Przejdź do zawartości

Miodowody

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Miodowody
Indicatoridae[1]
Swainson, 1837
Ilustracja
Przedstawiciel rodziny – miodowodzik jasnobrzuchy (Prodotiscus regulus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

dzięciołowe

Podrząd

dzięciołowce

Nadrodzina

Picoidea

Rodzina

miodowody

Typ nomenklatoryczny

Indicator Stephens, 1815

Rodzaje

zobacz opis w tekście

Miodowody[2] (Indicatoridae) – rodzina ptaków z rzędu dzięciołowych (Piciformes), obejmująca kilkanaście gatunków ptaków.

Występowanie

Miodowody występują w Afryce Subsaharyjskiej, Azji Południowej i Południowo-Wschodniej[3][4].

Charakterystyka

Są to niewielkie ptaki (długość ciała do 20 cm). Mają krótki dziób i nogi oraz grubą skórę. Ubarwione są zazwyczaj szarozielono lub brązowo. Zjadają owady, głównie osy i pszczoły. Prowadzą samotniczy tryb życia, są pasożytami lęgowymi. Samice nie są w stanie wyrzucić jaj z gniazda gospodarza, dlatego starają się je podziurawić. Pisklaki miodowodów afrykańskich atakują pisklęta gospodarza, jeśli któremuś uda się wykluć[5].

Mimo powszechnego przekonania, żadne dowody nie wskazują na istnienie protokooperacji między miodowodem dużym a miodożerem. Miodowód miałby jakoby wskazywać miodożerowi miejsca gnieżdżenia się pszczół, a następnie wyjadać pozostawione przez niego resztki[6][7][8].

Systematyka

Klasyfikacja

Indicatoridae są taksonem siostrzanym dla Picidae[9]. Do rodziny należą następujące rodzaje[2]:

Przypisy

  1. Indicatoridae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Indicatoridae Swainson, 1837 - miodowody - Honeyguides (Wersja: 2017-12-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2019-11-15].
  3. D.W. Winkler, S.M. Billerman & I.J. Lovette: Honeyguides (Indicatoridae), version 1.0. W: S.M. Billerman, B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.indica1.01. [dostęp 2020-06-20]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  4. Honeyguides (Indicatoridae). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)]. (ang.).
  5. Newly Hatched Chicks of African Honeyguide Birds Bite to Death Their Foster Siblings to Eliminate Competition. [dostęp 2011-09-09]. (ang.).
  6. Indicator indicator (Greater honeyguide) [online], www.biodiversityexplorer.org [dostęp 2018-08-16] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-27].
  7. E. Yong, Lies, damned lies, and honey badgers - Not Exactly Rocket Science, „Discover”, 19 września 2011 [dostęp 2018-08-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-17] (ang.).
  8. W.R.J. Dean, W. Roy Siegfried, I.A.W. Macdonald, The Fallacy, Fact, and Fate of Guiding Behavior in the Greater Honeyguide, „Conservation Biology”, 4 (1), 1990, s. 99–101, DOI10.1111/j.1523-1739.1990.tb00272.x, ISSN 0888-8892 [dostęp 2018-08-16] (ang.).
  9. S.J. Hackett, R.T. Kimball, S. Reddy, R.C.K. Bowie, E.L. Braun, M.J. Braun, Je.L. Chojnowski, W.A. Cox, K.-L. Han, J. Harshman, Ch.J. Huddleston, B.D. Marks, K.J. Miglia, W.S. Moore, F.H. Sheldon, D.W. Steadman, Ch.C. Witt, T. Yuri. A Phylogenomic Study of Birds Reveals Their Evolutionary History. „Science”. 320, s. 1763–1767, 2008. (ang.).