan Skawina
	Ambasador RP w Słowenii
Okres	od 2006; do 2010
Poprzednik	Janusz Jesionek
Następca	Cezary Król
	Ambasador RP w Wenezueli
Okres	od 2012; do 2016
Poprzednik	Krzysztof Jacek Hinz
Następca	Milena Łukasiewicz
	Odznaczenia

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast funkcji strony do druku użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Piotr Kaszuba (ur. 20 listopada 1956 w Warszawie) – polski prawnik i dyplomata, Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Rzeczypospolitej Polskiej w Boliwariańskiej Republice Wenezueli do 31 grudnia 2016^[3], Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Surinamu, Grenadzie, Kooperacyjnej Republice Gujany, Jamajce, Barbados, Saint Vincent i Grenadynach, Federacji Saint Kitts i Nevis, Republice Trynidadu i Tobago oraz we Wspólnocie Dominiki do 31 grudnia 2016^[4], w latach 2006–2010 pełnił funkcję Ambasadora RP w Słowenii.

Życiorys

W 1979 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1980–1983 odbył studia podyplomowe w Katedrze Prawa Międzynarodowego Publicznego Polskiej Akademii Nauk.

W latach 1985–1992 był zatrudniony jako rzeczoznawca w firmie „Elektrim”. W 1992 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Przez cztery lata związany był z Departamentem Prawno-Traktatowym, gdzie pełnił funkcje radcy ministra, naczelnika wydziału i wicedyrektora. Odpowiadał za negocjacje umów gospodarczych z Rosją, traktatu z Litwą oraz sukcesji umów po rozpadzie Związku Radzieckiego, Jugosławii i Czechosłowacji.

Od 1996 kierował wydziałem konsularnym Ambasady RP w Hadze, odpowiadał również za kontakty z Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości, Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla byłej Jugosławii oraz Konferencją Prawa Prywatnego Międzynarodowego. W 1999 objął funkcję konsula generalnego w Sztokholmie. W 2001 powrócił do pracy w Departamencie Prawno-Traktatowym MSZ, gdzie m.in. pełnił obowiązki zastępcy dyrektora. Od listopada 2005 wykonywał obowiązki dyrektora Biura Dyrektora Generalnego SZ.

W 2006 otrzymał nominację na stanowisko ambasadora RP w Słowenii, które pełnił do 1 września 2010^[5]. Po powrocie był zastępcą dyrektora Protokołu Dyplomatycznego odpowiedzialnym za kwestie przywilejów i immunitetów przedstawicieli dyplomatycznych oraz misji dyplomatycznych, a także za sprawy związane z nieruchomościami obcych misji dyplomatycznych w Polsce^[6].

Od 2012 do 2016 ambasador RP w Wenezueli. W czasie pełnienia swojej misji doprowadził do ustanowienia nowych konsulów honorowych w Wenezueli, Barbados, Gujanie, Wspólnocie Dominiki, St Vincent i Grenadynach. Uzyskał poparcie dla polskich kandydatów w Organizacji Międzynarodowej Lotnictwa Cywilnego, w Międzynarodowym Trybunale Karnym, i do Rady Bezpieczeństwa ONZ. Dzięki jego zabiegom sesja Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2017 odbyła się w Krakowie^{[potrzebny przypis]}.

W styczniu 2017 powrócił do centrali MSZ.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (2005)^[7] oraz Krzyżem Związku Sybiraków. Włada angielskim i hiszpańskim. Jest żonaty i ma troje dzieci^[6].

Przypisy

↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 sierpnia 2012 r. nr 110-45-2012 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 720).
↑ misję rozpoczął w 2013 roku
↑ Postanowienie nr 110.79.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 65).
↑ Postanowienie nr 110.80.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 66).
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 września 2010 r. nr 110-41-2010 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2010 r. nr 70, poz. 883).
↑ ^a ^b Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 18/ [online], sejm.gov.pl, 11 kwietnia 2012 [dostęp 2020-03-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-17] .
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 października 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 83, poz. 1182).

Bibliografia

Biuletyn Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP nr 905/V z 13 lipca 2006. orka.sejm.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-01-09)].

[1] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 sierpnia 2012 r. nr 110-45-2012 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 720).

[2] sję rozpoczął w 2013 roku

[3] Postanowienie nr 110.79.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 65).

[4] Postanowienie nr 110.80.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2017 r. poz. 66).

[5] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 września 2010 r. nr 110-41-2010 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2010 r. nr 70, poz. 883).

[:0-6] Zapis przebiegu posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 18/ [online], sejm.gov.pl, 11 kwietnia 2012 [dostęp 2020-03-15] [zarchiwizowane z adresu 2012-05-17] .

[7] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 października 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 83, poz. 1182).

[1]