Monica Seles

Monica Seles

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1973 Nowy Sad
Wzrost	179 cm
Gra	leworęczna
Status profesjonalny	13 lutego 1989
Zakończenie kariery	14 lutego 2008
Trener	David Nainkin
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	53
Najwyżej w rankingu	1 (11 marca 1991)
Australian Open	W (1991–1993, 1996)
Roland Garros	W (1990–1992)
Wimbledon	F (1992)
US Open	W (1991, 1992)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	6
Najwyżej w rankingu	16 (22 kwietnia 1991)
Australian Open	SF (1991, 2001)
Roland Garros	3R (1990)
Wimbledon	QF (1991)
US Open	QF (1999)
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Sydney 2000 tenis ziemny (gra pojedyncza)
Multimedia w Wikimedia Commons

Monica Seles (serb. Моника Селеш, Monika Seleš, wym. [mɔnika sɛlɛʃ]; węg. Szeles Mónika, wym. [sɛlɛʃ moːnikɒ]; ur. 2 grudnia 1973 w Nowym Sadzie) – amerykańska tenisistka, wcześniej jugosłowiańska, pochodzenia serbskiego i węgierskiego, posiadająca również obywatelstwo węgierskie, mistrzyni dziewięciu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, półfinalistka Australian Open 1991 i Australian Open 2001 w grze podwójnej, trzykrotna triumfatorka Mistrzostw WTA w grze pojedynczej, była liderka rankingu WTA w grze pojedynczej, brązowa medalistka letnich igrzysk olimpijskich z Sydney (2000) w grze pojedynczej, dwukrotna zdobywczyni Pucharu Federacji wraz z drużyną Stanów Zjednoczonych, zdobywczyni Pucharu Hopmana 1991 wraz z drużyną Jugosławii, członkini Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sław. Tenisistka leworęczna z oburęcznym forehendem i backhendem.

Monica Seles rozpoczęła treningi tenisowe w wieku pięciu lat. Jej pierwszym trenerem był jej ojciec, Károly Szeles. To za jego namową dziewczyna zaczęła grać zarówno oburęczny backhand, jak i forehand. W 1985 wygrała prestiżowy juniorski turniej Orange Bowl, rozgrywany w Miami i zwróciła uwagę Nicka Bollettieriego. Rok później wraz z całą rodziną przeprowadziła się z Jugosławii do Stanów Zjednoczonych i rozpoczęła treningi w słynnej Akademii Tenisowej na Florydzie, gdzie ćwiczyła przez dwa lata.

W marcu 1988 zadebiutowała w turnieju WTA w grze pojedynczej w imprezie w Boca Raton. W swoim pierwszym meczu, jako nieklasyfikowana zawodniczka, pokonała Helen Kelesi 7:6(3), 6:3. W kolejnej rundzie uległa Chris Evert (3 WTA). 13 lutego 1989 otrzymała status profesjonalnej tenisistki i w tym samym tygodniu doszła do półfinału w Waszyngtonie. W kwietniu odniosła pierwsze zawodowe zwycięstwo, a dokonała tego w Houston. W maju wystąpiła w wielkoszlemowym French Open, dochodząc do półfinału – wówczas miał miejsce jej pierwszy mecz ze Steffi Graf. Znalazła się w czołowej dziesiątce rankingu WTA (głównie za sprawą dobrych występów w całym Wielkim Szlemie) i zadebiutowała w Mistrzostwach WTA, kończąc udział w nich na ćwierćfinale po porażce 3:6, 7:5, 5:7 z Martiną Navrátilovą.

Pierwsze ważniejsze zawody wygrała w marcu 1990 roku w Miami. Wkrótce odniosła pasjonującą serię triumfów na kortach ziemnych, co przypieczętowała zdobyciem mistrzostwa French Open, w finale którego ograła Steffi Graf. Wcześniej nie dała szans Manueli Maleewej. Miesiąc później po raz pierwszy w karierze zagrała w ćwierćfinale Wimbledonu, tym razem pokonana przez Zinę Garrison. Na koniec sezonu wygrała Mistrzostwa WTA w Stanach Zjednoczonych, zostając najmłodszą w dziejach triumfatorką tego turnieju (miała 16 lat i 11 miesięcy). Jej finałowe starcie z Gabrielą Sabatini było pierwszym pięciosetowym meczem kobiecym od 1901 roku, a ostateczny wynik to 4;6, 5:7, 6:3, 6:4, 6:2 na korzyść Jugosłowianki. Sezon zakończyła na pozycji wiceliderki światowej klasyfikacji.

Wraz z rokiem 1991 zaczęły się miesiące dominacji Seles w kobiecym tenisie. Wygrała trzy turnieje wielkoszlemowe (w czwartym, Wimbledonie, nie wystartowała); w finałach odprawiła kolejno: w Melbourne Janę Novotną, w Paryżu Arantxę Sánchez Vicario, a w Nowym Jorku Martinę Navrátilovą. 11 marca zastąpiła Steffi Graf na pierwszym miejscu listy WTA. W listopadzie po raz drugi w karierze triumfowała w Mistrzostwach WTA. W tym sezonie kolekcja jej pucharów wzrosła do dwudziestu, w tym dziesięć wywalczonych było tylko w 1991.

W 1992 ponownie wygrała trzy turnieje Wielkiego Szlema, w czwartym (Wimbledon) dochodząc do finału. Londyńska lewa Wielkiego Szlema już zawsze pozostała jedyną, której Seles nie udało się wygrać. W jedynym jej finale musiała uznać wyższość Graf. Monica została trzecią kobietą w erze open, która w jednym roku zagrała w finałach wszystkich turniejów wielkoszlemowych (po Navrátilovej w latach 1985 i 1987 oraz po Graf w latach 1988 i 1989); jej wynik powtórzyła Niemka w 1993, a potem dopiero Martina Hingis w 1997 i Justine Henin-Hardenne w 2006. Ponadto została pierwszą tenisistką w erze open, która wygrała Roland Garros trzy razy z rzędu (jej wynik wyrównała Justine Henin w latach 2005–2007). Jesienią 1992 Jugosłowianka po raz trzeci (i ostatni w karierze) wygrała Mistrzostwa WTA, w finale ogrywając Navrátilovą. Od stycznia 1991 do lutego 1993 osiągnęła finały 33 spośród 34 turniejów, w których brała udział. Przegrała dwanaście spotkań i tylko jeden w Wielkim Szlemie (finał Wimbledonu 1992).

W styczniu 1993 zdobyła trzecie z rzędu mistrzostwo Australian Open (finał z Graf), cały czas utrzymując się na pozycji liderki światowej klasyfikacji. 30 kwietnia rozgrywała ćwierćfinałowy mecz w Hamburgu z Magdaleną Maleewą. Prowadziła 6:4, 4:3, kiedy na kort wbiegł Gunter Parche i zaatakował ją. Niemiec okazał się być obsesyjnym fanem Steffi Graf. Seles została raniona nożem na głębokość 1,5 centymetra i została przewieziona do szpitala. W momencie zdarzenia miała dziewiętnaście lat. Parche nie został skazany na karę więzienia, gdyż uznano, że ma problemy psychiczne. Tenisistka zakomunikowała, że nigdy więcej nie zagra na terenie Niemiec.

Doznany szok sprawił, że Seles zdecydowała się zawiesić swoje turniejowe występy. Przewodnictwo w klasyfikacji WTA straciła, po 91. tygodniach przebywania na tym miejscu, 7 czerwca 1993 na rzecz swojej największej rywalki; odzyskała je trzy lata później. W 1994 otrzymała obywatelstwo amerykańskie i zdecydowała się reprezentować Stany Zjednoczone na światowych arenach tenisowych.

Powróciła w sierpniu 1995 w Toronto, od razu wygrywając turniej. Miesiąc później dostała się do finału US Open, gdzie została pokonana przez Graf w ich pierwszej konfrontacji po feralnym zamachu. Jej wyborna forma utrzymywała się również w sezonie 1996, kiedy to wygrała swój dziewiąty (ostatni w karierze) turniej wielkoszlemowy, ale pierwszy w barwach Stanów Zjednoczonych. Miało to miejsce w styczniu w Melbourne, a w finale zwyciężyła Anke Huber. W swoim pierwszym występie we French Open od 1992 roku (wtedy wygrała tę imprezę po raz trzeci z rzędu) uległa w ćwierćfinale Janie Novotnej. W finale w Nowym Jorku musiała jednak uznać wyższość Graf. 24 listopada był jej ostatnim w karierze dniem na pierwszym miejscu listy światowej.

Rok 1997 rozpoczęła dopiero w marcu występami w dwóch amerykańskich turniejach (Miami, Hilton Head), w finałach obydwu przegrała ze wschodzącą gwiazdą, Martiną Hingis. Przez następne miesiące utrzymywała się w czołowej dziesiątce rankingu WTA, jednak występ w Mistrzostwach WTA zakończyła po konfrontacji pierwszej rundy z Arantxą Sánchez Vicario. W maju 1998 zagrała w finale French Open, w którym ponownie uległa Hiszpance; rundę wcześniej ograła jednak ówczesny światowy numer jeden, Hingis. W Wimbledonie doszła do ćwierćfinału, pokonana przez Natallę Zwierawą. W US Open również weszła do najlepszej ósemki zawodów, ale ponownie napotkała tam Hingis. W Mistrzostwach WTA ograła najpierw Annę Kurnikową, ale potem przegrała z Graf.

Hingis i Graf były największymi rywalkami Moniki Seles. W styczniu 1999 powróciła do Melbourne i o ile z Niemką uporała się w ćwierćfinale, o tyle Szwajcarka w półfinale nie dała jej żadnych szans. Porażką z Graf zakończył się też mecz półfinałowy French Open (dla niemieckiej tenisistki był to ostatni tytuł w całej karierze). Na światowych arenach coraz więcej miały też do powiedzenia amerykańskie siostry Serena i Venus Williams, które kilkakrotnie rywalizowały z Seles. W 2000 Amerykanka doszła do ćwierćfinałów wszystkich imprez wielkoszlemowych (poza Melbourne, tam nie wystartowała) i zdobyła brązowy medal letnich igrzysk olimpijskich w Sydney. Po kilku latach przerwy znów dostała się do finału Mistrzostw WTA, ale pokonała ją tam Martina Hingis.

Nie grała w wielu ważnych zawodach w roku 2001; osiągnęła ćwierćfinał Australian Open i czwartą rundę US Open. Dwa razy ograła Hingis. W sezonie 2002 była w trzech ćwierćfinałach wielkoszlemowych (Paryż, porażka z Venus Williams, Londyn, porażka z Justine Henin i Nowy Jork, kolejna porażka z Williams); w Melbourne odpadła po półfinale z Hingis. W lutym wygrała też swój ostatni profesjonalny turniej (pięćdziesiąty trzeci), eliminując w finale w Madrycie Chandę Rubin.

W marcu 2003 po raz ostatni wystąpiła w finale imprezy WTA; miało to miejsce w Dubaju, przegrała z późniejszą mistrzynią, Justine Henin-Hardenne. Jej ostatni turniejowy start miał miejsce podczas French Open; w pierwszej rundzie uległa Nadii Pietrowej 4:6, 0:6.

Monica Seles wygrała w swojej karierze sześć zawodów w grze podwójnej: trzykrotnie uczyniła to w Rzymie (1990, 1991, 1992 z Helen Kelesi, Jennifer Capriati i Heleną Sukovą), raz w San Antonio (1991, z Patty Fendick) i dwukrotnie w Tokio (1997, 1998 z Ai Sugiyamą i Anną Kurnikową). W 1991 roku w parze z Anne Smith awansowała do półfinału Australian Open; wynik ten powtórzyła w Melbourne dziesięć lat później w duecie z Martiną Hingis.

Od 1996 roku reprezentowała Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Federacji. Uczestniczyła w zwycięskich dla swojego państwa finałach w latach 1996 i 2000. W obydwu Amerykanki zwyciężyły Hiszpanki 5-0. Seles ma bilans meczów singlowych w tym turnieju równy 15-2, natomiast deblowych 2-0.

Monica Seles reprezentowała obydwa swoje państwa w turnieju o Puchar Hopmana. W barwach Jugosławii w parze z Goranem Prpiciem wygrała edycję 1991. W finale wygrali z Amerykanami, Ziną Garrison i Davidem Wheatonem. W 2001, już jako tenisistka Stanów Zjednoczonych, z Janem-Michaelem Gambill awansowali do decydującego spotkania, ale przegrali z odwieczną rywalką Moniki, Martiną Hingis i przyszłym wybitnym tenisistą, Rogerem Federerem. W 2002 ponownie zaproszeni do Perth Seles i Gambill ulegli w finale Hiszpanom, Tommy’emu Robredo i Arantxy Sánchez Vicario.

W letnich igrzyskach olimpijskich reprezentowała wyłącznie Stany Zjednoczone. W 1996 w Atlancie poległa w ćwierćfinale z Janą Novotną, ale cztery lata później w Sydney zdobyła brązowy medal. Walkę o miejsce w finale przegrała z późniejszą mistrzynią, Venus Williams.

Do historii przeszła rywalizacja Moniki Seles ze Steffi Graf, szczególnie nasilona w latach 1991–1993. Ich pierwsze spotkanie miało miejsce podczas French Open 1989, ostatnie również na paryskiej mączce, dziesięć lat później. Rozegrały piętnaście meczów, z czego dziesięć padło łupem Niemki. Dwanaście spośród tych pojedynków rozegrały w sytuacji, gdy jedna z nich była liderką rankingu WTA. Pokonała Graf pięciokrotnie: w 1990 w Berlinie i Paryżu, w 1992 we French Open i potem dwukrotnie w Melbourne, w 1993 i 1999.

Monica Seles oficjalnie zakończyła swoją karierę tenisową 14 lutego 2008 roku. Tenisistka ma w dorobku 53 wygrane turnieje singlowe (w tym 9 wielkoszlemowych i 3 Mistrzostwa WTA) oraz 6 deblowych. Zajmowała pierwsze miejsce w rankingu WTA przez 178 tygodni. W styczniu 2009 została włączona do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sław.

Monica Seles jest Ambasadorem Dobrej Woli firmy IIMSAM, zajmującej się walką z niedożywieniem oraz Ambasadorem fundacji Laureus for Good Fundation, charytatywnej inicjatywy politycznej, która zajmuje się szerzeniem sportu na całym globie, widząc pozytywny wpływ sportu na człowieka. W czerwcu 1996 wydała książkę zatytułowaną From Fear to Victory.

Brała udział w rozgrywkach amerykańskiej ligi tenisowej World Team Tennis, broniąc barw drużyny New York Sportimes.

W marcu 2008 wzięła udział w amerykańskiej wersji Tańca z gwiazdami (sezon szósty). Jej partnerem był Jonathan Roberts. Para została wyeliminowana w drugim odcinku po zatańczeniu fokstrota i mambo (za każdy z tych tańców otrzymali 15 punktów na 30 możliwych). W sierpniu wystąpiła w pokazowym meczu podczas turnieju Rogers Cup w Kanadzie razem z Martiną Navrátilovą, Aleksandrą Wozniak i Sereną Williams. W 2009 wydała autobiografię pod tytułem Getting a Grip: On My Game, My Body, My Mind, gdzie szczegółowo opisuje dzień, w którym została zaatakowana przez nożownika.

W marcu 2011 w Dosze brała udział w spotkaniu mającym na celu poprawienie warunków bezpieczeństwa na wszystkich arenach sportowych. W maju podczas turnieju w Rzymie otrzymała nagrodę nazywaną Złotą Rakietą za całokształt tenisowych osiągnięć.

Monica Seles jest córką Karola Selesa (zmarł w maju 1998 roku) i jego żony Estery. Jej rodzice mają pochodzenie węgierskie. Monica urodziła się w Nowym Sadzie w Wojwodinie, wówczas na terenie Jugosławii, obecnie Serbii. Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych zamieszkała w Sarasocie. 16 marca 1994 otrzymała obywatelstwo amerykańskie, a wiosną 2007 również węgierskie.

Od 2009 roku spotyka się z Tomem Golisano, starszym od niej o 32 lata, współwłaścicielem drużyny Buffalo Sabres.

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

Monica Seles nigdy nie startowała w rozgrywkach gry mieszanej podczas turniejów wielkoszlemowych.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	30 kwietnia 1989	Houston	Ceglana	Chris Evert	3:6, 6:1, 6:4
Finalistka	1.	24 września 1989	Dallas	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	6:7(2), 3:6
Finalistka	2.	29 października 1989	Brighton	Dywanowa (hala)	Steffi Graf	5:7, 4:6
Zwyciężczyni	2.	25 marca 1990	Miami	Twarda	Judith Wiesner	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	3.	1 kwietnia 1990	San Antonio	Twarda	Manuela Maleewa-Fragniere	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	4.	22 kwietnia 1990	Tampa	Ceglana	Katerina Maleewa	6:1, 6:0
Zwyciężczyni	5.	13 maja 1990	Rzym	Ceglana	Martina Navrátilová	6:1, 6:1
Zwyciężczyni	6.	20 maja 1990	Berlin	Ceglana	Steffi Graf	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	7.	9 czerwca 1990	French Open	Ceglana	Steffi Graf	7:6(6), 6:4
Zwyciężczyni	8.	19 sierpnia 1990	Los Angeles	Twarda	Martina Navrátilová	6:4, 3:6, 7:6(6)
Zwyciężczyni	9.	4 listopada 1990	Oakland	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	6:3, 7:6(5)
Zwyciężczyni	10.	18 listopada 1990	Virginia Slims Championships	Dywanowa (hala)	Gabriela Sabatini	6:4, 5:7, 3:6, 6:4, 6:2
Zwyciężczyni	11.	27 stycznia 1991	Australian Open	Twarda	Jana Novotná	5:7, 6:3, 6:1
Finalistka	3.	3 marca 1991	Palm Springs	Twarda	Martina Navrátilová	2:6, 6:7(6)
Zwyciężczyni	12.	24 marca 1991	Miami	Twarda	Gabriela Sabatini	6:3, 7:5
Finalistka	4.	31 marca 1991	San Antonio	Twarda	Steffi Graf	4:6, 3:6
Zwyciężczyni	13.	21 kwietnia 1991	Houston	Ceglana	Mary Joe Fernández	6:4, 6:3
Finalistka	5.	5 maja 1991	Hamburg	Ceglana	Steffi Graf	5:7, 7:6(4), 3:6
Finalistka	6.	12 maja 1991	Rzym	Ceglana	Gabriela Sabatini	3:6, 2:6
Zwyciężczyni	14.	8 czerwca 1991	French Open	Ceglana	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 6:4
Finalistka	7.	4 sierpnia 1991	San Diego	Twarda	Jennifer Capriati	6:4, 1:6, 6:7(2)
Zwyciężczyni	15.	18 sierpnia 1991	Los Angeles	Twarda	Kimiko Date	6:3, 6:1
Zwyciężczyni	16.	7 września 1991	US Open	Twarda	Martina Navrátilová	7:6(1), 6:1
Zwyciężczyni	17.	22 września 1991	Tokio (Nichirei)	Twarda	Mary Joe Fernández	6:1, 6:1
Zwyciężczyni	18.	6 października 1991	Mediolan	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	6:3, 3:6, 6:4
Finalistka	8.	10 listopada 1991	Oakland	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	3:6, 6:3, 3:6
Zwyciężczyni	19.	17 listopada 1991	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Jennifer Capriati	7:5, 6:1
Zwyciężczyni	20.	24 listopada 1991	Virginia Slims Championships	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	6:4, 3:6, 7:5, 6:0
Zwyciężczyni	21.	26 stycznia 1992	Australian Open	Twarda	Mary Joe Fernández	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	22.	9 lutego 1992	Essen	Dywanowa (hala)	Mary Joe Fernández	6:0, 6:3
Zwyciężczyni	23.	1 marca 1992	Indian Wells	Twarda	Conchita Martínez	6:3, 6:1
Zwyciężczyni	24.	19 kwietnia 1992	Houston	Ceglana	Zina Garrison-Jackson	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	25.	26 kwietnia 1992	Barcelona	Ceglana	Arantxa Sánchez Vicario	3:6, 6:2, 6:3
Finalistka	9.	10 maja 1992	Rzym	Ceglana	Gabriela Sabatini	5:7, 4:6
Zwyciężczyni	26.	6 czerwca 1992	French Open	Ceglana	Steffi Graf	6:2, 3:6, 10:8
Finalistka	10.	4 lipca 1992	Wimbledon	Ceglana	Steffi Graf	2:6, 1:6
Finalistka	11.	16 sierpnia 1992	Los Angeles	Twarda	Martina Navrátilová	4:6, 2:6
Finalistka	12.	23 sierpnia 1992	Montreal	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	3:6, 6:4, 4:6
Zwyciężczyni	27.	13 września 1992	US Open	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 6:3
Zwyciężczyni	28.	27 września 1992	Tokio (Nichirei)	Dywanowa (hala)	Gabriela Sabatini	6:2, 6:0
Zwyciężczyni	29.	8 listopada 1992	Oakland	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	30.	22 listopada 1992	Virginia Slims Championships	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	7:5, 6:3, 6:1
Zwyciężczyni	31.	31 stycznia 1993	Australian Open	Twarda	Steffi Graf	4:6, 6:3, 6:2
Zwyciężczyni	32.	14 lutego 1993	Chicago	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	3:6, 6:2, 6:1
Finalistka	13.	21 lutego 1993	Paryż	Dywanowa (hala)	Martina Navrátilová	3:6, 6:4, 6:7(3)
Zwyciężczyni	33.	20 sierpnia 1995	Toronto	Twarda	Amanda Coetzer	6:0, 6:1
Finalistka	14.	9 września 1995	US Open	Twarda	Steffi Graf	6:7(6), 6:0, 3:6
Zwyciężczyni	34.	14 stycznia 1996	Sydney	Twarda	Lindsay Davenport	4:6, 7:6(7), 6:3
Zwyciężczyni	35.	28 stycznia 1996	Australian Open	Twarda	Anke Huber	6:4, 6:1
Zwyciężczyni	36.	23 czerwca 1996	Eastbourne	Trawiasta	Mary Joe Fernández	6:0, 6:2
Zwyciężczyni	37.	11 sierpnia 1996	Montreal	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:1, 7:6(2)
Finalistka	15.	7 września 1996	US Open	Twarda	Steffi Graf	5:7, 4:6
Zwyciężczyni	38.	22 września 1996	Tokio	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:1, 6:4
Finalistka	16.	10 listopada 1996	Oakland	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	2:6, 0:6
Finalistka	17.	29 marca 1997	Miami	Twarda	Martina Hingis	2:6, 1:6
Finalistka	18.	6 kwietnia 1997	Hilton Head	Ceglana	Martina Hingis	6:3, 3:6, 6:7(5)
Finalistka	19.	25 maja 1997	Madryt	Ceglana	Jana Novotná	5:7, 1:6
Finalistka	20.	3 sierpnia 1997	San Diego	Twarda	Martina Hingis	6:7(4), 4:6
Zwyciężczyni	39.	10 sierpnia 1997	Los Angeles	Twarda	Lindsay Davenport	5:7, 7:5, 6:4
Zwyciężczyni	40.	17 sierpnia 1997	Toronto	Twarda	Anke Huber	6:2, 6:4
Zwyciężczyni	41.	21 września 1997	Tokio (Toyota)	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:1, 3:6, 7:6(5)
Finalistka	21.	7 czerwca 1998	French Open	Ceglana	Arantxa Sánchez Vicario	6:7(5), 6:0, 2:6
Zwyciężczyni	42.	23 sierpnia 1998	Montreal	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	43.	27 września 1998	Tokio (Toyota)	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	4:6, 6:3, 6:4
Finalistka	22.	25 października 1998	Moskwa	Dywanowa (hala)	Mary Pierce	6:7(2), 3:6
Zwyciężczyni	44.	11 kwietnia 1999	Amelia Island	Ceglana	Ruxandra Dragomir	6:2, 6:3
Finalistka	23.	22 sierpnia 1999	Toronto	Twarda	Martina Hingis	4:6, 4:6
Finalistka	24.	26 września 1999	Tokio (Toyota)	Twarda	Lindsay Davenport	5:7, 6:7(1)
Zwyciężczyni	45.	27 lutego 2000	Oklahoma City	Twarda (hala)	Nathalie Dechy	6:1, 7:6(3)
Zwyciężczyni	46.	16 kwietnia 2000	Amelia Island	Ceglana	Conchita Martínez	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	47.	21 maja 2000	Rzym	Ceglana	Amélie Mauresmo	6:2, 7:6(4)
Finalistka	25.	6 sierpnia 2000	San Diego	Twarda	Venus Williams	0:6, 7:6(3), 3:6
Finalistka	26.	26 sierpnia 2000	New Haven	Twarda	Venus Williams	2:6, 4:6
Finalistka	27.	19 listopada 2000	Chase Championships	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	7:6(5), 4:6, 4:6
Zwyciężczyni	48.	25 lutego 2001	Oklahoma City	Twarda (hala)	Jennifer Capriati	6:3, 5:7, 6:2
Finalistka	28.	5 sierpnia 2001	San Diego	Twarda	Venus Williams	2:6, 3:6
Finalistka	29.	11 sierpnia 2001	Los Angeles	Twarda	Lindsay Davenport	3:6, 5:7
Zwyciężczyni	49.	16 września 2001	Bahia	Twarda	Jelena Dokić	6:3, 6:3
Zwyciężczyni	50.	7 października 2001	Tokio – Japan Open	Twarda	Tamarine Tanasugarn	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	51.	14 października 2001	Szanghaj	Twarda	Nicole Pratt	6:2, 6:3
Finalistka	30.	4 lutego 2002	Tokio	Dywanowa (hala)	Martina Hingis	6:7(6), 6:4, 3:6
Zwyciężczyni	52.	17 lutego 2002	Doha	Twarda	Tamarine Tanasugarn	7:6(6), 6:3
Zwyciężczyni	53.	26 maja 2002	Madryt	Ceglana	Chanda Rubin	6:4, 6:2
Finalistka	31.	3 lutego 2003	Tokio	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	7:6(6), 1:6, 2:6
Finalistka	32.	23 lutego 2003	Dubaj	Twarda	Justine Henin-Hardenne	6:4, 6:7(4), 5:7

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	13 maja 1990	Rzym	Ceglana	Helen Kelesi	Laura Garrone Laura Golarsa	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	2.	31 marca 1991	San Antonio	Twarda	Patty Fendick	Jill Hetherington Kathy Rinaldi	7:6(2), 6:2
Zwyciężczyni	1.	12 maja 1991	Rzym	Ceglana	Jennifer Capriati	Nicole Bradtke Elna Reinach	7:5, 6:2
Zwyciężczyni	4.	10 maja 1992	Rzym	Ceglana	Helena Suková	Katerina Maleewa Barbara Rittner	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	5.	21 września 1997	Tokio (Toyota)	Twarda	Ai Sugiyama	Julie Halard-Decugis Chanda Rubin	6:1, 6:0
Finalistka	1.	9 listopada 1997	Chicago	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	Alexandra Fusai Nathalie Tauziat	3:6, 2:6
Zwyciężczyni	6.	27 września 1998	Tokio (Toyota)	Twarda	Anna Kurnikowa	Mary Joe Fernández Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:4
Finalistka	2.	15 listopada 1998	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Natalla Zwierawa	Jelena Lichowcewa Ai Sugiyama	5:7, 6:4, 2:6
Finalistka	3.	28 marca 1999	Miami	Twarda	Mary Joe Fernández	Martina Hingis Jana Novotná	6:0, 4:6, 6:7(1)

Rok	Rezultat	Rywalka	Wynik
1989	Ćwierćfinał	Martina Navrátilová	3:6, 7:5, 5:7
1990	Zwycięstwo	Gabriela Sabatini	6:4, 5:7, 3:6, 6:4, 6:2
1991	Zwycięstwo	Martina Navrátilová	6:4, 3:6, 7:5, 6:0
1992	Zwycięstwo	Martina Navrátilová	7:5, 6:3, 6:1
1996	I runda	Kimiko Date	4:6, krecz
1997	I runda	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 4:6, 4:6
1998	Ćwierćfinał	Steffi Graf	6:1, 4:6, 4:6
2000	Finał	Martina Hingis	7:6(5), 4:6, 4:6
2002	Ćwierćfinał	Venus Williams	5:7, 4:6

Runda	Przeciwniczka	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Stany Zjednoczone [1]
I runda	Chiny: Chen Li Ling [W]	6:0, 6:4
II runda	Kanada: Patricia Hy-Boulais	6:3, 6:2
III runda	Argentyna: Gabriela Sabatini [13]	6:3, 6:3
Ćwierćfinał	Czechy: Jana Novotná	5:7, 6:3, 6:8
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Sydney 2000, reprezentując państwo  Stany Zjednoczone [3]
I runda	Węgry: Katalin Marosi [W]	6:0, 6:1
II runda	Holandia: Miriam Oremans	6:1, 6:1
III runda	Francja: Nathalie Dechy [11]	6:3, 6:2
Ćwierćfinał	Belgia: Dominique Monami [6]	6:0, 6:2
Półfinał	Stany Zjednoczone: Venus Williams [2]	1:6, 6:4, 3:6
O brązowy medal	Australia: Jelena Dokić	6:1, 6:4

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2017-02-15]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-02-15]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2017-02-15]  (ang.).

• Karol Stopa: Nóż na korcie