Małgorzata Windsor (księżniczka)

Małgorzata

Małgorzata (1965)
Hrabina Snowdon
Jako żona	Antony’ego Armstrong-Jonesa
Dane biograficzne
Dynastia	Windsorowie
Data i miejsce urodzenia	21 sierpnia 1930 Glamis
Data i miejsce śmierci	9 lutego 2002 Londyn
Ojciec	Jerzy VI
Matka	Elżbieta Bowes-Lyon
Rodzeństwo	Elżbieta II
Mąż	Antony Armstrong-Jones
Dzieci	David, Sarah
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Księżniczka Małgorzata, hrabina Snowdon^[1] (ang. Margaret Rose; ur. 21 sierpnia 1930 w Glamis^[2], zm. 9 lutego 2002 w Londynie) – księżniczka Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z dynastii Windsorów, młodsza siostra królowej Elżbiety II^[3].

Urodziła się poprzez cięcie cesarskie^[4]. Była młodszą córką Alberta, księcia Yorku, późniejszego króla Jerzego VI i jego żony Elżbiety Bowes-Lyon^[4]. Wychowywała się na dworze królewskim razem ze starszą siostrą, Elżbietą. Z zainteresowaniem zajmowała się jazdą konną, pływaniem, ogrodnictwem i muzyką, od wczesnego dzieciństwa grała na fortepianie^[3].

W połowie lat 50. była bliska zawarcia małżeństwa z pilotem Peterem Townsendem, bohaterem bitwy o Anglię^[5]. 31 października 1955 zrezygnowała ze ślubu za radą arcybiskupa Canterbury oraz wobec groźby utraty praw do tronu (Townsend był rozwodnikiem) ^[6]. 6 maja 1960 poślubiła fotografa Antony’ego Armstronga-Jonesa^[7][8], mianowanego przez królową Elżbietę lordem Snowdon – od tego czasu księżniczka Małgorzata występowała oficjalnie jako hrabina Snowdon. Ich ślub był pierwszym w dziejach Windsorów, który transmitowała telewizja^[7]. Z małżeństwa, zakończonego rozwodem w 1978, miała dwoje dzieci: syna Davida Jonesa (ur. 3 listopada 1961) i córkę Sarah (ur. 1 maja 1964)^[8][3].

W związku z przynależnością do rodziny królewskiej była patronką lub przewodniczącą wielu instytucji i organizacji, m.in. Rady Towarzystw Kształcenia Dziewcząt, Narodowego i Szkockiego Towarzystwa Ochrony Dzieci przed Przemocą w Rodzinie czy Baletu Królewskiego (1957). Udzielała się charytatywnie^[9]. Otrzymała doktorat honoris causa z muzyki Uniwersytetu w Londynie, a także Cambridge i Keele. Pełniła także honorowe funkcje wojskowe, m.in. komandora RAF i dowódcy Korpusu Pielęgniarskiego Armii Królewskiej im. Królowej Aleksandry.

Rezydowała w londyńskim Pałacu Kensington.

Uchodziła w przeciwieństwie do swojej siostry Elżbiety za osobę słabego zdrowia. Nałogowo paliła papierosy^[10], co w znaczący sposób odbiło się na późniejszym stanie jej zdrowia. Z nałogiem zerwała w 1991, co miało bezpośredni związek z przebytą operacją lewego płuca sześć lat wcześniej. Przez ostatnie lata życia dużo chorowała. Na początku 2001 zdiagnozowano u niej udar mózgu, który spowodował częściowy zanik wzroku i niedowład lewej strony ciała. Z tego powodu czasami poruszała się za pomocą wózka inwalidzkiego. Ostatnie publiczne wystąpienie dała w 2001 z okazji 101-lecia ciotki, księżnej Alicji.

Zmarła 9 lutego 2002 o godz. 6.30 czasu lokalnego w King Edward VII’s Hospital Sister Agnes (londyńskim szpitalu króla Edwarda VII) po kolejnym poważnym udarze mózgu^[11]. Zgodnie ze swoją wolą została skremowana, a urnę z prochami umieszczono w grobie jej ojca. W następnym miesiącu po jej odejściu zmarła jej matka^[12].

• Imperialny Order Korony Indii (1947)
• Krzyż Wielki Orderu Królewskiego Wiktorii (1955)
• Krzyż Wielki Orderu Szpitala św. Jana Jerozolimskiego (1956)
• Królewski Łańcuch Wiktorii (1990)
• Order Domu Panującego króla Jerzego V
• Order Domu Panującego króla Jerzego VI
• Order Domu Panującego królowej Elżbiety II
• Krzyż Wielki Orderu Korony (Belgia, 1960)
• Krzyż Wielki Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia, 1948)
• Order Skarbu Korony I klasy (Japonia, 1971)
• Order Lwa, Korony i Tarczy (Królestwo Toro, 1965)
• Order Lśniącej Gwiazdy Zanzibaru I klasy (1956)

• MarekM. Rybarczyk MarekM., Elżbieta II. Ostatnia taka królowa, Muza SA, 2022, ISBN 978-83-287-2183-8 .